Η εξέγερση των εργατών: Ο ρόλος των εργαζομένων στην πανεθνική εξέγερση του Ιράν
ΠΗΓΗ: https://firenexttime.net/
Μετάφραση στα αγγλικά από τον Siyavash Shahabi
Μετάφραση στα ελληνικά: elaliberta.gr
Γιατί, μετά από περισσότερους από δύο μήνες διαδηλώσεων, δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμη πανεθνικές απεργίες στο Ιράν και πώς τα αιτήματα της σημερινής εξέγερσης για «Γυναίκες, Ζωή, Ελευθερία» εναρμονίζονται με εκείνα της εργατικής τάξης; Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, μιλήσαμε με την Parvin Mohammadi, αντιπρόεδρο της Ανεξάρτητης Ένωσης Ιρανών Εργαζομένων. Με πολυετή εμπειρία στο εργατικό κίνημα και με ιστορικό ανακρίσεων, συλλήψεων και δικαστηρίων λόγω του ακτιβισμού της, η Mohammadi πιστεύει ότι «οι πανεθνικές εργατικές απεργίες θα συμβούν, αλλά με διαφορετικό χρονοδιάγραμμα, όταν αυτό το κίνημα γίνει ευρύτερο και εμπλέξει τα πλήθη των χιλιάδων ανθρώπων στις πόλεις».
Ακολουθεί συνέντευξη της Parvin Mohammadi, μιας από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του ιρανικού εργατικού κινήματος, για την πλατφόρμα "AAsoo" [1]. Η μετάφραση αυτής της συνέντευξης είναι σημαντική για να δείξει τον τρόπο σκέψης και τη μέθοδο αγώνα των ακτιβιστών της εργατικής τάξης στο Ιράν. Η συνέντευξη αυτή δόθηκε την πρώτη ημέρα του Δεκεμβρίου.
Maryam Fomeni: Διανύουμε τον τρίτο μήνα των πανεθνικών διαδηλώσεων που ξεκίνησαν μετά τη δολοφονία της Mahsa (Zhina) Amini. Τι είναι αυτό που συνέβαλε στο να συνεχιστούν αυτές οι διαμαρτυρίες για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, σε αντίθεση με τις εθνικές διαμαρτυρίες του Ιανουαρίου 2017 και του Νοεμβρίου 2019, οι οποίες και οι δύο υποχώρησαν μετά από λίγες ημέρες, ή ακόμη και τις διαμαρτυρίες του Πράσινου Κινήματος, οι οποίες δεν επέδειξαν τέτοια αντοχή; Τι διαφοροποιεί αυτές τις διαμαρτυρίες από τις προηγούμενες;
Parvin Mohammadi: Οι Ιρανοί παλεύουν για μια πιο προοδευτική κοινωνία και μια καλύτερη ζωή από το 1906 όταν έγινε η συνταγματική επανάσταση. Τα τελευταία 43 χρόνια, ειδικότερα, η ιρανική κοινωνία προσπαθεί να ολοκληρώσει τους ημιτελείς στόχους της επανάστασης του 1979. Πολλά από τα διάσπαρτα ή πανεθνικά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων δεκαετιών καθοδηγήθηκαν από την επιθυμία της κοινωνίας να πετύχει την αλλαγή, χωρίς όμως να μπορέσει να το καταφέρει.
Τόσο η συνταγματική επανάσταση όσο και η επανάσταση του 1979 στο Ιράν ήταν ανεπιτυχείς, και τώρα βλέπουμε, μέσα στα τελευταία εκατό χρόνια, την εμφάνιση μιας τρίτης επανάστασης . Η ιρανική κοινωνία ξεσηκώθηκε και πάλι για να διεκδικήσει τις δικές της συνθήκες, τον δικό της τρόπο ζωής, τη διακυβέρνηση της κοινωνίας και τις προσδοκίες της, οι οποίες αναμφίβολα εξελίχθηκαν και έγιναν πιο συγκεκριμένες κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα.
