Μετά τις εκλογές της 21ης Μάη και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στο νομό Ροδόπης (ο μοναδικός νομός που ήταν «ροζ»), μπήκε και πανελλαδικά στο στόχαστρο η τουρκική Μειονότητα της Θράκης. Η επίθεση προς τη Μειονότητα στη Θράκη, δεν ξεκίνησε τώρα. Εδώ και δύο χρόνια, η Μειονότητα και οι εκπρόσωποί της γίνονται καθημερινά στόχοι εθνικιστικών επιθέσεων. Η επίθεση είναι στοχευμένη και μεθοδευμένη…Καθημερινά οι εκπρόσωποι της Μειονότητας (μέλη συλλόγων, αυτοδιοικητικοί, πολιτευτές, δημοσιογράφοι) στοχοποιούνται στα τοπικά και πανελλαδικά ΜΜΕ. Όποιος πει κάτι διαφορετικό απ’ την «επίσημη γραμμή» του κράτους, ακόμα και ο πιο μετριοπαθής, στοχοποιείται ως «εγκάθετος του Προξενείου» ή ως «πράκτορας του Ερντογάν».

Εστέμπαν Βολκόφ

Ήμουν δεκατριάμισι ετών όταν έφτασα για πρώτη φορά σε αυτό το σπίτι… η σταλινική μυστική υπηρεσία ήταν ενεργή και εδώ. Η πρώτη απόπειρα δολοφονίας έγινε στις 24 Μαΐου 1940. Κρύφτηκα κάτω από το κρεβάτι μου. Οι δολοφόνοι μπήκαν στην κρεβατοκάμαρά μου από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις και άδειασαν ένα πιστόλι στο στρώμα. Επτά ή οκτώ σφαίρες, μία από τις οποίες χτύπησε το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μου.

Τέταρτη Διεθνής

Την Παρασκευή, 16 Ιουνίου, ο Δον Εστέμπαν Βολκόφ, εγγονός του Λέοντος Τρότσκι, πέθανε στο Μεξικό. Ήταν ο τελευταίος ζωντανός μάρτυρας των τελευταίων χρόνων του έργου και της δολοφονίας του παππού του, που διαπράχθηκε από τον σταλινικό πράκτορα Ραμόν Μερκαντέρ στις 21 Αυγούστου 1940, στο σπίτι όπου ζούσε η οικογένεια του εξόριστου Ρώσου επαναστάτη στο Κογιοακάν. Το κτίριο μετατράπηκε από τον Δον Εστέμπαν το 1990 στο Μουσείο Οικίας Λέοντος Τρότσκι.

Ένα από τα παράδοξα του πολέμου στην Ουκρανία είναι ότι κάποιοι από εμάς ανακάλυψαν την ύπαρξη μιας ενεργής αριστεράς και μιας κριτικής και δημιουργικής σκέψης στην Ουκρανία, την οποία εμείς (συμπεριλαμβανομένου του συντάκτη αυτών των γραμμών) αγνοούσαμε για πάρα πολλά χρόνια. Ανάμεσα στις αποκαλύψεις μας, το Commons, το περιοδικό κοινωνικής κριτικής, είναι σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά και παραγωγικά μέρη για να κατανοήσουμε την κατάσταση στην Ουκρανία - και στον κόσμο. Δημοσιεύει τα άρθρα του στα ουκρανικά, στα αγγλικά και στα ρωσικά. Σήμερα το Commons είναι ένας ιστότοπος αναφοράς για την κριτική σκέψη στην ευρωπαϊκή αριστερά.

Ο Δημήτρης Λιβιεράτος υπήρξε ουσιαστικά ο πρώτος συστηματικός ερευνητής της ιστορίας του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Επίσης όμως, ήταν από τα εφηβικά του χρόνια και μέχρι τον θάνατό του ένας δραστήριος αγωνιστής της επαναστατικής αριστεράς. Η αγωνιστική του δράση είναι γνωστή, ενώ τα βιβλία του έχουν αποτελέσει βασικά εγχειρίδια για την μόρφωση πολλών γενιών αγωνιστών και αγωνιστριών. Μια όμως πτυχή της δράσης του και του συγγραφικού του έργου δεν έχει μάλλον αναδειχτεί όσο θα έπρεπε: η διεθνιστική του δράση και η ενασχόληση με την ιστορία των αντιαποικιακών κινημάτων, κυρίως την επανάσταση της Αλγερίας.

