«Θέλαμε να δείξουμε όλο το φάσμα της αντιπολεμικής αντίστασης στη Ρωσία»

ΠΗΓΗ: https://www.posle.media

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr

Τι μπορούν να μας πουν οι ομιλίες των φυλακισμένων διαδηλωτών στο δικαστήριο για το εύρος της αντιπολεμικής αντίστασης στη Ρωσία; Ο Βρετανός ιστορικός Simon Pirani συζητά το νέο του βιβλίο Voices Against Putin’s War (Φωνές ενάντια στον πόλεμο του Πούτιν) ^[1] με τον ανεξάρτητο Ρώσο δημοσιογράφο Ivan Rechnoy

Ο Simon Pirani είναι Βρετανός ερευνητής και συγγραφέας που έχει γράψει για την ενέργεια και την οικολογία, την ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης, το εργατικό κίνημα και τη μετασοβιετική Ρωσία. Το πρόσφατο βιβλίο του Voices Against Putin's War: Protesters’ Defiant Speeches in Russian Courts (Φωνές ενάντια στον πόλεμο του Πούτιν: Οι ασυμβίβαστες ομιλίες των διαδηλωτών στα ρωσικά δικαστήρια) ^[2] συγκεντρώνει και αναλύει τις ομιλίες στο δικαστήριο δώδεκα κρατουμένων που καταδικάστηκαν για την αντίστασή τους στην ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία.

-Σήμερα στη Ρωσία, εκατοντάδες άνθρωποι εκτίουν ποινές φυλάκισης επειδή επέκριναν την εισβολή στην Ουκρανία. Δώδεκα από αυτούς τους ανθρώπους είναι το θέμα του βιβλίου σας. Πώς τους επιλέξατε;

- Θέλαμε να δείξουμε ότι η αντίθεση στον πόλεμο του Πούτιν είναι ευρέως διαδεδομένη. Αυτό που εντυπωσιάζει σε αυτούς τους ανθρώπους είναι η ποικιλομορφία τους. Προέρχονται από διαφορετικές γενιές, έχουν διαφορετικές εμπειρίες ζωής και διαφορετικές πολιτικές απόψεις. Αυτή η ποικιλομορφία αποδεικνύει ότι, παρά την απουσία δημόσιων διαδηλώσεων και την έλλειψη οποιασδήποτε πραγματικής δυνατότητας οργάνωσης ενός ανοιχτού αντιπολεμικού κινήματος στη Ρωσία, ένα αντιπολεμικό κίνημα υπάρχει όντως εκεί. Περιλαμβάνει ένα πολύ ευρύ φάσμα της ρωσικής κοινωνίας, καθώς και ανθρώπους από τα κατεχόμενα εδάφη. Για παράδειγμα, το βιβλίο περιλαμβάνει την ομιλία του Μπόχταν Ζίζα από την Κριμαία στο δικαστήριο ^[3].

Αποφασίσαμε να μην συμπεριλάβουμε στο βιβλίο μερικούς από τους πιο γνωστούς αντιπάλους του πολέμου — ανθρώπους που έκαναν γενναίες και με αρχές ομιλίες στο δικαστήριο, όπως για παράδειγμα ο Ιλιά Γιασίν ^[4]. Οι δηλώσεις τους είχαν ήδη δημοσιευτεί ευρέως στα μέσα ενημέρωσης εδώ. Αντ' αυτού, στόχος μας ήταν να επιστήσουμε την προσοχή των αναγνωστών μας που μιλούν αγγλικά σε λιγότερο γνωστές προσωπικότητες.

