Εδώ και καιρό, όλους ή σχεδόν όλους τους τυραννάει η ίδια απορία: Γιατί οι πολίτες γυρνάνε την πλάτη τους στην αριστερά; Γιατί η αριστερά δείχνει τόσο αδύναμη και τόσο αναξιόπιστη, και μάλιστα σε μια εποχή που και ο καπιταλισμός αγκομαχάει; Μια αρχή απάντησης σε αυτά τα ερωτήματα τη δίνει η ίδια η αριστερά -ή τουλάχιστον ένα πολύ σημαντικό τμήμα της- με τη στάση που κρατάει στον πόλεμο του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία. Καταρχήν, δεν είναι μόνο ότι αυτή η αριστερά δεν κάνει το αυτονόητο για κάθε αριστερό, δηλαδή να εξεγερθεί μπροστά στην αδικία και να υποστηρίξει το θύμα απέναντι στο θύτη…

Μετά τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, η κύρια αριστερή δύναμη, η France Insoumise (Ανυπότακτη Γαλλία),… πρότεινε δημόσια στο Κομμουνιστικό Κόμμα, την Europe Ecologie-Les Verts (Πράσινοι) και το Nouveau Parti Anticapitaliste (NPA - Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) να ξεκινήσουν συζητήσεις για τον σχηματισμό συνασπισμού για τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου…Στις 27 Απριλίου η LFI ξεκίνησε συζητήσεις με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Υπό την πίεση αυτών των συζητήσεων οι προγραμματικές προτάσεις μετατοπίστηκαν προς τα δεξιά… το NPA θεώρησε ότι η διολίσθηση προς τα δεξιά καθιστούσε αδύνατη την ένταξή του στον συνασπισμό. Το Εθνικό Πολιτικό Συμβούλιο υιοθέτησε αυτή τη δήλωση το βράδυ της 5ης Μαΐου.

Το Sotsialnyi Rukh είναι μια βασική οργάνωση της ουκρανικής ριζοσπαστικής αριστεράς. που αγωνίζεται για μια ανεξάρτητη, συμπεριληπτική και κοινωνική Ουκρανία. Προερχόμενο από τη Συνέλευση της Κοινωνικής Επανάστασης, κατά τις διαδηλώσεις του ευρω-Μαϊντάν, με σύγκλιση διαφόρων σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών, αντισταλινικών, ρευμάτων, συγκροτήθηκε ως πολιτική οργάνωση το 2016 και στοχεύει στο να αναγνωριστεί και τυπικά ως πολιτικό κόμμα. Ο στόχος του Sotsialnyi Rukh είναι η ανατροπή του ολιγαρχικού καπιταλιστικού συστήματος και η αντικατάστασή του από έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό. Ριζοσπαστικά αριστεροί και αντικαπιταλιστές, τα μέλη του Sotsialnyi Rukh παλεύουν κατά της πατριαρχίας, του ρατσισμού και κάθε διάκρισης με βάση την εθνικότητα και τη γλώσσα.

Και νοιώθω αλληλέγγυος με εκείνα τα κομμάτια της Αριστεράς (Αντιπολεμική στρογγυλή τράπεζα των δυνάμεων της ρωσικής Αριστεράς, Εκτελεστικό Γραφείο της 4ης Διεθνούς κλπ.), που ενσωματώνουν στο πολιτικό τους πρόγραμμα όχι απλώς τον τερματισμό της εισβολής και την επικράτηση μιας πλαστής ειρήνης με τους όρους του εισβολέα αλλά την ήττα του, που θα εγγυηθεί τους όρους μιας δίκαιης ειρήνης. Μη ρεαλιστικά ίσως και στο στρατιωτικό και στο πολιτικό επίπεδο με βάση τον συσχετισμό των δυνάμεων, αλλά επιβεβλημένα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, για μια άξια των παραδόσεων και του ονόματός της Αριστερά. Ακόμα κι’ αν χρειαστεί να καταφύγω στη ρήση του Άγγελου Ελεφάντη για τις πολιτικές συγκυρίες «ενίοτε μένουμε σχετικά μόνοι».

Taras Bilous

Πριν από δύο μήνες, όταν έγραψα «Μια επιστολή προς τη δυτική αριστερά από το Κίεβο», ήλπιζα ότι το σοκ της ρωσικής εισβολής και οι φωνές της ουκρανικής αριστεράς θα ωθούσαν τους δυτικούς αριστερούς να επανεξετάσουν την προσέγγισή τους. Δυστυχώς, πάρα πολλοί από αυτούς απέτυχαν να το πράξουν. Στις αναλύσεις τους για τον πόλεμο, οι Ουκρανοί είναι απλώς θύματα που χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια, όχι υποκείμενα με επιθυμίες που πρέπει να γίνουν σεβαστές.

