Nick Everett

Στις 26 Ιανουαρίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Καναδάς ανακοίνωσαν τη διακοπή της χρηματοδότησης της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών (UNRWA), της κύριας πηγής βοήθειας προς τους άπορους Παλαιστίνιους. Την επόμενη ημέρα, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Αυστραλία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιαπωνία, η Ελβετία, η Ολλανδία, η Ιταλία και η Φινλανδία ακολούθησαν το παράδειγμά τους.

Η συζήτηση και οι αντιπαραθέσεις που άνοιξαν με αφορμή το νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών κυμάνθηκαν από έναν απροκάλυπτο σκοταδισμό (από την δεξιά μέχρι την κοινοβουλευτική «αριστερά» και, αυτονόητα, την Εκκλησία), που διαπερνά την αντιμετώπιση θεμελιωδών ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων, μέχρι τη στάση του «ναι μεν, αλλά». Αυτό το τελευταίο το είδαμε, μεταξύ άλλων, και από την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία (ΕΨΕ), που απάντησε με μόλις μια φρασούλα στα κηρύγματα της Χριστιανικής Αδελφότητας ότι «η ομοφυλοφιλία είναι ψυχική νόσος», βγάζοντας μια ανακοίνωση που έλεγε απλώς ότι «Η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία (ΕΨΕ) τονίζει, ρητά και κατηγορηματικά, ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχική νόσο».

Λίγες ώρες μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ, ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι έγραψε στο Twitter για να υποστηρίξει το Ισραήλ και το κόμμα του Μπαρατίγια Τζανάτα κυκλοφόρησε ένα βίντεο  με τη λεζάντα: «Ό,τι αντιμετωπίζει σήμερα το Ισραήλ, υπέστη η Ινδία μεταξύ 2004-14. Ποτέ μην συγχωρείτε, ποτέ μην ξεχνάτε...» Με αυτή τη λεζάντα, το BJP υπονοεί ότι επί διακυβέρνησης του Ινδικού Κόμματος του Κογκρέσου, η Ινδία υπέστη επιθέσεις από τρομοκρατικές ομάδες, για τις οποίες η κυβέρνηση του Μόντι λαμβάνει τα μέτρα της. Οι αναρτήσεις αποτελούν μέρος της κρατικής αφήγησης ότι η Ινδία και το Ισραήλ μοιράζονται έναν κοινό αγώνα κατά της τρομοκρατίας, και συγκεκριμένα της ισλαμικής τρομοκρατίας.

Masha Chaikina

Λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά, η Ρωσία πραγματοποίησε μαζικούς βομβαρδισμούς ουκρανικών πόλεων, προκαλώντας πολλές απώλειες και καταστροφές. Κίεβο, Χερσώνα, Δνείπερο, Οδησσό, Ζαπορίζιε, Κρίβοϊ Ριχ και Χάρκοβο. Φαινόταν ότι η Ρωσία επαναλάμβανε την περσινή στρατηγική της, καθώς προσπαθούσε να καταστρέψει τις υποδομές της Ουκρανίας προκειμένου να την αναγκάσει να συνθηκολογήσει. Πόσες λαμπρές νίκες και έξυπνες λύσεις υποσχόταν η κρατική προπαγάνδα στους Ρώσους!

Carlos Sapir

Στις 26 Ιανουαρίου, το Διεθνές Δικαστήριο (ΔΔ) εξέδωσε την προδικαστική του απόφαση σχετικά με την προσφυγή της Νότιας Αφρικής όσον αφορά την εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα. Το δικαστήριο διέταξε το Ισραήλ να «λάβει όλα τα μέτρα που έχει στη διάθεσή του για να αποτρέψει τη διάπραξη όλων των πράξεων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής» της γενοκτονίας, να διερευνήσει και να τιμωρήσει τα άτομα που διαπράττουν τέτοιες πράξεις και να υποβάλει έκθεση που να αποδεικνύει τη συμμόρφωση στον ΟΗΕ σε ένα μήνα.

Χαιρετίζουμε τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων σε όλη την Ελλάδα και τις εκατοντάδες καταλήψεις σχολών και σχολείων ενάντια στο νόμο-έκτρωμα της Νέας Δημοκρατίας. Το φοιτητικό κίνημα έχει μπει για τα καλά σε αγωνιστική τροχιά πιάνοντας το νήμα από τους αγώνες και τις νίκες του προηγούμενου διαστήματος και η αντιπαράθεση δεν θα σταματήσει εύκολα! Το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας από τους μαθητές και τους δασκάλους μέχρι τους φοιτητές με καταλήψεις που ολοένα και αυξάνονται, βροντοφωνάζουν από άκρη σε άκρη της χώρας ότι τα σχέδια της κυβέρνησης θα ανατραπούν!

