Εαπανάσταση στο Σουδάν, 10 Απριλίου 2019. Φωτογραφία του Esam Idris.
Shireen Akram-Boshar
Εξέγερση και αντίδραση
Μαθήματα από τους αγώνες στο Σουδάν, τη Συρία και την Παλαιστίνη
Βρισκόμαστε σε μια εποχή παγκόσμιων ξεσηκωμών και μαζικών εξεγέρσεων. Από τα επακόλουθα της οικονομικής κρίσης του 2008, έχουμε δει μια απίστευτη αύξηση των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Σύμφωνα με την έρευνα του Μαρκ Μπίσινγκερ, που παρατίθεται στο βιβλίο Επαναστατικές πρόβες στη νεοφιλελεύθερη εποχή [Mark Beissinger, Revolutionary Rehearsals in the Neoliberal Age], μεταξύ 1900 και 2014 υπήρξαν τουλάχιστον 345 «επαναστατικά επεισόδια». Από το 1900 έως το 1950 υπήρχαν κατά μέσο όρο 2,4 ανά έτος, στη συνέχεια 2,8 ανά έτος από το 1950 έως το 1984 και πάνω από 4 ανά έτος από το 1985 έως το 2014. Αλλά ο αριθμός των επαναστάσεων εκτοξεύτηκε μετά το 2008 (σελ. 14). Όπως γράφει ο Τζέιμι Άλινσον στο βιβλίο του Η εποχή της αντεπανάστασης [Jamie Allinson, The Age of Counter-Revolution], «στη δεκαετία του 2010 υπήρξε ένα κύμα διαμαρτυρίας μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλλο μετά από εκείνο που πυροδότησε η Ρωσική Επανάσταση του 1917. Σε ολόκληρο τον κόσμο, οι αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις αυξήθηκαν κατά 11,5% σε ετήσια βάση καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 2010» (σελ. 3).
Αυτή η μαζική αύξηση θα πρέπει να κατανοηθεί σε μεγάλο βαθμό ως απάντηση στις δεκαετίες νεοφιλελεύθερης λιτότητας, η οποία αύξησε δραματικά τις πιέσεις στην παγκόσμια εργατική τάξη, καταργώντας την κοινωνική πρόνοια, κάνοντας ιδιωτικοποιήσεις και επιβαρύνοντας περισσότερο τα άτομα να αναλάβουν τα καθήκοντα της κοινωνικής αναπαραγωγής, μεταφέροντας πλούτο σε μια ολοένα και μικρότερη, πλουσιότερη ελίτ, ενώ παράλληλα αύξησε τα αυταρχικά και αντιδημοκρατικά μέτρα για την επιβολή αυτού του αυξημένου επιπέδου ανισότητας. Το αυξανόμενο επίπεδο δυσκολιών, καθώς και η έλλειψη εναλλακτικών λύσεων που υπήρχαν στο επίπεδο της υψηλής πολιτικής, ώθησαν τις μάζες των ανθρώπων στους δρόμους της εξέγερσης.
Όμως γίνεται όλο και πιο σαφές ότι βρισκόμαστε επίσης σε μια περίοδο αντίδρασης. Έχουμε γίνει μάρτυρες ενός μοτίβου εκρηκτικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων που ακολουθούνται από μαζική καταστολή και αντιδράσεις. Θα πρέπει όχι μόνο να περιμένουμε ότι οι εξεγέρσεις και οι ξεσηκωμοί θα συνεχίσουν να εκδηλώνονται, αλλά και ότι θα έχουμε πιο έντονα μπρος-πίσω ανάμεσα σε εξεγέρσεις που περιέχουν τα σπέρματα ενός απελευθερωτικού μέλλοντος και σε βάναυση αντεπανάσταση και καταστολή, σε συνδυασμό με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που συνεργάζονται για να συντρίψουν προοδευτικές εξεγέρσεις.
