Το παρακάτω κείμενο αποτελεί υποκειμενική άποψη μιας ιστορικής καταγραφής σαν προϊόν πειραματισμού με κριτήρια αισθητικής και ιδεολογίας, εκφράζοντας προσωπικές απόψεις για την τέχνη και τη μουσική, σε μια διαλεκτική σχέση με την πολιτική, την κοινωνική και την ιστορική συγκυρία, στα πλαίσια του καπιταλισμού και του συστήματος.

Ανοίγοντας έναν κύκλο Avant Guard συγκροτημάτων όπως οι Tool, οι System of a Down, οι Mastodon, ή ακόμη και οι Slipknot, θα προσπαθήσω να κατέβουμε σε πιο prog rock ατμόσφαιρες με τους A Perfect Circle καθώς μάλλον ήρθε η ώρα για να κλίσει. Αν μιλήσουμε όμως για “κύκλους” και για Avant Guard δεν μπορούμε να αναφερθούμε στον όρο μόνο στο κομμάτι της τέχνης αλλά και στο ευρύτερο πλαίσιο κοινωνικοπολιτικών προϋποθέσεων και επιλογών που έχουν άμεση σχέση με το χρόνο και την ιστορική, επιστημονική, πολιτική και την πολιτιστική συγκυρία που εκδηλώνονται και παίρνουν συγκεκριμένη μορφή. Είναι εκείνοι που επινοούν νέες πρωτοποριακές ιδέες σε κάθε επίπεδο αλλά ιδιαίτερα στην τέχνη.

Μια ομάδα διανοουμένων που αμφισβητούν την ιδεολογική ή καλλιτεχνική ορθοδοξία. Είναι η τάση για την εφαρμογή διανοητικών ή καλλιτεχνικών πειραματισμών ενώ σε πολιτικό επίπεδο η τάση αμφισβήτησης της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης από το νεολαιίστικο κίνημα¹. Avant Guard είναι η εμπροσθοφυλακή και εκείνοι που έχουν τη σωστή πληροφόρηση και προηγούνται διερευνητικά για να καλλιεργούν και να προετοιμάσουν το έδαφος, ώστε να το κερδίσουν και να το καθιερώσουν οι ομάδες που ακολουθούν και που εξίσου αγωνίζονται και μάχονται για ριζοσπαστικές κοινωνικές μεταβολές. Είναι στρατιωτικός όρος που χρησιμοποιείτε τόσο στην πολιτική όσο και στον πολιτισμό. Η εμφάνιση μιας αβανγκάρντ σε έναν συγκεκριμένο χώρο, προϋποθέτει πολλές χρονικά οριοθετημένες επιλογές: βαδίζουμε από το παλιό στο καινούριο ακόμη και όταν αυτό σημαίνει μια “επιστροφή” και μια “προέλευση”, σε έναν αναστοχασμό των λύσεων του παρελθόντος που τροφοδοτούν τις αναζητήσεις του μέλλοντος. Εδώ η τάξη αμφισβητείται από τις ανατρεπτικές δυνάμεις που ωθούν προς τα εμπρός, προς την καινοτομία². Σε επίπεδο τέχνης τώρα και μέσα από το διπλό της χαρακτήρα δηλαδή τον αυτόνομο αλλά και εκείνο του κοινωνικού δεδομένου, τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, λειτουργούν χωρίς κανόνες και επεκτείνοντας συνεχώς τα όρια που θέτει ο μέσος όρος και πολλές φορές, μέρος και της πρωτοπορίας. Λειτουργούν υπερβατικά και πειραματικά  θέτοντας οι ίδιοι τους εαυτούς τους και το έργο τους, σε έκθεση αλλά και κίνδυνο, λόγο της τάσης τους για ανατροπή και καινοτομία. Τα όρια δημιουργίας που ιχνηλατούν, η διερεύνηση τους, η μελέτη και η καταγραφή. Η νέα πορεία, η σύλληψη της. Η δομή και η προετοιμασία για μια εξέγερση προϋποθέτει και τη σύγκρουση με την αντικειμενικότητα, την ασφάλεια, τον μέσο όρο, το αναχρονιστικό και την αντιδραστικότητα. Κάποια από όλα αυτά τα στοιχεία και χαρακτηριστικά φέρνουν τα παραπάνω ονόματα στην κορυφή της αλυσίδας, αφού λειτουργούν σαν φάροι καινοτομίας, διαφοροποίησης και προοπτικής.

Οι A Perfect Circle προέκυψαν στα τέλη των 90’s από την σύμπραξη του κιθαρίστα Billy Howerdel και του τραγουδιστή των Tool, Maynard James Keenan. Αν και δεν είναι από τα τρανταχτότερα του χώρου, παραμένουν σχεδόν στο underground παρά τα mainstream στοιχεία που ενσωματώνουν, καταφέρνοντας όμως να περάσουν πολλούς νεοτερισμούς και εξελικτικές μορφοποιήσεις στο νεότερο prog rock, φέρνουν όλες τις επιρροές τους από το μεταλικο Grunge των Alice in Chains μέχρι το νεότερο metal των 90’s ή το κλασικό progressive και hard rock των 70’s. Το όνομά A Perfect Circle, σήμαινε “Ένας Τέλειος Κύκλος” ενώ απεικονίζετε στο λογότυπο τους με 2 ημικύκλια, τα οποία στη συνέχειά τους εφάπτονται σχηματίζοντας 2 “τέλειους” κύκλους (Σύμβολο του ουρανού πλανήτη - τιτάνα, για τις ανατολίτικες θρησκείες και φιλοσοφίες) ο ένας να εφάπτεται με τον άλλο και σαν σύγκρουση, σαν σύζευξη στη χρονική συγκυρία που χρειάστηκαν οι 2 καλλιτέχνες για να συνεργαστούν. Η σχετικά μικρή δισκογραφία τους, αριθμεί 4 studio άλμπουμ και έχει αποφέρει τουλάχιστον 10-15 κομμάτια πραγματικά διαμάντια για το σύγχρονο rock. Λόγο όμως του μεγάλου χρονικά κενού μέχρι την κυκλοφορία του “Eat The Elephant” το 2018, έχοντας μεσολαβήσει 15 χρόνια από την τελευταία τους δουλειά (και σαν αδυναμία του γράφοντα στους συγκεκριμένους τύπους, λόγο Tool συνδέοντας και τα κείμενά τους), για να μπορέσω να αποφύγω τον ετεροχρονισμό των πρώτων δίσκων και σε μια προσπάθεια αποτύπωσης και ενσωμάτωσης της συνολικής τους δουλειάς στο σήμερα, δανειστικά πειραματικά και αποσπασματικά, όρους, έρευνα και μελέτη της “τραγωδίας”, προσπαθώντας έτσι να ανεπτύχθη μια διαλεκτική σχέση με το έργο των A Perfect Circle και την πολιτική κατάσταση, καθώς είναι αναπόσπαστο και αδιαίρετο σημείο σύγκλησής, αποκωδικοποίησης και έκφρασης. Ορμώμενος πάντα από την θεματολογία, την εμπειρική κατάσταση, την προσέγγιση και την οπτική, την διερεύνηση και φυσικά την αισθητική της μουσικής τους, παρά το χρόνο που μπορεί να έχει περάσει από πάνω μας στο τέλος, το έργο τους είναι εκείνο που θα φωτίσει αυτές τις σκιές. Είναι αυτό που σε κατεβάζει σε στρώματα και επίπεδα όπου τίποτε δεν είναι “τέλειο”, πόσο μάλλον ένας κύκλος. Ένας κύκλος ζωή, μιας ιστορίας, μιας κατάστασης. Ένας κύκλος επανάληψης, μιας φάρσας, μιας θεωρίας. Μιας πορείας, μιας πολιτείας, μιας τραγωδίας.

Από εδώ, πίσω στην αρχή τους και στο σήμερα, οι A Perfect Circle ξεκίνησαν σε μια εξαιρετικά σημαντική συγκυρία για την ανασύνταξη του τότε Αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ακόμη και πριν τις επιθέσεις στο World Trade Centre την 11^ης Σεπτεμβρίου του 2001, οι ΗΠΑ έψαχναν να επινοήσουν μια “αντι-τρομοκρατική” ρητορική προσαρμοσμένη στη μεταψυχροπολεμική εποχή. Έχοντας χάσει, με τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την αποσύνθεση του υποτιθέμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου, τον καλύτερο εχθρό και άλλοθί τους, χρειάζονταν για την “Αυτοκρατορία τους του Καλού”, ένα νέο διπλό μπαμπούλα, μια εκσυγχρονισμένη ενσάρκωση του απόλυτου Κακού, που θα δικαιολογούσε την αναζωπύρωση της κούρσας των εξοπλισμών και τις σταυροφορίες της νέας αυτοκρατορικής τάξης πραγμάτων³. Η κατάσταση αυτή αντανακλώνταν σε μεγάλο βαθμό καταστολής στο εσωτερικό τους και ενάντια σε κάθε κίνημα, προοδευτικά κομμάτια της εργατικής τάξης, κοινωνικές και φυλετικές κατηγορίες, τα οποία προσπάθησαν να αντιταχθούν στη νέα τάξη πραγμάτων που ήθελαν να επιβάλουν, η διεφθαρμένη ελίτ, το πολίτικο κατεστημένο και η πολεμική τους μηχανή. Η προπαγάνδα από τα αστικά μέσα και ο εκφοβισμός όχι μόνο της αμερικανικής κοινωνίας αλλά και των μεγάλων συμμάχων τους στο δυτικό και αραβικό κόσμο, ΕΕ – Ισραήλ – Σαουδική Αραβία, ήταν ένα από τα Μέσα ώστε να ξεκινήσουν νέοαποικιακές εισβολές ανά τον κόσμο κάτω από τον κίνδυνο του απροσδιόριστου εχθρού. Η κρατική βία πήρε μορφή νομιμοποίησης και νομιμότητας, επιβάλλοντας την τάξη και την ηθική, σε μια μετάβαση στην εποχή “εκτάκτου ανάγκης” στο εσωτερικό και κάτω από τις επιταγές του έθνους και των νεοφιλελευθέρων πολιτικών του, αλλά και του αναδυόμενου “αμερικανικού ιμπεριαλιστικού ονείρου” στο εξωτερικό. Μεγάλα αντιδραστικά κομμάτια εργατικής, μικροαστικής και μικρομεσαίας τάξης όπου αποτελεί την πλειοψηφία της κοινωνίας των ΗΠΑ και φυσικά όλο το δεξιό και ακροδεξιό μπλοκ ήταν τα πρώτα που υιοθέτησαν και συνέβαλαν καθοριστικά στην τροπή της ιστορίας, ανταποκρινόμενα στα εθνικιστικά και πολεμικά σχέδια της τότε κυβέρνησης George W. Bush για ιμπεριαλιστική κυριαρχία.

