«Αυτή δεν είναι μια αριστερή κυβέρνηση»
Ο Μίχαελ Κάρερ (Michael Karrer) παίρνει συνέντευξη από την Ατενέα Χιμένεθ (Atenea Jiménez) και τον Σιμόν Ροντρίγκεζ (Simón Rodríguez)
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε αρχικά στα γερμανικά από τo Analyse und Kritik. Αυτή είναι μια διευρυμένη έκδοση μεταφρασμένη από το Venezuelanvoices.org.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ elaliberta.gr
Οι συγκρούσεις συνεχίζονται στη Βενεζουέλα για τα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών της 28ης Ιουλίου. Ο νυν πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο ανακηρύχθηκε επίσημα νικητής από το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο (CNE) με προβάδισμα 7% έναντι του κύριου αντιπάλου του, του Εντμούντο Γκονζάλες. Αν και οι εκλογές χαρακτηρίστηκαν από μια σειρά παρατυπιών και μέχρι σήμερα δεν έχουν δημοσιευθεί αποτελέσματα σε επίπεδο εκλογικών τμημάτων, το Ανώτατο Δικαστήριο (TSJ) επικύρωσε τη νίκη του Μαδούρο. Τις ημέρες που ακολούθησαν τις εκλογές, πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις σε ολόκληρη σχεδόν τη χώρα, στις οποίες σκοτώθηκαν 25 άτομα και τραυματίστηκαν πολλοί. Περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων περισσότεροι από 100 ανήλικοι, συνελήφθησαν. Υπό το φως αυτών των γεγονότων, η οργή αυξάνεται μεταξύ του πληθυσμού, ο οποίος υποφέρει εδώ και χρόνια από μια οικονομική καταστροφή. Έχουν επίσης σημειωθεί σημαντικές κινητοποιήσεις σε λαϊκά barrios [συνοικίες] όπως το Πετάρε και το Κάτια, στο Καράκας, που θεωρούνταν επί μακρόν προπύργια του Τσαβισμού. Όλο και περισσότεροι αριστεροί, συμπεριλαμβανομένων πρώην μπολιβαριανών ακτιβιστών, σχηματίζουν νέους συνασπισμούς και διεξάγουν καμπάνιες κατά της κυβέρνησης. Τις τελευταίες ημέρες έχουν δημοσιευτεί δηλώσεις με σαφώς αριστερή οπτική, που χαρακτηρίζουν τις ενέργειες της κυβέρνησης ως κρατική τρομοκρατία και δικτατορία.
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις 30 Αυγούστου.
Στις 29 Ιουλίου, χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους ως απάντηση στα αποτελέσματα που ανακοίνωσε το CNE. Η αντίδραση της κυβέρνησης Μαδούρο, η οποία προηγουμένως είχε απειλήσει με «λουτρό αίματος», ήταν ανελέητη. Ποια είναι η ιδιαιτερότητα των σημερινών κινητοποιήσεων και η στάση της κυβέρνησης;
Ατενέα Χιμένεθ: Ο κόσμος δεν βγήκε μόνο μετά τις εκλογές. Ήδη από την προηγούμενη ημέρα υπήρχαν εκείνοι που πήγαν στα εκλογικά κέντρα με στρώματα για να κοιμηθούν εκεί, με τραπεζάκια για να παίξουν περνώντας τη νύχτα. Ήταν μια λαϊκή πρωτοβουλία που δεν είχε καμία σχέση με καμία από τις υποψηφιότητες. Φαίνεται ότι ο κόσμος διαισθητικά είπε: θα προσέξουμε πριν ανοίξουν τα εκλογικά κέντρα και μας πάρουν τη δυνατότητα να ψηφίσουμε. Επίσης, οι διαδηλώσεις τις επόμενες ημέρες ήταν βασικά ένα λαϊκό φαινόμενο. Υπήρξε μια άνευ προηγουμένου καταστολή, συμπεριλαμβανομένης της δίωξης εκλογικών παρατηρητών, εφορευτικών επιτροπών και ηγετών κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αλλά εκτός από αυτό, διώκονται και συγγενείς ακτιβιστών, ακόμη και νέοι άνθρωποι που αναρτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα βίντεο ή παίρνουν ένα μήνυμα (στο κινητό τους τηλέφωνο) και κρατούνται γι' αυτό, χωρίς να έχουν πραγματικά εμπλακεί σε ακτιβισμό. Μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων υπάρχουν περίπου 100 ανήλικοι, παιδιά και έφηβοι, και αυτό είναι αντίθετο με τα δικαιώματα που κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα. Μπροστά σε αυτή την επίθεση, διάφοροι κοινωνικοί φορείς της χώρας δήλωσαν ότι αυτό είναι εκτός των ορίων της δημοκρατίας. Αυτό που συνέβη ήταν μια λαϊκή χιονοστιβάδα από τις γειτονιές Πετάρε, Κάτια, στο Καράκας και σε άλλα μέρη της χώρας, περιοχές που ιστορικά υποστήριζαν τον Τσάβες και τον Μαδούρο. Φυσικά, αυτό είχε και μια εκλογική έκφραση. Προφανώς, ο κόσμος βγήκε έξω για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία, να υπερασπιστεί την ψήφο του και να μη στερηθεί τη δυνατότητα του εκλέγειν, που είναι και το ζητούμενο.
