Έργο του Nikolay Oleynikov, της καλλιτεχνικής ομάδας Chto Delaμε τίτλο: «Πείνα, Θυμός, Χαρά», από τη σιερά Μαθαίνοντας Σημαίες, 2011, Βερολίνο. Τα έργα της ομάδας Chto Dela σχολιάζουν εικαστικά τη σύγχρονη ρωσική κοινωνική πραγματικότητα.
Alexis Mayet
Hanna Perekhoda
Vincent Présumey
Όχι στο όνομά μας... Σχετικά με το ταξίδι του Μελανσόν στη Ρωσία - «Καμπισμός» ενάντια στον διεθνισμό
Το κείμενο γράφτηκε με την ευκαιρία της συνάντησης στο Commentry, παλιά εστία του εργατικού κινήματος στη Γαλλία, μεταξύ Γάλλων αγωνιστών και μιας Ουκρανής ακτιβίστριας από το Ντόνετσκ.
Ο Γάλλος πρόεδρος ταξίδεψε στη Ρωσία λίγες εβδομάδες μετά την επίσκεψη στον Τραμπ. Ακριβώς όπως με τα παραμύθια για την επιρροή του «ανθρώπου που ξέρει να μιλάει στα αυτιά του Τραμπ», οι ελπίδες ή οι ισχυρισμοί για έναν Μακρόν ο οποίος θα μπορούσε επίσης να «μιλήσει στον Πούτιν» για «ζητήματα που ενοχλούν» κατέληξαν στον εξής επίσημο απολογισμό: «ο πάγος έσπασε» (RFI), «ο Μακρόν και ο Πούτιν μιλάνε με μία φωνή» (Le Point), συμφωνούν για τη Συρία (για να κρατήσουν τον Μπασάρ αλ-Άσαντ), για μια σύμβαση ύψους 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την Total να εκμεταλλευτεί το φυσικό αέριο της Αρκτικής, για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» για τα οποία «αναφέρθηκαν» και ονόματα, συμπεριλαμβανομένου του Όλεγκ Σέντσοφ, που κατονομάστηκε, αλλά το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου στη Ρωσία πρέπει να πάει καλά (ο Όλεγκ Σέντσοφ που βρίσκεται σε απεργία πείνας μπορεί να πεθάνει στην έναρξή του...), και όσον αφορά τις κυρώσεις που σχετίζονται με τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι απαραίτητο μέχρι τον Ιούλιο «τα δύο μέρη» να κάνουν «προόδους».
Εμείς, ως αριστεροί ακτιβιστές, συνδικαλιστές, υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διεθνούς αλληλεγγύης, φυσικά δεν εκπροσωπούμαστε από τον E. Μακρόν. Λίγες εβδομάδες πριν από το ταξίδι του Μακρόν, ο Ζ.Λ. Μελανσόν πήγε επίσης στη Ρωσία, με φιλοδοξία, αντίθετα από τον Μακρόν, να εκπροσωπεί, αν όχι «την αριστερά», τουλάχιστον «τον λαό» ή ακόμα και τη «λαϊκή ενότητα». Σε αυτό το κείμενο εξετάζουμε τα σοβαρά πολιτικά προβλήματα που θέτει αυτό το ταξίδι και αυτό που αποκαλύπτει έμμεσα: τον επείγοντα χαρακτήρα ενός πραγματικού διεθνισμού.
Πραγματικοί αντίπαλοι του Πούτιν
Η επίσκεψη της Ζ.Λ. Μελανσόν στη Ρωσία δεν περιλάμβανε επίσημη υποδοχή από τους ηγέτες του κράτους, αλλά έγινε μετά την επανεκλογή του Βλαντιμίρ Πούτιν στις προεδρικές εκλογές της 18ης Μαρτίου1. Υπενθυμίζουμε ότι σε αυτές τις «εκλογές» που μεθοδεύτηκαν, είχε εμποδιστεί οποιαδήποτε πραγματικά αντιπολιτευτική υποψηφιότητα, ιδίως εκείνη του φιλελεύθερου «πολέμιου της διαφθοράς» Αλεξέι Ναβάλνι (μόνο η υποψηφιότητα της Ξένια Σομπστάκ, κόρης ολιγάρχη που ήταν ο μέντορας του Β. Πούτιν, θεωρήθηκε ως «αντιπολιτευόμενη» και είχε την ιδιαιτερότητα ότι ήταν η πρώτη γυναίκα υποψήφια για αυτή τη θέση και πήρε επίσημα το 1,6% των ψήφων). Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, δηλαδή της κρατικής εκστρατείας για τον Πούτιν, μια «υπόθεση» ξεκίνησε από τη FSB [Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας] και προβλήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης, εκείνη του «Δικτύου» ή της «τρομοκρατικής κοινότητας» που υποτίθεται ότι εξαρθρώθηκε στην πόλη της Πένζα2. Πρόκειται για μια ομάδα νέων που χαρακτηρίζονται πολιτικά ως «αντίφα» (αντιφασίστες), που στη Ρωσία σημαίνει την καταπολέμηση τόσο της ακροδεξιάς όσο και της λεγόμενης εθνικιστικής αριστεράς με σταλινικά και φασιστικά σύμβολα που συχνά συνδυάζονται.
