Χιλιάδες ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και τα αγαπημένα τους πρόσωπα χόρεψαν και φώναξαν στην εναρκτήρια πορεία για την απελευθέρωση του φύλου στην Ουάσιγκτον, το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2024. (Cole Witter).
Αυτονομία του σώματος για όλους
Συνέντευξη του Κίγκαν Ο’Μπράιαν με τον Ελιέλ Κρουζ[1], συνιδρυτή του Κινήματος για την Απελευθέρωση του Φύλου
Η δεύτερη θητεία του Τραμπ χαρακτηρίζεται από έναν καταιγισμό ακροδεξιών επιθέσεων σε όλα τα μέτωπα εναντίον της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων: την εξάλειψη των πρωτοβουλιών για τη Διαφορετικότητα, την Ισότητα και την Ένταξη (DEI), την επαναφορά της απαγόρευσης του Τραμπ κατά των τρανς στρατιωτικών, τη στοχοποίηση της συμμετοχής των τρανς γυναικών στον αθλητισμό, την ποινικοποίηση της περίθαλψης επιβεβαίωσης φύλου για τις/τους τρανς νέες/ους και την αύξηση των περιορισμών στην πρόσβαση στις αμβλώσεις. Οι τρανς άνθρωποι και οι άνθρωποι με ποικιλομορφία φύλου[2] έχουν βρεθεί στο επίκεντρο μιας προσπάθειας υπονόμευσης των θεμελιωδών δικαιωμάτων της σωματικής αυτονομίας και του αυτοπροσδιορισμού του φύλου. Η μετατροπή των τρανς ανθρώπων σε αποδιοπομπαίος τράγους αποτελεί βασικό συστατικό των προσπαθειών της κυβέρνησης Τραμπ να αποκαταστήσει την αμερικανική αυτοκρατορία, να επιταχύνει την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής αναπαραγωγής και να εκτρέψει την αυξανόμενη ταξική οργή και δυσαρέσκεια μακριά από την εδραίωση της εξουσίας των εταιρειών. Τους τελευταίους μήνες, έχει αναδυθεί ένα νέο κίνημα για την απελευθέρωση των τρανς. Ο Κίγκαν Ο'Μπράιαν πήρε συνέντευξη από τον Ελιέλ Κρουζ, συνιδρυτή του Gender Liberation Movement (GLM), μιας νέας οργάνωσης βάσης που έχει συγκροτηθεί και οργανώσει μια σειρά από πορείες μεγάλου βεληνεκούς και άμεσες δράσεις που αμφισβητούν τις επιθέσεις της κυβέρνησης Τραμπ κατά των τρανς ανθρώπων και τη συνθηκολόγηση του Δημοκρατικού Κόμματος[3].
Ο Ελιέλ Κρουζ είναι ιδρυτικό μέλος του Gender Liberation Movement (Κίνημα για την Απελευθέρωση του Φύλου) και προηγούμενος συντονιστής του προγράμματος Anti-Violence της Νέας Υόρκης.
Κίγκαν Ο'Μπράιαν: Μπορείτε να μας μιλήσετε για το Κίνημα Απελευθέρωσης των Φύλων; Πώς δημιουργήθηκε αυτή η οργάνωση; Σε τι είδους πολιτική οργάνωση έχετε εμπλακεί πρόσφατα;
Ελιέλ Κρουζ: Η Ρακέλ Γουίλις και εγώ συνιδρύσαμε το Κίνημα για την Απελευθέρωση του Φύλου. Γεννηθήκαμε μέσα από τις κινητοποιήσεις για τις Trans Lives το 2020 και το 2021. Είχαμε αυτή τη χαλαρή κολεκτίβα οργανωτριών/ων, δημιουργών και ανθρώπων που μπαινόβγαιναν στους χώρους του κινήματος. Πριν από αυτό, η Ρακέλ και εγώ γνωριζόμασταν για πάνω από μια δεκαετία. Γνωριστήκαμε αμέσως μετά το κολέγιο κάνοντας drag σε ένα λεσβιακό μπαρ στην Ατλάντα.
Κίγκαν Ο'Μπράιαν: Αυτό είναι εμβληματικό. Λατρεύω αυτή την ιστορία.
Ελιέλ Κρουζ: Ναι, είναι χαριτωμένο! Κινηθήκαμε σε παρόμοια περιβάλλοντα. Επανασυνδεθήκαμε όταν επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. Ήταν αρχισυντάκτρια στο Out, εγώ ήμουν διευθυντής επικοινωνίας στο New York City Anti-Violence Project. Δούλευα με την οικογένεια της Λέιλεν Παλάνκο, η οποία πέθανε στο κρατητήριο του Ράικερς. Ήμουν οργανωτής σε αυτή την καμπάνια, συνδέθηκα με τη Ρακέλ που μίλησε σε μια από τις συγκεντρώσεις μας και αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε περισσότερο. Η Ρακέλ έβαλε την οικογένεια της Λέιλιν στο εξώφυλλο του Out για να μιλήσει για την υπόθεσή της. Η αδελφή της Λέιλιν κατέληξε να μιλήσει στην πορεία απελευθέρωσης του Μπρούκλιν το 2020.
Από τότε, δουλεύουμε μαζί σε διάφορες καμπάνιες και ήμασταν πρόθυμοι να επικεντρωθούμε στη σύνδεση των αγώνων για την αναπαραγωγική δικαιοσύνη, την πρόσβαση στην άμβλωση και τη φροντίδα για την επιβεβαίωση του φύλου.
