Γκαβρίιλ Μιάσνικοφ

Δεν αρνούμαι τα γεγονότα των κατηγοριών εναντίον μου, αλλά δεν θεωρώ τις πεποιθήσεις μου λανθασμένες και είμαι έτοιμος να πεθάνω γι’ αυτές. Σε όποιον γνωρίζει τη βιογραφία μου, θα είναι σαφές ότι η εμπειρία μου από τον αγώνα – στις φυλακές, στην καταναγκαστική εργασία [κάτοργκα] και στην εξορία, τόσο υπό το τσαρικό καθεστώς όσο και υπό τη σοβιετική εξουσία, σφυρηλάτησε τις πεποιθήσεις μου σχετικά με την ανάγκη να αγωνιστώ για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Από τη δική σας οπτική γωνία – αυτό είναι έγκλημα. Από τη δική μου – δεν είναι. Ίσως έκανα λάθος και μπήκα σε λάθος δρόμο.

Tommy Lawson

Γκαβριίλ Ιλίτς Μιάσνικοφ είναι το όνομα ενός μπολσεβίκου που συχνά ξεχνιέται. Εργάτης μετάλλου από τα Ουράλια, ο Μιάσνικοφ ήταν πάντα ένας αδιάλλακτος επαναστάτης. Η ζωή του αντιπροσώπευε με πολλούς τρόπους τα καλύτερα στοιχεία του επαναστατικού σοσιαλισμού: βοήθησε στην ίδρυση εργοστασιακών επιτροπών και Σοβιέτ και συμμετείχε στην εκτέλεση του αδελφού του Τσάρου, του Μεγάλου Δούκα Μιχαήλ. Ήταν σύμμαχος και επικριτής του Λένιν και του Τρότσκι, σφοδρός εχθρός του Ζινόβιεφ, φίλος του Καρλ Κορς, της Ρουθ Φίσερ και των Γάλλων Αναρχοσυνδικαλιστών. Διαγράφηκε από το μπολσεβίκικο κόμμα, χαρακτηρίστηκε τρελός, βασανίστηκε και στάλθηκε στην εξορία. Όπως τόσοι άλλοι επαναστάτες, ο Μιάσνικοφ τελείωσε τις μέρες του σε μια σταλινική φυλακή.

Paul Avrich

Κάτω από αυξανόμενες πιέσεις, η ηγεσία των Μπολσεβίκων ανέλαβε έναν όλο και πιο δικτατορικό ρόλο. Ο ένας μετά τον άλλο, οι στόχοι του 1917 –προλεταριακή δημοκρατία, κοινωνική ισότητα, εργατική αυτοδιαχείριση– παραμερίστηκαν. Η εξουσία συγκεντρωνόταν όλο και περισσότερο στα χέρια μιας κομματικής ελίτ. […] Τέτοιες πολιτικές δεν θα μπορούσαν να μην προκαλέσουν αντιδράσεις. Μη μπορώντας να παραμείνουν σιωπηλοί, οι αντιφρονούντες στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος ύψωσαν τη φωνή τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Ανάμεσά τους ήταν και ο Γκαβριίλ Ίλιτς Μιάσνικοφ, έναςμεταλλεργάτης από τα Ουράλια και μπολσεβίκος από το 1906. Ένας από τους πιο δυναμικούς από τους πρώτους αντιπολιτευόμενους, είναι επίσης ένας από τους πιο άγνωστους. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του 1920, αναδείχθηκε στο προσκήνιο ως επικριτής της πολιτικής του Λένιν, θέτοντας ερωτήματα υψίστης σημασίας: Ποιος θα αποφασίσει τι είναι προς το συμφέρον των εργατών; Ποιες μέθοδοι είναι επιτρεπτές για την επίλυση των διαφορών μεταξύ των επαναστατών; Σε ποιο σημείο η ειλικρινής κριτική σε αξιωματούχους του κόμματος γίνεται «παρέκκλιση» ή ανυπακοή;

