Το παρακάτω κείμενο αποτελεί υποκειμενική άποψη μιας ιστορικής καταγραφής σαν προϊόν πειραματισμού με κριτήρια αισθητικής και ιδεολογίας, εκφράζοντας προσωπικές απόψεις για την τέχνη και τη μουσική, σε μια διαλεκτική σχέση με την πολιτική, την κοινωνική και την ιστορική συγκυρία, στα πλαίσια του καπιταλισμού και του συστήματος.

Είναι περίπου 1990 και μια γενιά ψάχνει στο σκουπιδαριό των 80’s την ταυτότητα της, όταν το μουσικό κίνημα του grunge έχει είδη εξαπλωθεί σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο και όχι μόνο. Εκεί μέσα στην καρδιά του Αμερικανικού ονείρου, στα ίδια του τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, στα παραπληγικά του βιβλία, στα μπουκωμένα γκαζόν και σιλικόνη προάστια αλλά και τα «λευκά» γκέτο, εκεί στα φωταγωγημένα χλιδάτα Down Town, τις ερειπωμένες εργατουπόλεις του νότου και της ενδοχώρας και πάντα μέσα στα αποτυχημένα ιδανικά και τις πολιτικές των «πατεράδων» μας, αναδύθηκε, ανδρώθηκε και εκφράστηκε μια γενιά που πρώτα θα έπρεπε να γκρεμίσει και ύστερα να χτίσει στο κρανίου τόπο που άφησαν. Η ώρα ήταν εκείνη και κανένας δεν μπορούσε να σταματήσει την ανάγκη όλων των απόκληρων, απροσάρμοστων, των αποκομμένων και περιθωριακών, των κοινωνικά μη αποδεκτών να ανάψουν το φιτίλι θεμέλια του παγκοσμιοποιημένου πια αυτού «ονείρου» της (τότε) άρχουσας τάξης και της κυρίαρχης ιδεολογίας της.

Τη στιγμή που η μουσική επέλαση του grunge βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, με τα Nevermind (Nirvana), Ten (Pearl Jam), Dirt (Alice In Chains) και Badmotorfinger (Soundgarden) να λειτουργούν σαν πολιορκητικοί κριοί στη σαπίλα που είχε κατρακυλήσει ο σκληρός ήχος της εποχής και να κατεβάζουν καθαρό αέρα από τη βόρεια μεγαλούπολη της δυτικής ακτής το Seattle, στην ίδια πλευρά αλλά στο νοτιότερο κομμάτι των Η.Π.Α. άρχισαν να γεννιούνται από το underground της εκεί σκηνής νέα συγκροτήματα με διαφορετικό, πιο δύσπεπτο ήχο και κυρίως θεματολογία, βάζοντας για τα καλά φωτιά στο μουσικό mainstream. Mε καθαρότερο ταξικό πρόσημο δεν απευθύνονταν στα προάστια ή την μεσαία τάξη όπου τα πιο αντιδραστικά τους κομμάτια έκαναν τα συγκροτήματα του Seattle μόδα, αλλά στόχευαν κατευθείαν στο περιθώριο και τα αδιέξοδα που βίωναν. Το ντεμπούτο και ομότιτλο των Rage Against The Machine χαρακτηρίζεται σαν η ναυαρχίδα αυτής της αλλαγής μη μπορώντας να ξεπεραστεί ούτε από τους ίδιους τους δημιουργούς της, αφήνοντας όμως τη μεγαλύτερη τους «στιγμή» βαθιά χαραγμένη στο πέρασμα των χρόνων σαν, «ΡΕ ΜΑΛ.., ΑΥΤΟ, ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΧΘΕΣ!». Το σοκ τους προκάλεσε αμηχανία αλλά και ενθουσιασμό στη χαλαρότατη (παρά την σφαγή) αμερικανική εργατική τάξη και αριστερά μετατρέποντάς τους σε σύμβολο της σύγχρονης πολιτικοποιημένης μουσικής. Η σημασία τους στο χρόνο που σχηματίστηκαν δεν έχει μόνο συμπληρωματικές επιπτώσεις, έχει εξελικτικές επιρροές και μεταλλάξεις καθώς επικοινώνησε επαναστατικούς προσανατολισμούς, εμφυσώντας εξεγέρσιακή πνοή σε κάθε καταπιεσμένο, διωγμένο ή περιθωριοποιημένο από το σύστημα. Το συγκρότημα επηρέασε (πάντα μουσικά) σε επίπεδο αξιών και ιδανικών, χαράσσοντας νέους κώδικες, συνθήματα και οπτικές σε τοίχους, σε συνειδήσεις. Ο ριζοσπαστισμός και η επιδραστικότητά τους ήταν, ΕΙΝΑΙ, σημείο αναφοράς όχι μόνο της πολιτιστικής κληρονομιάς της εργατικής τάξης αλλά και σε ένα πιο ουσιαστικό κοινωνικοπολιτικό επίπεδο αφύπνισης και έκφρασής.

Εσωτερικά στις Η.Π.Α. και ύστερα από 12 χρόνια ρεπουμπλικανικής εξουσίας, η τότε κυβέρνηση Bush πιέζονταν από μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια που ζητούσε αλλαγή προς τα πάνω αλλά και εξωτερικά (ύστερα από την ήτα στο Βιετνάμ) έπρεπε να επαναπροσδιορίσει τη θέση της στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, όντας η μόνη δύναμη που μπορούσε να αναπτύξει στρατό σε κάθε σημείο του πλανήτη. Ξεκινάει λοιπόν ο πόλεμος στο Ιράκ με την πρώτη εισβολή στον Περσικό Κόλπο να είναι μόνο η αρχή. Το αντιμεταναστευτικό μέτωπο κατά των λατινογενών και των ασιατών μεταναστών είχε πάει έκταση επίσης, με το Μεξικό σε «δεξιά» πολιτική, ενώσω το κίνημα των Zapatistas είχε αρχίσει να οργανώνεται. Η κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού με τα τεκτονικά αποτελέσματα, η στρατιωτική χούντα στη Χιλή, η πτώση του Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική, Παλαιστινιακό και Μέση Ανατολή ή η άνοδος των κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης και της οικολογικής καταστροφής είναι γεγονότα που έφερναν τεράστιες αλλαγές στο παγκόσμιο χάρτη παρά την παντοκρατορία του καπιταλισμού. Η αμφισβήτηση λοιπόν ξεκίνησε την αντεπίθεση από τα κάτω στα μεγάλα αστικά κέντρα και με προπύργια τους χώρους δουλειάς και τους δρόμους, αναγέννησε σε μεγάλο βαθμό παλαιότερες εποχές κοινωνικών αγώνων. Κινήματα, εξεγέρσεις, μαζικές απεργίες καθώς και δομές αλληλεγγύης ή συμπαράστασης άρχισαν να οργανώνονται και να παίρνουν μορφή ανά τον κόσμο σε μια προσπάθεια ανατροπής καθεστώτων και κατεστημένων.

Οι Rage Against The Machine ήταν εκείνη η εργατική τάξη που έκφρασε χωρίς ενοχή, χωρίς κανένα όριο σε μουσικό επίπεδο την αλλαγή που απαιτούσε η εποχή βάζοντας τα καρφιά στο φέρετρο (την ταφόπλακα… προσεχώς) της αστικής υποκρισίας και των συμβόλων της μέσα από κασέτες, Walkman, αλλά κυρίως από ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και τις μεγαλύτερες σκηνές. Καταστολή, φασισμός, νεοφιλελευθερισμός, ιμπεριαλισμός, πόλεμος, ΜΜΕ και κατανάλωση, κρατική τρομοκρατία, εργατικά σκλαβοπάζαρα, φυλετικός διαχωρισμός και φτώχεια, διωγμοί και προσφυγιά, ενάντια στην ανάγκη για αλήθεια, μνήμη, ελευθερία, δικαιώματα, αξίες, την ίδια την επανάσταση σε όλα τα μέτωπα, για τον αγώνα και την διεκδίκηση, την νίκη για μια άλλη κοινωνία, μίας διαφορετικής ζωής, μιας μεγαλύτερης γενιάς.

