Το παρακάτω κείμενο αποτελεί υποκειμενική άποψη μιας ιστορικής καταγραφής σαν προϊόν πειραματισμού με κριτήρια αισθητικής και ιδεολογίας, εκφράζοντας προσωπικές απόψεις για την τέχνη και τη μουσική, σε μια διαλεκτική σχέση με την πολιτική, την κοινωνική και την ιστορική συγκυρία, στα πλαίσια του καπιταλισμού και του συστήματος.

Από το πολιτικοποιημένα metal των Αρμένιων System of a Down, στα progressive διαπλανητικά ταξίδια των Mastodon και των Tool. Από τα ερείπια των μασκοφόρων Slipknot, σε παλιά σκαψίματα με πορεία τις ερημικές αχανείς πεδιάδες της Δυτικής ακτής των Η.Π.Α. έως τις δασοκορφές της Αθήνα και το σημαντικότερο stoner rock συγκρότημα της ελληνικής Σκηνής. Οι Nightstalker εδώ και 30 χρόνια είναι οδηγοί και οδοιπόροι, αναμόχλευουν τη σκόνη, σμιλεύουν τη πέτρα, ιχνηλατούν τη λεία γητεύοντας φωτιά και μνήμη ξεκινώντας από υπόγεια και καβάτζες έφτιαξαν τη Σκηνή της Αθήνας, σηκώνοντας στις πλάτες τους το ελληνικό stoner rock, διαθλώντας και κωδικοποιώντας το στο άπειρο της μουσικής, της τέχνης, μιας μορφής ελευθερίας.

Το ελληνικό rock (αγγλόφωνο ή μη) έχει σχεδόν παράλληλη ιστορία στα χρόνια εξέλιξης του, με ότι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως στην Αμερικανική και την Αγγλική Σκηνή. Από αισθητικής, καλλιτεχνικής άποψης και έκφρασης, μέχρι τα κοινά πατήματα της ιστορικής αναδρομής και το σήμερα, η ελληνική rock Σκηνή φέρνει στην επιφάνεια τις αντιφάσεις και τις συγκλήσεις, τις διεκδικήσεις αλλά και τις διασπάσεις, τις βεβαιότητες και τις ελπίδες, την αλήθεια ή το ψευδεπίγραφο της κάθε γενιάς για μια διαφορετική κοινωνία. Από την αρχή της στη δεκαετία του 1960 ακόμη και μέσα στο καθεστώς της χούντας, μέχρι την πτώση της το 1974, καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο και το «Τέλος της Ιστορίας» των αρχών της δεκαετίας των 90’s, το ελληνικό rock εξελισσόταν, μορφοποιούταν και εκφραζόταν συγχρόνως με το εξωτερικό, παρά τις μεγάλες αντιξοότητες. Για τουλάχιστον 40 χρόνια σύσσωμοι αναχρονιστικοί και αντιδημοκρατικοί κύκλοι, του χώρου της τέχνης και της μουσικής, αλλά κυρίως η διαχρονικά ακραία συντηρητική πολιτική του ελληνικού καπιταλισμού, με τις οδηγίες της άρχουσας τάξης και τις ευλογίες της εκκλησίας, προσπαθούσαν να ελέγξουν καταστέλλοντας τις μάζες και την εργατική τάξη μέσα στα πλαίσια του κυρίαρχου εθνικιστικού δόγματος Πατρίς – Θρησκεία - Οικογένεια. Η ελληνική rock όμως ακόμη και σε μια απολίτικη μορφή (αν υπάρχει), έκφρασε και εκφράζει, μέρος κινημάτων, καταπιεσμένων, εκτοπισμένων μαζών, διωγμένων και βασανισμένων των μηχανισμών μέσα ή έξω από πολιτικούς αγώνες, τους συνειδητοποιημένους και ταξικά προσδιορισμένους ή όλους εκείνους που δεν ήταν ή δεν είναι, αλλά λειτουργούν μέσα σε αντισυμβατικά και αντικομφορμιστικά ακόμη και αντιδραστικά πλαίσια (αυτό)-διάθεσης, αναμεμιγμένα με ιδεολογικά, ατομικά ή συλλογικά κριτήρια, ψάχνοντας και προκαλώντας απαντήσεις για το σύστημα. Μέσω αυτής και πάντα στο βαθμό που η τέχνη μπορεί να εκφράσει και όχι να επηρεάσει πολιτικές εξελίξεις, δημιουργήθηκαν ρεύματα κοινωνικών πυρήνων αντίδρασης ουσιαστικών και πρωτοποριακών μουσικών και ευρύτερων καλλιτεχνικών σχημάτων και έργων. Η σημασία της και ο ρόλος της, χθες και σήμερα δείχνει τη θέση της από τα κάτω, έστω και σε δεύτερο.. τρίτο… τέταρτο… αν θέλεις και σε πέμπτο βαθμό… σε κάθε πολιτική, ιστορική, αλλά κυρίως κοινωνική συγκυρία.
    

Σε τίτλους και μόνο. Από τη δεκαετία 1960 μέχρι τη μεταπολίτευση η τότε μαχητική, αντιφασιστική, αντιφρονούντα και πολιτικοποιημένη νεολαία, το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα, η μικρομεσαία και η κατώτατη εργατική τάξη μέχρι πληβείες και λαϊκές μάζες, αλλά και μια μεσαία δημοκρατική ή ριζοστικοποιημένη και επαναστατική μερίδα αγωνιστών, διανοουμένων, καλλιτεχνών και φιλελευθέρων ανθρώπων, συμμετείχαν ενεργά σε κάθε μορφής κίνημα της εποχής. Από την αντικαθεστωτική δράση ενάντια στη Χούντα των συνταγματαρχών, το μεγάλο παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα (Βιετνάμ – Παλαιστινιακό), τα απελευθερωτικά και επαναστατικά κινήματα που έριχναν αποικιοκρατικά καθεστώτα στην Ινδονησία την Ινδοκίνα και την Αφρική¹, μέχρι το εύρη διεθνιστικό ρεύμα όπου ανέλυε, ενίσχυε και πάλευε για τη θεωρία του ντόμινο σε κάθε γωνιά του πλανήτη και καθώς μεγάλα κοινωνικά κινήματα έριχναν εξουσίες αλλά και εμψύχωναν γειτονικές χώρες². Από την πάλη των λαών που συνθλίβονταν από τον ψυχρό πόλεμο των Η.Π.Α. με την ΕΣΣΔ για επικράτηση της επιβολής και της επιρροής τους, εκατομμύρια άνθρωποι από τα κάτω διεκδικούσαν μέσα από κοινούς αγώνες την ανατροπή των καπιταλισμών και των καθεστώτων τους. Από τους δρόμους και την αντίσταση στους χώρους δουλειάς μέχρι την εκπαίδευση και το επίπεδο διαβίωσης των κοινωνιών τους. Η κατάλυση της δημοκρατίας από την χούντα τον Απρίλιο του 1963 (σαν πείραμα στα πρότυπα της Χιλιανής χούντας του Πινοσέτ) και η πάλη για ελευθερία και δικαιώματα του ελληνικού κινήματος όλη την «αναπτυξιακή» περίοδο της μετεμφυλιακής και μεταπολεμικής Ελλάδας του δυτικού παγκόσμιου καπιταλισμού και από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη (1912 – 1963) μέχρι τον “114”, την οργάνωση της χουντικής νεολαίας³, την ακραία καταστολή που επικρατούσε στους δρόμους, τη λογοκρισία και τη «διαγωγή», την καθημερινή υποστολή σημαίας στα σχολεία με σχεδόν σκοταδισμό στην εκπαιδευτική πολιτική του καθεστώτος και τους ελέγχους στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, μέχρι τον άκρατο εθνικισμό, την οικογενειοκρατία, τη θρησκεία και την χουντική προπαγάνδα, τα παρακρατικά τάγματα και το κράτος με καταστολή περιφρουρούσαν στις φτωχογειτονίες και τα προσφυγικά, καταπίεζαν και εξόντωναν μειονότητες, παρακολουθούσαν τους χώρους εργασίας, τη βιομηχανική παραγωγή αλλά και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα με τρομοκρατία και διωγμούς, βασανισμούς, εξορίες και φυλακίσεις. Το κύμα όμως είχε ξεκινήσει και όλοι οι μηχανισμοί δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τη δυσαρέσκεια του λαού και της συνειδητοποιημένης πλέον κοινωνίας όπου μπροστά στην ευθύνη της για τις επιλογές και το δημοκρατικό της μέλλον, στράφηκε όλο και πιο μαζικά προς τη πτώση του τότε διεφθαρμένου και φυτευτού στρατοκρατούμενου καθεστώτος. H αντιστάτη είχε ξεκινήσει σε κάθε δυνατό επίπεδο, οργανώνοντας την ανατροπή της χούντας, απαιτώντας την πολιτική αλλαγή και αναβάθμιση των ελευθεριών, των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, πραγματική ανάπτυξη και δικαιοσύνη, ισότητα και ισοτιμία για όλους, ακόμη και ενός άλλου τρόπου διασκέδασης, την προαγωγή του πολιτισμό και την ανατρεπτική έκφραση στην τέχνη. Από την μεταπολίτευση το κύμα αυτό, έδωσε ακόμη πιο συγκεκριμένες και ριζοστικοποιημένες ιδεολογικοπολιτικές κατευθύνσεις, απαντώντας και προκαλώντας ζυμώσεις και διεργασίες στον αριστερό και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Μέρος της τότε rock και κυρίως της underground με συγκροτήματα που είτε έπαιζαν διασκευές είτε δημιουργούσαν δική τους μουσική, ανέπτυξαν αντιδικτατορική κουλτούρα ενώ έχτιζαν την τότε εγχώρια Σκηνή και καθώς είχαν πια αναγνωριστεί και ενσωματωθεί στην ελληνική πραγματικότητα, ανέλυαν και διεκδικούσαν, έκφραζαν την αντίθεσή τους στο δόγμα, την αδικία, τη διαφθορά και τη φτώχια, την ανεργία, την εμπορευματοποίηση, την εκμετάλλευση και τον χαφιεδισμό, τους βασανισμούς, την καταστολή και τον πόλεμο.
      