Τα ονόματά τους είναι Ντμίτρι Πσελίντσεφ, Αντρέι Τσερνόφ, Βασίλι Κούκσφ, Άρμαν Σαγκινμπάεφ, Ίλια Σάμπουρσκιι, Βίκτορ Φιλίνκοφ, Γιούλιι Μπολαρσίνοφ, Ιγκόρ Σίσκιν, Έγκορ Ζόριν. Είναι ηλικίας μικρότερης των 25 ετών και έχουν βασανισθεί για πολύ καιρό, προκειμένου να κατασκευαστεί μια συνωμοσία εναντίον της κρατικής ασφάλειας, η οποία υποτίθεται ότι ήταν αναρχικής έμπνευσης. Η συνωμοσία είναι φανταστική, το πολιτικό ερώτημα είναι πραγματικό: χιλιάδες νέοι στη Ρωσία μπορούν μόνο να μισούν το κράτος, το οποίο, στην ιστορία του, τσαρικό, «σοβιετικό» και τώρα του Πούτιν, αντιπροσώπευε πάντα καταπίεση και αυθαιρεσία. Αυτό που λένε και αισθάνονται συγκλίνει με το αίσθημα εκατομμυρίων που δεν ψήφισαν στις προεδρικές εκλογές. Σύμφωνα με την παράδοση της Οχράνα και της KGB, η εξουσία δημιουργεί συνωμοσίες από φόβο μήπως μια μέρα αντιμετωπίσει, όχι μια συνωμοσία, αλλά μια μαζική δημοκρατική διαμαρτυρία για ελευθερία.
Τα ηλεκτροσόκ, τα χτυπήματα, το κρέμασμα, το αέριο στο στόμα, οι απειλές για «σεξουαλικά βασανιστήρια» στη φυλακή, αυτές οι τεκμηριωμένες και οδυνηρές ιστορίες δείχνουν επίσης τη διάδοση, στις αστυνομικές δομές, μεθόδων που υπήρχαν ήδη αλλά πιο εντοπισμένα: σε μερικά στρατόπεδα για ποινικούς, σε κάποιους στρατώνες και, μαζικά, στη σατραπεία του ισλαμο-πουτινικού δωσίλογου και μαριονέτας του Β. Πούτιν, του Καντίροφ, στην Τσετσενία, του γνωστού για το κυνήγι ομοφυλοφίλων3. Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε εδώ και τη στελέχωση του διαλυμένου στρατού του Μπασάρ αλ-Άσαντ στη Συρία, από το ρωσικό στρατό, σε μια Συρία, όπου τα βασανιστήρια και οι βιασμοί βρίσκονται στα θεμέλια της κυριαρχίας του κράτους. Η σημαντική χρησιμοποίηση αυτών των μεθόδων εναντίον μιας ομάδας νέων ανθρώπων, ακίνδυνων στην πραγματικότητα, σε μια ρωσική επαρχιακή πόλη, είναι μια εξέλιξη που, πριν από τις προεδρικές εκλογές, σηματοδοτεί τη διέλευση ενός κατωφλίου. Είχε επίσης ως αποτέλεσμα ισχυρές δημοκρατικές και νομικές διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις στη Ρωσία.
