Διαμαρτυρία στο λιμάνι των ψαράδων στη Γάζα ενάντια στον ναυτικό αποκλεισμό που είχε επιβάλει το Ισραήλ, 2 Δεκεμβρίου 1913. Φωτογραφία: Mahmud Hams (AFP)

Brian Bean

Sherry Wolf

Shireen Akram-Boshar

Παλαιστίνη: μια εισαγωγή

Μια συζήτηση στο Tempest

Σε μια εκδήλωση του Tempest Collective στις 12 Νοεμβρίου τα μέλη του Tempest, Brian Bean, Sherry Wolf και Shireen Akram-Boshar, συζήτησαν για τα «75 χρόνια αποικιοκρατίας, ιμπεριαλισμού και αντίστασης» στην Παλαιστίνη. Το βίντεο του πάνελ είναι διαθέσιμο στο κανάλι του Tempest στο YouTube.^[1] Ακολουθούν οι γραπτές παρεμβάσεις των ομιλητών από αυτή τη σημαντική συζήτηση.

Brian Bean

Σε ένα διάσημο πια απόσπασμα από ένα άγνωστο ντιμπέιτ στο Κογκρέσο το 1986, ο Τζο Μπάιντεν διακηρύττει: «Είναι καιρός να σταματήσουμε να απολογούμαστε για την υποστήριξή μας στο Ισραήλ. Δεν χρειάζεται να ζητήσουμε συγγνώμη. Καμία. Είναι η καλύτερη επένδυση ύψους 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων που κάνουμε. Αν δεν υπήρχε το Ισραήλ, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα έπρεπε να εφεύρουν ένα Ισραήλ για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή»^[2]. Το επανέλαβε με υπερηφάνεια και πάλι το 2022, όταν συναντήθηκε με τον Ισραηλινό πρόεδρο Ισαάκ Χέρτζογκ^[3].

Ο Τζο Μπάιντεν αγαπάει το Ισραήλ και εξέφρασε την αγάπη του στις 13 Οκτωβρίου, με περισσότερους από δύο χιλιάδες νεκρούς Παλαιστίνιους, ενώ το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέδωσε εσωτερικό υπόμνημα^[4] με το οποίο καλούσε τους διπλωμάτες να μην χρησιμοποιούν τις λέξεις και να μην εκδίδουν δελτία Τύπου με τους όρους «κατάπαυση του πυρός», «τέλος στη βία/ αιματοχυσία», «αποκατάσταση της ηρεμίας» και «αποκλιμάκωση/κατάπαυση του πυρός».

Δέκα ημέρες αργότερα, με περισσότερους από πέντε χιλιάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες, ο εκπρόσωπος εθνικής ασφάλειας του Λευκού Οίκου, Τζον Κίρμπι, δήλωσε: «Δεν πιστεύουμε ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για κατάπαυση του πυρός»^[5]. Δύο ημέρες μετά, με δέκα χιλιάδες νεκρούς, ο Μπάιντεν ρωτήθηκε για πιθανή κατάπαυση του πυρός και η απάντησή του ήταν «Καμία. Καμία πιθανότητα».^[6]

518 από τα 535 εν ενεργεία μέλη του Κογκρέσου αντιτίθενται στην κατάπαυση του πυρός. Αλλά δεν είναι μόνο ότι αντιτίθενται στην κατάπαυση του πυρός. Ενεργά βοηθούν και ενθαρρύνουν τη συνεχιζόμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ με τα διάφορα νομοσχέδια που περνούν από το Κογκρέσο, όπως η συμπληρωματική χρηματοδότηση ύψους 14,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την αναπλήρωση των όπλων του Ισραήλ που πέρασε στη Βουλή, οι όρκοι πίστης στη διακήρυξη της υποστήριξης της επιθετικότητας του Ισραήλ, τα νομοσχέδια της Γερουσίας^[7] που καταδικάζουν από όλα τα πράγματα την οργάνωση των φοιτητών της πανεπιστημιούπολης «Φοιτητές για τη Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη», την τροποποίηση της πολιτικής^[8] που επιτρέπει στο Ισραήλ μεγαλύτερη πρόσβαση στα όπλα των ΗΠΑ και τη ρατσιστική λογοκρισία της Ρασίντα Τλάιμπ επειδή είπε «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα».

Νομίζω ότι είναι μόνο ήπια διατύπωση να πούμε ότι το αμερικανικό κράτος, σε μεγάλο βαθμό ανίκανο να κάνει οτιδήποτε για να προσφέρει οτιδήποτε με τη μορφή υπηρεσιών και υποστήριξης που χρειάζονται οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα, λειτουργεί σήμερα ουσιαστικά μόνο ως έμπορος όπλων και υποστηρικτής και αρωγός μαζικών δολοφονιών και γενοκτονιών. Κάθε ένας από αυτούς που αντιτίθενται στην κατάπαυση του πυρός, και κάθε μέλος της κυβέρνησης του Μπάιντεν, είναι, κατά τη γνώμη μου, εγκληματίας πολέμου. Αυτό περιλαμβάνει και τον Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος κάποτε θεωρούνταν από πολλούς ως ο σωτήρας του σοσιαλιστικού κινήματος και τώρα λειτουργεί ως ο συνήγορος της ηλίθιας ρητορικής της «ανθρωπιστικής παύσης» – του διεστραμμένου νεολογισμού που σκαρφίστηκαν ο Μπάιντεν και ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου για να προσπαθήσουν να καλύψουν το γεγονός ότι δεν υπολογίζουν ούτε μία από τις 2,3 εκατομμύρια ζωές που έχουν στριμωχτεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γάζας.

Χαίρομαι επίσης που υπάρχουν 17 βουλευτές που ζητούν κατάπαυση του πυρός [από τις 2 Δεκεμβρίου, εξήντα μέλη υποστηρίζουν την κατάπαυση του πυρός^[9]], αλλά νομίζω ότι δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι πολλοί από αυτούς, συμπεριλαμβανομένων των Τζαμάαλ Μπάουμαν (D-NY) και Ιλχάν Ομάρ (D-MN), ψήφισαν το 2021 υπέρ της άμεσης στρατιωτικής βοήθειας ύψους 4,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς το Ισραήλ, το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί εδώ και τουλάχιστον σαράντα χρόνια, η οποία είναι μια ποσότητα που θα επισκιασθεί αν περάσει από το Κογκρέσο η αύξηση των 14 δισεκατομμυρίων δολαρίων που ζήτησε ο Μπάιντεν.

Αλλά είναι σημαντικό να θεμελιώσουμε την κατανόηση του γιατί συμβαίνει αυτό που συμβαίνει πέρα από τις προσωπικές αδυναμίες ή πεποιθήσεις του Γενοκτόνου Τζο. Ενώ πιστεύω ότι το Κογκρέσο είναι γενικά ένας ρατσιστικός θεσμός, δεν είναι μόνο ο απλός ρατσισμός που υποκινεί την υποστήριξη του Ισραήλ και την υποκίνηση της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης. Μάλλον το γεγονός ότι η υποστήριξη προς το Ισραήλ αποτελεί μια επίσημη διακομματική συμφωνία τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1960. Από τον Δημοκρατικό Τζον Φ. Κένεντι έως τον Ρεπουμπλικάνο Ντόναλντ Τραμπ, κάθε πρόεδρος των ΗΠΑ έχει διακηρύξει την «ειδική σχέση» μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ. Το κίνητρο είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και το γεγονός ότι το Ισραήλ αποτελεί κεντρικό πόλο στον ανταγωνισμό της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ με τις άρχουσες τάξεις άλλων κρατών. Και αισθάνομαι λίγο περίεργα εν μέσω της κρίσης να μετατοπίζομαι στην παρουσίασή μου για να μιλήσω για την ιστορία και τη θεωρία, αλλά νομίζω ότι το να παρουσιάσω μια εικόνα του ιμπεριαλιστικού κινήτρου είναι απαραίτητο για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει και τι απαιτείται από εμάς.

Το Ισραήλ για το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του υπήρξε το στρατιωτικό φυλάκιο των Ηνωμένων Πολιτειών – ο Νετανιάχου το 2017 περιέγραψε το Ισραήλ ως το «πανίσχυρο αεροπλανοφόρο». Η άμεση στρατιωτική χρηματοδότηση προς το Ισραήλ αποτελεί το 59% του συνόλου της εξωτερικής στρατιωτικής χρηματοδότησης που δαπανούν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και το είκοσι τοις εκατό του αμυντικού προϋπολογισμού του Ισραήλ –το Ισραήλ δαπανά μεγαλύτερο ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος του για την άμυνα από ό,τι οι περισσότερες χώρες στον κόσμο– καταβάλλεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ έχουν ένα μνημόνιο κατανόησης^[10] στο οποίο το ποσό αυτό ήταν εγγυημένο για μια δεκαετία.

Ενώ η στρατιωτική οπτική γωνία είναι η πιο σαφής έκφραση της υποστήριξης των ΗΠΑ, ο ιμπεριαλισμός δεν ασκείται μόνο μέσω της απειλής της πολεμικής ισχύος, αλλά και μέσω της οικονομικής και πολιτικής ισχύος. Η χρήση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ του βέτο της στο Συμβούλιο Ασφαλείας στο δικαστήριο της άσκοπης φαντασμαγορίας των Ηνωμένων Εθνών, που χρησιμοποιήθηκε περισσότερες από τριάντα φορές για την υποστήριξη του Ισραήλ, και η θωράκιση του Ισραήλ έναντι του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου^[11] [Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, μαζί με τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και τη Συρία δεν είναι κράτη-μέλη της συνθήκης του Καταστατικού της Ρώμης που ίδρυσε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο^[12]] είναι παραδείγματα γι’ αυτό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εκφράζουν επίσης την κυριαρχία τους όχι μόνο υποστηρίζοντας το Ισραήλ ως λυσσαλέο φύλακα των συμφερόντων τους, αλλά «κρατώντας το λουρί» ως κυρίαρχη δύναμη και μέσω της πολιτικής και οικονομικής τους δραστηριότητας για την ενσωμάτωση του Ισραήλ στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

Η διασφάλιση της σταθερότητας και της κυριαρχίας του Ισραήλ στην περιοχή σήμαινε τη θυσία των Παλαιστινίων στους θεούς του ιμπεριαλισμού. Αυτό το ιστορικό χαρακτηριστικό έχει βαθύνει ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες εργάστηκαν για να σύρουν ολόκληρη την περιοχή σε μια ενιαία οικονομική ζώνη που χαρακτηρίζεται από ελεύθερο εμπόριο και επενδυτικές ροές υπό τον έλεγχο της οικονομικής δύναμης των ΗΠΑ. Το ζήτημα της Παλαιστίνης ήταν σαν μύγα στο γάλα αυτού του σχεδίου, επειδή η υπόθεση της Παλαιστίνης είναι εξαιρετικά δημοφιλής στις αραβικές μάζες. Έτσι, η εφαρμογή κάποιου είδους «ειρηνευτικής διαδικασίας» ήταν απαραίτητη για να δοθεί κάλυψη στους δεσπότες των αραβικών κρατών. Αλλά η «ειρηνευτική διαδικασία» ήταν καθαρά ένα λευκό πανί της παράδοσης που δέθηκε στο στόμα των Παλαιστινίων. Αυτή η ειρηνευτική διαδικασία ήταν μόνο το πρώτο βήμα μιας κίνησης δεκαετιών για την ενοποίηση των αγορών και των κυκλωμάτων του κεφαλαίου στην περιοχή μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών κρατών.