Η ήτα των Η.Π.Α. στο Βιετνάμ με το εσωτερικό τους σε μεγάλο αναβρασμό, ο Γαλλικός Μάης του ’68 και το παγκόσμιο σοκ των φοιτητικών διαμαρτυριών, διαδηλώσεων και καταλήψεων⁴, σε συνδυασμό με απελευθερωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο, έθεσαν τα συνθήματα και τα προτάγματα της εποχής σε επίπεδο πραγματικότητας – ουτοπίας, δίνοντας χαστούκι στους τότε πληγωμένους αμερικανικό, γαλλικό ιμπεριαλισμό και τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες (Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία) με την ώρα της πτώσης των τελευταίων παλιών υπολειμμάτων της δικτατορικής δεξιάς της Ν. Ευρώπης να είχε έρθει⁵. Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα έριξαν τους φασίστες δίνοντας ανάσα πνοής στους λαούς τους αλλά και στα εργατικά στρώματα της υπόλοιπης Ευρώπης. Κατά τη μεγάλη όμως αυτή περίοδο της πολιτικής κρίσης της επίσημης αριστεράς, όπου και όποιος νέος είχε μακριά μαλλιά ενώ άκουγε Rock μουσική ήταν αλλοτριωμένος από τον αμερικάνικο τρόπο ζωής και «μόνιμος προβοκάτορας»⁶. Στην πραγματικότητα όμως μάζες προοδευτικών στρωμάτων είχαν άρχισει να επηρεάζονται όλο και περισσότερο από το αμερικάνικο και το αγγλικό rock των 70’s, γιατί εκείνο έφτανε στο κορύφωμα του, σχηματοποιώντας την τελειότερη εκείνη πρώτη του ολοκλήρωση. Παρόλο που το Rock ‘n Roll είχε αρχίσει να εισχωρήσει στην ελληνική νεολαία από τα μέσα του 1950, προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις στο μετεμφυλιακό κατεστημένο της εποχής που φοβόταν και έπρεπε να χαλιναγωγήσει με κάθε τρόπο την δεύτερη γενιά «της ήττας», σε μια περίοδο εύπλαστης ειρήνης (το σοκ του 2^ου Παγκοσμίου πολέμου είναι ιστορικά καταγεγραμμένο, απόλυτα συνδεδεμένο με την ναζιστική - φασιστική ιδεολογία των καπιταλισμών που τον επέλεξαν σαν κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία - εξουσία και επιβολή σε άλλους λαούς) και ιστορίας που γραφόταν από τους νικητές, δεν μπόρεσε τελικά να ανακάμψει την πορεία του στην ελληνική κοινωνία. Παρ’ όλα τα εμπόδια τα πρώτα σημαντικά ονόματα σχηματίστηκαν αμέσως κατά την μεγάλη αστικοποίηση στα κέντρα, σε ένα πρωταρχικό πλαίσιο παρέας τη δεκαετία του 1960 και χωρίς ιδεολογικό πρόσημο ή αίτηματα αλλά με αντιδραστική διάθεση. Η επεισοδιακή συναυλία των Stones τον Απριλίου 1967 μπροστά στην αθηναϊκή καταπιεσμένη νεολαία έσπασε και το τελευταίο ανάχωμα για εκείνους που ήθελαν προχωρήματα. Οι The Forminx, και οι ελληνόφωνοι Olympians⁷ είναι ίσως αυτοί που ξεχώρισαν από την εποχή τους. Οι πιο βασικοί και ουσιαστικοί εκφραστές της ελληνικής rock Σκηνής γεννήθηκαν μέσα στα 70’s με τους MGC να θεωρούνται το πρώτο ψυχεδελικό συγκρότημα ενώ οι αγγλόφωνοι Aphrodite’s Child και Socrates έπαιζαν progressive rock ανοιγμένοι σε μεγαλύτερα κοινά. Οι πρώτοι εκφραστές του garage rock, ήταν οι Bluebirds, οι Loubogg και οι We five των Βαγγέλη Παπαθανασίου και Ντέμη Ρούσσου^8..
   

Τίτλων συνέχεια. Πρωτοπόρα σχήματα και μουσικοί, όπως οι Πελομα Μποκιου του Βλαση Μπονάτσου, ο Δημήτρης Πουλικάκος και ο Άσημος⁹, στα τέλη των 70’s προετοίμασαν το δρόμο των Last Drive, των Τρύπες των Μωρά στη Φωτιά και του Παύλου Σιδηρόπουλου της δεκαετία του 1980 από μεριάς και της ελληνόφωνης σκηνής. Αν η δεκαετία του ’70 ήταν το πρόταγμα μιας επανάστασης, η δεκαετία του ’80 ήταν μια ζωντανή και διαρκώς ανανεωμένη διαδικασία εξέγερσης. Είναι η εποχή που η μαζική κουλτούρα αποικίζεται από ένα αντιεξουσιαστικό πρόταγμα – όχι όμως με την έννοια μιας σαφώς ορισμένης πολιτικής ταυτότητας, αλλά ως μια διάχυτη άρνηση σχεδόν αποκλειστικά στη νεολαία¹⁰. Σε μια δεκαετία όπου παρά την φαινομενική οικονομική και κοινωνική ανάκαμψη που προσέφεραν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης ενισχύοντας το κοινωνικό κράτος αλλά και το κοινωνικό συμβόλαιο με τον καπιταλισμό προσφέροντας σε Ισπανία και Ελλάδα ευρύτερη κοινωνική ανανέωση και εθνική συμφιλίωση¹¹, σαν αντίβαρο αντιδράσεων της μεγάλης κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας, η υποκρισία και δυσαρέσκεια για το σύστημα σε επίπεδο κινήματος και πολιτικής, έψαχνε και βρήκε εκφραστές σε ότι συνέβαινε και στο σύγχρονο rock της εποχής στην εξευρωπαϊσμένη πια Ελλάδα. Το κίνημα του punk rock με τα παρακλάδια του και μέχρι εν μέρη το dark wave, με σαφώς πιο πολιτικοποιημένη προσέγγιση και αισθητική, έκανε τομές και επηρέασε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη μουσική εξέλιξη του rock σε μια δεκαετία που χαρακτηρίζετε σχεδόν νεκρή για την τέχνη και τη μουσική, εκτός από αυτά τα ταξικά και κοινωνικά συνειδητοποιημένα και πρωτοποριακά ιδιώματα. Οι χώροι σχεδόν ανύπαρκτοι, ενώ τα studio ηχογράφησης δεν μπορούσαν να διαχειριστούν και να δεχτούν εύκολα τον σκληρό ήχο σύγχρονος όταν οι ίδιοι καλλιτέχνες προσπαθούσαν να βιοποριστούν από τις καθημερινές τους δουλειές δημιούργησαν μεγάλες δυσκολίες στην ανάπτυξη της ελληνικής rock Σκηνής. Η pop κουλτούρα της ευημερίας και του καταναλωτισμού λειτούργησε καθ όλη την περίοδο ενισχυτικά στην ανάπτυξη του μικροαστισμού και της φούσκας των προαστίων και αντίστροφος ανάλογα. Η καταστολή του κράτους με τον μανδύα του εκδημοκρατισμού από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και λόγο μιας ακόμη κρίσης του καπιταλισμού, έβγαλε από τα συρτάρια όλα τα κατάλοιπα και απωθημένα της καταπιεσμένης γενιάς των 1940 – 1960 με το τέρας της λησμονιάς και της λήθης, της ανάπαυλας, της σιγουριάς, και της υποτιθέμενης καλοζωισμένης μεσαίας τάξης, του ατομικισμού και του νοικοκυραίου των μπουζουκιών, να σχηματίζουν την αυταπάτη της πρώτης μορφής ίσως μιας δήθεν απολίτικης κοινωνίας. Μεγάλο κομμάτι της ελληνικής μεσαίας και μικροαστικής τάξης άρχισε να λειτουργεί χωρίς ιδεολογικό και ταξικό προσανατολισμό και πρόσημο και κυρίως χωρίς διεκδικήσεις πάντα όμως ενταγμένο στο δίπολο δεξιάς – κέντρου με την αριστερά και με βαθιά συντηρητικά στοιχεία επανέφερε στην επιφάνεια, ενισχυμένα και απροκάλυπτα, μικρομεσαίους και παραπλανημένων συντηρητικούς μικροαστούς, νοσταλγούς της χούντας τις ΕΠΕΝ και της ΕΝΕΚ όπου κυκλοφορούσαν και χτυπούσαν ανενόχλητοι, όλων των ειδών εθνοπατριώτες της τότε σοσιαλδημοκρατίας αλλά έστρεψε και απέκλισε μέρους της εργατικής τάξης που μετατοπίστηκε προς τα δεξιά και αφομοιώθηκε γραφειοκρατικά.
   

