Ουκρανία, τρία χρόνια πολέμου: Τα μαθήματα του Μαύρου Φλεβάρη που δεν έχουμε πάρει μέχρι σήμερα
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr
Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που η εγκληματική επίθεση του Πούτιν κατά της Ουκρανίας μετατράπηκε σε εισβολή πλήρους κλίμακας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους και δεκάδες πόλεις έχουν μετατραπεί σε ερείπια. Από τον Μάρτιο του 2022, όταν το αρχικό σχέδιο για ταχεία «αλλαγή καθεστώτος» στο Κίεβο απέτυχε οριστικά, η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» του Πούτιν έχει μετατραπεί σε πόλεμο φθοράς.
Αδιαφορώντας για τις απώλειες, το Κρεμλίνο συνέχισε να αυξάνει το κόστος του πολέμου τόσο για την Ουκρανία όσο και για τους συμμάχους του με τερατώδη επιμονή. Για την ίδια τη Ρωσία του Πούτιν, αυτός ο πόλεμος δεν αφορά πλέον μόνο την επέκταση των συνόρων ή την αύξηση της επιρροής της στον μετασοβιετικό χώρο. Μάλλον πρόκειται πλέον για ένα ζήτημα υπαρξιακής σημασίας. Το ερώτημα είναι: μπορεί το ρωσικό καθεστώς όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να κάνει τις βλέψεις του να αποτελέσουν μια νέα αρχή της παγκόσμιας πολιτικής; Φαίνεται ότι η καταστροφή του ανεξάρτητου Ουκρανικού κράτους -που είναι ο απώτερος στόχος του «SVO»- θα αναγνωριζόταν από όλους ως ένδειξη της υπεροχής μιας πραγματικής στρατιωτικής δύναμης έναντι του ανίσχυρου διεθνούς δικαίου
Μόνο όταν ο κόσμος εισέλθει σε μια νέα εποχή ιμπεριαλιστικής ανακατανομής - μια μάχη για εδάφη μεταξύ των ισχυρότερων στρατιωτικών δυνάμεων - θα παγιωθεί πραγματικά η «νίκη» της Ρωσίας.
Σήμερα, μετά την έναρξη των ρωσοαμερικανικών διαπραγματεύσεων, φαίνεται ότι αυτή η «νίκη» είναι κοντά. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μια στρατιωτική νίκη - ο Ουκρανικός στρατός συνεχίζει να αντιστέκεται και η Ρωσία δεν έχει καταφέρει να καταλάβει ούτε μια μεγάλη ουκρανική πόλη μέσα σε τρία χρόνια. Πρόκειται, όμως, για μια ιδεολογική νίκη, μια νίκη της κοσμοθεωρίας του Πούτιν. Η ίδια η μορφή της συνάντησης μεταξύ του Σεργκέι Λαβρόφ και του Μάρκο Ρούμπιο -εκπρόσωποι στρατιωτικών δυνάμεων που συζητούν ήρεμα τη διαίρεση του εδάφους μιας άλλης χώρας και του φυσικού της πλούτου- φέρνει στο νου τα πιο ντροπιαστικά και άδικα γεγονότα του παρελθόντος, όπως οι διαμελισμοί της Πολωνίας στα τέλη του 18ου αιώνα ή το Σύμφωνο του Μονάχου του 1938.
Η διαφορά, ωστόσο, είναι ότι, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στο Μόναχο, αυτή τη φορά δεν υπάρχουν χάρτες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων πάνω στους οποίους οι διπλωμάτες θα μπορούσαν να σχεδιάσουν τα νέα σύνορα των αυτοκρατοριών. Η αμερικανική κυβέρνηση δεν προσφέρει κάποιο οριστικό σχέδιο για τον τερματισμό του πολέμου, και η Ρωσία δεν έχει ακόμη επιδείξει προθυμία να συμβιβαστεί και να παραιτηθεί από ορισμένες τουλάχιστον εδαφικές διεκδικήσεις της. Και για τις δύο πλευρές, οι διαπραγματεύσεις αυτές έχουν πρωτίστως συμβολική σημασία: είναι σημαντικό γι' αυτούς να δείξουν ότι ένα τέτοιο σενάριο δεν πρέπει πλέον να φαίνεται αδιανόητο και ότι οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν αλλάξει ριζικά. Αν και ήταν μάλλον άκαρπη, η συνάντηση αυτή θα μείνει στην ιστορία ως η αρχή μιας νέας εποχής - της εποχής του ιμπεριαλισμού του 21ου αιώνα.
Ωστόσο, αν όλος ο κόσμος είναι πραγματικά χωρισμένος σε θηρευτές και θύματα, είναι εγγυημένη μια θέση μεταξύ των κυρίαρχων ελίτ για τη σημερινή Ρωσία, η οποία είναι οικονομικά αδύναμη και έχει ήδη χάσει τη ζωή περισσότερων από 200.000 στρατιωτών;
Ως γνωστόν, η Ρωσική Αυτοκρατορία έκλεισε τα αυτιά της σε ένα παρόμοιο ερώτημα τις παραμονές της εισόδου της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπερεκτιμώντας τη δύναμή της και τυφλωμένη από ψεύτικους αυτοκρατορικούς μύθους και περιφρόνηση για τον ίδιο της τον πληθυσμό, η τσαρική Ρωσία δεν κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη, αλλά, αντίθετα, βρέθηκε αντιμέτωπη με τη στρατιωτική κατάρρευση και την επανάσταση. Μετά τους εργάτες της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, εκατομμύρια πολίτες άλλων χωρών που εμπλέκονταν σε πόλεμο έστρεψαν την οργή τους εναντίον των δικών τους κυβερνήσεων. Χρειάστηκε να περάσει άλλος ένας αιώνας για να διαγραφεί εντελώς αυτό το μάθημα από το μυαλό των κυρίαρχων ελίτ, οι οποίες έχουν και πάλι εμμονή με την ιδέα της αυτοκρατορικής επέκτασης.
Οι «ειρηνευτικές συνομιλίες» που διεξάγονται τώρα μεταξύ Πούτιν και Τραμπ δεν θα φέρουν τίποτα άλλο παρά νέους πολέμους στον κόσμο. Ο ιμπεριαλισμός δεν σταματά ποτέ στα μισά του δρόμου - το μόνο που κάνει είναι να εκλαμβάνει την απόκτηση επιθυμητών εδαφών ως πρόσκληση για περαιτέρω επιθετικότητα. Η μοίρα των βασανισμένων Ουκρανών σήμερα μπορεί σύντομα να γίνει η εικόνα του μέλλοντος για την ανθρωπότητα, όμως η ανθρωπότητα έχει πάντα την ευκαιρία να πει «Αρκετά!» σε αυτή την ιμπεριαλιστική τρέλα.
Posle Editorial Collective
