Από τα κάτω: Η ιρανική κοινωνία των πολιτών ενάντια στον πόλεμο και την τυραννία
ΠΗΓΗ: https://kritica.it και https://firenexttime.net
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr
Ο πόλεμος δεν φιμώνει την ιρανική κοινωνία. Μπροστά στη συνεχιζόμενη κλιμάκωση του πολέμου, η ιρανική κοινωνία των πολιτών δεν είναι ούτε σιωπηλή ούτε μπερδεμένη. Εργαζόμενοι, δάσκαλοι, φυλακισμένοι, φεμινίστριες και συγγραφείς διατυπώνουν μια σαφή πολιτική θέση που καταδικάζει το Ισραήλ αλλά δεν ευθυγραμμίζεται πίσω από την Ισλαμική Δημοκρατία.
Στη σκιά των σειρήνων και του καπνού, όπου ο ορίζοντας της Τεχεράνης σημαδεύεται και πάλι από τη φωτιά και το φόβο, μια διαφορετική φωνή αναδύεται μέσα από το Ιράν - μια φωνή που καταδικάζει τόσο τις βόμβες των ξένων χωρών που πέφτουν από τον ουρανό όσο και τη βία του καθεστώτος που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται την πατρίδα. Ενώ η επίθεση του Ισραήλ στις ιρανικές πόλεις έχει εντείνει το περιφερειακό χάος και η Ισλαμική Δημοκρατία απαντά στην επίθεση, ένα πρωτοφανές κύμα εσωτερικής δυσαρέσκειας υψώνεται από τα κάτω. Δεν είναι το κράτος, ούτε οι στρατηγοί ή οι κληρικοί του, αλλά οι εργάτες, οι δάσκαλοι, οι φεμινίστριες και οι συγγραφείς -πολλοί από αυτούς φυλακισμένοι- που λένε τις πιο ξεκάθαρες αλήθειες για τον πόλεμο, τη δικαιοσύνη και την επιβίωση.
Τις τελευταίες δύο ημέρες, έξι διαφορετικές αλλά πολιτικά εναρμονισμένες δηλώσεις εκδόθηκαν από διάφορους τομείς της ιρανικής κοινωνίας των πολιτών. Οι δηλώσεις αυτές προέρχονται από εργατικά συνδικάτα, εκπαιδευτικά συνδικάτα, φυλακισμένους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των γυναικών και την Ένωση Ιρανών Συγγραφέων. Δεν επαναλαμβάνουν τις εκκλήσεις για εκδίκηση ή εθνικιστική υπερηφάνεια. Αντίθετα, καταδικάζουν όλες τις πλευρές της σύγκρουσης - από την ισραηλινή κατοχή και την αυτοκρατορική βία μέχρι την καταπιεστική και στρατιωτικοποιημένη διακυβέρνηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Μαζί, αυτές οι φωνές συγκροτούν μια ενιαία απόρριψη του μιλιταρισμού και του αυταρχισμού και ζητούν ειρήνη, δημοκρατία και αξιοπρέπεια - όχι ως συνθήματα, αλλά ως στρατηγικές επιβίωσης σε μια περιοχή που καταρρέει.
Αυτό το άρθρο παρουσιάζει και συνθέτει αυτές τις έξι δηλώσεις - όχι ως μεμονωμένες εκφράσεις, αλλά ως μία συλλογική αντίσταση. Είναι ένα στιγμιότυπο της ζωντανής, αναπνέουσας κοινωνίας των πολιτών του Ιράν: χτυπημένη, πολιορκημένη, αλλά εξακολουθεί να αρνείται να επιλέξει ανάμεσα σε δύο εκδοχές θανάτου. Ο πόλεμος μπορεί να διεξάγεται από τα κράτη, αλλά το τίμημα το πληρώνουν οι άνθρωποι. Και ο λαός λέει: όχι στο όνομά μας.