Το “καλιφορνέζικο όνειρο” από την άλλη πολύ μακριά από τον πόλεμο, προσπαθεί να απομονώσει οτιδήποτε στοιχειοθετεί πολιτικό, πνευματικό ή καλλιτεχνικό αντίλογο στην υστερία που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα και σταθμά της κοινωνίας. οι A Perfect Circle χωρίς να εκφράζουν ξεκάθαρα την ταξική σύγκρουση και πάλη και καθώς επηρεασμένοι και από σουρεαλιστικά κινήματα της πρωτοποριακά, έχουν στοιχεία μιας διαλογιστικής στάσης σε “επαναστατική” αντιπολίτευση με την αστική τάξη, η οποία βρίσκετε απέναντι σε οποιαδήποτε εκδήλωση ριζοσπαστικής πνευματικής ελευθερίας⁴. Η συγκεκριμένη συγκυρία και το πρώτο σοκ, τους έφερε με τον 2^ο δίσκο τους Thirteenth Step του 2003, να επαναπροσδιορίζουν μέρος της θεματολογία τους και να λειτουργούν πιο πολιτικοποιημένα με περισσότερα κομμάτια διαμαρτυρίας αλλά και σε κεκαλυμμένα ευρύτερα επίπεδα αφύπνισης, κρατώντας τα βασικά χαρακτηριστικά του ύφους της μουσικής που θέλουν να φτιάξουν.

Πολιτικά, ατομικά και φυλετικά δικαιώματα, δημοκρατικές ελευθερίες, κοινωνική δικαιοσύνη, κατασταλτικοί μηχανισμοί και ναρκωτικά. Προσφυγιά και κλιματική αλλαγή. Ο συνεχής οικονομικός πόλεμος ο συντηρητισμός της μικροαστικής και μικρομεσαίας τάξης, μέχρι την προτεσταντική εκκλησία ή τους φονταμενταλιστές Ευαγγελιστές και κάθε φύσης ακροδεξιούς πατριάρχες. Ο ρόλος της γυναίκας στη σύγχρονη πατριαρχική οικογένεια και καπιταλιστική κοινωνία, με τη στρεβλότητα και όλα τα στερεότυπα που επιβάλει. Η υπόσταση της γυναίκας, της φύσης της και της θέσης της, η καταπίεση που υφίσταται, η εξύμνησή της σε επίπεδο ισότητας και ισοτιμίας αλλά και ίσως κάτι το υπερβατικό, ενάντια στο σεξισμό, την υποτίμηση και την υποβάθμιση που δέχεται από τους συντηρητικούς μηχανισμούς, την εκκλησία και την θεολογία. Μιλάνε για  διάβρωση, για κρίση αξιών μέσα στο σύστημα, την δομική κρίση του καπιταλισμού, τον πόλεμο και το τέλος του μαζί με την πυρηνική οικογένεια. Στηλιτεύουν τα ελεγχόμενα Μέσα προπαγάνδας και ύπνωσης της κοινωνίας, που εκπληρώνουν τα τεράστια κεφαλαιακά συμφέροντα των από πάνω καπιταλιστών. Την υποκρισία, τη διαφθορά, τη σκληρότητα, την πλαστικότητα και τον φανατισμό, που επιβάλει η αμερικανική άρχουσα τάξη με τις πολεμικές αντιδραστικές της επεμβάσεις και την καταστολή, τον εκφοβισμό ή τον αποπροσανατολισμό και την αφομοίωση που επιφέρει στο εσωτερικό των κοινωνικών στρωμάτων των ΗΠΑ.

Για να περάσουμε στο σκέλος της μουσική τους τώρα αν και στα σημεία έχει κάποια κοινά στοιχεία με τους Tool, η πραγματική τους δυναμική και η όποια καθιέρωση έχει να κάνει κυρίως με την διαφορετικότητά τους. Η προσέγγιση, η σύγκληση, η όλη διαδικασία παραγωγής, αισθητικής και δημιουργίας, κατασκεύασαν ένα ξεχωριστό, ένα ολοκληρωμένο αυτόνομο, ετερόκλητο αποτέλεσμα ήχου και έκφρασης που αρχικά ξένισε αλλά εντυπωσίασε τους πάντες με το απελευθερωμένο συναίσθημα και τον λυρισμός του. Είναι η πιο “ευαίσθητη σκοτεινή” μας πλευρά. Καθόλα, μη ρομαντικοί με την “βαρετή” επιφανειακή έννοια μιας ατελέσφορης αδρανούς μελαγχολίας, είναι κρεουργημένες ψυχές, ανάπηρες οδύνες, επαναστατικές μεταστάσεις. Δεν μιλάνε με τους “ποιητές του φωτός”, δεν απαντάνε σε καταθλιπτικούς εγωμανείς, ιδιότροπους και απογοητευμένους. Δεν περιμένουν “Τα χρόνια της Χολέρας” να έρθουν, είναι "Μαύρα φεγγάρια" που πάνω απ’ όλα παράγουν δράση και διάδραση, αποβαλόντας το όποιο ρομαντικό κατακάθι και σύμπλεγμα καταναγκασμού, ασφάλειας και σιγουριάς. Ο κυρίως υπεύθυνος για την μορφή αυτή των A Perfect Circle είναι ο Maynard James Keenan, με τα βασικά στοιχεία του πυρήνα – καλλιτέχνη, να εναποθέτονται και να μεταλλάσσονται εδώ, φέρνοντας στην επιφάνεια εκφάνσεις, ιδέες και αδιέξοδα που δεν μπορούσε να εκφράσει στους Tool. Η οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στα δυο συγκροτήματα για όποιον την επιχειρήσει μόνο σε άστοχα, επιπόλαια και επιφανειακά συμπεράσματα θα βγάλει. Ο διαχωρισμός είναι απαραίτητος σαν άλλος εαυτός, σύγχρονος και σαν σύνολο ή μέγεθος, δεν το αγγίζεις ούτε κατά διάνοια, αφήνοντας τους A Perfect Circle, διαχωρισμένους από το μεγαθήριο που ονομάζεται Tool και πάντα στη σκιά του.  

