Νοέμβρης 1985 διαδήλωση για τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά. Στο κέντρο ο σ. Π. Γκαργκάνας
50 χρόνια ΣΕK: 50 χρόνια αγώνες για την Επανάσταση και τον Σοσιαλισμό
Πανό της ΟΣΕ στην πορεία για την πρώτη επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
7 Οκτώβρη 2020, η καταδίκη της Χρυσής Αυγής
Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα επαναστατών που ίδρυσαν την Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ) τον Οκτώβρη του 1971, μέσα στα χρόνια της χούντας. Συμπληρώνονται πέντε δεκαετίες αγώνα κάτω από τη σημαία της εργατικής επανάστασης και του σοσιαλισμού. Δώσαμε πολλές και σκληρές μάχες μαζί με χιλιάδες αγωνιστές όλα αυτά τα χρόνια και επιμένουμε πάντα στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης του Πολυτεχνείου για να φτάσουμε σε μια κοινωνία χωρίς τις βαρβαρότητες του καπιταλισμού.
Αφετηρία για την ίδρυση της ΟΣΕ ήταν η ριζοσπαστικοποίηση της γενιάς του 114 και των Ιουλιανών του 1965 που είδε τις ελπίδες της να χάνονται κάτω από τη μπότα της δικτατορίας. Οι αναζητήσεις για τα αίτια της ήττας εκείνου του συγκλονιστικού κινήματος συνδέθηκαν με το κύμα των εξεγέρσεων του Μάη του 1968 που ξαναζωντάνεψε την επαναστατική παράδοση του Οκτώβρη του 1917. Την παράδοση του Μαρξ και του Ένγκελς, του Λένιν και του Τρότσκι, της Ρόζας και του Γκράμσι.
Με αυτές τις ιδέες γίναμε βασικό κομμάτι της επαναστατικής αριστεράς που πρωτοστάτησε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, που απέρριψε τα διλήμματα «Καραμανλής ή τανκς» στη Μεταπολίτευση, που πολύ πριν το 1989 έλεγε ότι τον σοσιαλισμό τον χτίζουν οι εργάτες και όχι τα τανκς και οι γραφειοκράτες. Δώσαμε μάχες ενάντια στις αυταπάτες για το ΠΑΣΟΚ που είχε υποσχεθεί «σοσιαλισμό στις 18» και κατάντησε να γίνει ο πιο μακρόχρονος διαχειριστής του ελληνικού καπιταλισμού. Μεγαλώσαμε, και το 1997 ξεκινήσαμε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, πάνω στην ώρα για να στηρίξουμε το νέο αντικαπιταλισμό στη Γένοβα το 2001 και τους μεγάλους αγώνες του 21ου αιώνα ενάντια στη χρεοκοπία και τα Μνημόνια.
Η επαναστατική παράδοση ήταν και είναι η πυξίδα μας για να αντιμετωπίσουμε όλες τις καμπές των ταξικών αγώνων, τις μεγάλες επιλογές που χρειάζεται να κάνει η Αριστερά για να είναι αντάξια του κόσμου που παλεύει.
- Ξεκάθαρη επιλογή στο δίλημμα «Μεταρρύθμιση ή επανάσταση». Η Ρόζα Λούξεμπουργκ μας δίδαξε ότι ο κοινοβουλευτικός δρόμος δεν είναι ένας πιο αργός αλλά πιο «ρεαλιστικός» δρόμος προς τον ίδιο τελικό σκοπό. Είναι δρόμος προς το συμβιβασμό και το ξεπούλημα. Είναι ο δρόμος που βούλιαξε το ΠΑΣΟΚ στα σκάνδαλα του Κοσκωτά και του Τσοχατζόπουλου, το ΚΚΕ στην συγκυβέρνηση του 1989, τον ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέψει το μεγάλο ΟΧΙ του 2015 σε ΝΑΙ στα Μνημόνια.
- Εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης. Ξανά και ξανά οι σειρήνες του ψεύτικου ρεαλισμού μάς λένε ότι οι συλλογικοί εργάτες ανήκουν στο παρελθόν. Στα χρόνια της χούντας έλεγαν ότι τους κατάπιε το ποδόσφαιρο και το Γουέμπλεϊ. Αργότερα, θεωρητικοί του ρεφορμισμού μιλούσαν για «αποχαιρετισμό της εργατικής τάξης». Σήμερα μιλάνε για εξατομικοποιημένους καταναλωτές του ίντερνετ. Κι όμως, από τους οικοδόμους του 1965 στους ντελιβεράδες του σήμερα η αυθόρμητη ταξική οργή για τα αίσχη της άρχουσας τάξης επιμένει ακόμα και με τα ίδια συνθήματα όπως «Μητσοτάκη κάθαρμα». Και το ΣΕΚ επιμένει ότι οι σημερινοί εργάτες και εργάτριες μπορούν να γίνουν οι ιστορικοί νεκροθάφτες του καπιταλισμού.
- Διεθνισμός είναι η απάντηση στις πολεμοκάπηλες εξορμήσεις του ελληνικού καπιταλισμού από τα Βαλκάνια ως τη Μέση Ανατολή. Δεν έχουμε κοινά «εθνικά συμφέροντα» με τους καπιταλιστές ούτε για το όνομα της Μακεδονίας ούτε για τις ΑΟΖ της Μεσογείου. Το ΣΕΚ δεν υποτάχτηκε στις «πατριωτικές» πιέσεις ούτε όταν ο Παπανδρέου έλεγε «βυθίσατε το Χόρα», ούτε όταν η ΝΔ παρέα με τον γέρο Πλεύρη μας έσερνε στα δικαστήρια για «εσχάτη προδοσία» για το Μακεδονικό. Μπήκαμε μπροστά στα μεγαλύτερα αντιπολεμικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα ενάντια στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, με τη «Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο» ενάντια στην επίθεση στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, ενάντια στον άξονα με το Ισραήλ.
- Ο καπιταλισμός δεν είναι πανίσχυρος, δεν είναι το «τέλος της ιστορίας». Είναι ένα σύστημα που διαρκώς υπόσχεται ότι ο πλούτος θα «κατηφορήσει» από τα κέρδη των επιχειρήσεων στη βελτίωση της ζωής των πολλών, αλλά στην πράξη η λεηλασία του ιδρώτα της εργατικής τάξης και το κυνήγι του κέρδους καταλήγουν από κρίση σε κρίση. Στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 βάφτιζαν τις κρίσεις «πετρελαϊκές», στη δεκαετία του 2010 τις είπαν κρίσεις «υπερχρέωσης», σήμερα γίνονται όλο πιο πολύπλευρες, οικονομικές, κλιματικές, υγειονομικές. Δώσαμε και δίνουμε μάχες για την επικαιρότητα του μαρξισμού που πρωτοπόρα ανάδειξε τις καταστροφικές τάσεις του καπιταλισμού.
- Η εναλλακτική είναι ο σοσιαλισμός από τα κάτω, ο συλλογικός δημοκρατικός έλεγχος των εργατών και των εργατριών στην οικονομία και στην πολιτική ζωή και όχι ένας κρατικός καπιταλισμός που υπόσχεται ότι θα φέρει τον σοσιαλισμό από τα πάνω. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι πάλεψαν και νίκησαν για να περάσει «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ», στα εργατικά συμβούλια και όχι σε σταλινικούς διευθυντές που αποδείχθηκαν πρόγονοι για τους «ολιγάρχες» που γίνονται δισεκατομμυριούχοι σήμερα στη Ρωσία και στην Κίνα.
Για να φτάσουμε σε νικηφόρες εργατικές επαναστάσεις, χρειαζόμαστε μια Αριστερά οργανωμένη σαν επαναστατικό κόμμα της εργατικής πρωτοπορίας. Η τάξη μας είναι η δύναμη που μπορεί να υλοποιήσει τις ριζικές ανατροπές που απαιτούνται. Σε κάθε χώρο και σε κάθε κλάδο, σε κάθε νοσοκομείο και κάθε τράπεζα, σε κάθε γειτονιά και κάθε σχολείο και σχολή, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που μπαίνουν μπροστά για να οργανώσουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις μπορούν και πρέπει να ενωθούν πάνω στην προοπτική της ανατροπής. Πάνω στην προοπτική ότι θα επιβάλλουμε με τις δικές μας δυνάμεις τη δικαίωση των αιτημάτων της εργατικής τάξης, από την υπεράσπιση της υγείας, της παιδείας, των μισθών και των συντάξεων σήμερα μέχρι τον έλεγχο όλου του πλούτου που παράγουμε αύριο.
Το πέτυχαν οι επαναστάτες πριν εκατό χρόνια στη Ρωσία, μπορούμε να το πετύχουμε με μια πιο δυνατή εργατική τάξη σήμερα. Η διαδρομή του ΣΕΚ τα τελευταία πενήντα χρόνια είναι πάλη για να το κάνουμε πράξη. Δεν γιορτάζουμε απλά μια επέτειο, αγωνιζόμαστε για να ενωθούμε όλο και πιο πολλοί και πολλές σε αυτόν το δρόμο.
Τα πρωτοσέλιδα του Σαββάτου 29 Απρίλη 1967 στις αγγλικές εφημερίδες προβάλλουν την κατάληψη της Πρεσβείας
Μερικοί από τους καταληψίες έξω από το Δικαστήριο του Old Bailey. Στην πρώτη σειρά δεύτερη από δεξιά η Μαρία Στύλλου.