Από τη μία πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που απλώς είπαν κάτι ή δημοσίευσαν δηλώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για παράδειγμα, η Ντάρια Κοζύρεβα ^[5], η νεότερη προσωπικότητα που παρουσιάζεται στο βιβλίο, συνελήφθη επειδή έβαλε λουλούδια στο μνημείο του Ταράς Σεβτσένκο στην Αγία Πετρούπολη. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που έκαναν κάτι, όπως να ρίξουν βόμβες μολότοφ — όχι με την πρόθεση να βλάψουν κανέναν, αλλά για να επιστήσουν την προσοχή στην αδικία του πολέμου. Μεταξύ αυτών είναι οι Ίγκορ Πασκάρ ^[6] και Αλεξέι Ρόζκοφ ^[7]. Πρόκειται για άτομα που ζουν σε μικρότερες πόλεις μακριά από τη Μόσχα ή την Αγία Πετρούπολη, όπου οι νέοι άνδρες είναι πολύ πιο πιθανό να λάβουν κλήσεις από την υπηρεσία στρατολόγησης.

Συμπεριλάβαμε επίσης τη δήλωση του Ρουσλάν Σιντίκι ^[8], ο οποίος σαμποτάρισε μια σιδηροδρομική γραμμή για να εμποδίσει την παράδοση πυρομαχικών στην Ουκρανία.

Τα κείμενα του βιβλίου συντάχθηκαν από μια ομάδα φίλων που, από την εισβολή του Φεβρουαρίου 2022, μετέφραζαν τις καταθέσεις στο δικαστήριο και ορισμένες αναρτήσεις από τα μέσα ενημέρωσης ή τα κοινωνικά δίκτυα. Όταν ήμασταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο αυτής της διαδικασίας, εμφανίστηκε πολύ νέο υλικό στον ιστότοπο Poslednee Slovo ^[9] [σημείωση του συγγραφέα: το όνομα του έργου μεταφράζεται ως «η Τελική Δήλωση»]. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό project που κάνει εξαιρετική δουλειά στη συλλογή και δημοσίευση ενός πολύ ευρύτερου φάσματος υποθέσεων από ό,τι θα μπορούσαμε να καλύψουμε εμείς.

Περιοριστήκαμε σε άτομα που έχουν κάνει ρητές αντιπολεμικές δηλώσεις σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ωστόσο, όπως γνωρίζετε, υπάρχουν πολλοί άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι που έχουν εμφανιστεί στο δικαστήριο από την εισβολή του 2022, καθώς και πολλοί άλλοι από πριν, ειδικά μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων των Τατάρων της Κριμαίας. Όλοι τους εκπροσωπούνται στον ιστότοπο Poslednee Slovo. Ένα άλλο αξιοσημείωτο στοιχείο του ιστότοπου είναι ότι φτάνει μέχρι την σοβιετική περίοδο. Έχουν συμπεριλάβει τις ομιλίες του 1966 των Αντρέι Σινιάβσκι και Γιούλι Ντάνιελ ^[10], ίσως τα πρώτα παραδείγματα από την εποχή του Στάλιν όπου άνθρωποι χρησιμοποίησαν το δικαίωμα για τελική δήλωση στο δικαστήριο ως μορφή προπαγάνδας.

Το βιβλίο μας περιλαμβάνει ένα κεφάλαιο που απαριθμεί δεκαεπτά επιπλέον περιπτώσεις ανθρώπων που έκαναν αντιπολεμικές ομιλίες, πέρα από τους δώδεκα πρωταγωνιστές των οποίων δημοσιεύσαμε τις πλήρεις δηλώσεις. Ελπίζουμε ότι είτε εγώ είτε οι συνάδελφοί μου θα μεταφράσουμε τελικά και όλες αυτές τις ομιλίες.

Δυστυχώς, η τελική ομιλία στο δικαστήριο έχει γίνει κάτι σαν λογοτεχνικό είδος από μόνο του. Αυτό μας λέει πολλά για τους δύσκολους και τρομακτικούς καιρούς που ζούμε.

