Organizata Politike

Ο εκρηκτικός μηχανισμός που τοποθετήθηκε στο αυτοκίνητο του ανθρακωρύχου και κορυφαίου συνδικαλιστή Έλτον Ντεμπρέσι αργά το βράδυ, αποτελεί δυσοίωνο γεγονός για τη δημοκρατία και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στην Αλβανία.

Ο Έλτον Ντεμπρέσι, ο συνδικαλιστής μεταλλωρύχος που έθεσε και ανεξάρτητη υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές της Αλβανίας για να αναδείξει τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης στη γειτονική χώρα, δέχτηκε δολοφονική επίθεση με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στο αυτοκίνητο του. Τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής 27/8 ο μηχανισμός εξερράγη διαλύοντας το αυτοκίνητο του, ευτυχώς σε μια στιγμή που ήταν παρκαρισμένο έξω από το σπίτι του σε χωριό της κεντρικής Αλβανίας. Η δημιουργία σωματείου στο μεγάλο ορυχείο χρωμίου στην Μπουλκίζα ήταν μια από τις σημαντικότερες στιγμές στον αγώνα που δίνει η εργατική τάξη στην Αλβανία

Ρόζα Λούξεμπουργκ

Στις 4 Αυγούστου 1914, η επίσημη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, και μαζί της η Διεθνής, κατέρρευσαν παταγωδώς. Όλα όσα, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων πενήντα ετών, είχαμε διακηρύξει στο λαό, όσα είχαμε διακηρύξει ως ιερές αρχές μας, όσα είχαμε διακηρύξει αμέτρητες φορές σε ομιλίες, σε φυλλάδια, σε εφημερίδες, σε προκηρύξεις – όλα αυτά αποδείχτηκαν με μιας κενές φράσεις... Σε άλλες χώρες, ο σοσιαλισμός έχει καταρρεύσει περισσότερο ή λιγότερο βαθιά και η περήφανη παλιά κραυγή, «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!» έχει μετατραπεί στα πεδία των μαχών στην εντολή: «Προλετάριοι όλων των χωρών, κόψτε ο ένας το λαιμό του άλλου!».

Κώστας Παλούκης

Την 1η Αυγούστου 1931, 90 χρόνια ακριβώς πριν, ο Μιχάλης Μπεζεντάκος σκότωσε τον αστυφύλακα Γεώργιο Γυφτοδημόπουλο. Η Αστυνομία Πόλεων μόλις είχε διαλύσει την απόπειρα αντιπολεμικής συγκέντρωσης κομμουνιστών για την επέτειο της κήρυξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και είχε συλλάβει τον Κώστα Σαρίκα. Ο Γυφτοδημόπουλος ανέλαβε να τον μεταφέρει μόνος του από την περιοχή πίσω από καπνεργοστάσιο Παπαστράτος στην Δραπετσώνα στο αστυνομικό τμήμα Ταμπουρίων. Ο Μπεζεντάκος μαζί με τον Αβραάμ Δερβίσογλου και τον Μόσχο Δουλγέρη τους ακολούθησαν. [Αναδημοσίευση από Marginalia]

Jonathan Neale

Σε κάθε χώρα της Ευρώπης οι πλειοψηφίες στις δημοσκοπήσεις τάσσονται κατά της συμμετοχής στον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Ωστόσο, τα μέσα ενημέρωσης εξακολουθούν να τον παρουσιάζουν ως έναν καλό πόλεμο. Το Ιράκ, παραδέχονται τώρα, ήταν ένα έγκλημα ή μια αδικία ή ίσως απλώς ένα λάθος. Αλλά το Αφγανιστάν είναι ένας πόλεμος εναντίον τρομοκρατών, μας λένε, εναντίον φανατικών, τζιχαντιστών, σεξιστών, αγρίων, εναντίον ανθρώπων που δεν είναι «μοντέρνοι» και γι’ αυτό τους αξίζει να πεθάνουν.