Ονειρικοί και αρχετυπικοί. Σάτυροι, γεμάτοι όψεις θανάτου και απώλειας είτε σε μεταφορικό κυρίως όμως σε πραγματικό επίπεδο. Σήψη και ήττα, απληστία, η καθημερινή αναμέτρηση με την εσχατιά του εαυτού αλλά κυρίως του κόσμου έξω από αυτόν. Σκοτεινοί, όσο ενδοσκοπικοί και μελωδικοί, αποτυπώνουν το δημιουργικό στοιχείο του έργου τους ισορροπώντας σε μια διάταξη λιγότερο φωτός και περισσότερο σκοταδιού ανοίγοντας τη ψαλίδα συναισθημάτων και οργής, πλαισιώνοντάς το με θεατρικότητα χωρίς γραφικότητες ή μελοδραματισμούς. Αν η κάθε μορφή τέχνης μπορεί να ερμηνευθεί μόνο βάση νόμου κίνησής της⁵, στους A Perfect Circle υπάρχει αυτή η δαιμονιακή συνεχής ροή, ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ανάμεσα στην ύπαρξη και το κενό. Στο υπαρκτό, το συμβολικό και το φαντασιακό. Ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Την αντίδραση των από κάτω και τη συλλογική οργάνωση. Την μνήμη και την συνείδηση. Μεταλλάσετε, παίρνει μορφή, ιδεολογία και εικόνα, μετατρέπετε σε βίωμα, σε επιλογή, σε αντίσταση, σε μετατόπιση. Είναι "Νοτιάδες" είναι "Νυχτιές". Είναι Οπτασίες ποιητών, τροπάρια φονιάδων. Είναι μια εναντίωση στην κατεστημένη τάξη. Είναι φαντάσματα με μια ίσως ανθρώπινη πλευρά. Αποκωδικοποιούν την αλήθεια της πραγματικότητας της ύπαρξης μέσω της ποιητικής ψευδαίσθησης⁶. Στην απανθρωπιά τους, στην αποστασιοποίηση τους, αποστρέφονται την κατανόηση και την ασημαντότητα του εγώ, την αρετή, το άριστο και πλαστικό, τις βασικές αξίες του νεοφιλελευθερισμού, της αστικής παιδιάς και του μικροαστικού αμερικανικού ονείρου. Ενσωματώνους σε όλη τους τη δυναμική, τη σαπίλα, την υποκρίσια, το δόλο, την εξουσία. Φυλτράρουν και αποκωδικοποιούν το μίσος. Το μεταμορφώνουν και το διαθλούν σε τέχνη. Διαφθείρουν στο δαιμονιακό τους παραλήρημα, αλλοιώνουν, το(ν) πάνε ακόμη παρακάτω ώστε να το(ν) ελευθερώσουν, να το(ν) ισοπεδώνουν. Δεν είναι παρηγορητικοί, δεν επουλώνουν πληγές, τις ξύνουν σε ενδότερο επίπεδο μέχρι το μεδούλι. Δεν είναι επιδερμικοί, επιφανειακοί, για το είδους τους, αυτό δεν τους αγγίζει. Επικεντρώνουν μανιακοί σε συμπλέγματα κινήτρων και ψυχολογικών τάσεων για μια εμβάθυνση, διερεύνηση, την καταγραφή και στο τέλος τη λύτρωση ή τη συντριβή των εσώτερων φόβων και των συναισθημάτων, των επιθυμιών, της ανάγκη μας για συνείδηση και τον “άλλο”, της ανάγκης για κάλυψη και κυρίως ανατροπή. Τυμβωρύχοι. Ένας επιθανάτιος ρόγχος όχι βιαίως σαν σοκ, αλλά σαν ονειρική κατάσταση μιας εξωσωματικής ασυνείδητης εμπειρίας. Είναι σκιές στα τοιχώματα σπηλιάς, αυτό που τους αλλοιώνει ή τους μεγαλώνει, είναι το φως που διασπά την πυκνότητα του σκοταδιού ανάλογα τη δύναμη της φωτιάς και όχι η ίδια η σπηλιά που λειτουργεί σαν το πεδίο του κοινού μας ψυχικού και συναισθηματικού κατάβαθου, του ονειρικού, του οραματικού, του εφιαλτικού μας υπόβαθρου. Μια συνάθροιση γύρω από τη φλόγα όπου αφήνει τον καθένα να αναγνωρίσει ή να αναγνώσει και να νοιώσει τις αντανακλάσεις σαν σκιές στα τοιχώματα του δικού του ασυνειδήτου-συνειδητού θεάτρου. Ένα αισθητικό φαινόμενο που δικαιώνει αιώνια τον κόσμο και την ύπαρξη⁷.

Είρωνες και αντιεμπορικοί, διφορούμενοι και αντιφατικοί με ανοιχτά σε ερμηνεία κομμάτια και νοήματα, σταθεροί στο επίπεδο δουλειάς που παρουσιάζουν και πάνω απ’ όλα σοβαροί με συνεπεία στο έργο και τη συνέχεια του, όπως αποδείχτηκε στα χρόνια που έλειψαν και όταν έχουν κάτι να πουν. Μια σύγκρουση με την αυθεντία και ίσως το εκ του ασφαλούς πλειοψηφικό αλάθητο για το πώς πρέπει να μοιάζει το σύγχρονο rock, οι A Perfect Circle δουλεύουν με τη συμπόνια του δολοφόνου, το συναίσθημα του κυνηγού, του μπροστάρη, εκείνου που θα πάρει πάνω του τη φθορά της αποτυχίας, του ηττημένου, σε ένα καθήκον όμως προσέγγισης του πραγματικού, του ανεκπλήρωτου, του υπαρκτού, του ωραίου, του νέου και ουτοπικού. Είναι πεσιμιστές θεμελιώνοντας μια νομοτελειακή σχέση με τον πόνο και την απώλεια. Εδώ δεν υπάρχουν απομηχανής θεοί ούτε λύτρωση παρά μόνο αέναη πτώση. Από τη μια κρατάνε στην επιφάνεια την σύγκρουση των σχέσεων, των αναγκών ή του ψυχισμού και του εκφυλισμού των κοινωνιών μέσα στον κραταιό καπιταλισμό ενώ συγχρόνως εμπνέονται από το Διονυσιακό στοιχείο της υπέρβασης, μιας ελλοχεύουσας, υπόκωφης εξτατικότητας. Τραγωδοί πρώτα. Μεταφυσικοί-παρηγορητικοί, θεραπευτικοί και έπειτα πολιτικοί, διατρέχονται από μια επιθυμία σατυρικών παρακλήσεων και προσταγμάτων. Μια παρόρμηση στην ομορφιά μέσω της τέχνης. Μια εναντίωση στην ηθική του πολέμου και των παθών. Είναι η αιρετική λατρεία της ζωής, της συνέχειά της. Είναι μια ακόμη φωτιά σε κάθε συντηρητικό, αναχρονιστικό, σε κάθε παλιό, σάπιο και μαύρο.

Οι A Perfect Circle σχηματίστηκαν στο Los Angeles των Η.Π.Α στα τέλη της δεκαετίας των 90’s από τον κιθαρίστα Billy Howerdel και τον Maynard James Keenan των Tool. Όταν ο Keenan άκουσε το υλικό του Howerdel αποφάσισε να σχηματίσουν τους A Perfect Circle με την προσθήκη της μπασίστριας και βιολονίστα, Paz Lenchantin (ex- Failure), του 2^ου κιθαρίστα Troy Van Leeuwen και του ντράμερ των Guns N' Roses (Chinese Democracy), Josh Freese σχηματίζοντας το 1^ο line up του συγκροτήματος το 1999. Από τότε εκτός από τους 2 αρχηγούς, έχουν συνεχείς εναλλαγές στα μέλη τους εξελίσσοντας έτσι όμως τη μουσική και τον ήχο τους. Αιρετικοί καλλιτέχνες, με μια ίσως αναρχική ορμή για ζωή και το μεδούλι της. Μια λατρεία στην παρακμή, τη φθορά του σώματος, του πνεύματος. Αλχημιστές, χωρίς διανοουμενίστικες υπερβολές ή παρερμηνείες και στρεβλώσεις, δεν παίζουν, δεν αναμασούν, δεν υποκύπτουν σε πιέσεις. Πίνακες ανάμεσα στο λευκό και το μαύρο. Δεν είναι απλοϊκοί αλλά αφαιρετικοί, συμπυκνώνουν κόσμους και σύμπαντα, αρχέγονα ένστικτα και διαχρονικά αδιέξοδα, απρόβλεπτοι στην ανάπτυξη των τραγουδιών τους, και μέσα από τις εκρήξεις τους, είτε το θυμό ή το αίσθημα, προσεγγίζουν τη μουσική με τα βασικά στοιχεία prog rock και art rock, μέχρι το ψυχεδελικό και το hard rock, προχωράνε τη σουρεαλιστική τους αισθητική σε φουτουριστικές ή μεσαιωνικές σκοτεινές ατμόσφαιρες και διαστάσεις.

Billy Howerdel: Ο ιθύνων νους των A Perfect Circle ξεκίνησε την πορεία του σαν τεχνικός ήχου στις αρχές των 90’s από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της εναλλακτικής σκηνής του Los Angeles όπως οι Faith No More, Nine Inch Nails, The Smashing Pumpkins οι Fishbone και οι Tool. Κατά την περίοδο των συναυλιών για το Ænima του 1996 o Howerdel ήταν τεχνικός κιθάρας στο συγκρότημα οπότε και εκεί γνωρίστηκε καλά με τον Keenan. Κάπου στο 1998 έψαχνε κάπου να μείνει και ο Keenan του προσέφερε ένα δωμάτιο στο σπίτι του και εκεί ο τραγουδιστής των Tool πρωτοάκουσε το υλικό του δεχόμενος σχεδόν αμέσως να σχηματίσουν τους A Perfect Circle. Επηρεασμένος από Pink Floyd μέχρι Led Zeppeling οι κιθάρες του άλλοτε ήρεμες μελωδικές ξυραφιές και άλλοτε heavy prog λεπίδες, Υπεύθυνος για τις ενορχηστρώσεις και συνθέσεις, με heavy riffs ή στροβίλους ψυχεδελικής παραμόρφωσης, βαριά και διαθλασμένα ατμοσφαιρικά lead, ο Howerdel με στους A Perfect Circle παρουσιάζει το έργο της ζωής. Το 2008 κυκλοφόρησε το “Keep Telling Myself It's Alright” το solo project του, Ashes Divide αλλά μέχρι εκεί.