Στα επόμενα χρόνια και τις επόμενες δεκαετίες θα συνεχίσουν να υπάρχουν πιο σκληροί και πιο έντονοι κύκλοι όπως αυτοί, μέχρι οι εξεγέρσεις μας να είναι σε θέση να ξεφύγουν από το αδιέξοδο με τη δημιουργία ηγεσιών στα κινήματά μας, τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης που να μπορούν να πιέσουν τα κράτη ενάντια στις αντεπαναστατικές στρατιωτικές επεμβάσεις, και να κατανοήσουν τα διδάγματα των προηγούμενων εξεγέρσεων της τελευταίας περιόδου, προκειμένου να αποφευχθούν τα λάθη τους. Κάτι τέτοιο ξεκινά δίνοντας πολύ μεγαλύτερη προσοχή στις εξεγέρσεις της προηγούμενης δεκαετίας.
Σε αυτές περιλαμβάνονται και άλλες περιπτώσεις, μεταξύ άλλων στις ΗΠΑ, όπου η εξέγερση του 2020 του Black Lives Matter, η μεγαλύτερη πολυφυλετική μαζική κινητοποίηση στην ιστορία της χώρας, ακολουθήθηκε από αντιδράσεις: σκλήρυνση της δεξιάς, επιθέσεις σε τρανς άτομα, ανατροπή της απόφασης Roe v. Wade και ούτω καθεξής. Αλλά αυτό το μοτίβο μπορεί να παρατηρηθεί ακόμη πιο έντονα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, η οποία βρίσκεται εν μέσω ενός παρατεταμένου επαναστατικού αγώνα που ξεκίνησε το 2011.
Η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική: Η περιφερειακή εστία της εξέγερσης
Δεδομένου ότι αυτό το κυκλικό μοτίβο εξέγερσης και αντίδρασης είναι πιο έντονο στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, όπου οι εξεγέρσεις της δεκαετίας του 2010 ξεκίνησαν με τις επαναστάσεις της «Αραβικής Άνοιξης» και συνεχίζονται σε μια παρατεταμένη επαναστατική διαδικασία, και όπου οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις βοηθούν την αντεπαναστατική διαδικασία, εστιάζω εδώ σε αυτή την περιοχή. Τον Δεκέμβριο του 2010, ένας Τυνήσιος πλανόδιος πωλητής αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αστυνομικές παρενοχλήσεις και τις δυσκολίες πώλησης των προϊόντων του. Η ενέργειά του άναψε τη σπίθα για την επανάσταση στην Τυνησία, η οποία στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Υεμένη, το Μπαχρέιν και τη Συρία, ακολουθούμενη από κύματα μαζικών διαμαρτυριών σε ολόκληρη την περιοχή και απόηχους σε όλο τον κόσμο. Αυτές οι εξεγέρσεις πυροδοτήθηκαν καταλυτικά από την αβίωτη πραγματικότητα του νεοφιλελευθερισμού, τη σκληρότητα της αυταρχικής διακυβέρνησης και ένα περιφερειακό σύστημα που διαμορφώθηκε από τον ιμπεριαλισμό – συμπεριλαμβανομένου (αλλά όχι μόνο) του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Οι επαναστάσεις που ξεκίνησαν το 2011 στην περιοχή σημείωσαν πρόοδο για δύο χρόνια, με εκατομμύρια ανθρώπους της εργατικής τάξης να βγαίνουν στους δρόμους και τις πλατείες και να ανατρέπουν δικτάτορες όπως ο Μπεν Αλί και ο Μουμπάρακ, υποστηριζόμενους από τους ιμπεριαλιστές, ενώ στη Συρία δημιούργησαν μια κατάσταση σχεδόν δυαδικής εξουσίας σε περιοχές ελεγχόμενες από τους αντάρτες. Όμως αυτές οι επαναστάσεις δεν κατάφεραν –ούτε καν στόχευσαν– να καταλάβουν την κρατική εξουσία. Αυτό ήταν ένα κοινό πρόβλημα σε παγκόσμιο επίπεδο τις τελευταίες δεκαετίες – όχι μόνο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, όπου δίνεται προτεραιότητα στον οριζοντισμό και την έλλειψη ηγεσίας, γεγονός που στην πραγματικότητα θέτει τις εξεγέρσεις σε μεγαλύτερο κίνδυνο ήττας. Αυτό βέβαια μπορεί να εξηγηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο τον νεοφιλελευθερισμό που έχει διαλύσει τη δύναμη της εργατικής τάξης, τη συνείδηση και τις ιδέες για το πώς να καταλάβει την εξουσία.
