Πρωτοβουλία Αλβανών Μεταναστών και Αλληλέγγυων
Με αφορμή την εργατική πρωτομαγιά, δεν ξεχνάμε τους μεταναστευτικούς εργατικούς αγώνες, και τους πολλούς εργάτες θύματα των εργατικών ατυχημάτων.
Περήφανα το 2004 η Αθήνα, η Ελλάδα αλλά και όλος ο πλανήτης παρακολουθούσε την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Διοργάνωση-σημείο αναφοράς, καθώς επέστρεφαν πλέον στον τόπο όπου γεννήθηκαν. Σημείο αναφοράς όμως ήταν και για τους εργάτες της χώρας όπου οι θάνατοι ήταν σχεδόν καθημερινοί με το επίσημο νούμερο που δόθηκε να αναφέρει μόλις 17 στα έργα των εγκαταστάσεων.
Το Συνδικάτο Οικοδόμων όμως μιλούσε για 40 επίσημα νεκρούς συμπεριλαμβάνοντας τα έργα που παράλληλα στήριζαν αυτά των Ολυμπιακών (δρόμοι, μετρό κλπ) και για ακόμα μεγαλύτερο νούμερο το οποίο συμπλήρωναν ανασφάλιστοι και ξένοι εργάτες.
Από τα επίσημα νούμερα μας δίνεται το εξής απίστευτο, σε πρώτη όψη, στατιστικό. Ένας στους δύο νεκρούς ήταν συγκεκριμένα, Αλβανός εργάτης.
Αν δούμε βέβαια από το 1991 και μετά, αλλά μέχρι και σήμερα, μπορούμε να διαπιστώσουμε πως αυτό το στατιστικό ήταν απλά μια μεγαλύτερη εικόνα αυτού που συνέβαινε και σήμερα συμβαίνει με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Όσο η εκμετάλλευση αυξάνεται, τόσο πιο έντονα βλάπτει πρώτα τους ξένους εργάτες. Εποχιακοί, ανασφάλιστοι, χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα ή βασικά δικαιώματα, χωρίς βασικά μέτρα προστασίας, με μισθούς πείνας και συμπεριφορές που θυμίζουν εποχές πολέμου (βασανισμοί, πυροβολισμοί, εκτελέσεις εν ψυχρώ).
Όπως αποτυπώνεται σε έρευνα που έγινε πριν λίγα χρόνια από το Ε.Π.Ι Φλωρεντίας, παρ’ ότι πάνω από το 90% του αγροτικού εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα αποτελείται από ξένους εργάτες (κυρίως Αλβανούς, Ρουμάνους και Βούλγαρους – πλέον και Ασιάτες), φαίνεται πως αυτό δεν αναγνωρίζεται από τα ντόπια αφεντικά και τις κοινότητες. Τα περιστατικά βίας όλο και αυξάνονται και προέρχονται κυρίως από την περιθωριοποίηση που αναγκάζονται να βιώσουν οι ξένοι εργάτες, βάσει των συνθηκών και των μισθών που τους δίνονται όπως και της ανύπαρκτης θεσμικής προστασίας. Οι άνθρωποι που κρατούν ζωντανή τη χώρα στα δύο σημαντικότερα κομμάτια της οικονομίας της, στην αγροτική παραγωγή και τον τουρισμό, που πίσω από τα φανταχτερά μπαρ και φαγάδικα, βρίσκονται μέχρι και 36 ώρες συνεχόμενης ανασφάλιστης εργασίας, είναι έρμαια του υποκειμενικού χειρισμού της εργασίας τους, από το εκάστοτε αφεντικό.
Στοιχεία για τη μαύρη δεκαετία του 1990-2000 είναι ελάχιστα και δεν μπορούν να αποτυπώσουν σε καμία περίπτωση τα εγκλήματα σε βάρος των Αλβανών, ως κύριο και οριακά αποκλειστικό σώμα ξένων εργατών εκείνη την εποχή. Από τη στροφή των αφεντικών σε χέρια «απεργοσπαστών» Ρουμάνων και Βούλγαρων φτωχών εργατών, όταν οι Αλβανοί αρχίσαμε να αναζητούμε ψήγματα αξιοπρέπειας στις συνθήκες εργασίας μας, μέχρι τις ιστορίες των ανθρώπων που λάβανε αντί της πληρωμής τους, εκμετάλλευση, ξύλο, απέλαση και μιλούν και γι’ αυτούς που δολοφονήθηκαν.
Έχουμε όμως πολλά περισσότερα στοιχεία στο σήμερα. Μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2023 έχουμε 51 νεκρούς με περίπου τους μισούς να είναι πάλι ξένοι εργάτες. Αριθμοί που αν συνεχίσουν έτσι θα αγγίξουν αυτού ς που επίσημα καταγράφονταν τα τελευταία χρόνια του ’90 και τα πρώτα του ’00 με εργασίες όμως, όπως η αγροτική παραγωγή και η οικοδομή, να είναι πολύ πιο ενεργές τότε.
Μαζί με αυτά τα στοιχεία όμως, έχουμε και τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής από όλους όσους έχουν βρεθεί στο τιμόνι της χώρα από το 1990 και μετά. Οι ξένοι εργάτες που δουλέψαμε στα χωράφια της Θεσσαλίας, στις οικοδομές της Αθήνας, στις συνθήκες γαλέρας στα τουριστικά μαγαζιά, στις ΒΙ.ΠΕ και τα εργοστάσια, που αφήσαμε μεταφορικά και κυριολεκτικά τα κόκαλά μας στους τόπους εργασίας μας για πάνω από 30 χρόνια, καλούμαστε σήμερα να αποδείξουμε ότι όντως δουλεύαμε. Πως όντως ενώ δεν υπάρχει Έλληνας για δείγμα στους κάμπους, η χώρα εξάγει αγροτικά προϊόντα. Πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνέβησαν και δεν είδαν όλοι το ίδιο όνειρο, ταυτόχρονα. Πως στα νησιά υπάρχουν στο πίσω μέρος του μαγαζιού κάποιοι άνθρωποι που κουβαλούν τις κούτες με τα ποτά και περνάνε 16 ώρες τη μέρα όρθιοι για μισό χρόνο, πολλές φορές αδιάκοπα.
Να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε μαζί με τους Έλληνες εργάτες. Αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας για να μην χάνουμε τους ανθρώπους μας. Να διεκδικήσουμε καλύτερους μισθούς που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες. Ασφάλεια. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και νοσηλευτική εάν χρειαστεί. Να αγωνιστούμε να αναγνωριστούν οι ανασφάλιστες μέρες μας. Να δοθούν συντάξεις που έχουν προκύψει από εργασία που το ίδιο το κράτος δεν μερίμνησε να είναι νόμιμη.
Για την τιμή και την αξιοπρέπειά μας.
Για το αίμα μας που έχει ποτίσει και αυτό, αυτό τον τόπο.