Αυτές οι μέθοδοι χαρακτήρισαν επίσης τα επακόλουθα της προσάρτησης της Κριμαίας το 2014. Ήταν τότε που ο διάσημος σκηνοθέτης Όλεγκ Σέντσοφ και ο δημοφιλής αναρχικός αγωνιστής στην περιοχή, Αλεξάντρ Κολτσένκο, απήχθησαν στη Ρωσία για ουκρανική εθνικιστική συνωμοσία κατασκευασμένη από το μηδέν. Ο πρώτος καταδικάστηκε σε 20 χρόνια σε στρατοπέδο με αυστηρό καθεστώς, ο δεύτερος σε 10 χρόνια. Από τότε έχουν γίνει 64 αυθαίρετες συλλήψεις γνωστών Ουκρανών, συμπεριλαμβανομένων περίπου 50 Τατάρων της Κριμαίας. Ο Όλεγκ Σέντσοφ, από τις 14 Μαΐου 2018, έχει ξεκινήσει απεργία πείνας. Ένας άλλος Ουκρανός πολιτικός κρατούμενος, ο Βολοντομίρ Μπαλούχ, βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 19 Μαρτίου. Η ζωή και των δυο βρίσκεται σε κίνδυνο – ο Σέντσοφ, άρρωστος, βρίσκεται σε στρατόπεδο αυστηρού εγκλεισμού στον πολικό κύκλο.
Η διεκδίκηση του Σέντσοφ είναι: η απελευθέρωση των 64 πολιτικών κρατουμένων της Ουκρανίας που κρατούνται στη Ρωσία.
Αυτοί είναι οι αντιπολιτευόμενοι στη Ρωσία: νεολαία που αγωνίζεται για ελευθερία, αντίφα, αναρχικοί, Ουκρανοί και υπερασπιστές της ουκρανικής ανεξαρτησίας (όπως υπήρχαν στη Βρετανία υποστηρικτές της ιρλανδικής ανεξαρτησίας ή στη Γαλλία υποστηρικτές της ανεξαρτησίας της Αλγερίας), για να μην ξεχάσουμε τη σημαντική δύναμη των ανεξάρτητων συνδικάτων, που δεν πρέπει να συγχέονται με τα επίσημα συνδικάτα που αποκαλούνται «ανεξάρτητα»4.
Ζ.Λ. Μελανσόν και Σ. Ουντάλτσοφ
Τώρα πίσω στον Ζ.Λ. Μελανσόν. Μαζί με το δικό του ειδικό σε θέματα «γεωπολιτικής» και έφεδρο αξιωματικό του γαλλικού στρατού, Ντζοργκέ Κουζμανοβίτς, δήλωσε ότι πήγε επίσης στη Ρωσία για να συναντήσει «την αντιπολίτευση». Συναντήθηκε με τον Σεργκέι Ουντάλτσοφ, ηγέτη του ρωσικού «Αριστερού Μετώπου». Προερχόμενος από ρεύματα «εθνο-μπολσεβίκων», τα οποία πρέπει να μεταφραστούν στα γαλλικά ως «φαιοκόκκινοι», ο Σ. Ουντάλτσοφ συμμετείχε στις διαδηλώσεις του 2011 μετά την επανεκλογή του Πούτιν, μαζί με το φιλελεύθερο «πολέμιο της διαφθοράς», Α. Ναβάλνι, και φυλακίστηκε. Στις προεδρικές εκλογές του 2018 υποστήριξε τον υποψήφιο του KPRF [Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας], της κύριας οργάνωσης που προέρχεται από το ΚΚΣΕ και που αποτελεί την «αντιπολίτευση» που προτιμάει ο Β. Πούτιν, ο οποίος της έδωσε αυτή τη φορά το 11% των ψήφων. Με το KPRF, βρισκόμαστε σε έναν κόσμο ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το εργατικό κίνημα και επομένως δεν έχει καμία σχέση με την καθημερινή ζωή χιλιάδων αγωνιστών κομμουνιστικής κουλτούρας στη Γαλλία, οι οποίοι δεν πρέπει να παρασυρθούν από την ομοιότητα των λέξεων. Τίποτα το συνδικαλιστικό, καμία απεργία, καμία πάλη ενάντια στα αφεντικά και το κράτος: πρόκειται για ένα πελατειακό δίκτυο, για τοπικούς προύχοντες, αστυνομικές διασυνδέσεις, για αφεντικά σε ιδιωτικοποιημένα κολχόζ, με ξενοφοβία, ματσισμό, αντισημιτισμό, ρατσισμό, ομοφοβία.