Maynard James Keenan: Ο Μάγιστρος, εδώ έδειξε την δεύτερη και επίσης μεγαλειώδη αισθητική αλλά κυρίως την επαναστατική του φύση όσον αφορά την τέχνη της μουσικής και τη στιχουργική του δεινότητα. Στους Circle, πειραματίστηκε με τη θηλυκή του πλευρά, αγγίζοντας πτυχές και καταστάσεις που δεν μπορούσε μέσα από τους Tool όπου σε πλήρη αντίθεση αποτελούν την πιο muscular, μηχανική, αριστερή πλευρά του εγκεφάλου του. Η διαδικασία αυτή τον έκανε έναν από τους πολυμορφώτερους και πολυγραφότερους ουσιαστικά, δημιουργούς της μεταλλικής και rock σκηνής σήμερα. Για την ιστορία κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό σαν FO - Forward Observer (υπεύθυνος για την κατεύθυνση πυροβολικού στόχου ακριβείας) και έπειτα από το 1983-1984 πέρασε από το West Point Prep School (United States Military Academy Preparatory School - USMAPS), μια στρατιωτική σχολή προετοιμασίας νεοσύλλεκτων για πλήρη κατάταξη και ενσωμάτωση στον Αμερικανικό στρατό (ιξού και ο αντιμιλιταρισμός και η πολιτικοποίηση), για να μπορέσει να πάρει το κονδύλι που χρειαζόταν και να σπουδάσει στην Καλών Τεχνών του Kendall College of Art and Design του Michigan. Από εκεί και μετά άρχισε να ασχολείται με τη μουσική και ύστερα από κάποια συγκροτήματα που δεν προχώρησαν γνώρισε τον Danny Carey και τους υπόλοιπους και σχημάτισαν τους Tool το 1990. Με εύρος φωνής και ερμηνευτική ικανότητα, η επιρροή που ασκεί είτε σαν “Εργαλείο” είτε σαν “Σπασμένος Κύκλος” ή στην πιο rock-trip hop-soft, ψυχαναγκαστική αλλά και διανοητική ιδιοφυΐα των “Puscifer”, τον φέρνει στα πρώτα ονόματα αυτής της μουσικής. Γεμάτος ιδιοτροπίες και εκκεντρικότητα, με άχαρη – αμήχανη όποια επαφή με τον κόσμο, από εδώ εκτίθεται και πάλι σ’ αυτόν, με απογυμνωμένες εκτελέσεις και στίχους γεμάτους εκρήξεις αγωνίας. Το μεγαλείο του είναι η υπερβατικότητα όλως των παραπάνω στοιχείων είναι που τον κάνει τον απόλυτο άρχων πάνω στη κάθε σκηνή. Ποιητής, κήρυκας υποβλητικός και σκοτεινός, εξομολογητικός, νωχελικός και πιο γειωμένος μαγνητίζει σχεδόν υπνωτίζει και καθοδηγεί ότι έρθει σε επαφή με την τέχνη του. Η persona του εδώ αλλάζει τελείως, από τις ερμηνείες, τη θεματολογία ακόμη και εμφανισιακά, με μαλλιά καθώς με τους Tool εμφανίζετε με μοϊκάνα.

James Iha: Ο πρώην κιθαρίστας των Smashing Pumpkins προσήχθη στο συγκρότημα με τα το 2003, ως αντικαταστάτης του Danny Lohner και από τότε είναι το τρίτο πιο σταθερό μέλος των A Perfect Circle περνώντας και τις δικές τους επιρροές, ηχοτόπια και ατμόσφαιρες σε αυτούς. Εξαιρετικός και τεχνικός κιθαρίστας, ειδικά στις ατμοσφαιρικές και μελωδικές φόρμες έχει συνεργαστεί από τον Marilyn Manson, μέχρι τον Michael Stipe των REM. Δουλεύει σε παραγωγές άλλων καλλιτεχνών καθώς έχει δική του ανεξάρτητη εταιρία, φτιάχνοντας remixes αλλά και συμμετέχοντας στη δημιουργία soundtracks ταινιών και μεγάλων σειρών της τηλεόρασης. Πολύμηχάνημα όταν δεν ασχολείται με τις δουλειές του και τους A Perfect Circle εμφανίζετε με τους Smashing Pumpkins.

Matt McJunkins:  Το μπάσο των A Perfect Circle είναι ένας από τους επιζώντες της μαζικής τρομοκρατικής επίθεσης τζιχαντιστών στο "Bataclan Theater" του Παρισίου, στις 13 Νοέμβριου του 2015, που άφησε πίσω της 90 νεκρούς (ένας εκ των οποίων ήταν τεχνικός ήχου του crew) καθώς εκείνο το βράδυ έπαιζε με τους Eagles of Death Metal, μπροστά σε 1500 άτομα. Μουσικά πολυμορφικός και βαρύτονος. Σάπιος, ανάλογα τη μουντάδα και το θόρυβο που θέλει να βγάλει αλλά και ψηφιακός εκεί που επιβάλει ο ρυθμός. Έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλά συγκροτήματα όπως οι Ashes Divide του Howerdel όπου και περιόδευσαν μαζί ενώ μετά πέρασε σαν βασικός στους Puscifer του Keenan. Το 2010 και καθώς οι A Perfect Circle ήθελαν να επανασυσταθούν του προτάθηκε η θέση όπου και δούλευαν μαζί συγχρόνως με όποια άλλα project συμμετείχε.

Jeff Friedl: Ο Friedl είναι το τελευταίο μέλος που ολοκλήρωσε το line up της μπάντας το 2012. Δυναμικός και ταχύς ντράμερ με δυνατά χτυπήματα ρυθμού αλλά και λούπες ομοβροντίας. Είχε δουλέψει και με τον Howerdel στους Ashes Divide αλλά και στους Puscifer με τον Keenan και τον McJunkins όπου έπαιξε και τον κυριότερο λόγο προσχώρησης του στους A Perfect Circle καθώς συνεργάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά και λειτουργικά παρ’ όλο που προέρχονται από διαφορετικές καταβολές και επιρροές. Ο Friedl έχει σχηματίσει την δική του electronic/rock μπάντα, The Beta Machine, ενώ έχει παίξει κατά καιρούς με τους Devo, τους Eagles of Death Metal, τους Filter, και τους Tears for Fears.

Mer De Noms

The Hollow – Magdelena – Rose – Judith – Orestes - 3 Libras - Sleeping Beauty – Thomas - Thinking Of You – Brena – Over
  
To Mer De Noms (Θάλασσα Ονομάτων - Γαλλικός τίτλος) είναι το ντεμπούτο τους και έκανε μεγάλη αίσθηση στους μουσικούς κύκλους για τη προοδευτικότητα και τη σκοτεινιά του το 2000. Με την κυκλοφορία του από την Virgin Records ανέβηκε κατευθείαν στο N^o 4 του αμερικανικού “Billboard 200”, ενώ οι κριτικές ήταν διθυραμβικές από τον μουσικό τύπο.  Είναι ότι καλύτερο έχουν προσφέρει παραμένοντας αξεπέραστος στο σύνολό του. Διαλεκτικός, εξουσιαστικός, αγοραίος, λάγνος, παρακμιακός, βιωματικός, μαγνητικός. Βρώμικος σουρεαλισμός, υπόγειος ρεαλισμός, αναδύεται με ένταση αφυπνίζοντας και επανακαθορίζοντας το rock των αρχών των 00’s. Αυτή η μαύρη ύλη ταξιδεύει σε ονόματα, σε πρόσωπα χωρίς πυξίδα, βυθίζετε σε ερείπια αντιηρώων, ηθοποιών και ρόλων υπακούοντας στις βασικές αρχές της τραγωδίας, εξυψώνοντας τους σαν κάτι μεγαλύτερο απ’ ότι είναι⁸ πετυχαίνοντας όμως έτσι την απαραίτητη ταύτιση ή αποστροφή, παρά το χρόνο και τον τόπο. Μουσικά τεχνικός και ομιχλώδης με εναλλαγές ρυθμών αλλά και σκληρός όσο δολοφονικά τρυφερός, η καταθλιπτική του διάνοια σηματοδότησε το prog rock των 00’s. Καινοτόμο το Mer De Noms με νεοτερισμούς όπως η πρόσθεση βιολιού αλλά και δευτέρα γυναικεία φωνητικά από την τότε μπασίστριας Paz Lenchantin και κατ’ ομολογία του Keenan, του πιο ταλαντούχου μέλους του συγκροτήματος. Με την κυκλοφορία τους οι A Perfect Circle βγήκαν στο δρόμο ανοίγοντας για τους Nine Inch Nails και το Fragility v2.0 που επίσης κυκλοφόρησε το 2000.

Εισαγωγή με το λεπιδωτό “The Hollow” και η κατάβαση στα πρώτα ένστικτα ξεκινά διεγείροντας αλλά και προκαλώντας τις αισθήσεις και τις επιθυμίες γεμίζοντας από το πρώτο riff την κενότητα. Σεξιστικό, αποστασιοποιημένο, ανοίγει τον δίσκο, σκληρό, σχεδόν παγωμένο, κυκλωτικό, διεισδυτικό, το εισαγωγικό. Οργιώδες το μαυροκόκκινο “Rose” αγκαθωτό, τρυπάει τη σάρκα αφήνοντας πληγές. Το “Judith” είναι το πρώτο τους video  σε σκηνοθεσία του David Fincher (Fight Club, Se7en) άνοιξε τον κύκλο της εμμονής του Keenan για τη μάνα του. Μεταλλικό και βαρύτονο φτύνει τον δογματισμό και τον θρησκευτικό σκοταδισμό. Μια κατάβαση σε μητροκτόνα ένστικτα, σαν ένδειξη ισχύος λόγο βιωμάτων, αναδεικνύοντας όμως και την αντιπαλότητα των φύλων εκτός κάθε ιερού, αλλά πάντα μέσα στο κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό πλαίσιο που διαμόρφωσε/νει τις σχέσεις των δύο⁹. Το 10000 Days των Tool του 2006, ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένο σε εκείνη τη γυναίκα σαν ένας φόρος τιμής στο πρόσωπό της. Το “Orestes” όχι τυχαία παίρνει σειρά, συνεχίζοντας τη διαμάχη από άλλη οπτική, λυρικό, εκλιπαρεί τη λυτρωτικό, με αναφορές στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη σαν άλλος παρακλητικός συμβολικός ήρωας που αρνείται το αναπόφευκτό. Το “3 Libras” ήταν το 2^ο single σε ένα εξαίσια σκηνοθετημένο επίσης video παραπονεμένο και σάτυρο. Το “Thinking Of You” πειραματικό με εναλλαγές στο ύφος και τους ρυθμούς ωμό στην σκέψη και την εκτέλεση ενώ το “Brena” γράφτηκε για την τότε σύντροφο του Keenan, κλείνοντας το Mer De Noms με λυρισμό αναγεννώντας μνήμες και υπάρξεις. Είναι η ίαση του είναι η γέννηση του.

