Μετά την απεργία της 10/6: ώρα για κρίσιμες τακτικές και στρατηγικές αποφάσεις
Παντελής Αυθίνος
Η εντυπωσιακή συμμετοχή στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις της 24ωρης Πανελλαδικής Πανεργατικής Απεργίας στις 10 του Ιούνη, μοιάζει να πιάνει το νήμα από την απεργία ενάντια στον νόμο Κατρούγκαλου τον Φλεβάρη του 2016.
Η αγωνιστική διάθεση των απεργών που πλημμύρησαν το κέντρο της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων επιβεβαίωσε αυτό που όλες και όλοι καταλαβαίναμε εδώ και αρκετούς μήνες και ιδιαίτερα από τον περασμένο Νοέμβρη. Ο θυμός της εργατικής τάξης, η αγανάκτηση των λαϊκών τάξεων βράζει και περιμένει ευκαιρία να εκφραστεί. Και η απεργία ενάντια στο νέο αντεργατικό νομό για τις εργασιακές σχέσεις και τον συνδικαλισμό ήταν πραγματικά μια τέτοια ευκαιρία.
Είναι αυτός ο θυμός που προκαλεί όλο και περισσότερο μια αίσθηση έντονης ανασφάλειας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ανασφάλειας που προσπαθεί να απαντήσει με διαδοχικές –αλλά μάταιες- προσπάθειες σκλήρυνσης της καταστολής.
Είναι αυτός ο θυμός που υποχρέωσε και την ηγεσία Παναγόπουλου στην ΓΣΕΕ να βγει από την μακρόχρονη «άδεια μετ’ αποδοχών» στην οποία βρίσκεται εδώ και πέντε χρόνια, να φύγει για λίγο από τα παχιά χαλιά και τις πολυτελείς αίθουσες στις οποίες συναναστρέφεται με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση και να προκηρύξει την Πανεργατική Απεργία.
Φυσικά, η κίνηση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ είχε διπλό στόχο.
Από την μια να χαλαρώσει την πίεση που ασκούσε επάνω της η λαϊκή αγανάκτηση. Μια πίεση που έβρισκε διέξοδο προς τις κορυφές των συνδικάτων μέσα από τις διαδοχικές απεργίες Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, αλλά και της ΑΔΕΔΥ από τις 26 του περασμένου Νοέμβρη μέχρι και τις 6 του Μάη.
Από την άλλη ήταν μια προσπάθεια να πάρει ξανά τον έλεγχο των εξελίξεων, προκειμένου να κλείσει το απεργιακό μέτωπο και το ρήγμα στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία, να αποδείξει στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση ότι είναι «αξιόπιστος» συνομιλητής τους και αξίζει να την κάνουν συνδιαχειριστή της πολιτικής τους.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές βρισκόμαστε στην μέση της προσπάθειας της γραφειοκρατίας των συνδικάτων να υλοποιήσει αυτό το δεύτερο σκέλος του ελιγμού του Παναγόπουλου. Η προσπάθειά τους πρέπει να αποτύχει. Στις 16 του μήνα πρέπει να έχουμε ξανά 24ωρη απεργία από τον μεγαλύτερο δυνατόν αριθμό Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και πρωτοβάθμιων σωματείων, ώστε να μετατραπεί ντε φάκτο σε απεργία με πανεργατικά πανελλαδικά χαρακτηριστικά, παρά την άρνηση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ να προχωρήσει σε νέα απεργιακή κινητοποίηση, παρά την αναδίπλωση του ΕΚΑ και της ΑΔΕΔΥ που προκλήθηκε από την επιστροφή των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στην συμμαχία με την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ.
Η απόφαση του ΕΚΑ να προκηρύξει μόνο στάση εργασίας και όχι νέα απεργία για τις 16/6 –ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου- απόφαση αποκλιμάκωσης και όχι κλιμάκωσης, η απόφαση της ΑΔΕΔΥ να κρυφτεί πίσω από το ΕΚΑ, η εκ νέου εξαφάνιση της ΓΣΕΕ, αποτελούν μια από κοινού προσπάθεια να σταλεί το μήνυμα πως οι λαϊκές τάξεις θα πρέπει να αποχωρήσουν από την δράση, ότι θα πρέπει να αφήσουν τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες να διαπραγματευτούν πόσο βαθιά θα κόψει το μαχαίρι της εργοδοτικής ασυδοσίας και λεηλασίας. Και ειδικά για την στάση των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, η αναδίπλωση έγινε για να σταλεί το μήνυμα ότι ο εργαζόμενος λαός δεν πρέπει να έχει «υπερβολικές απαιτήσεις» από μια μελλοντική «αριστερή κυβέρνηση». Ότι και ο Τσίπρας θα κάνει μόνο ότι του επιτρέψει το κεφάλαιο.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, ο δρόμος για τις δυνάμεις που προωθούν μια ανεξάρτητη ταξική πολιτική βάσης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, είναι τακτική του διεμβολισμού της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Στις 26 Νοέμβρη και στις 6 Μάη, έγιναν σημαντικές απεργίες που αποφασίστηκαν από Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, την ΑΔΕΔΥ και Πρωτοβάθμια Σωματεία σε ρήξη με την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Αυτό το ρήγμα δεν πρέπει να κλείσει, πρέπει να διευρυνθεί.