Αυτονομιστικά και απελευθερωτικά κινήματα, γνώση της ιστορία, των μαρξιστικών και αναρχικών αρχών. Διεθνισμός και ταξική συνείδηση στο όνομα της επιβεβλημένης εξέγερσης. Πραγματική ενημέρωση των μεγαλύτερων κινημάτων σε κάθε σημείο του πλανήτη από την Λατινική Αμερική, την Αφρική μέχρι την Άπω Ανατολή και τις μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις που εκδηλώθηκαν στα μέσα της δεκαετίας. Από τις καταπιεσμένες ταξικά ινδιάνικες φυλές των Η.Π.Α. μέχρι τους Μαύρους Πάνθηρες και την αξία στις ρίζες του καθενός, μέχρι τα δικαιώματα όλων των αυτοχθόνων και ιθαγενών, των γηγενών για την ίδια τους τη γη. Από τον Ι.R.Α (Ιρλανδικός Επαναστατικός Στρατός) μέχρι τους Zapatistas. Η υποστήριξη των υποθέσεων των φυλακισμένων, Leonard Peltier (Στέλεχος του Αμερικανικού Ινδιάνικου κινήματος) και του Mumia Abu-Jamal (Αφροαμερικάνου δημοσιογράφου) μέχρι τη καταγγελία όλων των μηχανισμών εγκλεισμού και της δικαστικής εξουσίας που λειτουργεί με κριτήρια ταξικού δήμιου ή την επιβολή του διεθνούς εμπορείου σαν την απόλυτη εξουσία των πολυεθνικών εταιριών πάνω στην παγκόσμια οικονομία και την πολιτική του κέρδους είναι πάντα στην πρώτη γραμμή βολής του συγκροτημάτων. Κάθε καθεστώς και «μοχλός» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε συνδυασμό με την πολιτική των Η.Π.Α. που ασκείτε εσωτερικά και σε διεθνές επίπεδο είναι πηγή έμπνευσης και αντίστασης. Το δυνατότερο μέσο επικοινωνίας των Rage Against The Machine είναι η μουσική προσπερνώντας κάθε σύνορο ή φράχτη που έχουν επιβάλει οι εθνικισμοί και ο νεοφιλελευθερισμός στους λαούς. Η συνέπειά τους. Ο ταξικός πόλεμος και ο αντιφασιστικός-αντιρατσιστικός τους αγώνας με την στάση τους απέναντι στο παγκόσμιο κίνημα και την τέχνης τους που εκφράστηκε και πήρε και άλλη μορφή στις εκατοντάδες δράσεις και πρωτοβουλίες που συμμετείχαν ενεργά όπως η εναντίωσή τους στο χυδαίο δεξιοχριστιανικό λόμπι, «Parents Music Resource Center» με το γνωστό αυτοκόλλητο λογοκρισίας «Explicit Lyrics – Parental Advisor» όπου στην πραγματικότητα λειτούργησε σαν μαγνήτης αλλά και η παράφραση λογοτύπων και motto μεγάλων πολυεθνικών, μη υπολογίζοντας το όποιο κόστος, υπερασπιζόμενοι μέχρι τέλους, το δίκαιο, το πραγματικό, το αυτονόητο.

Άκρος πολιτικοποιημένοι στίχοι, τεράστια σε ευρηματικότητα και όγκο riff’s, πειραματισμός και βαθιές καταβολές των αρχών και των πατέρων της heavy rock γενιάς των 70’s. Επιρροές, κυρίως από Sabbath κονιορτοποιημένο με thrash και το πολιτικοποιημένο hip-hop των 80’s των «Africa Bambaataa», «Public Enemy», «Beasty Boys» και των Ολλανδών rap rock «Urban Dance Squad». Funk, soul, heavy metal, punk rock, από Sex Pistols μέχρι MC5, ήταν η θεμελιώδης διαφορά αυτού του συμπαγούς κράματος πολυμορφικότητας και συνοχής. Καινοτόμοι στον ήχο, οραματιστές στην οπτική. Το συμβόλαιο τους με την πολυεθνική δισκογραφική τους εταιρία, κλείδωνε πλήρη αυτονομία και καλλιτεχνική ελευθερία στην έκφρασή καθιστώντας το σαν το απόλυτο εργαλείο για να δουλέψουν χωρίς κανέναν περιορισμό σε αυτό που ήθελαν αν κάνουν. Σε αυτό που έπρεπε να πουν. Το αποτέλεσμα της «ένωσης»;. Τέσσερεις δίσκοι, πέντε-έξι παρακαταθήκες με συνεργασίες στην μετέπειτα πορεία αλλά και μια στρατιά συγκροτημάτων, άλλα υποσχόμενα και επίσης εξελικτικά και άλλα κακέκτυπα όπου δεν άντεξαν στο χρόνο.

Αν κάτι χαρακτηρίζει την μουσική των 90’s, είναι η αφαίρεση. Ήταν το ουσιώδες που ήρθε να να τινάξει μυαλά στον αέρα ανακόπτοντας (ξέρω τις αντιδράσεις των παλαιοτέρων) το πομπώδες, επαναλαμβανόμενο, poserάδικο glam και τόσο pop της προηγούμενης περιόδου. Από τους πρωτοπόρους Faith No More, Pantera, White Zombie, και φυσικά τους Metallica που όχι μόνο επέζησαν, αλλά οδήγησαν και εξελίχθησαν, μέχρι τη δημιουργία νέων ιδιωμάτων όπως το industrial metal των Fear Factory, Ministry και Nine Inch Nails ή το πειραματικό progressive metal των Tool μέχρι τους The Prodigy και το black metal, το gothic ή το ατμοσφαιρικό μέχρι το new metal προς τα τέλει της δεκαετίας, οι Rage Against The Machine είναι από τα πρώτα παραδείγματα αυτής της νέας αισθητικής προσέγγισης της μουσικής. Ο χρόνος των τεσσάρων ήταν εκεί ώστε να αλλάξουν μια για πάντα τη μουσική πραγματικότητα όχι μόνο λόγο της πολιτικής τους ταυτότητας αλλά και κυρίως της όλης δομής των ουσιαστικών καταβολών και της δυναμικής αυτού του υβριδικού ηχοσυνόλου. Κάθε εμφάνιση τους είναι συνδεμένη με επεισόδια ανεξαρτήτου σκηνής και τοποθεσίας, με την ανάποδη αμερικανική σημαία στο background και φωτογραφίες του Che Guevara να κοσμούν τους ενισχυτές, η οργή τους μεταφέρεται στον κόσμο από κάτω σαν φυτίλι, δημιουργώντας εκρηκτικές καταστάσεις που οδηγούν σχεδόν πάντα σε συγκρούσεις με την αστυνομία όπου έπαιρνε πρόσθετα «μέτρα ασφαλείας». 
Η μπάντα ξεκίνησε να σχηματίζεται στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας και πήρε το τελικό της line up περίπου το 1990 στο Los Angeles. Όταν λοιπόν ο τότε «αποτυχημένος» μουσικός Tom Morello συνάντησε τον Zack de la Rocha να ραπάρει σ’ ένα club της περιοχής, κατάλαβε ότι μπροστά του είχε τον δυναμίτη και ότι απλά τους έλειπαν μόνο δυο από τα υλικά για να μπουν σε κατάσταση πυροδότησης. Τα άλλα δυο «guilty parties», Tim Commerford και Brad Wilk βρέθηκαν λίγο αργότερα με τον πρώτο να είναι φιλαράκι του τραγουδιστή, ενώ ο δεύτερος ήταν γνωστός του Morello από παλαιότερη audition. Η δημιουργία του μεγαλύτερου και πιο αναγνωρισμένου επαναστατικού συγκροτήματος της δεκαετίας ήταν γεγονός. Οι Rage Against The Machine πήραν το όνομά τους από έναν παλαιότερο τίτλο τραγουδιού του Rocha με προηγούμενη του μπάντα.

     
Zack de la Rocha: Ποιητής, ράπερ, ακτιβιστής… Πρώτα αναρχικός, επαναστάτης καλλιτέχνης που έκφρασε με κάθε τρόπο την γενιά του. Ένας από του πιο χαρακτηριστικούς frontman με τόσο τεράστια σκηνική παρουσία, σε κολλάει με την ένταση και τη μεταλλικότητα της χροιάς του. Οι στοίχοι του, ριπές, χτυπάει φορά τη φορά φτύνοντας το αιχμηρότερο μουσικό εργατικό μανιφέστο. Ξεκίνησε από τους «Inside Out» μια underground hardcore punk μπάντα όπου ήταν αρκετά γνωστή στους μουσικούς κύκλους. Με Μεξικάνικές ρίζες και καλλιτεχνικές όσο όμως και τραυματικές, από τον πατέρα του που ήταν ζωγράφος, ο Rocha από μικρός είχε συνείδηση του εαυτού του, της βαθιάς καταπίεσης και απομόνωσης που βίωνε εκείνος και η οικογένειά του αλλά και του ταλέντου του που τον έφερε ανάμεσα στους πρωτοπόρους. Μεγάλωσε στο Irvine της Καλιφόρνια και έχει διδακτορικό στην ανθρωπολογία. Ασυμβίβαστος, μέχρι το κόκκαλο. Αναρχικός – ακραία πολιτικοποιημένος στις απόψεις του και την μουσική που δένει με τόση ευκολία σε στοίχους-συνθήματα όπου σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεσαι λεξικό για την αποκωδικοποίηση. Δαιμονιακός, με αμεσότητα και εξωπραγματική παρουσία, ασφυκτιά επί σκηνής, σαν μολότοφ σκάει με τέτοια λάμψη και θερμότητα, σε κυκλώνει μη μπορώντας να πάρεις τα μάτια σου από την απειλητική του εικόνα. Η κινητήριος δύναμη με ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στιλ και σήμα κατατεθέν των 90’s.