Μια διαδρομή με βαθιές ρίζες
Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται σε συνέντευξη που έδωσε η Μαρία Στύλλου, ηγετικό μέλος του ΣΕΚ, στο βρετανικό περιοδικό Socialist Review το Δεκέμβρη του 1997.
Μπήκα στο Πανεπιστήμιο το 1956. Η πρώτες μου πολιτικές εμπειρίες ξεκίνησαν από το σχολείο όπου οργανώναμε συλλαλητήρια ενάντια στο βρετανικό ιμπεριαλισμό στην Κύπρο. Ήμουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό με αρκετά μπερδεμένο τρόπο. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο την εποχή που ξεκινούσε η μαζικοποίηση του φοιτητικού κόσμου. Οι πρώτες διαδηλώσεις που συμμετείχα ήταν για τη δωρεάν Παιδεία. Μέχρι τότε υπήρχαν δίδακτρα. Αλλά καθώς οι πόρτες άνοιγαν για φτωχότερα παιδιά από την επαρχία και παιδιά εργατικών οικογενειών από τις πόλεις, το ζήτημα του ποιος μπορεί να πληρώνει αναδείχτηκε σε κεντρικό.
Ήταν χρόνια σκληρά με πολύ αντιδραστικές δεξιές κυβερνήσεις. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε την καταστολή και την αστυνομία. Παντού οι διαδηλωτές είχαν τον κίνδυνο να καταλήξουν κρατούμενοι. Έτσι άρχισα να στρέφομαι προς τα αριστερά. Το 1957 οργανώθηκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Ήταν παράνομο και λειτουργούσε μέσα από το μέτωπο της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς-ΕΔΑ. Τα ίδια αρχικά σήμαιναν επίσης Ειρήνη, Δημοκρατία, Ανεξαρτησία. Η ΕΔΑ ξεκίνησε σαν κόμμα με κάποιους βουλευτές και λίγους βετεράνους κομμουνιστές, μια προσπάθεια από τα πάνω. Αλλά βάλαμε μπροστά και οργανώσαμε τη νεολαία. Μετατράπηκε σε μαζικό κόμμα, ανοιχτό στους εργάτες και τις εργάτριες.
Ήταν προσπάθεια για μένα προσωπικά να ενταχθώ στο ΚΚΕ, καθώς μεγάλωσα στα χρόνια του εμφύλιου. Η οικογένειά μου ήταν δεξιά, άρα χρειάστηκε να το ξεπεράσω. Είχα μνήμες από το 1945. Ήμουν σχεδόν πέντε χρονών τότε και το σπίτι μας βρισκόταν ακριβώς πάνω στη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον Εγγλέζικο στρατό και τους αντάρτες. Στα Δεκεμβριανά του ‘44, οι Εγγλέζοι από τη μια μεριά του σπιτιού χτυπούσαν την Αντίσταση βομβαρδίζοντας τις θέσεις των ανταρτών που βρίσκονταν στην άλλη μεριά του σπιτιού. Θυμάμαι να ξυπνάω στις πέντε το πρωί με σπασμένα γυαλιά από το τζάμι πάνω στο κεφάλι μου, καθώς ολόκληρο το σπίτι ταρακουνιόταν.
Άνοιγα τα παράθυρα και έβλεπα τις μάχες μπροστά μου. Θυμάμαι να θάβουν τους σκοτωμένους αντάρτες εκεί δίπλα στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου στην Ασκληπιού. Σκληρές εικόνες για την τύχη των επαναστατών στα μάτια ενός μικρού παιδιού. Ο σύντροφος που με στρατολόγησε μου είπε ότι αν θέλω να αλλάξω τον κόσμο, μπορώ να το κάνω σαν άτομο μόνο αν δράσω οργανωμένα μαζί με άλλους. Ήταν το επιχείρημα που με έπεισε.
Τα πράγματα άλλαξαν καθώς άρχισε να ξαναζωντανεύει το κίνημα και στους εργατικούς χώρους και στους φοιτητές. Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960 είχαμε τους πρώτους εργατικούς αγώνες που άρχισαν να χτίζουν ξανά τα συνδικάτα από τα κάτω. Το 1958 η ΕΔΑ έγινε δεύτερο κόμμα μετά τις εκλογές. Αλλά άρχισαν να φαίνονται τα όρια του ρεφορμισμού. Βλέπαμε μια Αριστερά με 80 βουλευτές σε συνθήκες όπου οι εργατικοί χώροι ξεσηκώνονταν και οι φοιτητές αποκτούσαν δύναμη μέσα στις σχολές. Είμασταν πολύ δυνατοί. Αλλά αντί να αξιοποιεί αυτές τις δυνατότητες, η ΕΔΑ άρχισε τους συμβιβασμούς.
Το 1965 είχαμε τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις ενάντια στο Παλάτι που είχε απολύσει την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου. Τεράστια πλήθη στους δρόμους. Αλλά αντί για κλιμάκωση ενάντια στο σύστημα, η ηγεσία ζητούσε να σταματήσουν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις και αναζητούσε συμβιβαστικές φόρμουλες με το Παλάτι και τις κυβερνήσεις του. Καθώς το κίνημα οπισθοχωρούσε, οι ετοιμασίες για πραξικόπημα προχωρούσαν. Μέσα σε δυο χρόνια οι πραξικοπηματίες ήταν έτοιμοι να επιβάλουν δικτατορία. Ήταν μια ήττα που άνοιξε μεγάλη κρίση για τη ρεφορμιστική αριστερά.
Στροφή
Αυτή η εμπειρία σήμανε για μένα, όπως και πολλούς άλλους αγωνιστές, μια στροφή προς την επαναστατική πολιτική. Το 1966 βρέθηκα στο Λονδίνο, φοιτήτρια στο London School of Economics. Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά συντρόφους από την οργάνωση International Socialists, απ' όπου προέρχεται το σημερινό SWP της Βρετανίας. Ήταν η πρώτη γνωριμία με τις ιδέες του Τρότσκι. Θυμάμαι μια εκδήλωση με ομιλητή τον Ισαάκ Ντόιτσερ για τη ζωή του Τρότσκι, όπου σύντροφοι του IS παρέμβηκαν για να μιλήσουν για τον κρατικό καπιταλισμό στη Ρωσία του Στάλιν. Δεν ήταν μια ομαλή προσγείωση για μένα.
Υπήρχαν πολλές συζητήσεις στο LSE εκείνα τα χρόνια, για το Βιετνάμ, το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, για όλα τα κινήματα. Ο Τόνι Κλιφ σηκωνόταν στο τέλος των συζητήσεων και ανακοίνωνε ότι «Αύριο πάμε στο τάδε εργοστάσιο ή σε κάποια οικοδομή να διακινήσουμε την εφημερίδα μας» και ρωτούσε ποιοι θέλουν να πάνε μαζί.
Το 1967 είχαμε κατάληψη στο LSE και εγώ συμμετείχα. Όταν έγινε το πραξικόπημα στην Ελλάδα, κάναμε κατάληψη στην ελληνική πρεσβεία του Λονδίνου. Ήταν εμπειρίες που μαζί με την έκρηξη του Μάη του 1968 με οδήγησαν σε οριστική ρήξη με τον ρεφορμισμό. Αρχίσαμε μαζί με άλλους συντρόφους να φτιάχνουμε ξεχωριστή οργάνωση και να βγάζουμε μια εφημερίδα, τη Μαμή, ένα όνομα παρμένο από τον Μαρξ και την θέση του ότι «η βία είναι η Μαμή της επανάστασης».
Η Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και το 1974 με τη Μεταπολίτευση γυρίσαμε στην Ελλάδα και οι σύντροφοι του εξωτερικού. Μεγαλώσαμε εκείνη την περίοδο αλλά η πιο μεγάλη ανάπτυξη ήρθε μετά το 1989. Όταν το ΠΑΣΟΚ σχημάτισε κυβέρνηση το 1981 για πρώτη φορά, υπήρχαν τεράστιες αυταπάτες, αλλά εμείς είχαμε καλή εκτίμηση για τις αντιφάσεις της σοσιαλδημοκρατίας. Στα τέλη εκείνης της δεκαετίας το ΠΑΣΟΚ βυθίστηκε στα σκάνδαλα και ο Συνασπισμός των δυο πτερύγων του ΚΚΕ διάλεξε να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί με τη Νέα Δημοκρατία αρχικά και κοινή κυβέρνηση όλων των κομμάτων στη συνέχεια. Η δική μας εφημερίδα, η Εργατική Αλληλεγγύη υποστήριζε ότι η εναλλακτική λύση απέναντι στα σκάνδαλα δεν ήταν η «ομαλοποίηση» της πολιτικής κατάστασης αλλά η ανατροπή του συστήματος. Έγινε δεκαπενθήμερη από μηνιάτικη αρχικά, και από το 1993 βδομαδιάτικη. Ήταν χρόνια αριθμητικής και πολιτικής ανάπτυξης της ΟΣΕ που οδήγησαν στη δημιουργία του ΣΕΚ το 1997.
