του Michael Karadjis

Δεν είναι τυχαίο ότι η δημοτικότητα του Ζελένσκι στην Ουκρανία εκτοξεύτηκε μετά την ενέδρα Τραμπ-Βανς, όπου έφυγε χωρίς να υπογράψει την αποικιακή συμφωνία. Επειδή, ανεξάρτητα από το τι άλλο μπορεί να είναι στραβό με την κυβέρνηση Ζελένσκι, που είναι μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση με την οποία οι σοσιαλιστές θα διαφωνούσαν σε πολλά πεδία - η στάση της υπεράσπισης της αυτοδιάθεσης της Ουκρανίας έναντι του ρωσικού ιμπεριαλισμού παραμένει μια στάση με σημαντική πλειοψηφική υποστήριξη.

Οι ημέρες πένθους στη Βόρεια Μακεδονία συνεχίζονται, αλλά η σιωπή δεν αποτελεί πλέον επιλογή. Η τραγωδία που στοίχισε τη ζωή σε 59 νέους ανθρώπους έχει προκαλέσει κύμα δυσαρέσκειας στη χώρα αυτή –φοιτητές και πολίτες ανακοινώνουν διαδηλώσεις, ολομέλειες και ανεξάρτητα φοιτητικά συμβούλια. Οργανώνονται και διακηρύσσουν: «Δυνατά, καθαρά, οργανωμένα– για τη Μακεδονία που μας αξίζει!» Την Κυριακή, 16 Μαρτίου, η Βόρεια Μακεδονία έχασε 59 νέους ανθρώπους που βρήκαν το θάνατο σε πυρκαγιά σε νυχτερινό κέντρο με αμφισβητούμενη άδεια λειτουργίας.

Οι ταξικοί μας εχθροί ενώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι, πρέπει πραγματικά να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς εμείς, ως Αριστερά, θα ενωθούμε διεθνώς. Για να το πετύχουμε αυτό θα χρειαστεί, μεταξύ άλλων, συνεπής διεθνισμός. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει πλέον να βρίσκουμε δικαιολογίες για να μην παρέχουμε αλληλεγγύη. Πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε να καθορίσουμε ποιοι λαοί είναι κατά κάποιο τρόπο περισσότερο άξιοι υποστήριξης από άλλους, ή καθόλου άξιοι υποστήριξης επειδή κατά κάποιο τρόπο καταπιέζονται από τον λάθος καταπιεστή. Πρέπει να σταθούμε στο πλευρό όλων των καταπιεσμένων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Ben Reiff

Δύο μήνες αφότου αποδέχθηκε μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που θα έπρεπε να είχε τερματίσει τον πόλεμο, το Ισραήλ επανέλαβε τους βομβαρδισμούς του στη Λωρίδα της Γάζας με μια ένταση που θυμίζει τις πρώτες ημέρες της επίθεσης. Οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές έχουν σκοτώσει πάνω από 400 Παλαιστίνιους και έχουν τραυματίσει εκατοντάδες άλλους από τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, ενώ ο στρατός έχει διατάξει χιλιάδες κατοίκους των πόλεων και των γειτονιών που εκτείνονται περιμετρικά της Λωρίδας να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.

Ahmed Najar

Στην αρχή, οι αριθμοί ήταν αβέβαιοι. Εκατό νεκροί. Μετά 200. Μετά 300. Αλλά ήξερα. Ο αριθμός πάντα αυξάνεται. Και αυτή τη φορά, δεν θα σταματούσε... 350... 400... 450. Μέσα σε μόλις δύο ώρες, το Ισραήλ είχε εξαλείψει περισσότερες από 450 αθώες ζωές… Και καθώς καθόμουν εκεί, κοιτάζοντας τον αριθμό των νεκρών να αυξάνεται, αναρωτήθηκα –αφού είναι τόσο συγκλονιστικός ο αριθμός των αθώων ζωών που χάθηκαν– θα ξυπνήσω με ένα email που θα καλεί σε ένα λεπτό σιγής στη μνήμη τους; Θα σπεύσουν οι παγκόσμιοι ηγέτες να καταδικάσουν αυτό το έγκλημα; Θα πλημμυρίσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αλληλεγγύη; Θα φωτιστούν τα μνημεία στα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας; Θα προβάλει η Downing Street 10 τη σημαία μας σε ένδειξη πένθους; Φυσικά όχι.