Πέρυσι, καθώς οι αντι-τρανς επιθέσεις άρχισαν να επιτείνονται, αρχίσαμε να οργανώνουμε μαζί την Πορεία Απελευθέρωσης των Φύλων, η οποία έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Στόχος μας ήταν να διευρύνουμε τις συζητήσεις που διεξάγουν τα κινήματά μας και να κάνουμε τον κόσμο να καταλάβει πώς τα ζητήματα και οι αγώνες μας συνδέονται μεταξύ τους. Είχαμε αρκετούς ομιλητές, για παράδειγμα, που εργάζονται για την πρόσβαση στην άμβλωση, τον τρανς και μη δυαδικό ακτιβισμό, αφηγήτριες εμπειριών για την άμβλωση, οικογένειες νέων τρανς ατόμων και ούτω καθεξής. Αλλά, είχαμε επίσης άτομα που μίλησαν για την κλιματική δικαιοσύνη, την οικονομική ανισότητα και τον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και την αποικιοκρατία, και κάναμε συνδέσεις για το πώς αυτοί οι αγώνες εντάσσονται στο πλαίσιο της απελευθέρωσης των φύλων. Και ήταν στη διαδικασία σχεδιασμού για την πορεία απελευθέρωσης των φύλων στην Ουάσιγκτον που συνειδητοποιήσαμε ότι γινόμασταν οργάνωση. Δεν ήταν απαραίτητα κάτι που είχαμε σχεδιάσει, αλλά είδαμε τους εαυτούς μας να δημιουργούμε έναν πολύ μοναδικό χώρο για να συναντηθούν τα κινήματά μας.
Βλέπουμε τους εαυτούς μας ως τη συνδετική ουσία μεταξύ πολλών συχνά απομονωμένων κινημάτων. Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι μοναδικό, τονίζοντας παράλληλα τη σημασία της διαμαρτυρίας και της άμεσης δράσης από τα κάτω. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της πορείας για την Απελευθέρωση των Φύλων, είχαμε μια συγκέντρωση και πορεία στο Ανώτατο Δικαστήριο, αλλά κλείσαμε επίσης έναν DJ και οργανώσαμε ένα χορευτικό πάρτι μπροστά από την έδρα του Heritage Foundation. Ήταν μια πραγματικά όμορφη στιγμή να βλέπουμε όλες αυτές τις drag queens να χορεύουν μαζί με χιλιάδες διαδηλωτές και τους φρουρούς ασφαλείας να έχουν φρικάρει εντελώς. Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να δημιουργήσουμε αυτόν τον μοναδικό χώρο που κινείται πέρα από τις εκλογές και επικεντρώνεται στην άμεση δράση και την οικοδόμηση στη συνάντηση αυτών των διαφορετικών κινημάτων.
Κίγκαν Ο'Μπράιαν: Ως σοσιαλιστής, είναι προφανές ότι η δαιμονοποίηση των τρανς ατόμων αποτελεί έναν εύκολο αντιπερισπασμό από τον ανόθευτο ταξικό πόλεμο που διεξάγεται από την τάξη των δισεκατομμυριούχων. Όπως το έθεσε πρόσφατα η Λαβέρν Κοξ στην εκπομπή The View, «κατηγορείτε το λάθος 1%». Τα τρανς άτομα δεν είναι ο λόγος για τον οποίο οι απλοί Αμερικανοί δεν μπορούν να πληρώσουν για ψώνια ή πνίγονται στα ιατρικά χρέη και τα φοιτητικά δάνεια. Πώς οι άνθρωποι στο Gender Liberation Movement (GLM) κατανοούν αυτή την τρέχουσα πολιτική συγκυρία; Τι πιστεύετε ότι κινητοποιεί τον Τραμπ και τις επιθέσεις του GOP κατά των τρανς και των κουήρ ατόμων; Και, πώς βλέπετε να συνδέονται μεταξύ τους το σχέδιο του Τραμπ για την ταξική κυριαρχία και την αύξηση των αποδιοπομπαίων τράγων και της καταπίεσης;
Ελιέλ Κρουζ: Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε αυτό το ερώτημα, και με άλλους τρόπους, μπορεί να φαίνεται αρκετά προφανές. Γενικά, οι κουήρ οργανώσεις είχαν μια υπερβολική εξάρτηση από την εκλογική πολιτική. Οι κινηματικοί χώροι δεν έχουν δημιουργηθεί για να μας επιτρέψουν να επικεντρωθούμε σε άλλους τρόπους, εκτός αυτών των συστημάτων, όπου μπορούμε να οικοδομήσουμε δύναμη.
Το Judith Butler δημοσίευσε πρόσφατα ένα πολύ καλό βιβλίο που δίνει νόημα σε αυτή τη στιγμή, το «Ποιος φοβάται το Φύλο;»[4] Περιγράφει αυτόν τον αυξανόμενο ηθικό πανικό που χρησιμοποιεί τους τρανς ανθρώπους και τα ζητήματα που αντιμετωπίζει η τρανς κοινότητα ως έναν τρόπο για να μετατρέψει τους τρανς ανθρώπους σε αποδιοπομπαίους τράγους και να αποσπάσει την προσοχή από τις καταστροφικές δράσεις που πραγματοποιούν οι δισεκατομμυριούχοι, οι πολιτικοί κ.ο.κ., αλλά και ως έναν τρόπο για να κατηγορήσει συγκαλυμμένα τους τρανς ανθρώπους για τα αποτελέσματα της ατζέντας εκείνων. Είναι σαν ξαφνικά, οι τρανς άνθρωποι να είναι ο λόγος που τόσο μεγάλο μέρος της χώρας δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά τη στέγαση. Έτσι, χρησιμοποιούν τους τρανς ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο, για να συσκοτίσουν αυτό που συμβαίνει.