Ένα χρόνο μετά το Όσλο, καθ’ οδόν προς μια κοινή οικονομική σύνοδο κορυφής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, ο υπουργός Εξωτερικών του Μπιλ Κλίντον διακήρυξε: «Η Μέση Ανατολή είναι ανοιχτή για επιχειρήσεις»^[13]. Ενώ αυτή ήταν η διακομματική στρατηγική των διαδοχικών προέδρων από τότε που ο Κλίντον μεσολάβησε στο Όσλο, ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ που επιτάχυνε γρήγορα αυτή τη διαδικασία με τις επίσημες προσπάθειες εξομάλυνσης που προέκυψαν από τη διάσκεψη του Μπαχρέιν και τη λεγόμενη συμφωνία του αιώνα, ή αυτό που ορισμένοι αποκαλούν Συμφωνίες του Αβραάμ. Και ο Μπάιντεν συνέχισε από εκεί που σταμάτησε ο Τραμπ. Προκειμένου να ανταγωνιστεί την κινεζική πρωτοβουλία Μία Ζώνη – Ένας Δρόμος [Belt and Road] ύψους τρισεκατομμυρίων δολαρίων για τη σύνδεση των κινεζικών οικονομικών και πολιτικών σφαιρών επιρροής, ο Μπάιντεν δρομολογεί έργα όπως η ανακοίνωσή του για τον νέο εμπορικό διάδρομο IMEC^[14] που συνδέει την Ινδία με την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Μέσης Ανατολής. Αυτό περιλαμβάνει την κατασκευή υποδομών μεταφοράς με κατάληξη το Ισραήλ^[15].

Η διασφάλιση του σταθερού ελέγχου της Μέσης Ανατολής είναι το κλειδί για την άσκηση της καπιταλιστικής ισχύος των ΗΠΑ. Αυτό έχει τροφοδοτήσει την εξομάλυνση των διπλωματικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των κρατών της περιοχής. Το Ισραήλ ενσωματώνεται όλο και περισσότερο στην περιοχή μέσω εμπορικών συμφωνιών, συνεργασίας στον τομέα της ασφάλειας, στις μεταφορών και όχι μόνο. Ο στόχος, για να παραθέσουμε το Tony Blair Institute for Global Change, είναι «να αξιοποιηθεί πραγματικά το μεγάλο δυναμικό αυτών των αγορών»^[16]. Αυτή η διαδικασία εξομάλυνσης με το εποικιστικό-αποικιακό Ισραήλ ενισχύει την επένδυση των Ηνωμένων Πολιτειών και των περιφερειακών δυνάμεων στη διατήρηση του ισραηλινού κράτους.

Η εξομάλυνση μοιάζει με τα πάντα, από το συμβολικό -η ισραηλινή σημαία έχει υψωθεί πάνω από περιφερειακές αθλητικές εκδηλώσεις, αλλά στην παλαιστινιακή ποδοσφαιρική ομάδα αρνούνται ταξιδιωτικές επισκέψεις- μέχρι τα 28 δισεκατομμύρια δολάρια του εμπορίου μεταξύ του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου και του Ισραήλ, και την ύπαρξη αναγνωρισμένων βιομηχανικών ζωνών (QIZ / qualified industrial zones) που ξεπληρώνουν την αφορολόγητη πρόσβαση στις αμερικανικές αγορές με αντάλλαγμα ένα ποσοστό των εισροών τους να προέρχεται από το Ισραήλ. Αυτές συγκροτούν τεράστιους τομείς των οικονομιών, με το εβδομήντα τοις εκατό των εξαγωγών της Ιορδανίας να προέρχεται από τις QIZ και το ένα τρίτο των συνολικών εξαγωγών της Αιγύπτου προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, επίσης.

Οι πρόοδοι της εξομάλυνσης των σχέσεων τα τελευταία δύο χρόνια –που κυριολεκτικά πληρώθηκαν με εμπορικές και εξοπλιστικές συμφωνίες– σήμαιναν ότι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν, το Σουδάν και το Μαρόκο έχουν εξομαλύνει τις σχέσεις τους και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Η διαδικασία εξομάλυνσης των σχέσεων της Σαουδικής Αραβίας –της χρυσής χήνας για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό– με το Ισραήλ έχει ξεκινήσει, αν και τα τρέχοντα γεγονότα στην Παλαιστίνη την έχουν βάλει προσωρινά σε παύση. Αυτό που οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ της καπιταλιστικής τάξης των ΗΠΑ και αυτής της Κίνας. Ο οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ των δύο αυτών χωρών διαμορφώνει βαθιά το παγκόσμιο γεωπολιτικό πλαίσιο.

Όλα αυτά γιατί η περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι πρωταρχικής παγκόσμιας σημασίας. Είναι πλούσια στο αγαπημένο καύσιμο του καπιταλισμού, το πετρέλαιο. Και εδώ το συμφέρον των ΗΠΑ δεν είναι απλώς η πρόσβαση στο πετρέλαιο –οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι εξαγωγέας ορυκτών καυσίμων– αλλά επειδή θέλουν να ελέγξουν έναν φυσικό πόρο που είναι απαραίτητος για την οικονομική μηχανή της Κίνας. Η Μέση Ανατολή βρίσκεται γεωγραφικά στον άξονα της παγκόσμιας ναυτιλίας. Τα πλοία δεν μεταφέρουν μόνο τα απαραίτητα καύσιμα στα εργοστάσια του κόσμου, αλλά αποτελούν επίσης το σημείο αναφοράς για τη μεταφορά αγαθών μέσω της διώρυγας του Σουέζ και μέσω του λιμανιού Τζάμπρα Άλι του Ντουμπάι σε αυτό που η Λάλεχ Χαλίλι αποκαλεί «θαλάσσιο δρόμο του μεταξιού»^[17]. Τα τεράστια χρηματικά ποσά από το πετρέλαιο που αποκόμισαν τα κράτη του Κόλπου αποτέλεσαν ευλογία για έναν νέο χρηματοπιστωτικό τομέα και νέες ροές επενδύσεων.

Ένα παράδειγμα γι’ αυτό είναι η κοινή επιχείρηση Σαουδικής Αραβίας-Ιαπωνίας το 2016 για την ίδρυση του μεγαλύτερου ιδιωτικού επενδυτικού ταμείου στον κόσμο με τη δημιουργία της εταιρείας SoftBank Vision PE αξίας 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ποσό μεγαλύτερο από το συνολικό ποσό που έβγαλαν οι αμερικανικές εταιρείες επιχειρηματικών συμμετοχών σε διάστημα δυόμισι ετών^[18]. Η πολιτική και οικονομική ενσωμάτωση του Ισραήλ στις περιφερειακές εμπορικές και κεφαλαιακές ροές απλώς βαθαίνει τη σύνδεση που έχει ήδη δημιουργηθεί από τον στρατιωτικό του ρόλο. Και αυτό συνεπάγεται άμεση επένδυση των περιφερειακών κρατών και κεφαλαίων στη διατήρηση και υποστήριξη της σταθερότητας του Ισραήλ. Η σταθερότητα του Ισραήλ με τη σειρά της σημαίνει τη συνεχή εξάλειψη των Παλαιστινίων και την προώθηση του εποικιστικού-αποικιοκρατικού σχεδίου, το οποίο εκφράστηκε με τη δραματική κλιμάκωση της βίας των εποίκων, την εθνοκάθαρση στη Δυτική Όχθη και τον ασφυκτικό έλεγχο της Γάζας από το Ισραήλ.

Επιπλέον, ο ρόλος που οι συμφωνίες του Όσλο ανέθεσαν στην Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ)^[19] για τη διαχείριση της κατοχής στη Δυτική Όχθη, στην πραγματικότητα ενσωματώνει την αναπτυσσόμενη παλαιστινιακή καπιταλιστική τάξη και τη γραφειοκρατία της ΠΑ σε μια περιφερειακή οικονομική σχέση με τους κατακτητές και καταπιεστές τους στο ισραηλινό κράτος. Η Παλαιστινιακή Αρχή λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ως ΜΚΟ που απορροφά τα χρήματα της βοήθειας από τις μεγάλες δυτικές καπιταλιστικές χώρες και ως αστυνομική δύναμη (που χρηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από τις Ηνωμένες Πολιτείες) που συνεργάζεται με το Ισραήλ για την καταστολή της παλαιστινιακής αντίστασης και οργής.

Αυτή η περιγραφή ελπίζουμε να δίνει μια σαφή εικόνα της τρέχουσας κατάστασης. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μέχρι στιγμής επιτύχει να οικοδομήσει το Ισραήλ και να το υποστηρίξει με όλη τη δύναμη του ισχυρότερου στρατού του κόσμου, να αποδυναμώσει την παλαιστινιακή αντίσταση εγκαθιδρύοντας έναν πελάτη, την ΠΑ, και να απομονώσει περαιτέρω τους Παλαιστίνιους συνδέοντας το εποικιστικό-αποικιακό Ισραήλ με τους Άραβες γείτονές του. Αλλά η 7η Οκτωβρίου ήταν ένα τεράστιο πλήγμα στο μυθικό άτρωτο του Ισραήλ. Ο «Σιδερένιος Θόλος» τρυπήθηκε και το τείχος έπεσε για λίγο. Αυτό αντιπροσώπευε μια τεράστια απειλή για αυτόν τον βασικό πυλώνα των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή, γι’ αυτό και ο Μπάιντεν έτρεξε να υπερασπιστεί το Ισραήλ και έστειλε δύο αεροπλανοφόρα στην Ανατολική Μεσόγειο για να ενωθούν με το άλλο αεροπλανοφόρο που εδρεύει εκεί - το κράτος του Ισραήλ. Αυτό εξηγεί επίσης γιατί τα αραβικά καθεστώτα που περιβάλλουν το Ισραήλ έχουν δώσει στην καλύτερη περίπτωση μόνο φιλοφρονήσεις στην παλαιστινιακή υπόθεση, ελπίζοντας να εκτρέψουν το μαζικό συναίσθημα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη που εκφράζεται από τις αραβικές εργατικές τάξεις. Ενώ το Μπαχρέιν απέσυρε τους πρεσβευτές του και η Σαουδική Αραβία ανέστειλε τη διαδικασία εξομάλυνσης, η απάντηση ήταν άχρηστη για τους Παλαιστίνιους.

Ένα ολόκληρο μήνα μετά την κλιμάκωση της 7ης Οκτωβρίου, οι Σαουδάραβες συγκάλεσαν έκτακτη διάσκεψη του Αραβικού Συνδέσμου στην οποία συμμετείχε ο Ιρανός πρόεδρος. Ψήφισαν κάποιες φλύαρες ρητορείες, αλλά τίποτα δεν θα βγει από αυτό, και μια διάσκεψη δεν είναι αυτό που χρειάζονται οι Παλαιστίνιοι αυτή τη στιγμή. Η Αίγυπτος, ο άλλος δεσμοφύλακας της Γάζας, επιτρέπει εγκληματικά τα σύνορά της με τη Γάζα να είναι ως επί το πλείστον κλειστά, και τα ψήγματα βοήθειας που επιτρέπονται είναι σταγόνα στον ωκεανό σε σύγκριση με αυτά που χρειάζονται. Ο πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ ελ Σίσι πραγματοποίησε ένα κύμα συλλήψεων όσων διαδήλωσαν σε ένδειξη αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη πριν από εβδομάδες, και η αστυνομία της Ιορδανίας χτύπησε άγρια τους διαδηλωτές που προσπαθούσαν να φτάσουν στα σύνορα.