Για την Judith-Marie.

You're such an inspiration for the ways
That I'll never ever choose to be
Oh so many ways for me to show you
How your savior has abandoned you

Fuck your God
Your Lord and your Christ
He did this
Took all you had and
Left you this way
Still you pray, you never stray
Never taste of the fruit
You never thought to question why

  
Not like you killed someone
It's Not like you drove a spiteful spear into his side
Talk to Jesus Christ
As if he knows the reasons why
He did it all for you.
 
Did it all for you
He did it all for you.

Μετά το Mer De Noms ο Keenan επέστρεψε στους Tool για να ολοκληρώσουν το αδιαπραγμάτευτο Lateralus του 2001 οπότε και οι A Perfect Circle έπεσαν σε αδράνεια. Ο Howerdel ξεκίνησε να δουλεύει σε νέο υλικό καθ’ όλη τη περίοδο που ο Keenan έλειπε, ενώ κατά τη διαδικασία αυτή άλλαξε και το line up της μπάντας μέσα σε διαφωνίες για τη μορφή του νέου υλικού. Το αποτέλεσμα ήταν η αποχώρηση της Lenchantin και η προσχώρηση της στους Zwan του Billy Corgan και ο Van Leeuwen να φύγει σε περιοδεία με τους Queens of the Stone Age σε καθόλου καλό κλήμα. Αντικαταστάτες τους ήταν οι Jeordie White ή Twiggy Ramirez (Marilyn Manson) στο μπάσο και ο επί χρόνια συνεργάτης τους και μουσικός παραγωγός Danny Lohner (Nine Inch Nails, Marilyn Manson, Metallica, Puscifer κα.) στη δεύτερη κιθάρα, ώστε να ολοκληρωθεί η παραγωγή και η ηχογράφηση του Thirteenth Step του 2003.

Thirteenth Step

The Package – Week And Powerless – The Noose – Blue – Vanishing – A Stranger – The Outsider – Crimes – The Nurse Who Loved Me – Pet – Lullaby – Gravity

Το Thirteenth Step είναι πιο εξωστρεφές. Η αιρετική αντιμετώπιση των πραγμάτων, τους άφησε πιο ελεύθερους στα παιχνίδια εγωισμού διαφθοράς και εξουσίας, ενάντια στη μόδα της εποχής, που ήθελε μελοδραματικά πυροτεχνήματα να ξεπηδάνε από παντού. Περισσότερο παγανιστικό και πιο mainstream με τους τόνους και τις κιθάρες να είναι εμφανώς χαμηλωμένες, δίνει χώρο στη μελωδία και τη φωνή δημιουργώντας πιο ατμοσφαιρικές και νωχελικές ερμηνείες πάντα όμως με τις εκρήξεις του να τον δυναμιτίζουν και να τον φέρνουν στο σήμερα-τότε σαν ένα ακόμη βήμα εξέλιξης. Άρτιο σε όλη τη διάρκειά του, πέφτει σε υπνωτικές μυσταγωγικές σφαίρες με νέες ιδέες, αποπροσανατολίζει παίζοντας με την ασάφεια αλλά και την ερμηνευτική καταχνιά του Keenan. Από το αρκετά καλό layout του Steven R. Gilmore, μέχρι την καθιέρωση της tribal αλχημιστική γραμματοσειρά, σαν σήμα κατατεθέν προσθέτει ένα στοιχείο μαγείας στο Thirteenth Step.

Το “The Package” είναι το πρώτο τραγούδι που ανοίγει, ωμό, προστακτικό, υποτονικό στην αρχή, ανεβάζει απότομα την ένταση, με τον Keenan να επιβάλετε με σαδισμό καθώς “ήρθε η ώρα να πάρει ότι του ανήκει”. Το “Week and Powerless”, γραμμένο πάνω σε ακουστική κιθάρα, καταραμένο σε μια μάχη με την εξάρτηση και την πάλη όποιας μορφής, σώματος, πνεύματος. Διάλεξε και πάρε. Ήταν το 1^ο single σκηνοθετημένο από τους Brothers Strause εξειδικευμένους στα ειδικά εφέ αλλά και σε video clip άλλων συγκροτημάτων. Το “The Noose” ασφυκτικό στην ανάπτυξη, εκστατικό στην κορύφωση, ανατρεπτικό στην πραγμάτωσή του ήταν το 3^ο single του Thirteenth Step όπου εκεί τους βλέπουμε για πρώτη φορά να το αποδίδουν live. “Blue”. Όταν αρνείσαι το επέκεινα, όταν αρνείσαι να αφήσεις τον άλλον, όταν αρνείσαι το ίδιο τον θάνατό, όταν αρνείσαι αυτό που πάντα ήξερες ότι θα ‘ρθει. Το αερικό “Vanishing” και η απώλειά του σε προσγειώνει στη ζοφερή πραγματικότητα για το αναπόφευκτο, σαν σώμα καθώς αποσυντίθεται στον άνεμο. Οι τόνοι ανεβαίνουν στο “The Outsider”, με ναρκισσισμό και το υπερεγώ του ατόμου πάνω από όλους και όλα να γεμίζετε κάτω από στους στοίχους του Keenan και στις κοφτές τυμπανιστικές καρατομήσεις του Freese. Στο ανήθικο σενάριο του 2^ου video από το Thirteenth Step εξιστορείτε μια μέρα άδειας μιας "θεογκόμενας" βαρυποινίτισσας (να μου συγχωρεθεί ο σεξισμός, στο video όμως η πολιτική διάσταση, της ενοχής της ομορφιάς και της αμφισβήτησης των συντηρητικών οικογενειακών και κοινοτικών δομών έχει μεγαλύτερη σημασία) όπου μαζί με τις φίλες της, βανδαλίζουν και σοδομίζουν την πόλη τους με όλη τους την ειρωνεία για την παράνοια και την υποκρισία των αξιών του αμερικανικού ονείρου, των κατασταλτικών μηχανισμών και του σωφρονιστικού συστήματος των ΗΠΑ. Το “Pet”, βασισμένο σε έναν σχεδόν πειραματικό και συμπαγή ρυθμό, με την προπαγάνδα των Μέσων στο εσωτερικό, να σε προτρέπει στην ύπνωση “Go back to sleep…”, ώστε να συνεχίζει τα εγκλήματα η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ στον 2^ο πόλεμο του Ιράκ με ότι αυτό συνεπάγετε και στο τότε αλλά κυρίως στο σήμερα. Ο κύκλος κλείνει με το “Gravity”, και τη θέληση για ζωή να πλημμυρίζει τις γεμάτες δηλητήριο φλέβες σαν κάποιο ελιξίριο, σαν φως, σαν ελπίδα, σαν τη μόνη επιλογή.

Το Thirteenth Step των A Perfect Circle δεν είναι ο δίσκος που θα σε καθηλώσει με την πρωτοτυπία του, σε τραβάει όμως σε έγκατα ψυχής με τη βαρύτητα του περιεχομένου του, καθώς είναι ένα δέκατο τρίτο βήμα μπροστά, γεμάτο αντικρουόμενα συναισθήματα που απαντώνται μέσα σ’ αυτόν τον “τέλειο κύκλο”, που προκαλούν την “τέλεια” ζωή, μια τελεία ακόμη της μικροαστικής αντίληψης.

Στις αδυναμίες μας. Στους Δαίμονές μας.

Little angel go away
Come again some other day
The devil has my ear today.
I'll never hear a word you say
He promised I would find a little solace
And some peace of mind.
Whatever just as long as I don't feel so

Desperate and ravenous
So weak and powerless.

  
Desperate and ravenous
So weak and powerless
Over you
Over you.

Με το Thirteenth Step, βγήκαν για παγκόσμια περιοδεία με τους Deftones για τουλάχιστον 1 χρόνο. O Danny Lohner όμως δεν μπορούσε να δεσμευτεί για ολόκληρη την περιοδεία οπότε και στο συγκρότημα προσήχθη σαν 2^η κιθάρα ο James Iha. Στα μέσα του 2004 η μπάντα ανακοίνωσε ότι θα περάσει σε ένα μεγάλο κενό καθώς ο Keenan έπρεπε να επιστρέψει στου Tool, ενώ ο Howerdel ήθελε να κάνει άλλα πράγματα εκτός συγκροτήματος. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ο Keenan εμφανίστηκε με τους “Axis of Justice” των Serj Tankian (System of a Down - Solo) και Tom Morello (Rage Against the Machine, Audioslave, The Nightwatchman, Prophets of Rage) σαν μέλος αυτής της πολιτικοποιημένης κολεκτίβας καλλιτεχνών όπου και εμφανίζονταν σε πολιτείες των ΗΠΑ ερμηνεύοντας πολιτικά-εργατικά τραγούδια διαμαρτυρίας, στοχεύοντας στην αφύπνιση της νεολαίας και των κινημάτων κοινωνικής χειραφέτησης ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις, τον πόλεμο, την καταστολή και την καταπίεση του Αμερικανικού κράτους.