Μετά την ισότητα στον γάμο το 2015, τότε ήταν που η Δεξιά κατάλαβε ότι έχασε το επιχείρημα ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι ανώμαλοι και δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να υιοθετούν παιδιά και να παντρεύονται. Έτσι, στράφηκαν στους τρανς ανθρώπους, και αυτό ήταν πολύ αναμενόμενο. Δεν είναι τυχαίο ότι είδαμε τα πρώτα νομοσχέδια για τις τουαλέτες το 2015 και το 2016 και στη συνέχεια, για τα επόμενα δέκα χρόνια, ένα σωρό νομοθεσίες που επιτίθενται πολύ συγκεκριμένα στους τρανς ανθρώπους. Τώρα βλέπουμε μηνύματα από την κυβέρνηση Τραμπ που λένε LGB άτομα και αφαιρούν εντελώς τα τρανς άτομα. Υπάρχει επίσης ένας τρόπος μερικές φορές για να μπορούμε εμείς στο κίνημα να μιλάμε για αυτά τα θέματα, χρησιμοποιώντας τον όρο LGBT. Ποτέ δεν ξέρω αν αυτός είναι ένας τρόπος για να είμαστε κάπως σαν, «Έι, είμαστε μαζί σε αυτό», ή ένας τρόπος για να αποφύγουμε να πούμε ρητά ότι είναι τα τρανς άτομα που βρίσκονται στο επίκεντρο αυτών των επιθέσεων και να κάνουμε τη δουλειά της ιεράρχησης και της κατανόησης των αναγκών των τρανς ατόμων και της τρανς κοινότητας.
Όταν, λοιπόν, το 2015 η Δεξιά έκανε τη στροφή της από την επίθεση στους ομοφυλόφιλους στη στοχοποίηση της τρανς κοινότητας, το κίνημα πιάστηκε κάπως ξαφνιασμένο και απροετοίμαστο. Θέλω να πω, υπάρχουν αρκετές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης της Εκστρατείας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRC), οι οποίες σε διαφορετικές χρονικές στιγμές έχουν πετάξει πολύ ξεκάθαρα τους τρανς ανθρώπους στο περιθώριο . Τελικά, η HRC ζήτησε συγγνώμη για τον τρόπο με τον οποίο παραγκωνίστηκαν και αγνοήθηκαν οι τρανς άνθρωποι, αλλά δεν υπήρξε πραγματική επένδυση και αναπροσανατολισμός πόρων. Αν κοιτάξετε πίσω και συγκρίνετε αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια με το χρονοδιάγραμμα που χρειάστηκε για να κερδηθεί ο γάμος των ομοφυλοφίλων, η ίδια ενέργεια, τα ίδια χρήματα, η ίδια στρατηγική και οι ίδιοι πόροι απλά δεν υπάρχουν. Έτσι, οι οργανώσεις που ήταν περισσότερο σε θέση οικονομικά και οργανωτικά να ανακατευθύνουν τους πόρους μετά την εξασφάλιση της ισότητας του γάμου δεν ανταποκρίθηκαν με τον τρόπο που χρειαζόταν, είτε αντιδρώντας σε όλες αυτές τις επιθέσεις είτε με το να λειτουργούν προληπτικά και να αναπτύσσουν μια μακροπρόθεσμη στρατηγική με τον τρόπο που έγινε για την ισότητα του γάμου.
Όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία συνέβαλαν στο σημερινό πολιτικό τοπίο, όπου οι τρανς άνθρωποι βρίσκονται στο επίκεντρο όχι μόνο των λεγόμενων «πολιτισμικών πολέμων», αλλά και των εκλογικών πολιτικών, με μικρή αντίδραση από τους Δημοκρατικούς ή ακόμη και από τις οργανώσεις του κινήματος που θα περιμέναμε.
Κίγκαν Ο'Μπράιαν: Απολύτως. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Το 2009, όταν ήμουν στο κολέγιο, συμμετείχα στη διοργάνωση της Εθνικής Πορείας Ισότητας. Ένα από τα κύρια αιτήματα που προβάλλαμε ήταν η πλήρης ισότητα για τους τρανς ανθρώπους και θεωρήθηκε τόσο αμφιλεγόμενο και έξω από τα πρότυπα του τι ήταν διατεθειμένες να συζητήσουν οι κυρίαρχες ομάδες για τα δικαιώματα των γκέι τη δεκαετία του 2000. Αυτό τοποθετεί σε ένα πλαίσιο γιατί οι μαζικές πορείες απελευθέρωσης των τρανς το 2020 και το 2021 και η δουλειά που κάνουν το GLM και άλλοι αυτή τη στιγμή είναι τόσο σημαντικές.
Ελιέλ Κρουζ: Αυτό που είναι τόσο απογοητευτικό είναι ότι μετά τη νίκη σε αυτόν τον αγώνα, πολλά από αυτά τα ιδρύματα σταμάτησαν να δίνουν χρήματα για άλλα θέματα που αφορούν τους LGBT ανθρώπους. Δεν θέλω να πω ότι πίστευαν ότι όλα είχαν τελειώσει πλήρως, αλλά έλεγαν, εντάξει, η κύρια δουλειά μας έχει τελειώσει. Έτσι, τώρα πρέπει να ξαναχτίσουμε αυτές τις υποδομές του κινήματος από την αρχή, και είναι απογοητευτικό επειδή, γιατί οι τρανς άνθρωποι πρέπει να το κάνουν αυτό μόνοι τους; Μας έλεγαν συνέχεια, μετά την ισότητα στο γάμο θα είστε εσείς οι επόμενοι, και αυτές οι μεγάλες οργανώσεις απλά δεν έχουν επενδύσει αυτούς τους πόρους.