Είναι σημαντικό ότι αυτό δεν σημαίνει ότι οι εξεγέρσεις δεν είναι άξιες υποστήριξης, αλληλεγγύης, σαφούς μελέτης και συντροφικής σχέσης με τις προοδευτικές δυνάμεις που βρίσκονται μέσα σε αυτές. Αυτά τα πολιτικά διδάγματα είναι απαραίτητα. Η πολιτική ηγεσία, η κατάληψη της κρατικής εξουσίας και η διεθνής αλληλεγγύη είναι απαραίτητες, διότι, χωρίς αυτές, μέχρι το 2013, τα καθεστώτα της περιοχής είχαν ανασυνταχθεί και είχαν απαντήσει με σκληρή αντεπαναστατική καταστολή. Μέσω σφαγών και πραξικοπημάτων, μαζικών φυλακίσεων και θρησκευτικού σεχταρισμού «διαίρει και βασίλευε», καθώς και στρατιωτικών επεμβάσεων από περιφερειακά και διεθνή καθεστώτα που βοηθούσαν τις άρχουσες τάξεις, οι δυνάμεις της αντίδρασης κατάφεραν να συντρίψουν τις προοδευτικές εξεγέρσεις.
Αυτός ήταν μόνο ο πρώτος κύκλος της εκρηκτικής εξέγερσης που ακολουθήθηκε από την καταστολή και την αντίδραση. Αλλά ακόμη και αυτό το τρομακτικό επίπεδο καταστολής σταμάτησε μόνο προσωρινά τις επαναστάσεις μακροπρόθεσμα. Οι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες πίσω από το πρώτο κύμα δεν αντιμετωπίστηκαν, οπότε, ίσως αναπόφευκτα, ένα δεύτερο κύμα ξέσπασε στα τέλη του 2018, πρώτα στο Σουδάν και την Αλγερία, στη συνέχεια στο Λίβανο και το Ιράκ. Κάθε ένα από αυτά επανέφερε λίγη από την ελπίδα του 2011. Στο Σουδάν και την Αλγερία, οι εξεγέρσεις ανέτρεψαν δικτάτορες για πρώτη φορά από το 2011. Στο Ιράκ, η εξέγερση απαίτησε ένα πολιτικό και όχι θρησκευτικό σεχταριστικό κρατικό σύστημα και τον τερματισμό της ανάμειξης του Ιράν στη χώρα, παράλληλα με τα αιτήματα για ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και απασχόληση. Στον Λίβανο, η εξέγερση απαίτησε επίσης τον τερματισμό του σεχταριστικού συστήματος και επέρριψε την ευθύνη για την οικονομική κρίση στην άρχουσα τάξη. Αυτή τη φορά, το βασικό σύνθημα σε όλες αυτές τις εξεγέρσεις ήταν «Όλοι, σημαίνει όλοι» [να φύγουν] και αρνήθηκαν να σταματήσουν μόνο στην ανατροπή μιας μορφής του καθεστώτος. Είχαν πάρει το μάθημα από τις επαναστάσεις του 2011, οι οποίες έδειξαν ότι η αλλαγή στην κορυφή από μόνη της δεν ήταν αρκετή. Την ίδια στιγμή, εκτός της περιοχής, είδαμε εξεγέρσεις στη Χιλή, την Ινδία, το Χονγκ Κονγκ, το Ιράν, τη Γαλλία, την εξέγερση του Black Lives Matter στις ΗΠΑ και πιο πρόσφατα πάλι την εξέγερση στο Ιράν.