Ο Ουντάλτσοφ αντιτάχθηκε πραγματικά στον Πούτιν το 2011-2012, αλλά η πολιτική του εξέλιξη, σύμφωνη και με την πολιτική του προέλευση, τον οδήγησε να στηρίξει σθεναρά την εξωτερική πολιτική του Πούτιν στην Ουκρανία και τη Συρία. Πρόκειται για το κρίσιμο σημείο επαφής. Η «αντιπολίτευση» που θέλει ο Πούτιν και που χρειάζεται μέσα σε συγκεκριμένα όρια είναι μια «αντιπολίτευση» αλληλέγγυα μαζί του στα θεμελιώδη συμφέροντα του κράτους και ιδιαίτερα του στρατιωτικο-αστυνομικού πυρήνα του κράτους. Έτσι, ο Ζ.Λ. Μελανσόν μπορεί να λέει «δεν θα μπορέσουν να πουν ότι είμαι υπέρ του Πούτιν, ήρθα να δω τον φίλο μου [τον οποίο δεν είχε δει ποτέ πριν] ο οποίος αντιτίθεται στον Ρώσο πρόεδρο». Επίσημη αντιπολίτευση της αυτού μεγαλειότητας, μπορεί (και τόσο το καλύτερο γι’ αυτόν) να εκφράζεται την ίδια ώρα που οι νέοι της Πένζα βασανίζονται – γι’ αυτούς δεν είπε ούτε λέξη. Ο Ζ.Λ. Μελανσόν δεν είχε κανένα πολιτικό συμφέρον να ζητήσει υποδοχή από τον Πούτιν και αντίστροφα. Η ρωσική εξουσία έχει ιδιαίτερη αίσθηση του ανεπίσημου πρωτοκόλλου. Βάζει τον Πρόεδρο της Δούμας να υποδέχεται την Μαρίν Λε Πεν και επιτρέπει στον Ζ.Λ. Μελανσόν (συνοδευόμενο από τον Ντ. Κουζμανοβίτς με τον σταυρό του Αγίου Γεωργίου, παλαιό τσαριστικό διάκοσμο που καταργήθηκε το 1917, αποκαταστάθηκε το 1943 και σήμερα συμβολίζει την κατοχή του Ντονμπάς) να τον ακολουθήσει μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πίσω (πίσω και από τον B. Νετανιάχου!) ως μέρος της «πατριωτικής παρέλασης».
Η ιερή ενότητα, ή οι τέσσερις συναντήσεις του Ζ.Λ. Μελανσόν στη Μόσχα
Ο Ζ.Λ. Μελανσόν είπε ότι έκανε αρκετές σημαντικές συναντήσεις κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Καθώς κανένας δεν θα πιστέψει ότι, παρόλο που συμφωνήθηκε να μην λάβει επίσημη υποδοχή, δεν συνδιοργανώθηκε με τα «όργανα», αυτές οι συναντήσεις δίνουν έτσι το πολιτικό περιεχόμενο του ταξιδιού του.
Πρώτον, συνάντηση με τον «ρωσικό λαό». Αυτό συνίστατο στην πορεία των Αθάνατων, μια πρωτοβουλία από τα κάτω, αλλά την οποία πολύ γρήγορα πήρε στα χέρια του το κράτος, ως φόρο τιμής στους νεκρούς του πολέμου με τη Γερμανία του Χίτλερ. Ο Ζ.Λ. Μελανσόν δήλωσε ότι αυτός ο «θετικός πατριωτισμός» θα μπορούσε να εμπνεύσει διαδηλώσεις στη Γαλλία, κάτι το οποίο θυμίζει την επιβολή της τρίχρωμης σημαίας στις διαδηλώσεις των «ανυπότακτων»5. Η διαδήλωση της 5ης Μαΐου δεν είχε πραγματικά αυτόν τον χαρακτήρα και η ενότητα επιβλήθηκε στις 26 Μαΐου: ενότητα των κοινωνικών αγώνων και όχι «θετικός πατριωτισμός»!
Δεύτερον, ήταν η συνάντηση με την «αντιπολίτευση», δηλαδή με τον Σ. Ουντάλτσοφ, για τον οποίο έχουμε ήδη μιλήσει.
Τρίτον, ήταν αμέσως μετά μια επίσημη συνάντηση με μια γαλλική πολιτική οργάνωση που έχει επίσημη δομή μεταξύ των Γάλλων της Μόσχας. Είναι το κόμμα της «Ανυπότακτης Γαλλίας»; Είναι του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος; Όχι, είναι το LR [Les Républicains], το κόμμα του Λοράν Βοκιέζ6. Και αυτό είναι ένα πολύ φιλο-Βοκιέζ τμήμα του LR, που ασχολείται (βλέπε τη σελίδα του στο Facebook) με μια εκστρατεία εναντίον της μετανάστευσης σε συνδυασμό με μια «γεωπολιτική» εκστρατεία με αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί, χωρίς ειρωνεία, «γραμμή Κουζμανοβίτς»: για την αιώνια Γαλλία, με μια «αραβική πολιτική» που δεν θα ευθυγραμμίζεται με την Ουάσινγκτον, ισχυρή στην Αφρική, με παρουσία σε όλους τους ωκεανούς. Όπως ο Ουντάλτσοφ υποστηρίζει την εξωτερική πολιτική του Πούτιν, αυτός ο «γεωπολιτικός» και διπλωματικός προσανατολισμός παρέχει το υλικό για την ιερή ενότητα Μελανσόν-LR... στη Μόσχα.