Timofei Sapronov

Το επίσημο δόγμα έχει ως εξής: «Έχουμε περάσει στην περίοδο του σοσιαλισμού. Υπάρχουν δύο συστήματα στον κόσμο – το καπιταλιστικό και το σοσιαλιστικό. Εκεί υπάρχει κρίση, εμείς έχουμε ευημερία, εκεί η εξαθλίωση των μαζών, εδώ η αδιάκοπη αύξηση της ευημερίας τους κ.λπ.». Η δήλωση ότι υπάρχουν δύο συστήματα είναι σωστή, καθώς πρόκειται για δύο διαφορετικές μορφές εκμετάλλευσης. […] Οι υπάρχουσες μορφές εκμετάλλευσης στη χώρα μας είναι μοναδικές, επειδή προέκυψαν από την ήττα της προλεταριακής επανάστασης. Το υποκείμενο της εκμετάλλευσης (γραφειοκρατία) καλύπτει την πιο σκληρή εκμετάλλευση, μέχρι και τις φασιστικές μεθόδους, με κομμουνιστικό λεξιλόγιο και ψευτοδιεθνισμό και γι’ αυτό οι μέθοδοί του φαίνονται λιγότερο κυνικές.

Yurii Colombo

Στην πραγματικότητα, ακόμη και πριν από το θάνατο του Λένιν, ορισμένα τμήματα του κόμματος γνώριζαν ότι το νεοσύστατο σοβιετικό κράτος ξεκινούσε έναν δρόμο που θα το απομάκρυνε κατά πολύ από τις προσδοκίες που είχε φέρει ο Οκτώβρης. Από τις αρχές του 1919 και μετά, σχηματίστηκαν διάφορες ομάδες της αντιπολίτευσης που απαιτούσαν την αναγέννηση της σοβιετικής εξουσίας, μικρότερο ρόλο για τους ειδικούς στην οικονομική ζωή και στον Κόκκινο Στρατό και εσωτερική δημοκρατία για το κόμμα. Η πιο σημαντική από αυτές τις ομάδες ήταν η Εργατική Αντιπολίτευση, με επικεφαλής τον Αλεξάντρ Σλιάπνικοφ και την Αλεξάντρα Κολλόνταϊ, η Εργατική Ομάδα του Γκαβρίλ Μιάσνικοφ, η Εργατική Αλήθεια, που επηρεαζόταν από τον Αλεξάντρ Μπογκντάνοφ, και οι Δημοκρατικοί Συγκεντρωτιστές του Τιμοφέι Σαπρόνοφ και του Βλαντιμίρ Σμιρνόφ.

Eduard Dune

Το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, η έναρξη της ΝΕΠ συνέπεσε όχι τυχαία με την εμφάνιση διαφορετικών ειδών αντιπολίτευσης εντός του ΠΕΚΚ(μπ): «Εργατική αλήθεια», «Εργατική αντιπολίτευση», «Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», «Στρατιωτική αντιπολίτευση». Κοινό χαρακτηριστικό όλων ήταν ένα πράγμα – να δώσουν ελευθερία. Ήταν μια αντίδραση στην παραβίαση των δημοκρατικών αρχών κατά τη διάρκεια του πολεμικού κομμουνισμού. Όλες αυτές οι αντιπολιτεύσεις δέχτηκαν σκληρή κριτική, αλλά παρ’ όλα αυτά το δέκατο συνέδριο του ΠΕΚΚ(μπ) είχε ψηφίσει μια σειρά από αιτήματα της αντιπολίτευσης. Το συνέδριο έφυγε και το Πολιτικό Γραφείο παρέμεινε. Αλλά η οργανωτική δομή του κόμματος ήταν τέτοια που η δύναμη των «ανθρώπων των μηχανισμών» εντεινόταν και αυξανόταν. Τα συμβούλια και τα συνδικάτα έγιναν κάποιου είδους εξαρτήματα, τμήματα της κομματικής οργάνωσης. Η εσωκομματική αναταραχή, η δυσαρέσκεια με τους «ανθρώπους των μηχανισμών» επίσης αυξήθηκε.

Η εξαιρετική σοβαρότητα της κατάστασης μας αναγκάζει (προς το συμφέρον του κόμματός μας, προς το συμφέρον της εργατικής τάξης) να δηλώσουμε ανοιχτά ότι η συνέχιση της πολιτικής της πλειοψηφίας του Πολίτμπιρο απειλεί με σοβαρές καταστροφές ολόκληρο το κόμμα. Η οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε στα τέλη Ιουλίου του τρέχοντος έτους, με όλες τις πολιτικές, συμπεριλαμβανομένων των εσωτερικών κομματικών συνεπειών που προέκυψαν από αυτήν, αποκάλυψε αμείλικτα την ανεπάρκεια της ηγεσίας του Κόμματος, τόσο στον οικονομικό τομέα, όσο και ιδιαίτερα στον τομέα των εσωτερικών κομματικών σχέσεων.

