Μάνθος Ταβουλάρης

Πολλές φορές μέσα στην ελληνική αριστερά, ο τρόπος που (δεν) σκεφτόμαστε τα κινήματα στις ΗΠΑ, καθορίζεται από παγιωμένες προκαταλήψεις που θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν στο γνωστό σύνθημα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι...». Για πολλούς/ές μέσα στην ελληνική αριστερά οι όροι αμερικάνικο και κίνημα δεν μπορεί να συνυπάρξουν. Και όμως η «άλλη» Αμερική δεν έχει απλώς ιστορία, γράφει ιστορία, στο σήμερα, στο τώρα. Η χώρα των μεταναστών και των ξεριζωμένων εργατών παλεύει και διδάσκει. Σε αυτό το άρθρο επιδιώκεται μια ματιά στην απεργιακή καταιγίδα που συνόδεψε τη διακυβέρνηση Trump καθώς και τους αγώνες των Black Lives Matter.

Τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων ομάδα ανηλίκων στο χωριό Σκάλα Συκαμιάς Λέσβου επιτέθηκαν στη Δήμητρ@, μια τρανς-θηλυκότητα, εισβάλλοντας στο σπίτι της. Την εξευτέλισαν και την ταπείνωσαν, ενώ την βιντεοσκοπούσαν…Μόνο θλίψη μπορεί να μας γεμίσει το γεγονός ότι δράστες μιας τόσο βάρβαρης τρανσφοβικής επίθεσης είναι ανήλικοι…Συμπαραστεκόμαστε στη Δήμητρ@ και ζητούμε να κινητοποιηθεί η τοπική κοινωνία της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς υπερασπίζοντας ένα ευάλωτο πλάσμα, όπως το έχει πράξει αμέτρητες φορές βοηθώντας πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες που φτάνουν στις ακτές του νησιού. Αυτή την εικόνα θέλουμε να κρατήσουμε από τη Σκάλα Σκαμιάς: της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.

«Πρόκειται για ένα μέλλον στο οποίο τα σπίτια μας δεν θα είναι ποτέ ξανά αποκλειστικά προσωπικοί χώροι, αλλά θα λειτουργούν παράλληλα, μέσω της ψηφιακής διασύνδεσης υψηλής ταχύτητας, ως χώροι εργασίας, σχολεία, ιατρεία, γυμναστήρια, ενδεχομένως και φυλακές… Ένα μέλλον όπου κάθε μας κίνηση, κάθε μας λέξη και κάθε μας σχέση θα είναι ανιχνεύσιμη και εκμεταλλεύσιμη ως πληροφορία από ένα σύστημα που θα έχει προκύψει από μια άνευ προηγουμένου διαπλοκή ανάμεσα στο κράτος και στους γίγαντες της ψηφιακής τεχνολογίας» (Ναόμι Κλάιν)

Το βάθος των κρίσεων θα οδηγήσει άραγε τη διοίκηση Μπάιντεν-Χάρις πιο πέρα από το πρόγραμμά της, από το κεντρώο ένστικτό της, και της ομάδας που τώρα ετοιμάζεται; Είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς αυτό. Η μόνη ελπίδα είναι η πολυφυλετική πάλη που ξεκίνησε από τη μαύρη νεολαία μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ, να συνεχίσει να ανθεί. Το κάλεσμα των «Black Lives Matter» και του «Defunding the police» (να σταματήσει η χρηματοδότηση της αστυνομίας) αγγίζει στην καρδιά του ένα βίαιο κρατικό μηχανισμό ασφάλειας και απαιτεί τη χρήση πόρων για τις ανθρώπινες ανάγκες.

Του Γιώργου Μητραλιά. Ούτε η επιβολή στρατιωτικού νόμου ούτε η απόσχιση των Ρεπουμπλικανικών Πολιτειών έχουν πιθανότητες να υλοποιηθούν στις παρούσες συνθήκες. Ωστόσο, θα ήταν όχι μόνο ανεύθυνο αλλά -κυρίως- και εγκληματικό να μην λάβουμε υπόψη και να μην προετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους « πειρασμούς » του Τραμπ και του « λαού » του…Και επίσης, επειδή τα πάντα μπορούν από εδώ και πέρα να συμβούν σε μια χώρα σαν τις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες που συγκλονίζονται από καταστροφικές υγειονομικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και ηθικές κρίσεις, και η κοινωνία των οποίων είναι διχασμένη, πολωμένη και ριζοσπαστικοποιημένη όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν.