ΟΣΕ – ΣΕΚ: Στιγμιότυπα αγωνιστικής διαδρομής 50 χρόνων
Το εξώφυλλο της Μαμής νο14, Φλεβάρης ’72 παράνομο περιοδικό της ΟΣΕ
Πενήντα χρόνια ζωής και δράσης συμπληρώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ). «Πενήντα χρόνια αγώνες για την Επανάσταση και τον Σοσιαλισμό» όπως λέει το σύνθημα στην αφίσα που κολλιέται σε γειτονιές, σχολές, χώρους δουλειάς. Είναι μια μεγάλη διαδρομή, γεμάτη πολιτικές μάχες, επιλογές, πρωτοβουλίες. Οι οποίες ποτέ δεν εκτυλίχτηκαν στο κενό αλλά μέσα στις συνθήκες που διαμορφώνει η ταξική πάλη, τα πάνω και τα κάτω του κινήματος αλλά και οι διεργασίες στην ίδια την Αριστερά. ο Μαρξ έγραφε στη 18η Μπριμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν την ιστορία τους αλλά σε συνθήκες που δεν επιλέγουν οι ίδιοι. Το ίδιο ισχύει για τη δικιά μας Αριστερά, την επαναστατική που ζωτική συνιστώσα της ήταν από την αρχή το ΣΕΚ.
Τον Οκτώβρη του 1971, μια μικρή ομάδα επαναστατών ξεκινούσε την Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ) από την οποία προέρχεται το ΣΕΚ. Ήταν κομμάτι της επαναστατικής Αριστεράς που διαμορφωνόταν μέσα από τη διπλή διαδικασία του «παγκόσμιου Μάη» αλλά και της κρίσης της «επίσημης» Αριστεράς μετά την ήττα της επιβολής της δικτατορίας το 1967. Η ρήξη με την στρατηγική του ρεφορμισμού ή να το πούμε διαφορετικά η επιμονή -η λυτρωτική ανακάλυψη στην συγκεκριμένη συγκυρία- του επαναστατικού δρόμου για την αλλαγή της κοινωνίας σημάδεψε την ΟΣΕ από τα πρώτα της βήματα. Τόσο θεωρητικά αλλά και σαν επιλογές στις μάχες που ξεδιπλώνονταν. Τον Δεκέμβρη του 1973 ο απολογισμός της ΟΣΕ για την εξέγερση με τίτλο «Η λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη-Ξεκίνημα επαναστατικών αγώνων για το μαζικό κίνημα» ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Μέσα στο Πολυτεχνείο δούλεψαν κι οι επαναστατικές εκείνες δυνάμεις που, στηριγμένες στο δοσμένο επίπεδο συνείδησης των αγωνιστών, πάλεψαν ταυτόχρονα για το παραπέρα ξεκαθάρισμα της επαναστατικής γραμμής και προοπτικής, για την προβολή και του αντικαπιταλιστικού περιεχομένου του αγώνα. Οι δυνάμεις αυτές, που εκφράστηκαν τόσο στον εργατικό, όσο και στον φοιτητικό χώρο (Διακήρυξη Εργατικής Συνέλευσης, κείμενο της Συντονιστικής Επιτροπής, Τετάρτη νύχτα), αποτέλεσαν το πιο ξεκαθαρισμένο κομμάτι του κινήματος στον αγώνα του Πολυτεχνείου, κι η δουλειά τους εκεί είχε σημαντικό βάρος. Μέσα σ’ αυτό το χώρο δούλεψε και η Οργάνωση “Σοσιαλιστική Επανάσταση”, αυτή τη γραμμή προσπάθησε να προωθήσει».
Τα πανό της ΟΣΕ στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου Νοέμβρης 1974
Σήμερα οι σύντροφοι και συντρόφισσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συζητάμε -και πολλές φορές διαφωνούμε έντονα- για τους δρόμους που θα πάρει σάρκα και οστά το «αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο του αγώνα». Αλλά αυτή είναι η κοινή μας αφετηρία. Πριν πενήντα χρόνια αυτή η αναφορά ήταν μια πρωτοποριακή συμβολή που άνοιξε δρόμο.
Κι αυτή η επιμονή ήταν έκφραση μιας στρατηγικής που έβλεπε πιο μακριά από τα όρια που έβαζε στο κίνημα η ρεφορμιστική Αριστερά. Όταν η «επίσημη Αριστερά» υπέκυπτε στο εκβιαστικό δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς» η ΟΣΕ βάδιζε στη γραμμή που είχε αποτυπώσει ήδη από την άνοιξη του ’73: «Δεν θα χαρίσουμε τις πολιτικές νίκες του κινήματος στους Καραμανλήδες» (άρθρο της παράνομης Μαμής, περιοδικού της ΟΣΕ τότε). Τον Νοέμβρη του 1980 το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτερικού και το ΠΑΣΟΚ υπέκυπταν στον εκβιασμό της απαγόρευσης της κυβέρνησης να πάει η πορεία του Πολυτεχνείου στην Πρεσβεία στο όνομα του «ήπιου κλίματος» ενόψει εκλογών. Η ΟΣΕ ήταν κομμάτι της πρωτοβουλίας -μαζί με τους σ. της Β’ Πανελλαδικής, της Κ.Ο Μαχητής, του ΚΚΕ (μ-λ) της ΟΚΔΕ, των ΑΣΦ- που αψήφησε την απαγόρευση. Και στην συνέχεια χρειάστηκε υπομονετική δουλειά και πολιτικό ξεκαθάρισμα κόντρα στις αυταπάτες της «Αλλαγής» του ΠΑΣΟΚ.
Το πρωτοσέλιδο της Εργατικής Πρωτοπορίας Νο37 Νοέμβρης 1980
Μια δεύτερη στρατηγική επιλογή ήταν η αντίληψη ότι η εργατική τάξη είναι το υποκείμενο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού. Ούτε αυτή ήταν μια δεδομένη επιλογή στη ριζοσπαστικοποίηση της περιόδου. Αλλά για την ΟΣΕ έγινε μια επιλογή και στην πράξη με απότομες προσαρμογές μάλιστα. Μια οργάνωση που είχε «μεγαλώσει» από φοιτητές/τριες αποφάσισε την άνοιξη του 1975 να κάνει «στροφή» στη λεγόμενη «Ολομέλεια της Ραφήνας» και να ριχτεί στη μάχη των απεργιών της Μεταπολίτευσης. Η απεργία της Τριαντέξ το καλοκαίρι ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των αγώνων που οι εργάτες/τριες ανακάλυπταν τον συνδικαλισμό μέσα από την απεργία και εμβληματική, βιωματική θα έλεγε κανείς εμπειρία για πολλούς/ες σ. της ΟΣΕ.
Απεργία της Τριαντέξ, Ιούνης 1975, στο κέντρο με τις απεργούς η σ. Μαρία Στύλλου
Θα ακολουθούσαν κι άλλες. Ας δώσουμε το λόγο στον Αντώνη Πλάκα, τεχνικό της τότε ΕΑΣ, των μπλε λεωφορείων της Αθήνας που αναφέρει στο χαιρετισμό του για τα 50χρονα του ΣΕΚ:
«Το 1992-93 οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία της Αθήνας, της τότε ΕΑΣ, δώσαμε ένα αγώνα που σημάδεψε την ιστορία του εργατικού κινήματος. Η κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη μας απείλησε με χιλιάδες απολύσεις, απαντήσαμε με απεργία διαρκείας, μας απάντησε με κλείσιμο και άμεση ιδιωτικοποίηση. Από την πρώτη μέρα αυτής της απεργίας μέχρι τη μέρα που γυρίσαμε, τα παιδιά της ΟΣΕ και η Εργατική Αλληλεγγύη βρέθηκαν σταθερά στο πλευρό μας σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη αλλά και τα επόμενα χρόνια όταν γυρίσαμε στη δουλειά και είχαμε να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις των «εκσυγχρονιστών». Βέβαια δεν τους γνωρίσαμε στην απεργία. Τους γνωρίσαμε χρόνια πριν στις πύλες των αμαξοστασίων, στον Βοτανικό που ήμουν εγώ, να έρχονται βδομάδα τη βδομάδα στις 4 το πρωί… Ήταν η μόνη οργανωμένη δύναμη που βρέθηκε σταθερά και μαχητικά στο πλευρό μας στην απεργιακή φρουρά, στη διαδήλωση, στη συνέλευση με τις προτάσεις της, οργανώνοντας τη συμπαράσταση».
Για την ΟΣΕ και στην συνέχεια το ΣΕΚ η κεντρικότητα της εργατικής τάξης ποτέ δεν σήμαινε μια στενή «συνδικαλιστική», ας πούμε, αναφορά. Είναι η τάξη «ιστορικός νεκροθάφτης» του καπιταλισμού και η απελευθερώτρια όλων των καταπιεσμένων, το «ταυτοτικό υποκείμενο-αντικείμενο της ιστορίας της κοινωνίας» για να θυμηθούμε τον Λούκατς. Σήμαινε και σημαίνει και μια αντίληψη για τον ίδιο τον Σοσιαλισμό.
1998 φωτό από την απεργία διαρκείας στην Ιονική Τράπεζα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση
Το «1989» με την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού» και τη θριαμβολογία των απολογητών του καπιταλισμού για το «τέλος της ιστορίας», έκανε αυτή την συζήτηση πιεστικά αναγκαία για την Αριστερά. Για μια νεότερη γενιά σ. που επιλέξαμε να ενταχτούμε στην ΟΣΕ εκείνη την περίοδο, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η θεωρία του κρατικού καπιταλισμού όπως την είχε θεμελιώσει ο Τόνι Κλιφ και την είχαν αναπτύξει άλλοι διανοούμενοι της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης όπως ο Κρις Χάρμαν.