Αυτό που καθορίζει όλα αυτά είναι οι περιφερειακές οικονομικές και πολιτικές διασυνδέσεις που διευκολύνονται από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο περιφερειακοί παράγοντες όπως το Ιράν και η Χεζμπολλάχ έχουν πραγματοποιήσει αντίστοιχα έναν μικρό αριθμό επιθέσεων με ρουκέτες που, παρά τους κομπασμούς του ηγέτη της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα ότι «εξαντλούν τα αμυντικά συστήματα του Ισραήλ», μοιάζουν περισσότερο με αυτό που ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Ζβι Μπα’ρέλ περιέγραψε ως «μετρημένη και ακριβής ... επιχείρηση αμοιβαίων απαντήσεων»^[20].

Η Κίνα έχει επίσης υιοθετήσει μια υπολογισμένη θέση ουδετερότητας στην επίκληση του διεθνούς δικαίου και μια σαφή γραμμή περί «βίας και από τις δύο πλευρές» με γνώμονα τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ισραήλ μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η Κίνα, και η Κίνα έχει επενδύσει στους παράνομους εποικισμούς, έχει υπερασπιστεί την εβραϊκή και μόνο φύση του ισραηλινού κράτους και έχει τις δικές της διασυνδέσεις με το Ισραήλ σε θέματα ασφάλειας/κράτους επιτήρησης, όπως η ανάπτυξη από την κινεζική εταιρεία Hikvision^[21] των καμερών αναγνώρισης προσώπου που καλύπτουν τη Δυτική Όχθη, οι οποίες δοκιμάστηκαν στην καταπιεσμένη μουσουλμανική μειονότητα των Ουιγούρων της Κίνας.

Ενώ η τελική εξέλιξη στη Γάζα είναι ασαφής, οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως έχει δηλώσει ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, έχουν σαφή επιθυμία να διευκολύνουν κάποιου είδους μεταφοράς ό,τι έχει απομείνει από τη Γάζα στην πιστή Παλαιστινιακή Αρχή και να εφαρμόσουν στη Γάζα το μοντέλο της περιοχής Β της Δυτικής Όχθης, όπου το Ισραήλ διατηρεί ισχυρή παρουσία ασφαλείας. Εσωτερικά έγγραφα του Υπουργείου Πληροφοριών δείχνουν, από την άλλη πλευρά, ότι το Ισραήλ εξετάζει την ιδέα να μεταφέρει το σύνολο των Παλαιστινίων της Γάζας στο Σινά της Αιγύπτου. Τα λέω αυτά όχι για να κάνω εικασίες σχετικά με το πιθανό αποτέλεσμα, αλλά για να υπογραμμίσω πως το τι θα συμβεί στους Παλαιστίνιους δεν καθορίζεται από τους Παλαιστίνιους, αλλά από κοινού από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ.

Κλείνοντας, νομίζω ότι είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι δυνάμεις που οδηγούν σε αυτή τη σημερινή αιματοχυσία –και οι συνθήκες που οδήγησαν σε αυτήν– έχουν τις ρίζες τους στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Η σθεναρή υποστήριξη των ΗΠΑ προς το κράτος του Ισραήλ οφείλεται στο γεγονός ότι είναι προς το συμφέρον της καπιταλιστικής τάξης των ΗΠΑ να εξασφαλίσει την πολιτική και οικονομική σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ στη στρατηγικής σημασίας Μέση Ανατολή. Ο αυξανόμενος ανταγωνισμός με τον κινεζικό ιμπεριαλισμό έχει ήδη οξυνθεί και θα οξυνθεί ακόμη περισσότερο. Αυτό σημαίνει ότι αν πρόκειται να οικοδομήσουμε ένα κίνημα στις Ηνωμένες Πολιτείες για να υποστηρίξουμε την Παλαιστίνη, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι η αμφισβήτηση της αμερικανικής υποστήριξης προς το Ισραήλ σημαίνει αμφισβήτηση ενός βασικού πυλώνα των αμερικανικών καπιταλιστικών συμφερόντων, και επομένως η οικοδόμηση ενός κινήματος για την Παλαιστίνη πρέπει να αμφισβητήσει τον καπιταλισμό αν θέλουμε να νικήσει.

Αυτό σημαίνει να αμφισβητήσουμε τόσο τους Ρεπουμπλικάνους όσο και τους Δημοκρατικούς – τα δύο κόμματα του καπιταλισμού. Αν ο Μπάιντεν το «μικρότερο κακό» σημαίνει γενοκτονία, τότε ίσως είναι μια πολιτική λογική που πρέπει να εγκαταλείψουμε. Το πιο σημαντικό, σημαίνει ότι πρέπει να αδράξουμε αυτή την τρέχουσα στιγμή για να χτίσουμε το μαζικό κίνημα, να οικοδομήσουμε το Μποϊκοτάζ, την Αποεπένδυση και τις Κυρώσεις (BDS) και να συσπειρώσουμε μια Αριστερά που είναι ξεκάθαρη για τις προκλήσεις που έρχονται. Οι φίλοι και οι σύμμαχοι του παλαιστινιακού λαού δεν είναι με τα καπιταλιστικά κράτη και το σκοτεινό τους παιχνίδι των διεθνών θεσμών και διασκέψεων, αλλά με τους λαούς του κόσμου που έχουν γεμίσει τους δρόμους κατά εκατομμύρια από τότε που ξεκίνησε η πιο πρόσφατη αιματηρή επιχείρηση του Ισραήλ.

Η ελπίδα βρίσκεται στους δρόμους με τους ανθρώπους που φωνάζουν «Ελεύθερη Παλαιστίνη, από το ποτάμι ως τη θάλασσα»! Που φωνάζουν «Ζήτω η Ιντιφάντα!» Η ελπίδα είναι εκεί, στην ιντιφάντα και την αντίσταση. Για να παραθέσω ένα παλιό σύνθημα του κινήματος: «Χρειαζόμαστε επανάσταση μέχρι τη νίκη».

Sherry Wolf

Θέλω να απαντήσω σε τρεις ερωτήσεις

Έχει το Ισραήλ το δικαίωμα της αυτοάμυνας;

Είναι το σύνθημα «Από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα» ισοδύναμο με κάλεσμα να πεταχτούν οι Εβραίοι στη θάλασσα;

Είναι το Ισραήλ ένα παγκόσμιο προπύργιο ενάντια στον αντισημιτισμό;

Έχει το Ισραήλ το δικαίωμα της αυτοάμυνας;

Το σλόγκαν σχεδόν κάθε Αμερικανού πολιτικού, από τον Ντόναλντ Τραμπ μέχρι τον Μπέρνι Σάντερς, είναι ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα της αυτοάμυνας. Το φωνάζουν από τα βάθρα του Κογκρέσου και της ισραηλινής Κνεσέτ μπροστά σε μια πρωτοφανή παγκόσμια αναταραχή για την Παλαιστίνη. Κάθε κύριο ειδησεογραφικό μέσο των ΗΠΑ επαναλαμβάνει αυτή τη γραμμή μέχρι αηδίας, σαν το μότο «το Ισραήλ έχει το δικαίωμα της αυτοάμυνας» να ήταν ένα ρητορικό μπασκετικό «κάρφωμα» [slam dunk], αναντίρρητο για όποιον δεν είναι αντισημίτης.

Αλλά τι σημαίνει καν να λέμε ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Αυτό που οι Σιωνιστές θέλουν να πιστεύουμε ότι σημαίνει είναι ότι το Ισραήλ είναι η ενσάρκωση των εβραϊκών εθνικών φιλοδοξιών και ότι η επιβίωση του εβραϊκού λαού και η ιστορία μας είναι συνδεδεμένη με το σχέδιο του Σιωνισμού. Οι ακαδημαϊκοί θα έλεγαν ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ιστορικά ανακριβής. Εγώ απλά το αποκαλώ μαλακία.

Ο σιωνισμός δεν είναι κάποια «λαχτάρα 2.000 ετών» του εβραϊκού λαού. Το Ισραήλ δεν είναι το προϊόν ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Το Ισραήλ είναι προϊόν της ευρωπαϊκής κοινωνίας στην εποχή του ιμπεριαλισμού στα τέλη του 19ου αιώνα. Το Ισραήλ είναι ένα αποικιοκρατικό – εποικιστικό κράτος που είναι αδιαμφισβήτητα ρατσιστικό στο νομικό του σύστημα και αρνείται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στον αραβικό πληθυσμό του. Και, φυσικά, το Ισραήλ επιδίδεται ανοιχτά σε πράξεις γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης.

Αυτό εγείρει το ερώτημα: Ποιο κράτος έχει το «δικαίωμα» στη γενοκτονία και την εθνοκάθαρση; Ποιο κράτος έχει το δικαίωμα στο φυλετικό απαρτχάιντ και την καταλήστευση; Κανένα.

Οι ιδρυτές του Σιωνισμού ήταν τουλάχιστον ειλικρινείς σχετικά με το τι υποστήριζαν. Ξανά και ξανά στους καταστατικούς τους χάρτες, στις δηλώσεις και στην αλληλογραφία τους εμφανίζεται η ίδια λέξη: όχι εθνική «απελευθέρωση», αλλά «αποικισμός». Ο Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι, ένας από τους ιδρυτές του σιωνιστικού κινήματος, έγραψε το 1923: «Ο σιωνισμός είναι μια αποικιοκρατική περιπέτεια και επομένως στηρίζεται στο ζήτημα της ένοπλης βίας. Είναι σημαντικό να χτίζεις, είναι σημαντικό να μιλάς εβραϊκά, αλλά, δυστυχώς, είναι ακόμη πιο σημαντικό να μπορείς να πυροβολείς – αλλιώς τελείωσα με το παιχνίδι του εποικισμού»^[22].

Δεν απολογούνταν για τις αποικιακές τους φιλοδοξίες. Η πρώτη τράπεζα ήταν το Εβραϊκό Αποικιακό Ταμείο που διαχειριζόταν η Εβραϊκή Ένωση Αποικισμού.

Οι πρώτοι Σιωνιστές, αντί να επιδιώξουν να απελευθερωθούν από τον ιμπεριαλισμό, αναζήτησαν την αιγίδα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αντί να υποσχεθούν αυτοδιάθεση στο λαό της Παλαιστίνης –σχεδόν όλοι τους ήταν Άραβες– οι Σιωνιστές τους απέλασαν. Και αντί να αντιπροσωπεύουν μια ευρέως λαϊκή έκφραση του αγώνα κατά της εβραϊκής καταπίεσης, ο σιωνισμός από νωρίς αντιπροσώπευε μόλις κάτι ελάχιστα περισσότερο από μια μικροσκοπική σέκτα της ανώτερης τάξης για το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα. Υπήρχαν, όπως έχει συχνά επαναληφθεί, περισσότεροι Εβραίοι μέλη στα παραρτήματα του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Νέας Υόρκης στην Κάτω Ανατολική Πλευρά από ό,τι στην Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση στις αρχές του εικοστού αιώνα.

