Εβραϊκή Φωνή για την Ειρήνη / Jewish Voice for Peace (JVP)

Εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς κινητοποιούμαστε καθημερινά τα τελευταία δύο χρόνια για να τερματιστεί η σφαγή. Όπως είπαμε την περασμένη εβδομάδα, ο κόσμος ξεσηκώθηκε για την Παλαιστίνη και άλλαξε χάρη σε αυτήν. Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, δημιουργήθηκαν νέες συμμαχίες μεταξύ των κινημάτων και νέες τακτικές οργάνωσης. Και η δεξιά το έχει παρατηρήσει, χρησιμοποιώντας το κίνημα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη ως πεδίο δοκιμών για τις επιθέσεις της εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας των πολιτών. Το καθήκον μας αυτή τη στιγμή είναι να συνεχίσουμε την κλιμακούμενη δράση μας: να γίνουμε περισσότεροι, πιο τολμηροί και πιο ανυπότακτοι από ποτέ... Τα κινήματά μας δεν μπορούν να επιτρέψουν αυτή τη στιγμή να σηματοδοτήσει μια νέα εποχή απόλυτης ατιμωρησίας του Ισραήλ, όπου η γενοκτονία –το έγκλημα των εγκλημάτων– αντιμετωπίζεται ως η νέα κανονικότητα.

       Claudia Cinatti

Από το μεσημέρι της 10ης Οκτωβρίου, όταν η εκεχειρία τέθηκε επίσημα σε ισχύ στη Γάζα, ένα τεράστιο κύμα ανθρώπων – με τα πόδια, με ξεχαρβαλωμένα φορτηγά, καροτσάκια ή ποδήλατα – άρχισε και πάλι την πορεία του προς την πόλη της Γάζα, ή μάλλον προς ό,τι απέμεινε από αυτήν μετά τη βίαιη επίθεση και τη χερσαία κατοχή από τον ισραηλινό στρατό. Το συλλογικό αίσθημα ανακούφισης του παλαιστινιακού λαού, που εκφράζεται με πανηγυρισμούς στους δρόμους, συνυπάρχει με την απελπισία για την ανυπολόγιστη καταστροφή που άφησε πίσω της η γενοκτονία που διαπράχθηκε από το κράτος του Ισραήλ. Τα τελευταία δύο χρόνια άφησαν ανεξίτηλα σημάδια: ερείπια και χαλάσματα εκεί όπου κάποτε υπήρχαν σχολεία, νοσοκομεία και σπίτια, προσεκτικά σχεδιασμένος λιμός, καμένη γη. Σχεδόν 70.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων 20.000 παιδιά, αν και ο τελικός αριθμός μπορεί να είναι διπλάσιος (ένας συνταξιούχος Ισραηλινός στρατηγός παραδέχτηκε ότι οι νεκροί και οι τραυματίες αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 10% του πληθυσμού της Γάζας) – εν συντομία, ένα σχέδιο γενοκτονίας με στόχο την υλοποίηση του ρητού στόχου της κυβέρνησης Νετανιάχου να πραγματοποιήσει μια νέα εθνοκάθαρση και να προσαρτήσει τα παλαιστινιακά εδάφη στο «Μεγάλο Ισραήλ». Δεν είναι τυχαίο ότι μια από τις πιο διαδεδομένες φράσεις αυτές τις μέρες είναι του ιστορικού Τάκιτου από την εποχή της ακμής της Pax Romana: Δημιουργούν ερημιά και την αποκαλούν ειρήνη.

       Gilbert Achcar

Όσο για τον περήφανο παλαιστινιακό λαό, έχει περάσει έναν αιώνα αποδεικνύοντας την άρνησή του να υποταχθεί στους καταπιεστές του – είτε πρόκειται για τις βρετανικές αρχές της Εντολής είτε για τη σιωνιστική κυβέρνηση. Δεν θα φιλήσει το χέρι του Ντόναλντ Τραμπ ούτε θα του δείξει «εκτίμηση», ανεξάρτητα από το τι μπορεί να κάνουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι τον εκπροσωπούν. Δεν θα υποταχθούν στο λεγόμενο Συμβούλιο Ειρήνης που προεδρεύει ο Τραμπ, στο οποίο συμμετέχουν προσωπικότητες όπως ο Τόνι Μπλερ, συνεργάτης του Τζορτζ Μπους στην κατοχή του Ιράκ. Αντίθετα, ο παλαιστινιακός λαός θα συνεχίσει τον αγώνα του για πλήρη δικαιώματα, χωρίς να υποχωρήσει. Είναι καιρός να αντλήσει διδάγματα από την Καρίθα (σοβαρή καταστροφή) του σήμερα, καθώς και από τη Νάκμπα του χθες, και να βρει έναν τρόπο να ανακτήσει τη δυναμική που είχε επιτύχει κατά τη διάρκεια των δύο ένδοξων λαϊκών ιντιφάντα του 1936 και του 1988 – τα αποκορύφωμα της μακράς ιστορίας της αντίστασής του.

Η καταστολή που ασκεί η κουβανική κυβέρνηση συμβάλλει μόνο στην εξάπλωση του αντικομμουνισμού στην Κούβα μεταξύ των νέων, αν και, τελικά, αυτό που επιθυμεί περισσότερο η κουβανική κυβέρνηση είναι μια αλλοτριωμένη νεολαία, ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει την καπιταλιστική παλινόρθωση χωρίς λαϊκές διαμαρτυρίες. Κάτω η καπιταλιστική παλινόρθωση που καθοδηγείται από την κουβανική γραφειοκρατία! Να κυβερνήσει η εργατική τάξη! 