Γράφει ο Λέανδρος Μπόλαρης. Ο Δημήτρης Λιβιεράτος που έφυγε από κοντά μας στις 16 Ιούνη ήταν ένας μεγάλος ιστορικός του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Έπιασε το νήμα από τον Γιάννη Κορδάτο, που το μακρινό 1932 δημοσίευε την πολύτιμη και σήμερα Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος, και συνέχισε επάξια να ξεθάβει, να διασώζει τη συλλογική μνήμη των αγώνων της εργατικής τάξης. Όταν το 1976 κυκλοφορούσε για πρώτη φορά ο πρώτος τόμος των «Κοινωνικών Αγώνων στην Ελλάδα», ακόμα και το πρωτοποριακό έργο του Γ. Κορδάτου  ήταν πλέον σχετικά άγνωστο και «θαμμένο».

Σχετικά με την σύνοδο του Φόρουμ στην Μπραζίλια, από τις 29 Ιουνίου έως τις 2 Ιουλίου 2023. Εμείς, οι υπογράφοντες και υπογράφουσες αυτή την επιστολή, που συμμετείχαμε στον αγώνα κατά της δικτατορίας Σομόζα και της θαυμαστής επανάστασης, που ξύπνησε τόσες ελπίδες στον κόσμο- ταυτισμένοι με τα δημοκρατικά ιδανικά και την κοινωνική δικαιοσύνη που επιτεύχθηκε από τη δημοκρατική αριστερά, τους θεσμούς και τις προοδευτικές δυνάμεις, απευθυνόμαστε στα κόμματα και τις οργανώσεις του Φόρουμ του Σάο Πάολο για να καταγγείλουμε το καθεστώς τρομοκρατίας στη Νικαράγουα, το οποίο καθημερινά παραβιάζει όλες τις ατομικές ελευθερίες, εκμηδενίζει τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη και υποβάλλει το λαό σε χειρότερη καταπίεση από αυτή που επέβαλε η προηγούμενη δικτατορία.

Στο άρθρο αυτό του Dave Kellaway εξετάζεται κριτικά η κληρονομιά του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, του αμφιλεγόμενου πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας, υπογραμμίζοντας τις πολυάριθμες δικαστικές διαμάχες, τις εικαζόμενες διασυνδέσεις του με τη μαφία και την αυτοκρατορία των μέσων ενημέρωσης, ενώ παράλληλα αμφισβητείται ο σεβασμός που επιδεικνύεται προς το πρόσωπό του στην ιταλική τηλεόραση και ο αντίκτυπος της επιρροής του στο πολιτικό τοπίο της Ιταλίας.

(Το κείμενο δημοσιεύεται στα ελληνικά και στα αλβανικά). Τα τελευταία και επαναλαμβανόμενα γεγονότα στο Βόρειο Κόσσοβο δημιούργησαν την ανάγκη για αναζήτηση πληροφορίας και ενημέρωσης τόσο από το Κόσσοβο, όσο και από τη μεριά της Αλβανίας ώστε να υπάρξει μία πλήρης και συνολική εικόνα, τόσο ευρύτερα για την κοινή γνώμη, όσο και ειδικότερα για την αριστερά εδώ. Είναι γεγονός ότι υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης και κατά συνέπεια λάθος συμπεράσματα και προκαταλήψεις για την κατάσταση στο Κόσσοβο.

Το τέταρτο κείμενο της σειράς ""Ανισότητες"": για το LGBTQ+ κίνημα στη Ρωσία, τις ιεραρχικές κοινότητες και την ηθική του σύγχρονου ακτιβισμού
Πέρυσι, η Irida, μια μικρή κοινότητα για τα δικαιώματα των LGBTQ+ στη Σαμάρα, για την οποία το ρωσικό Υπουργείο Δικαιοσύνης φαίνεται ότι έμαθε πριν από τους συναδέλφους του, συμπεριλήφθηκε στο μητρώο των "ξένων πρακτόρων". Την επόμενη εβδομάδα, μια ΛΟΑΤ-Αθλητική Εταιρεία καταχωρήθηκε επίσης στον κατάλογο, παρά το γεγονός ότι δεν είχε καμία ανάμειξη σε πολιτικές δραστηριότητες. Και στις δύο περιπτώσεις, φαίνεται ότι το Υπουργείο Δικαιοσύνης κινήθηκε για τυπικούς λόγους, συγκεκριμένα για οργανωμένες δραστηριότητες που σχετίζονται με το θέμα LGBT+.