Φωνές από τον τομέα της Εκπαίδευσης
Μεταξύ των πρώτων και πιο ξεκάθαρων φωνών που μίλησαν ήταν οι Ιρανοί εκπαιδευτικοί - αυτοί που περνούν τις μέρες τους διαπαιδαγωγώντας τα παιδιά και των οποίων η δέσμευση για την ειρήνη βρίσκεται στις σχολικές αίθουσες και όχι στα κοινοβούλια. Δύο βασικές οργανώσεις, το Συντονιστικό Συμβούλιο των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων των Ιρανών Εκπαιδευτικών και η Ένωση Εκπαιδευτικών της Τεχεράνης, εξέδωσαν ξεχωριστές αλλά απόλυτα συνδεόμενες δηλώσεις που αμφισβητούν τόσο την εξωτερική επιθετικότητα όσο και την εσωτερική καταστολή.
Το Συντονιστικό Συμβούλιο καταδίκασε την ισραηλινή επίθεση στο ιρανικό έδαφος ως παραβίαση του διεθνούς δικαίου και απειλή για τη ζωή των πολιτών. Αλλά η δήλωσή τους ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα. Απορρίπτουν τον μιλιταρισμό όλων των περιφερειακών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης της Ισλαμικής Δημοκρατίας, κατέστησε τους Ιρανούς ηγέτες υπεύθυνους για την κλιμάκωση των εντάσεων μέσω της μυστικότητας, του αποκλεισμού και του στρατιωτικού τυχοδιωκτισμού. «Ο πόλεμος δεν είναι ούτε ευλογία ούτε ευκαιρία», δήλωσαν, «είναι μια καταστροφή της οποίας τα κύρια θύματα είναι οι απλοί άνθρωποι, τα παιδιά, οι γυναίκες και οι άμαχοι».
Η Ένωση Εκπαιδευτικών της Τεχεράνης επανέλαβε αυτό το μήνυμα, εστιάζοντας στο συναισθηματικό τίμημα της βίας για την επόμενη γενιά. «Δουλεύουμε καθημερινά με παιδιά», έγραψαν, «παιδιά που προσπαθούν να κατανοήσουν έναν κόσμο που θα έπρεπε να αφορά τη μάθηση, τη φιλία και τα όνειρα -όχι τις βόμβες και την καταστροφή». Η δήλωση επέκρινε έντονα τη στρατιωτική εκστρατεία του Ισραήλ, χαρακτηρίζοντάς την έγκλημα, αλλά επέμεινε επίσης ότι «καμία χώρα δεν μπορεί να οικοδομήσει την ειρήνη με σφιγμένη γροθιά».
Και οι δύο δηλώσεις απορρίπτουν την ουδετερότητα απέναντι στον πόνο. Το να παραμείνει κανείς σιωπηλός, υποστηρίζουν, είναι σαν να κανονικοποιεί τη βία. Αντ' αυτού, προτρέπουν όλες τις οργανώσεις πολιτών και πολιτιστικές οργανώσεις -εντός και εκτός Ιράν- να αντισταθούν στον πόλεμο, να υπερασπιστούν την ανθρώπινη αλληλεγγύη και να αντικαταστήσουν τη γλώσσα της εξουσίας με τη γλώσσα της εκπαίδευσης, της αξιοπρέπειας και της ειρήνης.
Οι δάσκαλοι δεν παίρνουν το μέρος των κρατών. Παίρνουν το μέρος των μαθητών, των εργαζομένων, του μέλλοντος. Στις φωνές τους υπάρχει ένα σαφές μήνυμα: όταν τα καθεστώτα προετοιμάζονται για πόλεμο, ο λαός πρέπει να προετοιμάζεται για δικαιοσύνη.
Οι Φεμινίστριες: Πίσω από τα κάγκελα, αλλά όχι σιωπηλές
Μέσα από τα τείχη της διαβόητης φυλακής Εβίν της Τεχεράνης, επτά Ιρανές φεμινίστριες και συνδικαλίστριες εξέδωσαν δύο ισχυρές δηλώσεις που διαπερνούν την προπαγάνδα του πολέμου και του εθνικισμού. Αυτές οι γυναίκες -που φυλακίστηκαν για το ρόλο τους στην οργάνωση διαδηλώσεων και την υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων- έχουν γίνει μερικές από τις πιο ξεκάθαρες φωνές ενάντια στη βία που κατακλύζει την περιοχή.
