Taras Shevchuk

Να αποτρέψουμε τη διχοτόμηση και τη λεηλασία της Ουκρανίας

Από τη σύντομη επίσκεψη του Πούτιν στον Τραμπ στην Αλάσκα μέχρι τη συνάντησή του με τον Ζελένσκι και τους ηγέτες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην Ουάσινγκτον, από τις αποφάσεις που «συμφωνήθηκαν» στο Λευκό Οίκο μέχρι αυτές που ελήφθησαν στις Βρυξέλλες, οι ιμπεριαλιστές –όλοι συνεργοί στα σιωνιστικά εγκλήματα κατά του παλαιστινιακού λαού– ωθούν την κυβέρνηση Ζελένσκι προς την παράδοση στην αντεπαναστατική επιθετικότητα του Πούτιν που ξεκίνησε το 2014. Χρησιμοποιούν διάφορα ρητορικά σχήματα που φαίνονται να αντιφάσκουν ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα. Ωστόσο, ο ουκρανικός λαός συνεχίζει να δείχνει ηρωικά σημάδια αντίστασης ενάντια στη διχοτόμηση και τη λεηλασία που σχεδιάζουν οι ισχυροί.

Τώρα, ας εξετάσουμε τις φαινομενικά αντιφατικές δηλώσεις και τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες κινήσεις του Τραμπ. Ξεκίνησε απαιτώντας από τον Πούτιν να συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός, δίνοντάς του «50 ημέρες για να το πράξει» –ολόκληρο το καλοκαίρι της Ουκρανίας– και απειλώντας να επιβάλει «τεράστιες οικονομικές κυρώσεις» αν δεν συμμορφωνόταν. Τρεις εβδομάδες αργότερα, παραδέχτηκε: «Ήμουν πολύ γενναιόδωρος» και περιόρισε την προθεσμία σε 12 ημέρες. Στις 7 Αυγούστου, την ημέρα που έληξε η νέα προθεσμία, αποφάσισε να συναντηθεί με τον Πούτιν. Φυσικά, το Κρεμλίνο δέχτηκε με χαρά. Δεν συμφωνήθηκε καμία κατάπαυση του πυρός. Ο Τραμπ παρέβλεψε αυτήν τη λεπτομέρεια και προσκάλεσε τον εγκληματία πολέμου να συναντηθούν στην Αλάσκα, ένα τεράστιο έδαφος που οι ΗΠΑ αγόρασαν από τη Ρωσική Αυτοκρατορία^[1].

Τα μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο ανέφεραν την θερμή υποδοχή του Πούτιν από τον Τραμπ. Ο Τραμπ έστρωσε το κόκκινο χαλί στη βάση των σκαλοπατιών του αεροπλάνου. Στο τέλος του χαλιού, που ήταν μακρύτερο από τη γραβάτα του, ο Τραμπ περίμενε να του σφίξει το χέρι και να τον χτυπήσει φιλικά στην πλάτη πριν επιβιβαστεί στη λιμουζίνα. Θεωρούμε υπερβολικό το γεγονός ότι πολλοί αναλυτές λένε ότι «ο Τραμπ έβγαλε τον Πούτιν από τη διεθνή απομόνωση», επειδή το Κρεμλίνο διατηρεί στενές σχέσεις με την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία, δεκάδες αφρικανικές χώρες και ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που είναι μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Είναι σαφές ότι οι τελετουργικές χειρονομίες του Τραμπ έχουν ως στόχο να ενισχύσουν τη θέση του ηγέτη του Κρεμλίνου. Αποτελούν μέρος της στρατηγικής του Τραμπ να αναγνωρίσει τον Πούτιν ως παγκόσμιο ηγέτη. Αυτή η ιδιότητα επιτρέπει στον ηγέτη μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης, όπως οι ΗΠΑ, να διαπράττει εγκλήματα πολέμου χωρίς να αντιμετωπίζει καμία πρόκληση για τη διεθνή ατιμωρησία του.