Tom Morello: Αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες που πέρασαν ποτέ από το rock. Το παίξιμό του… τι να πεις, τι να περιγράψεις. Με κατάρτιση «παλαιολιθικής» σχολής αλλά πατώντας πάνω στη δική του στόφα και ευφυΐα, ανακατεύει τα πρωτόλεια στοιχεία των Sabbath, Hendrix και Zeppelin με πιο σύγχρονα ιδιώματα αναπτύσσοντας την ηλεκτρική πειραματική του τεχνική. Είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε το Scratch στην κιθάρα ανοίγοντας νέους δρόμους με αποτέλεσμα να πρέπει να προσδιορίζεται σε κάθε κυκλοφορία τους «All music made by guitar, bass and drums». Πετάλια, μείκτες, παραμορφωτές και κάθε είδους εφέ στην αστείρευτη ευρηματικότητα και τα όριά τους από έναν μαέστρο που δεν έχει περιορισμούς ή στεγανά. Έτσι έκτισε την υπερβατικότητα του σαν κιθαρίστας, πάνω σ’ αυτές τις ιδέες και τα σαλεμένα χαρμάνια των επιρροών του από heavy rock και hip-hop, αφήνοντας τους πάντες με ανοιχτό το στόμα και ειδικά στα περισσότερα σημεία των δυο τελευταίων τους δίσκους. Ο Morello όμως έχει και μια άλλη ικανότητα. Η καθαρότητα, η αντοχή και η ένταση του ήχου που βγάζει επί σκηνής είναι για σεμινάριο συμπληρώνοντας την όλη εικόνα που τους έκανε ένα από τα εκρηκτικότερα συγκροτήματα των τελευταίων ετών. Ο τύπος έπιασε την κιθάρα στα 17 του χρόνια και από τότε εξασκούνταν 8 ώρες την ημέρα, ενώ προερχόμενος από πολιτικοποιημένη οικογένεια, γιός κενυάτη αντάρτη που έγινε διπλωμάτης, από μικρός είχε είδη επηρεαστεί, αυτοπροσδιοριζόμενος ως αναρχικός. Στο κολλέγιο η πρώτη του μπάντα λέγονταν Electric Sheep με μπασίστα τον Adam Jones των Tool. Η κοινή πορεία των δυο αυτών συγκροτημάτων αλλά και γενικότερα της μεταλλικής σκηνής του Los Angeles έχει βαθιές ρίζες και αλληλεπιδράσεις. Απόφοιτος του Harvard με «Bachelor of Arts» στις κοινωνικές επιστήμες. Σε κάθε εμφάνιση οι κιθάρες του έχουν γραμμένα συνθήματα όπως το «Οπλίστε τους αστέγους» ή το «Sentero Luminoso» (Φωτεινό Μονοπάτι - Μαοϊκή ένοπλή οργάνωση του Περού). To 1996 στην ραδιοφωνική του εκπομπή έκανε πήρε συνέντευξη από τον Noam Chomsky. Ο Morello σήμερα περιλαμβάνεται στους πιο πολυμορφικούς και πολυδιάστατους κιθαρίστες αφού εκτός από τον γνωστό όγκο, τα ακόρντα ή τον groove ήχο των R.A.T.M. έχει ανακατευτεί με εντελώς διαφορετικές μουσικές φόρμες, από τους Audioslave μέχρι την πιο folk μορφή του, τους The Nightwatchman.

Tim Commerford: Δεύτερα φωνητικά αλλά κυρίως το μπάσο που σακατεύει χόνδρους και κόκαλα μαζί με το βομβαρδιστικό Wilk, κλείνουν το κοκτέιλ των χημικών ουσιών στο μπουκάλι. Groove με χαμηλά κουρδίσματα παρασύρει και παρασύρεται με τους υπόλοιπους δυο στην εφευρετικότητα και τα ρεύματα της μπάντας στο να προχωρήσουν τον ήχο παρακάτω. Η γνωριμία του με τον Rocha είναι μακροχρόνια καθώς μεγάλωσαν στο μαζί Irvine και βρίσκονταν μουσικά σε διάφορες μπάντες πριν τους R.A.T.M. Γίγαντας με σχεδόν μοναδική τεχνική την οποία και μετάλλαξε από το «The Evil Empire» και μετά. Διαυγείς δεν χρησιμοποιεί πολλά εφέ όπως ο Morello απλά επιλέγει αυτό το χαοτικό μείγμα funky-metal σπασιμάτων άλλοτε με υπόγειους διαδρόμους και άλλοτε εκτοξεύοντας την κιθάρα με απανωτές επιθέσεις βαρέων μπασογραμμών. Η έφεση του στο ρυθμό είναι προφανής σαλεύοντας με απίστευτες στρεβλώσεις και ενισχύοντας με τσιμενταρισμένες δόσεις υποχθόνιων ακόρντων τα θεμέλια της rhythm section του συγκροτήματος που είναι ο κύριος που ακολουθεί. 

Brad Wilk: Ο τέταρτος είναι σαν ρόπαλο που σπάει πάνω στη drum kid. Με την μεγαλύτερη αφαιρετική δομή απ’ όλους τους άλλους «σκάει» το ρυθμό σαν κανονιοφόρος, σαν καρδιακός παλμός. Ουσιαστικούς και στακάτος drummer με τους μεγάλους John Bonham των Led Zeppelin και Keith John Moon των The Who, να είναι οι βασικές του επιρροές. Με jazz καταβολές επίσης και τον Elvin Ray Jones να είναι άλλο ένα όνομα στις βασικές τους αναφορές. Κατεβάσματα, γεμίσματα και μια σταθερότητα του χιλιοστού του δευτερολέπτου σε κάθε ρυθμό. Ο άνθρωπος μπορεί να παίξει με ένα ταμπούρο και ένα πιατίνι ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Ο Wilk έπαιζε στους Greta πριν τον φέρει ο Morello στους R.A.T.M. Το 2013 συμμετείχε στο «13» των Black Sabbath καθώς και σε αμέτρητες άλλες κυκλοφορίες ή κομμάτια άλλων, από το «"V" Is for Vagina» των Puscifer(trip-hop side project του Maynard James Keenan των Tool) μαζί με τον Commerford στο «Momma Sed» μέχρι πίσω από τα drumsτων Cypress Hill για το «Skull and Bones». Τον είδαμε σαν ηθοποιό στη ανεξάρτητης παραγωγής ταινία «Sleeping Dogs Lie» και να παίζει με Smashing Pumpkins, Foo Fighters και την Juliette Lewis σε διάφορα shows και κυκλοφορίες. Αυτό είναι το βομβαρδιστικό των R.A.T.M. με κατάρτιση, εκτελεστική δεινότητα και πάνω απ’ όλα ευρεία αντίληψη του ρυθμό, «του χτύπου».

Rage Against The Machine
Bombtrack – Killing In The Name – Take The Power Back – Settle For Nothing – Bullet In The Head – Know Your Enemy – Wake Up – Fistful Of Steel – Township Rebellion – Freedom