— Πώς φαντάζεστε το κοινό αυτού του βιβλίου; Πρόκειται για ανθρώπους στη Δύση και αλλού που έχουν ήδη κάποια κατανόηση της κατάστασης στη Ρωσία και θέλουν να μάθουν περισσότερα; Ή είναι αναγνώστες στους οποίους θέλετε να μεταδώσετε ένα πολιτικό μήνυμα,  ίσως ακόμη και να τους πείσετε για κάτι;

— Το βιβλίο είναι στα αγγλικά και ως εκ τούτου απευθύνεται σε αγγλόφωνους αναγνώστες και όχι σε ρωσόφωνους. Μόνο ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη μπορούν να διαβάσουν ρωσικά. Από το 2022, πολλοί από εμάς γνωρίζουμε την τύχη του αντιπολεμικού κινήματος στη Ρωσία. Όπως γνωρίζετε, ξεκίνησε με μεγάλες διαδηλώσεις, αλλά σύντομα οι διαμαρτυρίες έγιναν δύσκολες και στη συνέχεια σχεδόν αδύνατες. Στη συνέχεια, ακολούθησαν οι επιθέσεις με βόμβες μολότοφ σε στρατολογικά κέντρα — ενέργειες που δεν είχαν ως στόχο να βλάψουν ανθρώπους, αλλά να επιστήσουν την προσοχή στην αντιπολεμική υπόθεση. Τότε αρχίσαμε να διαβάζουμε, στα αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης της Ρωσίας, τις τελικές δηλώσεις των αντιπολιτευόμενων προσωπικοτήτων — η αίθουσα του δικαστηρίου είχε γίνει, στην ουσία, το τελευταίο δημόσιο φόρουμ στη Ρωσία όπου ήταν ακόμα δυνατή η διαμαρτυρία.

Ωστόσο, πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι στις αγγλόφωνες χώρες παραμένουν ανυποψίαστοι για όλα αυτά.

Έτσι, για να απαντήσω στην ερώτησή σας, στόχος μας είναι να προσεγγίσουμε ένα ευρύτερο κοινό στις δυτικές κοινωνίες: όχι μόνο εκείνους που έχουν παρακολουθήσει στενά την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις συνέπειές της, αλλά και εκείνους των οποίων η κατανόηση προέρχεται μόνο από ό,τι έχουν μαζέψει τυχαία από τα μέσα ενημέρωσης.

— Μία από τις κεντρικές φιγούρες στο βιβλίο σας είναι ο Αλεξάντερ Σκόμποφ ^[11]. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι γεφυρώνει δύο εποχές. Ήταν αντιφρονών στη Σοβιετική Ένωση και σήμερα βρίσκεται και πάλι μεταξύ των διωκόμενων. Υπάρχει ένα άλλο παρόμοιο παράδειγμα που δεν περιλαμβάνεται στο βιβλίο: ο Μπόρις Καγκαρλίτσκι ^[12]. Πώς αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι στη Δύση τη διαφορά μεταξύ της σημερινής καταστολής και του κινήματος των αντιφρονούντων κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου; Επίσης, πώς βλέπουν τη διαφορά μεταξύ της ρωσικής και της δυτικής κατάστασης σήμερα;

— Πρώτα, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τον Σκόμποφ. Ως κάποιος που ταξίδευε τακτικά στη Ρωσία μεταξύ 1990 και 2019, με εντυπωσίασαν βαθιά αυτές οι ομιλίες στο δικαστήριο. Η πρώτη που άκουσα ήταν του Ιγκόρ Πασκάρ. Σκέφτηκα: «Θεέ μου, αυτοί είναι τόσο νέοι άνθρωποι — όχι οι νεότεροι, αλλά πολύ νεότεροι από μένα — που έχουν εμπλακεί σε αυτόν τον αγώνα». Η ομιλία του Αλεξάντερ Σκόμποφ με συγκίνησε επίσης, ίσως επειδή είναι περίπου στην ηλικία μου — ένα ή δύο χρόνια νεότερος — και, όπως είπατε, γεφυρώνει δύο εποχές.