Σιμόν Ροντρίγκεζ: Θα ήθελα να προσθέσω ότι ήδη το 2017 υπήρξαν μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις και παρατηρήθηκε το φαινόμενο της κινητοποίησης των barrios, το οποίο έχει μεγάλη συμβολική σημασία, καθώς ήταν οι πρωταγωνιστές της λαϊκής εξέγερσης του 1989 κατά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του προέδρου Carlos Andrés Pérez στο Καράκας. Συμβολικά, η κυβέρνηση των Τσαβίστας προσπαθούσε πάντα να οικειοποιηθεί αυτή την κληρονομιά, αλλά ειδικά το 2017 και προδήλως τώρα το 2024, η κυβέρνηση έχει γίνει ξεκάθαρα και πάλι ο δήμιος του λαού της Βενεζουέλας. Η εκλογική νοθεία ήταν τόσο εξωφρενική που η κυβέρνηση δεν έχει καν δημοσιεύσει τα λεπτομερή εκλογικά αποτελέσματα, όπως απαιτεί ο νόμος.
Η αριστερά στη Βενεζουέλα έχει έρθει σε οριστική ρήξη με την κυβέρνηση Μαδούρο;
Σιμόν Ροντρίγκεζ: Αυτή η κυβέρνηση αντιπροσωπεύει ένα τμήμα της αστικής τάξης της Βενεζουέλας, όχι μόνο τους στρατιωτικούς που διευθύνουν μαφιόζικες επιχειρήσεις, εξορύξεις και λαθρεμπόριο, οι οποίοι έχουν έναν έλεγχο που απορρέει από τη θέση τους στο κράτος της Βενεζουέλας, αλλά και αναδυόμενους καπιταλιστικούς κλάδους, αυτό που είναι λαϊκά γνωστό ως μπολιμπουρζουαζία, η οποία εδώ και δύο δεκαετίες έχει συγκεντρώσει περιουσίες με το συναλλαγματικό αρμπιτράζ, δηλαδή με τη λήψη φθηνών πετροδολλαρίων. Αυτή είναι η κυβέρνηση που καταστέλλει τον λαό επειδή, όπως λέει η Ατενέα, απλώς υπερασπίζεται τα δημοκρατικά του δικαιώματα. Και ο λόγος αυτής της ρήξης έχει να κάνει με το γεγονός ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει πραγματοποιήσει τη μεγαλύτερη οικονομική αντεπανάσταση που έχει δει ποτέ η Λατινική Αμερική και μια από τις χειρότερες στον κόσμο, με θλιβερό ορόσημο ότι έχει καταστρέψει το 80% της οικονομίας της Βενεζουέλας χωρίς να έχει υπάρξει πόλεμος ή φυσική καταστροφή. Και όλα αυτά ξεκίνησαν πολύ πριν από τις πετρελαϊκές κυρώσεις του 2019.