Δεν ήταν μόνο μια θεωρία που έβαζε το μαχαίρι στο κόκκαλο απαντώντας στο ερώτημα πότε και πώς χάθηκε η Ρώσικη Επανάσταση. Ούτε μόνο μια θεωρία που εξηγούσε τόσο την ακμή όσο και την παρακμή αυτής της εκδοχής του καπιταλισμού. Αλλά ακόμα πιο σημαντικά ήταν ένα εργαλείο ανάλυσης που μας επέτρεπε να μην πέσουμε στην ηττοπάθεια και την απογοήτευση που παρέσυρε -και σημαδεύει ακόμα- το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς. Η κατάρρευση αυτών των καθεστώτων ήταν κομμάτι της κρίσης του παγκόσμιου συστήματος ότι σύντομα η κρίση του συστήματος θα περάσει από την Ανατολή στη Δύση, όπως και έγινε.
Αυτή ήταν η βάση της περίφημης «υπεραισιοδοξίας» του ΣΕΚ που μας επέτρεψε να αναμετρηθούμε με πραγματικά δύσκολα πολιτικά καθήκοντα τις επόμενες δεκαετίες.
Χάρη συντομίας ας κωδικοποιήσουμε πέντε τέτοιες πολιτικές μάχες.
Την σύγκρουση με τις εθνικιστικές πολεμοκάπηλες εξορμήσεις της «δικιάς μας» άρχουσας τάξης στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Εμβληματική εμπειρία ήταν βέβαια από αυτή την άποψη η νικηφόρα μάχη ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του πατρός Μητσοτάκη το ’92-93 για το «όνομα της Μακεδονίας» και η καμπάνια αλληλεγγύης στους «5 της ΟΣΕ» που σύρθηκαν στα δικαστήρια για την έκδοση και διακίνηση του βιβλίου Η κρίση στα Βαλκάνια το Μακεδονικό και η Εργατική Τάξη. Μια μάχη που «άνοιξε» μέσα στους χώρους δουλειάς, τις απεργίες, τους αγώνες της νεολαίας. Μια φωτογραφία αποτυπώνει το πανό των απεργών της ΕΑΣ μπροστά σε διαδήλωση αλληλεγγύης για τους «5 της ΟΣΕ».
Την σύγκρουση με τις ρατσιστικές εκστρατείες της άρχουσας τάξης και της «Ευρώπης-Φρούριο». Όταν άρχισε το κύμα της μετανάστευσης από την Αλβανία, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη καθιέρωσε τον όρο «λαθρομετανάστης» και εξαπέλυσε τη χειρότερη μέχρι τότε ρατσιστική εκστρατεία. Και τότε, κόντρα στο ρεύμα, σταθήκαμε αποφασιστικά ενάντια στην υστερία, ανοίγοντας ένα μέτωπο που έχει αποδειχθεί καθοριστικό για τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη δεξιά και την Αριστερά.
1992, Το πανό απεργών της ΕΑΣ σε διαδήλωση συμπαράστασης στους “5 της ΟΣΕ”
Δεκέμβρης 1993 οι απεργοί της ΕΑΣ επιστρέφουν νικητές στο αμαξοστάσιο της Π. Ράλλη
Η κοινή διαδήλωση των περισσότερων οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς μαζί με μετανάστες από την Αλβανία στις 13 Ιούνη 1991 ήταν ένας σταθμός αποφασιστικός στη δύσκολη πορεία για να φτάσουμε στο μαζικό κίνημα που αγκάλιασε τους πρόσφυγες το 2015-16 και στη συνέχεια στη νικηφόρα μάχη για τη καταδίκη της ναζιστικής συμμορίας της Χ.Α. Μόλις ένας χρόνος και κάτι έχει περάσει από το ιστορικό συλλαλητήριο της Οκτώβρη 2020 έξω από το Εφετείο που επισφράγισε αυτή τη νίκη. Με όλες τις «μικρές» και μεγάλες μάχες που μεσολάβησαν. Όπως όταν το καλοκαίρι του 2017 διαδηλώναμε με την ΚΕΕΡΦΑ στον Ασπρόπυργο ενάντια στις επιθέσεις των φασιστών σε Πακιστανούς εργάτες.
Την πάλη ενάντια στον σεξισμό. Από το πρωτοσέλιδο της Εργατικής Πρωτοπορίας στις 17 Μάρτη 1980 με το αφιέρωμα στο κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών και το θρυλικό σκίτσο που το διακοσμούσε, μέχρι τη σημερινή Κίνηση για την απεργιακή 8 Μάρτη, περνώντας μέσα από τις συζητήσεις στους χώρους δουλειάς για το βιβλίο «Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών», υπάρχει μια διαδρομή γεμάτη συγκρούσεις με τις σεξιστικές επιθέσεις.
Και βέβαια καθοριστικές ήταν οι εμπειρίες της αλυσίδας των πολιτικών επιλογών και μαχών που άνοιξε για την Αριστερά το κίνημα του Σιάτλ και της Γένοβα όπως έμεινε στην ιστορία που συναντήθηκε και αλληλοτροφοδοτήθηκε με το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα του 2003-4. Εμπειρίες που είχανε μια διπλή διάσταση.
Γένοβα, Ιούλης 2001
H αναφορά στη στρατηγική του ενιαίου μετώπου έγινε ώθηση για το άπλωμα των πρωτοβουλιών που είχε ανάγκη το κίνημα και για αυτό αγκαλιάστηκαν πλατιά. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είκοσι χρόνια πριν: το φθινόπωρο του 2001 όταν ο Πέτρος Κωνσταντίνου από την Πρωτοβουλία Γένοβα, ο Γρηγόρης Φελώνης από το ΕΚΑ και ο Θανάσης Παφίλης βουλευτής του ΚΚΕ, καλούσαν από κοινού συλλαλητήριο ενάντια στην αμερικανονατοϊκή επίθεση στο Αφγανιστάν. Δυο χρόνια μετά, στις 15 Φλεβάρη του 2003 εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωναν στην Αθήνα μετά από το κάλεσμα της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο που η δουλειά της είχε κερδίσει συνδικάτα, δήμους, φοιτητικούς συλλόγους, κόμματα της Αριστεράς σε αυτή την πανστρατιά.
Στο μεγάλο αντιπολεμικό συλλαλητήριο 15 Φλεβάρη 2003
Ταυτόχρονα όμως, έχουμε την εμπειρία (μια φτωχή λέξη για να συνοψίσει τις συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, επιχειρήματα, και γιατί όχι, καυγάδες) της επιμονής στον επαναστατικό δρόμο, με την αισιοδοξία ότι οι ορίζοντες που ανοίγουν οι αγώνες είναι πάντα πιο μεγάλοι, ο πήχης που βάζουν πιο ψηλός από τα όρια που θέλει να τους περιορίσει ο ρεφορμισμός. Το κίνημα του Σιάτλ και της Γένοβα είναι αντικαπιταλιστικό ή αντινεοφιλελεύθερο; Κατ’ επέκταση, τι είδους Αριστερά; αντικαπιταλιστική ή αντινεοφιλελεύθερη;
Ήταν διλήμματα, διχάλες στο δρόμο, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 που απέκτησαν πολύ πιο ορατή μορφή στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο στη συνέχεια. Δεν γοητευτήκαμε από τις «Σειρήνες» του ΣΥΡΙΖΑ, επιμείναμε στην ανεξάρτητη πολιτική παρουσία της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, της επαναστατικής Αριστεράς του Νοέμβρη, της ΕΝΑΝΤΙΑ αρχικά και από ακόμα καλύτερες θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην συνέχεια. Και το κυριότερο, ανοίξαμε δρόμους για το κίνημα και τον κόσμο της Αριστεράς.
Η νύχτα της νίκης του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα
50 χρόνια ΣΕΚ: Σταθερά ενάντια στην κρατική τρομοκρατία
Κώστας Πίττας, Δημήτρης Δασκαλάκης
50 χρόνια αγώνες για την επανάσταση και τον Σοσιαλισμό σημαίνουν και μισό αιώνα σύγκρουση με την κρατική τρομοκρατία. Οι εργάτες και η νεολαία στην Ελλάδα έχουν μια πλούσια παράδοση από μάχες ενάντια στην καταστολή του αστικού κράτους και για την οργάνωση της συμπαράστασης σε διωκόμενους αριστερούς αγωνιστές –και σε αυτές η ΟΣΕ και το ΣΕΚ πρωτοστάτησαν, έχοντας προσανατολισμό ότι η απάντηση είναι το μαζικό κίνημα. Από την εποχή της χούντας, την εξέγερση του Νοέμβρη και τη Μεταπολίτευση μέχρι τα σημερινά όργια αστυνομικής και δικαστικής καταστολής της κυβέρνησης του Μητσοτάκη.
Πολύ γρήγορα μετά την κατάρρευση της χούντας ο «εθνάρχης» Καραμανλής, αντιμέτωπος με την τεράστια έκρηξη των απεργιών και των διαδηλώσεων που σάρωναν όλη τη χώρα, στράφηκε ξανά στην, γνώριμη για κάθε δεξιά κυβέρνηση, τρομοκρατία. «Παρατηρείται μια χαλάρωσις… πρέπει να ληφθούν μέτρα. Οι λαοί κυβερνώνται διά της διαφωτίσεως, διά της πειθούς και διά των κυρώσεων», δήλωνε στο υπουργικό συμβούλιο στις 12/3/1976. Κι επειδή η «διαφώτισις» και η «πειθώ» δεν έφερναν αποτελέσματα, κατέφυγε μόνο στις «κυρώσεις»: Δίπλα στον απεργοκτόνο Ν. 330, ψήφισε τον Ν. 410 της 10/8/1976 (το ‘Ιδιώνυμο’) που ποινικοποιούσε σχεδόν κάθε κινηματική πρακτική, από την «άσκηση ψυχολογικής βίας» σε αστυνομικά όργανα ή στην... κυβέρνηση μέχρι τις διαδηλώσεις. Ακολούθησε ένα όργιο κρατικής καταστολής απέναντι στο εργατικό κίνημα και την αριστερά.
