«Τι συμβαίνει στο Ιράν;» Μια ερώτηση χωρίς εύκολη απάντηση
23 Ιουνίου 2025
ΠΗΓΗ: https://firenexttime.net
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr
Ένας φίλος μου με ρώτησε: «Τι συμβαίνει στο Ιράν;».
Ήταν μια απλή ερώτηση, αλλά η απάντησή της έχει γίνει όχι μόνο δύσκολη, αλλά και τρομακτική. Σε μια χώρα που χτυπήθηκε τόσο από την καταστολή όσο και από τους πυραύλους, δεν είναι μόνο οι στέγες που καταρρέουν - έχουν καταρρεύσει και οι λέξεις. Στα ερείπια έχουν παγιδευτεί άνθρωποι, αλλά έχουν θαφτεί και οι ιστορίες τους. Η αλήθεια, όπως την ζουν, δεν λέγεται πλέον. Και αυτό που λέγεται δεν μπορεί πλέον να το εμπιστευτεί κανείς.
Ακριβώς εδώ, μέσα στη σιωπή και τον καπνό, αναδύεται ένα μεγαλύτερο ερώτημα:
Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός ολοκληρωτικού πολέμου;
Είναι οι πρόσφατες επιθέσεις του Ισραήλ σε ιρανικό έδαφος -με θανατηφόρες συνέπειες για τους αμάχους- η αρχή για κάτι μεγαλύτερο; Και αν ναι, πώς θα μπορούσε αυτός ο πόλεμος να αναδιαμορφώσει τη μοίρα του ιρανικού λαού, την κατάσταση στη Γάζα και την εύθραυστη ισορροπία της Μέσης Ανατολής;
Δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα μόνο με την ανάλυση στρατιωτικών στρατηγικών ή επίσημων συνθημάτων. Πρέπει να κοιτάξει κανείς μέσα στις πληγωμένες πόλεις - σε ανυπεράσπιστα σώματα, κατεστραμμένα σπίτια και φωνές που προσπαθούν ακόμα να ακουστούν - ακόμα και κάτω από τα χαλάσματα και τον φόβο.
Το Ιράν και το Ισραήλ δεν έχουν κοινά σύνορα. Ο πόλεμος έχει πέσει από τον ουρανό πάνω στην κοινωνία, αλλά όπως πάντα, το βάρος το σηκώνουν οι άνθρωποι. Σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας του Ιράν, από την έναρξη των επιθέσεων του Ισραήλ και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, εκατοντάδες έχουν σκοτωθεί και χιλιάδες έχουν τραυματιστεί- το 90% από αυτούς ήταν άμαχοι.
Ιστορίες από μια βομβαρδισμένη πόλη
Σε αντίθεση με την επίσημη προπαγάνδα που προσπαθεί να περιορίσει αυτόν τον πόλεμο σε μια σειρά χτυπημάτων σε πυρηνικές υποδομές, στρατιωτικές εγκαταστάσεις ή στοχευμένες δολοφονίες διοικητών και επιστημόνων, ένα επιτόπιο ρεπορτάζ της εφημερίδας Ham-Mihan δίνει μια διαφορετική εικόνα. Το ρεπορτάζ είναι γραμμένο από Ελάχεχ Μοχαμαντί και Σανάζ Σαμπζί. Η Μοχαμαντί είναι η ίδια δημοσιογράφος που φυλακίστηκε το 2022 για το ρεπορτάζ της σχετικά με την ταφή της Ζίνα/Μάχσα Αμινί. Γράφουν για δρόμους που λυγίζουν κάτω από το βάρος της καταστροφής, για σπίτια που δεν υπάρχουν πια και για ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να επαναπροσδιορίσουν τη ζωή τους από το μηδέν.
Στο δρομάκι Abshouri κοντά στην οδό Patrice Lumumba, ώρες μετά τον βομβαρδισμό, ο κόσμος στέκεται σιωπηλός, παρακολουθώντας τις μπουλντόζες να σκάβουν μέσα σε ένα λόφο από χώμα, στριμμένο μέταλλο και τα απομεινάρια ενός σπιτιού που καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας από ισραηλινό πύραυλο. Ήταν το σπίτι του Αχμάντ Ζολφαγκάρι -ενός πυρηνικού επιστήμονα- και του γιου του. Τα πτώματά τους παρέμειναν θαμμένα στα συντρίμμια για ώρες. Οκτώ άνθρωποι σκοτώθηκαν. Αλλά αυτό που μένει δεν είναι μόνο ο θάνατος - είναι η αβεβαιότητα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα που ρίχτηκε προς τα πίσω από την έκρηξη λέει: "Αν ήταν σεισμός, θα ξέραμε πού να πάμε. Αλλά πού θα πάμε τώρα;"
Στο συγκρότημα κατοικιών Ορχιντ στη Σαχράρα, ο τοίχος ενός διαμερίσματος έχει διαλυθεί. Η οικογένεια Χατζιμίρι -ο πατέρας, η μητέρα και η κόρη τους Τάρα- έχασαν τη ζωή τους. Η Τάρα, μια νεαρή αθλήτρια, βρέθηκε στο νεκροτομείο από τους φίλους της. Στην ίδια γειτονιά, η έκρηξη έριξε μια έγκυο γυναίκα, τη σύζυγο του Ματζίντ, σε ένα δέντρο. Επιβίωσε, αλλά ακόμα δεν είχε βρει το πτώμα του συζύγου της.
Στο Μαρζνταράν, η Λέιλα και η δεκαεξάχρονη κόρη της ξύπνησαν από την έκρηξη, νομίζοντας για μια στιγμή ότι το σπίτι τους κατέρρεε. Η Σεφέρ, κάτοικος του Σα'αδάτ Αμπάντ, είδε ένα πολεμικό αεροπλάνο να πετάει από πάνω της σε χαμηλό ύψος και είπε: «Αυτός ο πόλεμος θα δημιουργήσει στο παιδί μου το ίδιο τραύμα που μας δημιούργησε ο πόλεμος της δεκαετίας του 1980».
Ανάμεσα στα ερείπια, υπάρχει ένα όνομα που οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεχάσουν: Ζάχρα Σαμς, γνωστή και ως Νατζμέχ. Μια ευγενική, δραστήρια γυναίκα που αγαπούσε τη φύση και την ποδηλασία, σκοτώθηκε στο ισραηλινό χτύπημα. Ένας από τους φίλους της είπε: «Συνήθιζε πάντα να λέει: »Είμαστε όλοι άνθρωποι«».
Γύρω από τις βομβαρδισμένες γειτονιές, πολύχρωμες κουβέρτες καλύπτουν τώρα τα σπασμένα παράθυρα. Οι οικογένειες δεν ξέρουν αν πρέπει να μείνουν ή να φύγουν. Κάποιοι κοιτάζουν άπραγοι τα ερείπια, ανήμποροι μπροστά στη μοίρα. Αυτό που συνέλεξε ο Χαμ-Μιχάν από τις φωνές των επιζώντων είναι κάτι περισσότερο από μια αναφορά - είναι αποδείξεις. Όποιο όνομα κι αν δώσεις σε αυτόν τον πόλεμο, αυτός έρχεται από ψηλά, αλλά η σκόνη του κατακάθεται πάντα στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Το Διεθνές Δίκαιο, το άνισο βάρος των εθνών και η ευθύνη
Ο ισχυρισμός ότι το Ιράν αποτελεί «απειλή» για το Ισραήλ αποτελεί βασικό στοιχείο του επίσημου λόγου του Τελ Αβίβ εδώ και χρόνια - που επαναλαμβάνεται παράλληλα με τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις των ηγετών του ισλαμικού καθεστώτος, από τον Χαμενεΐ μέχρι τους διοικητές του IRGC (Σώμα Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης), συμπεριλαμβανομένης της διαβόητης «αντίστροφης μέτρησης για την καταστροφή του Ισραήλ» που βρίσκεται στην πλατεία Παλαιστίνης στην Τεχεράνη. Ωστόσο, παρά τις προκλήσεις των επιθεωρήσεων, η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) δεν έχει βρει μέχρι στιγμής κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι το Ιράν επιδιώκει ενεργά την κατασκευή πυρηνικών όπλων. Πολλαπλές εκθέσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών -που παρατίθενται ευρέως τις τελευταίες ημέρες- επιβεβαιώνουν επίσης ότι δεν υπάρχει εν εξελίξει πρόγραμμα πυρηνικών όπλων.
Παρόλα αυτά, στις διεθνείς σχέσεις η νομική και πολιτική ισχύς δεν είναι καθόλου ισοβαρής. Το διεθνές δίκαιο μπορεί να φαίνεται οικουμενικό στα χαρτιά, αλλά στην πράξη διαμορφώνεται, ερμηνεύεται και επιβάλλεται από τις ίδιες τις δυνάμεις που το συνέταξαν. Το Ιράν δεν συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών των δυνάμεων, ούτε θεωρείται σημαντικός παράγοντας στην τρέχουσα παγκόσμια τάξη -παρά τις εκτεταμένες προσπάθειες που κατέβαλε τα τελευταία χρόνια για να εισέλθει σε αυτή τη σφαίρα. Ακόμη και η Ρωσία και η Κίνα, οι προφανείς σύμμαχοί του, έχουν αποφύγει σταθερά την άμεση εμπλοκή σε κρίσεις αυτής της φύσης. Οι ισχυροί πολιτικοί και οικονομικοί δεσμοί τους με το Ισραήλ - μόνο η Κίνα εξήγαγε αγαθά αξίας σχεδόν 19 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Ισραήλ το 2024 - καθιστούν την ασφάλεια του Τελ Αβίβ ένα ζήτημα υψηλής σημασίας γι' αυτούς. Από την άλλη πλευρά, η Ευρώπη, που κλονίζεται από ενεργειακές κρίσεις και εσωτερικό κατακερματισμό, στην καλύτερη περίπτωση βλέπει το Ιράν ως πηγή «περιφερειακής αστάθειας» και όχι ως δυνητικό εταίρο που μπορεί να διαχειριστεί.
Ωστόσο, καμία από αυτές τις πραγματικότητες δεν απαλλάσσει την Ισλαμική Δημοκρατία από τις βασικές της ευθύνες. Κάθε κυβέρνηση -ανεξάρτητα από τη θέση της στη διεθνή τάξη- είναι υποχρεωμένη να προστατεύει την ασφάλεια και τα συμφέροντα των πολιτών της. Το καθήκον αυτό δεν μπορεί να εκπληρωθεί με εμπρηστικά συνθήματα ή με την επιδίωξη στρατηγικών στόχων που δεν αποφέρουν κανένα πραγματικό όφελος για τη χώρα.
Αντίθετα, πρέπει να βασίζεται στο να αποτρέψει να γίνει το ιρανικό έδαφος πεδίο μάχης για περιφερειακές και παγκόσμιες διαμάχες ισχύος. Οι αξιωματούχοι του καθεστώτος θα έπρεπε να είχαν αναγνωρίσει ότι οποιαδήποτε πολιτική στρατηγική που απειλεί την ασφάλεια άλλου κράτους μέλους του ΟΗΕ θα προκαλούσε τελικά αντίποινα. Σήμερα, με τα εχθρικά αεροσκάφη να κυριαρχούν στον ιρανικό εναέριο χώρο, είναι σαφές πόσο κούφιες ήταν στην πραγματικότητα εκείνες οι κομπασμοί για στρατιωτική υπεροχή και οι ψευδείς διαβεβαιώσεις για το «όχι στον πόλεμο».
Στο Ιράν τα ερωτήματα που τίθενται είναι διαφορετικά - και βάσιμα. Γιατί θυσιάστηκαν τόσα πολλά για ένα έργο που δεν έφερε κανένα απτό όφελος και μόνο αύξησε την εξάρτηση από άλλους, ιδίως από την Κίνα και τη Ρωσία; Ο πυρηνικός σταθμός παραγωγής ενέργειας στο Μπουσέρ δεν παρέχει ούτε το 1% της ηλεκτρικής ενέργειας του Ιράν. Επιπλέον, μόλις πριν από δύο εβδομάδες, ο πρώην επικεφαλής του Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας του Ιράν αποκάλυψε ότι η Ρωσία δεν επέτρεψε ποτέ να χρησιμοποιηθούν στον αντιδραστήρα καύσιμα ιρανικής παραγωγής. Εν τω μεταξύ, η Κίνα εγκατέλειψε το κοινό σχέδιο εξόρυξης ουρανίου με το Ιράν υπό την πίεση των ΗΠΑ και επιδιώκοντας πρόσβαση σε πιο προηγμένες πυρηνικές τεχνολογίες αλλού.
Αυτό επέτρεψε στους Ιρανούς αξιωματούχους να ζητούν μεγαλύτερη ανεξαρτησία - αλλά η απομόνωση της χώρας από τη διεθνή κοινότητα εμπόδισε οποιαδήποτε πραγματική εξέλιξη.
Έτσι και πάλι, το ερώτημα παραμένει: γιατί να επωμιστεί ένα τόσο βαρύ κόστος, ειδικά όταν το Ιράν είναι ήδη καταβεβλημένο από πολλαπλές, αλεπάλληληλες κρίσεις;
Δύο καταστροφικά οράματα: Η Ισλαμική Δημοκρατία και το Ισραήλ
Για την παγκόσμια και δυτική κοινή γνώμη, τα συνθήματα των αξιωματούχων του Ισλαμικού καθεστώτος για την καταστροφή του Ισραήλ, ή οι ομιλίες Ισραηλινών ηγετών όπως ο Νετανιάχου για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και του πολιτισμού, μπορεί να είναι οι μόνες αφηγήσεις στις οποίες στρέφουν το ενδιαφέρον τους τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Αλλά για να καταλάβουμε πραγματικά τι συμβαίνει, πρέπει να εξετάσουμε δύο ανταγωνιστικά όνειρα εξουσίας - δύο αντίθετα σχέδια που φαίνεται να βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους, αλλά στην πράξη έχουν θέσει σε ομηρία τους ανθρώπους από όλες τις πλευρές.
Από τη μία πλευρά βρίσκεται η Ισλαμική Δημοκρατία - ένα καθεστώς του οποίου η ίδια η ύπαρξη έχει οικοδομηθεί πάνω στην επιβίωση σε κατάσταση πολέμου. Αυτό το σύστημα δεν έχει νόημα χωρίς εχθρό. Από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα, διατηρεί σταθερά την εικόνα μιας ξένης απειλής προκειμένου να καταστείλει την εγχώρια διαφωνία. Από το σύνθημα « σβήστε το Ισραήλ από το χάρτη» μέχρι τη λεγόμενη «πολιτιστική μάχη», όλα χρησίμευσαν για να επιβάλουν την εσωτερική πολιτική και να φιμώσουν την κοινωνία. Κανένα καθεστώς δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει έναν επαναστατημένο, εξαντλημένο και διαμαρτυρόμενο πληθυσμό όπως αυτός, χωρίς να αναπαράγει διαρκώς την αίσθηση έκτακτης ανάγκης. Στην άλλη πλευρά βρίσκεται το Ισραήλ - ένα κράτος του οποίου η εξωτερική πολιτική, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, έχει ως στόχο την αναδιαμόρφωση της περιοχής μέσω της αποσταθεροποίησης των γειτονικών κρατών. Έχει χρησιμοποιήσει το δικαιολογημένο τραύμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος για να δικαιολογήσει σχεδόν κάθε δράση του. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι τα αντιπολεμικά κινήματα και οι φωνές που αντιτίθενται στην καταπίεση των Παλαιστινίων μέσα στο Ισραήλ ήταν από τα πρώτα που βγήκαν στους δρόμους και καταδίκασαν αυτόν τον πόλεμο. Μόλις πριν από λίγες ημέρες, η κυβέρνηση Νετανιάχου βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Για την Ισλαμική Δημοκρατία και Ισραηλινούς ηγέτες όπως ο Νετανιάχου, το Ιράν δεν είναι μια χώρα 90 εκατομμυρίων ανθρώπων με διαφορετικές γλώσσες, πολιτισμούς, πεποιθήσεις και τρόπους ζωής - είναι απλώς μια απειλή που πρέπει να περιοριστεί, μέσω συστηματικής καταστολής, αποκλεισμών ή ακόμη και βομβαρδισμών. Αυτά τα δύο σχέδια συγκλίνουν σε ένα σημείο: τη διαγραφή της κοινωνίας.
Στα μάτια και των δύο, ο λαός του Ιράν είναι είτε απειλή είτε αριθμός - ποτέ πολιτικά υποκείμενα, ποτέ κύριοι της μοίρας του. Η Ισλαμική Δημοκρατία έχει διώξει τους ανθρώπους από το προσκήνιο για να διατηρήσει την αυταρχική της τάξη μέσω της δημιουργίας εχθρών. Το Ισραήλ, μέσω της πλήρους αδιαφορίας για αυτούς τους ανθρώπους, τους έχει θέσει στη γραμμή του πυρός - με κόστος τις ζωές, τα σπίτια και την ψυχική τους ηρεμία. Δεν έχει σημασία τι λέει ο Νετανιάχου ή τι συνθήματα επαναλαμβάνει - η πραγματικότητα είναι παρούσα μπροστά στον ιρανικό λαό και θα παραμείνει στη συλλογική μας μνήμη.
Ακριβώς εδώ είναι που η Ένωση Ιρανών Συγγραφέων -μια οργάνωση της οποίας τα μέλη έχουν αντιμετωπίσει λογοκρισία και καταστολή από την εποχή των Παχλαβί μέχρι την Ισλαμική Δημοκρατία (και δεν πρέπει να ξεχνάμε τις βάναυσες δολοφονίες αρκετών μελών της στις αλυσιδωτές δολοφονίες της δεκαετίας του 1990)- γράφει στην πρόσφατη ανακοίνωσή της: "Υπάρχει πλέον πραγματικός φόβος ότι τα επιτεύγματα του κινήματος ελευθερίας 1401 (Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία), το οποίο προέκυψε από πολλές προηγούμενες εξεγέρσεις, μπορεί να διαγραφούν εν μέσω αυτής της επίθεσης - και ότι στην καμένη γη που θα μείνει πίσω, μπορεί να αναπτυχθούν νέες μορφές ακραίου εθνικισμού, ακροδεξιάς πολιτικής και νεοφασισμού. Ειδικά από τη στιγμή που και για τις δύο πλευρές -το Ισραήλ και την Ισλαμική Δημοκρατία- ο πόλεμος είναι μια «ευλογία» από την οποία τρέφονται".
Φωνές από τα κάτω
Σε αυτές τις μέρες που οι βομβαρδισμοί, η καταστολή και η προπαγάνδα προχωρούν παράλληλα, οι πραγματικές φωνές του λαού δεν βρίσκονται στα επίσημα κανάλια ή στα tweets των περισσότερων πολιτικών προσώπων. Ο λαός του Ιράν δεν βρίσκεται στα παλάτια της εξουσίας ή στα συνέδρια της αντιπολίτευσης. Ζει κάτω από τα ερείπια, στις ουρές των νοσοκομείων, πίσω από τις πύλες των φυλακών και στις ταράτσες των σπιτιών με τα παράθυρα σπασμένα. Σε τέτοιες στιγμές, το να ακούγεται μια φωνή που προέρχεται απευθείας από την κοινωνία γίνεται ακόμη πιο σημαντικό. Μια κοινή δήλωση από πέντε ανεξάρτητες εργατικές οργανώσεις -συμπεριλαμβανομένων του Συνδικάτου Εργαζομένων στα Λεωφορεία της Τεχεράνης, του Συνδικάτου Εργαζομένων στα Ζαχαροκάλαμα Haft-Tappeh, της Συμμαχίας Συνταξιούχων και της Συντονιστικής Επιτροπής- είναι ίσως το σαφέστερο παράδειγμα μιας τέτοιας φωνής. Σε αυτή τη δήλωση, ο πόλεμος καταδικάζεται αποφασιστικά, με αδιαμφισβήτητη σαφήνεια: "Εμείς, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι του Ιράν, έχουμε πληρώσει για πολλά χρόνια βαρύ τίμημα - φυλακίσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις, απολύσεις, απειλές και ξυλοδαρμούς - για το δικαίωμά μας στο βασικό βιοτικό επίπεδο. Εξακολουθούμε να στερούμαστε το δικαίωμα να οργανωνόμαστε, να συγκεντρωνόμαστε και να μιλάμε ελεύθερα. Οι εργάτες και οι εργαζόμενοι σε αυτή τη χώρα είναι δικαίως οργισμένοι και αγανακτισμένοι με την Ισλαμική Δημοκρατία και τους καπιταλιστές που, για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, έχουν συσσωρεύσει τεράστιο πλούτο στις πλάτες μας, ενώ μας κρατούν σε συνεχή ανασφάλεια και χωρίς δικαιώματα. Όλοι οι αξιωματούχοι και τα θεσμικά όργανα που εμπλέκονται στην καταστολή και τη δολοφονία των εργαζομένων, των γυναικών, της νεολαίας και του καταπιεσμένου λαού του Ιράν πρέπει να δικαστούν και να τιμωρηθούν από τον ίδιο το λαό".
Αυτή είναι η θέση των οργανώσεων των οποίων τα μέλη είναι σήμερα φυλακισμένα. Η δήλωση σημειώνει ότι οι επιθέσεις του Ισραήλ Η δήλωση επισημαίνει ότι οι επιθέσεις του Ισραήλ δεν έχουν ως στόχο μόνο στρατιωτικές ζώνες, αλλά και το περιβάλλον διαβίωσης - σπίτια, διυλιστήρια και χώρους εργασίας - χώρους όπου ζουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους.
Ταυτόχρονα, δεν τρέφουν αυταπάτες για τον αντεργατικό και κατασταλτικό χαρακτήρα της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Επισημαίνουν με σαφήνεια τις βαθύτερες αιτίες:
«Από τις κυρώσεις και τη διαφθορά μέχρι τον περιορισμό των ελευθεριών, όλα αυτά έχουν, εδώ και χρόνια, καταστρέψει την καθημερινή ζωή της εργατικής τάξης του Ιράν».
Αυτή η δήλωση -που εκδόθηκε από ανεξάρτητες εργατικές οργανώσεις που βρίσκονται εδώ και καιρό κάτω από βαριά καταστολή- προσφέρει έναν τρίτο δρόμο, θεμελιωμένο τόσο στην πολιτική όσο και στην ηθική σαφήνεια. Δεν βασίζεται ούτε στην προπαγάνδα της «αντίστασης», ούτε στις υποσχέσεις του Λευκού Οίκου ή του Τελ Αβίβ. Αντλεί τη δύναμή του από τα συνθήματα των κινημάτων βάσης όπως το «Ψωμί, Εργασία, Ελευθερία» και το «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» και επιμένει στη δύναμη του ίδιου του λαού. Και αυτή δεν είναι μια περιθωριακή θέση- αποτελεί το κέντρο του θέματος. Όταν ο πόλεμος πέφτει βροχή από ψηλά, είναι αυτοί που καταλαβαίνουν καλύτερα ότι καμία βόμβα δεν φέρνει δικαιοσύνη. Οι ίδιοι άνθρωποι που ζούσαν για χρόνια ανάμεσα στον αργό θάνατο και την καθημερινή εξολόθρευση απαιτούν τώρα όχι μόνο τον άμεσο τερματισμό του πολέμου, αλλά και την επιστροφή της εξουσίας στους ανθρώπους - όχι στους στρατούς, όχι στις υπηρεσίες ασφαλείας και όχι στις παγκόσμιες δυνάμεις.
Σύγκριση του χάρτη του Ιράν με την Ευρώπη
Τι θα ακολουθήσει;
Είναι αδύνατο να πούμε πότε θα μπορούσε να συμβεί μια κατάπαυση του πυρός - αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: το Ιράν και το Ισραήλ δεν θα κάνουν ποτέ ειρήνη, τουλάχιστον όχι όσο το ισλαμικό καθεστώς κυβερνά την Τεχεράνη. Ωστόσο, είναι απίθανο οι μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις, παρά τις επίσημες δηλώσεις τους, να θέλουν πραγματικά να αλλάξουν αυτή την κατάσταση από τα πάνω. Για τη Ρωσία, η οποία βλέπει τον κόσμο με όρους ισορροπίας δυνάμεων, αυτός ο πόλεμος είναι χρήσιμος. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο κύριος στόχος είναι να μετατρέψουν το Ιράν σε ένα πλήρως ελεγχόμενο κράτος. Η Κίνα επωφελείται από το φθηνό ιρανικό πετρέλαιο και το κερδοφόρο εμπόριο με το Ισραήλ, ενώ παρακολουθεί από δίπλα.
Η σημερινή κατάσταση έχει δημιουργήσει μια παράξενη αντίφαση: η Ισλαμική Δημοκρατία, η οποία δεν αναγνώρισε ποτέ την ύπαρξη του Ισραήλ, αναγκάζεται τώρα να αναζητήσει διαπραγματεύσεις ή κατάπαυση του πυρός μέσω μεσολαβητών. Την ίδια στιγμή, ο Νετανιάχου παρακολουθεί πυραύλους του IRGC να πλήττουν ισραηλινές πόλεις, ενώ η ισχύς και η δημοτικότητά του πέφτουν ραγδαία. Η κυβέρνησή του μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή, και τότε μπορεί να αντιμετωπίσει διεθνείς κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου.
Αλλά η Ισλαμική Δημοκρατία δεν είναι σε θέση να θέσει τους όρους. Τώρα φαίνεται ότι το καθεστώς ίσως χρειαστεί να αποδεχθεί δύο πράγματα που κάποτε αποκαλούσε κόκκινες γραμμές: την αναγνώριση του Ισραήλ, έστω και de facto, και την εγκατάλειψη του πυρηνικού του προγράμματος.
Από την άλλη πλευρά, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η ιρανική κοινωνία -ιδιαίτερα η νεότερη γενιά- βρίσκεται σε διαφορετικό δρόμο. Μια ισχυρή φωνή από αυτή τη γενιά είναι ο Τουμάτζ Σαλεχί, ένας δημοφιλής νεαρός ράπερ του οποίου το τραγούδι «Rat Hole» έγινε ύμνος κατά τη διάρκεια της εξέγερσης «Γυναίκα, ζωή, ελευθερία». Μια φράση που είπε επαναλαμβάνεται συνεχώς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η οποία μπορεί να έχει ένα μεγάλο μάθημα για πολλούς: «Ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι φίλος μου».
https://firenexttime.net/whats-happening-in-iran-a-question-with-no-easy-answer/