Οι σιωνιστές μιλούν για την ιερότητα και το απαραβίαστο του Ισραήλ, για τις υποτιθέμενες αρχαίες βιβλικές ρίζες του. Αλλά ο σχεδιασμός για το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ κηρύχθηκε στη γωνία της 43ης και Μάντισον στο παλιό ξενοδοχείο Biltmore σε ένα σιωνιστικό συνέδριο εξακοσίων ατόμων το 1942. Το Ισραήλ δεν είναι η κληρονομιά μιας αρχαίας επιθυμίας. Είναι το κατασκεύασμα ενός στρώματος Εβραίων αυτονομιστών που έλαβαν την υποστήριξη των ισχυρότερων αυτοκρατοριών του κόσμου επειδή υπήρξε σύγκλιση αναγκών. Η Βρετανία και αργότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονταν ένα προκεχωρημένο φυλάκιο στη Μέση Ανατολή, όπου υπήρχε πετρέλαιο, και οι Σιωνιστές αναζητούσαν μια ξεχωριστή πατρίδα και ήταν πλήρως προετοιμασμένοι να γίνουν αεροπλανοφόρο της αυτοκρατορίας, το οποίο θα κατοικείτο από πιστούς λευκούς Ευρωπαίους Εβραίους που θα λειτουργούσαν ως προπύργιο απέναντι στους αραβικούς και μουσουλμανικούς πληθυσμούς της περιοχής.

Είναι το σύνθημα «Από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα», ισοδύναμο με κάλεσμα να πεταχτούν οι Εβραίοι στη θάλασσα;

Ο Τζέιμς Ζόγκμπι, ιδρυτής και πρόεδρος του Αραβοαμερικανικού Ινστιτούτου, έγραψε στο Twitter: «Σχετικά με τη διαμάχη “από το ποτάμι εως τη θάλασσα”: Πριν από 7 χρόνια κάναμε δημοσκόπηση σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους. Μια ισχυρή πλειονότητα και στους δύο τάχθηκε υπέρ του ενός κράτους. Όταν ρωτήθηκαν πώς θα έμοιαζε αυτό: Οι Ισραηλινοί είπαν ότι αυτό σήμαινε εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων∙ οι Παλαιστίνιοι είπαν ότι αυτό σήμαινε ίσα δικαιώματα σε ένα κράτος. Απλά το λέω»^[23].

Ο Γιούσεφ Μουνάγιερ το εξήγησε ως εξής στο The Nation, αφού η βουλευτής Ρασίντα Τλάιμπ τιμωρήθηκε πειθαρχικά επειδή χρησιμοποίησε αυτή τη φράση:

«Σήμερα, ανάμεσα στον Ιορδάνη ποταμό και τη Μεσόγειο Θάλασσα, υπάρχει ουσιαστικά ένα κράτος, το κράτος του Ισραήλ, το οποίο κυβερνά εκατομμύρια Παλαιστίνιους που στερούνται δικαιοσύνης και ισότητας. Όταν καλούμε για ελευθερία από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, είναι αυτό το πλαίσιο στο οποίο ανταποκρινόμαστε. Ζητάμε τον τερματισμό της ισραηλινής κυριαρχίας, όχι για την καταστροφή οποιουδήποτε, αλλά για την κατάργηση των άδικων νόμων, συστημάτων και πρακτικών. Αλλά για εκείνους που θέλουν να υπονομεύσουν τις εκκλήσεις μας για ελευθερία και να υποστηρίξουν αυτό το σύστημα αδικίας, δεν έχει σημασία τι σημαίνουν τα λόγια μας.»^[24]

Συμφωνώ με τον Γιούσεφ. Το Ισραήλ είναι ένα αποικιοκρατικό-κατακτητικό κράτος που διέπεται από ένα εθνοφυλετικό νομικό σύστημα. Ο Νόμος της Επιστροφής του επιτρέπει σε μια Εβραία σαν εμένα που γεννήθηκε στο Μπρούκλιν να γίνει πολίτης, ενώ για τους Παλαιστίνιους των οποίων οι οικογένειες ζούσαν στη γη αυτή για γενιές, τα σπίτια τους ισοπεδώνονται και οι ζωές τους καταστρέφονται.

Ο ισχυρισμός που προβάλλουν οι Σιωνιστές ότι το «από το ποτάμι ως τη θάλασσα» είναι ένα κάλεσμα σε γενοκτονία των Εβραίων και όχι ένα κάλεσμα για ένα δημοκρατικό κοσμικό κράτος όπου Εβραίοι, Άραβες και όλοι οι άλλοι θα ζουν μαζί, είναι η προβολή ενός «αντικατοπτρισμένου κόσμου» Η Ναόμι Κλάιν γράφει γι’ αυτό στο εξαιρετικό νέο της βιβλίο, Σωσίας^[25]. Η Δεξιά υιοθετεί έννοιες και πραγματικότητες από την Αριστερά για να επινοήσει μια αφήγηση θύματος για τον εαυτό της.

Στον «κόσμο κατοπτρισμού», οι φοιτητές που αγωνίζονται κατά του βομβαρδισμού των προσφυγικών καταυλισμών αναπαριστώνται ως ναζί και η κυβέρνηση Μπάιντεν συγκρίνει όσους διαδηλώνουν για κατάπαυση του πυρός και μια ελεύθερη Παλαιστίνη με τους φασίστες τραμπούκους του Σάρλοτσβιλ^[26].

Το απλό γεγονός είναι ότι καμία οργάνωση ή πλήθος ανθρώπων στην Αριστερά δεν καλεί σε «γενοκτονία των Εβραίων» σε αυτές τις διαδηλώσεις. Και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο λέει ψέματα.

Ζω στη Νέα Υόρκη, ένα αρχιπέλαγος νησιών που κατοικείται από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, θα μπορούσε να πει κανείς, από 1,5 εκατομμύριο Εβραίους, τουλάχιστον 800.000 μουσουλμάνους και εκατομμύρια άλλους που ζουν μαζί σε ένα δημοκρατικό κοσμικό κράτος. Το ίδιο το αίτημα δεν είναι καν τόσο ριζοσπαστικό.

Είναι το Ισραήλ ένα παγκόσμιο προπύργιο κατά του αντισημιτισμού;

Η σύντομη απάντησή μου είναι: Όχι!

Ο λόγος ύπαρξης του Σιωνισμού, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, βασίζεται στον ισχυρισμό ότι ο αντισημιτισμός είναι αναπόφευκτος. Οι Σιωνιστές έβγαλαν το συμπέρασμα ότι οι Εβραίοι πρέπει να έχουμε μια δική μας εθνική πατρίδα για να μην αντιμετωπίσουμε ποτέ ξανά ένα Ολοκαύτωμα. Οι Σιωνιστές αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τη ρατσιστική αντίληψη για τους Εβραίους, η οποία, κατά διεστραμμένο τρόπο, αναπτύχθηκε πληρέστερα στο πλαίσιο του ναζισμού. Γι’ αυτούς, οι Εβραίοι αποτελούν μια ξεχωριστή φυλή ανθρώπων.

Ο ιδρυτής του Σιωνισμού, ο Τέοντορ Χερτζλ, αφού κάλυψε τη δίκη του Εβραιο-Γάλλου αξιωματικού Αλμπέρ Ντρέιφους τη δεκαετία του 1890, ο οποίος κατηγορήθηκε άδικα για προδοσία, έγραψε: «Στο Παρίσι ... κατάκτησα μια πιο ελεύθερη συμπεριφορά απέναντι στον αντισημιτισμό, τον οποίο άρχισα πλέον να κατανοώ ιστορικά και να συγχωρώ. Πάνω απ’ όλα, αναγνώρισα το κενό και τη ματαιότητα της προσπάθειας να “καταπολεμήσουμε” τον αντισημιτισμό»^[27].

Σε αντίθεση με την αποδοχή του αντισημιτισμού, η ευρύτερη μάζα του παγκόσμιου εβραϊσμού υποστήριζε ένα διαφορετικό όραμα: τον σοσιαλισμό. Οι σοσιαλιστές υπερασπίστηκαν τους Εβραίους που αντιμετώπιζαν διώξεις. Οι σοσιαλιστές καταπολεμούσαν τον αντιεβραϊκό ρατσισμό ως δηλητήριο για το εργατικό κίνημα. Οι σοσιαλιστές αγωνίστηκαν για πολυεθνικές κοινωνίες και δημοκρατία. Την περίοδο αυτή, ο Άουγκουστ Μπέμπελ, ηγέτης του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, κατήγγειλε χαρακτηριστικά τον αντισημιτισμό ως «τον σοσιαλισμό των ηλιθίων» που εκτρέπει την οργή των εργατών από τον πραγματικό εχθρό τους, την άρχουσα τάξη, σε Εβραίους αποδιοπομπαίους τράγους. Αντίθετα, οι σοσιαλιστές συνέδεσαν τον αγώνα κατά του αντισημιτισμού με τον αγώνα για την εργατική εξουσία.

Επειδή οι σοσιαλιστές τόνιζαν την ανάγκη να καταπολεμηθεί –και όχι να γίνει αποδεκτός– ο αντισημιτισμός στις χώρες όπου ζούσαν οι περισσότεροι Εβραίοι, το σοσιαλιστικό κίνημα στρατολόγησε Εβραίους σε τεράστιους αριθμούς. Ο υπουργός Οικονομικών του Ρώσου τσάρου παραπονέθηκε κάποτε στον Χερτζλ ότι οι Εβραίοι «αποτελούν περίπου το 50 τοις εκατό των μελών των επαναστατικών κομμάτων»^[28], ενώ αποτελούσαν μόνο το πέντε τοις εκατό του πληθυσμού της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Ο πιο δυνατός ισχυρισμός νομιμοποίησης του Σιωνισμού είναι ότι το κράτος του Ισραήλ είναι απαραίτητο για να αποτραπεί ένα νέο Ολοκαύτωμα. Η κληρονομιά του Ολοκαυτώματος υπενθυμίζεται, και στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται ως όπλο, για να δικαιολογήσει κάθε φρικαλεότητα που διαπράττει το Ισραήλ. Αλλά η πραγματική ιστορία του τρόπου με τον οποίο η Εβραϊκή Υπηρεσία, η σιωνιστική ηγεσία που διοικούσε τους εβραϊκούς οικισμούς στην Παλαιστίνη πριν από την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, αντέδρασε στο Ολοκαύτωμα παρέχει τις πιο καταδικαστικές αποδείξεις κατά του σιωνισμού.

Για τους ηγέτες της Εβραϊκής Υπηρεσίας, η άνοδος του φασισμού στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 είχε μια σαφή θετική πλευρά. Ένας ηγέτης, ο Μεναχέμ Ουσίσκιν, υποστήριξε: «Υπάρχει κάτι θετικό στην τραγωδία τους και αυτό είναι ότι ο Χίτλερ τους καταπίεσε ως φυλή και όχι ως θρησκεία. Αν είχε κάνει το τελευταίο, οι μισοί Εβραίοι στη Γερμανία θα είχαν απλώς ασπαστεί τον χριστιανισμό»^[29].

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Επιτροπή Διάσωσης της Εβραϊκής Υπηρεσίας έγραψε ένα ιδιωτικό υπόμνημα σχετικά με τις προοπτικές του έργου της. Την εποχή που γράφτηκε αυτό, θα μπορούσε ακόμα να είναι δυνατή η διάσωση εκατομμυρίων Εβραίων από την Τελική Λύση του Χίτλερ. Αλλά δεν προσπάθησαν καν.