Στην Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση είχαμε ήδη πάρει μια γεύση της τρομοκρατίας του Καραμανλή από την προηγούμενη χρονιά. Αρχές άνοιξης του 1975, εφτά σύντροφοι και συντρόφισσες στην Πάτρα είχαμε συλληφθεί και συρθεί στα δικαστήρια, στην πρώτη δίκη μετά τη χούντα με κατηγορίες όπως «αναζωπύρωση πολιτικών παθών», «εξύβριση κυβέρνησης», ακόμα και «ηθική αυτουργία», με αφορμή μια αφίσα που κατήγγειλε ακριβώς την «καραμανλική τρομοκρατία». Κερδίσαμε τη δίκη, οι σύντροφοι απαλλάχτηκαν.
Αμέσως μετά τη δολοφονία των αγωνιστών της RAF (ομάδα ‘Μπάαντερ-Μάινχοφ’) στις γερμανικές φυλακές, η ΟΣΕ με προκήρυξή της στις 18/10/1977 καλεί σε συγκέντρωση στα Προπύλαια και πορεία στη γερμανική πρεσβεία. Δυο μέρες αργότερα, «τα ξημερώματα 20 Οκτώβρη, η αστυνομία δολοφονεί τον αγωνιστή Χρήστο Κασίμη την ώρα που επιχειρούσε να βάλει βόμβα στη γερμανική εταιρεία AEG και η αστυνομία εξαπολύει άγριο κυνηγητό με έρευνες σε σπίτια και συλλήψεις», διαβάζουμε στην ‘Εργατική Πρωτοπορία’ (31/10/1977) με πρωτοσέλιδο τίτλο «Να μη γίνει η Ελλάδα στρατόπεδο συγκέντρωσης του Καραμανλή». Με πρωτοβουλία των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς ΟΣΕ, ΚΟ Μαχητής, ΟΚΔΕ και ΟΠΑ συγκροτείται ‘Επιτροπή ενάντια στην τρομοκρατική επίθεση της κυβέρνησης’ που καλεί στην κηδεία του Χρ. Κασίμη και σε συγκέντρωση στις 31/10.
Λευτεριά στο Γιάννη Σερίφη
Τις επόμενες μέρες η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κλιμακώνει την τρομοκρατική της επίθεση: στήνει σκευωρία και φυλακίζει σαν «τρομοκράτη» τον εργάτη της AEG Γιάννη Σερίφη και συλλαμβάνει πέντε αγωνιστές με την κατηγορία της «ηθικής αυτουργίας». Απαγορεύει την πορεία του Πολυτεχνείου και στις 18 Νοέμβρη η αστυνομία επιτίθεται σε Παλαιστίνιους που εισβάλουν στην αιγυπτιακή πρεσβεία για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην ‘προσέγγιση’ Αιγύπτου-Ισραήλ.
«Σ’ αυτές τις συνθήκες δημιουργήθηκε η ‘Επιτροπή για την απελευθέρωση του Γιάννη Σερίφη’ από τις οργανώσεις ΟΣΕ και ΟΚΔΕ και ένα μικρό αριθμό αγωνιστών ενώ σύντομα προστέθηκε και η ΟΠΑ», διαβάζουμε στο έκτακτο φύλλο που κυκλοφόρησε η ‘Εργατική Πρωτοπορία’. «Με το μοίρασμα ενημερωτικού υλικού, με το μάζεμα υπογραφών, με μάχες για να εγκριθούν ψηφίσματα συμπαράστασης από γενικές συνελεύσεις (όπως των πλακάδων και των υδραυλικών στους οικοδόμους), άρχισε να διαλύεται το κλίμα σιωπής και να καταξιώνεται η υπεράσπιση του Γ. Σερίφη σαν υπόθεση του κινήματος». Έτσι, τον Οκτώβρη του ’78, όταν έγινε η δίκη του Σερίφη, «ύστερα από ένα χρόνο δουλειάς της Επιτροπής με συγκεντρώσεις, συναυλίες, εκθέσεις φωτογραφίας , ενημερωτικό υλικό σε γειτονιές και εργοστάσια, με άπλωμα της καμπάνιας στο εξωτερικό κλπ… φτάσαμε… δεκάδες εκλεγμένοι συνδικαλιστές και χιλιάδες κόσμος να έχουν εκφράσει τη συμπαράστασή τους, στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης να είναι μάρτυρες υπεράσπισης». Η σκευωρία έπεσε κι ο Γιάννης Σερίφης αθωώθηκε.
Κουμής - Κανελλοπούλου, τα ΜΑΤ δολοφονούν
«Το ‘ήπιο κλίμα’ είναι δολοφονική τρομοκρατία» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της ‘Εργατικής Πρωτοπορίας’ (30 Νοέμβρη 1980), μετά τις δολοφονίες του Κουμή και της Κανελλοπούλου από τα ΜΑΤ στην πορεία του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση της ΝΔ είχε απαγορεύσει να πάει η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία. Από τις φοιτητικές συσπειρώσεις και οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς (ΚΟ Μαχητής, ΟΣΕ, ΟΚΔΕ, ΚΚΕ(μ-λ), Β’ Πανελλαδική) δημιουργήθηκε η Πρωτοβουλία Πολυτεχνείο ’80 με στόχο το σπάσιμο της απαγόρευσης. Χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στα Χαυτεία και βάδισαν προς το Σύνταγμα, όπου τους επιτέθηκαν τα ΜΑΤ. Ακολούθησε άγρια καταστολή από τα ΜΑΤ σε όλο το κέντρο της Αθήνας και οι δολοφονίες των Κουμή και Κανελλοπούλου. Απέναντι στην κάλυψη της αστυνομικής βίας από το σύνολο της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης προς χάριν του ‘ήπιου κλίματος’, έγινε προσπάθεια από την Πρωτοβουλία να υπάρξει απάντηση με συγκέντρωση στα Προπύλαια στις 21/11, «που αν και δεν είχε τις διαστάσεις μιας απάντησης στις δολοφονίες, ήταν μια βάση ανασύνταξης, σπάζοντας το κλίμα τρομοκρατίας και το πολιτικό προβοκάρισμα του κόσμου που χτυπήθηκε» (‘Εργατική Πρωτοπορία’ 30/11/1980).
Η ανάγκη της πάλης ενάντια στην κρατική καταστολή δεν σταμάτησε μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Το 1985, «η δολοφονία του 15χρονου αναρχικού μαθητή Μιχάλη Καλτεζά από την αστυνομία αμέσως μετά την πορεία του Πολυτεχνείου προκάλεσε μια έκρηξη και το σύνθημα ‘Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων’ ήρθε σχεδόν αυτόματα στο στόμα ενός κόσμου που ήδη βρισκόταν σε κινητοποίηση μετά την ανακοίνωση των οικονομικών μέτρων λιτότητας», διαβάζουμε στο περιοδικό της ΟΣΕ ‘Η Μαμή’ (Δεκέμβρης 1985), που στο εξώφυλλό του έχει φωτογραφία το χτύπημα απεργιακής φρουράς στα λεωφορεία από την αστυνομία.
Στις 15 Σεπτέμβρη του 1986 τα ΜΑΤ δολοφόνησαν τον απεργό οικοδόμο της ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ Άγγελο Μαυροειδή. Στην κηδεία του στην Καισαριανή η ΟΣΕ και άλλες οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς άνοιξαν πανό και μετά «έκαναν πορεία μαζί με εργαζόμενους της ΕΔΟΚ ΕΤΕΡ στο Μέγαρο Μαξίμου και στη Βουλή με συνθήματα ‘Τα ΜΑΤ χτυπούν, δολοφονούν, εδώ και τώρα να διαλυθούν’, ‘Να αφοπλιστεί η αστυνομία’». (‘Η Μαμή’, Οκτώβρης 1986).
“Το κράτος είστε εσείς”
Μόλις λίγους μήνες είχε στην κυβέρνηση η ΝΔ του Κωσταντίνου Μητσοτάκη όταν έσπευσαν στα τέλη του 1990 να ψηφίσουν τον Ν.1916, τον δεύτερο “τρομονόμο”. Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και της 17Ν ο Μητσοτάκης βιάζεται να οχυρώσει την κυβέρνηση του που βρίσκεται από τις πρώτες μέρες της αντιμέτωπη με τις εργατικές αντιστάσεις. “Το κράτος είστε εσείς”, θα πει ο Μητσοτάκης στην ΕΛ.ΑΣ για να της “λύσει τα χέρια”. Έτσι έλυσε τα χέρια των τραμπούκων ΟΝΝΕΔιτών που στις 8 Γενάρη του 1991 δολοφόνησαν στην Πάτρα τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα. Δυό μέρες αργότερα, τη μέρα της κηδείας του Τεμπονέρα στην Αθήνα διαδηλώνουν 150.000 μαθητές, φοιτητές και εργάτες φωνάζοντας “Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων”. Η αστυνομία χτυπάει βάναυσα την πορεία. Ένα καπνογόνο προκαλεί πυρκαγιά στο κατάστημα «Κ. Μαρούσης» και τέσσερις άνθρωποι που βρίσκονται μέσα χάνουν τη ζωή τους. “Το βρωμερό γουρούνι που ακούει στο όνομα Μητσοτάκης ανησυχεί για τα χημικά του Σαντάμ Χουσεΐν την ώρα που τα χρησιμοποιεί απλόχερα ενάντια στο λαο” έγραφε το ρεπορτάζ της Εργατικής Αλληλεγγύης, συνδέοντας την πάλη ενάντια στην καταστολή με το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στην επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ.