Από την άλλη πλευρά, αυτή τη φορά η ιρανική κοινωνία πήρε σπουδαία διδάγματα από άλλες κοινωνίες και χάρη στην ανάπτυξη της τεχνολογίας και του Διαδικτύου, η πρόσβαση στην πληροφορία έγινε εύκολη ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της χώρας. Έτσι, για άλλη μια φορά η κοινωνία ξεσηκώθηκε για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.
Ένα άλλο σημείο είναι ότι, αν δούμε τις εξεγέρσεις των τελευταίων 43 ετών με τη μορφή (θαλάσσιων) κυμάτων, κάθε φορά που υποχωρούσαμε λόγω αποτυχίας, το επόμενο κύμα ερχόταν μεγαλύτερο και η απόσταση μεταξύ των κυμάτων διαμαρτυρίας μειωνόταν. Αν υπήρχε ένα κενό δέκα ετών μεταξύ των φοιτητικών διαδηλώσεων του 1999 [2] και των διαδηλώσεων του 2009 [3], οι επόμενες διαδηλώσεις (2017-2018) [4] έγιναν οκτώ χρόνια αργότερα και δύο χρόνια μετά είχαμε τον Νοέμβριο του 2019 [5]. Παρόλο που η κυβέρνηση έσπρωξε αμέσως την κοινωνία πίσω με αιματοχυσία σε ολόκληρη τη χώρα μετά από μία ή δύο εβδομάδες, η «Εκστρατεία των μητέρων του Αμπάν» [6]ανακοίνωσε ότι «το Αμπάν συνεχίζει».
Επίσης, δεν ισχύει ότι οι διαμαρτυρίες υποχώρησαν από το 2018 και τώρα ξεκίνησαν ξανά. Οι μητέρες που ύψωσαν τη σημαία της δικαιοσύνης το 2018 δεν την κατέβασαν, ύψωναν συνεχώς τη φωνή τους σε διάφορες εκδηλώσεις, για παράδειγμα στα γενέθλια των παιδιών τους, και σε αλληλεγγύη μεταξύ τους, και έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο ώστε ο Νοέμβριος του 2018 να μην ξεχαστεί στο μυαλό ολόκληρης της κοινωνίας.
Επιπλέον, το 2021, γίναμε μάρτυρες διαδηλώσεων που σχετίζονταν με την έλλειψη νερού στην επαρχία Χουζεστάν [7], οι οποίες καταπνίγηκαν με πολύ τραγικό τρόπο, και στη συνέχεια υπήρξαν διαμαρτυρίες αγροτών στο Ισφαχάν. Αλλά επειδή αυτές αφορούσαν συγκεκριμένο φάσμα, δεν μπόρεσαν να συμπεριλάβουν τα υπόλοιπα.
Κατά τη διάρκεια του έτους 2021, η κοινωνία είχε χτυπηθεί σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά τα μέσα διαβίωσης και είχε οδηγηθεί στη φτώχεια και τη δυστυχία. Κάθε χρόνο διαμαρτυρόμασταν στην κυβέρνηση ότι οι μισθοί που πληρώνει είναι ανεπαρκείς για να καλύψουν το πραγματικό κόστος διαβίωσης, αλλά αρνούνταν να μας ακούσουν. Παρόλο που η κυβέρνηση πίστευε ότι μπορούσε να σταματήσει τα πάντα με την καταστολή, αισθανόμασταν ότι αυτή η κοινωνία θα γινόταν σύντομα μάρτυρας γεγονότων ως αποτέλεσμα (και) της καταστολής.
Η δολοφονία της Mahsa συνέβη όταν η κοινωνία έψαχνε ένα ερέθισμα για να ξεσπάσει. Στις διαμαρτυρίες των προηγούμενων ετών, δεν μιλούσαν τόσο άμεσα κατά του επικεφαλής της κυβέρνησης και για την πτώση της κυβέρνησης, στην αρχή μιλούσαν προσεκτικά κατά των υψηλών τιμών, της ανεργίας κ.λπ. Αλλά αυτή τη φορά, δεν υπήρξε καν σύνθημα για την αστυνομία ηθών που προκάλεσε αυτό το περιστατικό, αλλά οι διαδηλωτές αμέσως στράφηκαν κατά της κυβέρνησης.
