Για την επιτυχία μιας Γενικής Απεργίας

Θ. Μαράκης

Γενική απεργία καλέστηκε από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ στις 1 Οκτώβρη, με θέμα το 13ωρο. Καλέστηκε μια δεύτερη απεργία, όχι γενική αλλά της ΑΔΕΔΥ και μιας σειράς Εργατικών Κέντρων, στις 14.10.2025. Η δεύτερη ήταν μια απεργία για την οποία βασικά κινητοποιήθηκε το ΚΚΕ. Το θέμα ήταν ξανά το 13ωρο.

Να σημειώσουμε ότι οι δύο απεργίες, στις 1.10.25 και 14.10.25, δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένες. Ο λόγος έχει να κάνει με το ότι οι «γενικές απεργίες» έχουν απαξιωθεί στην Ελλάδα γιατί καλούνται εθιμοτυπικά – χωρίς κανένα σχεδιασμό και χωρίς καμία σοβαρή πιθανότητα να φέρουν αποτέλεσμα.

Αυτό συνδυάζεται με το γεγονός ότι όταν απεργεί κάποιος/α εργαζόμενος/η, χάνει το μεροκάματο αλλά και τις ασφαλιστικές εισφορές τις οποίες πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του/της. Σε μια κοινωνία στην οποία το 60% του πληθυσμού σύμφωνα με έρευνα του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ δεν μπορεί να βγάλει το μήνα (ο μισθός τελειώνει σε 19 μέρες), όταν κάποιος/α χάνει κατά μέσο όρο 50 € και πάνω μετράει, και μετράει πάρα πολύ. Πόσο μάλλον αν κληθεί σε δύο ή τρεις απεργίες σε διάστημα 15 ημερών. Ενδεικτικά, στις 14.10 στην Αθήνα υπήρχαν μόνο 5-7 χιλιάδες συνολικά στις συγκεντρώσεις (ο κύριος όγκος, το 60-70% βέβαια ήταν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ).

Μια γενική απεργία για να είναι πετυχημένη χρειάζεται πριν απ’ όλα τα αιτήματά της να αγκαλιάζουν το σύνολο ή την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, να αγκαλιάζει τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μαζί με τους συμβασιούχους αυτούς της μερικής απασχόλησης τους εποχιακούς και τους άνεργους- από τους άνεργους μόνο 1 στους 7 παίρνει το φτωχοεπίδομα της ανεργίας(!!) συγκεκριμένα από τις 700000 και πλέον ανέργους μόνο οι 100000 το παίρνουν--αυτό είναι το πρώτο. Το δεύτερο  να είναι σωστά προετοιμασμένη από τους συνδικαλιστές και τις εργοστασιακές ή επιχειρησιακές επιτροπές μέσα από γενικές συνελεύσεις και παρεμβάσεις στους εργοστασιακούς και επιχειρησιακούς χώρους και τρίτον να υπάρχει μαχητικό μεν ρεαλιστικό δε πραγματοποιήσιμο πρόγραμμα κλιμάκωσης. Αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπήρξαν στο βαθμό που χρειαζόταν απέναντι σε αυτή την επίθεση της κυβέρνησης  του κεφαλαίου.

Τα αιτήματα είχαν περιοριστεί στο 13ωρο, 7ωρο- 5νθήμερο- 35ωρο, έμπαινε γενικά η αύξηση του εισοδήματος και η επαναφορά των ΣΣΕ. Η αιχμή βέβαια ήταν το 13ωρο. Αλλά τι συμβαίνει με το 13ωρο; Ποια είναι η πραγματικότητα σε σχέση με το ημερήσιο ωράριο των εργαζομένων; Σε μια σειρά κλάδους πχ  επισιτισμός, τουρισμός, τράπεζες, στο εργοτάξιο της νέας γραμμής του μετρό κα οι εργαζόμενοι ήδη δούλευαν 13αωρο κάνοντας υπερωριακή απασχόληση με την θέλησή τους -όχι πάντα- για να αυξήσουν τις αποδοχές τους διότι το μεροκάματο και ο μισθός σκέτος δεν φτάνουν. Σύμφωνα με μελέτη του ΚΕΠΕ από το 2009 μέχρι το 2022 το μεικτό πραγματικό μεροκάματο έχει χάσει 34% (!!). Σημειώστε ότι οι εργαζόμενοι επιδίωκαν να δουλεύουν υπερωριακά η δυνατόν ολοχρονίς!! Και όχι μόνο τις ημέρες που ο νόμος προβλέπει !!!

Κατά συνέπεια δίπλα από το όχι στο 13ωρο και 7ωρο-5νθήμερο-35ωρο χρειαζόταν να μπει συγκεκριμένο αίτημα για αύξηση μισθού και μεροκάματου τέτοιου που να μη νιώθει την ανάγκη ο εργαζόμενος να δουλέψει υπερωριακά για να πιάσει τόπο και το αίτημα για 7ωρο—αν και το πραγματικό αίτημα θα ήταν σε σχέση με την σημερινή ανάπτυξη της τεχνολογία: μείωση των ωρών εργασίας τόσο όσο να μηδενισθεί η ανεργία!!--- και η αύξηση δεν μπορεί να είναι λιγότερη από το ποσοστό που έχει χάσει το πραγματικό μεροκάματο = 34% όσο και αν αυτό μπορεί να φαίνεται υπερβολή, για το κατώτατο μισθό και μεροκάματο. 

Κατά τη γνώμη μας άλλα αιτήματα χρειάζεται να είναι:

--Γενική αύξηση μισθών και ημερομισθίων στο 25%

--Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο και στους συνταξιούχους

--Επαναφορά της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ) αντίδοτο στην καλπάζουσα ακρίβεια. Με τιμάριθμο στη βάση των προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης

--Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις

--Μονιμοποίηση των συμβασιούχων

--Όχι στη μερική απασχόληση πλήρες ωράριο για όλους

--Επίδομα ανεργίας= με το κατώτατο μισθό καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας

Και τελευταίος αλλά κρίσιμος παράγοντας για επιτυχημένες γενικές απεργίες είναι να έχουμε σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ πλειοψηφία επαναστατική, που να μην θεωρούνε την γενική απεργία, -όπως ο πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκράτη Λεγκέν ηγέτη των γερμανικών συνδικάτων της εποχής του Μπερστάιν – “γενική ανοησία”!!