Είναι σωστό να μιλάμε για κρατική τρομοκρατία στο πλαίσιο των βίαιων εξαφανίσεων και της παραστρατιωτικής δράσης. Είναι σημαντικό να εντοπίσουμε τη στιγμή κατά την οποία το καθεστώς αποκτά δικτατορικά χαρακτηριστικά. Θεωρώ απολυτως βέβαιο ότι το 2015 ήταν οι τελευταίες εκλογές που διεξήχθησαν υπό λίγο πολύ δημοκρατικές συνθήκες, όταν η κυβέρνηση έχασε τα 2/3 της Εθνοσυνέλευσης (NA) ως αποτέλεσμα μιας ψήφου τιμωρίας, όπως ακριβώς και η ψήφος τιμωρίας του 2024 εναντίον μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης δισεκατομμυριούχων που μεταμφιέζεται σε σοσιαλιστική. Όταν έχασε αυτές τις εκλογές η κυβέρνηση ακύρωσε το NA και έκτοτε έχουμε μια de facto κυβέρνηση με τις συνταγματικές εγγυήσεις να έχουν ανασταλεί. Έχουμε λοιπόν εννέα χρόνια αυτής της εμπειρίας, αν και η ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας ξεκινάει πολύ νωρίτερα και είναι καταγεγραμμένη ειδικά από το 2007. Εκείνη την εποχή τμήματα της αστικής αντιπολίτευσης διαμαρτύρονταν ότι η κυβέρνηση δεν ασκούσε αρκετή καταστολή, ότι υπήρχε αταξία στη χώρα με τους αγρότες να καταλαμβάνουν τη γη, τους εργάτες να κάνουν απεργίες που δεν είχαν επιτραπεί από την κυβέρνηση κ.λπ. και ότι χρειαζόταν σιδηρά πυγμή. Οι αρχές άρχισαν να χρησιμοποιούν την κατηγορία της σύστασης συμμορίας (agavillamiento) εναντίον αγροτών, συνδικαλιστικών ηγετών, φοιτητών, εργατών, για να ποινικοποιήσουν την υποτιθέμενη πρόθεση διάπραξης ενός εγκλήματος, μια υποτιθέμενη συνωμοσία στην οποία συμμετείχαν πολλά άτομα. Αυτό το διάχυτο έγκλημα χρησιμοποιήθηκε για τη φυλάκιση εκατοντάδων ανθρώπων κατά την περίοδο του Τσάβες.
Και αυτές οι διαδικασίες δίωξης και καταστολής περιλάμβαναν την αυθαίρετη φυλάκιση μεταξύ 2009 και 2011 και στη συνέχεια τη δολοφονία του ιθαγενή ηγέτη Sabino Romero το 2013, τη φυλάκιση του συνδικαλιστή Rubén González μεταξύ 2009 και 2011, τις δολοφονίες συνδικαλιστών ηγετών όπως ο Argenis Vázquez στην πολιτεία Sucre. Επαναστάτες τροτσκιστές σύντροφοι στην πολιτεία Αράγκουα, όπως οι Richard Gallardo, Luis Hernandez και Carlos Requena, δολοφονήθηκαν το 2008. Όλες αυτές οι κατασταλτικές διαδικασίες συνέβαλαν στη ρήξη των αριστερών τάσεων.
Ατενέα Χιμένεθ: Συμφωνώ ότι το 2015 υπήρξε ρήξη, αναλύοντας την πολιτική κατάσταση εκ των υστέρων. Αλλά εμείς που ήμασταν στο λαϊκό κίνημα, ακόμη και στο Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (PSUV), εξακολουθούσαμε να πιστεύουμε ότι επρόκειτο για ένα αδιέξοδο που θα επιλυόταν και δεν περιμέναμε την αυταρχική διολίσθηση που έχουμε σήμερα. Για το κίνημα στις κομμούνες, η πιο σημαντική ρήξη συνέβη το 2017, όταν κληθήκαμε στην Εθνική Συντακτική Συνέλευση, εν μέσω της πολιτικής κρίσης που υπήρχε στη χώρα. Συνεδριάσαμε σε διάφορες πλατφόρμες για να αξιολογήσουμε αν ήταν σκόπιμο να συμμετάσχουμε. Τελικά, αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε σε έναν χώρο κριτικού τσαβισμού, τον οποίο ονομάσαμε «chavismo bravío», ο οποίος θα ανακτούσε και θα προωθούσε την οικοδόμηση μιας λαϊκής εξουσίας και μιας μορφής διακυβέρνησης διαφορετικής από αυτήν που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Φτιάξαμε τη δική μας λίστα με τους ανθρώπους που θα ήταν υποψήφιοι. Αλλά μετά τις εκλογές, όπως συμβαίνει και τώρα, πέρασε πολύς καιρός χωρίς να δημοσιευτούν τα αποτελέσματα. Ήταν μια κοροϊδία, γιατί υποτίθεται ότι η ιστοσελίδα του CNE δεν λειτουργούσε και αφού επανεμφανίστηκε, όλοι οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι κέρδισαν ήταν από το PSUV ή προσκείμενοι σε αυτό. Πρακτικά δεν υπήρχε κανένας που να κέρδισε ως συνιστώσα του τομέα των κομμούνων που προερχόταν από αυτό το λαϊκό κίνημα που προηγήθηκε του Τσάβες, άνθρωποι που έχτισαν και συνεχίζουν να χτίζουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Εκείνη τη στιγμή υπήρξε μια σημαντική ρήξη και σε ορισμένες κομμούνες συζητούσαν να μην συμμετάσχουν στις επόμενες εκλογές και να πουν ότι αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι μας έκλεψε η ίδια η κυβέρνηση. Αν και πρέπει να πω ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός κομμούνων που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι υπάρχουσες δομές είναι μια επιλογή.
