Το κείμενο του Ισραηλινού πανεπιστημιακού Ron Dudai, έχει δύο σπάνιες αρετές: περιγράφει πιστά τη διολίσθηση της ισραηλινής κοινωνίας στη σημερινή οικτρή της απάνθρωπη πραγματικότητα, μέσα από την σχέση της με την αλήθεια των ίδιων των εγκληματικών πολιτικών και πράξεων της. Και ταυτόχρονα, εμβαθύνει την αναπόδραστη πορεία του Ισραηλινού Κράτους αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των Εβραίων πολιτών του προς την παρούσα γενοκτονική και αγριανθρωπική τους πραγματικότητα, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τέλεια αποκτήνωση τους! Μοναδική ακτίνα φωτός σε αυτό το μαύρο και άραχνο τοπίο, είναι οι, δυστυχώς, λίγοι αλλά, ευτυχώς, αυξανόμενοι ηρωικοί Ισραηλινοί πολίτες που δεν σιωπούν, δεν το βάζουν κάτω και μαχόμενοι στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού...

Michael G. Vann

Σε μια κλιμάκωση που συγκλόνισε ακόμη και τους έμπειρους αναλυτές της πολιτικής της Νοτιοανατολικής Ασίας, η Ταϊλάνδη και η Καμπότζη μπήκαν σε πόλεμο τον περασμένο μήνα. Δεκάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπίστηκαν. Η βία κυμάνθηκε από ανταλλαγές πυρών πεζικού έως βολές πυροβολικού και ρουκετών που χτύπησαν αστικά κέντρα. Ακόμη και μαχητικά αεροσκάφη που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ποτέ πριν σε πραγματική μάχη τέθηκαν σε λειτουργία. Για ποιο λόγο; Για έναν ναό στα σύνορα, ερείπια αιώνων και ασαφείς αξιώσεις πολιτιστικής υπερηφάνειας. Ωστόσο, το να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον πόλεμο ως ένα παράλογο παροξυσμό ή μια παρεξήγηση θα σήμαινε ότι χάνουμε το νόημα: δεν ήταν μια σύγκρουση για αρχαίες πέτρες, αλλά η συνέπεια της χειραγώγησης των εθνικιστικών μύθων από την ελίτ για πολιτική επιβίωση.

Σας γράφουμε από την Ουκρανία με σεβασμό για το θάρρος σας και σε αλληλεγγύη προς τον λαό της Παλαιστίνης. Έχοντας βιώσει εισβολή, κατοχή, αναγκαστική εκτόπιση και αποχωρισμό από τους αγαπημένους μας, πολλοί από εμάς γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνουν όλα αυτά. Θυμόμαστε επίσης την ιστορία που οδήγησε σε αυτή την ημέρα: την απαλλοτρίωση με τη Νακμπά, τη συνεχιζόμενη βία και την αρπαγή γης από τους εποίκους, την επίμονη άρνηση του δικαιώματος επιστροφής και τον ασφυκτικό αποκλεισμό που μετέτρεψε τη Γάζα σε μια υπαίθρια φυλακή. Βλέπουμε πώς οι άμαχοι, οι γυναίκες και τα παιδιά γίνονται δυσανάλογα στόχος, παγιδευμένοι σε μια στενή λωρίδα γης όπου έχει προκληθεί λιμός και όπου τα σπίτια, τα σχολεία και τα νοσοκομεία έχουν μετατραπεί σε ερείπια. Η παράλυση της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, ανίκανης ή απρόθυμης να παρέμβει και να βάλει τέλος σε αυτή την τρέλα, μας είναι οδυνηρά οικεία.