Victor Serge

Το μοναδικό γεγονός ότι ένας Τρότσκι, στην κορυφή της εξουσίας, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ενημερωθεί ακριβώς γι’ αυτή την καταστολή ενός εξεγερσιακού κινήματος των εργατών, το μοναδικό γεγονός ότι ένας Τρότσκι δεν γνώριζε αυτό που όλοι οι κομμουνιστές της βάσης γνώριζαν: ότι από απανθρωπιά είχε μόλις διαπραχθεί ένα άσκοπο έγκλημα εναντίον του προλεταριάτου και των αγροτών – αυτό το μοναδικό γεγονός, λέω, είναι εξαιρετικά σημαντικό. Είναι πράγματι στον τομέα της καταστολής που η Κεντρική Επιτροπή του Μπολσεβίκικου Κόμματος διέπραξε τα πιο σοβαρά λάθη από την αρχή της επανάστασης, λάθη που επρόκειτο να συμβάλουν πιο επικίνδυνα, αφενός στη γραφειοκρατικοποίηση του κόμματος και του κράτους και αφετέρου στον αφοπλισμό των μαζών και ειδικότερα των επαναστατών. Είναι καιρός να αναγνωριστεί αυτό.

Ante Ciliga

Η εμπειρία του εκφυλισμού της Ρωσικής Επανάστασης θέτει εκ νέου ενώπιον της συνείδησης του διεθνούς σοσιαλισμού ένα εξαιρετικά σημαντικό κοινωνιολογικό πρόβλημα. Στη Ρωσική Επανάσταση, όπως και σε δύο άλλες μεγάλες επαναστάσεις, αυτές της Αγγλίας και της Γαλλίας, για ποιόν λόγο η αντεπανάσταση θριάμβευσε εκ των έσω, τη στιγμή που οι επαναστατικές δυνάμεις είχαν εξαντληθεί, και με τη βοήθεια του ίδιου του επαναστατικού κόμματος («εκκαθαρισμένου», είναι αλήθεια, από τα αριστερά του στοιχεία); Ο μαρξισμός πιστεύει ότι η σοσιαλιστική επανάσταση, αφού ξεκινήσει, είτε θα εξασφαλίσει μια σταδιακή και συνεχή ανάπτυξη προς τον ολοκληρωμένο σοσιαλισμό, είτε θα ηττηθεί με τη μεσολάβηση της αστικής παλινόρθωσης. Συνολικά, η Ρωσική Επανάσταση θέτει με εντελώς νέο τρόπο το πρόβλημα του μηχανισμού της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το ζήτημα αυτό πρέπει να γίνει πρωταρχικό στη διεθνή συζήτηση. Σε μια τέτοια συζήτηση το πρόβλημα της Κρονστάνδης μπορεί και πρέπει να έχει μια θέση που του αξίζει.

Barbara C. Allen

Η Εργατική Αντιπολίτευση ήταν μια πολιτική φράξια του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος το 1920-22, η οποία υποστήριζε τη συνδικαλιστική διαχείριση της οικονομίας μέσω ενός συστήματος εκλεγμένων αντιπροσώπων των εργατών. Αποτελούνταν από κομμουνιστές μεταλλεργάτες που ηγούνταν των συνδικάτων και της βιομηχανίας. Τα κύρια κέντρα υποστήριξής της περιλάμβαναν βιομηχανικές περιοχές της Ρωσίας και της Ουκρανίας (Χάρκοβο, Ντονμπάς, Οδησσό, Νίζνι Νόβγκοροντ, Σαμάρα, Ομσκ, Ριαζάν, Κρασνοντάρ, Βλαντιμίρ και Μόσχα). Οι περιφερειακές αποχρώσεις διέτρεχαν τις θέσεις, τις αναλύσεις και τη συμπεριφορά των Εργατικών Αντιπολιτευόμενων.