Για να επιτύχει αυτή η τακτική, αναγκαία ήταν η πίεση πάνω στις αριστερές πτέρυγες της γραφειοκρατίας, πάνω στο ΠΑΜΕ και στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να διαμορφωθούν απεργιακές πλειοψηφίες. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να προστεθούν νέες τακτικές που αυξάνουν την πίεση πάνω σε αυτές τις δυνάμεις και να δυσκολεύουν τις διαρκείς –και αναμενόμενες- αναδιπλώσεις τους.
Με συνεχή υπενθύμιση προς την ηγεσία του ΠΑΜΕ ότι ο περιορισμός των απεργιών σε δράσεις ζύμωσης που θα μετατρέψουν τον εργατικό θυμό σε ψήφους για το ΚΚΕ, οδηγεί σε αποκλιμάκωση των αγώνων. Μια αποκλιμάκωση –όπως η αναστολή της απεργίας στις 3/6- που είναι βούτυρο στο ψωμί του Παναγόπουλου.
Με σκληρή κριτική στις συνδικαλιστικές ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ που επιστρέφουν ξανά και ξανά στις αγκαλιές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ για να εξυπηρετήσουν την κυβερνητική προοπτική του κόμματος τους, αλλά και, ταυτόχρονα, ενωτική διάθεση απέναντι στην βάση των αγωνιστών και αγωνιστριών του ΣΥΡΙΖΑ που αποτελούν κομμάτι του κόσμου που στηρίζει την απεργιακή κλιμάκωση.
Και με διαρκή προσπάθεια να καθορίζουν οι ανεξάρτητες ταξικές δυνάμεις βάσης τα συνθήματα και το πολιτικό περιεχόμενο των ίδιων των κεντρικών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων των συνδικάτων.
Η δυνατότητα για μια τέτοια τακτική υπάρχει γιατί υπάρχουν πραγματικά ρήγματα στην συνοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Οι πιέσεις που αισθάνεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία σαν κοινωνικό στρώμα είναι τεράστιες. Η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη προχωράνε σε επιθέσεις που υπονομεύουν και την δική της κοινωνική θέση σαν διαχειριστή της εργασιακής δύναμης στην αγορά εργασίας.
Ο συνεχής περιορισμός της σημασίας και του εύρους των ΣΣΕ αποτελεί μεγάλο χτύπημα όχι μόνο για τους απλούς εργάτες και εργάτριες αλλά και για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που βλέπουν τον ρόλο τους να υπονομεύεται διαρκώς.
Το ίδιο ισχύει και με την αλλαγή της μορφής του ΣΕΠΕ καθώς στερεί από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ένα διάδρομο διαλόγου με την κυβέρνηση. Το ίδιο ισχύει και με την υποχρέωση να καταχωρούν τα συνδικάτα τα οικονομικά τους βιβλία στο ηλεκτρονικό μητρώο που αυξάνει τον έλεγχο του κράτους στις οικονομικές τους δραστηριότητες –πράγμα που συνιστά σοβαρή διάκριση κατά των εργατικών οργανώσεων καθώς δεν γίνεται το ίδιο και για τις εργοδοτικές οργανώσεις.
Το ίδιο ισχύει και για την απαγόρευση κήρυξης απεργίας από υπερκείμενη συνδικαλιστική οργάνωση, αν κριθεί παράνομη απόφαση υποκείμενης συνδικαλιστικής οργάνωσης, πράγμα που υπονομεύει το κύρος των δευτεροβάθμιων οργανώσεων πάνω στις πρωτοβάθμιες.
Ταυτόχρονα, οι ηγεσίες των συνδικάτων δέχονται μεγάλη πίεση από την αγανάκτηση της εργατικής βάσης που φουντώνει διαρκώς λόγω των επιθέσεων την περίοδο της πανδημίας, που φόρτωσαν το βάρος για την αντιμετώπιση της πάνω στην εργατική τάξη προφυλάσσοντας του καπιταλιστές και αυξάνοντας την κρατική καταστολή.
Η πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, έχοντας προσχωρήσει στην άνευ όρων συνεργασία με την κυβέρνηση και την εργοδοσία σε όλη την περίοδο των μνημονίων, στο δημοψήφισμα του 2015, στην αναστολή των κινητοποιήσεων από το 2016 και μετά, και οφείλοντας την θέση τους στην κυβέρνηση της ΝΔ (μην ξεχνάμε ότι το συνέδριο της ΓΣΕΕ έγινε με την προστασία των ΜΑΤ) δεν μπορεί να προσφέρει στρατηγική όχι μόνο στην εργατική βάση των συνδικάτων αλλά ούτε καν στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία σαν στρώμα και αυτή η αδυναμία είναι που προκαλεί τις τάσεις αποσυσπείρωσης της.
Σήμερα, οι δυνάμεις του ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού βάσης έχουν την δυνατότητα να βάλουν μια γερή σφήνα μέσα σε αυτά τα ρήγματα και να τα διευρύνουν πιέζοντας για να απομονωθεί το μπλοκ ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-Ομάδας Βασιλόπουλου για να βάλουν στη συνέχεια μια γερή σφήνα ανάμεσα στις ρεφορμιστικές ηγεσίες του ΠΑΜΕ και των υπόλοιπων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ από την μία μεριά και την εργατική τους βάση από την άλλη.
Είναι απαραίτητο να προχωρήσουμε σε αυτήν την τακτική, προκειμένου να υποχρεωθούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΣΥΡΙΖΑ στην συγκρότηση του αναγκαίου μετώπου, για την ακύρωση στην πράξη του νόμου Χατζηδάκη και για την απάντηση στην ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης που θα αντιμετωπίσουμε την επόμενη περίοδο.