Τίτλοι τέλους. Η πτώση του Απαρτχάιντ, κυρίως όμως η κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού στην παγκόσμια πολιτικοκοινωνική σκακιέρας στην αρχή των 90’s και η επικράτηση του δυτικού μοντέλου καπιταλιστικής διαχείρισης των κοινωνιών τους και των κρατών και κάτω από την επιρροή των μεγάλων ιμπεριαλισμών, η παγκόσμια οικονομία στην 2^η καθίζηση της (μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο), αλλά και η αναγωγή της ελεύθερης οικονομίας και του κεφαλαίου σε συνδυασμό με τα έθνη σε κυρίαρχο μοχλό άσκησης της πολίτικης¹², τις συνεχείς αποκρατικοποιήσεις και την επίθεση στο δημόσιο τομέα, την ηγεμονία του αμερικανικού «ελεύθερου εμπορίου», την αποβιομηχάνιση, την τεχνολογική αλλαγή και την αύξηση του διεθνούς ανταγωνισμού με ραγδαία πτώση του ημερομισθίου παρά τα φαινομενικά μειωμένα ποσοστά ενεργείας λόγο των μισθών πείνας¹³, η ραγδαία αύξηση των αστέγων, έστρεψαν μέρος καλλιτεχνών και μουσικών που έψαχναν στην κυριολεξία το μεροκάματο αλλά και κομμάτια της αμερικανικής και παγκόσμιας νεολαίας να αναδείξουν αυτές τις πλευρές που αντιμετώπιζαν στα αστικά κέντρα, εκτινάσσοντας το εναλλακτικό και αντισυμβατικό rock σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Μετά την παρακμή του heavy και thrash metal της δεκαετίας του ’80, ο βασικός εκφραστής και προμετωπίδα του τότε σκληρού ήχου, εμφανίστηκε το αμερικανικό μουσικό κίνημα του grunge και του stoner rock όπου με ρίζες τους το hard rock των 70’s και χωρίς να είναι καθαρά ταξικά προσδιορισμένα ή στοχευόμενα, σχημάτισαν τη Σκηνή του εργατικού Seattle με τους βόρειους Soundgarden, Mud Honey, Nirvana, Pearl Jam και Alice in Chains. Από τον εργατικό και μεταναστευτικό νότο της California, οι Kyuss, Sleep, The Melvins και Fu Manchu, γεννούσαν από το underground το νέο ήχο του stoner rock. Πρωτοπόροι σαν τους Rage Against The Machine, Faith No More, Tool, και Red Hot Chili Peppers, επηρεασμένοι από τα 2 αυτά μουσικά κινήματα της εποχής, έχτισαν το δικό τους ήχο καθαρίζοντας ολοσχερώς τα απόνερα όλης της pop, rock και απολιτικής metal σαβούρας των 80’s. Η τεράστια αυτή αλλαγή πίεσε και τους «Μεγάλους» Metallica, Slayer, Iron Maiden και Guns N’ Roses  ένα ακόμη βήμα μπροστά στο να εξελιχτούν και να επηρεάσουν πιο δυναμικά με τη σειρά τους, ριζοστικοποιώντας ακόμη περισσότερο την προοδευτική αυτή μουσικής κατεύθυνση και θέτοντας τις βάσεις από κοινού για νέα ιδιώματα στον ευρύτερο χώρο της rock - metal. Σε μηδενικό χρόνο το μουσικό κατεστημένο αναγκάστηκε σε μετατόπιση κάτω από την απαίτηση πρώτα της αμερικανικής νέας και φοιτητικής γενιάς (και σε ελάχιστο δεύτερο χρόνο, του υπόλοιπου κόσμου), των γκέτο και των μικρομεσαίων προαστίων, της καταπιεσμένης εργατικής και μικροαστικής τάξης, των εκτοπισμένων από το σύστημα στρωμάτων και κοινοτήτων. Η καταστολή και η ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και πίεση όλως αυτών των τάξεων που πρώτα και σε πολιτικό επίπεδο με την ραγδαία αύξηση του νεοφιλελευθερισμοί υφίστανται από το κεφάλαιο των Η.Π.Α. και τους μηχανισμούς του κραταιού πια καπιταλισμού στο εσωτερικό, με προπαγάνδα από τα ΜΜΕ αναβάθμισαν την ακροδεξιά ατζέντα με στόχο την αμερικανική εργατική τάξη και το κίνημά της αλλά και τους αυτόχθονες ινδιάνους και τις κοινότητες τους, γεμίζοντας (και γεμίζουν) με μετανάστες και κρατούμενους τις φυλακές με ποινές που στοιχειοθετούνται πάνω σε ταξικά και φυλετικά κριτήρια. Από τη μια η πρώτη τότε στρατιωτική επέμβαση της ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης W. Buss στη Μέση Ανατολή και το Ιράκ, 20 χρόνια μετά την ήττα του Βιετνάμ και την προσπάθεια επιβολής βάρβαρης πολιτικής του αμερικανικού κεφαλαίου στη Νότιο Αμερική ενάντια σε δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις για επέκταση της κερδοφορίας και από την άλλη με το κίνημα των Ζαπατίστας στα νότια σύνορα τους, να γιγαντώνετε με εκατομμύρια μεξικανών και νοτιαμερικανών στο εσωτερικό, έφεραν και απάντηση από κινήματα. Παρά της μεγάλες απώλειες από την επίθεση αυτή σε κάθε καταπιεσμένης τάξης στο εσωτερικό των Η.Π.Α., υπήρξαν έντονες και σφοδρές διεκδικήσεις όπου προκάλεσαν αλυσιδωτές αντιδράσεις και επιδράσεις όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο αλλά και στην τέχνη της pop υποκουλτούρας της μεσοαστικής προπαγάνδας και των υπερσυντηρητικών. Το λεγόμενο Tea Party των ακροδεξιών σαλονιών, των φονταμενταλιστών χριστιανικών, των φασιστικών οργανώσεων, των βλαχοπατριωτών της ενδοχώρας των αγροτικών και απομονωμένο πολιτειών ή του παραδοσιακού συντηρητικού νότου και του συφερτού των Μέσων που χειραγωγεί την κοινή γνώμη, παρακολουθούσαν ανίκανοι πια να συγκρατήσουν με εξορκισμούς ή Parental Advisory, όλη εκείνη την αμφισβήτηση που δέχονταν από τα αριστερά τους με συνθήματα και παρά τη σύγχυση ή την προτεραιότητα στην ίδια τη μουσική και την καλλιτεχνική έκφραση, την ουσία και τα νοήματα για αναζήτηση νέας πορείας, την κοινωνική δικαιοσύνη, την παιδεία και το μεροκάματο, την αλληλεγγύη, την ελευθερία και την ανατροπή του συστήματος από τα μέσα, όσον αφορά τη μουσική τουλάχιστον κατεύθυνση εκείνης της παγκοσμιοποιημένης πια νέας γενιάς. Τα πάντα ήταν διαφορετικά, από τη μουσική, τις ταινίες, τα βιβλία, την τεχνολογία και τα δίκτυα, τα ναρκωτικά, μέχρι τα games, τα ρούχα και κυρίως τα σχολεία και τα πανεπιστήμια.
   

Η «πολιτισμική επανάσταση» προετοιμαζόταν καιρό και στην χώρα μας με την αγγλόφωνη Σκηνή να ανάβει το φυτίλι δίνοντας φωνή σε νέα σχήματα πολύ πιο άμεσα, σκληροπυρηνικά, πολιτικά και πρωτοπόρα, με τους πιο αναγνωρισμένους κακούς πια (σε σχέση με τα 80’s) Last Drive να πρωτοστατούν πάνω απ’ όλους και όλα, τους hard coreάδες punkιδες Deus X Machina να πυρπολούν με μανιφέστα το σύστημα, τους «Μαύρους» Rotting Christ να σπέρνουν άπλετο σκότος ανερχόμενοι στα μεγαλύτερα ονόματα του black metal, και τους Nightstalker να τρέφονται και να θρέφουν με stoner ρίζες ένα κοινό που δεν ήξερε από πού ήρθε όλη αυτή η εγχώρια πρωτοποριακή εξέλιξη νεοτερικότητας και πηγαίας εκφραστικής οργής, ανάγκης και επαναπροσδιορισμού όχι μόνο της μουσικής αλλά κατ’ επέκταση της τέχνης και της ελληνικής πραγματικότητας.

Παρακάτω είναι η πορεία της τέταρτης συνιστώσας της αλληλουχίας και εξέλιξης στον τόπο και τον χρόνο. Θα επιστρέψουμε στη μίτρα ενός από τα σημαντικότερα heavy rock ιδιώματα της εγχώριας μουσικής την ελληνική stoner rock Σκηνή και τους προπάτορες της, Nightstalker. Η επιρροή τους στον ελληνικό μουσικό χάρτη αδιαμφισβήτητη καθώς κάτω από τη σκιά τους και από τις πλάτες τους, γέννησαν νέα συγκροτήματα μετατρέποντας το είδος (τους), σε μια από τις πιο σταθερές αξίες στην εγχώρια μουσική κερδίζοντας ένα πιστό και προοδευτικό κοινό αλλά συγχρόνως εκτοξεύοντας τη Σκηνή προς τα έξω με δυναμική αναφοράς και αναγνώρισης, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι Nightstalker ξεκίνησαν το 1989 με βασικές επιρροές τους τα μεγαθήρια της δεκαετίας των 70’s, Black Sabbath και Led Zeppelin, το ψυχεδελικό rock των 60s, και τους αρχηγούς του αμερικάνικου stoner και desert rock, Kyuss και Sleep. Από στο space rock των Monster Magnet, στο ψυχεδελικό rock των Hackwind μέχρι τους Queens of the Stone Age, οι αναφορές σε κάθε τους κυκλοφορία είναι εμφανής, τιμώντας τις βασικές ρίζες εκείνων που ξεκίνησαν τα πάντα γύρω από το hard rock. Με κέντρο τους την πόλη των Εξαρχείων και ότι πρωτοποριακό γεννιόταν από τον χώρο αυτό την εποχή εκείνη, σήμερα ακούγονται διαχρονικοί και προσηλωμένοι στις παραδώσεις του metal πρώτα εξελικτικοί, γεμάτοι ενέργεια και φρέσκο πράμα, να ανεβάζει διαθέσεις και τον πήχη σε κάθε τους κυκλοφορία. Με ήχο αργό ή σε μέσο ρυθμό με εκρήξεις και γρήγορες ποικιλόμορφες εναλλαγές ενσωματώνουν παραμορφωμένες κιθάρες και βαρύτονο ρυθμικό μπάσο με καθαρά φωνητικά. Η μπάντα ξεκίνησε από το ιδρυτικό μέλος της Αργύρη Γαλιατσάτο (Argy) στα ντραμς και στα φωνητικά, τον Βαγγέλη Τσουκνάκη στο μπάσο και στις κιθάρες τους Ηλία και Αντώνη – «Αφάνα». Στα χρόνια και λόγο πολλών προΒλημάτων το line up άλλαζε μέχρι την σημερινή του μορφή να αποτελείται από τους Argy (ψυχή και σώμα των Nightstalker) στα φωνητικά και τον Ανδρέα Λάγιο (Rotting Christ) στο μπάσο σαν σταθερά μέλη από το 1989 και 1992 αντίστοιχα και τον Τόλη Μότσιο στις κιθάρες από το 2002, ενώ ο Ντίνος Ρούλος (Ex Rotting Christ) στα ντραμς προσχώρησε στους Nightstalker το 2009.      
  