Maryam Fomeni: Πρόκειται για μια βίαιη καταστολή που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο περισσότερων από τετρακοσίων ανθρώπων και τη σύλληψη χιλιάδων ανθρώπων. Εξακολουθούμε να είμαστε μάρτυρες της συνέχισης των διαδηλώσεων παρά το μέγεθος αυτής της καταστολής. Γιατί αυτή η καταστολή δεν καταφέρνει να στείλει τους ανθρώπους στα σπίτια τους;
Parvin Mohammadi: Τον Νοέμβριο του 2019, η κοινωνία δεν πίστευε ότι το να σβήσει κάποιος τη μηχανή ενός αυτοκινήτου στο δρόμο ή να καθίσει στο δρόμο θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταδίκη ή πυροβολισμό. Ωστόσο, αυτή τη φορά, η κοινωνία γνωρίζει την πραγματική φύση της κυβέρνησης και δεν δέχεται πλέον να την εφησυχάσει (η κυβέρνηση). Καμία υπόσχεση, καμία λέξη, καμία αδυναμία δεν μπορεί να πείσει την κοινωνία να πιστέψει τις υποσχέσεις των αρχών και να υποχωρήσει. Οι άνθρωποι στο δρόμο γνωρίζουν τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν και δεν βλέπουν τις ενέργειές τους ως ένα απλό κίνημα πολιτών ή πολιτική ανυπακοή. Βρίσκονται στο δρόμο για να κερδίσουν ή να χαθούν. Η κοινωνία δεν θέλει πλέον να γυρίσει πίσω, καθώς οι προηγούμενες προσπάθειες οδήγησαν μόνο σε επιδείνωση των συνθηκών.
Αυτή τη φορά, η κοινότητα διαμαρτύρεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τις προηγούμενες εξεγέρσεις και η διαμαρτυρία της είναι σταθερά εδραιωμένη στην πολιτική. Τα συνθήματα που δίνονται σε όλα τα μέρη της χώρας κατά της δικτατορίας, της παιδοκτονίας και των δολοφονιών δείχνουν ότι ολόκληρη η κοινωνία δεν θέλει την κυβέρνηση και θέλει να αναλάβει εκείνη τα πράγματα.
Από την άλλη πλευρά, διαμαρτύρεται τώρα η νέα γενιά, μια γενιά χωρίς προοπτική για το μέλλον, μια γενιά που είναι αδύνατον να σχεδιάσει το μέλλον της, ανεξάρτητα από το αν είναι μορφωμένη ή αμόρφωτη, πλούσια ή φτωχή. Ακόμη και ένας πλούσιος νέος αισθάνεται ότι δεν υπάρχει χώρος για να μείνει εδώ και επιθυμεί να μεταναστεύσει.
Τώρα το επίπεδο αλφαβητισμού της κοινωνίας έχει αυξηθεί και είναι απολύτως σαφές σε αυτούς τι δεν πάει καλά με το μέλλον τους και τι θα τους συμβεί και επομένως δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αντιπαρατεθούν με αυτή την κυβέρνηση. Αυτή η κοινωνία έχει δει τη βία της κυβέρνησης τον Νοέμβριο του 2019 και δεν αντιμετωπίζει ένα άγνωστο φαινόμενο. Ως αποτέλεσμα, η κοινωνία θυμώνει περισσότερο με κάθε καταστολή αντί να υποχωρεί. Η υποχώρηση δεν αποτελεί πλέον επιλογή αυτό πρέπει να αποδοθεί στην κυβέρνηση. Η διακυβέρνηση του Σάχη σηματοδότησε το τέλος της μοίρας της με την 17 Shahrivar (Μαύρη Παρασκευή του 1978) [8]. Όλοι οι δικτάτορες κάνουν ένα τέτοιο λάθος όταν βρίσκονται σε μια τέτοια κατάσταση. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα και οι κατασταλτικές αυτές ενέργειες έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα.