Με συγκίνησε ιδιαίτερα η επιστολή που έγραψε στη σύντροφό του, Όλγα Στσέγκλοβα ^[13]. Δημοσιεύθηκε στην Novaya Gazeta Europe και την συμπεριλάβαμε και στο βιβλίο. Στην επιστολή, ο Σκόμποφ εξηγεί ότι ορισμένοι από τους φίλους και τους συντρόφους του τον προέτρεπαν να φύγει από τη Ρωσία, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Αυτό έκανε αναπόφευκτο το ενδεχόμενο να δικαστεί και να φυλακιστεί τελικά. Στην επιστολή, εξηγεί ότι ήθελε να μεταφέρει στη νεότερη γενιά το μήνυμα ότι η μικρή ομάδα διαφωνούντων στην οποία ανήκε κάποτε – η σοσιαλιστική πτέρυγα του σοβιετικού κινήματος διαφωνούντων – στέκεται αλληλέγγυα μαζί τους σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Ήθελε αυτό το μήνυμα να καταγραφεί στην ιστορία.

Πιστεύω ότι αυτή είναι μια πολύ σημαντική δήλωση και όλοι οφείλουμε ευγνωμοσύνη στον Αλεξάντερ Σκόμποφ για το γεγονός ότι συνέδεσε αυτές τις δύο ιστορικές περιόδους μέσω της θυσίας του. Ελπίζω ότι η συμπερίληψη των δηλώσεών του στο βιβλίο μας θα βοηθήσει τους ανθρώπους στη Δύση να κατανοήσουν καλύτερα αυτή τη συνέχεια.

Θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτησή σας σχετικά με το πώς αντιμετωπίζονται αυτά τα κινήματα. Κατά τη σοβιετική εποχή, οι άνθρωποι στη Δύση θεωρούσαν γενικά το κίνημα των αντιφρονούντων πολύ μικρό και περιθωριακό. Δεδομένου του τρόπου με τον οποίο λειτουργούσε η επικοινωνία τότε, ήταν πολύ δύσκολο να διαρρεύσουν πληροφορίες. Φυσικά, υπήρξαν μεγάλες εξεγέρσεις κατά της σοβιετικής εξουσίας, ξεκινώντας από την εξέγερση του Νοβοτσερκάσκ στη δεκαετία του 1960 ^[14] και άλλες βίαιες εξεγέρσεις στη δεκαετία του 1970 και του 1980. Έχω έναν φίλο στην Ουκρανία που μελέτησε τη μεγάλη εξέγερση που έλαβε χώρα στο Ντνιπροζέρζινσκ. Αυτά τα κινήματα ήταν πολύ βραχύβια και σχεδόν δεν τα γνωρίζαμε στη Δύση, ακόμη και εκείνοι από εμάς που ενδιαφέρονταν για τα τεκταινόμενα στη Σοβιετική Ένωση.

Σήμερα, οι Ρώσοι – και φυσικά οι Ουκρανοί – έχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες να έχουν πραγματικές συνομιλίες με ανθρώπους στη Δυτική Ευρώπη. Νομίζω ότι οι δυνάμεις εκείνης της εποχής είχαν πραγματικά καταφέρει να διαιρέσουν την Ευρώπη· υπήρχε πραγματικά ένα σιδηρούν παραπέτασμα. Αλλά αυτό έχει πλέον εξαφανιστεί. Εκατομμύρια Ουκρανοί και Ρώσοι ζουν στη Δυτική Ευρώπη, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι άνθρωποι μαθαίνουν να επικοινωνούν μεταξύ τους και να συνεργάζονται με νέους τρόπους.

Μπορούμε ήδη να δούμε παραδείγματα στη Γερμανία, στο Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού. Νομίζω ότι αυτή η συζήτηση πρέπει να συνεχιστεί — και το βιβλίο μας, νομίζω, είναι μέρος αυτού του συνεχιζόμενου διαλόγου.

Φυσικά, δεν είναι εύκολο να επικοινωνήσεις με κάποιον που βρίσκεται κυριολεκτικά σε ρωσική φυλακή. Ωστόσο, μέσω των φίλων, των συντρόφων και των οικογενειών των κεντρικών προσώπων του βιβλίου μας, ελπίζω ότι αυτή η συζήτηση θα ξεκινήσει και θα συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.

