Οι εξοικειωμένοι με την ιστορία της περιοχής θα αναγνώριζαν στα χαρακτηριστικά των σημερινών εισβολών και καταλήψεων εκείνα των αιματηρών εκστρατειών που διεξήγαγαν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις του παρελθόντος.

Σε ανύποπτο χρόνο, όταν αποσύρθηκε το σχολικό βιβλίο ιστορίας της Ρεπούση, προειδοποιήσαμε ότι εχθρός του κακού είναι το χειρότερο. Το νέο εγχειρίδιο της ομάδας Κολιόπουλου ήρθε να επιβεβαιώσει αυτή την εκτίμηση. Στο παρόν κείμενο, διαπιστώνουμε ότι το εγχειρίδιο της ομάδας Κολιόπουλου, παραβιάζει το ήδη συντηρητικό ΑΠΣ – ΔΕΠΠΣ ιστορίας για να εμπεδώσει μια υπερσυντηρητική εκδοχή σχολικής ιστορίας και επιπλέον, στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας υποπίπτει σε μεθοδολογικά λάθη. Για όλους αυτούς τους λόγους, ισχυριζόμαστε ότι αποτελεί άμεση ανάγκη η απόσυρση του συγκεκριμένου εγχειριδίου το οποίο κάθε άλλο παρά υπηρετεί τους στόχους καλλιέργειας και ανάπτυξης ιστορικής κριτικής σκέψης, εννοιολογικής μάθησης και συνείδησης του ιστορικού χρόνου. Τέλος, επιχειρούμε να εκφράσουμε κάποιες σκέψεις για μια άλλη προοπτική για τη σχολική ιστορία και να συγκεντρώσουμε εδώ το σύνολο των κριτικών στο νέο εγχειρίδιο καθώς και παραπομπές στο αντίστοιχο θεσμικό πλαίσιο (ΑΠΣ-ΔΕΠΠΣ, υπουργικές αποφάσεις, κλπ).

Κώστας Κούσιαντας, Παντελής Αυθίνος

Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τους τελευταίους εννιά μήνες στην Ουκρανία έχουν οδηγήσει σε μία κρίση, από τις σοβαρότερες που έχουν εκδηλωθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Για την αριστερά αποτέλεσε εξ αρχής ένα δύσκολο ζήτημα και ένα πεδίο αντιπαράθεσης διαφορετικών προσεγγίσεων. Ο λόγος γι’ αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός, ότι στην ουκρανική κρίση συμπυκνώνονται μια σειρά από σημαντικές συγκρούσεις και αντιθέσεις (σύγκρουση ιμπεριαλισμών, σύγκρουση τμημάτων της άρχουσας τάξης και του πολιτικού συστήματος, αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, σύγκρουση με τον φασισμό, εθνικό-αποσχιστικό κίνημα), αλλά κυρίως με το γεγονός, ότι το σύνολο των αντιθέσεων σχετίζεται με δύο εχθρικά μεταξύ τους κινήματα (Μαϊντάν, αντι-Μαϊντάν), τα οποία διχάζουν πολιτικά και γεωγραφικά τη χώρα και στα οποία η αριστερά δεν κατάφερε να έχει ουσιαστική παρέμβαση και να καθορίσει το πολιτικό τους περιεχόμενο και τους στόχους τους.

Κώστας Κούσιαντας

Οι περισσότερες μαρξιστικές αναλύσεις του μεσοπολέμου για το φασισμό, επιμένουν σε ένα σημείο: ο φασισμός προκύπτει ως συνέπεια της υποκειμενικής αδυναμίας του εργατικού κινήματος να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις και να επιλύσει το πρόβλημα της κρίσης από τη σκοπιά των συμφερόντων των υποτελών τάξεων, ύστερα από μία περίοδο όπου αντικειμενικά έχει υπάρξει αυτή η δυνατότητα

Κώστας Κούσιαντας

Η αύξηση των εκλογικών ποσοστών της Χρυσής Αυγής από το 0,29% (19.624 ψήφοι) των εθνικών εκλογών του 2009, στο 6,97% (441.018 ψήφοι) στις εκλογές της 6ης Μαΐου και η διατήρηση αυτού του ποσοστού στις εκλογές της 17ης Ιουνίου (6,92% και 425.980 ψήφοι) φωτογραφίζουν την αύξηση και τη συγκρότηση ενός πολιτικού ρεύματος ακροδεξιού ριζοσπαστισμού το οποίο αναδείχτηκε ως απάντηση στην κρίση του δεξιού χώρου στις εκλογές της 6ης Μαΐου, αλλά και ικανό να αντέξει χωρίς καθόλου απώλειες την τεράστια πολιτική και ιδεολογική πίεση της ΝΔ για ενότητα ολόκληρης της δεξιάς, προκειμένου να αποτραπεί το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Μια ήττα της συριακής επαναστατικής διαδικασίας και των στόχων της, θα σηματοδοτήσει πιθανότατα το τέλος της εμπειρίας των αυτόνομων περιοχών της Ροζάβα και των ελπίδων του κουρδικού λαού να αποφασίζει για το μέλλον του, καθώς θα βρίσκεται μπροστά στην αντίδραση πολλαπλών παραγόντων: του Δυτικού και του Ρωσικού Ιμπεριαλισμού, του αραβικού και του τουρκικού σοβινισμού και των αντιδραστικών ισλαμιστικών δυνάμεων. Από την άλλη πλευρά η συριακή επαναστατική διαδικασία δεν θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς τη δυνατότητα του κουρδικού λαού να αποφασίζει ελεύθερα για το μέλλον του: να αποσχιστεί ή να παραμείνει και να παλέψει μαζί με όλους τους δημοκράτες και τους προοδευτικούς για μια Δημοκρατική, Σοσιαλιστική και Κοσμική Συρία, που θα εγγυάται παράλληλα τα εθνικά του δικαιώματα.