3 χρόνια μετά την 11^ης Σεπτεμβρίου, το συγκρότημα ανακοίνωσε μια κυκλοφορία με επανεκτελέσεις σε αντιπολεμικά κομμάτια, όπου δούλεψαν κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το Thirteenth Step. Καθ’ όλη εκείνη την περίοδο ο Keenan εκτιμώντας την κατάσταση, αγανακτισμένος αποδοκίμαζε βαριά σε κάθε ευκαιρία από σκηνής, τον George W. Bush και της τρομοκρατικής πολιτικής που ασκούσε μέσα και έξω των ΗΠΑ, με πάτημα τις επιθέσεις. Με την εισβολή στο Ιράκ και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, την ενίσχυση των ιμπεριαλιστικούς, καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς αλλά και αυτονομιμένων ριζοστηκοποιημένων ομάδων και φονταμενταλιστικών τρομοκρτικών οργανώσεων, είχε αρχίσει να διαφαίνονται οι καταστροφικές διαστάσεις που θα μπορούσε να πάρει (και πήρε) η ανάφλεξη, με τους A Perfect Circle να αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν το eMOTIVe, πριν τις Αμερικανικές εκλογές του 2004. Ο δίσκος ήταν μια προτροπή του Keenan σε συμφωνία με τον Howerdel παρά την ξεκάθαρη αντιπολεμική του θεματολογία αλλά και το σύντομο χρονικό διάστημα από την προηγούμενη τους κυκλοφορία. Οι 2 καλλιτέχνες όμως αντιλαμβανόμενοι την αναγκαιότητα του στη συγκυρία έπρεπε να ξαναβγούν στο δρόμο, σε μια προσπάθεια να ασκήσουν αντιπολιτευτική επιρροή σε νεολαιίστικες μάζες ενάντια στην επανεκλογή και το καθεστώς Bush. Δυστυχώς δεν τα κατάφεραν και στα δυο επίπεδα.

eMOTIVe

Annihilation - Imagine - (What's So Funny 'Bout) Peace Love And Understanding - What's Going On - Passive - Gimmie Gimmie Gimmie - People Are People - Freedom Of Choice - Let's Have A War - Counting Bodies Like Sheep To The Rhythm Of The War Drums - When The Levee Breaks - Fiddle And The Drum

Κάθε συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να κυκλοφορήσει μια αποτυχία. Αυτή ήταν το eMOTIVe του 2004, με το εξαιρετικό εξώφυλλό να απεικονιζει ένα σπασμένο σήμα της ειρήνης, μπροστα από τα ερείπια μια κατεστραμένης πόλις. Το άλμπουμ ήταν μια ιδέα του Keenan για έναν αντιπολεμικό δίσκο με διασκευές σε πολιτικά τραγούδια άλλων συγκροτημάτων και καλλιτεχνών. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό και κατώτερο των περιστάσεων, εκτός από τις εξαιρέσεις των Imagine που κυκλοφόρησε σαν single και σαν “Maynard’s version”, στην πιο μαύρη του εκδοχή, με εικόνες πολέμου και χρηματιστηριακούς δείκτες να τρέχουν, αντιπαρατιθέμενο με την αισιοδοξία της αρχικής εκδοχή του Jon Lennon. Τα "What's Going On" του Marvin Gaye's και “(What's So Funny 'Bout) Peace Love And Understanding” του Elvis Costello & The Attractions, επίσης είναι καλές προσθήκες και επιλογές για να ακολουθήσει η μοναδική στιγμή έκλαμψης αλλά και επιπέδου σε ολόκληρο το eMOTIVe. Το “Passive” είναι το μόνο πρωτότυπο κομμάτι των A Perfect Circle και όχι διασκευή που πέρασε όμως από 40 κύματα για να φτάσει στην τελική του αυτή μορφή. Από το 1999 και τον Trent Reznor όπου δεν του ταίριαζε για τους Nine Inch Nails, το έδωσε στον Keenan για να το εξέλιξη και εκείνος το ηχογράφησε εδώ. Δυστυχώς από εκεί και κάτω ο δίσκος δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρά μόνο τα το "Gimmie, Gimmie, Gimmie" των Black Flag που θα μπορούσε όμως κάλλιστα να είναι κάποια άλλη επιλογή σε κομμάτι των συγκεκριμένων και το "When The Levee Breaks" των Led Zeppelin.

Το "Passive" δεν είναι από την “Λεπτή Κόκκινη Γραμμή” του Malick,

δεν από το “Αποκάλυψη Τώρα” του Conrad.

Είναι από τον Constantine ή πιο σωστά Hellblazer. 

"Dead as dead can be," my doctor tells me
But I just can't believe him, ever the optimistic one
I'm sure of your ability to become my perfect enemy.

  
Wake up and face me, don't play dead cause maybe
Someday I will walk away and say, "You disappoint me"

Maybe you're better off this way.

Leaning over you here, cold and catatonic
I catch a brief reflection of what you could and might have been
It's your right and your ability
To become… my perfect enemy…

Wake up (why can't you) and face me (come on now)
Don't play dead (don't play dead)
Cause maybe (because maybe)
Someday I'll (someday I'll) walk away and say, "You disappoint me".

Maybe you're better off this way.

aMOTIONS

Judith  (Renholdër Mix) - 3 Libras (Feel My Ice Dub Mix) - The Outsider (Apocalypse Mix)  - Weak and Powerless (Tilling My Grave Mix) -  The Outsider (Frosted Yogurt Mix) - Blue (Bird Shake Mix) - 3 Libras (All Main Courses Mix) - The Hollow (Constantly Consuming Mix) - The Hollow (The Bunk Mix)
  

Αμέσως μετά την κυκλοφορία του eMOTIVe, το Νοέμβριο του 2004 έβγαλαν και το πρώτο τους CD/DVD aMOTIONS, όπου επίσης δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρει και αυτό γιατί είναι κυρίως ακουστικό εκτός των 6 video που είχαν κυκλοφορήσει. Η διαφοροποίηση εδώ είναι τα επεξεργασμένα και πειραγμένα πιο σκοτεινά ηλεκτρονικά remix από τον Danny Lohner - Renholder σε κομμάτια τους όπου εκτός του ότι είναι εξαιρετικά εμπλούτισαν soundtrack ταινιών τρόμου και δράσης, ανάλογης αισθητικής όπως τα "Judith (Renholder Remix)" και "Weak and Powerless (Tilling My Grave Mix)" για το πρώτο Underworld (2003) με τον Keenan να κάνει δευτέρα φωνητικά στο "Bring Me the Disco King" του David Bowie και το "The Outsider (Renholder Apocalypse Mix)" που συμπεριλήφθηκε στο 2^ο Resident Evil: Apocalypse, του 2004.

"The Outsider (Renholder Apocalypse Mix)" δεν είναι από τον “Αστακό” του Λάνθιμου,

ούτε από το “Ποτέ Μαζί” του Akin.

Το παρακάτω είναι στο Resident Evil: Apocalypse, ένα remix από τον κ.Renholder.

Help me if you can
It's just that this, this is not the way I'm wired
So could you please,

Help me understand why
You've given in to all these
Reckless dark desires.

You're lying to yourself again
Suicidal imbecile
Think about it, you're pounding on the fault line

What'll it take to get it through to you precious
I'm over this. Why do you wanna throw it away like this?
Such a mess.

Why would I want to watch you,

Disconnect and self-destruct one bullet at a time?
What's your rush now, everyone will have his day to die

Medicated, drama queen, picture perfect, numb belligerence
Narcissistic, drama queen, craving fame and all its decadence.

Lying to my face again
Suicidal imbecile
Think about, you're pounding on the fault line
What'll it take to get it through to you precious
I'm over this. Why do you wanna throw it away like this
Such a mess, over this, over this!
 
Disconnect and self destruct, one bullet at a time
What's your hurry, everyone will have his day to die.

Αυτή ήταν η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά για τα επόμενα χρόνια και καθώς στις βιογραφίες των μελών παρουσιάζεται η πορεία του καθενός τους δεν χρειάζεται να επανέλθουμε σε λεπτομέρειες για το τι έκαναν αυτά τα χρόνια απουσίας.

Το 2010 οι Keenan και Howerdel βρέθηκαν επί σκηνής για το “Bohemian Rhapsody” των Queen όπου λόγο κάποιου απροόπτου ο Brian May δεν μπόρεσε να εμφανιστεί οπότε και ο πρώτος τον αντικατέστησε την τελευταία στιγμή. Η επιτυχία του show ήταν αναπάντεχη και αμέσως ξανατέθηκε το ζήτημα επανασύστασης των A Perfect Circle.

Το line up συστάθηκε το 2011 με τον Freese στα ντραμς και ξεκίνησαν οι πρόβες και τα live shows. Το αποτέλεσμα αυτών ήταν το Box Set, Live DVD - A Perfect Circle Live: Featuring Stone and Echo το Νοέμβριο του 2013, όπου εκτός από τη ηχητικό κομμάτι με όλη τη δισκογραφία τους υπάρχει και ένα live τους στο κατακόκκινο πετρώδες ερημικό πεδίο, του Red Rocks Amphitheatre στο Morrison του Colorado στις 2 Αυγούστου του 2011. To Live ήταν εξαιρετικό αντάξιο του ονόματος τους, συνδέοντας τη μουσική με την ψυχεδελικά ενεργειακή ατμόσφαιρα του τόπου.

Το κοκινόμαυρο κτήνος, κουφάρι και ρόδο τα “The Hollow” και "Rose".

Συμπληρωματικά το ένα μέσα στο άλλο.

Αλληλουχία επιθυμίων και ένα κίνητρο στο πρώτο άγγιγμα του "Mer de Noms".