Οι ιδιαίτερα σημαντικές περιπτώσεις του Σουδάν, της Συρίας και της Παλαιστίνης
Η εξέγερση στο Σουδάν αποτελεί ένα σαφές παράδειγμα ενός εκρηκτικού απελευθερωτικού αγώνα από τη μία πλευρά και μιας τρομακτικής αντίδρασης και αντεπανάστασης από την άλλη – η τελευταία εκδηλώθηκε έντονα τους τελευταίους μήνες. Η επανάσταση του Σουδάν κατάφερε αρχικά να ξεπεράσει τους περιορισμούς των επαναστάσεων του 2011, καθώς εκατομμύρια Σουδανοί αρνήθηκαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους αφού το καθεστώς απομάκρυνε τον αρχηγό της δικτατορίας.
Το κίνημα του Σουδάν είχε έντονο επαναστατικό χαρακτήρα λόγω της ιστορίας του Σουδάν σε επαναστάσεις και της διατήρησης της αριστερής και κομμουνιστικής ιστορίας του. Αυτή η σχετική πολιτική ωριμότητα είναι που κατέστησε δυνατή τη μετατόπιση της ηγεσίας της επανάστασης από την Ένωση Σουδανών Επαγγελματιών, μια μεσοαστική ομάδα συνδικάτων, σε πιο ριζοσπαστικές επιτροπές αντίστασης των γειτονιών. Με το σύνθημα «Ούτε διαπραγμάτευση, ούτε συνεργασία, ούτε συμβιβασμός», διατήρησαν σαφήνεια ως προς το ρόλο του στρατού και αρνήθηκαν να δεχτούν παραχωρήσεις από αυτόν. Το κρίσιμο είναι ότι αρνήθηκαν επίσης να επιτρέψουν την παρέμβαση εξωτερικών δυνάμεων.
Παρ’ όλα αυτά, μετά από μια βίαιη σφαγή από τις Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης (RSF) το 2019, η αρχική επαναστατική φάση στο Σουδάν τερματίστηκε και οι αντεπαναστατικές διαπραγματεύσεις –που καταγγέλθηκαν από τις επιτροπές αντίστασης, αλλά όχι από τις φιλελεύθερες και μεσοαστικές δυνάμεις– οδήγησαν σε μια συμφωνία διαμοιρασμού της εξουσίας, σε μια μικτή πολιτική και στρατιωτική κυβέρνηση, η οποία οδήγησε σχεδόν αναπόφευκτα στο στρατιωτικό πραξικόπημα του 2021. Και μόλις πριν από δύο μήνες, οι εντάσεις μεταξύ δύο πολιτοφυλακών, των Σουδανικών Ενόπλων Δυνάμεων (SAF) και των RSF, ξέσπασαν σε ολοκληρωτικό πόλεμο, με τις SAF να βομβαρδίζουν βάσεις των RSF στο Χαρτούμ και τις RSF να καταλαμβάνουν σπίτια, υποστηριζόμενες η καθεμία από κράτη του περιφερειακού και του παγκόσμιου πλαισίου πρόθυμα να παρέμβουν για το δικό τους όφελος, από τα κράτη του Κόλπου μέχρι την Αίγυπτο και την ΕΕ.