Ένας από τους κύριους στόχους του Τραμπ είναι η εκμετάλλευση της Αρκτικής και της Σαχαλίνης στην Άπω Ανατολή της Ρωσίας μέσω κοινών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Ένα θέμα που βρίσκεται υπό συζήτηση, επισκιασμένο από τον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι η επιστροφή της Exxon Mobil στη συνεργασία της με τη Rosneft.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα φιλοφρονήσεων, ο Πούτιν κατέστησε σαφές στον Τραμπ ότι δεν αποδέχεται κατάπαυση του πυρός. Αντ’ αυτού, πρότεινε να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για την υπογραφή μιας «ολοκληρωμένης συμφωνίας για τον τερματισμό του πολέμου». Με άλλα λόγια, μιας συνθήκης ειρήνης! Πώς αντέδρασε ο Τραμπ, ο ηγέτης της «ηγεμονικής ιμπεριαλιστικής δύναμης»; Αποδέχτηκε την πρόταση του Πούτιν, ξέχασε την απαίτησή του για κατάπαυση του πυρός και αγνόησε τις τεράστιες κυρώσεις που είχε προηγουμένως ζητήσει.

Γιατί ο Πούτιν αντιτάχθηκε στην κατάπαυση του πυρός και πρότεινε αυτή την εναλλακτική λύση;

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο προτάσεων. Παρά το γεγονός ότι η πρώτη γραμμή έχει μήκος 1200 χιλιόμετρα, μια εκεχειρία μπορεί να οργανωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το μόνο που απαιτείται είναι μια διαταγή, μετά την οποία εναπόκειται στους διοικητές στο πεδίο να την εφαρμόσουν. Μια εκεχειρία μπορεί να σταματήσει γρήγορα έναν πόλεμο, εάν οι ανώτεροι διοικητές, οι διοικητές στο πεδίο και οι οπισθοφυλακές και των δύο πλευρών συμμορφωθούν με τη συμφωνία. Στη χειρότερη περίπτωση, μπορεί να ελαχιστοποιήσει τη βία στην πρώτη γραμμή.

Αντίθετα, μια συμφωνία ειρήνης είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει χρόνια ή ακόμα και δεκαετίες. Ας δούμε μερικά παραδείγματα από την ιστορία: Η Βόρεια και η Νότια Κορέα κήρυξαν κατάπαυση του πυρός το 1953 (από τον ΟΗΕ, την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα· η Νότια Κορέα δεν υπέγραψε τίποτα), αλλά ακόμα δεν υπάρχει συνθήκη ειρήνης.

Αίγυπτος και Ισραήλ: κατάπαυση του πυρός το 1973, συνθήκη ειρήνης το 1979 (έξι χρόνια). Ιορδανία και Ισραήλ: κατάπαυση του πυρός το 1949, συνθήκη ειρήνης το 1994. 45 χρόνια. Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν: κατάπαυση του πυρός το 2020, συνθήκη ειρήνης το 2025. Πέντε χρόνια. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε το Βιετνάμ και το Αφγανιστάν σε αυτή τη λίστα. Η λογική είναι σαφής: οι ειρηνευτικές συμφωνίες και το τέλος των πολέμων είναι μακροχρόνιες διαδικασίες που μπορούν να διαρκέσουν μισό αιώνα. Ακόμη και οι «γρήγορες» υπογραφές διαρκούν πέντε χρόνια ή και περισσότερο.

Ο Πούτιν απορρίπτει το πρώτο στάδιο –τον τερματισμό του πολέμου, δηλαδή την κατάπαυση του πυρός– και προτείνει να παρακαμφθούν όλα τα στάδια για να «τελειώσει ο πόλεμος με ειρήνη». Είναι προφανής παγίδα! Το Κρεμλίνο γνωρίζει ότι αυτή η διαδικασία είναι χρονοβόρα. Το εκφράζει κυνικά επιμένοντας στον όρο «να ξεπεραστούν οι βαθιές αιτίες που προκάλεσαν τη σύγκρουση στην Ουκρανία». Γνωρίζουμε ποιες είναι αυτές οι βασικές αιτίες για τον Πούτιν: η ύπαρξη της Ουκρανίας ως ανεξάρτητου κράτους και ο λαός της, ο οποίος έχει ανατρέψει κυβερνήσεις μετά το Μαϊντάν και συνεχίζει να εκδηλώνει την απόρριψη του αυταρχισμού και την επιθυμία του να ζήσει έξω από τον «ρωσικό κόσμο» που βρίσκεται υπό τον έλεγχο της ολιγαρχίας της Μόσχας.

Ο Πούτιν δεν έχει αποδεχτεί ποτέ κατάπαυση του πυρός, ούτε καν τώρα. Αυτό του επέτρεψε να συνεχίσει τους βομβαρδισμούς που καταστρέφουν πόλεις και σκοτώνουν και τρομοκρατούν αμάχους, καθώς και τις στρατιωτικές ενέργειες που χρησιμοποιούν τους λεγόμενους «κοντράκνικι» από καταπιεσμένους λαούς της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της πρώην ΕΣΣΔ και της Βόρειας Κορέας ως «τροφή για τα κανόνια». Εν τω μεταξύ, μπορεί να κατηγορεί συνεχώς την Ουκρανία ότι «μποϊκοτάρει τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις». Με ποιο τρόπο «μποϊκοτάρει» η Ουκρανία; Υπερασπιζόμενη τον εαυτό της και αντιστεκόμενη στην επιθετικότητα και την κατοχή σχεδόν του ενός πέμπτου του εδάφους της!

Τίποτα από όσα αναφέρουμε δεν είναι προϊόν υποψίας ή φαντασίας. Πώς είναι δυνατόν το Κρεμλίνο να συμπεριέλαβε στο Σύνταγμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας πόλεις και περιοχές που δεν έχει ακόμη καταλάβει, αλλά θεωρεί ήδη ρωσικό έδαφος; Τώρα, με τη βοήθεια του Τραμπ, ο Πούτιν θέλει να κατακτήσει μέσω «ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων» αυτό που δεν μπόρεσε να κατακτήσει στο πεδίο της μάχης με τη στρατιωτική του μηχανή και εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους.

Ο Πούτιν λέει στον Τραμπ ότι είναι «ενάντια στην κατάπαυση του πυρός, αλλά υπέρ της ειρήνης και του τερματισμού του πολέμου». Ο Τραμπ επαναλαμβάνει αυτή την παράλογη δήλωση. Από τον Λευκό Οίκο, ο Τραμπ προτείνει μια «τριμερή συνάντηση» με τον Πούτιν και τον Ζελένσκι. Έχουν ήδη πραγματοποιηθεί τρεις διμερείς συναντήσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας στην Ισταμπούλ, αλλά δεν έχουν αποφέρει αποτελέσματα. Το Κρεμλίνο απέρριψε με απόλυτη περιφρόνηση τη συνάντηση Πούτιν-Ζελένσκι και επιμένει να συζητήσει με τις ΗΠΑ «τη διχοτόμηση της Ουκρανίας χωρίς την Ουκρανία». Παρά τις κάποιες εκρήξεις οργής, ο Τραμπ συνεχίζει να διευκολύνει την εφαρμογή αυτής της πολιτικής.

Βασικά, ο Πούτιν θέλει να συνεχίσει τον πόλεμο. Θα συνεχίσει μέχρι να επιτευχθεί η «ειρήνη». Δηλαδή, μέχρι να συνθηκολογήσει η Ουκρανία.

Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δίνουν προτεραιότητα στον εξοπλισμό τους και στο μερίδιό τους από τα λάφυρα.

Ο Τραμπ προσκάλεσε τον Ζελένσκι στο Λευκό Οίκο. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, που επέμεναν στην κατάπαυση του πυρός μαζί με το Κίεβο, συνόδευσαν τον Ζελένσκι στην Ουάσινγκτον, υποτίθεται για να τον «υποστηρίξουν ρητά». Αυτή τη φορά, δεν υπήρξαν ενοχλητικά περιστατικά στο Οβάλ Γραφείο. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ο Τραμπ συνέχισε να δικαιολογεί την επιθετικότητα του Πούτιν λόγω των υποτιθέμενων λαθών του Μπάιντεν. Όλοι οι Ευρωπαίοι «εταίροι» του ΝΑΤΟ συμπεριφέρθηκαν σαν μαθητές που κρατούν σημειώσεις μπροστά σε έναν αδαή δάσκαλο, μην προβάλλοντας το αίτημά τους για κατάπαυση του πυρός.

Η IWL [International Workers League] απορρίπτει την ιμπεριαλιστική πολιτική του Τραμπ, η οποία πιέζει προς την κατεύθυνση της συνθηκολόγησης εν μέσω ενός πολέμου εξάντλησης. Η πλειοψηφία του ουκρανικού λαού απορρίπτει επίσης αυτή την πολιτική: το 73% αντιτίθεται σε αυτήν και μόνο το 16% την υποστηρίζει^[2]. Επαναλαμβάνουμε ότι η ελάχιστη προϋπόθεση για να αποκαλυφθούν οι προθέσεις του ρωσικού ιμπεριαλισμού είναι να απαιτηθεί άμεση και πλήρης κατάπαυση του πυρός.

Επιπλέον, καταγγέλλουμε την διεστραμμένη εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης που επικεντρώνεται στις «μελλοντικές εγγυήσεις ασφάλειας» και στο ποια ιμπεριαλιστικά κράτη θα τις παρέχουν. Ο ίδιος ο Τραμπ απαντά αόριστα, αποκαλύπτοντας τη συνενοχή του στη διχοτόμηση της Ουκρανίας. Κρυμμένοι πίσω από υποκριτικές φράσεις, θεωρούν δεδομένο –και ο Ζελένσκι το αναγνωρίζει– ότι η Ουκρανία δεν θα είναι σε θέση να πολεμήσει για να ανακτήσει τα κατεχόμενα εδάφη. Η άρνηση παράδοσης των εδαφών του Ντονμπάς που ο Πούτιν δεν έχει ακόμη καταλάβει, τα οποία αποτελούν επί του παρόντος το επίκεντρο της επίθεσής του, παρουσιάζεται ως «σταθερή στάση στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις». Ο νόμιμος στόχος της ουκρανικής αντίστασης είναι η εκδίωξη των κατακτητών. Οτιδήποτε άλλο είναι μια παγίδα που επιβάλλουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Επιπλέον, ο Πούτιν δεν έχει απεριόριστο χρόνο για τον πόλεμο εξάντλησης που διεξάγει. Έχει ευάλωτα σημεία στον Νότιο Καύκασο λόγω των αυξανόμενων εντάσεων με το Αζερμπαϊτζάν, μια χώρα που υποστηρίζει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και έχει δεσμευτεί να πουλήσει όπλα στην Ουκρανία. Επιπλέον, το αρμενικό καθεστώς έχει απομακρυνθεί από τη Ρωσία μετά την ιστορική συμφιλίωση με το Αζερμπαϊτζάν. Υπάρχουν επίσης ευπάθειες στην Κεντρική Ασία, όπως η μετατόπιση του Καζακστάν στην σφαίρα επιρροής της Κίνας και η αναζωπύρωση των εντάσεων λόγω της ιστορικής ρωσικής καταπίεσης.

Η Ουκρανία διεξάγει έναν πόλεμο εθνικής απελευθέρωσης εν μέσω της κρίσης της παγκόσμιας τάξης.

Η πραγματικότητα της ταξικής πάλης έχει τοποθετήσει τους μαρξιστές και την παγκόσμια εργατική τάξη στο επίκεντρο του απελευθερωτικού πολέμου μιας ημιαποικιακής χώρας ενάντια στην αντεπαναστατική ιμπεριαλιστική επιθετικότητα του καθεστώτος Πούτιν. Ο Ζελένσκι και η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ουκρανίας είναι αστοί και υποταγμένοι στον δυτικό ιμπεριαλισμό.

Αυτή η σύγκρουση λαμβάνει χώρα εν μέσω μιας βαθιάς κρίσης της παγκόσμιας τάξης, αυξανόμενων διαμαχών και ανακατατάξεων δυνάμεων. Οι περισσότεροι αποκαλούμενοι «μαρξιστές» απέτυχαν στη δοκιμασία. Την χαρακτήρισαν ως έναν αντιδραστικό πόλεμο στον οποίο δεν υπάρχει προοδευτική πλευρά, υποκύπτοντας έτσι στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο του Πούτιν. Αν και κρύβονται πίσω από μια υποτιθέμενη ουδετερότητα, υποστηρίζουν συνθήματα όπως «Ούτε ένα άρμα μάχης στην Ουκρανία!».