Την περίοδο εκείνη, πολλοί αριστεροί αγωνιστές προσχώρησαν στο σχέδιο του Ούγκο Τσάβες όταν αυτός διακήρυξε έναν σοσιαλισμό του 21ου αιώνα και βρήκαν μια πλατφόρμα για τη δική τους πολιτική ατζέντα σε οργανώσεις βάσης, όπως τα Κοινοτικά Συμβούλια και αργότερα οι κομμούνες. Ήταν λάθος που ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς προσχώρησε στον Τσαβισμό; Πώς βλέπετε σήμερα αυτή τη σχέση μεταξύ της οργάνωσης βάσης, της κυβέρνησης και του κράτους;
Ατενέα Χιμένεθ: Προέρχομαι από το φοιτητικό κίνημα που αντιμετώπισε τον νεοφιλελευθερισμό στην IV Δημοκρατία. Το φοιτητικό, κοινοτικό, πολιτιστικό και περιβαλλοντικό κίνημα αγωνιζόταν στους δρόμους για τη δικαίωση της δημοκρατίας, της δωρεάν και δημόσιας εκπαίδευσης και της υγειονομικής περίθαλψης. Όταν ο Τσάβες εμφανίστηκε στο προσκήνιο, σχεδόν όλα τα λαϊκά και αριστερά κινήματα είδαν ότι ήταν μια επιλογή για έναν μεγάλο συνασπισμό. Παρόλο που στην αρχή ο Τσάβες δεν ισχυριζόταν ότι ήταν αριστερός ή σοσιαλιστής, ήρθε με μια εθνική πρόταση που όμως σήμαινε ρήξη με την υπάρχουσα, υποβαθμισμένη και διεφθαρμένη κατάσταση πραγμάτων.
Στη συνέχεια, ο Τσάβες, από τη μία πλευρά, προσπάθησε κατ' αρχήν να ανοίξει αυτές τις πόρτες συμμετοχής, αλλά από την αρχή υπήρξε μια εσωτερική ταξική πάλη μεταξύ τμημάτων της αστικής τάξης και μεταξύ τομέων του στρατού. Ο Τσάβες πλαισιώθηκε από τομείς της αστικής τάξης, της μεσαίας τάξης, των αγροτών και των λαϊκών τάξεων. Ήταν ένα καρναβάλι πολιτικών και ιδεολογικών θέσεων. Σε αυτή την πρώτη φάση προχωρήσαμε σημαντικά, είχαμε σημαντικές νίκες, μπορέσαμε να κάνουμε πράγματα που είχαν αξία από άποψη οργάνωσης, στην ανάκτηση πολλών από τα κοινωνικά, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα του πληθυσμού μας. Αλλά αυτές οι αντιθέσεις που υπήρχαν στην αρχή άρχισαν να επιδεινώνονται. Για παράδειγμα, οι στρατιωτικοί τομείς ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα ενάντια στην οικοδόμηση μιας λαϊκής εναλλακτικής οικονομίας με βάση τις κομμούνες. Κάθε φορά που προσπαθούσαν να προχωρήσουν, αυτοί οι στρατιωτικοί τομείς φυλάκιζαν μέλη της κοινότητας, αγρότες, εισέβαλαν στα εδάφη τους, προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν τη διαδικασία ώστε η γη να αποδοθεί σε άλλους τομείς. Ήταν μια μόνιμη διαμάχη και φθορά. Σε τέτοιο βαθμό που οι κομμούνες και τα λαϊκά κινήματα είχαν περισσότερες αντιπαραθέσεις με τους τομείς μέσα στα ρεύματα του Τσαβισμού και της κυβέρνησης παρά με τη δεξιά αντιπολίτευση της χώρας.
