Πανελλαδική εβδομάδα [14.12-20.12] ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού

ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ

Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε στην περιοχή του Ασπρόπυργου τρεις άνδρες βίασαν μια 20χρονη κωφή κοπέλα. Έπειτα προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν την ίδια και την οικογένειά της ώστε να μην τους καταγγείλουν. Αν και η καταγγελία έγινε, σήμερα οι βιαστές κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτός, όπως και κάθε βιασμός, δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, δεν συμβαίνει κάτω από ειδικές συνθήκες, ούτε οι βιαστές είναι ράτσα ειδική, κάποια “τέρατα” στο περιθώριο της κοινωνίας. Η κουλτούρα του βιασμού είναι απόρροια της συνολικής πατριαρχικής κουλτούρας που διέπει αυτή την κοινωνία και οι βιαστές δεν είναι παρά άντρες καθημερινοί. Είναι πατεράδες, σύζυγοι, γείτονες, γκόμενοι, συμφοιτητές, καθηγητές, συμμαθητές, συνεργάτες, αφεντικά. Είναι γνωστοί αλλά και άγνωστοι. Είναι οι άνδρες της διπλανής πόρτας, κι όχι τέρατα που εντέλει δεν αφορούν τον μέσο έλληνα νοικοκυραίο. Κι αν η κοινωνία επιμένει να τους παρουσιάζει σαν τέρατα, διαιωνίζει την κουλτούρα του βιασμού, επιτρέποντας και στηρίζοντας τη δράση τους.

Το συγκεκριμένο περιστατικό αναπαράχθηκε από μια μερίδα του τύπου με ένα τρόπο που έδινε έμφαση στο γεγονός ότι η κοπέλα είναι κωφή προκειμένου να παρουσιαστεί, για ακόμα μια φορά, ο βιασμός σαν μια ιδιαίτερη συνθήκη, μια ακραία περίπτωση. Αυτή η ρητορική συγκαλύπτει ότι η έμφυλη σεξουαλικοποιημένη βία είναι καθημερινή και διάχυτη. Η πράξη του βιασμού αποτελεί μια κραυγαλέα έκφραση της κουλτούρας του βιασμού η οποία πατά καθημερινά πάνω στα σώματα μας ενώ η κοινωνική ηθική προκαλεί, συντηρεί, επιβραβεύει και νομιμοποιεί αυτές τις συμπεριφορές. Διδασκόμαστε άλλωστε την ερωτική συναναστροφή με όρους κυνηγιού, ο άντρας ο κυνηγός κι η γυναίκα το θήραμα. Και όχι μόνο: η σεξουαλική παρενόχληση βαφτίζεται κομπλιμέντο και αστειάκι, το σεξ εντός του γάμου βαφτίζεται καθήκον, το γυναικείο υποκείμενο βαφτίζεται αντικείμενο και, εν τέλει, το «όχι» βαφτίζεται «ναι». Τελικά η κουλτούρα του βιασμού συμπυκνώνεται στο ότι μαθαίνουμε τα κορίτσια πως να μην βιαστούν αντί να μαθαίνουμε τα αγόρια να μην βιάζουν.

Δεν έχουν σημασία οι δικαιολογίες που προβάλλονται γύρω από έναν βιασμό, γιατί δεν υπάρχει τίποτα που στην πραγματικότητα να τον δικαιολογεί. Αυτό που έχει σημασία είναι η επιλογή του θύτη να βιάσει. Η επιλογή να επιβληθεί σε ένα άλλο άτομο, να κυριαρχήσει σε ένα άλλο σώμα. Είναι η αποκορύφωση μιας βίας που σου υπενθυμίζει ποια είναι η θέση σου στο σπίτι και την ίδια στιγμή ότι δεν σου ανήκει ο δρόμος. Πως δεν χωράς στο δημόσιο χώρο, πως δεν έχεις δικαίωμα στη νύχτα, πως ακόμα και στο ίδιο σου το σπίτι πρέπει να πειθαρχείς. Δεν έχει σημασία τι φορούσαμε, που βρισκόμασταν, τι ώρα ήταν, τι διάθεση είχαμε, αν είχαμε πιει, αν θέλαμε κάτι στην αρχή και μετά αλλάξαμε γνώμη, αν είχαμε κάνει σεξ μαζί του παλιότερα ή αν ήμασταν μαζί για χρόνια, αν μας “αγαπάει”. Δεν έχει να κάνει με το αν πήραμε το σωστό στενό, αν ήμασταν αφηρημένες όταν περπατούσαμε, αν δεν είχαμε λεφτά για ταξί, αν φοβηθήκαμε, παγώσαμε και δεν μπορέσαμε να αντιδράσουμε, αν δεν περιμέναμε ότι θα είχε αυτή την εξέλιξη. Δεν έχει να κάνει με εμάς ή και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Ποτέ δεν φταίμε. Ακόμα και αν μας λένε ότι το φταίξιμο είναι δικό μας, ακόμα και αν έχουμε την αίσθηση ότι φταίμε, ποτέ δεν φταίμε.