Σε μια δήλωση, οι Reyhaneh Ansari, Sakineh Parvaneh, Varisheh Moradi και Golrokh Iraee μιλούν απευθείας στον ιρανικό λαό και στα διεθνή αριστερά κινήματα. Τα λόγια τους αποκρούουν κάθε προσδοκία για ξένη σωτηρία. «Ο δρόμος για την ελευθερία του Ιράν», γράφουν, «βρίσκεται με τη μαζική αντίσταση και τη δύναμη των κοινωνικών κινημάτων». Προειδοποιούν ενάντια στην ψευδαίσθηση ότι τα ξένα κράτη -είτε δυτικές δυνάμεις είτε περιφερειακοί παράγοντες- μπορούν να απελευθερώσουν τους καταπιεσμένους λαούς. Το μόνο που φέρνουν, υποστηρίζει η ανακοίνωση, είναι νέες αλυσίδες.
Οι γυναίκες περιγράφουν το Ισραήλ ως ένα καθεστώς που οικοδομήθηκε πάνω στην κατοχή και τη γενοκτονία, ένα στρατιωτικοποιημένο φυλάκιο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που ευθύνεται για δεκαετίες πολέμου στην Παλαιστίνη, το Ιράκ, τη Συρία και τώρα στη Γάζα. Αλλά η καταδίκη τους δεν είναι μονόπλευρη. Επικρίνουν έντονα την καταστολή της Ισλαμικής Δημοκρατίας και τη χρήση του πολέμου για εσωτερικό έλεγχο, λέγοντας ότι θέτει τις βάσεις για «ένα άλλο 1988» - μια αναφορά στις μαζικές εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων. Γι' αυτούς, ο πόλεμος είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται από όλες τις κυρίαρχες δυνάμεις για να φιμώσουν τη διαφωνία.
Σε μια δεύτερη δήλωση, οι Anisha Asadollahi, Nahid Khodajo και Nasrin KhezrJavadi περιγράφουν το εαυτό τους ως «ομήρους» μιας κυβέρνησης που διεξάγει πόλεμο στο εξωτερικό ενώ συνθλίβει τους πολίτες της στο εσωτερικό. Καλούν το λαό να αντισταθεί στον επιβαλλόμενο πόλεμο μέσω της συλλογικής παρουσίας και της αλληλεγγύης. «Οι πόλεμοι δεν θα ωφελήσουν τον λαό με κανέναν τρόπο», γράφουν. «Ο λαός -που δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην έναρξη αυτών των πολέμων- είναι αυτός που θα πληρώνει πάντα το τίμημα». Πίσω από σιδερένιες πόρτες, αυτές οι γυναίκες υποστηρίζουν μια αλήθεια που λίγες τολμούν να πουν έξω από τους τοίχους των φυλακών: ότι η απελευθέρωση δεν μπορεί επιβληθεί και ότι ο αγώνας κατά της κατοχής και της δικτατορίας πρέπει να καθοδηγείται από εκείνους που ζουν τις συνέπειές τους. Τα λόγια τους είναι ταυτόχρονα προειδοποίηση και κάλεσμα για δράση. Η πραγματική αντίσταση, επιμένουν, δεν έγκειται σε πυραύλους ή συνθήματα, αλλά στην αλληλεγγύη από τα κάτω.
