«Τύλιξε γρήγορα τα μαλλιά της πλεξίδα γύρω από το κεφάλι, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό της από το πήλινο κανάτι κι έπιασε μάνι-μάνι να κάνει τις δουλειές. Ό,τι προλάβει, όπως πάντα και πιο βιαστικά ακόμα. Από τότε που δούλευε στο εργοστάσιο, ούτε στην αυλή δεν προλάβαινε να καθίσει, ούτε μια κουβέντα ν’ αλλάξει με τις γειτόνισσές της. Έφευγε νύχτα ακόμα. Να ΄ναι μπροστά στην πόρτα του Ρετσίνα πριν χαράξει. Να πιάσει έγκαιρα δουλειά. Τα λεφτά που έπαιρνε ήταν λίγα, 80 λεπτά για κάθε τόπι πανί που ύφαινε κι αυτά τις πιο πολλές φορές λειψά, αφού όλο και κάποια δικαιολογία εύρισκε…

Mάνθος Ταβουλάρης Ο προσανατολισμός του ελληνικού οργανωμένου εργατικού κινήματος στην εργαζομένη γυναίκα της εποχής μας δεν μπορεί ούτε να παρακάμψει ούτε να αγνοήσει το φεμινιστικό κίνημα. Η συμμαχία συνδικάτων και φεμινιστικών οργανώσεων είναι αναγκαία για την ουσιαστική αλλά και την αποτελεσματική στήριξη της εργαζόμενης γυναίκας, στα συνδικάτα της, στο χώρο εργασίας της και τέλος στο δρόμο. Οι λόγοι γι’ αυτό είναι πολλοί και επικεντρώνονται στο ότι το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής είναι αυτό που παράγει την κυρίαρχη πατριαρχική ιδεολογία που καταπιέζει την μισθωτή εργαζόμενη και διαιρεί την εργατική τάξη.

Γιώργος Μητραλιάς Ίσως το πιο ιστορικό και συνάμα το πιο σωτήριο γεγονός για ολάκερη την ανθρωπότητα συμβαίνει αυτό το καιρό, αυτές τις βδομάδες και αυτές τις μέρες, μπροστά στα μάτια μας, που παραμένουν όμως ερμητικά κλειστά στην ίδια μας τη χώρα! Και αυτό το «ιστορικό και συνάμα σωτήριο γεγονός» δεν είναι παρά η όλο και μαζικότερη εξέγερση των νέων σε όλο και περισσότερες χώρες των περισσότερων ηπείρων, ενάντια στο υπ’αριθμό ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο είδος: Tην κλιματική καταστροφή που επελαύνει!

Αυτό που θέλουμε να σου πούμε, να σε ενημερώσουμε, είναι λίγο στενάχωρο γιατί δεν θα μπορέσουμε να οργανώσουμε το Μάρτη του 2019, εδώ στη ζαπατίστικη γη μας, τη Δεύτερη Διεθνή Συνάντηση των Γυναικών που Αγωνίζονται. Μπορεί ήδη να ξέρεις τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούμε, και αν όχι θα σου τους εξηγήσουμε: Φαίνεται λοιπόν ότι οι καινούργιες κακές κυβερνήσεις είπαν ήδη καθαρά ότι θα προχωρήσουν στα μεγα-σχέδιά τους, σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου: στο Τρένο Μάγια, στο σχέδιο για τον Ισθμό του Τεουαντεπέκ, στη φύτευση δέντρων για εμπόριο ξυλείας και φρούτων. 

Του Daniel Tanuro Τόσο στον κοινωνικό χώρο όσο και στον περιβαλλοντικό, το συμπέρασμα είναι σαφές: η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι ηγεσίες είναι η γλώσσα της δύναμης. Πρέπει επομένως να οικοδομήσουμε ένα συσχετισμό δύναμης και, για να το καταφέρουμε, δεν υπάρχει παρά ένα μέσον: ενότητα των αγώνων για την κλιματική δικαιοσύνη και για την κοινωνική δικαιοσύνη, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.