Κίγκαν Ο'Μπράιαν: Ο πρώην παρουσιαστής του Fox News, Tucker Carlson, υποτιμά τους δίκαιους αγώνες και τα αιτήματα των τρανς ανθρώπων ως «θέμα μπουτίκ» για «πλούσιους ανθρώπους». Αυτά τα επιχειρήματα αγνοούν την πραγματικότητα ότι οι τρανς και οι κουήρ άνθρωποι ανήκουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία στην εργατική τάξη και ότι οι μαύροι και οι μελαμψοί τρανς άνθρωποι είναι πολύ πιο πιθανό να ζουν σε οικονομικά επισφαλείς καταστάσεις εξαιτίας των αλληλεπικαλυπτόμενων συστημικών εμποδίων της τρανσφοβίας, της κουήρφοβίας, του ρατσισμού και της φτώχειας. Δυστυχώς, ορισμένοι στην Αριστερά έχουν υιοθετήσει αυτή τη γραμμή σκέψης, υποστηρίζοντας ότι οι Δημοκρατικοί έχασαν τις εκλογές επειδή υιοθέτησαν μια ρηχή μορφή πολιτικής ταυτότητας, η οποία ήταν υπερβολικά προσηλωμένη σε ζητήματα φύλου και φυλής, ενώ αγνοούσαν τα ταξικά προβλήματα και τα προβλήματα ανισότητας. Υποστηρίζουν ότι η Αριστερά θα πρέπει να επικεντρωθεί περισσότερο σε «καθολικά αιτήματα», όπως η ενιαία πληρωμένη υγειονομική περίθαλψη ή η δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση για να κερδίσει υποστήριξη. Πώς θα αντιδρούσατε σε αυτή τη λανθασμένη διχοτόμηση της επιλογής μεταξύ οικονομικών ζητημάτων και αγώνων κατά της καταπίεσης; Πώς μπορούμε να προβάλουμε το επιχείρημα σε όσους εργαζόμαστε, οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί τους ότι η απελευθέρωση των φύλων και η γνήσια αλληλεγγύη συνεπάγονται αναγκαστικά τον αγώνα για την ελευθερία όλων μας;
Ελιέλ Κρουζ: Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε ως Κίνημα για την Απελευθέρωση του Φύλου είναι να δείξουμε στον κόσμο ότι η απελευθέρωση του φύλου δεν αφορά μόνο τους τρανς και τους κουήρ ανθρώπους, αλλά όλους. Ένας στόχος είναι να κάνουμε τους ανθρώπους να σκεφτούν για το φύλο με πιο κριτικό και διευρυμένο τρόπο. Οι ανησυχίες για το φύλο που εκδηλώνονται σε όλη τη χώρα στην πολιτική μας δεν προέρχονται από τρανς ανθρώπους, προέρχονται από συντηρητικούς σις και στρέιτ ανθρώπους, και είναι έκφραση των ανησυχιών των ανθρώπων για το δικό τους φύλο. Αυτό είναι ένα μεγάλο μέρος αυτού που ριζοσπαστικοποιεί τους ανθρώπους στη δεξιά ανδρόσφαιρα. Η δεξιά κατηγορεί τους τρανς ανθρώπους για την έλλειψη ασφάλειας και προστασίας σε δημόσιους χώρους, όπως οι τουαλέτες, ενώ στην πραγματικότητα η πλειοψηφία των ανθρώπων που προκαλούν βία ή βλάπτουν άλλους ανθρώπους δεν είναι τρανς. Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλη αυτή η συζήτηση γύρω από τους τρανς ανθρώπους δεν πηγάζει από τους τρανς ανθρώπους και τις εμπειρίες τους.
Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι είναι πολύ πιο απλό από ό,τι θέλουν να λένε οι στρατηγικοί αναλυτές και οι επικοινωνιολόγοι των Δημοκρατικών. Τα τρανς θέματα, ή τα θέματα που επηρεάζουν την τρανς κοινότητα, είναι πιο καθολικά, είναι πολύ πιο καθημερινή πολιτική της γειτονιάς από ό,τι υποθέτουν οι άνθρωποι. Φυσικά, υπάρχουν αποχρώσεις πολιτισμικών διαφορών και ανισοτήτων, όπως ιδίως γύρω από τη βία και τις ανθρωποκτονίες, αλλά με τις ίδιες οικονομικές ανησυχίες που παλεύει μια οικογένεια της εργατικής τάξης στη μεσαία Αμερική παλεύουν και οι τρανς άνθρωποι. Όταν ήμουν στο Πρόγραμμα κατά της Βίας της Νέας Υόρκης, κάθε φορά που γινόταν μια ανθρωποκτονία, ο κόσμος ρωτούσε, πώς κρατάμε τους τρανς ανθρώπους ασφαλείς; Και εγώ έλεγα, ότι είναι πολύ πιο απλό απ' ό,τι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν. Οι τρανς άνθρωποι χρειάζονται στέγαση, εργασία, υγειονομική περίθαλψη και όλους τους ίδιους υλικούς πόρους που όλοι χρειάζονται για να ζήσουν μια πολύχρονη, γεμάτη, άνετη και ασφαλή ζωή.
Το γεγονός ότι το Δημοκρατικό Κόμμα δεν μπορεί να το πει αυτό ξεκάθαρα είναι ανησυχητικό και είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε στη θέση που βρισκόμαστε τώρα. Δείχνει επίσης πόσο πολύ το Δημοκρατικό Κόμμα αποτυγχάνει να λάβει την καθοδήγηση και τα μηνύματα από το κίνημά μας. Το Δημοκρατικό Κόμμα έχει κολλήσει τόσο πολύ με την ιατρικοποίηση της τρανσεξουαλικότητας, που αγνόησε εντελώς το πόσα κοινά σημεία υπάρχουν γύρω από τις ανάγκες των τρανς ανθρώπων και τις ανάγκες των περισσότερων Αμερικανών της εργατικής τάξης.