Η Αβάνα είναι αυτή τη στιγμή μια πόλη σε μεταθανάτια κατάσταση. Χωρίς νέους (οι μισοί έφυγαν από τη χώρα και χάρη σε αυτό η κυβέρνηση έχει δει τις διαδηλώσεις να μειώνονται), με σπίτια τόσο ερειπωμένα που έχουν χάσει κάθε παραδοσιακή γοητεία και με μια σιωπή που σε συνθλίβει κατά τη διάρκεια των διακοπών ρεύματος. Σε αυτό προστίθενται μέσοι μισθοί κάτω των είκοσι δολαρίων και καμία προοπτική βελτίωσης.

Γι' αυτό χωρίς τον διεθνισμό των επαναστατικών οργανώσεων η κουβανική εργατική τάξη θα έμενε μόνη, στριμωγμένη ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς γύπες και τους παρασιτικούς γραφειοκράτες, με την χυδαία ιδέα ότι ο σοσιαλισμός σημαίνει καταπίεση να κερδίζει έδαφος. Η αριστερά που θα κοιτάξει αλλού ή, ακόμα χειρότερα, θα συμμαχήσει με την κουβανική γραφειοκρατία, θα ναυαγήσει, όπως συνέβη ήδη με όσους είχαν παρόμοια στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ. Ενάντια στον αμερικανικό αποκλεισμό και ενάντια στην φιλο-καπιταλιστική γραφειοκρατία! Για μια Κομμουνιστική Διεθνή! Για μια σοσιαλιστική επανάσταση στην Κούβα! 

Η κυβέρνηση Λεκορνού ν2 είναι μια καθαρά μακρονική κυβέρνηση, αποτελούμενη από τεχνοκράτες, πρώην συμβούλους του Μακρόν, αλλά και άτομα που βρίσκονται υπό έρευνα: η Ρασίντα Ντάτι στο Υπουργείο Πολιτισμού, η οποία σύντομα θα δικαστεί για διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας, ο Βενσάν Ζανμπρύν, Υπουργός Στέγασης, ο οποίος κατηγορείται για ευνοιοκρατία σχετικά με την εκχώρηση κατοικιών σε συγγενείς του. Και επίσης ο Νουνιέζ, υπεύθυνος μαζί με τον Καστανέρ για τους πολυάριθμους τραυματίες και τους ανθρώπους που έχασαν την όρασή τους κατά τη διάρκεια του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων· ο Ζεφρέ, πρώην δεξί χέρι του Μπλανκέρ, αρχιτέκτονας πολλών μεταρρυθμίσεων που κατέστρεψαν το εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα...

Αυτό που τον ανάγκασε να προχωρήσει σε αυτή την αναστολή ήταν η πολιτική κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις κινητοποιήσεις από την αρχή του Σεπτεμβρίου. Οι ημέρες «Ας τα μπλοκάρουμε όλα» της 10ης Σεπτεμβρίου και οι διασυνδικαλιστικές απεργίες της 18ης Σεπτεμβρίου και της 2ας Οκτωβρίου δημιούργησαν ένα κοινωνικό κλίμα και μια ισορροπία δυνάμεων που οδήγησαν στην πτώση του Μπαϊρού και επέτρεψαν έτσι αυτή την αναστολή. Ωστόσο, είναι επείγον να επιστρέψουμε στους αγώνες, στους δρόμους, στις απεργίες για να κερδίσουμε τα αιτήματά μας, και πρώτα απ' όλα την πλήρη κατάργηση της μεταρρύθμισης των συντάξεων.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου | 18:00 | Παγκρήτια πορεία & εκδήλωση, Πλατεία Αγοράς. Σάββατο 18 Οκτωβρίου | 11:00 προσυγκέντρωση Ρολόι Δημοτικού Κήπου | 13:00 πορεία στη Βάση Μουζουρά – Ακρωτήρι. Διεκδικούμε: Να κλείσει η βάση της Σούδας και όλες οι βάσεις του θανάτου. Να διακοπεί κάθε στρατιωτική, πολιτική, ενεργειακή και ακαδημαϊκή συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Να τερματιστεί η ελληνική συνενοχή στη γενοκτονία και την κατοχή. Να επιβληθεί πλήρες εμπάργκο όπλων και κυρώσεις στο Ισραήλ. Η προσωρινή κατάπαυση του πυρός δεν σημαίνει δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει «επιστροφή στην κανονικότητα» όσο συνεχίζεται ο λιμός, η κατοχή, το απαρτχάιντ και η καταστροφή της Παλαιστίνης.

Η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ περνάει στην επίθεση για να αυξήσει την πρόσβασή της στους στρατηγικούς φυσικούς πόρους διαφόρων χωρών. Μεταξύ των στόχων της βρίσκονται η Ουκρανία και η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Όσον αφορά την Ουκρανία, στις αρχές Μαΐου 2025 υπογράφηκε συμφωνία μεταξύ Κιέβου και Ουάσιγκτον. Όσον αφορά τη ΛΔΚ, οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη. Ο Έρικ Τουσέν εξετάζει το θέμα απαντώντας σε ερώτηση που του έθεσε ο ηγέτης μιας αφρικανικής οργάνωσης αγροτών.