Maryam Fomeni: Τα τελευταία χρόνια, το εργατικό κίνημα αποτελεί ένα από τα πιο δυναμικά και οργανωμένα τμήματα της κοινωνίας των πολιτών στο Ιράν. Πού στέκεται το εργατικό κίνημα στις πρόσφατες διαδηλώσεις και ποιος είναι ο ρόλος του στην οργάνωση και την καθοδήγηση των διαδηλώσεων;
Parvin Mohammadi: Το εργατικό κίνημα, το οποίο πραγματοποιεί περισσότερες από 4.000 απεργίες κάθε χρόνο, ήταν πάντα ένα πεδίο διαμαρτυριών. Σε αυτές τις κινητοποιήσεις, βλέπουμε ότι πολλοί από τους νεκρούς είναι είτε εργάτες είτε παιδιά εργατών. Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι είναι σίγουρα παρόντες στις διαμαρτυρίες μεμονωμένα, αλλά δεν έχουν βγει ακόμη οργανωμένα στο δρόμο. Το 1979, η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι η τύχη της επανάστασης καθοριζόταν από τους εργάτες στις πετρελαϊκές βιομηχανίες και ότι ο τομέας των εργαζομένων θα μπορούσε να αποτελέσει το πιο σημαντικό μέρος των ιρανικών αντιστάσεων. Για το λόγο αυτό, από την αρχή της επανάστασης, δεν επέτρεψαν ποτέ στους εργάτες να έχουν μια ανεξάρτητη πανεθνική οργάνωση και να μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται και να οργανώνονται, τους απαγόρευσαν όλα αυτά.
Στη συνέχεια, τοποθέτησαν τους δικούς τους αυτόκλητους θεσμούς - τον Οίκο Εργαζομένων [9] και το Ισλαμικό Συμβούλιο Εργασίας - πάνω από τους εργάτες και εμπόδισαν οποιαδήποτε συνεργασία μεταξύ των εργατικών οργανώσεων. Αναμφίβολα, οι εργαζόμενοι χρειάζονται μια συνολική οργάνωση για πανεθνικές διαμαρτυρίες που να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας των εργαζομένων. Δεν υπάρχει ούτε ο ρόλος ούτε η θέση αυτής της οργάνωσης.
Οργανώσεις όπως η «Ανεξάρτητη Ένωση Ιρανών Εργαζομένων» [10] έχουν στερηθεί τη δυνατότητα να κάνουν την καθημερινή και συμβατική δουλειά τους, να στρατολογούν μέλη και να έχουν γραφεία σε όλη τη χώρα. Αρκετά μέλη του διοικητικού συμβουλίου και άλλα μέλη αυτής της ένωσης και άλλων εργατικών οργανώσεων έχουν φυλακιστεί και κατηγορούνται για εγκλήματα εθνικής ασφάλειας.
Η απεργία θα έπαιζε κεντρικό ρόλο στην αποτροπή των δολοφονιών και στην έγκαιρη και με μικρότερο κόστος ολοκλήρωση των διαδηλώσεων, αν είχαμε ένα μέσο ενημέρωσης, ένα φόρουμ ή μια εθνική οργάνωση με επιρροή σε όλα τα εργοστάσια. Ωστόσο, όλα αυτά έχουν καταστραφεί από αυτούς (την κυβέρνηση). Πιστεύω ότι θα γίνουν πανεθνικές εργατικές απεργίες, αλλά όταν το κίνημα γίνει ευρύτερο και υπάρξουν συγκεντρώσεις χιλιάδων ανθρώπων στις πόλεις, ο συσχετισμός θα είναι διαφορετικός.