Run desire run
Sexual being
Run him like a blade
To and through the heart
No conscience.
One Motive
Cater to the hollow.

Screaming feed me here
Fill me up again

Temporarily pacify this hungering.

Don't disturb, The beast
The temperamental goat
The snail while he's feeding on
The Rose
Stay frozen, compromise
What I will, I am

Bend around, The wind silently
Thrown about
Again I'm treading so
Soft and lightly
Compromising my will, I am.

I am, I will
So no longer
Will I, Lay down
Lay dead, Play your doe
In the headlights locked down
And terrified
Your deer in the headlights
Shot down and horrified when
Push comes to pull comes to shove
Comes to step around this
Self-destructing dance that never
Would've ended till I
Rose
I roared aloud here
I will, I am.

Από τότε το συγκρότημα εμφανίζετε κανονικά με δικά του Shows αλλά και σε μεγάλα festivals των ΗΠΑ όπως τα “Rock on the Range”, το “Edgefest”, το “Bluesfest”, το “Kanrocksas Music Festival”, και το “Lollapalooza”. Κάπου εκεί ο Freese αποχώρησε και το σημερινό full time line up έκλεισε με τον Jeff Friedl. Μεσολάβησε ένα ακόμη κενό καθώς όλα τα μέλη έπρεπε να επιστρέψουν στα άλλα τους projects για να έρθουμε στο 2018 με την κυκλοφορία του "Eat The Elephant". Ο δίσκος είναι ότι πιο πολιτικοποιημένο έχουν γράψει και για να τον κατανοήσουμε στη καθόλου τυχαία συγκυρία είναι σημαντικό να αναφερθούμε έστω και επιγραμματικά και σχηματικά, στη κατάσταση που επικρατούσε κατά την προεδρία Obama και γιγαντώθηκε καθ' όλη την προεκλογική και την εκλογή Trump, στην αμερικανική κοινωνία. (Το παρακάτω κείμενο είναι μέρος από το άρθρο Slipknot - The Devil and I)

Η κατάσταση λοπόν του αμερικανικού ιμπεριαλισμού όπου από την κρίση των επισφαλών στεγαστικών δανείων του 2008, μετατράπηκε σε δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού περνώντας στην Ευρώπη σαν κρίση χρέους, βρίσκετε στη μεγαλύτερη της καμπή παρά την πλαστή ανάκαμψη στο εσωτερικό των Η.Π.Α. Με την σάπια εκλογή Trump εδραίωσε τη σύγχυση που επικρατεί στα αντιδραστικά κομμάτια της μικροαστικής και της απογοητευμένης εργατικής τάξης από τους Δημοκρατικούς. Από τους αφομοιωμένους από το σύστημα μετανάστες, μέχρι τους γραφειοκράτες του δημόσιου και τα φιλελεύθερα μεσοαστικά στρώματα, επικρατεί vertigo στην πολιτική και κοινωνική τους συνείδηση κυρίως λόγο της συνεχούς αστάθειας. Η υποσχόμενη ανάκαμψη δεν ήρθε ποτέ και η κρίση τους έγινε καθημερινότητα χωρίς προοπτική με την ενίσχυση του ρόλου του ιδιωτικού κεφαλαίου, του ”νόμου” των αγορών, του ανταγωνισμού και τη διάλυση του αμερικανικού συνδικαλιστικού κινήματος, το Γκεμπελικό δόγμα εφαρμόζεται στην πράξη και “Όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτό”. Έτσι τα μονοπώλια και τα συμφέροντα ερήμωσαν ολόκληρες εργατουπόλεις στην ενδοχώρα αλλά και υποβάθμισαν παραδοσιακές βιομηχανικές ζώνες σε μεγαλουπόλεις μετακινώντας λαϊκές μάζες για φτηνότερα μεροκάματα σε ακόμη μεγαλύτερα αστικά κέντρα, εξαθλιώνοντας τες ακόμη περισσότερο με των αριθμό των επιδομάτων και των άστεγων να αυξάνεται συνεχώς.

Το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών και κυρίως του πως φτάσαμε σε αυτό ενημερώνει σε μεγάλο βαθμό για τους τρόπους που ενεργεί το βαθύ πολιτικόοικονομικό λόμπι και οι μηχανισμοί στις Η.Π.Α. (και όχι μόνο) καθώς από τη στιγμή που στήριξε την υποψηφιότητα της πολεμοκάπηλης Hilary Clinton (με ότι σήμαινε το όνομα για τον μέσο Αμερικανό) απέναντι στην υποψηφιότητα Sanders (όπου συγκέντρωνε τη μεγαλύτερη συσπείρωση της βάσης των Δημοκρατικών και κυρίως από νέους που εγγράφονταν μαζικά), απέδειξε στην πράξη την πολιτική χυδαιότητα της αντιδραστικής και ταξικής του στρατηγικής. Από την άλλη το “Tea Party” όπου σε μια εικοσαετία περίπου έχει εδραιωθεί στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, έχτισε με τα χρόνια την βαθιά ακροδεξιά του πτέρυγα με χιλιάδες μέλη και εκπροσώπους σε θέσεις κορυφής κυρίως όμως με θεσμικές και κρατικές εξουσίες, πιέζοντας με κάθε τρόπο την υποψηφιότητα Trump¹⁰. Ο διαχωρισμός λοιπόν ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους κατέστει δυσανάγνωστος και σχεδόν απροσδιόριστος πολιτικά, άνευ σημασία για την πλειοψηφία των περισσότερων αμερικανών. Το Δημοκρατικό και Ρεπουμπλικανικό κατεστημένο έφεραν στην επιφάνεια την αντίφαση της αμερικανικής κοινωνίας με πρωτοφανή πόλωση ανάμεσα στα πολιτικά στρατοπέδα. Καθώς λοιπόν η νεοφιλελεύθερη βασική πολιτική και των δυο κομμάτων πάντα είχε και έχει κοινό της στόχο να συντρίψει την πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική δύναμη της αμερικανικής εργατικής τάξης,¹¹ τα παραδοσιακά συντηρητικά μικροαστικά στρώματα στράφικαν στην ακροδεξιά προπαγάνδα και το λαϊκισμό, με φασιστικές ομάδες και οργανώσεις να συσπειρώνονται βγαίνοντας στους δρόμους σπέρνοντας το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία με χτυπήματα σε μετανάστες και αριστερές οργανώσεις. Το αμερικανικό κίνημα αντιστάθηκε παρά τις συνεχείς επιθέσεις καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο ακόμη και μετά το αποτέλεσμα Trump με μαζικές πορείες και συγκεντρώσεις, απαντώντας στους αστούς και τα σκυλιά τους με χιλιάδες κόσμου στους δρόμους να διαδηλώνει απέναντι στη διαφθορά και τη γραφειοκρατία, το κατεστημένο την υποτίμηση και την απαξίωση της ζωής των ταξικά προσδιορισμένων εργατών, ανέργων, μεταναστών, ιθαγενών, μειονοτήτων, των “μη λευκών”.

Η στρατηγική Trump για να μπορέσει να ελέγξει την αντίδραση των λαϊκών μαζών αναβαθμίζει ακόμη περισσότερο την ακροδεξιά της ατζέντα σε επικοινωνιακό επίπεδο, τον κρατικό μηχανισμό κατά των κινημάτων σε επίπεδο καταστολής αλλά και σε μεγάλες περικοπές του κοινωνικού κράτους, προχωρώντας σε ακόμη πιο βαθιά ταξική απομόνωση τους εργάτες και τις καταπιεσμένες κοινότητες και ειδικά τους αφροαμερικανούς, τους λατίνους και τις αυτόχθονες φυλές, μετατρέποντας τους σε αναλώσιμο εργατικό δυναμικό με συσσίτια και επιδόματα ή ελάχιστα επιδοτούμε μεροκάματα. Δικαιώματα όπως αυτά της άμβλωσης και της μετανάστευσης, δέχονται ακόμη μεγαλύτερη πίεση καθώς πολεμούνται εδώ και δεκαετίες, ενώ προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και μέριμνας μπλοκάρονται από το ενισχυμένο “Tea Party” μέχρι και καταργούνται. Θανατική ποινή και η ταξική - φυλετική διάκριση της αστυνομίας και της δικαστικής εξουσίας γεμίζουν τις φυλακές με μαύρους για πλημμελήματα με εξαντλητικές και εκδικητικές ποινές. Ακραίος σωφρονισμός και ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή με σχολεία που μοιάζουν με αναμορφωτήρια. Εργατικές περιοχές εγκαταλείπονται ή μετατρέπονται σε γκέτο ανεργίας και μαφίας, καταδικάζοντας χιλιάδες νέους και νέες εκτός κοινωνίας, εκτός προοπτικής, εκτός εναλλακτικής οξύνοντας ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις. Το αντιστάθμισμα αυτής της αποτυχίας του αμερικανικού κεφαλαίου και του Trump στην εγχώρια πολιτική σκηνή είναι η δημιουργία ενός εθνικού κλήματος ενάντια στον εξωτερικό εχθρό που είτε είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Βόρειος Κορέα είτε η Βενεζουέλα. Από την κρίση του 2008 σαν αποτέλεσμα των αντιλαϊκών πολιτικών των κυβερνήσεων Clinton, την οκταετία Obama και τη συνέχιση του “15ετή πόλεμου κατά της τρομοκρατίας”¹² μέχρι τις εκλογές του 2016 και την επικράτηση του Trump, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση της τελευταίας 20ετίας χωρίς κανένα σημάδι ανάκαμψης. Η κατάσταση αυτή σήμερα μοιάζει να κλιμακώνετε ακόμη περισσότερο πυροδοτώντας όμως και αντίστασης στην καταπάτηση δικαιωμάτων, την καταστολή και την επίθεσης των καπιταλιστών, συσπειρώνοντας το αμερικανικό κίνημα και ανασυντάσσοντας τις δυνάμεις του διεκδικώντας ελευθερίες και ανατροπές.