Τέταρτον, η τελευταία συνάντηση με τους... εργοδότες, με το Γαλλορωσικό Εμπορικό Επιμελητήριο. Εκεί ο Ζ.Λ. Μελανσόν έδωσε την τελική του ομιλία, περίληψη της κατεύθυνσης του ταξιδιού του: Γαλλορωσική συμμαχία ενάντια στον «Ατλαντισμό», ενεργοποίηση της πώλησης των Mistral (που διαπραγματεύθηκε το 2008 ο Σαρκοζί, σε αντάλλαγμα για την υποστήριξή του στην κατοχή της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, αλλά που στη συνέχεια ματαιώθηκε από τον Ολλάντ λόγω της ουκρανικής κρίσης7).
Η ιερή ένωση με το LR και τα αφεντικά δείχνει ότι δεν πρόκειται για «αντιιμπεριαλιστικό» προσανατολισμό, αλλά για την υποστήριξη μια διπλωματικής γραμμής που ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει διατηρήσει πάντα ως επιλογή, και συχνά παρουσιάζεται με υπερβολική ευκολία ως «γκολική» - και που εφαρμόζεται ακόμα στην υποσαχάρια Αφρική: είναι η επιβεβαίωσης της αυτονομίας του γαλλικού ιμπεριαλισμού.
Ο Κοταράκ στο Ντονμπάς
Παράλληλα με το ταξίδι του Ζ.Λ. Μελανσόν στη Μόσχα διεξήχθη το Μάιο το ταξίδι ενός περιφερειακού συμβούλου της «ανυπότακτης Γαλλίας» της περιοχής Auvergne-Rhône-Alpes, του Αντρέα Κοταράκ, σε μια ζώνη που ελέγχεται στρατιωτικά από τη Ρωσία: το Ουκρανικό Ντονμπάς. Ο Α. Κοταράκ πήγε «στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ για να γιορτάσει την αντιναζιστική νίκη και για να αγοράσει εξοπλισμό για ένα κατεστραμμένο νηπιαγωγείο.»
Ο Α. Κοταράκ μοιάζει να φαντασιώνεται ότι βρέθηκε έτσι δίπλα στο σημερινό Κόκκινο Στρατό απέναντι στην Wehrmacht, η οποία εκπροσωπείται από την Ουκρανία. Ας θυμίσουμε, συνοπτικά, τα γεγονότα.
Το 2014, μετά την ανατροπή του Ουκρανού προέδρου από μια λαϊκή εξέγερση, το κράτος κλονίστηκε σε όλη τη χώρα, οι ισχυρότεροι καπιταλιστές ολιγάρχες της χώρας, εκείνοι της πρώτης βιομηχανικής περιοχής που είναι το Ντονμπάς, από την οποία προερχόταν και ο ανατραπείς Πρόεδρος Γιανουκόβιτς, χρηματοδότησαν «αποσχιστικά κινήματα» και μια εκστρατεία για να πανικοβάλουν τους κατοίκους ρωσικής εθνικής συνείδησης (τμήμα των ρωσόφωνων) στα ανατολικά της χώρας. Την ίδια στιγμή που η Κριμαία προσαρτήθηκε με ένα ψεύτικο δημοψήφισμα και ξεκίνησαν αυθαίρετες συλλήψεις όπως αυτές του Σέντσοφ και του Κολτσένκο, ανακηρύχθηκαν και «λαϊκές δημοκρατίες» στο Ντόνετσκ και στο Λουχάνσκ.
