Ο Ραγιοελίνα, για να κρύψει τα δεκαέξι χρόνια καταστροφικής εξουσίας του, καταγγέλλει τώρα μια συνωμοσία που εκπορεύεται από «ξένες δυνάμεις ή οργανισμούς με προηγμένη τεχνολογία» που χειραγωγούν τη νεολαία μέσω αλγορίθμων. Με λίγα λόγια, «δυνάμεις του σκότους» που ωθούν τους νέους στους δρόμους... Εκτός αν φταίνε οι αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα των γόνων της ελίτ της Μαδαγασκάρης, που επιδεικνύουν τη χρυσή ζωή τους, η οποία είναι δυνατή χάρη στον πλούτο που έχουν αρπάξει από μια χώρα όπου τα τρία τέταρτα του πληθυσμού ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ο σύντροφός μας Andreas Kloke, με τον οποίο αγωνιζόμασταν στο τότε ενιαίο ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς, πέθανε στις αρχές Οκτωβρίου, πολύ εξασθενημένος από μια μακρά ασθένεια που προκλήθηκε από μια δύσκολη εγχείρηση. Όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, στο μέτρο που του επέτρεπαν οι δυνάμεις του, ο Αντρέας συνέχισε να ασχολείται με την παρατήρηση και την ανάλυση όσων μπορούσαν να οδηγήσουν στην επαναστατική κρίση.

 Στις 22 Ιουλίου κατατέθηκε στη Δουμά ένα νομοσχέδιο που αλλάζει σημαντικά τη συνήθη διαδικασία στρατολόγησης. Αν παλαιότερα οι κλήσεις για στρατολόγηση εκδίδονταν δύο φορές το χρόνο - την άνοιξη και το φθινόπωρο, τώρα οι στρατολογικές υπηρεσίες θα έχουν τους στρατεύσιμους «υπό παρακολούθηση» όλο το χρόνο: από την 1η Ιανουαρίου έως τις 31 Δεκεμβρίου. Η κατάταξη στο στρατό εξακολουθεί να προγραμματίζεται για την άνοιξη και το φθινόπωρο, αλλά όλη η προπαρασκευαστική διαδικασία -επιτροπές, έλεγχοι και έκδοση κλήσεων κατάταξης- θα γίνει συνεχής.

Εβραϊκή Φωνή για την Ειρήνη / Jewish Voice for Peace (JVP)

Εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς κινητοποιούμαστε καθημερινά τα τελευταία δύο χρόνια για να τερματιστεί η σφαγή. Όπως είπαμε την περασμένη εβδομάδα, ο κόσμος ξεσηκώθηκε για την Παλαιστίνη και άλλαξε χάρη σε αυτήν. Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, δημιουργήθηκαν νέες συμμαχίες μεταξύ των κινημάτων και νέες τακτικές οργάνωσης. Και η δεξιά το έχει παρατηρήσει, χρησιμοποιώντας το κίνημα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη ως πεδίο δοκιμών για τις επιθέσεις της εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας των πολιτών. Το καθήκον μας αυτή τη στιγμή είναι να συνεχίσουμε την κλιμακούμενη δράση μας: να γίνουμε περισσότεροι, πιο τολμηροί και πιο ανυπότακτοι από ποτέ... Τα κινήματά μας δεν μπορούν να επιτρέψουν αυτή τη στιγμή να σηματοδοτήσει μια νέα εποχή απόλυτης ατιμωρησίας του Ισραήλ, όπου η γενοκτονία –το έγκλημα των εγκλημάτων– αντιμετωπίζεται ως η νέα κανονικότητα.

       Claudia Cinatti

Από το μεσημέρι της 10ης Οκτωβρίου, όταν η εκεχειρία τέθηκε επίσημα σε ισχύ στη Γάζα, ένα τεράστιο κύμα ανθρώπων – με τα πόδια, με ξεχαρβαλωμένα φορτηγά, καροτσάκια ή ποδήλατα – άρχισε και πάλι την πορεία του προς την πόλη της Γάζα, ή μάλλον προς ό,τι απέμεινε από αυτήν μετά τη βίαιη επίθεση και τη χερσαία κατοχή από τον ισραηλινό στρατό. Το συλλογικό αίσθημα ανακούφισης του παλαιστινιακού λαού, που εκφράζεται με πανηγυρισμούς στους δρόμους, συνυπάρχει με την απελπισία για την ανυπολόγιστη καταστροφή που άφησε πίσω της η γενοκτονία που διαπράχθηκε από το κράτος του Ισραήλ. Τα τελευταία δύο χρόνια άφησαν ανεξίτηλα σημάδια: ερείπια και χαλάσματα εκεί όπου κάποτε υπήρχαν σχολεία, νοσοκομεία και σπίτια, προσεκτικά σχεδιασμένος λιμός, καμένη γη. Σχεδόν 70.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων 20.000 παιδιά, αν και ο τελικός αριθμός μπορεί να είναι διπλάσιος (ένας συνταξιούχος Ισραηλινός στρατηγός παραδέχτηκε ότι οι νεκροί και οι τραυματίες αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 10% του πληθυσμού της Γάζας) – εν συντομία, ένα σχέδιο γενοκτονίας με στόχο την υλοποίηση του ρητού στόχου της κυβέρνησης Νετανιάχου να πραγματοποιήσει μια νέα εθνοκάθαρση και να προσαρτήσει τα παλαιστινιακά εδάφη στο «Μεγάλο Ισραήλ». Δεν είναι τυχαίο ότι μια από τις πιο διαδεδομένες φράσεις αυτές τις μέρες είναι του ιστορικού Τάκιτου από την εποχή της ακμής της Pax Romana: Δημιουργούν ερημιά και την αποκαλούν ειρήνη.