Αυτή τη στιγμή, μια τάξη δισεκατομμυριούχων χρησιμοποιεί την τρανσφοβία για να μας στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου για να εμποδίσει τους ανθρώπους να αναγνωρίσουν τα κοινά μας σημεία. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό, όχι με έναν αφομοιωτικό τρόπο που αγνοεί εντελώς τις διαφορές, αλλά ότι αν πραγματικά οργανωθούμε, δημιουργήσουμε συμμαχίες και αγωνιστούμε -ανεξάρτητα από τις προσωπικές διαφορές που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι- θα μπορούσαμε πραγματικά να κερδίσουμε πραγματικές αλλαγές που θα ωφελούσαν όλους.
Κίγκαν Ο'Μπράιαν: Ξεκινώντας με την Πορεία των Γυναικών και τους αποκλεισμούς των αεροδρομίων κατά της απαγόρευσης εισόδου των μουσουλμάνων από τον Τραμπ και κορυφώνοντας με την αντιρατσιστική εξέγερση κατά της αστυνομικής βίας και της μαζικής φυλάκισης που συγκλόνισε τη χώρα και τον κόσμο το καλοκαίρι του 2020, τα πρώτα τέσσερα χρόνια της εξουσίας του Τραμπ χαρακτηρίστηκαν από μαζική αντίσταση και κοινωνική αναστάτωση που δεν είχαν βιώσει οι Ηνωμένες Πολιτείες από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Αυτή τη φορά η αρχική αντίδραση ήταν πολύ πιο υποτονική, αλλά οι πρόσφατες εξελίξεις σηματοδοτούν σαφώς ότι μια νέα αντίσταση αναπτύσσεται και οι άνθρωποι θέλουν να αγωνιστούν ενάντια σε όλη την αποτρόπαια ατζέντα του Τραμπ. Παρόλα αυτά, είμαι περίεργος πώς εξηγείτε την αντίφαση με τους αρχικούς πρώτους μήνες της προεδρίας του; Και, σε ποιο βαθμό, πιστεύετε, αυτό οφείλεται στην ικανότητα του Δημοκρατικού Κόμματος τα τελευταία τέσσερα χρόνια να απορροφήσει με επιτυχία τμήματα αυτών των αναδυόμενων κοινωνικών κινημάτων και της ηγεσίας τους στη σφαίρα της επίσημης κατεστημένης πολιτικής και, ως αποτέλεσμα, να ανακατευθύνει τις προσπάθειες οργάνωσης μακριά από την οικοδόμηση συλλογικής κοινωνικής δύναμης και πολιτικής δράσης στους χώρους εργασίας, στις κοινότητες και στους δρόμους; Μήπως αυτό αποδυναμώνει την ικανότητα της αριστεράς να οικοδομήσει το είδος των διασπαστικών δράσεων -μαζικές πορείες, πολιτική ανυπακοή, απεργίες, μποϊκοτάζ και τα παρόμοια- που μπορούν να ασκήσουν ουσιαστική επιρροή και δύναμη;
Ελιέλ Κρουζ: Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα με πολλά μέρη. Κατ' αρχάς, τα τελευταία οκτώ χρόνια ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους και διαδηλώνει μαζικά, χωρίς ποτέ να ικανοποιείται η πλειοψηφία των αιτημάτων μας. Στη Νέα Υόρκη, είχαμε εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους κάθε μέρα για μήνες κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Black Lives Matter το 2020. Είχαμε μια κατασκήνωση με χιλιάδες ανθρώπους μπροστά στο Δημαρχείο. Αλλά, ο προϋπολογισμός της πόλης δεν άλλαξε. Και δεν υπήρξε καμία λογοδοσία γι' αυτό. Έτσι, αυτές οι μαζικές κινητοποιήσεις, ενώ είχαν θετικό αντίκτυπο -εντάσσοντας ανθρώπους σε οργανωτικούς χώρους για πρώτη φορά, αλλάζοντας την πολιτική συζήτηση στη χώρα, επιτρέποντας στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι τους, ανοίγοντας τα μάτια των ανθρώπων για το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο- η πραγματικότητα είναι ότι τα περισσότερα από τα διάφορα αιτήματα των κινημάτων δεν έχουν ικανοποιηθεί καθόλου. Οπότε είναι κατανοητό ότι υπάρχει πραγματικός κυνισμός γύρω από τις κινητοποιήσεις, το τι πραγματικά κάνουν και ποιον σκοπό εξυπηρετούν.
Νομίζω ότι πρέπει να αξιολογήσουμε και να προσαρμόσουμε την τακτική μας, να βρούμε νέους τρόπους κλιμάκωσης και άσκησης πίεσης. Μου άρεσε πολύ η διαμαρτυρία για την Tesla, επειδή γινόταν κάθε εβδομάδα, ήταν κλιμακούμενη, οπότε όλο και περισσότεροι άνθρωποι έμπαιναν στο κίνημα. Αυτό λειτουργεί επίσης, επειδή τώρα περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν την Tesla ως κοινωνικά τοξική και αυτό προκαλεί σαφώς οικονομικό πλήγμα στην εταιρεία. Πρέπει να βρούμε πιο δημιουργικούς τρόπους να αντιδράσουμε, να κλιμακώσουμε και να διαφοροποιήσουμε τις τακτικές μας.