Και τότε ήρθε ο Μαδούρο και άρχισε να δημιουργεί κινήματα προσαρμοσμένα στις ανάγκες του, δομές σε επίπεδο κοινότητας που ήταν αυταρχικές, καθετοποιημένες, αποφασισμένες από το κόμμα με υψηλή γραφειοκρατικοποίηση και με ένα είδος εθελοντών αξιωματούχων που διαφωνούσαν με την κομμούνα, με τον εκπρόσωπο που εκλέγεται στη συνέλευση, με τα τομεακά κινήματα που έχουν τα δικά τους λάβαρα αγώνα, τους ΛΟΑΤΚΙ, τις γυναίκες και τους οικολόγους. Όταν επρόκειτο να προωθήσουμε την ατζέντα μας προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας και της οικοδόμησης των δικών μας επιχειρήσεων, μας έβαλαν φρένο. Όταν προτάθηκε πχ, αντί να δημιουργηθούν οι Τοπικές Επιτροπές Εφοδιασμού και Παραγωγής (CLAP), μια εντελώς κάθετη δομή, εμείς στην κομμούνα, τα αγροτικά κινήματα και οι παραγωγοί της χώρας προτείναμε άμεσες και συλλογικές επιχειρήσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας πολλών κομμούνων για να μπορούν να παράγουν, να σχεδιάζουν και να διανέμουν απευθείας στις κοινότητες. Στο σημείο αυτό, μας έβαλαν φρένο, ακόμα και δημόσιοι υπάλληλοι που κάποτε ήταν ακτιβιστές του Λαϊκού Κινήματος συνεργάστηκαν για να γίνουν υπουργοί και υφυπουργοί και αργότερα αναδείχθηκαν σε πολιτική αστυνομία της κυβέρνησης Μαδούρο.
Αυτό λοιπόν οδήγησε όχι μόνο στην αποδυνάμωση του κινήματος, αλλά και στην αποδυνάμωση της κοινωνίας, γιατί τα κινήματα είναι οργανικές εκφράσεις της κοινωνίας. Το γεγονός ότι σε αυτή την περίπτωση η Αριστερά δεν είχε υποψήφιο είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής για την εξάλειψη του κάθε τι που θα μπορούσε να σημαίνει ανταγωνισμό για τον Μαδούρο.
Σιμόν Ροντρίγκεζ: Από τη δική μου εμπειρία, για παράδειγμα, ξεκίνησα την πολιτική δουλειά όταν η κυβέρνηση αντιμετώπιζε την απειλή των στρατιωτικών πραξικοπημάτων, επομένως επέτρεψε πολλές εμπειρίες αυτοοργάνωσης, επέτρεψε τη δημιουργία νέων συνδικάτων, επέτρεψε ακόμη και τη λειτουργία πολλών κοινοτικών ραδιοφωνικών σταθμών χωρίς νόμιμη άδεια. Εργάστηκα σε έναν κοινοτικό ραδιοφωνικό σταθμό για αρκετά χρόνια, ήταν ένας πολύ επικριτικός ραδιοφωνικός σταθμός. Αυτό επιτρεπόταν να συμβεί επειδή θεωρούνταν σχεδόν ως αναγκαίο κακό. Ήταν απαραίτητο να αφήσουν τους ανθρώπους να οργανωθούν και να κινητοποιηθούν ως ανάχωμα ανάσχεσης κατά του πραξικοπήματος. Αλλά μόλις πέρασε αυτή η κατάσταση, το στάδιο του πραξικοπήματος ξεπεράστηκε μεταξύ 2002 και 2004, η κυβέρνηση πέρασε στην επίθεση.