Ενώ αυτές οι φωνές υψώνονται πίσω από τους τοίχους των φυλακών, μια άλλη διακήρυξη προέκυψε από το εξωτερικό: μια δήλωση που υπογράφεται από περισσότερες από 340 φεμινίστριες και ακτιβίστριες που αγωνίζονται για την ισότητα στο Ιράν. Η δήλωση αυτή, που εκδόθηκε ως απάντηση στην ισραηλινή στρατιωτική επίθεση και την αντίδραση της Ισλαμικής Δημοκρατίας, επιρρίπτει την ευθύνη τόσο στα πατριαρχικά όσο και στα μιλιταριστικά καθεστώτα και καλεί την κοινωνία των πολιτών να αντισταθεί στην καταστροφή με συλλογική δράση: "Σε μια εποχή που δύο πολεμοκάπηλες και πατριαρχικές κυβερνήσεις έχουν θέσει σε ομηρία αμέτρητες ζωές πολιτών -ιδιαίτερα γυναικών και παιδιών- εμείς, μια ομάδα Ιρανών ακτιβιστριών για τα δικαιώματα των γυναικών, καλούμε όλους τους συμπολίτες μας να ενωθούμε για να συνεχίσουμε το δρόμο της Γυναίκας, της Ζωής, της Ελευθερίας. Ο πόλεμος φέρνει μόνο καταστροφή. Οδηγεί σε δολοφονίες και εκτεταμένη οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Ο πόλεμος θα οδηγήσει σε περαιτέρω αποδυνάμωση και καταστολή των πολιτικών και πολιτικών ακτιβιστών. Θεωρούμε καθήκον μας να καλλιεργήσουμε τους σπόρους του γυναικείου κινήματος του Ιράν μαζί με άλλα λαϊκά κινήματα και τώρα περισσότερο από ποτέ να επιβεβαιώσουμε τη δέσμευσή μας στους στόχους του Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία ενάντια στις πατριαρχικές εξουσίες, τον μιλιταρισμό, την καταστροφή και την καταστολή".
Αυτή η δημόσια έκκληση τοποθετεί τον φεμινιστικό αγώνα όχι ως δευτερεύον ζήτημα, αλλά ως κεντρική δύναμη στο δημοκρατικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα του Ιράν. Ονομάζει τόσο το ισραηλινό κράτος όσο και την Ισλαμική Δημοκρατία ως πολεμοκάπηλα, πατριαρχικά καθεστώτα που χρησιμοποιούν το φόβο και το θάνατο για να κυριαρχήσουν στις γυναίκες και τους πολίτες. Και επιμένει ότι το σύνθημα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» δεν είναι απλώς ένα σύνθημα από το παρελθόν - είναι ένα ζωντανό σχέδιο για τη συλλογική χειραφέτηση στο παρόν. Από τα κελιά των φυλακών μέχρι τους δρόμους, η φεμινιστική θέση είναι ακλόνητη: δεν θα υπάρξει καμία απελευθέρωση μέσα από τον πόλεμο και καμία δικαιοσύνη κάτω από τη δικτατορία.
Το εργατικό κίνημα και η κοινωνική αντίσταση: Όχι στον πόλεμο, όχι στον φασισμό
Ενώ η Ισλαμική Δημοκρατία χρησιμοποιεί πολεμική ρητορική υπό τη σημαία της «υπεράσπισης της εθνικής κυριαρχίας», το ιρανικό εργατικό κίνημα και οι συμμαχικές κοινωνικές οργανώσεις προσφέρουν ένα ριζικά διαφορετικό όραμα, βασισμένο στην ταξική πάλη και όχι σε εθνικιστικά συνθήματα. Από τους οδηγούς λεωφορείων μέχρι τις νοσοκόμες, από τους εργάτες ζαχαροκάλαμου μέχρι τους υπερασπιστές των δικαιωμάτων των παιδιών, έχει αναδυθεί ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης που δηλώνει ξεκάθαρα: αυτός δεν είναι ο δικός μας πόλεμος.