       Gilbert Achcar

Όσο για τον περήφανο παλαιστινιακό λαό, έχει περάσει έναν αιώνα αποδεικνύοντας την άρνησή του να υποταχθεί στους καταπιεστές του – είτε πρόκειται για τις βρετανικές αρχές της Εντολής είτε για τη σιωνιστική κυβέρνηση. Δεν θα φιλήσει το χέρι του Ντόναλντ Τραμπ ούτε θα του δείξει «εκτίμηση», ανεξάρτητα από το τι μπορεί να κάνουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι τον εκπροσωπούν. Δεν θα υποταχθούν στο λεγόμενο Συμβούλιο Ειρήνης που προεδρεύει ο Τραμπ, στο οποίο συμμετέχουν προσωπικότητες όπως ο Τόνι Μπλερ, συνεργάτης του Τζορτζ Μπους στην κατοχή του Ιράκ. Αντίθετα, ο παλαιστινιακός λαός θα συνεχίσει τον αγώνα του για πλήρη δικαιώματα, χωρίς να υποχωρήσει. Είναι καιρός να αντλήσει διδάγματα από την Καρίθα (σοβαρή καταστροφή) του σήμερα, καθώς και από τη Νάκμπα του χθες, και να βρει έναν τρόπο να ανακτήσει τη δυναμική που είχε επιτύχει κατά τη διάρκεια των δύο ένδοξων λαϊκών ιντιφάντα του 1936 και του 1988 – τα αποκορύφωμα της μακράς ιστορίας της αντίστασής του.

Η καταστολή που ασκεί η κουβανική κυβέρνηση συμβάλλει μόνο στην εξάπλωση του αντικομμουνισμού στην Κούβα μεταξύ των νέων, αν και, τελικά, αυτό που επιθυμεί περισσότερο η κουβανική κυβέρνηση είναι μια αλλοτριωμένη νεολαία, ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει την καπιταλιστική παλινόρθωση χωρίς λαϊκές διαμαρτυρίες. Κάτω η καπιταλιστική παλινόρθωση που καθοδηγείται από την κουβανική γραφειοκρατία! Να κυβερνήσει η εργατική τάξη! 

Η Αβάνα είναι αυτή τη στιγμή μια πόλη σε μεταθανάτια κατάσταση. Χωρίς νέους (οι μισοί έφυγαν από τη χώρα και χάρη σε αυτό η κυβέρνηση έχει δει τις διαδηλώσεις να μειώνονται), με σπίτια τόσο ερειπωμένα που έχουν χάσει κάθε παραδοσιακή γοητεία και με μια σιωπή που σε συνθλίβει κατά τη διάρκεια των διακοπών ρεύματος. Σε αυτό προστίθενται μέσοι μισθοί κάτω των είκοσι δολαρίων και καμία προοπτική βελτίωσης.

Γι' αυτό χωρίς τον διεθνισμό των επαναστατικών οργανώσεων η κουβανική εργατική τάξη θα έμενε μόνη, στριμωγμένη ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς γύπες και τους παρασιτικούς γραφειοκράτες, με την χυδαία ιδέα ότι ο σοσιαλισμός σημαίνει καταπίεση να κερδίζει έδαφος. Η αριστερά που θα κοιτάξει αλλού ή, ακόμα χειρότερα, θα συμμαχήσει με την κουβανική γραφειοκρατία, θα ναυαγήσει, όπως συνέβη ήδη με όσους είχαν παρόμοια στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ. Ενάντια στον αμερικανικό αποκλεισμό και ενάντια στην φιλο-καπιταλιστική γραφειοκρατία! Για μια Κομμουνιστική Διεθνή! Για μια σοσιαλιστική επανάσταση στην Κούβα! 

Η κυβέρνηση Λεκορνού ν2 είναι μια καθαρά μακρονική κυβέρνηση, αποτελούμενη από τεχνοκράτες, πρώην συμβούλους του Μακρόν, αλλά και άτομα που βρίσκονται υπό έρευνα: η Ρασίντα Ντάτι στο Υπουργείο Πολιτισμού, η οποία σύντομα θα δικαστεί για διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας, ο Βενσάν Ζανμπρύν, Υπουργός Στέγασης, ο οποίος κατηγορείται για ευνοιοκρατία σχετικά με την εκχώρηση κατοικιών σε συγγενείς του. Και επίσης ο Νουνιέζ, υπεύθυνος μαζί με τον Καστανέρ για τους πολυάριθμους τραυματίες και τους ανθρώπους που έχασαν την όρασή τους κατά τη διάρκεια του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων· ο Ζεφρέ, πρώην δεξί χέρι του Μπλανκέρ, αρχιτέκτονας πολλών μεταρρυθμίσεων που κατέστρεψαν το εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα...