Το πλακάτ που κρατάει ο μικρός Σύριος γράφει:

Ξεκίνα διορθώνοντας τα λάθη της επανάστασης...

Αν δεν μπορείς, δείξε ποια είναι...

Κι αν δεν μπορείς...

μην εμποδίζεις τους άλλους να το κάνουν

Το Χαλέπι έπεσε!!!... οι πανηγυρισμοί ξεκίνησαν

Αναδημοσίευση από το Athens Indymedia

(με υπογραφή rebel)

Αυτή η νίκη των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων προσφέρει πολλούς λόγους για πανηγυρισμό. Και τους προσφέρει σε πολλούς.

Είναι σίγουρα αιτία αγαλλίασης, ίσως και συγκρατημένου ενθουσιασμού για εκείνες τις πολιτικές εξουσίες στη δύση, οι οποίες είχαν από καιρό επενδύσει σε ένα εναλλακτικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο για τη Μέση Ανατολή, το οποίο περιλάμβανε και την πολιτική διάσωση του Άσαντ: Η κυριλέ ακροδεξιά πρώτ’ απ’ όλους: ο Τραμπ στην Αμερική, η Λε Πέν στη Γαλλία, η Φόρτσα Ιτάλια. Μαζί μ’ αυτούς οι λιγότερο κυριλέ ακροδεξιοί, όπως το Φλαμανδικό Συμφέρον στο Βέλγιο (ο αρχηγός του Filip Dewinter επισκέφτηκε πέρυσι τον Άσαντ), η Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία. Δίπλα σ’ αυτούς, με ανακούφιση αντιμετωπίζει τη συντριβή της αντίστασης στο Χαλέπι και ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο της Δύσης, το οποίο απ’ την αρχή της συριακής επανάστασης έτρεμε, ότι η ανατροπή του περιστασιακά εχθρού και φίλου Άσαντ από τις εξεγερμένες συριακές μάζες θα μπορούσε να οδηγήσει σε χάος και σε αστάθεια την περιοχή...

Βέβαια, πολύ περισσότερο αυθόρμητοι είναι στις εκδηλώσεις χαράς οι λιγότερο καθώς πρέπει ακροδεξιοί/νεοφασίστες. Για παράδειγμα, είναι η ιταλική Κάζα Πάουντ (η οποία μάλιστα έχει στείλει και εθελοντές στο πλευρό του Άσαντ και οργάνωσε ευρωπαϊκό μέτωπο αλληλεγγύης στον Άσαντ), μαζί είναι ο «δικός μας» Μαύρος Κρίνος (ο οποίος κι αυτός καυχιέται ότι έχει στείλει εθελοντές στη Συρία να βοηθήσουν τον «αντιιμπεριαλιστή» Άσαντ), είναι η επίσης «δικιά μας» Χρυσή Αυγή... και πολλοί άλλοι σαν τους τελευταίους, σε ολόκληρη την Ευρώπη (...α! να μην ξεχνάμε και όσους Αμερικανούς ομοϊδεάτες κράτησαν κι αυτοί... «αντιιμπεριαλιστική» στάση, στο πλευρό του Άσαντ - ο David Duke, πρώην επικεφαλής της Κου Κλουξ Κλαν, είναι το πολυτιμότερο κόσμημα αυτής της ομάδας).

Η αλήθεια είναι ότι όλοι αυτοί οι τελευταίοι, έχουν πολύ περισσότερο δικαίωμα να πανηγυρίζουν ανοιχτά σήμερα για τη νίκη του Άσαντ στο Χαλέπι. Από την αρχή, η ακροδεξιά ολόκληρου του δυτικού κόσμου στάθηκε στο πλευρό της μπααθικής δικτατορίας, για λόγους, οι οποίοι είναι απλοί (ανατριχιαστικά απλοί) και κατανοητοί: ο πρώτος είναι ότι ο Άσαντ σφάζει πολλούς Μουσουλμάνους. Πώς λοιπόν να μην τον υποστηρίξουν, αυτοί οι οποίοι αγωνιούν για την αύξηση του πληθυσμού των Μουσουλμάνων στις χώρες της Ανατολής και στην Ευρώπη... Ο δεύτερος λόγος είναι επίσης κατανοητός: η δυτική ακροδεξιά αναγνωρίζει στην εθνικιστική δικτατορία του Άσαντ, κάποια από τα δικά της πολιτικά ιδεώδη. Ο τρίτος λόγος (κι ας μείνουμε μόνο στους τρεις), είναι η συμμαχία του Άσαντ με τη Ρωσία. Η Ρωσία του Πούτιν είναι ο πολιτικός φάρος των γεωστρατηγικών σχεδιασμών της σύγχρονης ακροδεξιάς σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν. Για την ακροδεξιά, οι πόλεμοι της Ρωσίας είναι και δικοί της πόλεμοι, όπου και να διεξάγονται.

Όσο για τους Έλληνες φασίστες, η Χρυσή Αυγή, πριν καλά καλά καταληφθεί ολόκληρο το Χαλέπι, έσπευσε να δημοσιεύσει την πανηγυρική της ανακοίνωση και να δώσει τα συχαρητήριά της στις δυνάμεις του Άσαντ και της Χεζμπολάχ (εδώ θα βάλουμε λινκ: «Ο Συριακός Στρατός, οι Φρουροί της Επανάστασης, η Χεζμπολάχ και οι Ρωσικές Ειδικές Δυνάμεις απελευθέρωσαν το Χαλέπι», στο σάιτ των φασιστών: Χρυσή Αυγή, 13 Δεκέμβρη 2016). Η Χρυσή Αυγή εξάλλου, είχε ήδη επισκεφτεί τον περασμένο Μάιο τη Συρία (δεν ξέρουμε όμως αν μετέφερε και τις ευχές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Μάλιστα, όπως υπερηφανεύεται η Χρυσή Αυγή, η επίσκεψή του βουλευτή της Σαχινίδη, έγινε ύστερα από πρόσκληση της συριακής κυβέρνησης προς το «κόμμα των Ελλήνων Εθνικιστών, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν άμεσα» (δείτε: «Θερμή υποδοχή της Χρυσής Αυγής από την Συριακή κυβέρνηση - Εκτενές φωτορεπορτάζ», στο σάιτ των φασιστών: Χρυσή Αυγή, 9 Μαΐου 2016).

Όμως η Χρυσή Αυγή ήταν... δεύτερη στη λίστα των Ελλήνων φασιστών στη Συρία. Όπως είπαμε, ο Μαύρος Κρίνος είχε προηγηθεί από τη Χρυσή Αυγή, όχι μόνο χρονικά, αλλά και από την άποψη της ποιότητας της επίσκεψής του. Σύμφωνα με συνέντευξη στη Δημοκρατία του μέλους «της συντακτικής ομάδας του ‘‘Μαύρου Κρίνου’’ Σταύρου Λιμποβίση», μέλη αυτής της φασιστικής οργάνωσης έχουν σχηματίσει μια μεραρχία που πολεμάει στο πλευρό του «προέδρου» Μπασάρ αλ Άσαντ. Μάλιστα, αυτοί οι «μαχητές» σύμφωνα με το δημοσίευμα, «κέρδισαν τις εντυπώσεις» ύστερα από μια «βαρυσήμαντη μάχη», στην οποία είχε διακριθεί η Χεζμπολάχ (αλήθεια ή ψέμματα, μόνο η μαύρη φασιστική τους ψυχή το ξέρει. Το λίνκ για τη συνέντευξη: «Οι Ελληνες εθελοντές που πολεμούν στη Συρία μαζί με τον στρατό του Άσαντ!», Δημοκρατία, 21 Ιουλίου 2013. Αλλά και στο μπλογκ τους μπορεί να βρεθεί πλούσιο υλικό αλληλεγγύης προς τον «πρόεδρο» Άσαντ – 138 αναρτήσεις).

Μάλιστα ο Μαύρος Κρίνος αποφεύγοντας τους πανηγυρισμούς προσπαθεί να αναδείξει τη νίκη του Άσαντ στο Χαλέπι, σε εφαλτήριο για αγώνες στην Ελλάδα: διαμαρτύρεται στο μπλογκ του επειδή η κρατική τηλεόραση δεν έδωσε την προβολή που της άξιζε, στην είδηση της «απελευθέρωσης του Χαλεπίου» (δείτε: «Την ίδια ημέρα (13.12) που το ΓΕΣ της Συρίας ανακοίνωνε την απελευθέρωση του Χαλεπίου η ΕΡΤ1 δεν είχε παρά να προβάλλει τους τζιχαντιστές ουαχαμπίτες...». mavros krinos – εντυπωσιακή επίδειξη φαιόμαυρου «διεθνισμού», να απαιτείται από την ΕΡΤ να λειτουργεί ως η ΥΕΝΕΔ της Συρίας).

Μέχρι εδώ, όλα κατανοητά. Οι φασίστες και οι ακροδεξιοί στην Ελλάδα πανηγυρίζουν για τη νίκη του συριακού ακροδεξιού καθεστώτος και τη συντριβή μιας εξεγερμένης πόλης. Όμως δεν είναι μόνοι στη γιορτή τους.

Η πλειοψηφία της ελληνικής αριστεράς (και πολύ μεγάλο τμήμα της παγκόσμιας αριστεράς), από την αρχή της συριακής εξέγερσης κράτησε μια απροκάλυπτα εχθρική, ρατσιστική και «οριενταλιστική» στάση απέναντι στους εξεγερμένους. Δεν αναγνώρισε ότι πρόκειται για εξέγερση, δεν αναγνώρισε ότι ο συριακός λαός διεκδικεί δημοκρατικά δικαιώματα (εξάλλου η ελληνική αριστερά, έχει ξεπεράσει τις «δημοκρατικές αυταπάτες», οραματίζεται μια κοινωνία/γκούλαγκ κι έναν Πολ Ποτ για οδηγό), δεν αναγνώρισε το δικαίωμα σ’ αυτούς που εξεγείρονται να κάνουν λάθη, απ’ τα οποία διδάσκονται και βελτιώνουν τον τρόπο που δρουν, αρνήθηκε συστηματικά η ελληνική αριστερά να δει τις διαδηλώσεις που θερίζονταν απ’ τα πυρά της συριακής δικτατορίας, δεν καταδέχτηκε να δει τους φαντάρους που δολοφονούνταν απ’ τα πυρά της συριακής μυστικής αστυνομίας επειδή αρνιόντουσαν να πυροβολήσουν ειρηνικούς διαδηλωτές, δεν αναγνώρισε η αριστερά στους Σύριους και στους υπόλοιπους Άραβες το δικαίωμα να κάνουν τις δικές τους εξεγέρσεις, οι οποίες στην αρχή ή και ποτέ δεν θα έχουν κόκκινες σημαίες με σφυροδρέπανα, αλλά θα είναι εξεγέρσεις για κοινωνική δικαιοσύνη (όμως η αριστερά αρνείται συστηματικά και επίμονα την ικανότητα των λαών των μουσουλμανικών χωρών να αντιλαμβάνονται μέσα απ’ τη δικιά τους πείρα την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης), αρνήθηκε επίμονα να στρέψει το βλέμμα της και να δει τις δομές λαϊκής αυτοοργάνωσης που συγκρότησαν οι εξεγερμένες συριακές μάζες σε όλες τις περιοχές απ’ τις οποίες διώχνανε τις κυβερνητικές δυνάμεις, αυτές τις δομές αυτοοργάνωσης, οι οποίες κράτησαν ζωντανές τις πόλεις, καλύπτοντας τις καθημερινές ανάγκες των κατοίκων τους σε τροφή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, υδροδότηση, καθαριότητα, αλλά και εκπαίδευση, πολιτιστική δημιουργία, εναλλακτική ενημέρωση... Όλα αυτά που υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν στη Συρία, και η αριστερά δεν τα βλέπει, επειδή δεν θέλει να τα δει, αλλά και επειδή σε τελική ανάλυση, τι αξία έχουν όλα αυτά αν δεν τα ελέγχει ένα κάποιο ΚΚΕ;... Όμως η ελληνική αριστερά αρνήθηκε να δει τους δεκάδες χιλιάδες φυλακισμένους και εκτελεσμένους στις συριακές φυλακές, αν και πολλοί απ’ αυτούς είναι ή ήταν μέλη αριστερών οργανώσεων που διασπάστηκαν από τον μπααθισμό ή από τον συνεργάτη του στα εγκλήματα, το ΚΚ Συρίας. Η ελληνική αριστερά αρνήθηκε να δει τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη που διοργανώνονταν απ’ τους εξεγερμένους Σύριους στους κατεστραμμένους απ’ τους βομβαρδισμούς δρόμους, αρνήθηκε να δει τους Παλαιστίνιους των προσφυγικών καταυλισμών που συμμετείχαν στην εξέγερση και δολοφονούνταν στους δρόμους και στις φυλακές απ’ τις κυβερνητικές δυνάμεις... Όλ’ αυτά δεν τα είδε, επειδή μύχια πεποίθηση της ελληνικής αριστεράς είναι ότι η Παλαιστίνη δεν μπορεί να απελευθερωθεί από τις φτωχές λαϊκές μάζες της Παλαιστίνης, των άλλων αραβικών χωρών, μαζί (ναι μαζί) με τις εβραϊκές φτωχές λαϊκές μάζες. Για την ελληνική αριστερά (κι όχι μόνο για την ελληνική), την Παλαιστίνη θα την απελευθερώσει μια αντιαμερικανική (και οπωσδήποτε και αντιΕΕ) συμμαχία των αραβικών κρατών (πολλά από τα οποία βέβαια έχουν σφαγιάσει τόσους Παλαιστίνιους, όσους και το Ισραηλινό κράτος), μαζί φυσικά και η Ρωσία, πιο παλιά η σταλινική Ρωσία (η οποία ευθύνεται για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ), αλλά τώρα η Ρωσία του Πούτιν (για την ελληνική αριστερά... Ρωσία να ‘ναι, κι ότι να ‘ναι).

Επειδή η ελληνική αριστερά την εποχή των εξεγέρσεων ψάχνει συμμαχία με «προοδευτικές» μερίδες της αστικής τάξης, με «προοδευτικούς» ακροδεξιούς δικτάτορες και με «προοδευτικούς» ιμπεριαλιστές (όλους αυτούς φυσικά τους βαφτίζει «αντιιμπεριαλιστές»), όχι μόνο υποτιμάει τις εξεγέρσεις, αλλά και είναι εχθρική απέναντί τους, όταν οι εξεγέρσεις απειλούν να διαταράξουν αυτές τις αριστεροακροδεξιές συμμαχίες. Και το χειρότερο: με τη ρητορική της και με τις ηλίθιες «αναλύσεις» της, διαφθείρει τις συνειδήσεις όσων, στη δικιά μας τη χώρα, προσπαθούν να αντιληφθούν την ιστορική κατάσταση στην οποία βρίσκονται απορρίπτοντας τα στερεότυπα της κυρίαρχης ιδεολογίας και αναζητούν προς τα αριστερά εναλλακτικά εναύσματα προβληματισμού.

Φυσικά, θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν οι τιμητικές εξαιρέσεις, σε τμήματα της επαναστατικής αριστεράς και σε τμήματα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Όμως θα πρέπει επίσης να πούμε, ότι ένα μεγάλο τμήμα του αντιεξουσιαστικού χώρου έχει «καταπιεί» όλα τα ιδεολογικά στερεότυπα του πιο ξέσαλου σταλινισνού («ΕΝΑΣ είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός»).

Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή η πλειοψηφία της αριστεράς (και του αντιεξουσιαστικού χώρου) απέναντι στη συριακή εξέγερση είτε δεν άνοιξε το στόμα της πεντέμισι ολόκληρα χρόνια να εκφράσει -με μια ανακοίνωση έστω- την αλληλεγγύη της στους εξεγερμένους, είτε, ακόμα χειρότερα βρέθηκε να στηρίζει το ακροδεξιό καθεστώς στη σφαγή που έχει εξαπολύσει ενάντια στον εξεγερμένο λαό, γι’ αυτό λοιπόν, αυτή τη στιγμή γράφονται και κυκλοφορούν άρθρα συκοφάντησης της συριακής εξέγερσης και ταύτισης των κατοίκων του Χαλεπιού που αντιστάθηκαν στον Άσαντ με την ΙΣΙΣ, η οποία όμως δεν υπήρξε ποτέ στο Χαλέπι (για παράδειγμα: «Το Χαλέπι ελευθερώθηκε από το ISIS και σκλαβώθηκε από το τυρρανικό καθεστώς Άσαντ και την Ρωσία», diktiospartakos και στην ίδια ιστοσελίδα: «Χεζμπολάχ: Πώς βοήθησε τον Άσαντ να κερδίσει το Χαλέπι», diktiospartakos). Γι’ αυτό επίσης και οι πανηγυρισμοί για τη νίκη του Άσαντ ακούγονται (ακούστηκαν πρώτα) απ’ την αριστερά, μάλιστα με τους ίδιους τίτλους που χρησιμοποιούν και οι φασίστες - και σε γενικές γραμμές με παρόμοιο περιεχόμενο (χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Ελεύθερο το Χαλέπι! Ανατροπή στην ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή!», άρθρο στην Iskra, 11 Δεκεμβρίου 2016). Γι’ αυτό και όσες και όσοι είχαμε κατέβει στην πορεία ενάντια στην επίσκεψη του Ομπάμα αναγκαστήκαμε να δεχτούμε ότι δεν ήταν ομαδική παραίσθηση η εικόνα ενός πανό αριστερής οργάνωσης, το οποίο καλούσε σε υποστήριξη του στρατού της συριακής δικτατορίας (η ίδια οργάνωση έχει αναλάβει το «επαναστατικό» καθήκον της συστηματικής συκοφάντησης της συριακής εξέγερσης, αλλά και της υπεράσπισης του Άσαντ, του Πούτιν κτλ (για παράδειγμα δείτε: «Πολιορκίες, α λα καρτ ανθρωπισμός, κορμοράνοι και ιμπεριαλιστική προπαγάνδα», Avantgarde - δεν είναι το μόνο και κυρίως δεν είναι το χειρότερο).

Αυτή η συνάντηση αριστεράς και ακροδεξιάς δεν γίνεται μόνο πάνω απ’ τα ερείπια της Συρίας. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστεράς» - ακόμα κι όταν είχε μέσα τούς ντούρους «αντιιμπεριαλιστές» της ΛΑΕ, ήταν (και είναι) μια κυβέρνηση συνεργασίας αριστεράς /ακροδεξιάς. Θα πρέπει να θυμηθούμε τα άλλα κοινά πανηγύρια που έγιναν στο Καστελόριζο πριν λίγες μέρες, όπου στο εθνικιστικό συμπόσιο αριστεράς / ακροδεξιάς ήρθε να προστεθεί και το πιο γνήσιο φασιστικό κόμμα που έχει εμφανιστεί στη δυτική Ευρώπη μετά τον ΒΠΠ. Θα πρέπει επίσης να θυμηθούμε τους πανηγυρισμούς της αριστεράς για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τη νίκη του Τραμπ στην Αμερική... (δέστε αυτά: «Το αντιμνημονιακό πολιτικό και εκλογικό μέτωπο πιο επίκαιρο και αναγκαίο από ποτέ», στην Iskra, 23 Ιουλίου 2016. «Τα πάνω κάτω στις ΗΠΑ. Ο Τραμπ θριαμβευτής στο Λευκό Οίκο», στην Iskra, Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016. «Έχθρα μεταξύ λαών – ηγετών της ΕΕ», στο Πριν, και στην Iskra, 8 Οκτωβρίου 2016).

Φυσικά αυτή η συνάντηση δεν οφείλεται στο «φαινόμενο» της υποτιθέμενης σύγκλισης των δύο άκρων, αλλά στο ακριβώς αντίθετο: στην εγκατάλειψη εκείνου του άκρου, ή εκείνης της θέσης στην οποία η αριστερά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος όφειλαν να παραμείνουν πεισματικά παρά τις αστικές πιέσεις που δέχονται για να μετατοπιστούν προς έναν κυνικό πραγματισμό: την ακραία θέση της επαναστατικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης προς όλους τους αγώνες των καταπιεσμένων. Την αληθινά ακραία θέση, ότι οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με συμμαχίες με την πατριωτική αστική ή μικροαστική τάξη, ή γενικά με πατριωτικές δυνάμεις, ή ακόμα και με ισχυρούς διεθνείς συμμάχους, αλλά μπορούν να αλλάξουν μόνο όταν οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι εξεγερθούν και οργανώσουν τη ζωή τους, τον χρόνο τους και τον χώρο τους, σύμφωνα με τη δικιά τους αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης και ελευθερίας. Όπως έκαναν οι καταπιεσμένοι στη Συρία. Και συνεχίζουν ακόμα να κάνουν.

Η αριστερά που εγκαταλείπει αυτή την ακραία θέση, θα συγκλίνει μοιραία με τον φασισμό. Έστω κι αν για τους φασίστες ο βασικός λόγος αυτής της σύγκλισης θα είναι πάντα να κόψουν τον λαιμό αυτής της αριστεράς, η οποία αποδείχτηκε όχι μόνο χυδαία, αλλά και ηλίθια.

Πηγή: Athens Indymedia, 15 Δεκεμβρίου 2016.