Ιούνιος του 1992 και πέφτει το πρώτο «Bombtrack». Τα οδοφράγματα έχουν στηθεί, κάτω από βροχή στοίχων - μολότοφ να ξεκινούν τη μάχη. Στο εξώφυλλό, ο ακραίος συμβολισμός του αυτοπυρπολημένου βιετναμέζου μοναχού, Thích Quảng Đức (Σαϊγκόν/Βιετνάμ/1963), ενάντια στην πολιτική της τότε κυβέρνησης και της πίεσης που ασκούσε στις θρησκευτικές ελευθερίες των βουδιστών μοναχών. Το «Killing In The Name» ακολουθεί για έναν από τους ύμνους της γενιάς μας που πήρε σάρκα και οστά, φωνάζοντας με παρρησία προς κάθε κατεύθυνση το mantra, «Fuck You, I Won’t Do What You Tell Me!». Το κομμάτι έγινε ένα με την ιστορία της σύγχρονης rock «καίγοντας» όλους τους «chosen whites» της Κ.Κ.Κ. αλλά και κάθε νεοφασίστα μέσα σε 5:14. Γρήγορο, groove, στο «Take The Power Back» ανεβαίνεις δύο δύο τα σκαλιά για να φύγεις για το καθήκον του «Settle for Nothing». Κλασική στιγμή, το αντιμιλιταριστικό «Bullet In The Head», με τον Morello να ξετυλίγει το ταλέντο του, παίζοντας με τα πετάλια και τον όγκο της κιθάρας, σαν μπαγκέτα που οδηγεί «τρυπαρισμένη» ορχήστρα ξεκινώντας σχεδόν αργό αλλά υποψιασμένο προς την κατακλυσμιαία επίθεση από riffs να μην αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. «Know Your Enemy» και ξανά στα χαρακώματα. Ανεβασμένες ταχύτητες και έναν Rocha καταιγιστικό αλλά και τον Keenan τον Tool να ελευθερώνει την κορύφωση με τιτάνια κραυγή… «Time Has Come To Pay!». Τα «Wake Up» και «Fistful Of Steel» είναι τα δύο βαριά μεταλλικά αχώριστα αδέρφια που ξεριζώνουν κεφάλια από τις βολεμένες θέσεις τους και χαράζουν με τα ξυράφια τους, το καμουφλαρισμένο πέπλο του εφησυχασμού των μαζών. Το «Township Rebellion» εξαπολύει την ωμή του αλήθεια, ενώ ο Rocha τραγουδά για το τέλος το εκκωφαντικό «Freedom» αναφερόμενος και αναδεικνύοντας την υπόθεση του Leonard Peltier, στελέχους του Αμερικανικού Ινδιάνικου κινήματος όπου βρίσκονταν (και βρίσκεται) με αμφισβητούμενο και σαθρό κατηγορητήριο σε φυλακή της Florida από το 1977. Μια οργισμένη ωδή στην ειρωνεία της αμερικανικής «ελευθερίας» και των μηχανισμών της.
Το «Rage Against The Machine» πούλησε 3.000.000 αντίτυπα μόνο στις Η.Π.Α. και αμέσως βγήκαν στο δρόμο με τους House of Pain ενώ έπαιξαν στα Lollapalooza ΙΙ και ΙΙΙ του 1993. Το συγκεκριμένο έργο δεν είναι μόνο ένας από τους καλύτερους δίσκους της προπερασμένης δεκαετίας αλλά ένας σταθμός της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας. Η αποδοχή, Η επιδραστηκότητα, η αμεσότητα, και γενικότερα το σοκ που δημιούργησε, τον φέρνουν μέσα στα δέκα καλύτερα άλμπουμ της γενιάς μας! Υπερβολικό;… Δεν το νομίζω, αφού σήμερα αναγνωρίζεται από χιλιόμετρα σαν σημείο αναφοράς, επηρεάζοντας τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της εποχής, δίνοντας του επάξια, τη θέση που του ανήκει.
Το «Rage Against The Machine» έφερε την «Εξέγερση» σε κάθε δωμάτιο, σε κάθε ραδιόφωνο, σε κάθε Πολυτεχνείο, σε κάθε ελεύθερο μυαλό.

Θα έπρεπε να παίξει το «Killing In The Name» επειδή όμως το ξέρεις σαν τη γροθιά σου, εδώ είναι το «Freedom» αφιερωμένο στον ινδιάνο Leonard Peltier. Στην αρχή. Στην αντίσταση. Στη μνήμη, στην πρώτη ελευθερία, σε εκείνη την πέτρα.
  
Brotha, did ya forget ya name?
Did ya lose it on the wall
Playin' tic-tac-toe?

Yo, check the diagonal

Three million gone

Come on

Cause you know they're counting backwards to zero

Environment

The environment exceeding on the level

Of our unconciousness

For example

What does the billboard say

Come and play, come and play

Forget about the movement

Anger is a gift

Freedom, Freedom, yeah right

«Χρειάζεται εξυγίανση στα ΜΜΕ για την συντριβή και τις ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης αποκάλυψης. Όταν οι πρόεδροι και οι πολιτικοί εξαπατούν, είναι η δουλειά του Τύπου να εκθέσει αυτά τα ψέματα. Όταν ο Τύπος αποτύχει, οι «gangstas» βγαίνουν από τις κρυψώνες τους. Το ψέμα γίνεται ο νόμος. Το σημείο του να μας πείτε την αλήθεια είναι να βοηθήσει τους άλλους να κάνουν τη σύνδεση και να τους δείξουμε ότι ο ακτιβισμός μπορεί να αλλάξει τις πολιτικές αυτής της χώρας».
Tom Morello, www.wikiwand.com/en , 2007

The Evil Empire
People Of The Sun - Bulls On Parade - Vietnow – Revolver - Snakecharmer -Tire Me - Down Rodeo - Without A Face - Wind Below - Roll Right - Year Of Tha Boomerang

1996. Πόρτα Λυκείου (απογευματινή βάρδια). Η Μ. σαν να περίμενε να το διαδώσει. Κατακόκκινο κοντοκουρεμένο μαλλί και pursing παντού που χτύπαγε μόνη της…
«Ρε Μαλάκα, οι R.A.T.M. βγάλανε το δεύτερο.»
«Το άκουσες;!»
«Ναι, Πολύ Καλό! αλλά δεν είναι σαν το πρώτο.»
«Καλά, μιλάμε και μετά.»
Έτσι άκουσα το «Evil Empire» τέσσερα χρόνια μετά τον ομότιτλο δυναμίτη, σαν κι’ άλλη νιτρογλυκερίνη για να αυξηθεί η ισχύς. Κατώτερο σε κάποια επίπεδα με το στοιχείο του αιφνιδιασμού να μην υπάρχει αλλά η εξέλιξη, ο πειραματισμός, η ευρηματικότητα και πάντα οι οργισμένοι στοίχοι ισορρόπησαν και με το παραπάνω τις όποιες αρχικές επιφανειακές αντιδράσεις. Πιο hip-hop και λιγότερο hard core. Tο «Evil Empire» ονομάστηκε από την «περίφημη φράση» του πρώην προέδρου των Η.Π.Α. Ρόναλντ Ρείγκαν, αποστρεφόμενων την πρώην Σοβιετική Ένωση. Ολόκληρος ο δίσκος είναι αφιερωμένος στον απελευθερωτικό αγώνα των Zapatistas όπου εκείνη την περίοδο βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη και ισχύ καθώς και σε όλα τα επαναστατικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Ξεκινώντας από εκεί που το αφήσανε το «People Of The Sun» είναι για το λαό του Μεξικό ενώ το «Bulls On Parade», ο κόκκινος ύμνος που είναι από μόνος του μια ολόκληρη κυκλοφορία. Ο τσαμπουκάς του Morello και το ποδοβολητό του Wilk σε όλο τους το μεγαλείο. Το πρώτο τους single τόσο δουλεμένο, σαφές, αξεπέραστο. «Vietnow» και πόσες φορές θα το ακούσεις, θα το βρεις μπροστά σου σε αυτοσχέδια video από στιγμιότυπα με συμπλοκές εργατών με κατασταλτικούς μηχανισμούς. Μυρίζει δακρυγόνο. «Fear is your only God!». Το «Revolver» ξεκινάει με mid-tempo riffs για να πατήσει τη σκανδάλη ενώ ακολουθεί το «Τι γράφει αυτός ο άνθρωπος!» «Snakecharmer» τόσο από κάτω, σχεδόν σέρνεται για να απογειώσει και να δικαιώσει όποια προσδοκία. Κατέβασμα με απίστευτες ταχύτητες το «Tire Me» που μόνο θα πρέπει να δεις τον Rocha να το «διαλύει» επί σκηνής. Το «Down Rodeo» είναι του Commerford, ένα ρεσιτάλ με εναλλαγές ρυθμών και riffs σχεδόν σε κουφαίνει. Ξέθαψέ το και σε όποια ένταση επιλέγεις, βάλε το αυτί σου κοντά στο ηχείο… Τα «Without A Face» και «Wind Below» είναι new old school κομμάτια ενώ σε πιο αργούς ρυθμούς το «Roll Right» ρίχνει ακόμη περισσότερο την ένταση πριν το κλείσιμο του «Year Of Tha Boomerang» με αγνό rap metal να αφήνει εκείνη την αίσθηση της προσμονής αλλά και «Πάτα Repeat».
Το «Evil Empire» λοιπόν ήρθε να επικυρώσει αυτό που υποσχέθηκαν αυτό που περιμέναμε όλοι τότε απλά να επιβεβαιώσουμε. Ήταν η συνέχεια του αγώνα, η έμπνευση και η επιβολή τους πια μέσα στα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης μεταλλικής κοινότητας.

Bulls On Parade
Weapons not food, not homes, not shoes
Not need, just feed the war cannibal animal
I walk tha corner to tha rubble that used to be a library
Line up to tha mind cemetary now
What we don't know keeps tha contracts alive an movin'
They don't gotta burn tha books they just remove 'em
While arms warehouses fill as quick as tha cells

Rally round tha family, pockets full of shells
Rally round tha family!
With a pocket full of shells!   

