Παγιδευμένοι ανάμεσα στην κρατική καταστολή, τις επιθέσεις της δεξιάς αντιπολίτευσης και την απειλή εισβολής των ΗΠΑ, οι φτωχοί και οι εργατικές τάξεις της Βενεζουέλας βρίσκονται στην απίστευτα δύσκολη θέση να πρέπει να ανασυνθέσουν την πολιτική αντιπολίτευση από τα κάτω. Για έναν συνδικαλισμένο εργάτη πετρελαίου στην Paraguaná, έναν ανθρακωρύχο Pemón στο Guasipati ή έναν κάτοικο της γειτονιάς Cota 905 στο Καράκας, η προοπτική μιας επίθεσης από τις ΗΠΑ είναι πιο μακρινή και αφηρημένη από τις καθημερινές τους συγκρούσεις με τις στρατιωτικές και επιχειρηματικές τάξεις που υποστηρίζουν αυτές οι δυνάμεις. Είναι απαραίτητο να υποστηρίξουμε όλους τους αγώνες της εργατικής τάξης, να επισημάνουμε τις καταχρήσεις που διαπράττει το κράτος και να αφήσουμε χώρο για κριτική της βενεζουελάνικης κυβέρνησης. Ωστόσο, θα ήταν επίσης σοβαρό λάθος για την αριστερά να θέσει οποιουσδήποτε όρους στην υποστήριξή της προς τη Βενεζουέλα, η οποία αντιμετωπίζει την επιθετικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Από πολιτική άποψη, οι χώρες BRICS+ δεν σπάνε με την παγκόσμια χρηματοοικονομική τάξη. Επιβεβαιώνοντας τον κεντρικό ρόλο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στη Διακήρυξη της Συνόδου Κορυφής του Ρίο (2025), τοποθετούνται ως εσωτερικοί μεταρρυθμιστές του συστήματος και όχι ως αρχιτέκτονες μιας εναλλακτικής λύσης. Αυτή η στάση αποκαλύπτει το θεμελιώδες παράδοξο των χωρών BRICS: θέλουν να εκφράσουν τη φωνή του Νότου χωρίς να σπάσουν με τις δομές κυριαρχίας του Βορρά.

Εν μέσω ενός διεθνούς κύματος αυξανόμενου δεξιού αυταρχισμού και μιλιταρισμού, που κορυφώθηκε με τη γενοκτονία στη Γάζα, οι ομιλίες στο βιβλίο Voices Against Putin’s War: protesters’ defiant speeches in Russian courts έχουν σημασία που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της Ρωσίας. Στον πρόλογό του, ο Τζον ΜακΝτόνελ, αριστερός βουλευτής του Εργατικού Κόμματος στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις αποκαλεί «έμπνευση για όλους όσους σε όλο τον κόσμο βλέπουν μια αδικία και αρνούνται να συμμορφωθούν παθητικά», από τους Ισραηλινούς αντιρρησίες στράτευσης, τους υποστηρικτές της Palestine Action στη Βρετανία, τις γυναίκες που διαδηλώνουν για τη Ζωή και την Ελευθερία στο Ιράν. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς.

Σε μια εκδήλωση που διοργανώθηκε προς τιμήν του γενναίου και αντιστασιακού κινηματογράφου, ο Ιρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί και ο θρυλικός σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορσέζε έκαναν μια βαθιά συζήτηση για τα εμπόδια, τις πηγές έμπνευσης και τη δύναμη του κινηματογράφου υπό ακραίες συνθήκες περιορισμού. Η συζήτηση, που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη, έδωσε στον Παναχί την ευκαιρία να μιλήσει για τις ρίζες του πάθους του και για το πώς η 20ετής απαγόρευση της κινηματογραφικής του δραστηριότητας τον ώθησε προς νέες μορφές αφήγησης. Ο Παναχί απέδωσε την πεισματάρικη φύση του στην εργατική τάξη στην οποία μεγάλωσε και στην εντολή του πατέρα του να μην υποκύπτει ποτέ.

Σε αυτό το άρθρο, ο συγγραφέας επικεντρώνεται στο χρέος της Ουκρανίας από τη δεκαετία του 1990 και πιο συγκεκριμένα στα χρόνια μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022. Παρέχει απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα. Ποιοι είναι οι πιστωτές της Ουκρανίας; Πόσα χρήματα τους οφείλονται; Τι απαιτούν σε αντάλλαγμα για τα δάνεια τους; Τι ρόλο παίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Γιατί η ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ αντιβαίνει στα συμφέροντα του ουκρανικού λαού; Τι γίνεται με τα δεσμευμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία; Γιατί πρέπει να διαγραφεί το χρέος της Ουκρανίας; Γιατί ο Ζελένσκι αντιτίθεται σε οποιαδήποτε διαγραφή; Ποιες είναι οι εναλλακτικές λύσεις για το τρέχον χρέος; Ορισμένα ερωτήματα δεν εξετάζονται λόγω έλλειψης χώρου, όπως το στάδιο στο οποίο έχει φτάσει η σύγκρουση, η παροχή όπλων, οι συζητήσεις εντός της Αριστεράς.

Στο «Ένα απλό ατύχημα» ο Παναχί καταφέρνει να μιλήσει με δεξιοτεχνία όχι απλά για την προσωπική του ιστορία, μα πάνω απ’ όλα για το συλλογικό τραύμα ενός ολόκληρου λαού. Ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνέντευξή του: «Τα πράγματα που εξιστορούνται στην ταινία, δεν ήταν όλα προσωπικές μου εμπειρίες. Ήταν κυρίως πράγματα που είχα ακούσει όταν πέρασα χρόνο στη φυλακή. Από φυλακισμένους που εξέτιαν μεγάλες ποινές, 5, 10, 15 χρόνια. Και οι οποίοι είχαν ακούσει αυτά τα πράγματα από κρατούμενους που ήταν εκεί πριν από αυτούς. Έτσι, ήταν μια συλλογική εμπειρία που κάλυπτε σχεδόν μισό αιώνα. Και την συμπύκνωσα σε 4 ή 5 χαρακτήρες…»

Θα τον αφήσει στη θέση του η κυβέρνηση των συνενόχων του εγκλήματος; Είναι μια μεγάλη νίκη του κινήματος αλληλεγγύης στις οικογένειες των θυμάτων και των επιζώντων του ναυαγίου της Πύλου το γεγονός ότι έγινε αποδεκτή η προσφυγή των δικηγόρων υπεράσπισης των θυμάτων κατά της αρχειοθέτησης των κατηγοριών σε βάρος του Τρύφωνα Κοντιζά, αρχηγού του Λιμενικού Σώματος και άλλων τριών ηγετικών στελεχών. Μάλιστα η απόφαση έγινε αναγνωρίζοντας τη βασιμότητα της προσφυγής τυπικά και κατ΄ουσία!

Στο μέτωπο, στα μετόπισθεν, στα κατεχόμενα εδάφη, παρά την εξάντληση και τα δεινά σχεδόν τεσσάρων χρόνων ενός φονικού πολέμου, αλλά και την αβεβαιότητα των διπλωματικών διαπραγματεύσεων, ο ουκρανικός λαός αντιστέκεται. Στην Κριμαία και στις κατεχόμενες περιοχές, ημιπαράνομες κινήσεις εντείνουν τις δραστηριότητές τους κατά των κατακτητών, κατά της αναγκαστικής στρατιωτικοποίησης ή της επιβολής της ρωσικής υπηκοότητας.

Ο Μαμντάνι, ένας υποψήφιος που αυτοχαρακτηρίζεται ως σοσιαλδημοκράτης και υποστηρίζεται από την προοδευτική Αριστερά, έχει προτείνει οικονομικές μεταρρυθμίσεις (όπως προσιτή στέγαση) που θα ωφελήσουν τους Νεοϋορκέζους. Είχε δηλώσει την υποστήριξή του προς την Παλαιστίνη και είχε ασκήσει κριτική στη ρατσιστική αστυνόμευση, αλλά έχει υπαναχωρήσει από αυτές τις θέσεις. Ο Mel Bienenfeld του Tempest περιγράφει πώς ο Μαμντάνι απομακρύνεται επίσης από τις αριστερές του ρίζες, συναντώντας δισεκατομμυριούχους της Νέας Υόρκης και συνομιλώντας με τις ελίτ της πόλης. 

 Ένα χρόνο μετά την κατάρρευση της στέγης του σιδηροδρομικού σταθμού του Νόβι Σαντ, που στοίχισε τη ζωή σε 16 άτομα, το πολιτικό τοπίο της Σερβίας ανατράπηκε ριζικά από ένα φοιτητικό κοινωνικό κίνημα με μια ένταση που η χώρα δεν έχει γνωρίσει εδώ και δεκαετίες. Μια αντιπροσωπεία της 4ης Διεθνούς, αποτελούμενη από συντρόφους της GA (Αντικαπιταλιστική Αριστερά, Βέλγιο) και του NPA-A (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, Γαλλία), επισκέφθηκε πολιτικούς, συνδικαλιστές, μέλη συλλόγων και φοιτητές, προκειμένου να οικοδομήσει μαζί τους δεσμούς αλληλεγγύης και να μεταφέρει τα μηνύματά τους στις χώρες μας.