— Θα ήθελα να ρωτήσω συγκεκριμένα για την πιθανότητα σύνδεσης της ατζέντας Ρωσίας-Ουκρανίας με αυτή του Ισραήλ-Παλαιστίνης. Φυσικά, είμαστε εντυπωσιασμένοι από την τεράστια κινητοποίηση για την υποστήριξη της Παλαιστίνης. Ταυτόχρονα, πολλοί στην αριστερά είναι απογοητευμένοι από το γεγονός ότι η ενεργή υποστήριξη προς την Ουκρανία - μια χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση παρόμοια με αυτή της Παλαιστίνης - είναι πολύ λιγότερο διαδεδομένη στην Ευρώπη και τη Δύση. Υπήρξαν πρόσφατα θετικές εξελίξεις σε αυτό το θέμα;

— Από τον Οκτώβριο του 2023, όλοι παρακολουθούμε με φρίκη την εξέλιξη της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα. Έχει αναγνωριστεί ευρέως ως γενοκτονία και τώρα βλέπουμε ένα μεγαλύτερο και πιο διαρκές αντιπολεμικό κίνημα στις δυτικές χώρες από ό,τι έχουμε δει εδώ και δεκαετίες - συγκρίσιμο ίσως μόνο με τις διαμαρτυρίες κατά της εισβολής των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου στο Ιράκ το 2003, ή ακόμα και με το κίνημα κατά του πολέμου του Βιετνάμ στη δεκαετία του 1970.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους θεώρησα σημαντικό να μεταφράσω αυτά τα κείμενα στα αγγλικά ήταν για να δείξω στο δυτικό κοινό πόσα κοινά έχει το ρωσικό αντιπολεμικό κίνημα με τα κινήματα εδώ. Φυσικά, οι εχθροί τους είναι διαφορετικοί, βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές του γεωπολιτικού μετώπου, και υπάρχουν και πολλές άλλες διαφορές. Ωστόσο, οι ομοιότητες είναι εντυπωσιακές - και βαθιά σημαντικές. Τα κίνητρα ορισμένων από εκείνους που έκαναν αυτές τις ομιλίες στο δικαστήριο - των οποίων τις δηλώσεις έχουμε μεταφράσει - είναι πολύ παρόμοια με εκείνα των ακτιβιστών στο Ηνωμένο Βασίλειο που έχουν συλληφθεί για την υποστήριξή τους στην Palestine Action ^[15], ή εκείνων που συμμετείχαν στον στολίσκο (Global Sumud Flotilla) ^[16] που σταμάτησαν πρόσφατα οι ισραηλινές δυνάμεις καθώς προσπαθούσε να φτάσει στη Γάζα. Πέρασα μεγάλο μέρος του περασμένου έτους συμμετέχοντας στις μεγάλες βρετανικές διαδηλώσεις κατά της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα και ζητώντας κατάπαυση του πυρός. Μαζί με φίλους, κρατούσαμε ένα πανό που έγραφε: «Από την Ουκρανία μέχρι την Παλαιστίνη, η κατοχή είναι έγκλημα/ From Ukraine to Palestine, occupation is a crime». Η ομάδα μας ήθελε να δείξει στους συναγωνιστές μας ότι ο αγώνας της Ουκρανίας για εθνική αυτοδιάθεση και ο αγώνας των Παλαιστινίων για απελευθέρωση από την ισραηλινή κατοχή έχουν κάτι ουσιαστικό κοινό: το δικαίωμα να αποφασίζουν για το μέλλον τους, χωρίς ξένη παρέμβαση και στρατιωτικές απειλές.

Είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανταπόκριση από άλλους διαδηλωτές. Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την πολιτική των λεγόμενων αριστερών και σοσιαλιστικών κινημάτων θα αναγνωρίσουν την αντίδραση που συναντήσαμε από μια μικρή μειοψηφία, κυρίως ηλικιωμένων, που έλεγαν πράγματα όπως: «Γιατί υποστηρίζετε την Ουκρανία; Η Ουκρανία είναι απλώς ένα παιχνίδι των δυτικών δυνάμεων, μια μαριονέτα του ΝΑΤΟ. Γιατί να μιλάμε καν για αυτό το θέμα;» Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία - πάνω από το ενενήντα τοις εκατό - αυτών που μας πλησίασαν είπαν: «Α, ναι, δεν το είχαμε σκεφτεί έτσι πριν, αλλά πραγματικά υπάρχει κάτι κοινό μεταξύ αυτών των αγώνων».

Ένα άλλο σημαντικό εμπόδιο για την ενότητα προέρχεται όχι μόνο από τον «καμπισμό» ορισμένων αριστερών - εκείνων που επικεντρώνονται αποκλειστικά στον αμερικανικό και βρετανικό ιμπεριαλισμό, ενώ υποβαθμίζουν ή δικαιολογούν τον ρωσικό ιμπεριαλισμό - αλλά και από το κράτος, τον mainstream Τύπο και την κυβερνητική προπαγάνδα. Η επίσημη αφήγηση υποστηρίζει σταθερά την Ουκρανία και καταδικάζει πλήρως την παλαιστινιακή αντίσταση. Οι απλοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτή την ανισορροπία - τον ρατσισμό και τη διάκριση που στρέφονται κατά της παλαιστινιακής υπόθεσης, παράλληλα με την ευνοϊκή μεταχείριση της Ουκρανίας από το κατεστημένο. Υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό: ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της άρχουσας τάξης εδώ είναι σε μεγάλο βαθμό φιλικός προς την Ουκρανία. Οι εργαζόμενοι στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε όλη την Ευρώπη το παρατηρούν αυτό και γίνονται καχύποπτοι. Ωστόσο, πιστεύω ότι είναι μια καχυποψία που μπορούμε να ξεπεράσουμε - και αυτή είναι η εμπειρία μας.

Όλα αυτά είναι η προσωπική μου άποψη. Ο σκοπός του βιβλίου, ωστόσο, είναι να φέρει στους αγγλόφωνους αναγνώστες τις φωνές των φίλων και των συντρόφων μας στη Ρωσία - αυτών των γενναίων ανθρώπων που βρέθηκαν στο δικαστήριο και που, σε ορισμένες περιπτώσεις με τον κίνδυνο να επιβαρυνθούν με επιπλέον χρόνια φυλάκισης, επέλεξαν να ασκήσουν το συνταγματικό τους δικαίωμα (αν και δεν το σέβονται πάντα οι δικαστές) να καταθέσουν μια τελική δήλωση ενώπιον του δικαστηρίου. Είναι μια εξαιρετικά θαρραλέα και δύσκολη απόφαση.

— Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το βιβλίο και επίσης να σας ρωτήσω, δεδομένου ότι ενδιαφέρεστε για αυτό το θέμα εδώ και πολύ καιρό: πώς προέκυψε το ενδιαφέρον σας για αυτό και γιατί η Ρωσία έχει γίνει τόσο σημαντική για εσάς;