Maryam Fomeni: Φυσικά, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, γίναμε μάρτυρες κάποιων διαμαρτυριών, ακόμη και απεργιών. Πώς σχετίζονται αυτές με τις πανεθνικές διαμαρτυρίες του κινήματος «Γυναίκες, Ζωή, Ελευθερία» και πόσο επηρέασαν τη πορεία του;
Parvin Mohammadi: Ευτυχώς, έχουν αρχίσει τις τελευταίες εβδομάδες οι εργατικές διαμαρτυρίες. Αν και οι περισσότερες από αυτές τις διαμαρτυρίες αφορούν νομικά και βιοποριστικά ζητήματα, σίγουρα έχουν αντίκτυπο στο πολιτικό περιβάλλον της χώρας, καθώς αυτός ο διάλογος έχει εξαπλωθεί σε όλη την κοινωνία και ένας εργαζόμενος δεν μπορεί απλώς να διεκδικήσει μόνος του το μισθό του. Για παράδειγμα, γίναμε μάρτυρες μιας απεργίας στο χυτήριο σιδήρου του Ισφαχάν, το οποίο απασχολεί περισσότερους από 14.000 εργαζόμενους. Σε αυτό το περιβάλλον, μπορεί να είναι αλήθεια ότι η απεργία αυτή αφορούσε συνδικαλιστικά ζητήματα, αλλά μπορεί να έχει αντίκτυπο. Εάν ο εργαζόμενος αντιμετωπίσει την αντίθεση του εργοδότη και της κυβέρνησης για τα απλά συνδικαλιστικά ζητήματα, η διαμαρτυρία του θα επεκταθεί και σε πολιτικά ζητήματα.
Είδαμε μια απεργία από εργαζόμενους της πετρελαϊκής βιομηχανίας στην αρχή των διαμαρτυριών, η οποία ήταν εντελώς πολιτική και δεν είχε καμία σχέση με μισθούς ή συνδικάτα. Αυτό οδήγησε στο να καταστείλει η κυβέρνηση την απεργία καταπνίγοντας την και συλλαμβάνοντας 250 εργαζόμενους την ώρα που οι διαμαρτυρίες δεν είχαν ακόμα επεκταθεί.
Τις τελευταίες εβδομάδες και ημέρες, οι οδηγοί και οι εργαζόμενοι στα φορτηγά της Τεχεράνης και του Νασίμσαχρ, οι εργαζόμενοι στην Bahman Motor, οι εργαζόμενοι σε τρία διυλιστήρια του συγκροτήματος φυσικού αερίου South Pars, οι εργαζόμενοι στην Iran Tire στα ελαστικά του Ιράν, οι εργαζόμενοι στους φαρμακοποιούς της Τεχεράνης, οι εργαζόμενοι σε τρία εργοτάξια της εταιρείας κρουαζιέρας και οι εργαζόμενοι στο κέντρο της πόλης Ισφαχάν έχουν προχωρήσει σε απεργία.
Οι εργαζόμενοι της πετρελαϊκής βιομηχανίας πραγματοποίησαν συμβολική απεργία πείνας για περισσότερες από τέσσερις ημέρες. Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι μπορούμε να περιμένουμε περισσότερες εργατικές απεργίες τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες.