Joseph Grim Feinberg

Στις 21 Φεβρουαρίου 1948, δεκάδες χιλιάδες εργάτες και φοιτητές ξεχύθηκαν στην πλατεία της Παλιάς Πόλης της Πράγας. Μέχρι το βράδυ, λαϊκές πολιτοφυλακές και επαναστατικές «επιτροπές δράσης» είχαν αρχίσει να σχηματίζονται σε όλη την Τσεχοσλοβακία, και τα συνδικάτα έστειλαν αντιπροσωπεία στον πρόεδρο Έντβαρτ Μπένες απαιτώντας να σεβαστεί τη λαϊκή βούληση και να διορίσει μια νέα, εξ ολοκλήρου σοσιαλιστική κυβέρνηση. Δύο ημέρες αργότερα, περίπου 2,5 εκατομμύρια εργάτες κατέβηκαν σε απεργία (σε συνολικό πληθυσμό περίπου 11 εκατομμυρίων) και επιτροπές δράσης κατέλαβαν γραφεία σε όλη τη χώρα. Στις 25 Φεβρουαρίου, οι διαδηλωτές γέμισαν την τεράστια πλατεία Βέντσεσλας και απείλησαν να διαδηλώσουν στο Κάστρο της Πράγας, την έδρα της κυβέρνησης, αν ο πρόεδρος αρνιόταν να υποχωρήσει. Αργά το απόγευμα ο Μπένες αποδέχθηκε την πρόταση των επαναστατών για νέα κυβέρνηση και ο κομμουνιστής ηγέτης Κλέμεντ Γκότβαλντ επέστρεψε στην πλατεία Βέντσεσλας για να ανακοινώσει τη νίκη στο πλήθος που ζητωκραύγαζε.

La Izquierda Diario

Από τη Δευτέρα, οι διαδηλώσεις έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Τζακάρτα και σε άλλες πόλεις της Ινδονησίας και έχουν αντιμετωπιστεί με αιματηρή καταστολή. Η λαϊκή οργή διογκώνεται ενάντια στα προνόμια των βουλευτών και την καταστολή της αστυνομίας. Την Παρασκευή, οι διαδηλώσεις εντάθηκαν μετά τη δολοφονία του Αφφάν Κουρνιαβάν, ενός διανομέα οδηγού μοτοσικλέτας που χτυπήθηκε σκόπιμα στο κέντρο της Τζακάρτα. Ο Αφφάν δεν συμμετείχε στη διαδήλωση· είχε πάει να παραδώσει μια παραγγελία φαγητού στην περιοχή όταν χτυπήθηκε. Ο θάνατός του, που καταγράφηκε σε βίντεο και διαδόθηκε ευρέως στο διαδίκτυο, πυροδότησε την οργή που έβγαλε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους – όχι μόνο στην πρωτεύουσα, αλλά και στη Σουραμπάγια, τη Μπαντούνγκ, τη Μεντάν και άλλες πόλεις του αρχιπελάγους.

Judy Cox

Τελείωσα την ανάγνωση του Εχθρικού Φεμινισμού [Enemy Feminism] την ημέρα που το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας αποφάνθηκε ότι η νομοθεσία για την ισότητα των δικαιωμάτων εφαρμόζεται αποκλειστικά στο βιολογικό φύλο. Βλέποντας τις «φεμινίστριες» να πανηγυρίζουν για αυτή την επίθεση σε τρανς και μη δυαδικά άτομα, το διάβασμά μου μετατράπηκε από μια ενδιαφέρουσα και πολεμική ιστορία σε μια ζωτικής σημασίας πηγή. Η Σόφι Λιούις αποκαλύπτει ότι ένας τέτοιος αντιδραστικός φεμινισμός έχει μακρά ιστορία. Έχουμε δει αντι-αντιρατσίστριες φεμινίστριες, ιμπεριαλίστριες φεμινίστριες, ευγονίστριες φεμινίστριες, φασίστριες φεμινίστριες – και αυτά πριν φτάσουμε στα κορίτσια-αφεντικά [girlbosses], στις φεμινίστριες κατά των εκλογών και, φυσικά, στις Ριζοσπάστριες Φεμινίστριες υπέρ του Αποκλεισμού των Τρανς (TERF / Trans-Exclusionary Radical Feminist).

Η εναγώνια προσπάθεια του Ντόναλντ Τραμπ να κερδίσει το Νόμπελ Ειρήνης έχει προκαλέσει ευρεία συζήτηση στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ιδίως καθώς η εμμονή του με το βραβείο έχει ενταθεί από την επιστροφή του στο Λευκό Οίκο για δεύτερη θητεία. Αυτή η εμμονή χρονολογείται από την πρώτη θητεία του και πηγάζει από την παθολογική ζήλια του προς τον Μπαράκ Ομπάμα, τον προκάτοχό του. Έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που ο Τραμπ ισχυρίζεται πρόσφατα ότι διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στη διαμεσολάβηση για την ειρήνη σε δύο σημαντικές συγκρούσεις, παρά την έντονη αντίρρηση ενός από τα εμπλεκόμενα μέρη σε κάθε περίπτωση.

Ως κίνημα νεολαίας, αναζητούμε νέες μορφές μαζικής οργάνωσης. Πρέπει να κατανοήσουμε πώς να αναπτύξουμε ένα κίνημα απαλλαγμένο από όλες τις καπιταλιστικές, πατριαρχικές, αυταρχικές και εκμεταλλευτικές τάσεις και να το χρησιμοποιήσουμε για να προχωρήσουμε προς μια ελεύθερη και ισότιμη κοινωνία. Ο φοιτητικός ακτιβισμός είναι μόνο ένα από τα πρώτα βήματα προς τη δημιουργία μιας κουλτούρας συμμετοχής. Σε δυόμισι χρόνια ύπαρξης, έχουμε ενώσει και συσπειρώσει πολλούς νέους γύρω από προοδευτικές ιδέες. Έχουμε γίνει ένα από τα πιο ορατά και σημαντικά κινήματα στην Ουκρανία.

Ο Τραμπ, μαζί με τον χριστιανο-εθνικιστικό ακροδεξιό τομέα της λατρείας του MAGA, πάντα πίστευε ότι ο πόλεμος ήταν από την αρχή λάθος της Ουκρανίας και ότι η μόνη επιλογή της ήταν να παραδοθεί με όποιους όρους επέβαλε η ανώτερη δύναμη της Ρωσίας. Έτσι, ο Τραμπ πέταξε στην Αλάσκα φλυαρώντας για κατάπαυση του πυρός, ενώ ο Πούτιν έφτασε με την πρόταση να βρεθεί μια «μόνιμη λύση που θα αντιμετωπίζει τις βαθιές αιτίες της σύγκρουσης». Αυτό ακούγεται πολιτικό, εκτός από το λεπτομέρεια ότι για τη Ρωσία του Πούτιν, η βασική «βαθιά αιτία της σύγκρουσης» είναι η ύπαρξη της Ουκρανίας ως ανεξάρτητης χώρας με την ικανότητα να χαράζει τη δική της πορεία και να υπερασπίζεται τον εαυτό της.

Με το ν. 5221/2025 (ΦΕΚ Α΄ 133/28.7.2025) ψηφίστηκε μια ακόμα σαρωτική τροποποίηση στις διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, οι περισσότερες διατάξεις του οποίου θα τεθούν σε ισχύ από την 1.1.2026. Πρόκειται για την τριακοστή (30) συνολικά τροποποίηση του Κ.Πολ.Δ. μετά τη θέση σε ισχύ του δικονομικού συστήματος της «νέας τακτικής διαδικασίας» με το νόμο 4335/2015, αυτόν που καθ ομολογίαν του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ Νίκου Παρασκευόπουλου ψηφίστηκε χωρίς ο ίδιος να συμφωνεί επειδή αυτό ζητούσαν οι δανειστές της τρόϊκα. Ενώ η τρέχουσα τροποποίηση είναι η εικοστή (20) από το 2019 που είναι κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία μέχρι και σήμερα