Ποιους να σώσουμε: Έπρεπε να βοηθήσουμε όλους όσους είχαν ανάγκη, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την ποιότητα των ανθρώπων; Δεν θα έπρεπε να δώσουμε σε αυτή τη δραστηριότητα έναν σιωνιστικό εθνικό χαρακτήρα και να προσπαθήσουμε πρωτίστως να σώσουμε εκείνους που μπορούν να φανούν χρήσιμοι στη Γη του Ισραήλ και στον Εβραϊσμό; Καταλαβαίνω ότι φαίνεται σκληρό να θέτουμε το ερώτημα με αυτή τη μορφή, αλλά δυστυχώς πρέπει να δηλώσουμε ότι αν είμαστε σε θέση να σώσουμε μόνο 10.000 ανθρώπους από τους 50.000 που μπορούν να συμβάλουν στην οικοδόμηση της χώρας ... έναντι της διάσωσης ενός εκατομμυρίου Εβραίων που θα είναι βάρος ή στην καλύτερη περίπτωση ένα απαθές στοιχείο, πρέπει να συγκρατηθούμε και να σώσουμε τους 10.000 που μπορούν να σωθούν από τους 50.000 – παρά τις κατηγορίες και τις εκκλήσεις ενός εκατομμυρίου. (Βλέπε Sumaya Awad and Annie Levin, “Roots of the Nakba”, στο Palestine: A Socialist Introduction).

Ο Ρούντολφ Κάστνερ, κορυφαίο στέλεχος του Ισραηλινού Εργατικού Κόμματος και υπεύθυνος της Επιτροπής Διάσωσης στην Ουγγαρία κατά τη διάρκεια του πολέμου, είχε συνεργαστεί ενεργά με τους Ναζί. Ο Κάστνερ διαπραγματεύτηκε με τον ναζιστή αξιωματούχο Άντολφ Άιχμαν (έναν από τους αρχιτέκτονες του Ολοκαυτώματος) για να πάρει έγκριση για ένα «τρένο υψηλών προσώπων» με 1.685 Ούγγρους Εβραίους να φύγουν από την Ουγγαρία με ασφάλεια. Ο Κάστνερ επέλεξε προσωπικά τους επιβάτες για το τρένο, το οποίο περιελάμβανε αρκετές εκατοντάδες άτομα από την πατρίδα του και δώδεκα μέλη της οικογένειάς του. Συνεργάστηκε με τον αξιωματικό των SS Κουρτ Μπέχερ για να γίνουν οι οικονομικές διευθετήσεις. Σε αντάλλαγμα για την ασφαλή διέλευση του τρένου, ο Κάστνερ συμφώνησε να μην προειδοποιήσει τους Εβραίους της Ουγγαρίας για τα σχέδια του Χίτλερ για την εξόντωσή τους και να μην αναλάβει καμία δράση για την προστασία τους. Ακόμη χειρότερα, βοήθησε να εξαπατηθούν οι Ούγγροι Εβραίοι, πείθοντάς τους ότι απλώς μετεγκαθίστανται. Μετά τον πόλεμο, κατέστη σαφές ότι ο Κάστνερ δεν είχε ενεργήσει μόνος του, αλλά ότι το σχέδιό του για το τρένο υψηλών προσώπων είχε την υποστήριξη των ανώτατων ηγετών της Εβραϊκής Υπηρεσίας.

Δεν πρόκειται απλώς για το γεγονός ότι ο αντισιωνισμός δεν είναι καθόλου το ίδιο με τον αντισημιτισμό, αλλά ο σιωνισμός στην πραγματικότητα τροφοδοτεί τον αντισημιτισμό, συγχωνεύοντας το πρόγραμμά του με την εθνοκάθαρση. Η ανάγκη του Ισραήλ να εκδιώξει, να καταπιέσει και να εξαλείψει τους Παλαιστίνιους προκειμένου να δημιουργήσει πρώτα και τώρα να διατηρήσει μια εβραϊκή εθνοτική πλειοψηφία εγγυάται απολύτως ότι το μίσος προς τους δράστες, οι οποίοι επιμένουν ότι οι πράξεις τους γίνονται στο όνομα του Ιουδαϊσμού, θα δημιουργήσει αντιδράσεις εναντίον των Εβραίων – συμπεριλαμβανομένων και όσων από εμάς απεχθανόμαστε τον Σιωνισμό.

Και εκείνοι στην κυβέρνηση και οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων που καταπνίγουν τη διαφωνία και λένε ότι η έκκληση για κατάπαυση του πυρός είναι αντισημιτική, απεικονίζουν εμμέσως τους Εβραίους ως αιμοδιψείς άγριους και τον ρατσισμό ως εβραϊκή αξία. Στο όνομα των προγόνων μου που διέφυγαν από τα πογκρόμ, απορρίπτω πλήρως αυτές τις ανοησίες.

Εν ολίγοις, αν ο λόγος ύπαρξης του Ισραήλ είναι να δημιουργήσει μια εθνική πατρίδα όπου όλοι οι Εβραίοι του κόσμου θα μπορούν να είναι ασφαλείς, έχει αποτύχει. Θα προτιμούσα το λεωφορείο B39 στο Μπρούκλιν από ένα λεωφορείο στο Τελ Αβίβ. Πουθενά στον κόσμο οι Εβραίοι δεν διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να πάθουν κακό, ακόμα και από την ίδια τους την κυβέρνηση, αν τολμήσουν να διαφωνήσουν, από ό,τι στο Ισραήλ. Ακόμα και με βάση τις δικές του αξιώσεις για εβραϊκό άσυλο, το Ισραήλ είναι μια θλιβερή αποτυχία.

Shireen Akram-Boshar

Αυτό που παρακολουθούμε σήμερα είναι μια δεύτερη Νάκμπα: η άνευ προηγουμένου καταστροφή της Γάζας, μια άμεση γενοκτονία του πληθυσμού της και μια αναγκαστική εθνοκάθαρση σε κλίμακα που δεν έχει υπάρξει από το 1948.

Από το 1948, οι Παλαιστίνιοι έχουν πραγματοποιήσει διάφορες μορφές αντίστασης, οι οποίες έχουν δεχθεί άγριες επιθέσεις από το Ισραήλ, και όλες οι μορφές των οποίων έχουν καταδικαστεί και συκοφαντηθεί από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρ’ όλα αυτά, μια ιστορική αναδρομή στις διάφορες μορφές παλαιστινιακής αντίστασης είναι απαραίτητη για την αξιολόγηση των στρατηγικών που έχουν αποδώσει και εκείνων που δεν έχουν αποδώσει, και για την κατανόηση της σημερινής στιγμής.

Η παλαιστινιακή αντίσταση προϋπήρχε της δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ το 1948 και χρονολογείται από την εποχή που η βρετανική εντολή ήλεγχε την Παλαιστίνη μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις δεκαετίες του 1920 και 1930 σημειώθηκαν κινητοποιήσεις και απεργίες εναντίον των Βρετανών και των πολιτικών τους, ανάμεσα σε αυτές και εναντίον των προσπαθειών της Βρετανίας να εγκαταστήσει Εβραίους στην Παλαιστίνη σύμφωνα με τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και τις αρπαγές γης που συνεπαγόταν αυτή η διαδικασία. Αυτές οι κινητοποιήσεις και απεργίες κορυφώθηκαν με μια εξάμηνη γενική απεργία το 1936. Η απεργία αντλούσε έμπνευση από τη γενική απεργία της Συρίας νωρίτερα την ίδια χρονιά, η οποία είχε αποσπάσει την υπόσχεση της Γαλλίας να δώσει στη Συρία την ανεξαρτησία της, δίνοντας έτσι έμπνευση στον γειτονικό αντιαποικιακό αγώνα.

Η εξάμηνη απεργία στην Παλαιστίνη ήταν μια από τις μεγαλύτερες αν όχι η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία του αντιαποικιακού κινήματος και σηματοδότησε την έναρξη της Μεγάλης Αραβικής Εξέγερσης στην Παλαιστίνη από το 1936 έως το 1939. Αυτό το τρίχρονο κίνημα έχει περιγραφεί από ορισμένους ως το πιο κοντινό στην απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Είχε έντονο ταξικό χαρακτήρα καθώς και διχασμό: αρχικά, στην απεργία συμμετείχαν λιμενεργάτες και Παλαιστίνιοι των πόλεων, αλλά αργότερα έγινε σε μεγάλο βαθμό αγροτική εξέγερση. Οι αγρότες ακύρωσαν τα χρέη και τα ενοίκια των κατοικιών, για παράδειγμα, και κάλεσαν όλους να φορούν τα ρούχα των αγροτών, στα οποία περιλαμβανόταν το κεφιγιέ αντί για το φέσι, ώστε οι αποικιακές αρχές να μην μπορούν να διακρίνουν ποιος ήταν αγρότης αγωνιστής και ποιος όχι.

Η εξέγερση αυτή καταπνίγηκε τόσο από τους Βρετανούς όσο και από τις νέες σιωνιστικές πολιτοφυλακές που οι Βρετανοί ενθάρρυναν να επιτίθενται στους Παλαιστίνιους, αλλά στο τέλος, οι παλαιστινιακές και αραβικές ελίτ τη διέκοψαν, μια πράξη που θα γινόταν πρότυπο όσον αφορά την προδοσία του απελευθερωτικού αγώνα από τις παλαιστινιακές ελίτ. Στην πραγματικότητα, αυτές ήταν οι ίδιες οι ελίτ που περιλάμβαναν μεγάλους απόντες γαιοκτήμονες οι οποίοι πούλησαν γη στους Σιωνιστές, εκτοπίζοντας Παλαιστίνιους εργάτες και αγρότες. Αυτή ήταν μόνο η πρώτη από αυτές τις προδοσίες με ταξική βάση.

Το 1948 και το 1967, οι Παλαιστίνιοι βίωσαν μαζικές αναγκαστικές μετακινήσεις και εθνοκάθαρση, αρπαγές γης από το Ισραήλ, σφαγές, εκτοπισμούς και νέες καταλήψεις, καθώς το Ισραήλ εγκαθιδρύθηκε και προχώρησε το αποικιοκρατικό του σχέδιο. Όλα αυτά μεταμόρφωσαν και φυσικά αποδυνάμωσαν δραστικά τις δυνατότητες της παλαιστινιακής αντίστασης. Το 1968, οι Παλαιστίνιοι προσπάθησαν να οργανώσουν ανταρτοπόλεμο από τις γειτονικές χώρες όπου είχαν εκτοπιστεί βίαια και ζούσαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Αυτή ήταν μια τακτική ίσως της απελπισίας, της ήττας μετά το 1967, της απώλειας της πίστης στον αραβικό εθνικισμό και τα γύρω κράτη, και επίσης εμπνεύστηκε από τις αντιαποικιακές εξεγέρσεις παγκοσμίως. Η Φατάχ, το Παλαιστινιακό Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα, είχε μόλις ιδρυθεί στη διασπορά και λίγα χρόνια αργότερα ιδρύθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), στην οποία από την ίδρυσή της κυριαρχεί η Φατάχ.

Ενώ η Φατάχ είχε αρχικά τακτικές ανταρτοπόλεμου και εμπνεύστηκε από τριτοκοσμικές επαναστάσεις, ο χαρακτήρας της και ο τρόπος με τον οποίο αναπτύχθηκε σχετίζεται επίσης με το γεγονός ότι δημιουργήθηκε στην εξορία και από Παλαιστίνιους που είχαν συσσωρεύσει πλούτο στον Κόλπο, σε μέρη όπως η Σαουδική Αραβία. Έγιναν μια εθνικιστική αστική τάξη που θα κατέληγε να κάνει πολλές παραχωρήσεις στο Ισραήλ, λαμβάνοντας ακόμη και αποφάσεις από μακριά που ήταν αντίθετες με τις επιθυμίες του παλαιστινιακού λαού. Αλλά από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η Φατάχ και η PLO οργάνωσαν και προσπάθησαν να διεξάγουν ανταρτοπόλεμο εκτός Παλαιστίνης, στην Ιορδανία, το Λίβανο και την Τυνησία, αντιμετωπίζοντας κάθε φορά βάναυση καταστολή και σφαγές από το Ισραήλ και από τα αραβικά καθεστώτα, όπως στη Σάμπρα και τη Σατίλα το 1982.