Desert και ψυχεδελικό hard rock. Πάνω απ’ όλα όμως heavy stoner, φτιάξανε ένα μείγμα ακουστικής παραληρηματικής διαλεκτικής ειδικά στις πρώτες κυκλοφορίες τους. Από τα Spaghetti Western, μέχρι τα southern blues του νότου της δεκαετίας του 50’s τοποθετημένα σε επαναλαμβανόμενα τοπία ερημιάς και ανακατεμένα με αργόσυρτα βαρύτονα σκοτεινιασμένα riffs. Ηeavy metal, ψυχεδελικό και blues rock, acid rock και doom metal μέχρι grunge κιθάρες με prog rock αποκλείσεις δένουν ρυθμικά ομιχλώδη τοπία διαγαλαξιακών ενσωματώσεων, διαμορφώνοντας τον ήχο των Nightstalker. Αντιεμπορικοί, αντιραδιοφωνικοί και αντιήρωες σε όλη τη πορεία τους, είναι η απόλυτη συναβλιακή μπάντα. Χαλυβδωμένοι και αδιάλλακτοι μουσικοί παρά τις αυτοκαταστροφικές τάσεις. Ονειροπόλοι, σχεδόν φανατικοί με την πτώση αποποιούνται  εαυτό σαν γνήσιοι καλλιτέχνες πειραματίζονται και εκτινόσουν την αξία της ύπαρξης. Κολλημένοι στη Νύχτα και ότι φέρνει στο δρόμο. Οραματιστές περιπλανώμενοι σε μια συνεχή αναζήτηση για τροφή κάθε είδους. Κακοτοπιές, σκοτεινά σοκάκια και παρεϊστικη αλητεία με κουτιά μπύρας στο χέρι έτοιμα για εκσφενδόνιση σε ότι συντηρητικό και παλιό. Κροταλίσματα βαρύτονων μπασογραμμων και πύρινα στιχουργικά καθαρτήρια δαιμόνων και αναδυόμενων ενορατικών κολάσεων. Χτύποι καρδιάς σε υπερλειτουργεία έτοιμη και ρυθμισμένη για έμφραγμα σε τυμπανοκρουσίες γιορτής. Αγώνα τοπία μιας στέπας γεμάτη λύκους και τσακάλια. Πυρακτωμένη άσφαλτος, σημάδια από λιωμένα λάστιχα και βρώμικοι νερόλακκοι σαπισμένο νερό και ξενοδοχεία φαντάσματα συνθέτουν ένα αφιλόξενο ερημικό σκηνικό. Εφορμούν προς τον ορίζοντα με φουλαρισμένο ντεπόζιτο και αποδείξεις θανάτου. Άνυδρες ατμόσφαιρες και νυχτερινές φωτιές να χορεύουν στις ορέξεις δαιμονιακών κιθαριστικών εκρήξεων. Η μουσική τους κοσμική αλλά σύγχρονος θεραπευτική και καταπραϋντική. Ένα χημείο αντιδράσεων και πειραμάτων πάνω στο σώμα και τις αντοχές του. Νομάδες και φονιάδες σε τροπάρια μυσταγωγικών και επαναστατικών αναζητήσεων. Δεν ριζώνουν πουθενά σε μια συνεχή ροή πρωτότυπων έργων  και αλήτικων γρίφων. Πόρνες και άγιοι μαζί σε διονυσιακές ορέξεις λικνίζονται σε ατμόσφαιρες α-σώματων απαντημάτων και διαπλανητικών συνευρέσεων. Διεγείρουν πάθη επικαλούνται τη φύση και την παθογένεια μας στη φθορά και τον φόβο. Προμηθεϊκά προπλάσματα σε ανάφλεξη με απουσία περιορισμών και στόχο την απόλυτη δημιουργία και ελευθερία. Φαλλικές εισχωρήσεις και διεισδύσεις, σοδομισμός χωρίς έλεος για την πραγμάτωση των φόβων και των εφιαλτών του μικροαστικού ελληνικού ονείρου είτε μέσα από κλειδαρότρυπα είτε σε ένα οργιακό συνονθύλευμα σώματος και πνεύματος. Διαφθορά των αξιών των «εκλεκτών», των «προνομιούχων», των «καθαρών» και «καθάριων», των προαστίων, των κολεγίων, των μπουζουκιών και των «διακινητών» συνειδήσεων και ψυχών. Ένας μαστουρωμένος θίασος που αράζει στα αποκαΐδια του ίδιου του του έργου. Βροχοποιοί και ερημίτες σαμάνοι, διαβάζουν τα σημάδια των καιρών. Η καυτή ανάσα του κτήνους στο σβέρκο σου. Σπασμένη λαιμόκοψη και κάλεσμα για τροφή και ζωή. Σκοτεινό συναίσθημα απώλειας αναμεμιγμένο με εκρήξεις εφορείας. Απότομα ριξίματα ψυχολογικών μεταπτώσεων και ανεβάσματα μέχρι το θεό ή (σ)το διάβολο. Παραισθησιογόνα ναρκωτικά και η σκοτεινή πλευρά του ανδρικού ζώου στην πιο δαιμονιακή του μορφή. Επιφανειακά χυδαίο ή ανώριμο έως παραληρηματικό πιο ενδοσκοπικά όμως, ένα ωμό κάλεσμα ελευθερίας σωμάτων και συναισθημάτων απέναντι σε κάθε πουριτανισμό και την υποκρισία της ηθικής των εκκλησιαστικών δογμάτων και του αστικού συντηρητισμού. Όχι τόσο σκληρή όσο θα ήθελες, όσο περισσότερο αναζήτηση μιας υποβόσκουσας δίψας για indie γκόμενες γύρω από τη φωτιά έτοιμες να σε τραβήξουν μέσα της. Ένα σαγηνευτικό κάλεσμα στις πιο μοιχείες ορέξεις του συνειδητού και απαγορευμένου κόσμου της απόλαυσης. Ευαίσθητες πλευρές μιας muscular ανδρικής κάποιας αδυναμίας. Σκληροτράχηλες εκδορές, λάφυρα πάνω σε σώματα με σημάδια πολέμων. Λασπωμένα, αιματοβαμμένα και πληγωμένα χέρια που τείνουν στον ουρανό. Μαΐστροι που ζωντανεύουν πνεύματα και ένστικτα. Αφύπνιση και ανάδυση αισθήσεων, εμμονή με την αντίδραση στην υποτέλεια και την υποκρισία του καθωσπρεπισμού και των τρόπων της καλής, ενάρετης, εκείνης της άριστης και πάνω απ’ όλα ασφαλούς για το σύστημα συμπεριφοράς. Α-λύτες και ντόμπροι. Σε πουλάνε και σε αγοράζουν για τη πλάκα τους. Πιόμα και νικοτίνη. Συναίσθημα, αισθησιασμός και διέγερση. Βίωμα και ελευθερία. Ένας ακόμη «εσωτερικός εχθρός», ένας ακόμη «περιθωριακός». Θα σε πάει παρακάτω. Αν μπορείς ακολούθησέ τον. Απενοχοποίηση Τώρα.

Side Fx (EP)

Spit - What Your Name Is - Funny Paper - Mad Prophet - Keep Knockin'

To Side Fx ήταν το πρώτο EP των Nightstalker και κυκλοφόρησε το 1994 από την Hitch Hyke Records. Πρώιμο και χαοτικό με δείγμα δουλειάς να «βρωμάει και να ζέχνει» μαστουρωμένο underground stoner αλλά και με progressive στοιχεία που φώναζε όμως από τότε ότι αν βγάζαν τα επόμενα 2 χρόνια ίσως θα είχαν μέλλον μπροστά τους. Επιθετικό με παραγωγή σχεδόν από κασετόφωνο να ακούγονται μέχρι scrachσαρίσματα και noise στο βάθος του. Σκοτεινό όσο όμως και διαφωτιστικό με την έννοα ότι εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με παιδάκια που απλά έπαιζαν μουσική, αλλά με χωμένους στα βαθιά τύπους τιγκαρισμένους στην αδρεναλίνη και μπουκωμένους μανιτάρια ή ότι άλλο πινόταν εκείνη την περίοδο. Το Side Fx έδωσε μπουνιά στα δόντια του ρυτιδιασμένου προσώπου της βολής και της σαπίλας του μικροαστισμού, του λούμπεν βαλχοτσολιά και του μικρόκοσμού του ενός. Σαλεμένες αλλαγές και νευρωτικό, αλήτικο και περιθωριακό grunge όσο και progressive. Ένα φιξάκι, σαν εκείνο το πρώτο Opiate των Tool. Μαύρος σπόρος που σε περνάει στην άλλη πλευρά. Υποχθόνιο, ασφυκτικό, κλειστοφοβικό και αρρωστημένο. Το πρώτο χτύπημα.

Από τον τρελό προφήτη. Mad Prophet.

Well, I was drinking in the demons valley
When I was told that I will do it my way
Good bye

Well, I was drinking in the demons valley
When I was told that I will do it my way

For how long you want it
This time you have it all yours.

Use

Give Me - Use - Brainmaker - U.F.O. - My Turn - Freakland - Trigger Happy - This Is U - Raw - Tell Me About It - Ghost Song - Half Face Of God – UFO Tai.

Χειμώνας ‘96. Σάββατο πρωί. 1^ο 3ωρο (8:00 – 10:00 / Αρχιτεκτονικό Σχέδιο) και 11:00 «καπνός» από το 2^ο (Ελεύθερο Σχέδιο). Πορεία για Κάτω Πετράλωνα κάπου στην Ιπποθοντιδών. Η Δ. (Ψ. Παντείου) αγουροξυπνημένη ανοίγει και περνάμε στις μύτες για πρωινό καφέ στο κουζινάκι των 5 τμ., καθώς οι υπόλοιπη «Πάντειος» κοιμόταν ακόμη. Νέο υλικό από «τα κάτω» (Πανεπιστήμιο  Κρήτης) έχει «ανέβει» σε κασέτα. Α – Side, το “Dopes To Infinity” των Monster Magnet (αν δεν το ξέρεις υπάρχει πρόβλημα) και στη B – Side, κάποιοι έλληνες… Nightstalker... Αυτό είναι το Use.

Τι γράφεις γι’ αυτόν το δίσκο αν όχι ένα ολόκληρο αφιέρωμα. Ο θρίαμβος του ελληνικού heavy rock έσκασε σαν βόμβα. Η κερκόπορτα ενός εφιάλτη που έγινε πραγματικότητα για κάθε αστό πατριάρχη και μικροαστική μάνα των λούμπεν reality. Με το μόνο που θα μπορούσε να συγκριθεί τότε, είναι το “Κεφάλι γεμάτο Χρυσάφι” των Τρύπες και αυτό για λόγους διαφορετικότητας. Το ντεμπούτο των Nightstalker είναι η επιτομή του stoner rock από τα σπλάχνα της ερήμου της Palm Desert των Kyuss, εκτινασσόμενη από τα σκοτεινιασμένα δάση της Αττικής χωρίς όρια και σύνορα. Σύγχρονο, φρέσκο όσο μπουκωμένο και σάπιο, σε 13 fixάκια έτοιμα για χρήση.  Δυναμίτης  βαρύς και ασήκωτος με κουρδισμένες στα Τάρταρα κιθάρες αλλά και μια rhythm section πραγματικό μεγαλείο.

Το Use κυκλοφόρησε από την FM Records σε παραγωγή του Alex K. (όταν το άκουσε ο “Πατέρας”, μάλλον τράβαγε τα μαλλιά του) των Last Drive. Το 2006 και καθώς έψαχνα κάτι άλλο... έπεσα επάνω στην anniversary edition του για τα 10 χρόνια. Ακόμα θυμάμαι “Την Ώρα και τη Στιγμή ^@/\/\0 +| |^-|@/\/@^|@ /\/\0V!” που το έπιασα στα χεριά μου.

Έναρξη με το λάκτισμα του “Give Me” να παίρνει κεφάλια από το πρώτο άκουσμα κάνοντας το εθιστικό στις κιθάρες και το ρυθμό του. Το ομώνυμο τυμπανιστηκό overdose του Use ακολουθεί καταιγιστικό, αργόσυρτο και βροντερό. Τρύπιο doom σε δόσεις κιθαριστικών ενδοφλέβιων. Το Freakland είναι όταν οι Stalker συνάντησαν το “The End” και μίλησαν για ψυχεδέλεια και αποκάλυψη. Το “Trigger Happy” είναι από τα δυνατότερα κομμάτια που έχουν κατασκευάσει με οργιώδες ρυθμό σε κάθε αλλαγή του πυροβολεί σφαίρες ευρηματικότητας και ανωτερότητας. ”This Is U” η υπόγεια ορμή για κατάκτηση των πάντων σε μια απόλυτη ολοκλήρωση του ανδρικού Εγώ. Επιθετικό, άγριο συναίσθημα με doom και «under» ενός δαίμονα ανυπέρβλητου όγκου. Το επόμενο είναι το “Raw” να κατασπαράζει ωμό το κουφάρι της τότε heavy rock με τη δυναμική αλλά και τη new metal αισθητική του, εξαπολύει riff κατά ριπάς για σε τελειώσει το αποκορύφωμα του “Tell Me About It”. Οι ρυθμοί πέφτουν στα τάρταρα με τo “Half Face Of God” να κόβει στα δυο τη μούρη ενός θεού, την στραπατσάρει και την πέτα στα σκουπίδια. Το κομμάτι βάζει φωτιά και κατουράει στον τάφο του. Αυτό είναι το πρωτοποριακό πρόσωπο της σύγχρονης ελληνικής Heavy rock Σκηνής.

Συνταγογραφούμενα ή μη, αναλγητικά και παραισθησιογόνα ναρκωτικά σε καταχρήσεις εκτός ορίων, ξέθαψαν και ανέστησαν ότι καλύτερο είχε να προσφέρει η τότε ελληνική Σκηνή. Για τον γράφοντα είναι μέσα στους 20 καλύτερους της δεκαετίας. Σοκαριστικό, σαν επιληπτική κρίση με σπασμούς. Είναι αμείλικτο. Δεν ξεπεράστηκε ποτέ.
Είναι το από τα κάτω πρεζόνι που έφαγε τον αστό πρεζέμπορα. Τον κατάπιε και τον έφτυσε στη μούρη του συστήματος της μικροαστικής μιζέριες, εκτινάσσοντας τη φαντασία και την εξέλιξη στον αέρα.

Το Use είναι χρήση, απορροφάται και εισχωρεί στο αίμα, βρασμένο ή μη, είναι επικίνδυνο.
Σε 5’’ έχει φτάσει στον εγκέφαλο, σου καρφώνετε εκεί και δεν πρόκειται να φύγει ποτέ.

Στο 2άρι της Ιπποθοντιδών, στον (1)3^ο όροφο.

I may be wrong
I may be right
But I feel so strong
I feel so wise
I could be lying dead
But I’m still alive
Myself is leaving me
But I don’t feel like cry

I know the message
That you can’t explain
Running like dog again
Every night and day
I saw the light
And I’ll find my way
I may be nothing
But we all just the same

But I can’t complain
And I feel no pain.

The Ritual (EP)

Galactic Revolution - Hide Your Sun - Never Know (Supersonic) - Missing Link - Iron Horse (Born To Lose)

Μετά από πολύ δύσκολη περίοδο και τον πάταγο του Use, οι Nightstalker γίνονται πασίγνωστοι ενώ ξεκινάνε τις συναβλίες και support σε ξένα συγκροτήματα. Το 2000, κυκλοφόρησαν το 2^ο τους EP The Ritual. Αυτό είναι ότι πιο asid χαοτικό και ψυχεδελικό έχουν βγάλει δείχνοντας και την κατάσταση που επικρατούσε στο συγκρότημα εκείνη την εποχή.

Είναι βρόμικο ψωμί και υποτροπή. Νωθρό από την παραζάλη ουρλιάζει για απώλεια μέσα αμμοθύελλες και πύρινη βροχή. Είναι σκοτεινό και επέκεινα. Κατεβαίνει επίπεδα κολάσεων και ασυνείδητων καταστάσεων βγάζοντας μια σαπίλα που δεν ξαναεπιχείρησαν. Από εδώ λειτουργούν σαν τρίο ενώ χάνουν το μέτρο αφού ξεφεύγουν στη στρατόσφαιρα, με την αρρώστια, τη μαυρίλα και τη φρίκη να αναβλύζει σε κάθε γύρισμα και κομμάτι σε κάθε του έκφανση.

Το “Galactic Revolution” ανοίγει με space επαναστατικές γαλαξιακούς καταιγισμούς τυμπανοκρουσιών και μακρόσυρτα riffs για το “Hide Your Sun - Never Know (Supersonic)” να έρθει για να κρύψει τον ήλιο ενώ ανατινάζει τους ενισχυτές και τα vibes. Συνέχεια με το αγωνιώδες “Never Know (Supersonic)” και το έρεβος που συνεχώς επεκτείνετε σε όγκο και βάθος. To “Missing Link” είναι κοφτερό λεπίδι ενώ το τελευταίο “Iron Horse (Born To Lose)” υποτροπιάζει αφηνιασμένο.

Το The Ritual ακούγετε μόνο πιωμένος. Aνάδυση εφιαλτών είναι μια κατάβαση ελπίδων. Σχεδόν στοιχειωμένο και χαοτικό.  Είναι τελετουργικό και ομιχλώδες, σχεδόν μυσταγωγικό σαν ανάσα πνοής, σαν επίκληση.

Έκρυψαν τον ήλιο και πάλι.

You thought your life is beautiful
But outside still rains
You thought can’t never happened again
But very little has changed
I never want to be alone
Please come and take me away
I never want to feel so black
But I don’t remember your name

I am broken but I live through these days
Doesn’t matter what you say
I am solid although I look dead

And what if you can’t just run now
And what if I rise and hide your sun
And what if you just lost your self now
And what if I know exactly who you are.

Just A Burn

All Around (Satanic Drugs From Outer Space) - Just A Burn - Don’t Blow My High - Line - Voodoo U Do - Iron - Silver Shark - Explode - Staripper - Give It All - Shadows

Το  Just A Burn κυκλοφόρησε το 2004 από την Prophets Records και έπεσε επάνω στην κορύφωση της φούσκας του ελληνικού καπιταλισμού και της ταφόπλακάς του νεόπλουτου γιάπη και μικροαστού νεοέλληνα που ονομάστηκε «Ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας». Ο δίσκος σαν σύνολο χαρακτηρίζετε σαν ότι πιο Monster Magnet έχουν βγάλει. Φλεγόμενος και groovy, σε ανεβάζει αλλά και σε ρίχνει σε άδυτα ψυχοκοινωνικών καταστάσεων και ορέξεων. Το “Power Trip” κυκλοφόρησε το 1998 με το “Just A Burn” να πατάει γερά στις βάσεις που έθεσαν από τότε οι Monster Magnet για το σύγχρονο σκληρό ήχο. Γρήγορες κιθάρες, διεγερτικά ναρκωτικά και μυσταγωγικά δεύτερα φωνητικά. Space rock ηλεκτρονικά εφέ και μπλιμπλικια από keyboards στο background. Ο 2^ος ολοκληρωμένος δίσκος των Nightstalker είναι λιγότερο stoner και περισσότερο heavy. Αυθόρμητος είναι ανάφλεξη αισθήσεων, συναισθημάτων σε ένα τρίφυλλο μακρόσυρτων και σκασμένων ψυχεδελικών space rock ονειρώξεων.

Έναρξη με το “All Around (Satanic Drugs From Outer Space)” που σε μπάσει κατευθείαν στο νόημα του δίσκου με απανωτές κιθάρες για να έρθει το εκρηκτικό “Just A Burn” να σηματοδοτήσει την αλλαγή στον ήχο των Nightstalker σε πιο ανεβάστηκες hard rock γαλαξιακές αναζητήσεις. “Don’t Blow My High” Wyndorf VS Argy σε μια πάλη χωρίς νικητή. Το “Voodoo U Do” doom σε συνουσία με το space rock και τον Argy να κατεβαίνει τα σκαλιά στις πιο acid στιγμές του δίσκου. Ακολουθεί το μεταλλικό “Iron” πυρακτωμένο σίδερο ενώ ο “Silver Shark” ανεβαίνει από αβύσσους ενεργειακών ηχοχρωμάτων και στρωμάτων. Το βρώμικο “Give It All” ξυπνάει, πριν σε αποχαιρετήσει για ύπνο στις σκιές το ομιχλώδες και νοσταλγικό “Shadows”.

Το Just A Burn είναι φωτιά σε μάτια που γυαλίζουν. Είναι ηδονικά riffs πάνω σε απανωτά overdose από τη rhythm section. Δεν είναι ο καλύτερος, είναι ο πειραματισμός τους με παραισθησιογόνα. Είναι σκοτεινός πλανήτης. Καύτρα σε τσιγάρο.

Σαν μια γεμάτη ρουφηξιά.