Σε κοινή δήλωση που εξέδωσαν η Ένωση Εργαζομένων στην Εταιρεία Λεωφορείων και τα Προάστια της Τεχεράνης, η Ένωση Εργαζομένων στο Ζαχαροκάλαμο Χαφτ Ταπέχ και η Συμμαχία Συνταξιούχων, ορισμένες από τις πιο εύρωστες συνδικαλιστικές οργανώσεις του Ιράν, καταδίκασαν κατηγορηματικά τη στρατιωτική κλιμάκωση μεταξύ του Ισραήλ και της Ισλαμικής Δημοκρατίας. 'Εμείς, οι εργαζόμενοι του Ιράν', έγραψαν, 'δεν κερδίζουμε τίποτα από τον πόλεμο, τον μιλιταρισμό, τους βομβαρδισμούς ή τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές. Αντιθέτως, οι εργαζόμενοι πληρώνουν ήδη το τίμημα: φτώχεια, καταστολή, πείνα και θάνατο. Στη δήλωση καταγγέλλονται έντονα οι βομβαρδισμοί του Ισραήλ σε μη στρατιωτικές περιοχές, διυλιστήρια πετρελαίου και χώρους εργασίας, χαρακτηρίζοντας τις ενέργειες αυτές εγκλήματα πολέμου. Αλλά εξίσου έντονα απορρίπτουν τους ισραηλινούς ισχυρισμούς περί καλής θέλησης προς τον ιρανικό λαό, χαρακτηρίζοντάς τους προφανή προπαγάνδα, ιδίως υπό το φως εμπρηστικών απειλών, όπως η έκκληση του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας να «κάψει την Τεχεράνη».
Ταυτόχρονα, στρέφουν την κριτική τους προς το εσωτερικό. Αποκαλούν την Ισλαμική Δημοκρατία αυτό που είναι: «καταπιεστική, τυχοδιωκτική και αντεργατική». Παραθέτουν δεκαετίες καταστολής των συνδικαλιστικών διαμαρτυριών, άρνησης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και διώξεων των εργατικών ακτιβιστών. Το μήνυμα των εργαζομένων ήταν κατηγορηματικό: δεν είναι πιόνια του κράτους, το πολεμούν.
Η θέση αυτή υιοθετήθηκε και εμπλουτίστηκε σε μια ευρύτερη Κοινή Διακήρυξη των Συνδικάτων και των Κοινωνικών Οργανώσεων κατά του Πολέμου και της τρέχουσας επικίνδυνης κρίσης, η οποία υπογράφηκε από μια συμμαχία διαφορετικών κοινωνικών οργανώσεων: οδηγών φορτηγών, συμβασιούχων πετρελαιοπαραγωγών, νοσηλευτών, εκπαιδευτικών, υπερασπιστών των δικαιωμάτων των παιδιών, συνταξιούχων και γυναικείων κινημάτων. Μαζί περιέγραψαν τον τρέχοντα πόλεμο ως μια θανάσιμη αντιπαράθεση μεταξύ «δύο φασιστικών καθεστώτων»: του ισραηλινού κράτους και της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Η προσέγγισή τους είναι ασυμβίβαστη. Ο πόλεμος, υποστηρίζουν, δεν είναι τυχαίος. Είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα δεκαετιών μιλιταρισμού, καταπίεσης και αυτοκρατορικής ευθυγράμμισης. Έχει ωθήσει την ιρανική κοινωνία στο χείλος του γκρεμού, εκτοπίζοντας ανθρώπους, τραυματίζοντας κοινότητες και επιδεινώνοντας την πείνα και τον φόβο, ιδιαίτερα μεταξύ των παιδιών και των φτωχών.
Οι ομάδες αυτές αντιτίθενται όχι μόνο στη στρατιωτική επίθεση, αλλά σε ολόκληρη τη λογική του πολέμου: όπλα μαζικής καταστροφής, πυρηνική εξαπάτηση και φίμωση της διαφωνίας με το πρόσχημα της εθνικής άμυνας. «Θέλουν να φιμώσουν τις διαμαρτυρίες μας αποκαλώντας μας κατασκόπους», προειδοποιεί η ανακοίνωση, «χρησιμοποιώντας τον πόλεμο ως δικαιολογία για περισσότερη καταστολή».