Οι επιτροπές αντίστασης των γειτονιών ήταν στη διαδικασία σύνταξης ενός εθνικού χάρτη, όταν ξέσπασε ο πόλεμος και ξαφνικά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εκτοπίστηκαν, εκατοντάδες σκοτώθηκαν και η επανάσταση ανακόπηκε δραστικά. Αυτό δείχνει ότι μια παρατεταμένη κατάσταση δυαδικής εξουσίας δεν μπορεί να διατηρηθεί, καθώς θα ανοίξει την πόρτα για την αντεπανάσταση και τη βίαιη καταστολή. Είναι μια υπενθύμιση ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις και οι πολιτοφυλακές πρέπει να απομακρυνθούν από την εξουσία και να διαλυθούν, και μια εναλλακτική αριστερή δύναμη πρέπει να αναλάβει την εξουσία. Αν και είναι πιο εύκολο να ειπωθεί παρά να πραγματοποιηθεί, το μάθημα είναι σαφές: χωρίς αυτό, η αντεπανάσταση είναι αναπόφευκτη. Παρ’ όλα αυτά, στο Σουδάν υπήρξαν πολύ περισσότεροι πειραματισμοί με επαναστατικές μορφές και τακτικές που θα πρέπει να μελετηθούν πιο προσεκτικά. Δυστυχώς, η δυτική αριστερά έχει σχεδόν αγνοήσει το επαναστατικό κίνημα του Σουδάν, το οποίο μέχρι στιγμής ήταν το ισχυρότερο και πιο προχωρημένο από τους επαναστατικούς αγώνες, και το οποίο τώρα υφίσταται μια από τις πιο βίαιες ήττες.
Η Συρία, επίσης, είναι ένα βασικό παράδειγμα. Ο αγώνας εκεί πήγε ίσως πιο μακριά από τις επαναστάσεις του 2011 και στη συνέχεια αντιμετώπισε μια συντριπτική και βάναυση ήττα. Το 2011, οι Σύριοι προσχώρησαν στις επαναστάσεις που αναδύονταν, και όταν αντιμετώπισαν σκληρή καταστολή, εμβάθυναν την επανάστασή τους, απελευθερώνοντας τελικά ολόκληρες περιοχές και προσπαθώντας να αναδιοργανώσουν την κοινωνία ανεξάρτητα από το καθεστώς. Αλλά ενώ το Σουδάν αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη δυτική αριστερά, η Συρία την άφησε εντελώς άναυδη, καθώς δεν ταίριαζε στο ξεπερασμένο διπολικό πλαίσιο του ιμπεριαλισμού.
Παρόμοια με την Ουκρανία σήμερα, η Συρία θα πρέπει να μας υπενθυμίσει ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε ξεπερασμένες αναλύσεις του ιμπεριαλισμού που θεωρούν ότι ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. Δείχνει ότι η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαλότητα αυξάνεται, δεν μειώνεται. Για να συντρίψουν τη συριακή εξέγερση, η Ρωσία και το Ιράν επενέβησαν στο πλευρό του καθεστώτος, ενώ η Τουρκία και τα κράτη του Κόλπου επενέβησαν φαινομενικά ως αντιπολίτευση, αλλά εργάστηκαν για να παραμερίσουν τα προοδευτικά στοιχεία και να μετατρέψουν τον αγώνα σε έναν άσχημο, παρατεταμένο, θρησκευτικό πόλεμο. Η αντίσταση στο καθεστώς Άσαντ και στις στρατιωτικές επεμβάσεις της Ρωσίας και του Ιράν παρέμεινε εκτεταμένη μέχρι περίπου το 2018, όταν η βιαιότητα των πολιορκιών και των βομβαρδισμών επισκίασε κατά πολύ τις δυνατότητες για συνέχιση της οργάνωσης.