Με αυτόν τον τρόπο, εγκαταλείπουν τη θεωρητική και πολιτική κληρονομιά του Λένιν, ο οποίος δήλωνε κατηγορηματικά: «Αν, λογουχάρη, αύριο το Μαρόκο κηρύξει πόλεμο κατά της Γαλλίας, η Ινδία κατά της Αγγλίας, [...] οι πόλεμοι αυτοί θα είναι “δίκαιοι”, [...] και ο κάθε σοσιαλιστής θα ευχόταν τα κράτη τα καταπιεζόμενα, [...] να νικήσουν»^[3].

«Πρώτο, οι σοσιαλιστές ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι των επαναστατικών πολέμων. […] Πώς τίθεται όμως το ζήτημα σχετικά με [...] έναν πόλεμο των αποικιακών λαών, για την απελευθέρωσή τους; [...] Η άρνηση κάθε δυνατότητας εθνικών πολέμων στην εποχή του ιμπεριαλισμού θεωρητικά δεν είναι σωστή, ιστορικά είναι ολοφάνερα λαθεμένη και πρακτικά ισοδυναμεί με ευρωπαϊκό σωβινισμό»^[4].

Ο Ζελένσκι υποκύπτει στην ιμπεριαλιστική πίεση, αποδυναμώνοντας την ένοπλη αντίσταση της Ουκρανίας

Υποστηρίζουμε την αντίσταση της Ουκρανίας για την ήττα των κατακτητών. Ωστόσο, καταγγέλλουμε το ολιγαρχικό καθεστώς, την κυβέρνηση, το κοινοβούλιο και τον Ζελένσκι ως πρόεδρο της Ουκρανίας για συνέχιση της εξάρτησης από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές επιταγές. Αυτές οι επιταγές υπονομεύουν όλο και περισσότερο τη βούληση των μαζών, οι οποίες αντιστέκονται και αναχαιτίζουν την επιθετικότητα του Κρεμλίνου εδώ και 42 μήνες. Σε τρεισήμισι χρόνια πολέμου, η κυβέρνηση το μόνο που έχει κάνει είναι να ικετεύει για ξένη βοήθεια. Δεν έχει αναπτύξει την αμυντική της βιομηχανία, η οποία είναι απαραίτητη. Έχει υποκύψει σε πολλές επιταγές της «Δύσης», οι οποίες όχι μόνο την ωθούν στη συνθηκολόγηση μπροστά στην εισβολή, αλλά και απομακρύνουν κάθε προοπτική πραγματικής ανεξαρτησίας.

Ωστόσο, ωθούμενες από την επείγουσα ανάγκη να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα, οι στρατιωτικές δυνάμεις «παραβίασαν» τους περιορισμούς, και οι ουκρανικοί πύραυλοι «Flamingo» με βεληνεκές 3000 χλμ. άρχισαν να παράγονται μόλις σήμερα. Οι πύραυλοι «Neptune» έχουν επίσης βελτιωθεί. Επιπλέον, μετά από μήνες δισταγμού ενόψει της πίεσης των ΗΠΑ, τα drones παράγονται πλέον μαζικά και χτυπούν διυλιστήρια πετρελαίου σε ρωσικό έδαφος, στερώντας καύσιμα από τον στρατιωτικό μηχανισμό του Πούτιν.

Ένα πρόγραμμα για την απόρριψη της συνθηκολόγησης και την επιδίωξη της νίκης

Ο ουκρανικός λαός έχει δείξει ότι μπορεί να αλλάξει την πορεία της κυβέρνησης εφαρμόζοντας το πρόγραμμά του για την απόρριψη της συνθηκολόγησης και την επιδίωξη της νίκης. Σε συνθήκες στρατιωτικού νόμου, ο ουκρανικός λαός έχει δείξει ότι μπορεί να αλλάξει την πορεία της κυβέρνησης μέσω της κινητοποίησης. Το σύνθημα «Οι φτωχοί πολεμούν, οι πλούσιοι παχαίνουν!» έχει απήχηση σε όλη την Ουκρανία, κλονίζοντας τον Ζελένσκι και τους βουλευτές της Ράντα. Ο αγώνας ενάντια στους κατακτητές έχει δώσει τη θέση του σε έναν ταξικό αγώνα. Έχει γίνει σαφές ότι η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης θεωρείται προδοσία. Ο αγώνας ενάντια στη διαφθορά είναι ευθύνη των εργαζόμενων που θυσιάζουν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι το έδαφος και την ελευθερία με τα όπλα.

Απλώνοντας το κόκκινο χαλί για τον Πούτιν, ο Τραμπ παρείχε την πιο ισχυρή απόδειξη ότι η «Δύση» δεν έρχεται να βοηθήσει τον ουκρανικό λαό, αλλά είναι ένας άλλος επικίνδυνος εχθρός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η εργατική τάξη, που υπομένει τη στέρηση και την καταστροφή από τους γενοκτονικούς βομβαρδισμούς του Πούτιν, ενώ στηρίζει τις πόλεις και την ύπαιθρο, πρέπει να δώσει προτεραιότητα στην εθνική άμυνα ενάντια στους τοπικούς ολιγάρχες και τους ξένους τοκογλύφους. Πρέπει να ελέγχει την παραγωγή και τις οικονομικές υποθέσεις στα εργοστάσια, τα ορυχεία και τα χωράφια.

Η Ουκρανία μπορεί να επιτύχει την εθνική απελευθέρωση μόνο αν η εργατική τάξη κερδίσει την πολιτική ανεξαρτησία και αναλάβει την ηγεσία του πολέμου με το δικό της στρατιωτικό πρόγραμμα. Υπάρχουν εφεδρείες! Συνταξιούχοι συνταγματάρχες που πολεμούν από το 2014 το εξηγούν αυτό στα μέσα ενημέρωσης και καταγγέλλουν την κυβέρνηση. Πρέπει να διασφαλιστεί η εναλλαγή στο μέτωπο. Υπάρχουν περισσότεροι από 100.000 προσωπικό των δυνάμεων ασφαλείας του Υπουργείου Εσωτερικών που είναι εκπαιδευμένοι στη χρήση όπλων επειδή ασχολούνται με αστυνομικές εργασίες. Αυτές οι δυνάμεις μπορούν να σταλούν στο μέτωπο μετά από σύντομη εκπαίδευση. Οι εργάτες που βρίσκονται στο μέτωπο εδώ και 42 μήνες πολεμώντας την ιμπεριαλιστική εισβολή του Πούτιν μπορούν τότε να αντικατασταθούν σε αυτά τα καθήκοντα. Αυτοί οι εργάτες καταλαβαίνουν ότι θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν την αποικιοκρατία, τη λεηλασία από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και τη διαφθορά από τους «πολιτικούς».

Το ΝΑΤΟ και η «Ομάδα των Προθύμων» μπλοφάρουν για την «αποστολή στρατευμάτων»

Ο Τραμπ έχει δηλώσει ότι «για να μην εξοργίσει περαιτέρω τον Πούτιν», η Ουκρανία δεν πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Ωστόσο, καταδικάζουμε τις αντιδραστικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Είμαστε ενάντια στην ένταξη στο ΝΑΤΟ για λόγους αντίθετους με αυτούς του Τραμπ. Ως μέρος της προπαγάνδας που έχουμε επισημάνει, ο Ζελένσκι ζητά τώρα «εγγυήσεις ασφάλειας». Ο Τραμπ υπονοεί ασαφώς ότι αν ο Ζελένσκι υποκύψει, θα λάβει «κάποιο είδος εγγύησης». Ενώ ο Μακρόν και ο Στάρμερ συζητούν για μελλοντικές στρατιωτικές δυνάμεις ως «ειρηνευτικές δυνάμεις» –ή για την προστασία των μελλοντικών αποικιακών επενδύσεών τους– το Κρεμλίνο απαντά ότι «απορρίπτει κατηγορηματικά την παρουσία ευρωπαϊκών στρατευμάτων».

Ο ουκρανικός λαός έχει μάθει το πικρό μάθημα του τι σήμαιναν οι εγγυήσεις ασφάλειας στο «Μνημόνιο της Βουδαπέστης», που υπογράφηκε το 1994. Σε αντάλλαγμα για τον αφοπλισμό και την παράδοση ολόκληρου του πυρηνικού οπλοστασίου της στη Ρωσία, η Ουκρανία έλαβε την υπόσχεση από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία ότι θα σεβαστούν χωρίς περιορισμούς την εδαφική της ακεραιότητα. Έχουμε ήδη δει πώς σέβονται οι ιμπεριαλιστές την ακεραιότητα και την κυριαρχία.

Η μόνη εγγύηση για ακεραιότητα και ανεξαρτησία είναι μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης.