I don’t know if I’m alive or dead
I don’t know if it’s night or day
I’m so stoned, I’m almost there
So long gone, lost inside my head
I don’t know I don’t care
I don’t care what happened there
I don’t know I don’t care
I don’t care what happened there

Just a burn

From your cigarette on my hand

Superfreak

Enough Is Not Enough - Baby, God Is Dead - Heavy Mental - Superfreak - The Pain Goes On - Learn To Fly - The Light - The End Of War - Stain - Zero Hero - Gun

Το Superfreak κυκλοφόρησε από την αμερικανική Meteorcity το 2009 (από τα σημαντικότερα underground label της Αμερικής) σε ένα εκρηκτικό come back. Μαστουρωμένο groove, και χαμηλωμένα κουρδίσματα με δυναμικό attitude και πιο rock διάθεση έθαψαν τις όποιες αναστολές για πιο «επαγγελματικό» ήχο και παραγωγή αλλά σίγουρα με πιο καθαρό Argy, έκαναν τη μεγάλη διαφορά βγαίνοντας ενισχυμένοι από το βάλτο με τα αναλγητικά. Από θερμοκρασίες ερήμου σε απότομες πτώσεις στους -10^o C, οι Nightstalker έδειξαν για ακόμη φορά την αξία τους και το δρόμο που θέλουν να ακολουθήσουν. Από εδώ και λόγο πιο αποφασιστικής και ξεκάθαρης προοπτικής άρχισαν να ανεβαίνουν και ρίχνουν τις εξτάσεις σε πιο heavy rock επιλογές και γρήγορα tempo ενώ περνάνε σε πιο αγριεμένα μέρη, πιο πολιτικά και αντιδρώντας ουσιαστικά.

Το “Enough Is Not Enough” ξεκινά ζαλισμένο από hangover περιστρέφετε σε δύνη αισθήσεων και ρυθμών με ατμοσφαιρικά νωχελικά φωνητικά. “Baby, God Is Dead”, καρφωτικό και πωρωμένο Sludge είναι το 1^ο single με το “Heavy Mental” να συνεχίζει στο σαρωτικό ύφος, αρματωμένο με αλλεπάλληλα riff, προτρέπει και προχωρά στη νέα πορεία με οργιώδη lead και ηλεκτρονικές αποκλείσεις στο background. Το ομώνυμο αποθεωτικό “Superfreak” είναι ένας ακόμη συναβλιακός ύμνος που ξύπνησε επιτέλους το θεριό, σαγηνεύοντας το συναίσθημα στο ατελείωτο mantra του ξανά και ξανά. Το “The Pain Goes On” βδελυρό, με τo mid-tempo “Learn To “Fly” να συνεχίζει ψυχρό αλλά απογειωτικό στην ανάπτυξή ίπταται και σου θερίζει τα πόδια απότομα. Το “The Light” με υπεριώδεις ακτίνες αλλά και εμβέλεια  κλείνει τα φώτα για το blusάρισμα του “Stain” και το οργιώδες τελείωμα του.

Το Superfreak είναι ανήθικο και αποκτηνωμένο. Η αισθητική του, βρώμικο και αλήτικό. Συμπαγές και παγωμένο. Ένας ακόμη θύλακας ελευθερίας έκφρασης. Ένας κήρυκας σοφίας, γνώσης και απόλαυσης. Ένα δάμασμα του φρυκτού από πολεμιστές των βάλτων. Τιγκαρισμένο στην αδρεναλίνη είναι το φρικιό που σοδομίζει το πτώμα του νέοφιλελέ καπιταλιστή, χωρίς έλεος και αναστολές.

Baby, God is dead
He had an overdose
He went straight to hell
He’s never been before
Evil is back again
The planet is getting hot
No one is safe my friend
Cause now you’ll see him roam

Baby, God is dead

He went straight to hell
   

Τα πράγματα μετά το “Superfreak” αγριεύουν και οι αυτοκαταστροφή ή τα “ψυχολογικά” θέματα του κ. Argy, έρχονται σε δεύτερη μοίρα καθώς ο ίδιος βρίσκετε σε μια καμπή καταφέρνοντας να συγκεντρωθεί στο συγκρότημα. Οι Nightstalker τότε ήταν που αντλήθηκαν, αποδέχτηκαν και οραματίστηκαν στο χρόνο, το ρόλο και το λόγο να συνεχίσουν με τις τελικές αλλαγές στο line up να σχηματίζουν τη μπάντας του σήμερα. Οι φωτιές της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 με το μεγάλο κίνημα νέων, φοιτητών και το σύνολο των τάξεων που υπέφεραν από το σοκ και «δέος» όλης της περιόδου πριν και μετά το «τέρας» των Ολυμπιακών αγώνων από την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, μέχρι την διαφθορά και την καταστολή όλης εκείνης της περιόδου, δεν έχουν σβήσει ακόμη, δημιουργώντας εκτός από μαζικούς πολιτικοκοινωνικούς αγώνες, νέους θύλακες αντίστασης και διεκδικήσεων, αφήνοντας παρακαταθήκες στην τέχνη. Την ώρα που η μεγαλύτερη δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού χτυπούσε την πόρτα της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης και κατ’ επέκταση τη χειρότερη κρίση του ελληνικού καπιταλισμού με πολιορκητικό κριό το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF), η συνέχεια μάλλον για το συγκρότημα παρά τα εμπόδια είναι να απογειωθούν από διαφορετική βάση σε νέα τροχιά για να κατακτήσουν την καθιέρωση. Στα εξαιρετικά δύσκολα χρόνια της μεγάλης οικονομικής, κοινωνικοπολιτικής και αξιακής κρίσης, της ακραίας επίθεσής του αστικού κεφαλαίου και του οικονομικονομισματικού σκληρού πυρήνα της ΕΕ, η εγχώρια rock / metal Σκηνή, κατάφερε να ανδρωθεί και να σηκώσει ανάστημα, θεμελιώνοντας γερές βάσεις όντας άρρηκτα συνδεδεμένη και μέρος της βάσης της χώρας, πυράκτωσε και πολιτικοποίησε μέσα της τη θέληση και την ανάγκη για ανατροπή, φέρνοντας στην επιφάνεια ότι καλύτερο είχε να προσφέρει με σημαντικά αναγνωρισμένες μπάντες στο σήμερα σαν σημείο αναφοράς στη σύγχρονη stoner και heavy rock μουσική. Οι Nightstalker είναι «πατέρες», ρέμπελοί και δουλευταράδες, χαλαροί και σοβαροί “..σαν καρδιακή προσβολή..”¹⁴, στη συνέπεια και τη δουλειά τους. Δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο, ενώ σκληραίνουν τη στάση τους απέναντί στη μουσική τους, αποκωδικοποιούν, ωριμάζουν και βγαίνουν μπροστά και με ασταμάτητα live, λειτουργώντας καθοδηγητικά. Η ανάδειξη της ελληνικής stoner Σκηνής σαν μια από τις σημαντικότερες στη χώρα δεν ήρθε τυχαία, καθώς νέες μπάντες σχηματίστηκαν από τα ερείπια της διαλυμένης κοινωνίας δίνοντας ελπίδα με το ταλέντο, την επιμονή και την πίστη τους στη μουσική και το είδος (τους). Οι Planet Of Zeus είναι από τους παλιούς και πιο σκληροπυρηνικούς, αφού λειτουργούν τώρα 10 χρόνια, με 4 τρομερές κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους στέκουν στον Όλυμπο στέλνοντας τους 1000mods από τα υψίπεδα σε πιο desert rock καταστάσεις κατευθείαν από τον κόλπο της Κορίνθου, αλλά και τους ελληνόφωνους ξυλοκόπους Villagers Of  Ioannina City, για να παίρνουν τα κεφάλια φασιστών, σε κάθε τους εμφάνιση μέσα και έξω.

Dead Rock Commandos

Go Get Some - Soma - Dead Rock Commandos - One Million Broken Promises - Children Of The Sun - Back To Dirt - Keystone - Rockaine - The BoogieMan Plan - The Underdog

Το 2012 ο πιο πολιτικοποιημένος τους “Dead Rock Commandos” είναι γεγονός. Με επιρροές από Mastodon αλλά και Queens of The Stone age να προσθέτουν στο σύνολο, κυκλοφόρησε από την αμερικανική Small Stone Records ξανοίγοντας το συγκρότημα σε μεγαλύτερα ακροατήρια μέχρι τα μεγάλα φεστιβάλ  Η.Π.Α..  Εδώ πια ξέρεις τι θα ακολουθήσει πάνω κάτω ή μάλλον όχι. Τίποτα το στερεοτυπικό ή το ασφαλές, το μέλλον και ο ρόλος των Nightstalker είναι ο “Dead Rock Commandos”.

Ποικιλομορφία και τεχνολογία σέρνει με ορμή και ξεθάβει σώματα από λάσπη και σκόνη με ανανεωμένο ήχο και ξεσπάσματα μοιάζει ότι τρομαχτικότερο και καλοδουλεμένο έχουν κυκλοφορήσει από το αδιαπραγμάτευτο Use. Ζωντανός γεμάτος με διαθλασμένα και παραμορφωμένα riff που εναλλάσσονται με βαριά και ασήκωτα ακόρντα χτυπώντας στα κόκκαλα μιας ολοκαίνουριας rhythm section. Κιθαριστικά σόλα αναμιγνύονται σε μαύρες μπασογραμμές που λειτουργούν άλλοτε σαν ορμητικός χείμαρρος και άλλοτε σαν αργόσυρτο κράμα συνθέσεων και ρυθμών. Παραβατικός και αντιδραστικός φτύνει στους τάφους του αναχρονισμού και της συντήρησης. Της ηθικής των αστών της πλαστικότητας των «αρίστων» και «εκλεκτών». Είναι κρίση αξιών είναι δαγκωνιά στο σβέρκο του συστήματος, ανάγοντας τους απότομα στους βασικούς παίχτες της εγχώριας και ευρωπαϊκής Σκηνής.

H Sabbathικη εισαγωγή του “Go Get Some” σε ρίχνει με το πρώτο άκουσμα στα «σκληρά» riff ενώ το “ Soma” καλπάζει σε κολασμένους ρυθμούς απαγορευμένων απολαύσεων και ήχων. Το ομώνυμο “Dead Rock Commandos” εκτοξεύει το δίσκο με την αλλαγή τόνου στο “Commandos” να Z-βαράει στο κεφάλι. Το “Children Of The Sun” είναι το 2^ο video που κυκλοφόρησαν και εκεί «Φώναξαν τους φίλους τους»... Από εδώ περνάει όλη η ελληνική rock Σκηνή, όχι μόνο σαν φόρος τιμής σε όλους εκείνους που πήγαν τα πράγματα λίγο παρακάτω αλλά σαν άλλοι “People of the Sun” της εγχώριας μουσικής πρωτοπορίας όπου άξια κοιτούν τον ήλιο κατάματα. Το “Back To “Dirt” ξαναγυρίζει πίσω στο βάλτο με κάπως πιο ατμοσφαιρικές και ύπουλες αναθυμιάσεις. To ξέσπασμα του “The BoogieMan Plan” ξεδιπλώνει το μένος του για το καλοσχεδιασμένο παιχνίδι ρόλων. Για το τέλος, το οργιώδες ψυχεδελικό πρελούδιο του “The Underdog”, ελευθερώνει το felling του δίσκου αλλά και το σκύλο από (τα) κάτω κλείνοντας την πόρτα πίσω του, για να κατασπαράξει το κουφάρι του φόβου, κάθε τοκογλύφου μικροαστού νεοφασίστα και γραφειοκράτη κυβερνητικού παράγοντα, αλλά και του κάθε δεξιόστροφου νεοφιλελευθέρου γραβατωμένου παράσιτου, για ότι ζωντανό υπάρχει εκεί κάτω από τα πόδια τους και βράζει.