Όπως εξήγησε τον Μάρτιο του 2015 ο Μποροντάι, ο πρώτος «πρωθυπουργός» της λεγόμενης Λαϊκής Δημοκρατίας, ο οποίος εκδιώχθηκε σε μια από τις πολλές μαφιόζικες συγκρούσεις ανάμεσα σε κλίκες και σε ομάδες εξουσίας στο Ντονμπάς, όλη η χρηματοδότηση προερχόταν από τον πρώτο καπιταλιστή της Ουκρανίας τον Ρινάτ Αχμέτοφ, οπότε δεν μπορούσε να τεθεί ζήτημα οποιασδήποτε «εθνικοποίησης», κάτι για το οποίο προσπαθούν να πείσουν πολλοί «αντιιμπεριαλιστικοί» ιστότοποι. Η Ανεξάρτητη Ένωση Εργατών Ορυχείων, η κύρια εργατική οργάνωση, η οποία μπορεί νομίμως να υπάρχει παρά την καταστολή στην μη κατεχόμενη Ουκρανία, απλώς απαγορεύτηκε δια της βίας στο Ντονμπάς. Ο ιστορικός ηγέτης του συνδικάτου στην επιχείρηση Artemsol, ο Ιβάν Ρεζνιτσένκο, βρέθηκε νεκρός στις 14 Ιανουαρίου του 2015...8
Εν τω μεταξύ οι «λαϊκές δημοκρατίες» είχαν σωθεί λόγω της μαζικής διείσδυσης του ρωσικού στρατού και από τότε έχουν κρατηθεί μόνο σε αυτή τη βάση. Από την πλευρά της, η διεφθαρμένη ουκρανική κυβέρνηση του Π. Ποροσένκο συνδύασε την επιδείνωση της κατάστασης με τη χρησιμοποίηση του πατριωτικού επιχειρήματος όχι για να πολεμήσει εναντίον αυτής της de facto κατοχής, αλλά για να καταστείλει τους δικούς του σοβαρούς αντιπάλους. Τα πιο αντιδραστικά ρεύματα τόσο στην ουκρανική πλευρά όσο και στην πλευρά των αποκαλούμενων αυτονομιστών έχουν ένα σημαντικό κοινό σημείο: το μίσος κατά των LGBTIQ+ ανθρώπων που κατηγορούνται ότι εισάγουν το «δυτικό» εκφυλισμό, όπως ακριβώς κηρύττουν και οι Πούτιν, οι Ορμπάν και οι Ερντογάν.
Ωστόσο, η κατάσταση όσον αφορά τα δικαιώματα δεν είναι η ίδια μεταξύ της Ουκρανίας και των κατεχομένων περιοχών του Ντονμπάς: στη μια πλευρά τα δικαιώματα οργάνωσης, προπαγάνδας και εκλογών υπάρχουν επίσημα, καθώς και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που αγωνίζονται εναντίον των διακρίσεων, στην άλλη πλευρά οι ένοπλες συμμορίες που βρίσκονται στην εξουσία δεν έχουν καμία σχέση με νομιμότητες και δίκαιο και το μόνο που φοβούνται είναι ο νονός του Κρεμλίνου. Την ώρα που ο Αντρέα Κοταράκ παίζει τον αντιναζιστή ήρωα, στα υπόγεια του Ντονμπάς γίνονται βασανιστήρια.
Επαναθεμελίωση του διεθνισμού
Συναντάμε καθημερινά τους υποστηρικτές της ανυπότακτης Γαλλίας στους κοινωνικούς αγώνες και τις διαδηλώσεις. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνωρίζουν και δεν υποστηρίζουν, όταν γνωρίζουν, τα γεγονότα που παρουσιάζονται εδώ. Αλλά η έγνοιά μας δεν είναι σε καμιά περίπτωση η διαπαιδαγώγηση των Ζ.Λ. Μελανσόν, Κουζμανοβίτς και Κοταράκ. Η έγνοιά μας είναι η ανασύσταση, το συντομότερο δυνατόν, μιας πολιτικής εκπροσώπησης του κόσμου της εργασίας. Αυτό είναι αδύνατο χωρίς την κατανόηση της διεθνούς πραγματικότητας. Επιπλέον: είναι αδύνατο χωρίς πραγματικό διεθνισμό.
Και ο πραγματικός διεθνισμός σήμερα έχει έναν θανατηφόρο εχθρό, τον καμπιστικό, υποτιθέμενο «αντιιμπεριαλισμό», υπεύθυνο για τη μεγαλύτερη ιστορική ντροπή της αριστεράς: την de facto άρνηση οιασδήποτε σοβαρής κινητοποίησης υπέρ του συριακού λαού ενάντια στον Μπασάρ αλ-Άσαντ. Παρόμοια ζητήματα προκύπτουν για τους Ρώσους αντιπολιτευόμενους, την Ουκρανία ή τη Βενεζουέλα. Σαν να κληρονομήσαμε από τον εικοστό αιώνα την διαίρεση του κόσμου μεταξύ Στάλιν και Ουάσιγκτον, που θα μας απαγόρευε να υπερασπιστούμε οποιονδήποτε αγώνα για ελευθερία στη ζώνη του Στάλιν. Αυτή τη μορφή έχει πάρει ο υποτιθέμενος «αντιιμπεριαλισμός».