Είκοσι χρόνια μετά την κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας από το Ισραήλ το 1967, η Πρώτη Ιντιφάντα, ή εξέγερση, ξεκίνησε στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμπάλια στη Γάζα και διήρκεσε από το 1987 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ξεκίνησε με μαζικές καθημερινές διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων ατόμων στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Γάζας και στη συνέχεια σε προσφυγικούς καταυλισμούς στη Δυτική Όχθη· ο Σαλίμ Ταμάρι έχει χαρακτηρίσει αυτή τη φάση ως μια εξέγερση «των φτωχών των πόλεων... ενάντια στην ταξική και εθνική τους καταπίεση»^[30]. Αυτή η φάση έχει επίσης ονομαστεί «πόλεμος των στρατοπέδων», που συμμετείχαν κυρίως μετανάστες μεροκαματιάρηδες εργάτες που εργάζονταν μέσα στο Ισραήλ και άνεργοι. Το Ισραήλ απάντησε στις μη βίαιες διαδηλώσεις με τη δολοφονία δεκάδων διαδηλωτών και την επιβολή αυστηρής απαγόρευσης κυκλοφορίας.

Η Πρώτη Ιντιφάντα είναι γνωστή για τον λαϊκό, σε μεγάλο βαθμό μη βίαιο χαρακτήρα της και τη μαζική συμμετοχή, με την εμφάνιση εκπαιδευτικών, αμυντικών, ιατρικών και κεντρικών επιτροπών και στη συνέχεια μιας παράνομης ηγεσίας. Το Ισραήλ απάντησε με την πολιτική του «σπασίματος των οστών», κυριολεκτικά χτυπώντας και σπάζοντας τα κόκαλα των Παλαιστινίων διαδηλωτών, με απαγόρευση της κυκλοφορίας, απελάσεις, αναγκαστικό κλείσιμο των περισσότερων παλαιστινιακών σχολείων και με δολοφονίες και σφαγές. Αλλά η εξέγερση που ξεκίνησε με μαζικό λαϊκό χαρακτήρα και αιφνιδίασε την παλαιστινιακή ηγεσία, τελικά επισκιάστηκε από αυτή την παραδοσιακή παλαιστινιακή κομματική ηγεσία, η οποία κυριαρχούνταν όλο και περισσότερο από τις πιέσεις και την επιρροή της Φατάχ και της εξόριστης PLO.

Μετά από μια περίοδο έντασης, όπου η βάση είχε σχεδόν δημιουργήσει μια κατάσταση δυαδικής εξουσίας στην πράξη, η εξωτερική παλαιστινιακή ηγεσία ελίχθηκε για να πάρει τον έλεγχο της εξέγερσης και προχώρησε σε διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ που οδήγησαν στις συμφωνίες του Όσλο το 1993, οι οποίες δημιούργησαν την Παλαιστινιακή Αρχή, επέτρεψαν την ανάπτυξη των ισραηλινών εποικισμών, κατακερμάτισαν ολοένα και περισσότερο τη Δυτική Όχθη σε θύλακες ή φυλακές, έφεραν τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς στην Παλαιστίνη, αυξάνοντας τη διαφορά πλούτου στην παλαιστινιακή κοινωνία, και ούτω καθεξής. Αυτές οι παραχωρήσεις έγιναν από τη Φατάχ και την PLO, την κοσμική, αστική ηγεσία που βρίσκονταν στην εξορία, οι οποίοι στη συνέχεια επέστρεψαν στην Παλαιστίνη για να εκπληρώσουν τη διαδικασία οικοδόμησης του κράτους τους, η οποία έχει αναγνωριστεί ως φάρσα από την πλειοψηφία του παλαιστινιακού πληθυσμού.

Το 1988, κατά τη διάρκεια της Πρώτης Ιντιφάντα, δημιουργήθηκε στη Λωρίδα της Γάζας η Χαμάς, η οποία ιδρύθηκε από την κριτική της κοσμικής Φατάχ και της PLO και από την ανάγκη να στραφεί ένα ισλαμικό κίνημα προς την κατεύθυνση της αντίστασης κατά του Ισραήλ. Εκείνη την εποχή, η Φατάχ και η PLO είχαν ήδη απομακρυνθεί από τη στρατηγική του αντάρτικου αγώνα και είχαν στραφεί προς τις διπλωματικές σχέσεις και τις διαπραγματεύσεις.

Τον Σεπτέμβριο του 2000 ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα. Μπορεί να εκληφθεί ως απόρριψη του Όσλο και αναγνώριση της αποτυχίας (ή της φάρσας) του σχεδίου οικοδόμησης κράτους. Η Δεύτερη Ιντιφάντα ξεκίνησε επίσης με μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις, αλλά η άμεση μαζική καταστολή του Ισραήλ και η πολιτική των δολοφονιών με πυροβολισμούς, σε επίπεδο που δεν είχε παρατηρηθεί στην προηγούμενη εξέγερση, συνέβαλε στο να οδηγηθεί σε μια πιο βίαιη ένοπλη σύγκρουση. Η δεύτερη Ιντιφάντα διήρκεσε μέχρι το 2005. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το Ισραήλ άρχισε να χτίζει το τείχος του απαρτχάιντ, το οποίο διέσχιζε φιδωτά τη Δυτική Όχθη και άρπαζε περισσότερη γη για το Ισραήλ, ενώ συρρίκνωνε την ελευθερία μετακίνησης των Παλαιστινίων. Το Ισραήλ απέκοπτε και απομόνωνε όλο και περισσότερο τη Γάζα και απέκοπτε την Ανατολική Ιερουσαλήμ από τη Δυτική Όχθη.

Στις αρχές του 2002, το Ισραήλ εισέβαλε στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν στη Δυτική Όχθη, ισχυριζόμενο ότι ήταν απαραίτητο για να ξεριζώσει τους μαχητές της αντίστασης, και ισοπέδωσε πάνω από το ένα τρίτο του καταυλισμού και σκότωσε δεκάδες. Το Ισραήλ εμπόδισε την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στον καταυλισμό και αρνήθηκε στους τραυματίες την ιατρική περίθαλψη. Αυτή η επιδρομή και η καταστολή προμήνυε την καταστολή του προσφυγικού καταυλισμού που βλέπουμε φέτος, και επίσης, σύμφωνα με τον Νασίρ Αρούρι, αντανακλούσε το γεγονός ότι ο νέος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ έδινε ήδη στο Ισραήλ περισσότερο πράσινο φως για να αυξήσει τη βίαιη καταστολή.

Το 2005, εκατοντάδες παλαιστινιακές οργανώσεις πολιτών απηύθυναν έκκληση για παγκόσμιο μποϊκοτάζ, αποεπένδυση και κυρώσεις (BDS), για να πιέσουν το Ισραήλ να τερματίσει την κατοχή, να επιτρέψει το δικαίωμα επιστροφής στα χωριά από τα οποία εκτοπίστηκαν οι Παλαιστίνιοι το 1948 και το 1967 και να τερματίσει τις πολιτικές απαρτχάιντ κατά των Παλαιστινίων μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Αυτή η σαφώς μη βίαιη μορφή αντίστασης έχει δαιμονοποιηθεί και συκοφαντηθεί, και μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν πολυάριθμοι νόμοι κατά της υποστήριξης του BDS. Σε πολλές πολιτείες, κάποιος πρέπει να υπογράψει μια ρήτρα κατά του BDS όταν ξεκινάει μια δουλειά, για παράδειγμα.

Το 2006, η Χαμάς εξελέγη^[31], σε δημοκρατικές και μετριοπαθείς εκλογές, στην ηγεσία τόσο της Δυτικής Όχθης όσο και της Γάζας. Αυτό οφειλόταν στην αγανάκτηση με τη Φατάχ –η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα– για τις παραχωρήσεις και την προθυμία της να συνεργαστεί με το Ισραήλ και την έλλειψη κοσμικών εναλλακτικών λύσεων που να μην είχαν συναινέσει στο μοντέλο της λύσης των δύο κρατών, το οποίο σήμαινε την παραχώρηση του 78% της ιστορικής Παλαιστίνης, καθώς ακόμη και τα αριστερά κόμματα, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, είχαν αποδεχτεί τέτοιες παραχωρήσεις. Η Χαμάς είχε επίσης επιτυχία στην αξιοποίηση της φιλανθρωπίας, χαρακτηριστικό των αστικών οργανώσεων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, γεγονός που τη διέκρινε επίσης από την πιο εμφανώς νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική Φατάχ.

Αλλά το Ισραήλ απάντησε σε αυτές τις εκλογές περικυκλώνοντας και πολιορκώντας τη Γάζα, εισβάλλοντας και πραγματοποιώντας επιθέσεις σε περιοχές στο εσωτερικό της και υποδαυλίζοντας έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ. Ως αποτέλεσμα, η Χαμάς έγινε η ηγεσία της Γάζας, ενώ η Φατάχ και η Παλαιστινιακή Αρχή παρέμειναν στην ηγεσία της Δυτικής Όχθης. Η πολιορκία και ο αποκλεισμός της Γάζας από το Ισραήλ διαρκεί μέχρι σήμερα, καθιστώντας τη Γάζα όλο και πιο αβίωτη. Έχουν γίνει πέντε πόλεμοι στη Γάζα, καθένας από τους οποίους ήταν όλο και πιο γενοκτονικός και δολοφονικός.

Ενώ ομάδες όπως η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ συνέχισαν να δραστηριοποιούνται στη Γάζα, ωθούμενες σε μεγάλο βαθμό από τις φρικτές συνθήκες της πολιορκίας και του αποκλεισμού, η Γάζα έχει επίσης γνωρίσει λαϊκά μη βίαια κινήματα – στην Πρώτη Ιντιφάντα και πιο πρόσφατα στη Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Γάζα από τον Μάρτιο του 2018 έως τον Δεκέμβριο του 2019. Βασισμένοι σε μεγάλο βαθμό στη νεολαία και χωρίς να συνδέονται με καμία πολιτική παράταξη, οι Παλαιστίνιοι διοργάνωσαν εβδομαδιαίες μαζικές διαμαρτυρίες της Παρασκευής και ειρηνικές πορείες προς το διαχωριστικό φράγμα που αποκόπτει τη Γάζα, ζητώντας αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην επιστροφή –το 70% των κατοίκων της Γάζας είναι πρόσφυγες από άλλα μέρη εντός της ιστορικής Παλαιστίνης– και ελευθερία μετακίνησης απέναντι στον εξοντωτικό αποκλεισμό. Το Ισραήλ απάντησε πυροβολώντας για να ακρωτηριάσει, με στόχο να καταστήσει τους Παλαιστίνιους ανάπηρους και ανίκανους να περπατήσουν. Επιπλέον, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αγνόησαν σχεδόν εντελώς αυτό το λαϊκό κίνημα για ελευθερία και αξιοπρέπεια, μετατρέποντας ένα δυνητικά ελπιδοφόρο κίνημα σε μια πιο ξεκάθαρα απελπιστική κατάσταση για τους κατοίκους της Γάζας. Τα Ηνωμένα Έθνη είχαν ήδη προβλέψει ότι η Γάζα θα ήταν αβίωτη μέχρι το 2020, και οι επιλογές για την παλαιστινιακή αντίσταση έμοιαζαν να στενεύουν διαρκώς^[32].