— Η σχέση μου με τη Ρωσία ξεκίνησε μέσω του εργατικού κινήματος. Πρώτη φορά πήγα στη Ρωσία το 1990 — στο Προκόπιεφσκ, στη δυτική Σιβηρία, όπου είχαν ξεσπάσει οι απεργίες των ανθρακωρύχων το 1989 ^[17]. Εκείνη την εποχή, δούλευα ως δημοσιογράφος για το συνδικάτο των ανθρακωρύχων εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είδαμε μια ευκαιρία να αναπτύξουμε δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ των σοβιετικών και των βρετανών ανθρακωρύχων. Και είχαμε κάποια επιτυχία. Οι φίλοι μας στο βρετανικό συνδικάτο ανθρακωρύχων ανέπτυξαν πολύ στενές σχέσεις με το Ανεξάρτητο Συνδικάτο Ανθρακωρύχων του Δυτικού Ντονμπάς, με έδρα το Παβλογράντ. Αυτή η φιλία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Εκείνη την εποχή ήμουν μέλος μιας τροτσκιστικής οργάνωσης και τον Αύγουστο του 1990 οργανώσαμε μια συνάντηση στη Μόσχα για να τιμήσουμε την 40ή επέτειο της δολοφονίας του Τρότσκι. Και αυτό ήταν μέρος μιας συζήτησης μεταξύ δυτικών σοσιαλιστών και ανθρώπων στη Ρωσία και την Ουκρανία, η οποία ήταν πρακτικά αδύνατη κατά τη διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου».

Συνέχισα να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στη Ρωσία και την Ουκρανία και να γράφω για αυτά, και μεταξύ 2007 και 2021 εργάστηκα σε ένα ερευνητικό ινστιτούτο, γράφοντας για τους ενεργειακούς τομείς αυτών των χωρών.

Από την πανδημία, δεν έχω επιστρέψει στη Ρωσία. Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, όταν ξεκίνησε η εισβολή, ήμουν στο σπίτι και σοκαρίστηκα. Όλοι σοκαριστήκαμε. Η εισβολή άλλαξε τα πάντα, τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία, για πολλά χρόνια. Μαζί με φίλους, αρχίσαμε να μεταφράζουμε αυτές τις ομιλίες στο δικαστήριο και να τις δημοσιεύουμε στο διαδίκτυο. Σταδιακά, αυτή η δουλειά εξελίχθηκε στην ιδέα να φτιάξουμε ένα βιβλίο.

Ελπίζω οι αναγνώστες σας να το διαβάσουν. Αργότερα φέτος, θα διαθέσουμε το βιβλίο δωρεάν σε μορφή PDF, ώστε να έχουν πρόσβαση όλοι.

Αν βγάλουμε κάποια χρήματα — και πρέπει να πω ότι είναι ένα πολύ φθηνό βιβλίο — όλα τα έσοδα θα διατεθούν στο Memorial  ^[18] και στους πολιτικούς κρατούμενους. Κανείς δεν βγάζει κέρδος από αυτό το έργο. Ο σκοπός είναι να διαδώσουμε αυτές τις φωνές σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό.

https://www.posle.media/article/we-wanted-to-show-the-whole-range-of-anti-war-resistance-in-russia

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

^[1]  https://resistancebooks.org/product/voices-against-putins-war

^[2]  https://peopleandnature.wordpress.com/2025/10/09/the-courtroom-rebels-standing-up-to-warmonger-putin

^[3]  https://hrhcrimea.org.ua/en/bohdan-ziza

^[4]  https://en.wikipedia.org/wiki/Ilya_Yashin

^[5]  https://en.wikipedia.org/wiki/Darya_Kozyreva

^[6]  https://solidarityzone.net/igor-paskar-2

^[7]  https://novayagazeta.eu/amp/articles/2025/05/29/i-couldnt-watch-people-die-in-silence-en

^[8]  https://avtonom.org/en/people/ruslan-siddiqui

^[9]  https://posledneeslovo.com/en

^[10]  https://en.wikipedia.org/wiki/Sinyavsky–Daniel_trial

^[11]  https://en.wikipedia.org/wiki/Aleksandr_Skobov

^[12]  https://freeboris.info/case

^[13]  https://novayagazeta.eu/amp/articles/2024/07/31/skobovs-final-act-en

^[14]  https://en.wikipedia.org/wiki/Novocherkassk_massacre

^[15]  https://en.wikipedia.org/wiki/Palestine_Action

^[16]  https://en.wikipedia.org/wiki/Global_Sumud_Flotilla

^[17]  https://en.wikipedia.org/wiki/1989_Soviet_miners'_strikes

^[18]  https://en.wikipedia.org/wiki/Memorial_(society)