Είναι οκέι να φοβόμαστε, να μη νιώθουμε καλά, να ζοριζόμαστε, να είμαστε αμήχανες, να μη θέλουμε να μας αγγίζουν. Είναι οκέι να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας ή να μένουμε σιωπηλές. Είναι οκέι να είμαστε οργισμένες. Είναι οκέι να σταματάει η ζωή μας εκεί ή να συνεχίζουμε σαν να μη συνέβη ποτέ. Είναι οκέι να βρίσκουμε τη δύναμη να το ξεπερνάμε κάθε μέρα. Είναι οκέι να μας καταβάλλει βαθιά. Είναι οκέι να μην ξέρουμε πως να νιώσουμε. Καθετί που αισθανόμαστε είναι οκέι. Δεν είναι οκέι όμως να καθορίζουν άλλοι τις ζωές μας για εμάς.

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ

Όπως και να την παλεύουμε, επιβιώνουμε μέσα σε αυτό, είναι καλό να ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε μόνες. Γι αυτό, είμαστε εδώ η μία για την άλλη για να παίρνουμε δύναμη. Να στηρίζουμε τις εαυτές μας, τις φίλες μας, τις μανάδες μας, τις αδερφές μας, τις γειτόνισσες μας, τις άγνωστες που συναντάμε στο δρόμο μας. Είτε είμαστε τρανς ή σις¹, μετανάστριες ή ντόπιες, κορίτσια ή αγόρια, είτε είμαστε έξω στο δρόμο ή μέσα στο σπίτι, όλες μαζί μπορούμε να βρούμε τρόπους να τα καταφέρουμε. Φτιάχνουμε σχέσεις και παρέες που καθιστούν τη ζωή μας βιώσιμη, φτιάχνουμε ομάδες που διεκδικούν το χώρο που χρειαζόμαστε, μαθαίνουμε να αμυνόμαστε, μαθαίνουμε να το σκάμε, μαθαίνουμε να μιλάμε μεταξύ μας με σεβασμό και να ακούμε τις άλλες. Τολμάμε να αμφισβητούμε τα έμφυλα αυτονόητα της ετεροκανονικής ματσίλας, της εθνοπατριαρχικής αηδίας. Κι έτσι, έστω και λίγο, αλαφραίνουμε τις έμφυλες αποσκευές που μας φορτώσανε: την ενοχή, τη ντροπή, το φόβο. Δεν θα σταματήσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι και η τελευταία από εμάς να μπορεί να κυκλοφορεί εκεί έξω, όπως η ίδια επιθυμεί.

brastards, φέμιν@tre, λοα, queertrans,

φίλες και συντρόφισσες

Πανελλαδική εβδομάδα

[14.12-20.12]

ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού

Δευτέρα 14.12

11:00, μικροφωνική από την Ομάδα

έμφυλου Μυτιλήνης

Τρίτη 15.12

17:00, μικροφωνική στην Αγ. Σοφία

(Θεσσαλονίκη) από το Μωβ Καφενείο

18:00, μικροφωνική και συγκέντρωση

στο Παράρτημα (Πάτρα) από τη

γυναικεία ομάδα Wildcat

Πέμπτη 17.12

20:00, προβολή videos και κουβέντα

στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο

Ανατόπια (Πάτρα), από τη γυναικεία

ομάδα Wildcat

Σάββατο 19.12

13:00, μικροφωνική στο Θησείο από

τις ομάδες brastards,φεμιν@tre, λοα,

queertrans, μπεφλόνα, φίλες και

συντρόφισσες (Αθήνα)

Κυριακή 20.12

19:00, προβολή ντοκιμαντέρ με

θέμα την κουλτούρα του βιασμού,

στο Κοντροσόλ -lgbtqi+ στέκι

(Θεσσαλονίκη)