Mahmoud Khalil

Το όνομά μου είναι Μαχμούντ Χαλίλ και είμαι πολιτικός κρατούμενος. Σας γράφω από ένα κέντρο κράτησης στη Λουιζιάνα, όπου ξυπνάω τα κρύα πρωινά και περνάω μεγάλες μέρες ως μάρτυρας των αθόρυβων αδικιών που συμβαίνουν σε βάρος πολλών ανθρώπων που αποκλείονται από την προστασία του νόμου… Η άδικη κράτησή μου είναι ενδεικτική του αντιπαλαιστινιακού ρατσισμού που έχουν επιδείξει τόσο η κυβέρνηση Μπάιντεν όσο και η κυβέρνηση Τραμπ τους τελευταίους 16 μήνες, καθώς οι ΗΠΑ συνέχισαν να προμηθεύουν το Ισραήλ με όπλα για να σκοτώνουν τους Παλαιστίνιους και απέτρεψαν τη διεθνή παρέμβαση. Για δεκαετίες, ο αντιπαλαιστινιακός ρατσισμός έχει υποκινήσει τις προσπάθειες για την επέκταση των νόμων και πρακτικών των ΗΠΑ που χρησιμοποιούνται για τη βίαιη καταστολή των Παλαιστινίων, των Αραβοαμερικανών και άλλων κοινοτήτων. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο στοχοποιούμαι.

Joseph Daher

Η άρχουσα τάξη του Ισραήλ θεωρεί εδώ και καιρό τον εκδημοκρατισμό των αραβικών και περιφερειακών χωρών ως απειλή για τα πολιτικά της συμφέροντα, μια προοπτική που έχει ενταθεί από το 2011. Αυτό συνέβη και με τη Συρία, μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ τον Δεκέμβριο του 2024 μετά από 54 χρόνια δεσποτικής διακυβέρνησης. Η συριακή αλληλεγγύη προς την Παλαιστίνη μπορεί πλέον να εκφράζεται ελεύθερα. Θυμηθείτε, υπό την κυριαρχία του Άσαντ δεν επιτρεπόταν καμία διαμαρτυρία ή οποιαδήποτε μορφή αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη πέρα από το πλαίσιο του κράτους και των συμφερόντων του, αποτρέποντας επίσης κάθε μορφή αντίστασης κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ.

Owen Marsden-Readford

Το διεθνές δίκαιο και οι πολυμερείς θεσμοί, όπως ο ΟΗΕ, δεν αποτελούν όργανα ελέγχου και εξισορρόπησης έναντι του ιμπεριαλισμού. Ο ΟΗΕ δεν είναι ένα περιορισμένο ή ελαττωματικό όργανο που αγωνίζεται για την ειρήνη, αλλά ένα πολιτικό όργανο, που συγκροτείται βασικά από τον ιμπεριαλισμό και λειτουργεί προς το συμφέρον των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι εκκλήσεις για ενίσχυση ή μεταρρύθμιση του ΟΗΕ χάνουν αυτό το ζωτικό σημείο. Είναι αναπόσπαστο μέρος του ιμπεριαλιστικού συστήματος που ευθύνεται για τη γενοκτονία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Ακόμα και όταν ο ΟΗΕ ή άλλοι διεθνείς θεσμοί καταγγέλλουν εγκλήματα πολέμου ή προσπαθούν να πιέσουν ένα κράτος να αποφύγει μια συγκεκριμένη πορεία δράσης, το κάνουν όχι από τη σκοπιά της εναντίωσης στις δομές του ιμπεριαλισμού, αλλά σε μια προσπάθεια να διαχειριστούν το αποτέλεσμα της αστάθειας που παράγεται από τη δυναμική του ιμπεριαλισμού.

Michael Karadjis

Η Ρωσία και η Ουκρανία ήταν έτοιμες να υπογράψουν ειρηνευτική συμφωνία τον Απρίλιο του 2022, με την οποία η Ουκρανία δεν θα εντασσόταν στο ΝΑΤΟ, αλλά τότε ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον επισκέφθηκε το Κίεβο και είπε στον Ζελένσκι να μην προχωρήσει σε αυτή τη συμφωνία, οπότε η Ουκρανία αποσύρθηκε από τις διαπραγματεύσεις, καταστρέφοντας αυτή την ευκαιρία για ειρήνη. Αυτός ο μύθος έχει αποκτήσει τέτοια αυτονομία που πιθανώς έχει αναδημοσιευτεί σχεδόν σε κάθε πιθανό αριστερό και alt-right δημοσίευμα, όχι μόνο στα αντι-ουκρανικά... Ωστόσο, δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας σε αυτό.

Το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί δύο εβδομάδες μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών απαιτεί ανάγνωση και προοπτική. Η κοινωνία μίλησε και εξακολουθεί καθημερινά να κινητοποιείται και να δίνει βήμα στους συγγενείς των θυμάτων. Οι τελευταίοι, αν και ανεπιτήδευτοι πολιτικά,  συχνά στις τοποθετήσεις τους που είναι αυθεντικές χωρίς περαιτέρω κίνητρα απογυμνώνουν την κυβέρνηση και τους δικαστικούς χειρισμούς της υπόθεσης, δείχνοντας ότι κανένα σχέδιο συγκάλυψης δεν θα επιτύχει. Το εγγυάται άλλωστε η πρωτόγνωρη κοινωνική κινητοποίηση με το αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενη για οικονομικά αιτήματα, όσο σοβαρά και αν ήταν αυτά.