Η IWL συνεισφέρει όλους τους περιορισμένους πόρους της στην οικοδόμηση ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος στην Ουκρανία. Το κόμμα στοχεύει στην ίδρυση μιας εργατικής και λαϊκής κυβέρνησης με προοπτική την Ένωση των Εργατικών Κρατών της Ευρώπης. Προκειμένου να προχωρήσουμε προς την επίτευξη αυτού του στόχου, είναι ζωτικής σημασίας να νικήσουμε την εισβολή και τη δικτατορία του Κρεμλίνου. Το ίδιο ίσχυε και για το ναζιστικό καθεστώς στη Γερμανία. Γνωρίζουμε ότι θα είναι δύσκολο, αλλά είναι απαραίτητο και εφικτό αν απευθυνθούμε στους καταπιεσμένους λαούς και έθνη της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της πρώην ΕΣΣΔ για ενότητα στη δράση και αλληλεγγύη ενάντια στο ζυγό του Κρεμλίνου και των δορυφορικών καθεστώτων του, όπως αυτό του Λουκασένκο στη Λευκορωσία. Καλούμε επίσης σε ενότητα στον αγώνα όλων των καταπιεσμένων λαών, ξεκινώντας από τον ηρωικό παλαιστινιακό λαό στον αγώνα του ενάντια στη σιωνιστική γενοκτονία. Καλούμε επίσης τις εργατικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο να ξεπεράσουν τα προδοτικά εμπόδια των πολυάριθμων λεγόμενων «αριστερών» ή ακόμα και «τροτσκιστών» που εγκαταλείπουν τον μαρξισμό και συμμαχούν με τον Τραμπ και τον Πούτιν.

Μετάφραση: elaliberta.gr/

Taras Shevchuk, «Impedir la partición y la rapiña de Ucrania», Liga Internacional de los Trabajadores – Cuarta Internacional, 28 Ατγούστου 2025, https://litci.org/es/impedir-la-particion-y-la-rapina-de-ucrania/?utm_source=copylink&utm_medium=browser. Workers’ Voice/La Voz de los Trabajadores, 6 Σεπτεμβρίου 2025, https://workersvoiceus.org/es/2025/09/06/prevent-the-partition-and-plunder-of-ukraine/.

Taras Shevchuk, «Impedir a divisão e pilhagem da Ucrânia», Liga Internacional dos Trabalhadores – Quarta Internacional, 1 Σεπτεμβρίου 2025, https://litci.org/pt/2025/09/01/impedir-a-divisao-e-pilhagem-da-ucrania/?utm_source=copylink&utm_medium=browser.

Taras Shevchuk, “Prevent the partition and plunder of Ukraine!”, International Workers League – Fourth International, Σεπτεμβρίου 2025, https://litci.org/en/prevent-the-partition-and-plunder-of-ukraine/. Workers’ Voice/La Voz de los Trabajadores, 6 Σεπτεμβρίου 2025, https://workersvoiceus.org/2025/09/06/prevent-the-partition-and-plunder-of-ukraine/.

Σημειώσεις 

^[1] [Σ.τ.Μ.] Οι ΗΠΑ αγόρασαν την Αλάσκα από τη Ρωσική Αυτοκρατορία το 1867 για 7,2 εκατομμύρια δολάρια, (περίπου δύο σεντς ανά στρέμμα).

^[2] Δημοσκόπηση της Gallup της 8 Ιουλίου 2025, που δημοσιεύθηκε στην Ukrainska Pravda στις 21 Αυγούστου 2025.

^[3] Lenin, “Socialism and War”, 1915. [Β.Ι. Λένιν, Γκ. Ζηνόβιεφ, «Σοσιαλισμός και πόλεμος (Η στάση του ΣΔΕΚΡ στον πόλεμο)», Β.Ι. Λένιν, Άπαντα, τ. 26, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, χχέ., σελ. 319. e la libertà, 4 Απριλίου 2018, https://www.elaliberta.gr/lenin-100-years/4216-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82].

^[4] Lenin, “The Military Program of the Proletarian Revolution”, 1916 [Β.Ι. Λένιν, «Το Στρατιωτικό Πρόγραμμα της Προλεταριακής Επανάστασης», Β.Ι. Λένιν, Άπαντα, τ. 30, ό.π., σελ. 131, 132, 133].