Μια άλλη αδυναμία από την πλευρά της συριακής επανάστασης ήταν ότι μετά από δεκαετίες διακυβέρνησης από ένα σκληρό αστυνομικό κράτος, τα επίπεδα οργάνωσης ήταν χαμηλά, και η οργάνωση σε τοπικό επίπεδο με το αναρχικό μοντέλο είχε προτεραιότητα έναντι ενός μοντέλου μεγαλύτερης κλίμακας, αφήνοντας τις επαναστατημένες πόλεις ακόμα πιο ευάλωτες στην καταστροφή. Η Συρία είναι μια από τις τραγωδίες του 21ου αιώνα και μια επικίνδυνη προειδοποίηση ότι μέχρι η Αριστερά να μάθει να παρέχει αλληλεγγύη σε όσους αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό, ακόμη και αν αυτός δεν είναι πρωτίστως ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, θα συνεχίσουν να υπάρχουν κι άλλες μικρές Συρίες, ενώ η Αριστερά θα παραμένει αποκομμένη από τα κινήματα με τα οποία πρέπει να σχετίζεται.
Αν και τυπικά δεν αποτελεί μέρος των επαναστάσεων του 2011 στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, η Παλαιστίνη είναι κεντρική για την περιοχή λόγω του αγώνα της για 75 και πλέον χρόνια ενάντια στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, αποτελώντας σύμβολο της καταπίεσης, καθώς και σπίθα ιστορικά για τις εξεγέρσεις σε όλη την περιοχή. Οι πιο πρόσφατες δυναμικές της αστάθειας, της πόλωσης, της εξέγερσης και της αντίδρασης είναι παρούσες και εδώ.
Πριν από δύο καλοκαίρια, η Παλαιστινιακή νεολαία που κινητοποιήθηκε ενάντια στην εθνοκάθαρση του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, και κυρίως υπερασπίζοντας το τέμενος Αλ-Άκσα, μετέτρεψε τις κινητοποιήσεις της σε εξέγερση που έγινε γνωστή ως Ιντιφάντα της Ενότητας. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, οι Παλαιστίνιοι ενώθηκαν σε μια εξέγερση ενάντια στον ισραηλινό κατακερματισμό από τη Δυτική Όχθη και Γάζα μέχρι τους Παλαιστίνιους μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, και γενίκευσαν ένα νέο απελευθερωτικό πλαίσιο, λεξιλόγιο και συνείδηση ενάντια στην εποικιστική αποικιοκρατία του Ισραήλ. Η Ιντιφάντα της Ενότητας ήταν μια άρνηση απέναντι στο καθεστώς του Ισραήλ που κατακερμάτισε και δίχασε τους Παλαιστίνιους, και προωθήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την οργανωμένη νεολαία και όχι από τις παλαιστινιακές πολιτικές παρατάξεις.
Στην πραγματικότητα, στο πλαίσιο αυτού του αγώνα εναντίον της ισραηλινής εθνοκάθαρσης προέκυψε ένας αγώνας κατά της Παλαιστινιακής Αρχής, ενός οργανισμού που δημιουργήθηκε με το πρόσχημα της οικοδόμησης κράτους για να ασκεί τον ρόλο της αστυνόμευσης των Παλαιστινίων, ενώ παράλληλα υποστηρίζει τον νεοφιλελευθερισμό στη Δυτική Όχθη ειδικότερα. Μέσω αυτού του ευρύτερου αγώνα, η πολιτική συνείδηση και δραστηριότητα των Παλαιστινίων οξύνθηκε, ακόμη και όταν οι επιθέσεις του αποικιοκρατικού και του ακροδεξιού εποικιστικού-αποικιακού πληθυσμού του έγιναν πιο σκληρές.
Όμως, την Ιντιφάντα της Ενότητας ακολούθησε η αυξανόμενη βία του Ισραήλ, με τη μορφή βομβαρδισμών στη Γάζα, δολοφονιών δημοσιογράφων, μαζικών συλλήψεων, απαγόρευσης κυκλοφορίας και στοχευμένων δολοφονιών σε παλαιστινιακές πόλεις, επιθέσεων σε όλη τη Δυτική Όχθη που ισοδυναμούν με πόλεμο σε αργή κίνηση, και της δεξιάς πορείας της ισραηλινής πολιτικής που φέρνει πλέον στο προσκήνιο ακροδεξιούς ηγέτες όπως ο Μπεν Γκβίρ. Εν τω μεταξύ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις ΗΠΑ και αλλού, η φιλελεύθερη αριστερά –είτε το Εργατικό Κόμμα στο Ηνωμένο Βασίλειο είτε οι Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής στις ΗΠΑ– έχουν καταστήσει σαφές ότι η αλληλεγγύη προς την Παλαιστίνη όχι μόνο δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα, αλλά θα κατασταλεί ενεργά.