Σίγουρα υπάρχει επίσης μια αφομοίωση από τις πολιτικές του Δημοκρατικού Κόμματος και τα όρια του δικομματικού συστήματος, γεγονός που συμβάλλει επίσης στη διάλυση από λαϊκούς ανθρώπους που μπορεί να μην αισθάνονται υποχρεωμένοι να βγουν στους δρόμους. Αλλά, νομίζω ότι ακόμη και εκτός του εκλογικού κομματιού, έχουμε δει μερικές από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στη ζωή μας και ίσως στην ιστορία του κόσμου, αλλά στις Ηνωμένες Πολιτείες η συντριπτική πλειοψηφία των αιτημάτων μας δεν εισακούστηκε ή δεν κερδήθηκε επειδή οι άνθρωποι στην εξουσία δεν ένιωσαν επαρκώς την πίεση. Νομίζω λοιπόν ότι το ζητούμενο είναι να διαφοροποιήσουμε τις τακτικές μας και να σκεφτούμε ποιοι είναι οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να ασκήσουμε πίεση, πώς μπορούμε να τους χτυπήσουμε εκεί που πονάει; Γιατί στο τέλος της ημέρας, είναι δισεκατομμυριούχοι, είναι καπιταλιστές, ενδιαφέρονται για τα χρήματα. Πρέπει να μάθουμε πώς μπορούμε να οργανώσουμε τον κόσμο να μποϊκοτάρει, να απεργήσει, ξέρετε, να τους χτυπήσουμε πραγματικά εκεί που πονάει - στις τσέπες τους.
Κίγκαν Ο'Μπράιαν: Αρχίζουμε επιτέλους να βλέπουμε ένα δημόσιο κίνημα αντίστασης να παίρνει σάρκα και οστά, το GLM βοήθησε στη διοργάνωση συγκεντρώσεων που προσέλκυσαν αρκετές χιλιάδες ανθρώπους στη Νέα Υόρκη. Ποια είναι τα επόμενα βήματα από εδώ και πέρα; Τι θα χρειαστεί για να οικοδομηθεί η κοινωνική δύναμη που είναι απαραίτητη για να αναγκαστούν οι κυβερνώντες να υποχωρήσουν; Φαίνεται ότι ένα συστατικό που λείπει σήμερα είναι η έλλειψη ανοιχτών, δημοκρατικών χώρων οργάνωσης όπου οι απλοί άνθρωποι μπορούν να συναντηθούν και να χαράξουν στρατηγικές, να συζητήσουν και να οικοδομήσουν νέες συμμαχίες από τα κάτω προς τα πάνω, οι οποίες δεν είναι υπόχρεες σε επιχορηγήσεις ή εταιρικούς χορηγούς. Όταν ανατρέχει κανείς στα κορυφαία σημεία του κουήρ ακτιβισμού, στο κίνημα για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 και στην ACT UP τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, υπήρξε ένας πολλαπλασιασμός των συσπειρώσεων βάσης που σχηματίστηκαν, όπου απλοί άνθρωποι μπορούσαν να συναντηθούν, να συνδεθούν με την οργάνωση και να διαμορφώσουν τις κατευθύνσεις των αγώνων με το να γίνουν ενεργοί ηγέτες και όχι παθητικοί συμμετέχοντες ή παρατηρητές. Τι θα χρειαστεί για να ξαναχτίσουμε αυτές τις υποδομές εναντίωσης και αντίστασης σήμερα; Και ποιος είναι ο ρόλος που θέλετε να δείτε το Κίνημα για την Απελευθέρωση των Φύλων να διαδραματίζει σε αυτή τη διαδικασία;
Ελιέλ Κρουζ: Πρέπει πραγματικά να επενδύσουμε έξω από το πολιτικό σύστημα. Πρέπει να υπενθυμίσουμε στον κόσμο ότι ενώ η ψήφος είναι σημαντική, πρέπει να οργανώσουμε μια πολύ μεγαλύτερη αντίδραση έξω από αυτά τα συστήματα. Νομίζω επίσης ότι πρέπει να καταστήσουμε κοινωνικά τοξικό το να υπάρχουν δισεκατομμυριούχοι σε δημόσιους χώρους. Τα πάντα, από το να πιέζετε τον αγαπημένο σας διάσημο να μην κάνει ποτέ παρέα ή να μην τον δουν ποτέ με κάποιον όπως ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ ή να βγαίνει με τον Έλον Μασκ. Και χρειαζόμαστε περισσότερη αναταραχή. Για παράδειγμα, το Κίνημα για την Κλιματική Δικαιοσύνη, αυτό είναι το βασικό του έργο: φροντίζουν να στοχεύουν τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, τις τράπεζες, όποιο ίδρυμα χρειάζεται, ειδικά αυτά που δεν είναι τόσο γνωστά. Γνωρίζουμε τα πρόσωπα ορισμένων από αυτούς τους δισεκατομμυριούχους, αλλά δεν γνωρίζουμε πολλά από τα πρόσωπα και τα ονόματα των διευθύνοντων συμβούλων που βρίσκονται πραγματικά πίσω από αυτές τις εταιρείες. Σαν να καταστρέφουν τον κόσμο, δεν θα έπρεπε να μπορούν να βγαίνουν σε ένα εστιατόριο ή σε πολιτιστικούς χώρους χωρίς να έρχονται αντιμέτωποι με τον κόσμο. Πρέπει να τους κάνουμε να νιώθουν άβολα. Πρέπει να το κάνουμε πολιτισμικά και κοινωνικά τοξικό για αυτούς τους ανθρώπους.