Το ενδιαφέρον μου σε αυτόν τον αγώνα έχει να κάνει με τις προσωπικές μου εμπειρίες, με τις ρίζες μου, την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου είναι ένας μουραλιστής (πρωτότυπο κίνημα ζωγράφων του Μεξικό πάνω σε τοιχογραφία – 1910) επηρεασμένος από την τέχνη των Chicano, ανήκε στην ομάδα Los Four, της μόνης μεξικανικής ομάδας που είχε έκθεση στο Μουσείο Τέχνης του Los Angeles. Οι προσπάθειές του να χτίσει γέφυρες μεταξύ των καλλιτεχνών του Los Angeles, των εργατών, και των Chicanos ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, με οδήγησε, πολιτικά, προς τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Επίσης, οι εμπειρίες του παππού μου σαν μαχητής της επανάστασης το 1910. Ο παππούς μου πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως οικονομικός μετανάστης, εργάστηκε ως εργάτης γης στη Silicon Valley, στην California. Το ωράριο εργασίας του διαρκούσε 15 έως 16 ώρες καθημερινά, με εφίδρωση και την επιβολή της φτώχιας. Βλέπω την εμπειρία του να αντικατοπτρίζεται στις μαρτυρίες των Ζαπατίστας, των αυτόχθονων ανταρτών αγροτών που αγωνίζονται καθημερινά για να επιβιώσουν.
Zack de la Rocha, Enlace Civil of San Cristobal de las Casas, Chiapas, 1998

The Battle of Los Angeles
Testify - Guerilla Radio - Calm Like A Bomb - Mic Check - Sleep Now In The Fire - Born Of A Broken Man - Born As Ghosts – Maria - Voice Of The Voiceless - New Millennium Homes - Ashes In The Fall - War Within A Breath

1999 κυκλοφόρησε ο τρίτος και τελευταίος δίσκος με πρωτότυπο υλικό. Την ώρα που η δεύτερη αντεπίθεση μέσα στα 90’s, new metal, είχε αρχίσει να σαρώνει ακόμη και με τα εκτρώματα που έβγαλε, αλλά κυρίως με τα μετέπειτα μεγαθήρια, Sepultura, System of a Down και Slipknot να σπάνε δόντια με τις πρώτες τους κυκλοφορίες, το «The Battle of Los Angeles» ήρθε για να θυμίσει την πρώτη εκείνη ύλη που όρισε και σηματοδότησε την πιο πολιτικοποιημένη μουσική έκφραση ολόκληρων των 90’s.
Ο δίσκος ονομάστηκε από τη «μάχη» της πόλης τον Φεβρουάριο του 1942, και την υποψία για σχεδιασμένη τρομοκράτηση των πολιτών για Ιαπωνική επέμβαση λίγο πριν βεβαία την επίθεση των Ιαπώνων στο Pearl Harbor και την είσοδο των Η.Π.Α. στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και της μάχης του 1992 που ξέσπασε στην πόλη, όταν αθωώθηκαν οι τέσσερεις αστυνομικοί που δολοφόνησαν βίαια τον Rodney King με καθαρά φυλετικά κίνητρα έναν χρόνο πριν. Αμέσως μετά την είδηση κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους διαμαρτυρόμενος και διαδηλώνοντας κατά των φυλετικών διακρίσεων στις Η.Π.Α. Στις έξι μέρες των ταραχών η σύγκρουση πηρέ μεγάλες διαστάσεις με οδοφράγματα, φωτιές και επιθέσεις σε δημόσια κτήρια και όχι μόνο. Για να αντιμετωπιστεί η οργή του κόσμου η πολιτεία κήρυξε στρατιωτικό νόμο με απαγόρευση κυκλοφορία και σώματα του στρατού μέχρι τις ειδικές δυνάμεις να βγαίνουν στους δρόμους της πόλης για να καταστείλουν τις αντιδράσεις. Ο απολογισμός ήταν 54 νεκροί κυρίως ισπανόφωνοι, 1.100 κτήρια καμένα και εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για την αποκατάσταση των ζημιών.
Μουσικά τώρα σίγουρα πολλά βήματα παραπάνω από το προηγούμενο όπου ίσως και να άφησε το λεγόμενο «σύνδρομο του δεύτερου» (από τα 1/3 του τελευταίο μέρος του και μόνον) φέρνοντας μια φρεσκάδα και εμφανή αλλαγή σε ιδέες, ένταση και έναν αστικού τύπου εξεγερσιακό προσανατολισμό αν και μόνον δούμε το εξώφυλλο. Η σύγκρουση μοιάζει να πέρασε στο δρόμο πιο εστιασμένη και στοχευμένη. Ηλεκτρονικό όσο δεν πάει σε όλο το σύνολο του με το «Testify» να σηματοδοτεί και να περιχαρακώνει τα οδοφράγματα όπου στημένα ορίζουν τις πλευρές. «Guerilla Radio» η ελεύθερη φωνή που ακούγεται σε κάθε μεγάφωνο και πομπό. Είναι το δίδυμο του «Vietnow» και «It has to start somewhere. It has to start sometime. What better place than here, WHAT BETTER TIME THAN NOW?» Το «Calm Like A Bomb». Τα «έγραψε», τα «είπε», τα «ζύγιασε» και στο τέλος τα «ελευθέρωσε». «Slip Now in the Fire» και μιλάμε πριν από 16 χρόνια οι προφήτες είχαν προβλέψει την υποψηφιότητα του Donald Trump όπου στο video που σκηνοθέτησε τότε ο Michel Moore εμφανίζεται το σύνθημα σε πλακάτ διαδηλωτή «VOTE FOR TRUMP», δείγμα της αντίληψης τους για την τότε αμερικανική κοινή γνώμη αλλά πάνω απ’ όλα τη πολιτική πραγματικότητα. Το κάθε σχόλιο ακόμη και για το ίδιο το κομμάτι είναι περιττό αφού ισοπεδώνει όνειρα, αυταπάτες και ξυπνάει ταξικούς εφιάλτες σε κάθε καπιταλιστή, με την εισβολή στη Wall Street σαν προπομπός του κινήματος «Occupied Wall Street» και τον χαμό που προκάλεσαν κατεβάζοντας της τα ρολά για αρκετές ώρες με τον κόσμο που μαζεύτηκε απ’ έξω να κλείνει τον δρόμο για να τους ακούσει. «Born Of A Broken Man», νωχελικό και ήρεμο στα σημεία της αποδοχής, εκρήγνυται σε προσμονή της λύτρωσης φέρνοντάς το στην κορυφή των κομματιών που παίζουν σχεδόν σε κάθε σκηνή που ανεβαίνουν. «Born As Ghosts» σε εκείνα τα φαντάσματα που «γκρέμισαν» αλλά «ξανάχτισαν». Στα φαντάσματα όμως και που «γκρεμίστηκαν» και «χάθηκαν». Τα «Maria» και το Μαοϊκό «Voice Of The Voiceless», γραμμένο για τον Mumia Abu-Jamal, τον αμερικανό δημοσιογράφο και μέλος των Μαύρων Πανθήρων που βρίσκεται και αυτός στη φυλακή από το 1982 υποβεβλημένος σε θανατική ποινή με ξεκάθαρα αμφισβητούμενες κατηγορίες, θυμούνται το ξεκίνημα τους για να έρθει ένας ακόμη σχεδόν progressive αντιφασιστικός ύμνος με πιο αργά σημεία για τα ερείπια μιας σακατεμένης κοινωνίας. Μια ανασκόπηση και μια ανάγκη για αλλαγή. Επαναπροσδιορισμός και προοπτική για ένα μέλλον που δεν πρέπει να ‘ρθεί. Η κορύφωση και η οργή του, παράδειγμα για κάθε άνθρωπο της όποιας τέχνης για την πραγματικότητα τόσο εκείνων των καιρών αλλά ακόμη περισσότερο των δικών μας στο σήμερα.
Αυτό ουσιαστικά ήταν το τελευταίο τους αριστούργημα. Ένας δίσκος εκπληκτικός και εξακολουθητικός σαν πλιάτσικο, να χτυπά και να φεύγει. Μέσα στη διάρκειά του καταφέρνει να αναδομήσει και να κάνει ακόμη πιο ξεκάθαρη την αμερικανική πραγματικότητα. Η κυκλοφορία αυτή και η σημασία της είναι ότι εκεί που περιμένεις το νέο χτύπημα, η μονάδα των τεσσάρων Rage Against the Machine, αποφάσισε να αποσυρθεί.