Maryam Fomeni: Παρά τη σκληρή καταστολή του καθεστώτος, τα τελευταία χρόνια, οργανώσεις όπως η Ανεξάρτητη Ιρανική Ένωση Εργαζομένων, οι Εργαζόμενοι στη Χαφτπέχ ή το Συντονιστικό Συμβούλιο των Εκπαιδευτικών κατάφεραν να οργανώσουν πανεθνικές εργατικές διαμαρτυρίες. Είναι πιθανό αυτές οι οργανώσεις να μπορέσουν να ξεκινήσουν ένα μαζικό εργατικό κίνημα εκδίδοντας ένα κοινό κάλεσμα; Υπάρχει μια τέτοια πλατφόρμα για κοινό κίνημα και μπορούν αυτές οι οργανώσεις να καλύψουν με κάποιο τρόπο το κενό μιας πανεθνικής οργάνωσης;
Parvin Mohammadi: Τον Μάιο, η κυβέρνηση φυλάκισε ένα ευρύ φάσμα γνωστών ηγετών και εκπαιδευτικών με πρόσχημα το ταξίδι των δύο Γάλλων ακτιβιστών. Αυτό συνέβη επίσης και σε αγωνιστές του εργατικού κινήματος. Τώρα ένας μεγάλος αριθμός εργατών ακτιβιστών βρίσκεται στη φυλακή επειδή η κυβέρνηση θεώρησε ότι η κοινωνία φλέγεται και βρίσκεται στα πρόθυρα έκρηξης. Όλα τα ενεργά μέλη οργανώσεων όπως η Ανεξάρτητη Ιρανική Ένωση Εργαζομένων, το Συνδικάτο Εργαζομένων της Εταιρείας Λεωφορείων Τεχεράνης και Προαστίων [11] ή το Συνδικάτο Χαφτέπε φυλακίστηκαν επίσης ή απολύθηκαν από την εργασία τους πριν από την έναρξη των διαδηλώσεων. Όμως οι οργανώσεις αυτές έχουν μεγάλη κοινωνική αξιοπιστία και το κάλεσμα αυτών των οργανώσεων μπορεί να γίνει δεκτό με ικανοποίηση από τον κόσμο.
Οι δραστήριοι άνθρωποι σε αυτές τις οργανώσεις είναι όλοι γνωστοί και μπορεί να μην είναι σε θέση να καλέσουν λόγω ορισμένων συνθηκών. Ως εκ τούτου, είναι πιθανό η κοινωνία να βρεθεί μπροστά, καθώς μπορούμε να δούμε ακόμη και τώρα, σε καλέσματα ανώνυμα και χωρίς όνομα. Η κοινωνία έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αν γίνει κάλεσμα με συγκεκριμένο όνομα, η κυβέρνηση θα συλλάβει τους καλούντες. Προκειμένου να προχωρήσουμε προς τα μπροστά, έχει δημιουργηθεί ένα είδος εσωτερικής οργάνωσης εντός της κοινωνίας.
Maryam Fomeni: Η παρουσία των γυναικών και των δικαιωμάτων των γυναικών είναι μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις των πρόσφατων διαδηλώσεων. Πώς σχετίζεται αυτή η παρουσία και το αίτημα με τα αιτήματα των εργαζομένων και των κατώτερων τάξεων της κοινωνίας; Γνωρίζουμε ότι η κατώτερη τάξη εξακολουθεί να παλεύει με προβλήματα διαβίωσης και, από την άλλη πλευρά, βλέπουμε ότι αυτή τη φορά, όπως τον Ιανουάριο του 2017 και τον Νοέμβριο του 2019, η τάξη αυτή έχει ισχυρή και αποτελεσματική παρουσία στις διαδηλώσεις. Πώς συνδέονται αυτά τα αιτήματα μεταξύ τους;
Parvin Mohammadi: Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας είναι εργάτες, φτωχοί και υποβαθμισμένοι άνθρωποι. Όταν μιλάμε για τα δικαιώματα των γυναικών, μιλάμε για τα δικαιώματα της μισής αυτής κατώτερης κοινωνίας και δεν είναι δυνατόν να μιλάμε μόνο για τις γυναίκες της μεσαίας τάξης και τα αιτήματά τους, όπως συμβαίνει με τις γυναίκες στις προοδευτικές δυτικές κοινωνίες. Τους τελευταίους δύο μήνες, άκουσα κάποιους να λένε ότι επειδή μιλάμε για τις γυναίκες, τότε αυτό το κίνημα ακολουθεί τα αιτήματα της μεσαίας τάξης. Λένε ότι αν θέλετε να έχετε ίσο ρόλο στην κοινωνία πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά, ή αν διεκδικείτε ίσα δικαιώματα στην κληρονομιά και την επιμέλεια των παιδιών και αν διεκδικείτε την κατάργηση του υποχρεωτικού χιτζάμπ, όλα αυτά είναι αιτήματα των γυναικών της μεσαίας τάξης.