Στη σύντομη θητεία τους ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του έστειλαν κατ' επανάληψη τα ΜΑΤ να χτυπήσουν τους απεργούς της ΕΑΣ στους δρόμους και στα αμαξοστάσια, τους φυλάκισαν, άσκησαν δίωξη στην ΟΣΕ για το Μακεδονικό και έστησαν μια ολόκληρη σκευωρία σε βάρος του αναρχικού Νώντα Σκυφτούλη. “Τρομοκράτης είναι ο Μητσοτάκης”, ήταν η απάντηση της ΟΣΕ που το 1997 προχώρησε στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος.
Την πτώση της κυβέρνησης ΝΔ ακολούθησε η υπόσχεση και η προσδοκία ότι το ΠΑΣΟΚ θα καθάριζε τα λεγόμενα “σταγονίδια”, τα απομεινάρια της Χούντας στους κρατικούς μηχανισμούς και ιδιαίτερα την αστυνομία. Το ΠΑΣΟΚ και του Αντρέα και του Σημίτη όχι μόνο την διέψευσαν αλλά βασίστηκαν πάνω σε αυτά για να καταστείλουν μια σειρά αγώνες όπως αυτούς των εκπαιδευτικών ενάντια στις επιθέσεις Αρσένη και την απεργία διαρκείας των εργαζομένων της Ιονικής Τράπεζας. “Τα ΜΑΤ, συνεπικουρούμενα από τη Δικαιοσύνη, θα κληθούν την εβδομάδα που έρχεται να 'λύσουν' τον 'γόρδιο δεσμό' της Ιονικής Τράπεζας”, έγραφε το ΒΗΜΑ στις 24 Μαΐου 1998 για να ακολουθήσει η έφοδος τους στο μηχανογραφικό της τράπεζας που βρισκόταν κατειλημμένο από τους εργαζόμενους και η απόφαση των δικαστηρίων να κηρύξουν την απεργία ως παράνομη και καταχρηστική.
Τον Ιούνη του 2001 η κυβέρνηση Σημίτη, συνεχίζοντας από εκεί που το είχε αφήσει ο Μητσοτάκης κατέβασε προς ψήφιση έναν νέο τρομονόμο. Το ΣΕΚ και η Πρωτοβουλία Γένοβα που εκείνες τις μέρες ετοιμάζονταν για τη διεθνή διαδήλωση στη Γένοβα καλούσαν μαζί με την Επιτροπή Αγώνα σε διαδήλωση στα Προπύλαια: “Η άρχουσα τάξη διεκδικεί για τον εαυτό της το ρόλο του ασφαλούς ορμητήριου για όλες τις βρωμοδουλειές του ιμπεριαλισμού... Κομμάτι αυτών των φιλοδοξιών είναι και η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών ώστε να μπορούν να παίξουν πιο αποτελεσματικά τον ρόλο τους με έναν νόμο που τους δίνει την ευκαιρία να βαφτίζουν τρομοκράτη κάθε έναν που συμπαραστέκεται στους Παλαιστίνιους, παλεύει ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια, για παράδειγμα... Με τους αγώνες μας μπορούμε να πετάξουμε και αυτό το κατασκεύασμα στα σκουπίδια όπως έγινε και με τους προηγούμενους τρομονόμους”, έγραφε η Εργατική Αλληλεγγύη στις 6 Ιούνη.
Δολοφονία Νίκου Τεμπονέρα
Πραίτωρες
Το 2006 μπροστά στην εξέγερση των φοιτητών και των εργαζόμενων στα πανεπιστήμια ενάντια στην αναθεώρηση του Άρθρου 16 και τον νόμο-πλαίσιο ο τότε υπ. Δημόσιας Τάξης, Βύρων Πολύδωρας εξυμνούσε τους “praetores urbanus” και τους έστελνε να χτυπάνε στα τυφλά. Στη μεγαλειώδη διαδήλωση της 8 Ιούνη τα ΜΑΤ οργίασαν αλλά η μαζικότητα και η αποφασιστικότητα της διαδήλωσης ανάγκαζε την υπ. Παιδείας να κάνει ένα βήμα πίσω και την Καθημερινή να λέει πως “το ζητούμενο δεν είναι η καταστολή της αντίδρασης δια της βίας... αλλά η κατανόηση της δυναμικής αυτής”. “Η 'στρατηγική της έντασης' αποτυγχάνει. Το σύνθημα 'Μαριέττα παραιτήσου' γίνεται απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού και της ΠΟΣΔΕΠ...” έγραφε στο τέλος εκείνης της χρονιάς η Λένα Βερδέ στο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω νο.61.
Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες
Το μέτωπο της Παιδείας παρέμενε ανοιχτό όταν δύο χρόνια αργότερα στις 6 Δεκέμβρη του 2008 το βράδυ, ο ειδικός φρουρός Κορκονέας πυροβολούσε τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, πυροδοτώντας μια εξέγερση, που θα άφηνε άφωνους τους πολιτικούς και τους μεγαλοδημοσιογράφους να ψελλίζουν καταδίκες της βίας “απ’ όπου κι αν προέρχεται” και που έγινε η αρχή του τέλους για την κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή.
“Ενας 16 χρονος δολοφονημένος εν ψυχρώ από αστυνομικό – Ένας μετανάστης χαροπαλεύει, χτυπημένος στο Αλλοδαπών – Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων”, έγραφε το πρωτοσέλιδο του έκτακτου φύλλου της Εργατικής Αλληλεγγύης που κυκλοφορούσε την επόμενη καλώντας στις διαδηλώσεις. Από την πρώτη στιγμή η προσπάθεια του ΣΕΚ ήταν να συνδεθεί η εξέγερση με το οργανωμένο εργατικό κίνημα αλλά και με τη μάχη ενάντια στον ρατσισμό. Διαβάζουμε στο ίδιο φύλλο: “η οργισμένη νεολαία... μπορεί να ξεσηκώσει μαζί της και τους εκπαιδευτικούς και να κατέβει στο συλλαλητήριο της 8/12 στα Προπύλαια με οργανωμένη δύναμη με διάρκεια και προοπτική”. Και αντίστροφα: “Στο πλευρό της νεολαίας είναι η θέση όλων των εργαζόμενων και των σωματείων τους αρχίζοντας με την Πανεργατική Απεργία στις 10 Δεκέμβρη. Δίπλα στα αιτήματα των εργατών... πρέπει να κάνουμε αίτημα της Πανεργατικής να φύγει η κυβέρνηση των δολοφόνων”. Το πανό του ΣΕΚ “Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων” δεν έλειψε από καμία εργατική, νεολαιίστικη και αντιρατσιστική κινητοποίηση εκείνο το διάστημα.
Το νήμα της κρατικής καταστολής διατήρησαν όλες οι επόμενες κυβερνήσεις. Από τις μνημονιακές κυβερνήσεις των Παπανδρέου και Παπαδήμου ενάντια στο κίνημα των πλατειών και των μεγάλων πανεργατικών το 2011-2012, την κυβέρνηση Σαμαρά που ακολούθησε με τις εκστρατείες ανακατάληψης των πόλεων ενάντια στους πρόσφυγες και την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ το 2013, και βέβαια η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη που δεν δίστασε, με αρμόδιο υπουργό και πάλι τον Χρυσοχοΐδη να χτυπήσει τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του Εφετείου τη μέρα της καταδίκης της ΧΑ και που με πρόσχημα την πανδημία προσπάθησε και προσπαθεί ακόμα να σταματήσει τους αγώνες του εργατικού κινήματος.
Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια το ΣΕΚ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή τόσο στην επέτειο του Πολυτεχνείου το 2020 όσο και στις 6 Δεκέμβρη, επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου, σπάζοντας τις απαγορεύσεις. Αυτή του η δράση προκάλεσε τις αστυνομικές επιδρομές στα γραφεία του στις 30/10/2020 και στις 8/12/2020 αλλά και την προσαγωγή δεκάδων μελών του μετά τη συγκέντρωση στις 6 Δεκέμβρη 2020.
50 χρόνια αγώνων και σύγκρουσης με την κρατική καταστολή που η ΟΣΕ και το ΣΕΚ τους έδωσαν πάντα με τον προσανατολισμό πως αυτή η μάχη είναι υπόθεση ολόκληρου του εργατικού κινήματος και η απάντηση είναι η διάλυση των κατασταλτικών μηχανισμών. Όπως έγραφε η Εργατική Αλληλεγγύη τον Δεκέμβρη του 1990, “Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε συνδικάτο, σε κάθε φοιτητικό σύλλογο η πάλη ενάντια στη λιτότητα, τις περικοπές και τις απολύσεις είναι ταυτόχρονα πάλη ενάντια στην τρομοκρατία της κυβέρνησης και της αστυνομίας. Να καταργηθούν τα ΜΑΤ. Να αφοπλιστεί η αστυνομία”.