Sleep Now In The Fire

For it's the end of history

It's cage dand frozen still

There is no other pill to take

So swallow the one

«Είναι σημαντικό για μένα, ως ένας δημοφιλής καλλιτέχνης, να καταστεί σαφές στις κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του Μεξικού ότι, παρά τη στρατηγική του φόβου και του εκφοβισμού σε αλλοδαπούς, παρά τα όπλα τους, παρά τους νόμους τους για τη μετανάστευση και τη στρατιωτική καταστολή, ποτέ δεν θα είναι σε θέση να απομονώσουν τις κοινότητες των Zapatistas από τους ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες ... μέσα από συναυλίες, βίντεο, συνεντεύξεις, την μετάδοση πληροφοριών σε συναυλίες, και τους στίχους των τραγουδιών μας έχουμε καταφέρει να επικοινωνήσουμε σε νέους ανθρώπους, στο κοινό μας, τις εμπειρίες μας με τους Zapatistas. Λειτουργούμε ως καταλύτες για τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να συμμετέχουν και να τους φέρουν σε επαφή με την οργάνωση και τις επιτροπές στήριξης των Zapatistas στις Ηνωμένες Πολιτείες.»
Zack de la Rocha, Διεθνής Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Ηνωμένων Εθνών, 1999

Renegades
Microphone Fiend - Pistol Grip Pump - Kick Out The Jams - Renegades Of Funk - Beautiful World - I'm Housin - In My Eyes - How I Could Just Kill A Man - The Ghost Of Tom Joad - Down On The Street - Street Fighting Man - Maggie's Farm

Τι «σκατά» είναι αυτό;! 2000. Ποιος βγάζει μετά το εκπληκτικό «The Battle of Los Angeles» έναν δίσκο με διασκευές; Ποιος το περίμενε; Κανείς και κυρίως ο Rocha (ίσως τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή) αφού προέκυψαν τεράστιες διαφωνίες για την κυκλοφορία του. Ένας φόρος τιμής που έπρεπε να αποδοθεί ολοκληρωμένος σε εκείνους που προϋπήρξαν και επηρέασαν το συγκρότημα. Εδώ είναι όλα εκείνα τα κομμάτια που συνθέτουν τη μουσική των R.A.T.M. με πάνκικες και funky «αποκλείσεις» αλλά και το γνώριμο ήχο χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, «τινάζοντάς τους τα μάτια» με της εκτελέσεις που επέλεξαν να ηχογραφήσουν. Με διασκευές από Devo, EPMD, Cypress Hill, Eric B. & Rakim, The Stooges και πως φέρνεις ένα κομμάτι σαν «Kick Out The Jams» των MC5 του 1965 στο 2000 ή καλύτερα στο 2016 χωρίς να χάσει τίποτα από τον τσαμπουκά του. Ρίχνοντας τις ταχύτητας και κάνοντας το δικό σου με τόσο hard rock δόση που δεν έχεις παρά να γονατίσεις μπροστά στη ιδιοφυία του Morello. To «Renegades Of Funk» των Αfrika Βambaataa του 1983, είναι ο ορισμός της διασκευής που ξεπερνάει το πρωτότυπο. Εδώ όμως δεν το ξεπέρασε, Το Απογείωσε! Στο «In My Eyes» των Minor Threat του 1981 ακούμε την καθαρότερη punk πλευρά των R.A.T.M. ενώ το «The Ghost Of Tom Joad» του BruceSpringsteen του 1995, αποτελεί μια από της πιο καλά μελετημένες προσεγγίζεις για ένα τέτοιο κομμάτι (και τον συγκεκριμένο δημιουργό) μεταλλάσσοντας το σε απόφθεγμα συνείδησης, δικαιοσύνης και οργής. «Street Fighting Man» των The Rolling Stones και «ΒΓΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!» Τον ξέρεις, θυμήσου, στην τελική από εκεί έχεις έρθει.
Το «Rage» ή «Renegades» είναι το κύκνειο άσμα ενός εκ των μεγαλυτέρων εκφραστών της ελευθερίας και των δικαιωμάτων που έβγαλαν τα 90’s. Μουσικά, το αποτέλεσμα θα έλεγα ότι τους δικαιώνει όμως η όποια αποτίμηση στα χρόνια που έχουν περάσει και της απουσίας τους με νέο υλικό, σίγουρα δεν το κάνει. Ήταν μια έκπληξη με πολύ καλές διασκευές στην τεράστια σκιά των προηγούμενων δίσκων. Δυστυχώς όμως η δική του σκιά είναι εκείνη που κάλυψε το μέλλον των ίδιων των Rage Against The Machine.

Κοίταξε τον καλά. Μην τον ξεχάσεις.

Αν τους τον αφήσεις θα στον πάρουν.

Now Tom Said; "Ma, whenever ya see a cop beatin' a guy
Wherever a hungry new born baby cries
Whereever there's a fight against the blood and hatred in the air
Look for me ma' 
I'll be there
Wherever somebodies stuglin' for a place to stand
For a decent job or a helpin' hand
Wherever somebody is strugglin' to be free
Look in their eyes ma, 
You'll see me!

And the highway is alive tonight

nobody's foolin' nobody is to where it goes

I'm sittin' down here in the campfire light

With the Ghost of Tom Joad.

«Η μουσική μπορεί να κινητοποιήσει τους ανθρώπους. Εντάξει, δεν αρκούν οι νότες για να ξεκινήσεις μια ολόκληρη επανάσταση. Από την άλλη ωστόσο, με τις νότες μπορείς να ωθήσεις τους ανθρώπους να πράξουν κάτι θετικό για τα προβλήματα και τις αδικίες στην υφήλιο»
Tom Morello, A.Stoic/Planet Syndication, Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 2000

Τον Σεπτέμβριο του 2000 τους είδα(τ)ε στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη, σε μια επεισοδιακή συναυλία με μολότοφ, σπασίματα έξω από τον χώρο, καμένα μηχανάκια, αυτοκίνητα αλλά και συλλήψεις που έκανε η αστυνομία μαζεύοντας κόσμο από τον δρόμο. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που οι Rage Against The Machine εμφανίστηκαν στην Ελλάδα αφού λίγο μετά ενεργοποίησαν τον εσωτερικό τους μηχανισμό ως προς την κατέυθυνση του συγκροτήματως. Το Calm Like A Bomb είναι το μοναδικό κομμάτι που κυκλοφορεί από εκείνη την επεισοδιακή νύχτα.

Οκτώβριο του 2000 ο Zack de la Rocha δηλώνει την αποχώρηση του από το συγκρότημα με την αιτιολογία των μεγάλων διαφωνιών που υπάρχουν στη λήψη αποφάσεων αλλά και την προσέγγιση της μουσικής και των πολιτικών ιδεωδών που θέλουν να ακολουθήσουν. Η είδηση έπεσε σαν βόμβα και ο αστικός μύθος φέρνει στις αιτίες και την απογοήτευση του Rocha για την μορφή του αγώνα και των κινημάτων της εποχής μέχρι και για κατάταξη του στους Zapatistas. Οι λόγοι όμως έχουν να κάνουν με τις μεγάλες αντιπαραθέσεις που δημιουργήθηκαν ανάμεσα στα μέλη με την ανακοίνωση να μοιάζει ακριβείς και να επιβεβαιώνεται και από τις δηλώσεις των υπολοίπων ως προς τις αιτίες της διάλυσής τους.

Παρ’ όλη τη σύγχυση που επικρατούσε εκείνη περίοδο μέσα στην ίδια χρονιά έβγαλαν το DVD με τίτλο «The Battle of Mexico City». Αυτή ήταν ή πρώτη ολόκληρη βιντεοσκοπημένη συναυλία τους, η πρώτη και επεισοδιακότατη στην Mexico City. Το 1998 είχαν βγάλει το «Live & Rare» με σπασμένα live από την περιοδεία τους στην Ιαπωνία. Η εμφάνιση αυτή λοιπόν είναι αφιερωμένη στον αγώνα των Zapatistas και του Μεξικανικού λαού που αντιστάθηκαν στην προσπάθεια της τότε κυβέρνησης Zedillo, να υφαρπάξει της γης τους, προς όφελος μεγάλης αμερικανικής πολυεθνικής και της κυβέρνησής Clinton και κάτω από την εφαρμογή της Βορειοαμερικανικής Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA). Ανάμεσα στα κομμάτια - χειροβομβίδες περιγράφετε η ιστορία των Zapatistas και των δινών τους στη Chiapas, του Emiliano Zapata και της ιστορίας της πρώτης επανάστασης για την απελευθέρωση του Νότιου Μεξικό (1910-1920), του EZLN (Ζαπατίστας Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης) και του επαναστατικού ένοπλου αγώνα του, του ίδιου του Subcomandante Marcos, της παγκόσμιας αλλαγής των κοινωνικών ανακατατάξεων και αναταραχών, της διεθνής υποστήριξης και φυσικά του ρόλος των Η.Π.Α. και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Μια ακόμη πολύ καλή δουλειά που δείχνει το μεγαλείο ενός συγκροτημάτων, ενός αγώνα, ενός ελεύθερου λαού.
Ένας αριθμός κομματιών τους επίσης έχει συμπεριληφθεί σε ανάλογης (λιγότερο-περισσότερο) θεματολογίας soundtracks ταινιών. Από τα «The Matrix» (1996) με το «Wake Up», στο κλείσιμο της ταινίας αλλά και «The Matrix Reloaded» (2003) με το «Calm Like A Bomb», μέχρι το «The Crow» του 1994, με το κομμάτι «Darkness» όπου δεν υπάρχει στην δισκογραφία τους, καθώς ήταν demo που ξαναδουλεύτηκε και δόθηκε για το soundtrack της ταινίας. Στην «Higher Learning» (1995) ακούγεται το «Year of tha Boomerang» ενώ το «No Shelter» περιλαμβάνεται στο «Godzilla» του 1998.