Το PSUV δημιουργήθηκε με την πρόθεση να αποκτήσει έναν κομματικό μηχανισμό που θα έβαζε τέλος στις αυτόνομες διαδικασίες αυτοοργάνωσης που είχε ο λαός της Βενεζουέλας από τη δεκαετία του '80. Η επαναστατική διαδικασία της Βενεζουέλας δεν ξεκίνησε από τον Τσαβισμό. Αυτό που έκανε ο Τσαβισμός είναι να τη προσεταιριστεί, να την καταστείλει και τελικά να την καταστρέψει. Ο ίδιος ο Τσάβες είπε ότι πρόκειται για ένα κόμμα που δεν πρόκειται να ανεχτεί την αυτονομία των συνδικάτων, επειδή είναι ένα «αντεπαναστατικό δηλητήριο» της IV Δημοκρατίας που δεν μπορεί να γίνει ανεκτό. Έτσι δημιούργησε ένα στρατιωτικό κορπορατίστικο κόμμα με πλήρη απαγόρευση των οργανωμένων τάσεων, χωρίς δημόσιες προγραμματικές πολιτικές συζητήσεις, όπου όλες οι πολιτικές διαμάχες μετατρέπονταν σε ίντριγκες του παλατιού που κατέληγαν σε εκκαθαρίσεις, όπως για παράδειγμα οι συλλήψεις δεκάδων αγωνιστών και αξιωματούχων του PSUV κάθε φορά που ένας υπουργός κατηγορείτο για διαφθορά, όπως συνέβη με τον Ραφαέλ Ραμίρες ή τον Ταρέκ Ελ Αϊσάμι.
Δημιουργήθηκαν επίσης κοινοτικά συμβούλια και εργατικά συμβούλια και παρόλο που πολλοί άνθρωποι τα έβλεπαν ως το δικό τους οργανωτικό μέσο, η κυβέρνηση τα έβλεπε πάντα ως όργανα ελέγχου, αυτή η αντίφαση υπήρχε. Άνθρωποι που έβλεπαν τη δυνατότητα οργάνωσης μέσω αυτών των μηχανισμών και μια κυβέρνηση που προσπαθούσε να εκκαθαρίσει κάθε διαδικασία αυτοοργάνωσης και αγώνα.
Και οι δύο έχετε τονίσει τον αυθόρμητο χαρακτήρα των τωρινών διαδηλώσεων. Έχουν οι αριστεροί της Βενεζουέλας κάποιο ρόλο σε όλα αυτά;
Σιμόν Ροντρίγκεζ: Η κυβέρνηση έχει καταστρέψει τη δημοκρατική ζωή όχι μόνο στο επίπεδο των εκλογών και των μεγάλων κομμάτων, αλλά και στο επίπεδο των οργανώσεων βάσης, με τέτοιο τρόπο ώστε οι δυνατότητες της Αριστεράς να είναι πολύ μειωμένες. Αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο να καλέσει κανείς δημόσια σε πολιτικές δράσεις χωρίς να εκτεθεί σε καταστολή. Επιπλέον, δεν υπάρχει συνδικαλιστική ελευθερία: στην πετρελαϊκή βιομηχανία, όπου η ανεξάρτητη αριστερά έχει μεγάλη δύναμη, δεν έχουν διεξαχθεί αρχαιρεσίες στα συνδικάτα από το 2009 και το ίδιο συνέβη και στη χαλυβουργία, όπου οι τελευταίες ήταν το 2011. Πάντως, πρόκειται για ένα τιτάνιο και ηρωικό έργο και αξίζει της μεγαλύτερης συμπαράστασης και υποστήριξης αυτό που κάνει η αριστερή αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα, δεδομένων των πολύ σκληρών συνθηκών των διώξεων που υπάρχουν.
Αυτό που έχουμε σήμερα είναι μια ποικιλομορφία αριστερών χώρων που αντιτίθενται στον Μαδούρο. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι συνεχίζουν την κληρονομιά του Τσάβες, άλλοι όχι. Πιστεύουμε ότι ο Τσάβες, σε κάποιο βαθμό, προετοίμασε τις συνθήκες για τη σημερινή καταστροφή, τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά. Αλλά το θετικό είναι ότι από τους πιο παραδοσιακούς χώρους, όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα, τους τομείς της τσαβιστικής αντιπολίτευσης, τους μαρξιστικούς τομείς που ασκούν αριστερή αντιπολίτευση από τα χρόνια του Τσάβες, σε γενικές γραμμές συμπίπτουμε πέρα από στρατηγικές και προγραμματικές διαφορές στην αντίσταση σε μια άγρια καπιταλιστική δικτατορία. Και χώροι όπως η Συνάντηση για την Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων του Λαού έχουν προκύψει εκφράζοντας αυτά τα διαφορετικά ρεύματα.