Όμως, κατά τη γνώμη μου, οι μισές γυναίκες στην κοινωνία προέρχονται από την εργατική τάξη και είναι υποβαθμισμένες. Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, περισσότεροι από 60 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στο χαμηλότερο δεκατημόριο, κάτω από το όριο της φτώχειας. Αν θεωρήσουμε ότι αυτή η στατιστική είναι σωστή, τότε οι γυναίκες της κοινωνίας ανήκουν επίσης σε αυτή την τάξη αλλά ακόμη και αν δεν είναι μέλη αυτής της τάξης, τα δικαιώματα που διεκδικούν οι γυναίκες είναι συμπληρωματικά των δικαιωμάτων που διεκδικεί ολόκληρη η κοινωνία. Φυσικά, δεν πρέπει να μιλάμε μόνο για άνδρες και γυναίκες, διότι όταν λέμε άνδρες και γυναίκες, είναι σαν να θεωρούμε ότι το φύλο είναι αποκλειστικότητα αυτών των δύο. Τώρα το προοδευτικό μέρος του κόσμου έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το φύλο δεν περιορίζεται μόνο σε άνδρες και γυναίκες.
Για το λόγο αυτό, πρέπει να επιτύχουμε την ισότητα όλων των ανθρώπων και να συζητήσουμε την εξάλειψη των διακρίσεων. Οι διακρίσεις εις βάρος των ανθρώπων με βάση το φύλο σε αυτά τα 43 χρόνια έχουν στερήσει πολλούς ανθρώπους από κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές θέσεις. Οι ομοφυλόφιλοι καταδικάζονται σε θάνατο. Οι γυναίκες θεωρούνται δεύτερο φύλο και στερούνται πολλών δικαιωμάτων. Όταν μια κοινωνία γίνει τόσο προοδευτική ώστε να μπορεί να βλέπει τον άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλου και να μην κάνει διακρίσεις και να μην ταπεινώνει τα άτομα λόγω φύλου, τότε σίγουρα θα αμφισβητήσει τις ταξικές και οικονομικές διακρίσεις.
Τότε είναι που θα μπορείς να πεις γιατί θα πρέπει να υπάρχει διαφορά μεταξύ των ανθρώπων με βάση το μέγεθος του πορτοφολιού τους; Για το λόγο αυτό, αυτά τα δύο στοιχεία δεν είναι ξεχωριστά το ένα από το άλλο.
Για να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά, η κοινωνία κάνει ένα βήμα μπροστά και φτάνει σε αυτή την διεκδίκηση. Έτσι, οι διεκδικήσεις των γυναικών είναι οι διεκδικήσεις ολόκληρης της κοινωνίας και οι άνδρες συμπορεύονται μαζί τους, επειδή γνωρίζουν ότι όταν αυτά τα βασικά δικαιώματα θεσμοθετηθούν σε μια κοινωνία, τα μέλη της θα αποκτήσουν και τα υπόλοιπα δικαιώματά τους.
[1] https://www.aasoo.org/fa/articles/4140
[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Iran_student_protests,_July_1999
[3] https://en.wikipedia.org/wiki/Timeline_of_the_2009_Iranian_election_protests
[4] https://en.wikipedia.org/wiki/2017%E2%80%932018_Iranian_protests
[5] https://en.wikipedia.org/wiki/2019%E2%80%932020_Iranian_protests
[6] https://en.wikipedia.org/wiki/Iranian_Complainant_Mothers
[7] https://en.wikipedia.org/wiki/2021%E2%80%932023_Iranian_protests
[8] https://en.wikipedia.org/wiki/Black_Friday_(1978)
[9] https://en.wikipedia.org/wiki/Worker_House
[10] https://www.etehad-e.com/
[11] https://en.wikipedia.org/wiki/Syndicate_of_Workers_of_Tehran_and_Suburbs_Bus_Company