Η φυσικής τους παρουσία τους με κάθε τρόπο υποστήριξης σε αναρίθμητες ακτιβιστηκές, αντικαπιταλιστικές και αναρχικές δράσεις ήταν δείγμα συνέπειας λόγων, έργων, πολιτικής, ύπαρξης. Από της εμφανίσεις τους το 2000 έξω από το «Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών» στο Seattle όπου και τα «σπάσανε» μέχρι το 2008 τη Minneapolis στην κορύφωση των εργασιών του «Εθνικού Συνεδρίου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος» και σε συνεννόηση με τους υπεύθυνους του αντί-ρεπουμπλικανικού φεστιβάλ που λάμβανε χώρα στην πόλη, προσπάθησαν να παίξουν δωρεάν στον προαύλιο χώρο του όπου και εμποδίστηκαν από την αστυνομία. Το φιάσκο που έστησαν στο «Radio 5 Live» του BBC πήρε μεγάλες διαστάσεις όπου δεχόμενοι αρχικά την λογοκριμένη εκδοχή του «Killing In The Name» για το «Fuck You, I Won’t Do What You Tell Me», το εκτέλεσαν κανονικά προλαβαίνοντας μέχρι την πέμπτη επανάληψη των στοίχων πριν κλείσουν τα μικρόφωνα και επικρατήσει πανδαιμόνιο. To 2009 o Βρετανός Jon Morter (Rock DJ και παραγωγός) ξεκίνησε μια καμπάνια για το Χριστουγεννιάτικο «UK Single Charts» ενάντια στο κύκλωμα των δισκογραφικών αλλά και των talent shows πρότεινε το «Killing in the Name» για Νο 1. Την καμπάνια στήριξαν χιλιάδες άνθρωποι και καλλιτέχνες ή ραδιοφωνικοί σταθμοί όπως οι Tom Morello, Dave Grohl, Paul McCartney, Muse, Fightstar, NME, John Lydon, Bill Bailey, Lenny Henry, BBC Radio 1, Hadouken!, The Prodigy, Stereophonics και το BBC Radio 5 Live. Ο χαμός ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους παραγωγούς του βρετανικού «X Factor» ήταν επικός έως αστείος. Το αποτέλεσμα ήταν όλη η καμπάνια να στεφθεί με επιτυχία, να σπάσει το μονοπώλιο του Νο1 των σάπιων pop ινδαλμάτων και όλου εκείνου του μηχανισμού στηρίξεις και κονιορτοποίησες, με το «Killing in the Name» να μπένει μετά από 20 χρόνια στη λίστα αλλά και 163.000 £ που προσφέρθηκαν για φιλανθρωπικό σκοπό.

Το 2001, οι Morello, Commerford και Wilk επιβεβαίωσαν τις φήμες για το ότι δουλεύουν με τον Chris Cornell (Soundgarden) σε νέο project κυκλοφορώντας τον πρώτο ομότιτλο δίσκο των Audioslave. Το ντεμπούτου και μόνο από τα ονόματα που συμμετείχαν, ήταν αναμενόμενο για να φέρει ενθουσιασμό, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό αφού το αποτέλεσμα απλά «δεν ήταν κακό». Η συνέχεια και μετά από άλλους δυο δίσκους Out of Exile (2005) και Revelations (2006) κατά γενική ομολογία ήταν απογοητευτική καθώς και η διάλυση τους. Το μόνο που σώζεται από τους Audioslave είναι ίσως ο πειραματισμός των τριών R.A.T.M. με ποιο ήπιες ατμόσφαιρες αλλά και η δημιουργία των The Nightwatchman από τον Morello ώστε να έρθει λίγο στα ίσα του.

Live At The Grand Olympic Auditorium
Bulls On Parade - Bullet In The Head - Born Of A Broken Man - Killing In The Name - Calm Like A Bomb - Testify - Bombtrack - War Within A Breath - I'm Housin' - Sleep Now In The Fire - People Of The Sun - Guerrilla Radio - Kick Out The Jams - Know Your Enemy - No Shelter - Freedom 

Τον Νοέμβριο του 2003 κυκλοφόρησε το πρώτο τους live άλμπουμ σαν την επικύρωση της διάλυσης τους. Το υλικό είναι από οι δυο τελευταίες τους εμφανίσεις μπροστά στο κοινό της πόλης τους, στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου του 2000, στο Grand Olympic Auditorium του Los Angeles. Το αποτέλεσμα φορτισμένο όσο και τα διαμάντια που ακούγονται μέσα σε αυτό. Δεν θα αναφερθώ στις εκτελέσεις καθώς θα ήταν περιττό μετά τα παραπάνω αλλά στην κυκλοφορία και μόνον που είναι από τις καλύτερες που έχουμε δει. Στιβαροί με την ποιότητα που τους χαρακτηρίζει, τους αποθεώνει το DVD που κυκλοφόρησε ανταγωνιζόμενο στα ίσα όλες τις προηγούμενες και επόμενες live κυκλοφορίες τους. Δεν είμαι οπαδός των ζωντανών ηχογραφήσεων αλλά το DVD του «Live At The Grand Olympic Auditorium» είναι η καταγραφή και η καλύτερη αποφώνηση που θα μπορούσαν να κάνουν οι Rage Against The Machine. Όπως ξεκίνησαν, έτσι και φεύγουν, χτυπώντας το σύστημα και τους μηχανισμούς του με Πάταγο, με Ορμή, με Υπεροχή.

Ολόκληρο το Live που ακολουθεί από (τα) κάτω, είναι από την εμφάνηση τους τον Απρίλιο του '99 στο Woodstock, καθώς το συγκεκριμένο live του Grand Olympic Auditorium έχει "κατέβει".

Αμέσως λοιπόν μετά τη διάλυση τους ο Morello συνεχίζει να δραστηριοποιείται μέσα στο αμερικανικό κίνημα ιδρύοντας το 2002 μαζί με τον Serj Tankian των System of a Down και μετά την 9/11, την μη κερδοσκοπική οργάνωση Axis Of Justice, σαν ανάγκη αντίδρασης στην ακροδεξιά κυβέρνηση Bush Junior. Η οργάνωση δραστηριοποιείτε στα κομμάτια του αντιρατσισμού και μάχεται για τη λαϊκή δικαιοσύνη, ενώνοντας καλλιτέχνες - μουσικούς με τον κόσμο, ώστε να τον αφυπνίσουν πάνω σε θέματα δικαιωμάτων, ελευθεριών και ακτιβισμού. Κινητοποιείται επίσης με δραστηριότητες, όπως συσσίτια ή ενίσχυση προγραμμάτων περίθαλψης αστέγων, αλλά και ενώνοντας τη δύναμή της με άλλες πολιτικές οργανώσεις για την ελευθερία και την οικονομική δικαιοσύνη. Το 2004 κυκλοφόρησε το «Axis Of Justice Concert Series Vol 1» (Serj Tankian) με τον Wilk επίσης να συμμετάσχει στα κρουστά. Το αντιστάθμισμα λοιπόν που έφερε τον Morello ξανά στα πολιτικοποιημένα μονοπάτια με διαφορετική μορφή αλλά και σαν τραγουδιστή ήταν οι The Nightwatchman. Επηρεασμένος από το «The Ghost of Tom Joad» του Bruce Springsteen και τους Bob Dilan, Johny Cash και κάτι από αλλοιωμένο Jello Biafra, ο κιθαρίστας έκφρασε μια σύγχρονή folk εκδοχή του ιδίου με επανεκτελέσεις εξαιρετικής ποιότητας, απενοχοποίησης, γράφοντας όμως και πρωτότυπο υλικό. Ακούσματα γεμάτα πικρία πατάει στην παράδοση του αμερικανικού εργατικού τραγουδιού, παρουσιάζοντας τέσσερεις δίσκους, τα «One Man Revolution» (2007), «The Fabled City» (2008), «Union Town» (2011) με πάρα πολλές συμμετοχές καλλιτεχνών του χώρου και το «World Wide Rebel Songs» του 2011 επίσης, αυτή τη φορά όμως από τη δική του εταιρία «New West Records». Με το σχήμα αυτό παίρνει μέρος και ενισχύει απεργίες και κινήματα που λαμβάνουν χώρα στις ΗΠΑ. Από ταινίες και ντοκιμαντέρ, μικρές σκηνές και clubs, οι The Nightwatchman είναι το alter ego του Morello. Συνεργάστηκε επίσης με Cypress Hill και Wu Tang Clan αλλά και στην παραγωγή δίσκων καλλιτεχνών του αντικαπιταλιστικού χώρου όπως οι Anti-flag.
Όλη εκείνη την περίοδο ο Rocha δούλεψε με τους DJ Shadow και τον Trent Reznor των Nine Inch Nails χωρίς όμως να κυκλοφορήσει κάτι και από τις δύο αυτές συνεργασίες.