Αυτό που διακρίνει αυτές τις δηλώσεις είναι η ρητά επαναστατική τους στάση. Δεν καταγγέλλουν απλώς τον πόλεμο: ζητούν τον τερματισμό όλων των στρατιωτικών σχεδίων και καλούν σε ανανεωμένη λαϊκή διαμαρτυρία. «Η απάντηση σε αυτή την καταστροφή είναι η συνεχής επανάσταση», δηλώνουν, υποστηρίζοντας ότι η απελευθέρωση δεν θα έρθει από στρατούς ή κυβερνήσεις, αλλά από τους δρόμους, τα συνδικάτα και τον αγώνα για ψωμί και ελευθερία.
Στους υπογράφοντες περιλαμβάνονται η Ένωση Εργαζομένων Ηλεκτρισμού και Μετάλλου της Κερμανσάχ, η εκστρατεία «'Όχι Εκτελέσεις», η Φωνή των Γυναικών του Ιράν και διάφορα συμβούλια διαμαρτυρίας βάσης, αντανακλώντας μια αυξανόμενη πολιτική σύγκλιση από τα κάτω.
Η Ένωση Ιρανών Συγγραφέων: Ενάντια στις μηχανές του θανάτου
Εν μέσω του βομβαρδισμού των πυραύλων και της κρατικής προπαγάνδας, η Ένωση Ιρανών Συγγραφέων (Kanoon Nevisandegane Iran) εξέδωσε μια σκληρή και ωμή δήλωση. Από καιρό στόχος λογοκρισίας και καταστολής, η Ένωση βλέπει τον σημερινό πόλεμο όχι ως ρήξη, αλλά ως συνέχιση δύο αυταρχικών σχεδίων, το ένα ριζωμένο στην κατοχή, το άλλο στην εσωτερική σφαγή.
Περιγράφουν την αντιπαράθεση ως πόλεμο «μεταξύ ενός φασιστικού καθεστώτος που βασίζεται στην κατοχή και τη γενοκτονία και μιας κυβέρνησης που βασίζεται στο να χύνει το αίμα των αντιφρονούντων και των ανθρώπων που αναζητούν την ελευθερία». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο πόλεμος όχι μόνο καταστρέφει ζωές, αλλά απειλεί να σβήσει την ιστορική μνήμη του αγώνα, συμπεριλαμβανομένων των αποτελεσμάτων της ιρανικής εξέγερσης του 2022. Ο κίνδυνος, προειδοποιούν, είναι ότι αυτό που αναπτύσσεται από την καμένη γη του πολέμου δεν είναι η ειρήνη ή η δικαιοσύνη, αλλά ο φυλετικός εξτρεμισμός, ο εθνικισμός και οι νέες μορφές φασισμού. Η Ένωση Συγγραφέων δεν χαρίζεται σε κανέναν. Το Ισραήλ, υποστηρίζουν, με τη βοήθεια των συμμάχων του στα ΜΜΕ, παρουσιάζει τις στρατιωτικές του εκστρατείες ως αμυντικές, ενώ σκοτώνει αμάχους και φιμώνει την κατακραυγή. Η Ισλαμική Δημοκρατία, παράλληλα, χρησιμοποιεί τον πόλεμο για να επεκτείνει τη νομή της εξουσίας, δικαιολογώντας τις συλλήψεις, τη λογοκρισία και την απειλή νέων σφαγών επικαλούμενη την εθνική ασφάλεια. «»Να χύσουμε αίμα για να διαρκέσει η ύπαρξή μας", μας θυμίζουν, ήταν η ιδρυτική λογική του καθεστώτος και εξακολουθεί να διαμορφώνει τη στρατηγική του σήμερα.
Η δήλωση εφιστά επίσης την προσοχή στην παγκόσμια τάξη των μέσων ενημέρωσης, όπου «δύο πόλοι» κυριαρχούν στην αφήγηση. Ο ένας μετατρέπει ένα κράτος που επιτίθεται σε ηρωικό σωτήρα- ο άλλος κρύβει τον αυταρχισμό πίσω από τη γλώσσα της άμυνας της πατρίδας. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ανεξάρτητες φωνές κατασπαράσσονται. Η Ένωση Συγγραφέων επιμένει ότι μια πραγματική αντίσταση πρέπει να σπάσει αυτό το δίπολο.