Ατενέα Χιμένεθ: Πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων που ψήφισαν κατά του Μαδούρο στις 28 Ιουλίου ψήφισαν επίσης κατά ενός τρόπου άσκησης πολιτικής από την αριστερά. Ως εκ τούτου, βρισκόμαστε επίσης σε μια διαδικασία αυτοκριτικής. Ο λαός της Βενεζουέλας στις ποικίλες εκφράσεις του ήταν πιο μπροστά από την αριστερά, και φυσικά και από τη δεξιά. Η αριστερά πρέπει να πλαισιώσει αυτό που ο λαός της Βενεζουέλας έχει ήδη ξεκινήσει, γιατί ήταν πίσω από το λαό μας. Ο λαός μας βγήκε μόνος του στους δρόμους, είναι φυλακισμένος υπομένοντας τη βία.
Ας πούμε ότι τα στοιχεία τα οποία οι αριστεροί προωθούν είναι η ενίσχυση και η υπεράσπιση της δημοκρατίας, της κυριαρχίας και της υπεράσπισης του Συντάγματος. Στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπάρχουν άνθρωποι, δικηγόροι, ΜΚΟ, διάφορα κινήματα που στηρίζουν τα θύματα και τις οικογένειες. Αυτά είναι τα τρία στοιχεία που επιδιώκονται και όπου το λαϊκό και αριστερό κίνημα προτείνει διάφορες δραστηριότητες, λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους που υπάρχουν, οι οποίοι είναι πάρα πολλοί. Για παράδειγμα, μόλις καλέσαμε σε ένα cacerolazo στις 28 Αυγούστου με το συνασπισμό της αριστεράς.
Ζείτε και οι δύο στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή, αλλά εξακολουθείτε να συμμετέχετε σε αριστερές πλατφόρμες και οργανώσεις στη Βενεζουέλα. Πώς θα μπορούσαν να υποστηριχθούν οι αριστερές δυνάμεις σε διεθνές επίπεδο;
Σιμόν Ροντρίγκεζ: Πρώτα απ' όλα, να δείξουμε αλληλεγγύη στους χιλιάδες ανθρώπους που είναι σήμερα πολιτικοί κρατούμενοι στη Βενεζουέλα, απλώς και μόνο επειδή υπερασπίστηκαν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Και να καταγγείλουμε την καταστολή, την εκλογική απάτη του δικτάτορα Μαδούρο, να είμαστε ξεκάθαροι ότι αυτό που υπάρχει στη Βενεζουέλα δεν είναι μια αριστερή κυβέρνηση. Είναι πολύ απλό να το κάνουμε αυτό, δεδομένου ότι γενικά οι αριστεροί στον κόσμο δεν υποστηρίζουν ότι στη χώρα τους πρέπει να υπάρχει κατώτατος μισθός 4 δολαρίων το μήνα ή ότι τα άτομα της LGBT κοινότητας πρέπει να ποινικοποιούνται. Ούτε υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να έχει έναν υπερσυντηρητικό, θρησκευτικό λόγο, ούτε υποστηρίζουν ότι η κοινωνία πρέπει να στρατιωτικοποιηθεί ή ότι πρέπει να εισβάλει σε γειτονικές χώρες, όπως υποστηρίζει ο Μαδούρο εναντίον της Γουιάνας.
Από το εξωτερικό, νομίζω ότι ο ρόλος μας ως σοσιαλιστές και επαναστάτες είναι να εμβαθύνουμε αυτές τις συζητήσεις για να ξεσηκώσουμε αλληλεγγύη, γιατί δυστυχώς αυτές οι συζητήσεις ως επί το πλείστον απουσιάζουν. Θα ήθελα να επισημάνω δύο θετικά παραδείγματα: υπήρξε μια δήλωση ενός τομέα του γαλλικού Νέου Λαϊκού Μετώπου που δήλωσε αλληλέγγυος με το λαό της Βενεζουέλας και επίσης η βουλευτής της Σοσιαλιστικής Αριστεράς της Αργεντινής, Mónica Schlotthauer, η οποία πρότεινε ένα ψήφισμα στο Κογκρέσο της Αργεντινής που απορρίπτει την απάτη και την καταστολή της δικτατορίας. Αν και η αξία τους είναι συμβολική, οι δηλώσεις αυτές είναι πολύ σημαντικές, γιατί βοηθούν να αφαιρεθεί η ψεύτικη αριστερή μάσκα που χρησιμοποιεί αυτή η κυβέρνηση. Είναι πολύ σημαντικό ο αριστερός ακτιβισμός στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες να ακούσει την αριστερά της Βενεζουέλας και να σταματήσει να επαναλαμβάνει ψευδο-αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα για να δικαιολογήσει ένα εντελώς αντιδραστικό καθεστώς.