Αυτό που δείχνουν η γενική δυναμική και οι συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι η ανάγκη για μια Αριστερά που θα παίρνει στα σοβαρά τις εξεγέρσεις που αναδύονται παγκοσμίως, ακόμη και αν οι περισσότερες από αυτές δεν θα είναι τόσο εξελιγμένες όσο του Σουδάν, λόγω της κληρονομιάς του νεοφιλελευθερισμού και των δεκαετιών της ήττας. Μια Αριστερά που θα μπορεί να μελετήσει, να μάθει από και να βοηθήσει στην καθοδήγηση των εξεγέρσεων με μαθήματα από προηγούμενα κύματα είναι πολύ αναγκαία – ειδικά καθώς εισερχόμαστε σε μια εποχή αυξημένης οικονομικής αστάθειας, κλιματικής αλλαγής, ενδοϊμπεριαλιστικών και περιφερειακών ανταγωνισμών. Ούτε τα υπάρχοντα καθεστώτα ούτε οι αντιδράσεις στις εξεγέρσεις έχουν την πολιτική ικανότητα να αλλάξουν ριζικά τις υποκείμενες δυναμικές που οδηγούν σε αυτές τις όλο και πιο ριζοσπαστικές ευκαιρίες.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα επιφανειακού επιπέδου πλαίσια της αριστεράς που αποτυγχάνουν να αναλύσουν τη δυναμική στην κάθε συγκεκριμένη περιοχή ή αγνοούν το ρόλο των κρατών που παρεμβαίνουν, απλά δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν. Χρειαζόμαστε αντίθετα δυναμικά κινήματα που μπορούν να συνεργαστούν με ακτιβιστές και επαναστάτες που αγωνίζονται σε όλο τον κόσμο, να καλέσουν σε μαζικές διαμαρτυρίες και φόρουμ για λογαριασμό τους στις χώρες τους και να παρέχουν αλληλεγγύη και φροντίδα ακόμα και αν αυτές οι εξεγέρσεις δεν υιοθετούν την τέλεια πολιτική ή δεν ταιριάζουν με τις προκατασκευασμένες μας αντιλήψεις. Η αποτυχία να το κάνουμε αυτό, όπως είδαμε, αφήνει την πόρτα όλο και πιο ανοιχτή στις δυνάμεις της αντίδρασης.
Μετάφραση: elaliberta.gr
Shireen Akram-Boshar, “Revolt and Reaction. Lessons from the Struggles in Sudan, Syria, and Palestine”, Spectre, 20 Ιουνίου 2023, https://spectrejournal.com/revolt-and-reaction/. Αναδημοσίευση: rs21, 6 Ιουλίου 2023, https://www.rs21.org.uk/2023/07/06/revolt-and-reaction-lessons-from-the-struggles-in-sudan-syria-and-palestine/. International Viewpoint, 20 Αυγούστου 2023, https://internationalviewpoint.org/spip.php?article8213. AntiCapitalist Resistance, 24 Αυγούστου 2023, https://anticapitalistresistance.org/revolt-and-reaction/.
Shireen Akram-Boshar, « Révolte et réaction : leçons des luttes au Soudan, en Syrie et en Palestine », Europe Solidaire Sans Frontières, http://www.europe-solidaire.org/spip.php?article67214. Inprecor, τεύχος 709/710, 6 Ιουλίου 2023, https://inprecor.fr/articles/article-2677.html.