Η έκκλησή τους απευθύνεται όχι μόνο στους Ιρανούς, αλλά σε συγγραφείς, διανοούμενους και εργαζόμενους στον πολιτισμό σε όλο τον κόσμο. Απαιτούν από αυτούς τους φορείς να ενισχύσουν τις ανεξάρτητες φωνές του λαού και να αντιταχθούν στην κρατική προπαγάνδα και τη διανοητική συνενοχή. Ο ρόλος της λογοτεχνίας, μας υπενθυμίζουν, δεν είναι να γυαλίζει την εξουσία, αλλά να λέει την αλήθεια από το περιθώριο.
Η πένα, κατά την άποψή τους, παραμένει ένα όπλο, όχι για το κράτος, αλλά για το λαό.
Αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη
Ένα από τα πιο σαφή σημεία πολιτικής και ηθικής ταύτισης σε αυτές τις δηλώσεις είναι η ρητή αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό. Απορρίπτοντας την εργαλειακή χρήση της Παλαιστίνης από την Ισλαμική Δημοκρατία με σκοπό την καταστολή του πληθυσμού της, οι φωνές της ιρανικής κοινωνίας των πολιτών χαράζουν μια σαφή γραμμή μεταξύ των ψευδών κρατικών συμμαχιών και της αληθινής ανθρώπινης αλληλεγγύης. Δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισημία: ο παλαιστινιακός αγώνας είναι δίκαιος, αλλά δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει την εσωτερική καταπίεση ή τον περιφερειακό πόλεμο. Οι φυλακισμένες ακτιβίστριες για τα δικαιώματα των γυναικών αποκαλούν το Ισραήλ «ένα καθεστώς που οικοδομήθηκε με σφαγές» και το καταγγέλλουν ως «την αμερικανική στρατιωτική βάση στη Μέση Ανατολή», υπεύθυνη όχι μόνο για την κατοχή της Παλαιστίνης, αλλά και για την καταστροφή στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία και την Υεμένη. Η περιγραφή της Γάζας στην περιοχή δεν φιλτράρεται μέσα από γεωπολιτικούς υπολογισμούς: γίνεται λόγος για μια ανθρώπινη και ιστορική καταστροφή, μέρος της ίδιας παγκόσμιας λογικής που υποστηρίζει την κρατική βία στο Ιράν. Η Ένωση Ιρανών Συγγραφέων καταγγέλλει τη χρησιμοποίηση των δεινών της Γάζας για να δικαιολογήσει ένα νέο κύμα εκτελέσεων, συλλήψεων και ιδεολογικών ελέγχων στο εσωτερικό της χώρας. Τονίζουν ότι «η χαρά που νιώθουν οι άνθρωποι όταν βλέπουν το θάνατο των δολοφόνων τους δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με το να καλωσορίζουν την εισβολή στη γη και τη ζωή τους». Οι συγγραφείς τοποθετούν την Παλαιστίνη και το Ιράν μέσα σε μια κοινή δομή καταστολής, όχι ως εχθρούς ή σωτήρες ο ένας του άλλου, αλλά ως λαούς που συνθλίβονται από αυταρχικές πολεμικές μηχανές.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις επαναλαμβάνουν αυτή την προοπτική. Στη δήλωσή τους καταδικάζουν τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα μαζί με τις επιθέσεις στις ιρανικές υποδομές. Αλλά δεν υιοθετούν τη ρητορική του καθεστώτος. Αντίθετα, τονίζουν τον πόνο των απλών ανθρώπων και στα δύο μέρη. Γι' αυτούς, η αλληλεγγύη δεν αφορά συνθήματα, αλλά την άρνηση να αφήσουμε ένα κράτος να μιλάει για τους καταπιεσμένους και να τους φιμώνει στο εσωτερικό.