Πρέπει επίσης να κινητοποιηθούμε στρατηγικά ενάντια στα προϊόντα και τις υπηρεσίες που θα τους πλήξουν οικονομικά. Νομίζω ότι είναι πιο δύσκολο να το κάνουμε αυτό με τις πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, επειδή ζούμε σε έναν ψηφιακό κόσμο έξω από τον τρόπο με τον οποίο οι λαϊκοί άνθρωποι μπορούν να οργανωθούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πρέπει να είμαστε σε θέση να διευρύνουμε το πεδίο εφαρμογής όλων των οργανώσεών μας και να δούμε την αναγκαιότητα στην οικοδόμηση διακινηματικής αλληλεγγύης. Νομίζω ότι υπάρχει αυτή η ιδέα ότι όταν οι άνθρωποι εντάσσονται σε οποιοδήποτε είδος κινηματικού χώρου πρέπει να δεσμευτούν σε ένα θέμα. Είναι κάτι σαν μια προϋπόθεση. Αλλά αν όλες οι οργανώσεις του κινήματός μας κατανοήσουν την ανάγκη να ανταποκριθούν ολιστικά σε διαφορετικά ζητήματα, σε διαφορετικά κινήματα, νομίζω ότι αυτό θα ενεργοποιήσει τους ανθρώπους περισσότερο και θα τους κάνει να ασχοληθούν περισσότερο. Γιατί έτσι βιώνουμε πραγματικά τη ζωή. Έτσι, πρέπει να σκεφτούμε μια μεγάλη σκηνή, πρέπει να γίνουμε ένας ευρύτερος, μεγαλύτερος συνασπισμός.
Κίγκαν Ο'Μπράιαν: Στο πνεύμα της ολοκλήρωσης αυτής της πραγματικά υπέροχης συζήτησης μέχρι στιγμής, έχω μια ακόμη ερώτηση για εσάς. Είμαι βέβαιος ότι συμφωνείτε ότι είναι σημαντικό να έχουμε ένα σαφές όραμα για το γιατί αγωνίζεται η πλευρά μας, όχι μόνο για το τι είμαστε εναντίον. Μια από τις εξελίξεις που με ενθουσίασε περισσότερο, προσωπικά, σχετικά με την ανάδυση του Κινήματος για την Απελευθέρωση του Φύλου είναι η προθυμία των ανθρώπων να δώσουν έμφαση στη σημασία της αλληλεγγύης και της αλληλεπίδρασης του αγώνα για τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου, τη σωματική αυτονομία με άλλα προοδευτικά κινήματα. Αυτό μου φάνηκε πολύ καθαρά στον τρόπο με τον οποίο το GLM διαμόρφωσε τον αγώνα κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας ως ένα κουήρ ζήτημα, κάνοντας συνδέσεις μεταξύ της γενοκτονίας στη Γάζα και του «ροζ ξεπλύματος» και προβάλλοντας οικονομικά ζητήματα, όπως η καθολική υγειονομική περίθαλψη και η προσιτή στέγαση, ως μέρος μιας κουήρ πολιτικής ατζέντας. Μπορείτε να τελειώσετε με το να μοιραστείτε το όραμά σας για την απελευθέρωση του φύλου και πώς αυτό συνδέεται με ένα ευρύτερο όραμα για ριζοσπαστική ή επαναστατική αλλαγή στην κοινωνία;
Ελιέλ Κρουζ: Ναι, οπότε μερικά πράγματα. Μία από τις τέσσερις αξίες του GLM που καθοδηγούν το έργο μας είναι η σωματική αυτονομία, ο αυτοπροσδιορισμός, η συλλογικότητα και η επιδίωξη της εκπλήρωσης. Είμαστε ένας πολύ νέος οργανισμός, οπότε βρισκόμαστε ακόμα στη διαδικασία να κατανοήσουμε τα πράγματα. Αλλά, όταν κοιτάτε το Σχέδιο 2025, παρόλο που γνωρίζουμε πόσο κακό και σατανικό είναι, δείχνει ότι η Δεξιά οργανώνεται και αναπτύσσει έναν καλά μελετημένο οδικό χάρτη για την αλλαγή της κοινωνίας και την κατάληψη της εξουσίας. Ένα από τα προβλήματα είναι ότι η αριστερά δεν το έχει αυτό. Έχουμε διάφορα πασπαλίσματα νομοθεσίας που οι άνθρωποι θέλουν να ψηφιστούν, αλλά δεν έχουμε κάτι που να είναι σαν ένα πλήρες πακέτο ή κάτι που να λειτουργεί ως το Αστέρι του Βορρά μας. Έτσι, ένα πράγμα που μας ενδιαφέρει πολύ να κάνουμε είναι να φέρουμε κοντά τις διάφορες ομάδες για να δημιουργήσουμε το δικό μας Βόρειο Άστρο και να σκεφτούμε πραγματικά όχι μόνο τι πιστεύουμε ότι μπορεί να ψηφιστεί σε αυτές ή στις επόμενες εκλογές ή στη νομοθετική περίοδο, αλλά τι είναι αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε και πώς μπορούμε να χτίσουμε προς αυτή την κατεύθυνση σε δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια στο μέλλον; Μας ενδιαφέρει πραγματικά να βοηθήσουμε να εδραιώσουμε αυτό το σχέδιο και να φέρουμε σε επαφή ομάδες που θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη μιας νέας πολιτικής πλατφόρμας για τα κινήματά μας. Θέλουμε να σκεφτούμε, δεκαετίες αργότερα, πώς θα είναι να αγωνιζόμαστε για εγγυημένη στέγαση, καθολική υγειονομική περίθαλψη, πολιτικές υπέρ των εργαζομένων, των κουήρ και τρανς χωρίς αποκλεισμούς. Δεν θέλουμε να ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλοι απλά πηγαίνουν στη δουλειά για πενήντα, εξήντα ώρες την εβδομάδα και αυτό θεωρείται η ζωή μας.