Κράτος, δικαιοσύνη και κεφάλαιο στη Βόρεια Μακεδονία προσπαθούν να κατασχέσουν το κτίριο που στεγάζεται η Ομοσπονδία των Συνδικάτων στα Σκόπια για να προχωρήσει ένα οικιστικό σχέδιο για την ελίτ της χώρας. Είναι μια κίνηση που σηματοδοτεί την άμεση κήρυξη πολέμου προς την εργατική τάξη της γειτονικής χώρας, η οποία βιώνει ήδη συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης. Το εργατικό κίνημα στη Βόρεια Μακεδονία βρίσκεται ωστόσο σε λήθαργο, καθώς η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει αποδεχθεί την “κοινωνική ειρήνη” και στα 30 χρόνια της ανεξαρτησίας της χώρας δεν έχει κηρυχθεί ούτε μια γενική απεργία. Οι σύντροφοι της οργάνωσης Σοσιαλιστική Αυγή σε ανακοίνωσή τους απευθύνουν κάλεσμα ταξικής απάντησης

Όλο το ζήτημα για τους κομμουνιστές είναι να «απελευθερωθούν» οι ανθρώπινες σχέσεις από τα δεσμά του οικονομικού καταναγκασμού και τις προλήψεις, και να αποκτήσουν το πλήρες κοινωνικό δηλαδή ανθρώπινο περιεχόμενό τους (που ολοκληρωμένα μπορεί να γίνει στην κομμουνιστική κοινωνία) και όχι να γυρνάνε σε συντηρητικές θέσεις όπως «η διαφωνία του ΚΚΕ στην τροποποίηση του Σύμφωνου Συμβίωσης και ιδιαίτερα στην επέκτασή του στα ομόφυλα ζευγάρια απορρέει από το χαρακτήρα και την εξέλιξη του θεσμού της οικογένειας, από το ρόλο της στην αναπαραγωγή του είδους…  να υιοθετούν δηλ. αντεπιστημονικές απόψεις που παρουσιάζουν την ομοφυλοφιλία περίπου σαν ασθένεια.

Οι διακρίσεις, η περιθωριοποίηση και οι επιθέσεις σε βάρος των δικαιωμάτων και των ελευθεριών είναι η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Ο διαχωρισμός με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό είναι γέννημα - κατασκεύασμα ενός συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, όπως είναι ο καπιταλισμός και αυτή την καταπίεση την υλοποιούν καθημερινά οι πολιτικές των κυβερνήσεων, όπως αυτή της ΝΔ, που υπηρετούν αυτό το σύστημα.  Η νομοθετική πρωτοβουλία της ΝΔ για την αναγνώριση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών είναι μια παραχώρηση που αναγκάζεται να κάνει κάτω από την πίεση και τους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας

Rateb Shabo

Η ιστορία του αγώνα του Ριάντ Αλ-Τουρκ, ηγέτη του του Κομμουνιστικού Κόμματος «Πολιτικό Γραφείο», ενάντια στην τυραννία πριν και υπό το καθεστώς Άσαντ, αξίζει τα τιμητικά σχόλια που έχει λάβει. Η αλήθεια είναι ότι η σύγχρονη ιστορία της Συρίας δεν είναι φτωχή σε παρόμοιες μορφές αγώνα. Αλλά η τόλμη του, η δράση του, η απλότητα του λόγου και του τρόπου ζωής του πρέπει να χαιρετιστούν. Πολλοί από αυτούς που συνεργάστηκαν μαζί του και από αυτούς που τον γνώριζαν από κοντά έχουν αναφερθεί σε αυτό. Αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθεί με την αγωνιστική προσωπικότητα του εκλιπόντος, που τυγχάνει πολλής εκτίμησης, ούτε με την κομματική του προσωπικότητα, που συχνά επικρίνεται, αλλά μάλλον με την πολιτική του προσωπικότητα, λαμβάνοντας υπόψη το βαθύ δίλημμα που βίωνε πάντα η αριστερά που αντιτάχθηκε στο καθεστώς στη Συρία, αδιάλειπτα, ιδιαίτερα μετά το 1970.