Δόθηκε στη δημοσιότητα η από 4/11/2020 Εισήγηση της «Επιτροπής για την προστασία της Δημόσιας Υγείας» που αναφέρεται στο προοίμιο της από14/11/2020 απόφασης Αρχηγού ΕΛ.ΑΣ. αναφερόμενη στην σχετική απόφαση του Αρχηγού ΕΛ.ΑΣ. υπ, αριθμ, 1029/8/18/14.11.2020 (ΦΕΚ Β 5046/14.11.2020) απόφασης αρχηγού ΕΛΑΣ με την οποία απαγορεύθηκαν οι υπαίθριες συναθροίσεις τις ημέρες της επετείου του Πολυτεχνείου. Όχι βέβαια από την κυβέρνηση η την ΕΛ.ΑΣ (αυτών ο ζήλος εξαντλείται σε ζητήματα καταστολής, αλλά δεν εκτείνεται σε θέματα διαφάνειας) αλλά προφανώς από διαδίκους που προσέφυγαν στο ΣτΕ εναντίον της.

Η συζήτηση για τα εμβόλια – στο έδαφος της πανδημίας Covid19 και όχι μόνο, έχει ανάψει για τα καλά. Μια ιστορική, παγκόσμια κατάκτηση της επιστήμης και της δημόσιας υγείας που σώζει εκατομμύρια ζωές κάθε χρόνο, … είναι σήμερα αντικείμενο προβληματισμού, σκεπτικισμού, ανησυχίας, φόβου (ή και λατρείας). Η κυβέρνηση παρουσιάζει το νέο Euro – εμβόλιο ως πανάκεια «για τη λύση του δράματος» της πανδημίας και οργανώνει την τηλεοπτική του πρεμιέρα, οι συνωμοσιολόγοι το συνδέουν με δεκάδες τρομερά και φοβερά, ακόμα και με μεταλλάξεις του ανθρώπινου είδους, οι έμποροι της Pfizer, της AstraZeneca και των άλλων πολυεθνικών τρίβουν τα χέρια τους από τα πανάκριβα συμβόλαια.

Βρήκατε κορωνοϊό και θάβετε 5-6, παραφράζοντας τη γνωστή ρήση, με επίθεση στα εργασιακά και οικονομικά δικαιώματα των εργαζομένων. Εκμεταλλεύεστε χυδαία τον φόβο για τον κορωνοϊό (τον οποίο πολλαπλασιάζετε), για να δείτε όχι μόνο άδειες τσέπες αλλά και σκυμμένα κεφάλια των εργατών και εργατριών. Αλλά δε θα σας περάσει. Μη μπερδεύεστε από τη φαινομενική νηνεμία. Κάποια στιγμή θα ξεσπάσει τέτοια οργή (κατά «περίεργο» τρόπο), που θα σας πάρει και θα σας σηκώσει. Είμαστε σε Δεκέμβριο μήνα και το μακελειό με μια εκατόμβη θανάτων την ημέρα συνεχίζεται. Αλλά «μυρίζει» και από εκείνο τον άλλο «Δεκέμβρη». Να το θυμάστε…

του Χρήστου Ρέππα. Η έκθεση Πισσαρίδη για την ελληνική οικονομία έγινε δεκτή από τον συντηρητικό αστικό τύπο με διθυραμβικούς τόνους, όπως και από την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό που αφιέρωσε ειδική τηλεδιάσκεψη με τα μέλη της για να παρουσιαστεί το περιεχόμενό της. Ουσιαστικά η υποδοχή αυτή αποτελεί αφορμή για μια επικοινωνιακή προπαγανδιστική εκστρατεία προβολής και διαφήμισης των νεοφιλελεύθερων και βαθιά αντικοινωνικών ιδεών και προτάσεών της. Μια νεοσυντηρητική και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση επιστρατεύει ένα επιτελείο βαθύτατα συντηρητικών οικονομολόγων με στόχο την εκπόνηση ενός στρατηγικού σχεδίου για την ελληνική οικονομία...

των Γιάννη Λαθήρα και Παναγιώτη Ξοπλίδη. Παλιοχαρακτήρες στο ΑΧΕΠΑ, στον ΟΑΣΘ, στον Άγιο Δημήτριο…Ο χαρακτήρας των Σαλονικιών είναι υπεύθυνος για την τραγική έξαρση της πανδημίας στην πόλη, σύμφωνα με τον υπουργό Ανάπτυξης και αντιπρόεδρο της ΝΔ Άδωνι Γεωργιάδη. Η συνέντευξή του θα προκαλούσε μια ακόμα αφορμή για την τοπική ανεκδοτολογία αν η Θεσσαλονίκη δεν μετρούσε δεκάδες νεκρούς καθημερινά, με το υγειονομικό σύστημα να έχει καταρρεύσει, με την πόλη να έχει μπροστά της μια προοπτική ακόμα μεγαλύτερης κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής και μετά το τέλος της πανδημίας.