Αντ' αυτού, πρέπει να σκεφτούμε πώς θα οικοδομήσουμε έναν κόσμο που θα δίνει αξία στις ζωές των ανθρώπων, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να δημιουργήσει μια ζωή που πραγματικά θα απολαμβάνει. Θέλω κάθε άνθρωπος να έχει καθολικό βασικό εισόδημα και πρόσβαση σε στέγαση, είτε εργάζεται είτε όχι. Θέλω έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα έχουν πραγματικά το χρόνο και το χώρο να εξερευνήσουν τα δημιουργικά πράγματα που αγαπούν. Θέλω να βγούμε από το κουτί που έχει γίνει το Δημοκρατικό Κόμμα.
Κίγκαν Ο'Μπράιαν: Συμφωνώ απόλυτα.Μόλις διάβαζα ένα άρθρο στο Spectre από τον DK Renton[5] που αξιολογούσε την άνοδο του Τραμπ και της ακροδεξιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες και έθεσε αυτό το σημαντικό σημείο ότι ένα από τα στοιχεία που απαιτούνται για να αγκαλιάσεις το σχέδιο του Τραμπ είναι ότι πρέπει να αποδεχτείς μια βασική γραμμή ανθρώπινης υποβάθμισης και βίας και απλά μια απόλυτη σκληρότητα. Ενώ οι Δημοκρατικοί κάνουν πολύ καλή δουλειά στο να βάζουν τη βιτρίνα, να βάζουν μια σημαία της ποικιλομορφίας του ουράνιου τόξου και ένα ωραίο φιόγκο στη βαναυσότητά τους. Εν τω μεταξύ, βομβαρδίζουν παιδιά και χρηματοδοτούν μια γενοκτονία στη Γάζα. Ο Τραμπ απλά λέει, όχι - θέλουμε να απελάσουμε ανθρώπους, πρέπει να εκτοπίσουμε τους Παλαιστίνιους, και αυτοί είμαστε.
Ελιέλ Κρουζ: Αυτές οι συνδέσεις μεταξύ του καπιταλισμού και της πολεμοκαπηλίας και της απανθρωποποίησης είναι τόσο ξεκάθαρες, όπως όταν ένας από τους αξιωματούχους του Τραμπ για τη μετανάστευση είπε κυριολεκτικά ότι θέλει να δημιουργήσει ένα σύστημα απελάσεων που θα λειτουργεί όπως το Amazon Prime. Αυτό είναι το πιο τρελό πράγμα που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Κυριολεκτικά κάνουν τις συνδέσεις εμφανείς για εμάς. Και νομίζω ότι μέρος του λόγου για τον οποίο οι Δημοκρατικοί εξοργίζονται τόσο πολύ είναι ότι οι Ρεπουμπλικάνοι λένε δυνατά αυτό που εκείνοι έκαναν σιωπηλά για τόσο πολύ καιρό. Η κυβέρνηση Ομπάμα ήταν αυτή που απέλασε περισσότερους ανθρώπους από οποιονδήποτε άλλο πρόεδρο στον εικοστό αιώνα. Η Jennicet Gutiérrez, η οποία είναι μέλος του Gender Liberation Movement, είναι μια τρανς γυναίκα που αντιπαρατέθηκε με τον Πρόεδρο σε μια εκδήλωση του Λευκού Οίκου κατά τη διάρκεια του Μήνα Υπερηφάνειας το 2015, φωνάζοντας «Πρόεδρε Ομπάμα, είμαι τρανς γυναίκα. Έχω κουραστεί από την κακοποίηση. Έχω κουραστεί από τη βία! Σταματήστε να μας απελαύνετε!» Την κατασυκοφάντησαν και την αγνόησαν τα μέσα ενημέρωσης και οι περισσότερες από τις μεγάλες κουήρ οργανώσεις. Τώρα, δέκα χρόνια αργότερα, ένα από τα πράγματα που το κίνημα της Παλαιστίνης βοήθησε να γίνει φυσιολογικό είναι η αμφισβήτηση και η αντιπαράθεση με αυτούς τους πολιτικούς και τους διευθύνοντες συμβούλους όπου κι αν πάνε. Όπως είπα νωρίτερα, πρέπει να σκεφτούμε τρόπους να διαφοροποιήσουμε τις τακτικές μας και πώς μπορούμε να χτυπήσουμε αυτούς τους πολιτικούς και τους δισεκατομμυριούχους στις τσέπες τους και στην εικόνα τους εκεί που πραγματικά τους πονάει.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[2]https://en.wikipedia.org/wiki/Gender_nonconformity#:~:text=Gender%20nonconformity%20or%20gender%20variance%20is%20gender,transition%20are%20more%20likely%20to%20experience%20discrimination.
[3] «Introducing Gender Liberation Movement,» Gender Liberation Movement, accessed June 27, 2025, https://genderlib.org/; «Our Bodies. Our Genders. Our Choices. Our Futures.» Gender Liberation Movement, accessed June 27, 2025, https://genderlib.org/march; Jo Yurcaba, «Transgender activists stage a sit-in protest at a U.S Capitol bathroom» NBC News, December 5, 2024, https://www.nbcnews.com/nbc-out/out-politics-and-policy/transgender-advocates-stage-sit-protest-us-capitol-bathroom-rcna183077
[4] Judith Butler, Whose Afraid of Gender? (New York: Farrar, Strauss, and Giroux, 2024).
[5] DK Renton, “Trump, Fascism, and the Authoritarian Turn,” Spectre, May 1, 2025, https://spectrejournal.com/trump-fascism-and-the-authoritarian-turn/.