To 2008 με τον Jon Theodore, ντράμερ των Queens of the Stone Age (ex-Mars Volta), έβγαλαν το One Day As A Lion (EP). Το δείγμα αυτό γραφής από τον Rocha μας φέρνει μπροστά στη κατεύθυνση που έχει πάρει, σαν πέτρα στο στομάχι αλλά και πιο ελεύθερος. Μπουκωμένος στα μπάσα, γεμάτος «πριόνια», σαφώς πιο σκοτεινό χαμηλώνοντας τα φώτα, σχεδόν παγωμένο underground αλλά πάντα με την ένταση και τη φόρτιση του τραγουδιστή να είναι μια ακόμη παρακαταθήκη στην ήδη τεράστια πορεία του. Το συγκεκριμένο dark electro-rock μανιφέστο μοιάζει σαν μια παραλλαγή εξέλιξης των RATM. Ποίηση, παραμόρφωση και επαναλαμβανόμενα κιθαριστικά σύνολα σαν εκτροχιασμένο τρένο να προσκρούει στο τσιμέντο και αφού δεν το διαπερνά να προσπαθεί ξανά και ξανά… Ξεκινώντας κλειστοφοβικά σε μπάζει στο νόημα με τη μια. «Wild International», «Ocean View» «Last Letter», πνοή προφήτη, ουρλιάζει πάνω στα συντρίμμια. Το «If You Fear Dying» χαμηλώνει τους τόνους (όσο γίνεται) με το μπάσο κολλημένο, σαν να ξύνει σοβάδες σε τοίχο. Το «One Day as a Lion», όμως μακράν η καλύτερη στιγμή του δίσκου! Οι One Day As A Lion δεν συνέχισαν, αλλά έδωσαν μια κυκλοφορία της αδιαμφισβήτητης συνέχειας των RATM. Ψάξτε το.
Το 2009 ο Morello με τον Boots Riley των The Coup κυκλοφόρησαν το ομότιτλο των Street Sweeper Social Club μη εντυπωσιάζοντας, τουλάχιστον τον γράφοντα οπότε και μέχρι εκεί. Έχουν βγάλει και κάποια EP αλλά δεν προσφέρουν κάτι περισσότερο εκτός από μια ακόμη μίξη funk rap-rock, ανοίγοντας τις συναυλίες των Nine Inch Nails και Jane's Addiction.

Πάρε λοιπόν ότι έχουν βγάλει ξεχωριστά και όλοι τους μαζί. Πάρε ΚΑΙ τα τρία Audioslave, όλους τους The Nightwatchman (εκτός από τα μεγάλα του κινηματικά κομμάτια), τους Street Sweeper Social Club, ακόμη και τους Axis of Justice (και πρόσεξε ποιος το γράφει) κράτησε μόνο μία κόπια των One Day As A Lion, άναψε μεγάλη φωτιά και πέταξε τα μέσα!
Για νέο υλικό από Rage Against The Machine; Χωρίς δεύτερη σκέψη συντρόφισσες/οι.
Χωρίς Δεύτερη σκέψη!

2007 και φήμες αρχίζουν να ακούγονται για επικειμένη επανένωση. «Coachella Valley Music and Arts Festival» και … Headliners με κοκκινόμαυρες σημαίες, αστέρια και τα αρχικά του EZLN να επιβεβαιώνουν το ολοκαύτωμα που θα ακολουθήσει. Το πολυαναμενόμενο reunion των Rage Against The Machine είναι γεγονός παρά τις δηλώσεις ότι θα είναι μόνο για το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Η εμφάνιση ήταν το εφαλτήριο για την παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε σε Ηνωμένες Πολιτείες, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ιαπωνία και σε διάφορα φεστιβάλ της Ευρώπης. Από εκεί και πέρα οι RATM συνεχίζουν μαζί και παίζουν σε όλο τον κόσμο μέχρι Αργεντινή και Χιλή με δυσκολίες όμως στο να προχωρήσουν με νέο υλικό. Η τελευταία τους συναυλία δόθηκε στο δικό τους φεστιβάλ «L.A. Rising» στις 30 Ιουλίου του 2011.

Παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις αλλά και τις διαψεύσεις όλων αυτό τον καιρό, οι R.A.T.M παραμένουν ανενεργοί με χωριστές εμφανίσεις εδώ κ’ εκεί. Ο Morello με τους The Nightwatchman αλλά και με σκόρπιες συνεργασίες, ο Commerford  το 2015 με τους Mathias Wakrat και Laurent Grangeon έφτιαξαν τους hardcore punk-rock Wakrat με το πρώτο δείγμα νε είναι πάρα πολύ καλό. Το 2016 εμφανίστηκε διαδικτυακά σε παρεμφερή με τα μέλει sites, link που οδηγούσε σε μια αντίστροφη μέτρηση. Οι Prophets of Rage είναι το supergroup από τα εναπομείναντα μέλει των Rage Against The Machine, μαζί με τους Chuck D και DJ Lord των Public Enemy και τον B-Real των Cypress Hill. Η μπάντα αυτή και πάλι δημιουργήθηκε πάνω στα πρότυπα και των τριών συγκροτημάτων με αγνό rap-metal να εκτοξεύει προς κάθε κατεύθυνση την ανάγκη όλων των εμπλεκομένων μουσικών αλλά και εκείνου του κόσμου για ακραία πολιτικοποιημένη μουσική. Φυσικά ο Zack de la Rocha δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή την ένωση αλλά πάντα σε απόσταση υποστηρικτικός. Και όμως για πολλοστή φορά κάτι μοιάζει ακούγεται… κάτι μοιάζει να σαλεύει… με όποιο φόβο και επιφύλαξη. Με όποια ελπίδα ή προσδοκία, το μέλλον των Rage Against The Machine μοιάζει να είναι κάπου εκεί, να σκάσει σαν βόμβα, να σπείρει, να θερίσει, να επαναπροσδιορίσει, να θυμίσει, να ξυπνήσει.
Συντρόφισσες/οι, θα μείνω στη εμπειρία του παρελθόντων, στην βεβαιότητα του παρόντος.

Η θέση τους πολιτικά αδιαπραγμάτευτη. Η πορεία τους ανεξίτηλη στο χρόνο και την ιστορία του σκληρού ήχου. Οι Rage Against the Machine σταμάτησαν εκεί ακριβώς που έπρεπε αρνούμενοι την φθορά και την επανάληψη της δικής τους της ιστορίας. Επέλεξαν να αποσυρθούν πριν την φάρσα, πριν γίνουν καρικατούρα μένοντας επαναστάτες, πρωτοπόροι και πάνω απ’ όλα συνεπείς στο έργο τους. Αποστρεφόμενοι την άγνοια, τη σιωπή, τη βολή, την προπαγάνδα και όλους τους τρόμους της φοβικής τους κοινωνίας, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της πιο ριζοσπαστικοποιημένης πολιτικά μουσικής ταυτότητας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Το μήνυμά τους πιο ξεκάθαρο και αναγκαίο απέναντι σε όλα τα σύμβολα της κυριαρχίας του συστήματος, ενάντια στη βαρβαρότητα της εξουσίας, την απομόνωση και τον διαχωρισμό. Τον εγκλεισμό και την αντίδραση. Είναι η απόλυτη ταξική έκφραση οργής και αλήθειας που δεν φθείρεται αλλά γιγαντώνεται μέσα σε κάθε πυρήνα, σε κάθε αντανάκλαση, σε κάθε εαυτό, σε κάθε επανάσταση. Για την αξιοπρέπεια του ατόμου και τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Την αφύπνιση, την συνείδηση, την ανάγκη, την ελευθερία για τον αγώνα ενάντια στο σύστημα και τον μονόδρομο της πτώσης του. Δεν περιμένουμε περισσότερα. Δεν ελπίζουμε, ονειρευόμαστε και διεκδικούμε.

Κλείνοντας λοιπόν το «Know Your Enemy» από το πρώτο «Rage Against The Machine», σε ζωντανή εμφάνιση τον Οκτώβριο του 1999 με τον Maynard James Kenan επί σκηνής.

I've got no patience now
So sick of complacence now
I've got no patience now
So sick of complacence now
Sick of sick of sick of sick of you
Time has come to pay...
Know your enemy!

Come on!
Yes I know my enemies
They're the teachers who taught me to fight me
Compromise, conformity, assimilation, submission
Ignorance, hypocrisy, brutality, the elite
All of which are American dreams!

Πηγές:
Metal Hammer, www.rollingstone.com, www.toperiodiko.gr, Rocking.gr, en.wikipedia.org

www.ratm.com