Αυτό που προκύπτει δεν είναι ένα φραστικό νεύμα προς την Παλαιστίνη, αλλά μια τεκμηριωμένη θέση: η απελευθέρωση της Παλαιστίνης και η απελευθέρωση του Ιράν είναι αλληλένδετες, αλλά καμία από τις δύο δεν μπορεί να έρθει μέσω του μιλιταρισμού ή της κρατικής βίας. Η αληθινή αλληλεγγύη πρέπει να προέρχεται από τους ίδιους τους ανθρώπους, από κάτω, όχι από πάνω.
Από το περιθώριο στην πλειοψηφία
Αυτό που αποκαλύπτουν συλλογικά αυτές οι δηλώσεις είναι κάτι που τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης, τα κράτη και ακόμη και πολλά διεθνή κινήματα συνεχίζουν να παραβλέπουν: η ιρανική κοινωνία των πολιτών δεν είναι ανενεργή ή σιωπηλή και δεν είναι συγχυσμένη. Απέναντι στις βόμβες, τις συλλήψεις, την οικονομική κατάρρευση και τη λογοκρισία, οι εργαζόμενοι, οι εκπαιδευτικοί, οι φυλακισμένοι, οι φεμινίστριες και οι συγγραφείς διατυπώνουν μια σαφή πολιτική θέση που ούτε απολογείται για την Ισλαμική Δημοκρατία ούτε δικαιολογεί τον ισραηλινό μιλιταρισμό.
Αυτή δεν είναι μια περιθωριακή προοπτική. Δεν πρόκειται για μεμονωμένες φωνές. Αυτές οι δηλώσεις αντιπροσωπεύουν τα πιο οργανωμένα και συνεκτικά τμήματα της ιρανικής κοινωνίας, εκείνους που έχουν αντέξει δεκαετίες καταπίεσης και συνεχίζουν να αγωνίζονται για δικαιοσύνη. Η άρνησή τους να ευθυγραμμιστούν με οποιοδήποτε κράτος δεν είναι αφέλεια. Είναι πολιτική διαύγεια που γεννήθηκε από τον αγώνα.
Ενώ οι κυβερνήσεις ανταλλάσσουν πυραύλους και αφηγήματα, αυτές οι φωνές μιλούν για τροφή, αίθουσες διδασκαλίας, συνδικάτα, λόγο και επιβίωση. Μας υπενθυμίζουν ότι το πραγματικό πεδίο μάχης δεν είναι μόνο στους ουρανούς, αλλά στους δρόμους, στις φυλακές, στους χώρους εργασίας και στα σχολεία. Μας υπενθυμίζουν ότι η αλληλεγγύη δεν είναι σύνθημα αλλά ευθύνη: να ακούμε, να ενισχύουμε και να οργανώνουμε.
Αν η διεθνής αριστερά, τα ιδρύματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα κινήματα ειρήνης ενδιαφέρονται σοβαρά για τη δικαιοσύνη στη Μέση Ανατολή, πρέπει να σταματήσουν να χαρακτηρίζουν την περιοχή μέσα από επιλογές που επιβάλλουν τα κράτη και οι αυτοκρατορίες. Η επιλογή δεν είναι μεταξύ Τελ Αβίβ και Τεχεράνης. Η πραγματική επιλογή είναι μεταξύ εξουσίας και απελευθέρωσης, μεταξύ πολέμου και ζωής, μεταξύ σιωπής και αλληλεγγύης.
Και στο Ιράν, ο λαός έχει ήδη κάνει αυτή την επιλογή.
*Ο Siyavash Shahabi είναι ανεξάρτητος δημοσιογράφος, και συγγραφέας, πολιτικός πρόσφυγας στην Αθήνα.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ :
Δήλωση-της-ένωσης-ιρανών-συγγραφέων-σχετικά-με-την-επιθετική-επιχείρηση-του-ισραήλ-εναντίον-του-ιράν