Jonathan Neale

Πριν από σαράντα χρόνια, στις 28 Απριλίου 1978, οι κομμουνιστές έκαναν επανάσταση στο Αφγανιστάν. Ο φίλος μου Ταχίρ Αλεμί ήταν ένας από αυτούς. Ήταν ένας καλός άνθρωπος, καλοσυνάτος και ευγενικός, και ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.

Nancy Lindisfarne

Jonathan Neale

Πολλές ανοησίες για το Αφγανιστάν γράφονται στη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι περισσότερες από αυτές τις ανοησίες αποκρύπτουν μια σειρά από σημαντικές αλήθειες. Πρώτον, οι Ταλιμπάν νίκησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεύτερον, οι Ταλιμπάν νίκησαν επειδή έχουν μεγαλύτερη λαϊκή υποστήριξη. Τρίτον, αυτό δεν συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι Αφγανοί αγαπούν τους Ταλιμπάν. Είναι επειδή η αμερικανική κατοχή ήταν αφόρητα σκληρή και διεφθαρμένη. Τέταρτον, ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει επίσης ηττηθεί πολιτικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πλειοψηφία των Αμερικανών είναι πλέον υπέρ της απόσυρσης από το Αφγανιστάν και κατά οποιουδήποτε άλλου πολέμου στο εξωτερικό.

Νίκος Λούντος

Η κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν στις 15 Αυγούστου δεν είναι απλή ήττα. Είναι ο μεγαλύτερος εξευτελισμός της αμερικάνικης πολεμικής μηχανής, μετά από 20 χρόνια πολέμου και κατοχής. Στις αρχές Ιούλη, ο Μπάιντεν είχε κάνει δηλώσεις ότι κανείς δεν πρέπει να ανησυχεί από την αποχώρηση του αμερικάνικου στρατού, διότι αφήνει πίσω του έναν εκπαιδευμένο αφγανικό στρατό 300 χιλιάδων αντρών που δεν θα ηττηθούν από τους Ταλιμπάν. [Αναδημοσίευση από Εργατική Αλληλεγγύη]

Εντιτόριαλ του Salvage

Τα πογκρόμ του Μαΐου που ξεκίνησαν από το Σέιχ Τζάρραχ, την παλαιστινιακή γειτονιά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, δεν ήταν απλώς έργο «εξτρεμιστών». Με ισραηλινούς όρους, δεν ήταν ιδιαίτερα ακραία. Ο καχανιστικός όχλος φώναζε «Θάνατος στους Άραβες», αλλά δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα εκφραζόταν ένα γενοκτονικό συναίσθημα στην ισραηλινή πολιτική. Το 2008, ήταν ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας Μάταν Βιλνάι, που εκπροσωπούσε τους Εργατικούς στην Κνέσετ, αυτός ο οποίος απείλησε τους Παλαιστίνιους με «ολοκαύτωμα». Το 2014, ο αντιπρόεδρος της Κνεσέτ, Μοσέ Φάιγκλιν, ο οποίος ήταν μέλος του Λικούντ, ζήτησε την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας. Την ίδια χρονιά, η Αγιελέτ Σακέντ, η οποία διορίστηκε υπουργός Δικαιοσύνης τον επόμενο χρόνο, καλούσε να εξοντωθούν τα παιδιά της Γάζας, τα οποία αποκάλεσε «φίδια», και οι μητέρες τους. Στην ισραηλινή Αριστερά, η ίδια βίαιη παρόρμηση επιρρίπτεται στα θύματά της για να διατηρηθεί καθαρή η συνείδηση των εποίκων. Ήταν η φεμινίστρια ήρωας του σοσιαλιστικού σιωνισμού, Γκόλντα Μέιρ, που κατηγορούσε τους Παλαιστίνιους επειδή «μας αναγκάζουν να σκοτώνουμε τα παιδιά τους».