Το “Dead Rock Commandos” ήρθε με όρεξη, τσαμπουκά, περισσότερο πειραματισμό και βάσεις που θεμελίωσαν οι ίδιοι κάνοντας τον έναν ακόμη δίσκος εξαιρετικής ποιότητας δεμένος με αλυσίδα στη συνέπεια της πορείας τους θέτοντας ακόμη πιο ψηλά standards, με κορμό σαν σπονδυλική στήλη Μαμούθ και πόδια θεμελιωμένα στην άνυδρη και ξερή Γη της ελληνικής πραγματικότητας.

Το video είναι το ομότιτλο για τον καταιγισμό του αλλά και για να μην γίνει εύκολο,
μπας και ψάξεις το “Children Of The Sun”.

Destroy everything
Human sacrifice
We’re feeding blood into the fire
Respecting nothing
Murdering our kids
Poisoning the world
Killing my prime time

Dead Rock Commandos

H κρίση βρίσκετε στη πιο βαθιά της κάμψη. Το μαζικό κίνημα ρίχνει 2 κυβερνήσεις ενώ το πολιτικό αστικό σύστημα που τραντάζεται συνέχεια από τις πιέσεις, πέρασε σε μεγαλύτερη αστάθεια αλλά και επίθεση στα λαϊκά στρώματα συρρικνώνοντας ακόμη περισσότερο το μεροκάματο και την καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, υπογράφοντας το 2^ο μνημόνιο. Ο ολοκληρωτισμός τους αντιδραστικού αστικού πολιτικού συστήματος και η στροφή προς την ακροδεξιά, έφεραν μεγάλες διαδηλώσεις και αντιδράσεις από την ελληνική κοινωνία και το κίνημα που δεν έλεγε να καταλαγιάσει, έστρεψε το μαύρο πολιτικό κατεστημένο για μια ακόμη φορά στην καταστολή, την τρομολαγνεία και «αγανακτισμένους πολίτες» (ο όρος λειτούργησε 1^η φορά και χρησιμοποιείτε από το 1976)¹⁵. Το φάντασμα του εθνικισμού, της ακροδεξιάς, του φασισμού, των φυλετικών και θρησκευτικών διακρίσεων και διωγμών, επέστρεψε στην πιο άγρια μορφή του, βγάζοντας φασιστικές ομάδες και οργανώσεις στους δρόμους για να σπείρουν το δηλητήριο τους, χτυπώντας οτιδήποτε απειλεί τα συμφέροντα των αφεντικών τους και του συστήματως. Την εποχή που το life style και η παρακρατική υποκουλτούρα προωθούσαν ακόμη από τα ΜΜΕ, φασιστάκια είτε από παραλίες με αγκυλωτούς σταυρούς και σαγιονάρα, είτε με την προβιά καλού Σαμαρείτη που «φυλούσε τα έρμα» δηλ. γέρους και γριές στα ATM (Μηχανήματα Αυτόματης Ανάληψης), οι Nightstalker έπαιρναν τη «Θείτσα» από το χέρι για να περάσουν το δρόμο μαζί και πριν το απέναντι πεζοδρόμιο, της το σπάνε σε τρία μέρη και «της το δίνουν να το φάει».

Την εποχή της διάλυσης κάθε κοινωνικού ιστού και συνοχής, ιστορικής και συλλογικής μνήμης μέσα σε ένα συνεχές κλίμα φόβου, απελπισίας ανεργίας και ανέχειας για το συντριπτικό μέρος της κοινωνίας, οι Nightstalker έσφιξαν τα δόντια βγαίνοντας στους δρόμους της χώρας και του εξωτερικού μαζί με την υπόλοιπη Σκηνή, συμμετέχοντας σε φεστιβάλ της Ευρώπης. Παίρνουν μέρος σε μεγάλα αντιφασιστικά – αντιρατσιστικά και πολιτικοποιημένα φεστιβάλ στο εσωτερικό δείχνοντας ότι δεν χαμπαριάζουν από προβοκάτσιες και μαχαιριές. Στην εξέλιξη τους στο μικρό χρονικά εκείνο χθες, μέσα από πολύ δουλειά και ατελείωτους δρόμους, έφτασαν στην κορυφή του Ευρωπαϊκού hard rock ανάμεσα στις σημαντικότερες μπάντες της εποχής μας.

Στις 4 Απριλίου του 2014 οι Nightstalker έκλεισαν 25 χρόνια παρουσίας στην ελληνική Σκηνή και κυκλοφόρησαν το επετειακό "25th Anniversary Live Show". Το DVD περιλαμβάνει το live που έγινε στο Gagarin 205 όπου με το συγκρότημα εμφανιστήκαν επί σκηνής μέλη των The Last Drive, Planet of Zeus, Lord 13, The Darkstar, 1000 Mods.

Το Live εκείνης της Νύχτας σε όλους και όλες τους από τα κάτω.

As Above, So Below 

Naked Fire - Space Matter - Zombie Hour - The Dog That No-one Wanted - Deeper - Forever Stoned - We Belong To The Dead - My Electric Head - Blue Turns To Black

Επιστροφή στις ρίζες και μόνο από το layout του εξωφύλλου. 2016 και οι Nightstalker δεν εφησυχάζουν λεπτό. Με πιο ζεστό ήχο και διαφορετική παραγωγική διαδικασία, γεμάτος ορμητικά riff, μεστός και συμπαγής. Σχεδόν σπάει στα δυο με τη δυναμική και τα ήπια μέρη να ισορροπούν. Ένας γαλαξίας σε τροχιά επαναπροσδιορισμού και αναμόχλευσης σκάβουν και με βαριά και σίγουρα πατήματα ξαναγράφουν εξαιρετική μουσική πατώντας πάνω σε κλασικές αλλά και νεωτερίστηκες φόρμες και συνθέσεις. Λυτρωτικό με πιο αναλογικό τρόπο ηχογράφησης το As Above, So Below έχει πιο ζεστό ήχο σε όλο του το αποτέλεσμα. Είναι συνδυαστικές επιδράσεις παλιών ουσιών, παραδοσιακών και διαχρονικών αξιών απ’ όλη την πορεία τους μέχρι το σήμερα.

Δυναμίτης, το γυμνό “Naked Fire” σφυροκοπάει ανελέητα και χωρίς σταματημό, σε μπάσει αμέσως δυναμική από το πρώτο του χτύπημα. Το διαστημικό strait forward “Space Matter” συνεχίζει στο ίδιο ύφος για το 2^ο single του “Zombie Hour” να καυτηριάζει τα Zombie εκεί έξω που κυκλοφορούν παρασιτικά, παθητικά, αποχαυνωμένα αλλά και επικίνδυνα. Το μαστουρωμένο “Forever Stoned” με απανωτά χτυπήματα στο κεφάλι και το νευρικό αξιακό σύστημα είναι ο τριπαρισμένος ύμνος του δίσκου. Το ενδοσκοπικό αλλά και σαγηνευτικό southern mid-tempo “The Dog That No-one” είναι το 1^ο single και αναμφισβήτητα ο άσσος στο μανίκι του As Above. Είναι το από τα πάνω από όλα, κοφτερό σαν πυρακτωμένη λάμα. Το “Deepper” βυθίζετε στα χαρακώματα για μια ακόμη φορά για το γκρεμισμένο doom space ρυθμικό “We Belong To The Dead”. O δίσκος «τελειώνει» με το νωχελικό και ασήκωτο sabbathικο “Blue Turns To Black” αναβιβάζοντας πυρετούς στους 66,6 ^οC.

Το As Above, So Below είναι ισοσκελισμένο είναι φλογισμένο. Εξόρυξη σε συναισθήματα και καταστάσεις απόγνωσης και απώλειας. Είναι προκλητικό και ύπουλο. Θανατερό κίνητρο για δράση και αντίδραση σένα ακόμη κουβάρι δίχως αρχή και ευτυχώς τέλος. Είναι έμπνευση σε μια ακόμη ανάμειξη λαγνείας και σκληρότητας. Ένα ακτινοβόλο κάτοπτρο πτώσης και άνωσης διαύγειας προς την ατέλεια.

“The Dog That No-one Wanted”, σκυλίσιο αριστούργημα σε κάθε αστικό σκουπίδι.
Από τα μέσα μας σύντροφοι συντρόφισσες, για όλους τους σκυλούς εκεί έξω.
Χάρμα ακοών.
Χάρ(αγ)μα οφθαλμών.

Forget where you came from
Running away from the scene
It makes no difference
Trapped in yourself now
You saw what you had to see
Here's your big chance

But you're so, you're so beautiful
But you're so beautiful
So beautiful to me...

Οι Nightstalker δεν μιλάνε για φαντασιώσεις η οράματα, εκθέτουν μια πραγματικότητα στο όνομα και την ομορφιά της ύπαρξής. Μιας νέας γενιάς, αυτής, της κάθε γενιάς που θέλει ζήσει, να νιώσει, να αλλάξει, να βιώσει, να λατρέψει εκτός των συντηρητικών συμβάσεων, να μισήσει εαυτό και ότι έξω από αυτόν, σε ένα σύστημα που διαμορφώνει συνθήκες εκμετάλλευσης και απομόνωσης, υπερεγώ και ατομικισμό, ανταγωνισμό και υποβάθμιση όλων των αξιών της ανθρώπινης συνεδριακής ύπαρξης. Οι Stalker δίνουν μαθήματα με όλες τις αντιφάσεις τους και τις κόντρες, με προτεραιότητα όμως στη μουσική και τη συνέχεια πως να λειτουργήσει όλο αυτό συλλογικά και σαν σύνολο αδιαίρετο και αναπόσπαστο με κοινούς σκοπούς, ελπίδες, βλέψεις, και διεκδικήσεις, αγώνες μιας εποχής, μιας Σκηνής, μιας κοινωνίας.

“Sex, drugs & Rock n Roll”;. Ανίδεος όποιος μένει στο στερεότυπο της εικόνας, του ύφους ή του τρόπου. Αδαής όποιος υποστηρίζει ότι αυτό εδώ είναι οχλαγωγία ή παρακμή. Επιφανειακός, μιας διανοουμενίστικης απαξίωσης και στέρφας υποκρισίας απέναντι στα ίδια του τα σπλάχνα και το συναίσθημα, αντιπαραβαλλόμενος και σε δεύτερο επίπεδο, με τη ίδια του την αντίφαση, υποκριτής και φοβισμένος απέναντι στην πιο καθάρεια μορφή του ασυνείδητου. Την επιθυμία. Η προσέγγιση ή η όποια ανάλυση, αποδόμηση ή ακόμη και ερμηνεία θα πρέπει να προσπαθεί να λάβει υπόψη της τα ερεθίσματα και τις επιρροές. Το χρόνο και τον τόπο. Την ανάγκη στην εκάστοτε συγκυρία. Να ψάξει τους αισθητικούς, μοναδικούς, ατομικούς ή συλλογικούς παράγοντες στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και έξω από αυτό όπου παίρνει σάρκα και οστά το εκάστοτε έργο τέχνης, καθώς και όσες περισσότερες προσλαμβάνουσες, το δομούν και συμβάλουν καταλυτικά στην εξέλιξη του, δίνοντας του την ολοκλήρωση, την αξία, δίνοντας του λόγο αληθινής ύπαρξης. Αποστασιοποιημένος από το καθεαυτό δημιούργημα αλλά και τον εκάστοτε μουσικό ή καλλιτέχνη που το έφτιαξε, το έχτισε ή το γκρέμισε, όλη αυτή η παρωχημένη έννοια ακόμη και στην πιο σεξιστική ή παρακμιακή της μορφή, υπακούει σε μια πρωταρχική λειτουργία του σώματος και του μυαλού, τη διέγερση των αισθήσεων και την κάλυψης μιας από τις βασικότερες ανάγκες μας, εκείνης του συναισθήματος και ελεύθερου ή ομού έρωτα. Στην απότομη αύξηση των παλμών, την αδρεναλίνη που αρχίζει να ρέει σε κάθε ερέθισμα για το άλλο σώμα. Στην ανατριχίλα. Στη διαστολή των κορών κάτω και μετά από καμπόσα ποτήρια Jack Daniels αναμεμιγμένο με καπνό, όλοι εκείνοι οι μουσικοί και καλλιτέχνες σεβόμενοι το έργο και τον εαυτό τους σε κάθε δουλειά ή εμφάνιση και με διαφορετικό τρόπο που ο καθένας τους αποτιμά την αξία και τη σημασία του, αποδίδουν με τον τρόπου που επιλέγουν να εκφράσουν και να λυτρώσουν το μυστικό αίσθημα της ένωσης με την ισότιμη όμως hard rock άποψη - πολιτική ιδεολογία και κινηματικά κατοχυρωμένη από διαχρονικούς αγώνες - έννοια της ισότητας των φύλλων της και της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Απλά συντρόφισσα/οι και στα πλαίσια μιας performance ή ακόμη και κάποιου ρόλου που δεν έχει σχέση με το καθεαυτό υποκείμενο που είναι το έργο, το stoner rock φτιάχτηκε από ροκάδες όπου όσο «τεμπέληδες» και «ατημέλητοι» ή κάπως «βάρβαροι» και «άγαρμποι» ή «ξηλοκόποι» έστω και λίγο «καλά παιδιά» και αν είναι… ή μοιάζουν να είναι… ή κάποιοι θα θέλανε να είναι… πρώτα δεν επιλέγουν το political correct των πραγμάτων, αλλά το να μην καταντήσουν πατριάρχες υποκριτές, οικογενειοκρατες της σήψης της μικροαστής καπιταλιστικής αλητείας των μπουζουκιών, των BMW, και της μιζέριας των καιρών στη μουσική, την πολιτική και την κοινωνία.
   

Η τέχνη και η μουσική δεν είναι αληθινή, δεν είναι πραγματική αν δεν εντάσσει τον κόσμο κάπου και καθώς ο  κόσμος και η ύπαρξη δικαιώνονται αιώνια σαν φαινόμενο αισθητικής¹⁶, αυτή η μουσική δεν μπορεί παρά να έχει το δικό της χορό και μοναδικό τόπο στην ιστορία. Μια ιστορία εξτατικής ύπαρξης στην αγάπη και την θέληση για ζωή και ελευθερία μέχρι το μεδούλι. Την ομορφιά της σκοτεινής πλευρά της και της έκφρασής της μέσω της τέχνης. Την επικίνδυνη μορφή της, λάγνα, παραμορφωμένη και μέσα από διαθλαστικά κάτοπτρα η φίλτρα, να αναγεννάτε συνεχώς σε όλο της το μεγαλείο και την υπεροχή με βιωματικό τρόπο. Οι Nightstalker είναι κάτι από αυτό. Καθαρίζουν μάχες, ξεριζώνουν γλώσσες και ισοπεδώνουν την κριτική με το έργο τους. Κόντρα σε ότι προσπάθησε να τους τραβήξει κάτω και στη λάσπη, στέκουν από ψηλά για να γελάσουν καθώς χωρίς φθορά ή αλλοίωση των κεντρικών στοιχείων και του βασικού πυρήνα ανάγκης τους για έκφραση ουσίας και πραγματικότητας, αισθητικής και δυναμικής μορφής της μουσικής, μεταμόρφωσαν την αλήθεια του είδους τους σε τέχνη, φτύνοντας αδυναμίες και φιλοδοξίες στην επιφάνεια. Είναι η ίδια η λάσπη ενσωματωμένη σε ένα μεταλλαγμένο εξελικτικό DNA. Ένα σώμα γερόλυκου όπου όσες μαχαιριές και αν φάει, σφίγγει τα δόντια για το σκοπό του και μεταμορφώνετε στο ίδιο το κτήνος. Στο τέλος δαγκώνει και κόβει με τους κυνόδοντες κομμάτια σαπίλας και ανταγωνισμού. Ακονίζει, μασάει 30 χρόνια στους κόπτες του το αντίπαλο σύστημα και το κάνει άσχημα. Δημιουργεί πραγματική μουσική, αληθινή τέχνη, πραγματώνει ουτοπία. Ένα κάτοπτρο μιας αντανάκλασης σένα αθάνατο επέκεινα. Ένα μαστουρωμένο πείραμα στην αρχή του. Ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα στην ανάπτυξή του. Ένα θανατερό κίνητρο σε μια συνεχή πορεία αναζήτησης έκφρασης πολιτισμού πραγματικότητας και ελευθερίας. Ένα θεριό που σήκωσε στις πλάτες του την ελληνική stoner Σκηνή και την ανέβασε παρά-και από-πάνω.
Σε μια φράση... «Όποιος ζει μες τα σκατά, δεν ξέρει ότι υπάρχει αέρας από πάνω».

Αυτοί είναι οι Nightstalker.
“Triger Happy”. Αυτό είναι για το USE.
 

Πηγές:

1] 2] Τζοναθαν Νιλ, Βιετνάμ. Ο αμερικανικός πόλεμος. 1960 – 1975. / Εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο / 1^η έκδοση 2000, σσ. 76-78. Μετάφραση: Μαριάνθη Γκαβεϊσέ, Νίκος Λούντος, Χαρίτα Μήνη, Μαριάνθη Μυστακίδου. 

3] Μανώλης Νταλούκας, Ιστορία της νεανικής κουλτούρας από τη γενιά του Χάους μέχρι τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου / Εκδόσεις Άγκυρα / Πρώτη έκδοση 2012 / www.freedomgreece.blogspot.com

4] Κρις Χάρμαν, Λαική Ιστορία του Κόσμου, Από την εποχή του λίθου έως και τη νέα χιλιετία. / Εκδόσεις Τόπος / Πρώτη έκδοση 2012, σσ. 582 – 583. Μετάφραση: Ελένη Αστερίου.

5]  Μαρκ Μάουζερ, Σκοτεινή Ήπειρος - Ο Ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας. / Εκδόσεις Αλεξάνδρεια / Πρώτη έκδοση 2001 / σσ. 314 - 315 . Μετάφραση Κώστας Κουρεμένος

6] 10] 15] Eξάρχεια: Χρόνια πολιορκία, «αρετή» και αστυνομική βία. Φεβρουαρίου 2017 / www.lefterianews.wordpress.com

7] 8] 9]  Η ιστορία του ελληνικού rock - Η εποχή της αθωότητας (1962-1970) / www.historiatouellhnikourock.blogspot.com

11] Μαρκ Μάουζερ, Σκοτεινή Ήπειρος - Ο Ευρωπαϊκός εικοστός αιώνας. / Εκδόσεις Αλεξάνδρεια / Πρώτη έκδοση 2001 / σσ. 322 - 323. Μετάφραση: Κώστας Κουρεμένος

12] Κρις Χάρμαν, Λαική Ιστορία του Κόσμου, Από την εποχή του λίθου έως και τη νέα χιλιετία. / Εκδόσεις Τόπος / Πρώτη έκδοση 2012, σσ. 604 – 605. Μετάφραση: Ελένη Αστερίου.

13] Κρις Χάρμαν, Λαική Ιστορία του Κόσμου, Από την εποχή του λίθου έως και τη νέα χιλιετία. / Εκδόσεις Τόπος / Πρώτη έκδοση 2012, σσ. 592 - 593 Μετάφραση: Ελένη Αστερίου.

14] Nightstalker: Eίμαστε σοβαροί σαν καρδιακή προσβολή και όχι σοβαροφανείς. Απρίλιος 2012 / Συνέντευξη στον Χρήστο Κατσίμπα / www.rockinathens.gr

16] Φρίντριχ Νίτσε, Η Γέννηση της Τραγωδίας. / Εκδοτική Θεσσαλονίκης / Πρώτη έκδοση: Η Γέννηση της Τραγωδίας από το πνεύμα της μουσικής 1872, σσ. 56-57.  Μετάφραση: Ζήσης Σαρίκας.

Metal Hamer, rocking.gr, rockinathens.gr, Wikipedia.

Nightstalker.gr