50 χρόνια ΣΕK: Διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών ενάντια στις πολεμοκάπηλες εκστρατείες
1992, “Άγκυρα-Αθήνα-Λευκωσία, εχθρός μας το κεφάλαιο και η στρατοκρατία”.
Συγκέντρωση με συμμετοχή του σ. Ντοάν Ταρκάν από το DSiP της Τουρκίας
Το 1991 οι κάτοικοι της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας αποφάσιζαν σε δημοψήφισμα υπέρ της ανεξαρτησίας από την έως τότε Γιουγκοσλαβία. Σύμφωνα με την εθνικιστική προπαγάνδα οι “Σκοπιανοί” που ήθελαν να “πάρουν το όνομα της Μακεδονίας” στόχευαν να κατακτήσουν τα ελληνικά εδάφη ίσαμε τη Θεσσαλονίκη.
Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια που ακολούθησαν στήριζε η κυβέρνηση ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός. Απέναντι στην εθνικιστική υστερία, η ΟΣΕ (η οργάνωση από την οποία προήλθε το ΣΕΚ) που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '80 μιλούσε για το Μακεδονικό, κυκλοφόρησε το βιβλίο “Η κρίση στα Βαλκάνια, το Μακεδονικό και η εργατική τάξη”. Ένα βιβλίο που στόχευε στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας για τους Μακεδόνες και υποστήριζε το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού τους.
Στις 24 Μάρτη 1992 συνεργείο της ΟΣΕ που διακινούσε το βιβλίο στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Ν. Ηράκλειο συλλαμβάνεται. Ο Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Αθηνών αποφασίζει “αυτεπάγγελτα” να ασκήσει δίωξη σε 5 μέλη της ΟΣΕ και να τους σύρει στα δικαστήρια. Μέσα από μία ολόκληρη καμπάνια το βιβλίο δικαιώθηκε στα δικαστήρια και οι κατηγορίες για “εσχάτη προδοσία” κατέπεσαν. Σε ένα μόνο μήνα πάνω από 100 συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί και βουλευτές υπέγραφαν το κείμενο συμπαράστασης στους 5 της ΟΣΕ. Αρκετοί από αυτούς παρεβρέθηκαν στη δίκη ως μάρτυρες υπεράσπισης. Δύο μήνες αργότερα το κείμενο θα υπέγραφαν πάνω από 400 απεργοί των μπλε λεωφορείων της ΕΑΣ και το πανό της ΟΣΕ “Οι εργάτες των Βαλκανίων είναι αδέρφια μας” θα βρισκόταν σε όλες τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις.
Η Εργατική Αλληλεγγύη που κυκλοφορούσε λίγες μέρες μετά τις συλλήψεις είχε τον ίδιο διεθνιστικό πρωτοσέλιδο τίτλο. Η “Άποψή μας” τόνιζε πως “ο Μητσοτάκης κι ο Σαμαράς τσακώνονται για το πώς θα εξασφαλίσουν μεγαλύτερο μερίδιο για τους έλληνες καπιταλιστές στη βρώμικη παρτίδα πόκερ που παίζεται πάνω στις πλάτες των λαών της πρώην Γιουγκοσλαβίας... Ο μόνος τρόπος να παλέψουμε για την ειρήνη στα Βαλκάνια είναι να προωθήσουμε την ενότητα της εργατικής τάξης, να ξεριζώσουμε τις δυσπιστίες που στάζει η σωβινιστική προπαγάνδα στα μυαλά των εργατών”.
Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, κι ενώ μεσολάβησαν εμπάργκο, βέτο στο ΝΑΤΟ, μπλοκάρισμα της ένταξης στην ΕΕ και η ορμητική έφοδος του ελληνικού κεφαλαίου στη γειτονική χώρα, υπογράφτηκε το 2018, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η συμφωνία των Πρεσπών. Μια συμφωνία που η ΝΔ χαρακτήριζε προδοτική και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, “μοντέλο”.
Άθλια συμφωνία
Το ΣΕΚ, από την ίδια σκοπιά της διεθνιστικής αλληλεγγύης, επέμενε πως η ελληνική διπλωματία πήρε με τη συμφωνία όλα όσα επιθετικά διεκδικούσε. Η ελληνική Πολεμική Αεροπορία πήρε τον έλεγχο του εναέριου χώρου των γειτόνων μας και οι καπιταλιστές ανέλαβαν την προστασία τους στο δρόμο προς την ένταξη στην ΕΕ. “Ο ελληνικός καπιταλισμός βγαίνει κερδισμένος από τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτό φυσικά δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες: το κεφάλαιο δεν πρόκειται να μοιραστεί με τους φτωχούς και τους εργάτες τα κέρδη... Για εμάς τους απλούς ανθρώπους στο τρίγωνο Αθήνα-Σκόπια-Άγκυρα η συμφωνία των Πρεσπών είναι μια άθλια συμφωνία. Όχι γιατί προδίδει τα εθνικά συμφέροντα αλλά γιατί τα προάγει με τον πιο επιθετικό και επικίνδυνο τρόπο”, έγραφε στην Εργατική Αλληλεγγύη ο Σωτήρης Κοντογιάννης.
Η επιμονή όμως στις αρχές του διεθνισμού δεν περιορίστηκε στο Μακεδονικό. Στις κόντρες της ελληνικής άρχουσας τάξης με την αντίστοιχη τουρκική, από το “βυθίσατε το Χόρα” το 1976 και την κρίση με το ΣΙΣΜΙΚ το 1987 μέχρι την “επακούμβηση” του ελληνικού πλοίου Λήμνος και του τουρκικού Kemal Reis το καλοκαίρι του '20 και από τα Ίμια μέχρι τις διενέξεις για τις ΑΟΖ και το Κυπριακό, το ΣΕΚ πρωτοστατούσε πάντα βάζοντας τα κοινά ταξικά συμφέροντα των εργατών και των εργατριών σε Ελλάδα και Τουρκία πάνω από τα “εθνικά”.
“Οι εργάτες στην Τουρκία, την Ελλάδα και την Κύπρο δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από τη νέα κλιμάκωση της διαμάχης στη Μεσόγειο για τις ΑΟΖ. Αντίθετα, έχουν πολλά να χάσουν αν η διαμάχη εξελιχθεί σε στρατιωτική αναμέτρηση”, τόνιζε κοινή διακήρυξη του ΣΕΚ με τις αδελφές του οργανώσεις DSiP και Εργατική Δημοκρατία από Τουρκία και Κύπρο τον Αύγουστο του 2020. “Η μόνη εγγύηση για ειρήνη και δικαιοσύνη είναι η κλιμάκωση των εργατικών αγώνων. Αντλούμε έμπνευση από το παγκόσμιο κύμα εξεγέρσεων, από τη Χιλή μέχρι τον Λίβανο και από το Σουδάν μέχρι τη Γαλλία. Προβάλλουμε άμεσα αιτήματα για: Τερματισμό όλων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή... Τερματισμό των ερευνών και των εξορύξεων για πετρέλαιο και φυσικό αέριο στη Μεσόγειο. Τερματισμό του αγώνα δρόμου των εξοπλισμών. Όχι δαπάνες για μαχητικά αεροπλάνα, φρεγάτες ή πυραύλους είτε από τη Δύση είτε από τη Ρωσία”, κατέληγε η ανακοίνωση.
Η προσήλωση στον διεθνισμό ήταν άλλωστε αυτή που είχε φέρει την ΟΣΕ αντιμέτωπη με το μένος των φασιστών ήδη στην αυγή της δεκαετίας του '90 όταν ακροδεξιοί, μπάτσοι και ασφαλίτες με τις πλάτες του υπουργού Δημόσιας Τάξης Δ. Μανίκα πραγματοποιούσαν δολοφονικά πογκρόμ στην Κομοτηνή επί τρεις μέρες ενάντια στην τουρκική μειονότητα. Την τελευταία μέρα των επιθέσεων, 31 Γενάρη, τα γραφεία της ΟΣΕ στην οδό Μενάνδρου στην Αθήνα δέχονταν μια καταστροφική εμπρηστική επίθεση. Η ΟΣΕ ήταν γνωστή για την διεθνιστική στάση αλληλεγγύης που υπερασπιζόταν στο μειονοτικό ζήτημα μέσα από τη δράση της. Στη Συνδιάσκεψή της λίγες βδομάδες αργότερα συζητούσε το μειονοτικό και πρότασε ως καθήκον τον αγώνα για “Ίσα δικαιώματα και αναγνώριση της εθνικής ταυτότητας. Ελεύθερη πολιτική έκφραση και υποστήριξη από τα συνδικάτα των αιτημάτων των Τούρκων εργατών”.
“Είμαστε μαζί με τους εργαζομένους που δίνουν καθημερινά την μάχη κόντρα στα μνημόνια και στις πολιτικές που καταστρέφουν τις ζωές μας”, έγραφε στην Εργατική Αλληλεγγύη τρεις δεκαετίες μετά, το 2019, ο Τζεμαλή Μηλιαζήμ, μέλος της μειονότητας και του ΣΕΚ. “Σε αυτή την μάχη” συνέχιζε. “δεν χωράνε διαχωρισμοί, γιατί όταν μειώνουν τους μισθούς, τους μειώνουν και για τον Γιάννη, τον Πέτρο αλλά και για τον Αχμέτ και τον Μεχμέτ. Όταν κλείνουν τα νοσοκομεία, όλοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν την δυνατότητα να πάνε στο γιατρό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σχολεία. Η στάση της Αριστεράς πρέπει να είναι η υπεράσπιση του δικαιώματος του ατομικού και του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού. Δεν πρέπει να καταπίνει το φαρμάκι του εθνικισμού”. Είναι αυτοί οι κοινοί αγώνες που σήμερα αναγκάζουν τον κάθε Μητσοτάκη να μιλά για “σεβασμό στα δικαιώματα της μειονότητας”.