Είναι μεγάλο λάθος να παραβλέπουμε ότι ο τρόμος έχει αλλάξει στρατόπεδο, να αντιστρέφουμε την πραγματικότητα και να ερμηνεύουμε μια οριακή δικαστική απόφαση, σε μια υπόθεση που επιτυχία υπήρξε ακόμα και η παραπομπή των αστυνομικών, σε αποδοχή και ακλόνητη συνέχεια της διαχρονικής αστυνομικής ατιμωρησίας. Το κίνημα κάθισε τους υπεύθυνους στο εδώλιο, έφερε την κοινωνία δίπλα του, αξίωσε και πέτυχε μια δημόσια δίκη και μια σημαντική νίκη. Και αυτό δεν επιτρέπει ούτε απαισιοδοξία, ούτε ηττοπάθεια.

Sophia Siddiqui

Ο αντιρατσισμός και ο φεμινισμός πρέπει να συμβαδίζουν και κάθε συζήτηση γύρω από τον ρατσισμό που δεν εξετάζει τον ρόλο του φύλου είναι ελλιπής. Ταυτόχρονα, κάθε συζήτηση γύρω από τον φεμινισμό που δεν περιλαμβάνει τον ρατσισμό είναι επίσης ελλιπής. Ήθελα να μιλήσω και για τα δύο ταυτόχρονα και να πω ότι χρειαζόμαστε έναν αντιρατσιστικό φεμινισμό αν θέλουμε να κατανοήσουμε αυτόν τον κόσμο στον οποίο ζούμε και να αντισταθούμε σε όλες τις μορφές καταπίεσης.

Stephen R. Shalom

Σε ένα πρόσφατο άρθρο στο Jacobin, με τίτλο «Τι αγνοούν οι επικριτές της αριστεράς σχετικά με τις στρατιωτικές λύσεις για την Ουκρανία», ο Branko Marcetic υποστηρίζει ότι η αριστερά θα πρέπει να αντιταχθεί στη δυτική στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία. Ο Marcetic καταδικάζει τη ρωσική εισβολή και πιστεύει ότι οι Ουκρανοί έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, αλλά επιμένει ότι δεν πρέπει να πάρουν όπλα από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τους συμμάχους τους. Η επιχειρηματολογία του δεν είναι αρκετά πειστική… Μπορούμε πραγματικά άραγε να πούμε στους Ουκρανούς: Για το δικό σας καλό είναι που κλείνουμε τα αυτιά μας στις εκκλήσεις σας για να έχετε τα μέσα να αμυνθείτε;

Mohamed Abdelrahman

Muzan Alneel

Βλέπουμε μια δεύτερη και βαθύτερη φάση της επαναστατικής διαδικασίας, αλλά πάνω απ’ όλα πρόκειται για μια βαθύτερη κρίση της άρχουσας τάξης. Δεν είμαι σίγουρος αν ο όρος «κρίση του κράτους» ισχύει εδώ, γιατί δεν είναι μόνο μια κρίση του στρατιωτικού καθεστώτος, αλλά και των πολιτικών κομμάτων που προηγουμένως συμμετείχαν στη μεταβατική κυβέρνηση. Αυτά τα κόμματα προσπαθούν τώρα να βρουν μια θέση μέσα σε μια νέα ισορροπία δυνάμεων και νέους πολιτικούς αγώνες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είδαμε την ανάπτυξη οργανωμένων φορέων αντίστασης – τις επιτροπές αντίστασης γειτονιάς.

Abdelsalam Mindas

Muzan Alneel

Magdi el Gizouli

Το ζήτημα της οργάνωσης των γειτονιών και των χώρων εργασίας και της αναδιάρθρωσης του κράτους από τα κάτω προς τα πάνω είναι το κύριο ζήτημα της σουδανικής επανάστασης τώρα. Αυτή η οργάνωση από κάτω προς τα πάνω που προτείνεται στον επαναστατικό καταστατικό χάρτη είναι ένας οδικός χάρτης για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης και του νέου καθεστώτος και παρουσιάζει τα πιο ξεκάθαρα βήματα προς την υλοποίηση του συνθήματος «όλη η εξουσία και ο πλούτος στο λαό».