Οι υπογράφοντες αυτό το κείμενο δεν έχουν να πάρουν μαθήματα ως προς την αντίθεσή τους στον βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Έχουν διαδηλώσει και θα διαδηλώνουν εναντίον του Μπους, εναντίον του Τραμπ, ενάντια στους βομβαρδισμούς του Ιράκ και την κατοχή του Αφγανιστάν, για τα εθνικά δικαιώματα των Παλαιστινίων. Αλλά αυτό δεν έχει πλέον νόημα εάν υποστηρίζουμε άλλες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός είναι οικονομικά αδύναμος σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά όχι στην περιοχή, όπου για ιστορικούς λόγους, που οφείλονται κυρίως στην καταστροφή που προκλήθηκε παντού από τη σταλινική πανούκλα, είναι πολύ δυνατός πολιτικά, ιδεολογικά και στρατιωτικά. Η επιβλαβής επιρροή του είναι ανιχνεύσιμη σε όλο το σύγχρονο πολιτικό φάσμα. Χρειάζεται στρατιωτικές επεμβάσεις: ήταν η Τσετσενία, στη συνέχεια η Γεωργία, η Ουκρανία και τώρα η Συρία, όπου η επέμβασή του έχει κλίμακα συγκρίσιμη με εκείνη του βορειοαμερικανικού ιμπεριαλισμού στο Ιράκ το 2003, με βομβαρισμούς πληθυσμών που είχαμε να δούμε από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Αυτή η επέμβαση, που συνδέεται στρατηγικά για τον Πούτιν με τον έλεγχο της Κριμαίας και του Εύξεινου Πόντου, έγινε για λογαριασμό όλων των συντηρητικών κοινωνικών δυνάμεων του πλανήτη, εναντίον της συριακής επανάστασης και των κουρδικών διεκδικήσεων και ταυτόχρονα οδήγησε στην αύξηση των αντιπαραθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλισμών.
Σήμερα η «αριστερά» είναι τυφλή. Όταν οι Τραμπ, Μακρόν και Μέι κάνουν μερικές πραγματικά χειρουργικές επιθέσεις για να μην πειράξουν τον Πούτιν ούτε ακόμα και τον Μπασάρ προσπαθώντας να ανακτήσουν κάποιο βάρος, φαντασιώνεται ότι «η Δύση βομβαρδίζει τη Συρία» για λίγες μόνο εβδομάδες. Όταν ο Πούτιν βομβαρδίζει τη Συρία για χρόνια, δεν λέει τίποτα9. Η «αντιιμπεριαλιστική» αριστερά και οι «λαϊκιστές», όπως ο Μελανσόν, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τις αντιρωσικές «κυρώσεις», ενώ παραμένουν σιωπηλοί για τις πραγματικές συγκρούσεις μεταξύ αμερικανικών και ρωσικών δυνάμεων στο Ντέιρ εζ-Ζορ στη Συρία (τον Ιανουάριο του 2018)10. Η άγνοια και οι ψευδαισθήσεις βασιλεύουν. Ξεκίνησαν στην Ουκρανία με τις φαντασιώσεις για τους «Ουκρανούς Ναζί» που θα έρχονταν να επιτεθούν στους «ανθρακωρύχους του Ντονμπάς», ένα απόλυτο παραλήρημα που στηρίζεται σε ένα τρομαχτικό μείγμα προβοκάτσιας, πραγματικών εγκλημάτων και fake news, όπως και στη Συρία.
Μια ρήξη είναι απαραίτητη. Δεν θα βγούμε από την σημερινή κατάσταση βλακείας χωρίς κλοτσιές. Το πιο επείγον διεθνιστικό έργο είναι η αλληλεγγύη προς τους πολιτικούς κρατούμενους στη Ρωσία.
Υποστήριξη της απεργίας πείνας του Όλεγκ Σέντσοφ!
Υπεράσπιση της «αναρχικής» ή «αντιφά» νεολαίας!
Ούτε Τραμπ, ούτε Πούτιν (ούτε Μακρόν): Αυτοχειραφέτηση!
Commentry, 25 Μαΐου 2018
Alexis Mayet, Hanna Perekhoda, Vincent Présumey, «Pas en notre nom… Autour du voyage de Mélenchon en Russie», Europe Solidaire Sans Frontières, 25 Μαΐου 2018. Arguments pour la lutte sociale, 26 Μαΐου 2018 και Кампнія Солідарності з Україною / Ukraine Solidarity Campaign
Σημειώσεις
1 [Σ.τ.Μ.] Για τις εκλογές στη Ρωσία: Ilya Budraitskis «Μια Πολύ Καλύτερη Μέρα», e la libertà, 22 Μαρτίου 2018.
2 [Σ.τ.Μ.] Βλ. επίσης: «Η υπόθεση της Πένζα και άλλα πολλά», Our baba doesn’t say fairy tales, 13 Μαρτίου 2018.
3 [Σ.τ.Μ.] Βλ. σχετικά: «Οι βασανισμοί της gay κοινότητας της Τσετσενίας», Our baba doesn’t say fairy tales, 21 Ιουλίου 2018.
4 [Σ.τ.Μ.] Για τα συνδικάτα στη Ρωσία και την κρατική καταστολή που αντιμετωπίζουν: Ivan Ovsyannikov, «Καταστροφή συνδικάτου σε ρωσικό στιλ», e la libertà, 20 Ιανουαρίου 2018.
5 [Σ.τ.Μ.] «Ανυπότακτη Γαλλία» είναι το όνομα που έχει δώσει στο κίνημά του ο Μελανσόν. «Τρίχρωμη» σημαία είναι η γαλλική σημαία και οι διαδηλώσεις της 5ης και 26ης Μαΐου στη Γαλλία ήταν σημαντικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις φέτος, με τη δεύτερη να οργανώνεται πολύ πλατιά από τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα.
6 [Σ.τ.Μ.] Ο Laurent Wauquiez είναι ο πρόεδρος της δεξιάς (του Σαρκοζύ και των άλλων), που τώρα ονομάζονται Ρεπουμπλικάνοι (LR), διατηρώντας την ξεχωριστή τους οντότητα απέναντι στον Μακρόν και ο ίδιος ο Βοκιέζ, για να ενισχύσει το κόμμα του, προσπαθεί κυρίως να διαχωριστεί από το φιλελευθερισμό του Μακρόν επικεντρωνόμενος στα εθνικιστικά και ακροδεξιά στοιχεία.
7 [Σ.τ.Μ.] Τα δύο ελικοπτεροφόρα γαλλικά πλοία Mistral τελικά πουλήθηκαν στην Αίγυπτο του Σίσι.
8 [Σ.τ.Μ.] Για τα γεγονότα και την κατάσταση στην Ουκρανία μετά την εξέγερση του Μαϊντάν, βλ. τα σχετικά δημοσιεύματα στο e la libertà.
9 [Σ.τ.Μ.] Σχετκά με το θέμα: Κώστας Κούσιαντας και Παντελής Αυθίνος, «Η συριακή χρεοκοπία της “αντιιμπεριαλιστικής” αριστεράς», e la libertà, 7 Μαΐου 2018 (Μέρος 1ο και Μέρος 2ο)
10 [Σ.τ.Μ.] Στις 7 Φεβρουαρίου 2018 (και όχι τον Ιανουάριο) σιιτικές πολιτοφυλακές που υποστηρίζουν τον Μπασάρ αλ-Άσαντ επιτέθηκαν εναντίον των SDF (Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις στις οποίες κυριαρχούν οι κουρδικές YPG) κοντά στην πόλη Χασάμ, στην επαρχία Ντέιρ εζ-Ζορ. Μαζί με τις στρατιωτικές δυνάμεις του μπααθικού καθεστώτος υπήρχαν και ρωσικές στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις. Ο συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ απάντησε με μια σφοδρή αεροπορική επίθεση κατά την οποία σκοτώθηκε ένας μεγάλος αριθμός (100 περίπου αναφέρει η αμερικανική πλευρά) μαχητών των φιλοασαντικών δυνάμεων. Ο αριθμός των Ρώσων που σκοτώθηκαν κατά την επίθεση είναι άγνωστος και κυμαίνεται από 10 έως και 200. Η σύγκρουση αυτή χαρακτηρίστηκε ως «η πρώτη θανατηφόρα σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ μετά τον Ψυχρό Πόλεμο». Βλ. «Battle of Khasham», Wikipedia.