Το 2021, κάποια ελπίδα αναδύθηκε με τις διαδηλώσεις που προέκυψαν από τον αγώνα για την προστασία της πόλης Σεΐχ Τζάρρα στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Αυτές γενικεύτηκαν και υιοθετήθηκαν από τους Παλαιστίνιους μέσα στο ίδιο το Ισραήλ και στη συνέχεια και στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Έγινε γνωστή ως Ιντιφάντα της Ενότητας και ήταν μια πρωτοφανής ενωτική δράση που δεν είχε παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες, χρησιμοποιώντας αντιαποικιακά πλαίσια και προοδευτικά και σε μεγάλο βαθμό κοσμικά και μη βίαια μέσα. Αλλά αντιμετώπισε επίσης την αυξανόμενη ισραηλινή βία των εποίκων και μια όλο και πιο δεξιά και φασιστική ισραηλινή κυβέρνηση. Η Ιντιφάντα της Ενότητας, όπως και η Μεγάλη Πορεία Επιστροφής, ήταν σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη από τα πολιτικά κόμματα, και περιελάμβανε ακόμη και μια εξέγερση στο εσωτερικό της ενάντια στην Παλαιστινιακή Αρχή, και είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση μιας αναδυόμενης νεαρής παλαιστινιακής ηγεσίας, η οποία όμως δεν ήταν ακόμη αρκετά οργανωμένη.

Αξίζει να θυμηθούμε μια άλλη εποχή αντίστασης. Το 2011 ξέσπασαν οι επαναστάσεις της Αραβικής Άνοιξης στην Αίγυπτο, τη Συρία, την Τυνησία, το Μπαχρέιν και όχι μόνο. Αυτές οι κινητοποιήσεις είχαν ως κεντρικό αίτημα την απελευθέρωση των Παλαιστινίων. Οι μάζες της περιοχής –σχεδόν όλοι εκτός από τις ελίτ– ήταν αλληλέγγυες με την Παλαιστίνη και είδαν την καταπίεση των Παλαιστινίων ως αντανάκλαση της δικής τους καταπίεσης από τον ιμπεριαλισμό και τα δικά τους αυταρχικά καθεστώτα. Στις 15 Μαΐου του 2011, χιλιάδες διαδηλωτές από τη Συρία, το Λίβανο και την Ιορδανία διαδήλωσαν στα σύνορα και ορισμένοι εισήλθαν στην Παλαιστίνη. Αυτό ήταν κάτι περισσότερο από μια αχτίδα ελπίδας για τους Παλαιστίνιους και την ευρύτερη απελευθέρωση. Η αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη ήταν πάντα ένα αίτημα των λαών της περιοχής απέναντι στα αντιδραστικά τους καθεστώτα και κάθε παλαιστινιακή Ιντιφάντα ενέπνεε διαδηλώσεις, ακόμη και κινήματα διαμαρτυρίας στις γύρω χώρες.

Ενώ άλλοι αγώνες κατά της αποικιοκρατίας και του απαρτχάιντ, όπως στη Νότια Αφρική, βασίστηκαν σε απεργιακά κινήματα των εργαζομένων για να νικήσουν το σύστημα απαρτχάιντ, το Ισραήλ διδάχθηκε από την περίπτωση της Νότιας Αφρικής και απέκλεισε σε μεγάλο βαθμό τους Παλαιστίνιους από το εργατικό δυναμικό του. Αυτό σημαίνει ότι μια εξωτερική δύναμη είναι ακόμη πιο σημαντική -στην προκειμένη περίπτωση, οι εργατικές τάξεις σε όλη την περιοχή, οι οποίες πρέπει να πιέσουν τα καθεστώτα τους να τερματίσουν την εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ και να απαιτήσουν την αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων σε περιφερειακό επίπεδο.

Δυστυχώς, οι επαναστάσεις του 2011 αντιμετώπισαν μια δεκαετία ήττας από περιφερειακούς και διεθνείς παράγοντες, δίνοντας ακόμη λιγότερες ελπίδες στους Παλαιστίνιους και ιδιαίτερα στους κατοίκους της Γάζας και κάνοντας τις επιλογές τους για αγώνα ακόμη πιο περιορισμένες. Έτσι, όταν οι κυρίαρχες φωνές λένε: «Γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν δοκίμασαν τη μη βία;» ή ρωτούν: «Πού είναι ο Παλαιστίνιος Γκάντι;» – θα πρέπει να θυμόμαστε τη Μεγάλη Πορεία Επιστροφής της Γάζας, την Πρώτη Ιντιφάντα, το BDS και τη γενική απεργία του 1936.

Μετά τις προετοιμασμένες παρεμβάσεις των Brian, Sherry και Shireen, ακολούθησε συζήτηση σε κλειστό κύκλο για τους παρευρισκόμενους. Έγινε μια ερώτηση σχετικά με τη βιωσιμότητα της λύσης των δύο κρατών και μια ερώτηση σχετικά με τις εκλογές. Αποφασίσαμε να συμπεριλάβουμε εδώ τις απαντήσεις που δόθηκαν σε αυτές τις ερωτήσεις από τον Brian και τη Shireen.

Brian Bean

Με αφορμή τα όσα είπαν η Sherry και η Shireen –αναφορικά με την ερώτηση σχετικά με τη λεγόμενη λύση των δύο κρατών, τα δημογραφικά στοιχεία στην πραγματικότητα και τον επιβαλλόμενο γεωγραφικό διαχωρισμό των Παλαιστινίων, που ήταν το σχέδιο της αποικιοκρατίας των εποίκων– η λύση των δύο κρατών είναι αδύνατη.

Αντί για δύο κράτη ως δυνατότητα, αυτό που βλέπουμε είναι δύο πιθανές λύσεις ενός κράτους. Η πρώτη είναι μια ρατσιστική στην οποία ολοκληρώνεται ο εποικισμός και η αποικιοκρατία. Αυτή είναι η ρητή τοποθέτηση της σιωνιστικής δεξιάς, η οποία θέλει να προσαρτήσει τα κατεχόμενα εδάφη. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που καίνε χωριά στη Δυτική Όχθη με πολιτοφυλακές εποίκων που υποστηρίζονται από τις IOF (Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής / Israeli Occupation Forces), την ίδια στιγμή που το Ισραήλ ισοπεδώνει τη Γάζα. Αυτό είναι το σαφές σχέδιό τους και είναι πολύ ξεκάθαροι γι’ αυτό. Θέλουν ένα κράτος, ένα εθνοτικό κράτος μόνο για Εβραίους.

Και έτσι νομίζω ότι το ερώτημα δεν είναι ένα κράτος ή δύο κράτη. Το ερώτημα είναι αν θέλει κανείς ένα ρατσιστικό ένα κράτος με την ολοκληρωτική εκδίωξη, κατεδάφιση και εξάλειψη της μνήμης των Παλαιστινίων; Ή θέλει ένα ενιαίο κοσμικό δημοκρατικό κράτος στο οποίο όλοι μπορούν να ζήσουν με ίσα δημοκρατικά δικαιώματα για όλους και οι Παλαιστίνιοι έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν; Νομίζω ότι αυτή είναι η κύρια συγκυρία.

Η όλη έννοια της λύσης των δύο κρατών είναι μια απαρχαιωμένη ιδέα που οι πολιτικοί των Ηνωμένων Πολιτειών αρέσκονται να διακινούν επειδή υποστηρίζουν σθεναρά το Ισραήλ και θέλουν να προσποιούνται ότι νοιάζονται για μια απατηλή εικόνα ενός παλαιστινιακού κράτους που θα προκύψει χωρίς καμία αλλαγή του ρατσιστικού, αποικιοκρατικού πυρήνα του Ισραήλ. Είναι καθαρή φαντασίωση, εφαρμοζόμενη με κυνικό τρόπο. Νομίζω ότι πρέπει να επαναδιατυπώσουμε την όλη «συζήτηση» για δύο κράτη ή ένα, αρκετά μαχητικά και αιχμηρά.

Αυτό σχετίζεται με το ερώτημα: Τι κίνημα πρέπει να οικοδομήσουμε; Και για μένα, το κεντρικό ερώτημα είναι το ζήτημα της κοινωνικής και ταξικής εξουσίας.

Είναι πραγματικά, πραγματικά ενθαρρυντικό να πηγαίνεις σε αυτές τις μαζικές διαδηλώσεις. Την περασμένη εβδομάδα, μπλοκάραμε την κυκλοφορία μπροστά από το σπίτι ενός πολιτικού για τρεις ώρες, και άνθρωποι παντού παίρνουν πρωτοβουλίες και συμμετέχουν σε ένα πραγματικά εκπληκτικό επίπεδο πολιτικής ανυπακοής και ανατρεπτικής δράσης. Είναι πραγματικά ενθαρρυντικό να βλέπεις την παγκόσμια αλληλεγγύη που είναι τόσο εμφανής. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι παρά το ένα εκατομμύριο στους δρόμους του Λονδίνου, παρά τις διαδηλώσεις εδώ, πολλές ημέρες την εβδομάδα, σχεδόν σε κάθε πόλη, συχνά αρκετά μεγάλες, ο Μπάιντεν δεν άλλαξε καθόλου τη στάση του. Και έτσι τίθεται το ερώτημα της κοινωνικής εξουσίας. Τι θα χρειαστεί; Θα χρειαζόταν κάτι σαν μια γενική απεργία που θα μπορούσε πραγματικά να σταματήσει την παραγωγή; Τι θα χρειαζόταν για να αμφισβητηθεί πραγματικά ο ιμπεριαλισμός στο κέντρο του; Τι θα χρειαζόταν για να φτάσουμε εκεί; Νομίζω ότι αυτό το ζήτημα της κοινωνικής εξουσίας είναι ουσιαστικό.

Ένα παράδειγμα: Είχαμε αυτή τη φανταστική, πραγματικά μαχητική διαμαρτυρία στο Σικάγο μόλις την περασμένη εβδομάδα. Ο ίδιος ο Γενοκτόνος Τζο Μπάιντεν ήταν στην πόλη και ο κόσμος ήταν θυμωμένος, έξαλλος και οργισμένος. Τα συνθήματα «Ιντιφάντα, επανάσταση» ακούγονταν απέξω από τον έρανο που διοργάνωσε. Και ακόμα μέρος της πολιτικής πλαισίωσης σε κάποιες από τις ομιλίες επικεντρώθηκε στην απειλή ότι «δεν πρόκειται να πάρετε την ψήφο μας». Αλλά δεν ζούμε πραγματικά σε μια δημοκρατία. Δεν ενδιαφέρονται για τις ψήφους μας. Η εξουσία τους δεν έχει τις ρίζες της στη δημοκρατία, αλλά στην ταξική δικτατορία του καπιταλισμού.

Η στιγμή είναι τόσο τραγική. Νομίζω ότι το καθήκον μας είναι πραγματικά μεγάλο. Αλλά οι δυνατότητες υπάρχουν, επειδή οι άνθρωποι είναι εκεί, ενεργοί, κινητοποιούνται, αγωνίζονται, παλεύουν, και έτσι η πολιτική προσπάθεια να προσανατολιστούμε σε αυτό και να αναπτύξουμε το κίνημα είναι ζωτικής σημασίας. Αισθάνομαι ένα πολύ μεγάλο, αλλά σημαντικό βάρος στους ώμους όλων μας. Και ελπίζω να αποκομίσουμε αυτή τη σοβαρότητα από αυτή τη συνάντηση και να βρούμε ό,τι μπορούμε να κάνουμε για να οργανωθούμε, γιατί διακυβεύονται τόσα πολλά.