Κοινωνικά Φόρουμ
Η διεθνιστική αλληλεγγύη όμως δεν αφορά μόνο στις γειτονικές χώρες. Την πρώτη δεκαετία του 2000 το ΣΕΚ συμμετείχε με αντιπροσώπους του στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε και το Καράκας, στις αντιπολεμικές διασκέψεις του Κάιρου, ενώ μαζική ήταν η συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ στην Φλωρεντία, τις διαδηλώσεις του αντικαπιταλιστικού κινήματος σε Πράγα, Νίκαια, Εβιάν, Στρασβούργο και πάνω απ' όλα στη Γένοβα.
Παράλληλα σε κάθε ξέσπασμα της παλαιστινιακής αντίστασης και από το ξεκίνημα του κινήματος των πλατειών στο Ισπανικό κράτος το 2011ως την έκρηξη της Αραβικής Άνοιξης αλλά και παλιότερα από την Πολωνία της Αλληλεγγύης στις αρχές του '80 και το Caracazo στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας στις αρχές του '89 ως την εξέγερση της Αργεντινής το 2001, το ΣΕΚ έκανε γνωστά αυτά τα κινήματα μέσα σε εργατικούς χώρους και γειτονιές μέσα από τα έντυπα του, με εκδηλώσεις αλλά και με διαδηλώσεις συμπαράστασης στους αγώνες των από κάτω. Δεκάδες είναι οι εκπρόσωποι αυτών των κινημάτων που πέρασαν από τα πάνελ των φεστιβάλ Μαρξισμός που οργανώνει το ΣΕΚ από το 1988.
Σήμερα, μπροστά στην όξυνση των ανταγωνισμών με την Τουρκία για τις ΑΟΖ, τις δολοφονικές ρατσιστικές πολιτικές των κλειστών συνόρων αλλά και τους αντιδραστικούς άξονες με το Ισραήλ και τον αλ Σίσι της Αιγύπτου, η ανάγκη για μια δυνατή επαναστατική Αριστερά που δεν θα υποκύπτει κάθε φορά που τα “εθνικά συμφέροντα” μας καλούν να αφήσουμε στην άκρη τα ταξικά, είναι καθοριστική. Αυτή την παράδοση γιορτάζει φέτος το ΣΕΚ, αυτήν συνεχίζει να χτίζει μαζί και με τις υπόλοιπες οργανώσεις της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Τάσης στην οποία ανήκει, και μας καλεί να την γιορτάσουμε μαζί στις 5 Δεκέμβρη στον Πανελλήνιο αλλά και να την δυναμώσουμε.
1987, “Έλληνες και Τούρκοι εργάτες ενωμένοι”
1992, Διαδήλωση ενάντια στη δίωξη των 5 της ΟΣΕ για το Μακεδονικό
2021, Πορεία στην πρεσβεία του Ισραήλ
ΣΕΚ -50 Χρόνια Αγώνες: Πολιτικές & καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στον Πανελλήνιο
5 Δεκεμβρίου | 12:00 - 19:00
ΣΕΚ- 50 χρόνια αγώνες για την Επανάσταση και τον Σοσιαλισμό
5 Δεκέμβρη 12-7μμ Γήπεδο μπάσκετ Πανελλήνιος (Ευελπίδων 2-Πεδίο Αρεως)
Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα επαναστατών που ίδρυσαν την Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ) τον Οκτώβρη του 1971, μέσα στα χρόνια της χούντας. Συμπληρώνονται πέντε δεκαετίες αγώνα κάτω από τη σημαία της εργατικής επανάστασης και του σοσιαλισμού. Δώσαμε πολλές και σκληρές μάχες μαζί με χιλιάδες αγωνιστές όλα αυτά τα χρόνια και επι- μένουμε πάντα στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης του Πολυτεχνείου για να φτάσουμε σε μια κοινωνία χωρίς τις βαρβαρότητες του καπιταλισμού.
Με τις ιδέες του Μαρξ και του Ένγκελς, του Λένιν και του Τρότσκι, της Ρόζας και του Γκράμσι γίναμε βασικό κομμάτι της επαναστατικής αριστεράς που πρωτοστάτησε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, που απέρριψε τα διλήμματα «Καραμανλής ή τανκς» στη Μεταπολίτευση, που πολύ πριν το 1989 έλεγε ότι τον σοσιαλισμό τον χτίζουν οι εργάτες και όχι τα τανκς και οι γραφειοκράτες. Δώσαμε μάχες ενάντια στις αυταπάτες για το ΠΑΣΟΚ που είχε υποσχεθεί «σοσιαλισμό στις 18» και κατάντησε να γίνει ο πιο μακρόχρονος διαχειριστής του ελληνικού καπιταλισμού. Μεγαλώσαμε, και το 1997 ξεκινήσαμε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, πάνω στην ώρα για να στηρίξουμε το νέο αντικαπιταλισμό στη Γένοβα το 2001 και τους μεγάλους αγώνες του 21ου αιώνα ενάντια στη χρεοκοπία και τα Μνημόνια.
Η επαναστατική παράδοση ήταν και είναι η πυξίδα μας:
Ξεκάθαρη επιλογή στο δίλημμα «Μεταρρύθμιση ή επανάσταση».
Εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης.
Διεθνισμός είναι η απάντηση στις πολεμοκάπηλες εξορμήσεις του ελληνικού καπιταλισμού από τα Βαλκάνια ως τη Μέση Ανατολή. Δεν έχουμε κοινά «εθνικά συμφέροντα» με τους καπιταλιστές.
Ο καπιταλισμός δεν είναι πανίσχυρος, δεν είναι το «τέλος της ιστορίας».
Η εναλλακτική είναι ο σοσιαλισμός από τα κάτω, ο συλλογικός δημοκρατικός έλεγχος των εργατών και των εργατριών στην οικονομία και στην πολιτική ζωή και όχι ένας κρατικός καπιταλισμός που υπόσχεται ότι θα φέρει τον σοσιαλισμό από τα πάνω.
Για να φτάσουμε σε νικηφόρες εργατικές επαναστάσεις, χρειαζόμαστε μια Αριστερά οργανωμένη σε επαναστατικό κόμμα. Η τάξη μας είναι η δύναμη που μπορεί να υλοποιήσει τις ριζικές ανατροπές που απαιτούνται. Σε κάθε χώρο και σε κάθε κλάδο, σε κάθε νοσοκομείο και κάθε τράπεζα, σε κάθε γειτονιά και κάθε σχολείο και σχολή, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που μπαίνουν μπροστά για να οργανώσουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις μπορούν και πρέπει να ενωθούν πάνω στην προ- οπτική της ανατροπής. Για να πάρει η τάξη μας τον έλεγχο όλου του πλούτου που παράγουμε.
- Χαιρετισμοί από στελέχη της αριστεράς, συνδικαλιστές, πανεπιστημιακούς, ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών
https://ergatiki.gr/article.php?id=25099&issue=1497
https://ergatiki.gr/article.php?id=25021&issue=1495
https://ergatiki.gr/article.php?id=24986&issue=1494
Το πρόγραμμα της εκδήλωσης
https://www.sekonline.gr/article.php?id=1197
12μες-1μμ: προβολή της ταινίας “50 χρόνια αγώνες”
1μμ-3μμ: εκδήλωση “Για ποια κοινωνία παλεύουμε” με ομιλήτριες και ομιλητές τους:
Αργυρή Ερωτοκρίτου, γιατρός, ΔΣ σωμ. Γεννηματάς
Christine Buccholz, Marx21, Γερμανία
Δημήτρης Παπαχρήστος, συγγραφέας, ιστορικό στέλεχος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Δημήτρης Ζώτος, Πολιτική Αγωγή στη Δίκη της Χρυσής Αυγής
Προκόπης Παπαστράτης, Πανεπιστημιακός, ιστορικός
Πάνος Γκαργκάνας, εφημερίδα Εργατική Αλληλεγγύη
3μμ- 4μμ: διάλειμμα, Παρουσίαση της έκθεσης με φωτογραφικό υλικό και αφίσες από τα 50 χρόνια
4μμ-6μμ: εκδήλωση “Για την Αριστερά της επανάστασης και του Σοσιαλισμού” με ομιλήτριες/τές τους:
Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής ΚΕΕΡΦΑ
Κωνσταντίνα Κούνεβα, συνδικαλίστρια
Alex Callinicos, SWP Βρετανία
Απεργοί από e-food και COSCO
Άννα Τσινίκα, μέλος ΔΣ ΠΣΥΠ-ΕΡΤ
Κώστας Καταραχιάς, γιατρός
Μαρία Στύλλου, περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω
6μμ- 7μμ Συναυλία
Η συμμετοχή είναι 5 ευρώ για εργαζόμενους και φοιτητές, 3 ευρώ για άνεργους και μαθητές
Επικοινωνία – Δήλωση συμμετοχής
- www.sekonline.gr • Τηλέφωνα: 6955 687583, 210 52 21509•Αναξαγόρα 14Α Ομόνοια, Αθήνα, Τ.Κ.: 105 52, email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. •Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Φειδίου 14, Αθήνα, τηλ. 210 5247584, www.marxistiko.gr