Ατενέα Χιμένεθ: Υποστηρίξτε το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποκαλύψτε τι συμβαίνει με τους νέους που είναι φυλακισμένοι, τα παιδιά που βρίσκονται σήμερα στις φυλακές της Βενεζουέλας. Να εμβαθύνουμε, να πιέσουμε και επίσης να πάρουμε θέση ενάντια στην κυβέρνηση Μαδούρο και την αυταρχική της διολίσθηση, ώστε όλοι μαζί, με αλληλεγγύη, να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία και να υπερασπιστούμε την κυριαρχία και την αυτοδιάθεση του λαού μας, ο οποίος ήθελε να την ασκήσει μέσω της ψήφου και δεν μπόρεσε να το κάνει.
Όσον αφορά τη διεθνή αριστερά, επαναλαμβάνω αυτό που είπε ο πρόεδρος της Χιλής Μπόριτς: είναι σημαντικό για τις Αριστερούς του κόσμου να οικοδομήσουν μια δημοκρατική αριστερά που θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον αυταρχισμό, που θα εμβαθύνει τις λαϊκές και κοινωνικές διαδικασίες στις διεκδικήσεις των λαών. Είναι επομένως απαραίτητο να μάθει ο κόσμος τι πραγματικά συμβαίνει και να δημιουργηθούν μεγάλες διεθνείς συμμαχίες.
Η Ατενέα Χιμένεθ είναι κοινωνιολόγος και ιδρύτρια του κοινοτικού δικτύου Red Nacional de Comuner@s στη Βενεζουέλα και του Universidad Campesina de Venezuela Argimiro Gabaldón. Αυτή τη στιγμή δραστηριοποιείται σε ένα δίκτυο (που δεν έχει ακόμη αποκτήσει όνομα) το οποίο συγκεντρώνει ένα ευρύ φάσμα αριστερών κινημάτων στη Βενεζουέλα και του οποίου κεντρικό μέλημα είναι η υπεράσπιση του Συντάγματος. Στο πλαίσιο αυτό θα οργανωθούν στο μέλλον και διεθνείς επιτροπές αλληλεγγύης.
Ο Σιμόν Ροντρίγκες είναι συνιδρυτής του Κόμματος Σοσιαλισμού και Ελευθερίας (PSL) στη Βενεζουέλα, ενός μαρξιστικού κόμματος τροτσκιστικής παράδοσης που συμμετείχε στις εκλογές μεταξύ 2012 και 2015, πριν ακυρωθεί το νομικό του καθεστώς από τις αρχές. Οι ηγέτες του PSL διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ίδρυση της Εθνικής Ένωσης Εργαζομένων (UNETE) και στην εργατική αντιπολίτευση στην Ενωμένη Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Πετρέλαιο (FUTPV).
Ο Michael Karrer είναι κριτικός λογοτεχνίας και πολιτισμού με ειδίκευση στη Λατινική Αμερική.
Σημείωση από το Venezuelanvoices.org: Τα περισσότερα παιδιά που συνελήφθησαν μετά τις εκλογές αφέθηκαν ελεύθερα τις επόμενες εβδομάδες, 86 σύμφωνα με ορισμένες πηγές [1], ορισμένα από τα οποία υπέστησαν βασανιστήρια. Αυτό επιτεύχθηκε μέσω της λαϊκής πίεσης και της καταγγελίας- ωστόσο, τουλάχιστον 30 παραμένουν στις φυλακές της Βενεζουέλας. Η εκστρατεία [2] για την απελευθέρωσή τους συνεχίζεται.
https://venezuelanvoices.org/2024/09/29/this-is-not-a-left-wing-government/
Σημειώσεις:
[1] https://udgtv.com/noticias/adolescentes-presos-en-venezuela-claman-libertad/241097
[2] https://x.com/i/flow/login?redirect_after_login=%2FLibertadPlenaYa