Shireen Akram-Boshar

Πρέπει να βγάλουμε περισσότερους ανθρώπους από τον εκλογικισμό. Υπάρχει απόρριψη του Μπάιντεν, και πιθανότατα σε βαθμό που δεν θα μπορέσει να είναι ξανά υποψήφιος, αλλά έχει γίνει κατανοητό ότι αυτή είναι η θεμελιώδης σχέση του Δημοκρατικού Κόμματος με το Ισραήλ που βασίζεται στον ιμπεριαλισμό;

Έχω πολλές ελπίδες για το κίνημα εδώ, παρά την καταστολή. Οι πρώτες μέρες ήταν τρομακτικές. Αλλά βλέπουμε την ανασυγκρότηση της αντιπολεμικής οργάνωσης, τη δημιουργία οργανώσεων όπως οι Moms for Ceasefire, το γεγονός ότι οργανώσεις όπως η Jewish Voice for Peace μεταβαίνουν από μια εν μέρει τυπική συμμετοχή σε μια διαδικασία που πρέπει να σκεφτούν δράσεις στην πράξη.

Η κατάσταση στη Γάζα είναι φρικτή και όπως είπε η Sherry βλέπουμε τον ισραηλινό φασισμό να έρχεται αντιμέτωπος με τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη με στόχο την εθνοκάθαρση και την ολοκλήρωση του εθνοκρατικού του σχεδίου. Το Ισραήλ προσπαθεί να καταλάβει και να ισοπεδώσει πλήρως τη βόρεια Γάζα, σπρώχνοντας όλους όσους επιβιώνουν στο νότιο μισό της Γάζας, με την ελπίδα να τους διώξει όλους στην Αίγυπτο. Η ισραηλινή βία σηκώνει επίσης το κεφάλι της στη Δυτική Όχθη, και το μέλλον είναι πραγματικά τρομακτικό.

Ενώ το κίνημα στην Παλαιστίνη βρίσκεται ίσως στο πιο αδύναμο σημείο του και υπάρχει ακόμα απώλεια πίστης στις παραδοσιακές ηγεσίες, η Ιντιφάντα της Ενότητας ήταν μια θετική αλλαγή στη λαϊκή παλαιστινιακή συνείδηση. Αλλά το κίνημα δεν δημιούργησε μια νέα οργανωμένη ηγεσία. Η δύναμη βρίσκεται περισσότερο στις διαδηλώσεις στην Αίγυπτο και την Ιορδανία.

Νομίζω ότι το αίτημα για κατάπαυση του πυρός μπορεί να συνδυαστεί και συνδυάζεται με πιο ριζοσπαστικά αιτήματα, όπως ο τερματισμός της ισραηλινής πολιορκίας, της κατοχής και του απαρτχάιντ. Νομίζω επίσης ότι αποκαλύπτει έντονα το πώς τοποθετείται το Δημοκρατικό Κόμμα, με τον Μπέρνι και τη Χίλαρι Κλίντον και τη Νάνσι Πελόζι να αρνούνται να υποχωρήσουν έστω και στο ελάχιστο. Καθιστά σαφές με ποια πλευρά βρίσκονται.

Νομίζω ότι μια αδυναμία του κινήματός μας που θα ήθελα να αναφέρω είναι ο σταλινισμός, ή η άκριτη υποστήριξη καθεστώτων και άλλων ιμπεριαλιστικών ή αντιδραστικών κρατών, κινημάτων και κομμάτων. Αυτό επεκτείνεται στην ιδέα ότι ο ένοπλος αγώνας είναι η λύση για την Παλαιστίνη, αντί της λαϊκής διαμαρτυρίας και εναντίωσης και της λαϊκής ανατροπής των καθεστώτων της περιοχής.

Μετάφραση: elaliberta.gr

Brian Bean, Sherry Wolf, and Shireen Akram-Boshar, “Palestine 101. A Tempest roundtable”, Tempest, 4 Δεκεμβρίου 2023, https://www.tempestmag.org/2023/12/palestine-101-2/.

Σημειώσεις

^[1] Tempest Mag, “Palestine 101: 75 years of colonialism, imperialism, and resistance”, Youtube, https://www.youtube.com/watch?v=_JpZieEjwZQ.

^[2] “Joe Biden says if Israel didn't exist, the US would have to invent one to protect US interests”, Youtube, https://www.youtube.com/watch?v=FYLNCcLfIkM.

^[3] “Remarks by President Biden and President Herzog of the State of Israel Before Bilateral Meeting”, The White House, 26 Οκτωβρίου 2022, https://www.whitehouse.gov/briefing-room/speeches-remarks/2022/10/26/remarks-by-president-biden-and-president-herzog-of-the-state-of-israel-before-bilateral-meeting/.

^[4] “The State Department Doesn’t Want Diplomats to Call for ‘De-Escalation’ or an ‘End to Violence’ in Gaza”, The New Republic, 13 Οκτωβρίου 2023, https://newrepublic.com/post/176235/state-department-doesnt-want-diplomats-call-de-escalation-end-violence-gaza.

^[5] “Israeli military preparing ‘unrelenting attacks’ – as it happened”, The Guardian, 24 Οκτωβρίου 2023, https://www.theguardian.com/world/live/2023/oct/23/israel-hamas-war-live-updates-airstrikes-gaza-aid-rafah-border-crossing-egypt-white-house-joe-biden-latest-news.

^[6] “Remarks by President Biden Before Marine One Departure”, The White House, 9 Νοεμβρίου 2023, https://www.whitehouse.gov/briefing-room/speeches-remarks/2023/11/09/remarks-by-president-biden-before-marine-one-departure-39/.

^[7] “US Senate condemns the student movement for Palestine”, Peoples Dispatch, 27 Οκτωβρίου 2023, https://peoplesdispatch.org/2023/10/27/us-senate-condemns-the-student-movement-for-palestine/.

^[8] Ken Klippenstein, “Joe Biden Moves to Lift Nearly Every Restriction on Israel’s Access to U.S. Weapons Stockpile”, The Intercept, 25 Νοεμβρίου 2023, https://theintercept.com/2023/11/25/biden-israel-weapons-stockpile-arms-gaza/.

^[9] “Ceasefire Tracker”, Working Families Party, https://workingfamilies.org/ceasefire-tracker/.

^[10] “FACT SHEET: Memorandum of Understanding Reached with Israel”, The White House, 14 Σεπτεμβρίου 2016, https://obamawhitehouse.archives.gov/the-press-office/2016/09/14/fact-sheet-memorandum-understanding-reached-israel.

^[11] “The United States Opposes the ICC Investigation into the Palestinian Situation”, U.S. Department of State, 3 Μαρτίου 2021, https://www.state.gov/the-united-states-opposes-the-icc-investigation-into-the-palestinian-situation/.

^[12] “The States Parties to the Rome Statute”, International Criminal Court, https://asp.icc-cpi.int/states-parties.

^[13] Jeffrey Bartholet, “Now The Mideast Is ‘Open For Business’”, Newsweek, 6 Νοεμβρίου 1994, https://www.newsweek.com/now-mideast-open-business-186560.

^[14] Nadeen Ebrahim, “New US-backed India-Middle East trade route to challenge China’s ambitions”, CNN, 11 Σεπτεμβρίου 2023, https://edition.cnn.com/2023/09/11/middleeast/us-india-gulf-europe-corridor-mime-intl/index.html.

^[15] Anjana Pasricha, “Israel-Hamas Conflict Reality Check for India-Middle East-Europe Economic Corridor”, VOA, 24 Οκτωβρίου 2023, https://www.voanews.com/a/israel-hamas-conflict-reality-check-for-india-middle-east-europe-economic-corridor-/7323955.html.

^[16] “Assessing Israel’s Trade With Its Arab Neighbours”, Tony Blair Institute for Global Change, 14 Αυγούστου 2018, https://www.institute.global/insights/geopolitics-and-security/assessing-israels-trade-its-arab-neighbours.

^[17] Laleh Khalili, Sinews of War and Trade:Shipping and Capitalism in the Arabian Peninsula, Verso books, 2020.

^[18] Adam Hanieh, Money, Markets, and Monarchies, Cambridge University Press, 2028.

^[19] Brian Bean and Shireen Akram-Boshar, “The Palestinian Authority and the Unity Intifada”, Spectre, 10 Δεκεμβρίου 2021, https://spectrejournal.com/the-palestinian-authority-and-the-unity-intifada/.

^[20] Zvi Bar’el, “Thanking Iran, Hezbollah's Nasrallah Presents His New Deterrence Equilibrium With Israel”, Haaretz, 12 Νοεμβρίου 2023, https://www.haaretz.com/israel-news/2023-11-12/ty-article/.premium/thanking-iran-hezbollahs-nasrallah-presents-his-new-deterrence-equation-with-israel/0000018b-c29f-dedf-adab-c79f80170000.

^[21] Johanna Bhuiyan, “How Chinese firm linked to repression of Uyghurs aids Israeli surveillance in West Bank”, The Guardian, 11 Νοεμβρίου 2023, https://www.theguardian.com/technology/2023/nov/11/west-bank-palestinians-surveillance-cameras-hikvision.

^[22] Annie Levin, “The hidden history of Zionism”, International Socialist Review, τεύχος 24, Ιούλιος–Αύγουστος 2002, https://isreview.org/issues/24/hidden_history/.

^[23] James J. Zogby, “On the ‘the river to the sea’ controvers:…”, Χ, 12 Νοεμβρίου 2023, https://twitter.com/jjz1600/status/1723479900030427459.

^[24] Yousef Munayyer, “The Smearing of Rashida Tlaib and the Palestinian Calls for Freedom”, The Nation, 10 Νοεμβρίου 2023, https://www.thenation.com/article/world/rashida-tlaib-palestinian-freedom/.

^[25] Naomi Klein, Doppelganger. A Trip into the Mirror World, Farrar, Straus and Giroux, 2023.

^[26] “Biden Spox Likens Today’s Anti-Israel Protesters to Racists at Charlottesville”, The New York Sun, 31 Οκτωβρίου 2023, https://www.nysun.com/article/biden-backs-away-from-confronting-hatred-on-the-left.

^[27] Tony Cliff, “The Holocaust and Israel”, Counterfire, 29 Ιουλίου 2014, https://www.counterfire.org/article/the-holocaust-and-israel/.

^[28] Lance Selfa, “Zionism: False Messiah”, International Socialist Review, τεύχος 4, ανοιξη 1998. στο Marxists Internet Archive, https://www.marxists.org/history/etol/writers/selfa/1998/xx/zionism.htm.

^[29] Annie Levin, “The hidden history of Zionism”, International Socialist Review, τεύχος 24, Ιούλιος–Αύγουστος 2002, https://www.marxists.org/history/etol/newspape/isr-iso/2002/no24/levin.html.

^[30] Salim Tamari, “The Uprising’s Dilemma. Limited Rebellion and Civil Society”, MERIP, Μάιος/Ιούνιος 1990, https://merip.org/1990/05/the-uprisings-dilemma/.

^[31] “Hamas wins huge majority”, Al Jazeera, 26 Ιανουαρίου 2006, https://www.aljazeera.com/news/2006/1/26/hamas-wins-huge-majority.

^[32] Jack Linshi,, “Gaza Could Become ‘Uninhabitable’ by 2020, U.N. Report Warns”, Time, 6 Σεπτεμβρίου 2015, https://time.com/4019509/gaza-uninhabitable-unctad/.