Στο εξωτερικό τώρα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κάτω από τη διακυβέρνηση των Δημοκρατικών έφερε όλεθρο σε Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική ενώ ανάφλεξη επικρατεί και στη Βόρεια Ευρώπη, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις. Φλεγόμενες ζώνες και αντικρουόμενα συμφέροντα με μεταναστευτικές ροές που ξεπερνούν τα επίπεδα του 2^ου Παγκοσμίου πολέμου δείχνουν την επικινδυνότητα της κατάστασης που έχει ξεφύγει από τα όρια μιας ακόμη κρίσης του καπιταλισμού. Η ήτα της πολιτικής των Η.Π.Α. στη Συρία και η μετατόπιση του κέντρου βάρους στο Ισραήλ, με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραηλινού κράτους δείχνει τα επίπεδα πανικού που βρίσκετε το αμερικανικό κεφάλαιο. Η κατάρρευση αυτής της στρατηγικής στη χρονική συγκυρία λειτουργεί αντιδραστικά αλλά και αντιπαραθετικά με τους ισχυρούς του συμμάχους σε όλη τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και κυρίως την Ευρώπη. Οι ισλαμοφασίστες της Daesh εδραίωσαν το χάος στην ευρύτερη περιοχή με απρόβλεπτες συνέπειες και παρά την συρρίκνωση του ισλαμικού κράτους παραμένουν ισχυρή δύναμη, ενσωματώνοντας και εξελίσσοντας τον πόλεμό τους σε ομάδες που ελέγχουν μικρότερες περιοχές αλλά και καταφέρνουν διεθνή τρομοκρατικά χτυπήματα σε όλο τον κόσμο, στρατολογώντας νέους και νέες 2^ης και 3^ης γενιάς μεταναστών, αποκομμένους κοινωνικά, οικονομικά, ιστορικά και αξιακά από τις χώρες από όπου προέρχονται. Τρομοκρατικά χτυπήματα στην καρδιά της Ευρώπης και τις Η.Π.Α. με την ισλαμοφοβία και τον φασισμό να θεριεύουν εκμεταλλευόμενοι την προπαγάνδα και τη συνεχή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εμπόλεμες ζώνες που ανοίγουν και δεν κλείνουν, με αποσταθεροποίηση κρατών και δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων. Η οικονομική απειλή του κινέζικου καπιταλισμού και η συνεχής διακίνηση ασύλληπτων οικονομικών πόρων στα χρηματιστήρια της Άπω Ανατολής, η διάλυση ή διατήρηση του status quo στην Κορεατική χερσόνησο, η εθνοκάθαρση των Ροχίνγκια στη Μιανμάρ και μέχρι τις Φιλιππίνες, αναβάθμισαν την ακροδεξιά ατζέντα στην κορυφή της αμερικανικής πολιτικής αντιπαράθεσης καθώς η κατάσταση στο εσωτερικό χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.

Eat The Elephant

Eat The Elephant – Disillusioned - The Contrarian - The Doomed - So Long, And Thanks For All The Fish – TalkTalk - By And Down The River – Delicious – Hourglass – Feathers - Get The Lead Out

Δεκαπέντε χρόνια χρειάστηκαν για το “Eat The Elephant” του 2018 και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα. Είναι ο πιο πολιτικοποιημένος δίσκος τους στο βαθμό που οι A Perfect Circle εξελίχθησαν στις μεγάλες αλλαγές που έχει υποστεί η αμερικανική εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια και συνειδητοποιημένοι μπορούν να εκφραστούν και να επηρεάσουν προς μια προοδευτική κατεύθυνση. Ατμοσφαιρικό, με περισσότερα ηλεκτρονικά, keyboards και πιάνο στοιχεία, πολύ δουλεμένο αλλά κάπως κατεβασμένες κιθάρες. Εδώ ο Keenan βγάζει όσο ποτέ στην οργή του, το βροντερό εύρος της φωνής του ενώ στιχουργικά πατάει σε ότι πιο ρεαλιστικό έχει γράψει με τους A Perfect Circle. Ακόμη πιο πολυμορφικός αλλά με συνεκτικότητα στη δομή ολόκληρου του υλικού του το Eat The Elephant φέρνει για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια το ερώτημα για τον σύγχρονο ήχο της εναλλακτικής μουσικής.

Ο δίσκος ανοίγει με το ambient δαντικό ομότιτλο “Eat The Elephant” και ένα πιάνο ήσυχο, ανασκοπητικό. Tο εναρκτήριο λάκτισμα για την νέα οπτική και αισθητική των A Perfect Circle. To καταδικασμένο “The Contrarian” συνεχίζει με νοχελικότητα, οκνηρία σε έναν κιθαριστικό στρόβιλο αυταπάτης. Ότι καλύτερου έχουν παρουσιάσει στο σήμερα είναι το ανέλπιδο metalογεννές, το πολιτικό “The Doomed” επιβλητικό στην πιο progressive τους στιγμή, καταριέται βαρύτονο, τον μικροαστισμό του σύστημα και την ατομικότητα. Την υποβάθμιση των βασικών αξιών και ελευθεριών των πολλών, εκείνων που καταπιέζονται από τη βία των από πάνω. Το “So Long, And Thanks For All The Fish” επίσης ανεβασμένο στην απόλυτη ειρωνεία τους γιορτάζει το τέλος αυτού του παρανοϊκού κόσμου αναφερόμενο στην πυρηνική καταστροφή μέχρι την κλιματική αλλαγή και την οπλοκατοχή. Το θρασύ στην κορύφωσή του “TalkTalk”. “By And Down The River”, κυκλοφόρησε στην πρώτη μορφή στη συλλογή Three Sixty του 2013 σαν bonus track και εδώ έρχεται στην τελική του μορφή, σαν παλίρροια συναισθημάτων και εικόνων, ονείρων και εφιαλτών. Το κομμάτι είναι συντριπτικό και μόνο για τους στοίχους και την ερμηνεία του Keenan. Απατηλό, ένας ύμνος στο εξειδικευμένο από την ψυχεδελική πολυμορφία της ενορχήστρωσης μέχρι τη νεφελώδη ατμόσφαιρα κορυφώνετε στο ονειρικό του ξέσπασμά. Υπεροπτικό το “Delicious” για να κλείσει το Οραματικά καταιγιστικό, πανέμορφο “Feathers”. "Τα Μάτια Λένε Πάντα την Αλήθεια." σ.σα. "Όποια και να είναι αυτή".

Μετά το “Judith”, μακράν το καλύτερο τους video και μόνο για τα "προσωπεία" τους.

Καταραμένο ή καλύτερα επαναστατημένο. 

Behold a new Christ
Behold the same old horde
Gather at the altering
New beginning, new word
And the word was death
And the word was without light
The new beatitude:
"Good luck..."

What of the pious, the pure of heart, the peaceful?
What of the meek, the mourning, and the merciful?
What of the righteous?
What of the charitable?
What of the truthful, the dutiful, the decent?

Doomed are the poor
Doomed are the peaceful
Doomed are the meek
Doomed are the merciful
For the word is now death
And the word is now without light

  
The new beatitude:
"Fuck the Doomed, you're on your own".

Οι A Perfect Circle δεν είναι πολιτικοποιημένοι. Είναι φθορά, είναι μια ευάλωτη πλευρά. Είναι συναίσθημα, είναι ανάγκη, είναι μνήμη ενός εαυτού που δεν αποκόπτετε από την πραγματικότητα. Δεν είναι πολιτικοποιημένοι από επιλογή, όμως σύγχρονος και σε κάθε έκφανση τους, εκφράζουν το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που τους καθορίζει, τους σημαδεύει και τους θρέφει σαν καλλιτέχνες. “Δεν έχουν” ψεγάδια. Έχουν χαρακιές πάνω τους. Αφουγκράζονται την αλήθεια ενός κόσμου που βρίσκετε σε βαθειά κρίση. Φτύνουν στο πρόσωπο του κάθε καπιταλιστή νεοφιλελεύθερου, του κάθε φασίστα, σε κάθε εθνικιστή γραφειοκράτη την αλληλεγγύη. Φτύνου συνείδηση στο κοινότυπο πια του πολέμου που δεν τον αγγίζει στον μικρόκοσμούς του, στην ασημαντότητά του, στους ανταγωνισμούς, τα σύνορα και τις φυλακές που "έχτισει με τόσο κόπο", στους φόβους του που τον αφήνουν ακλόνητο, μονάχο, αποπροσανατολισμένο και έρημο από τις μνήμες και τις βασικές αξίες, παρά την καταστροφή, τον όλεθρο και τα ερείπια, τις εκατόμβες νεκρών και τα εκατομμύρια προσφύγων. Είναι μουσικοί που αντιπαρατίθεται στη νάρκωση των συναισθημάτων και της ελευθερίας της έκφρασης. Τυραννικοί αντιήρωες στην πολεμική τους, τραγικοί στη συντριβή τους. Είναι "Προμηθέας" και "Οιδίποδας" μαζί. "Τρώες" και "Θήβες". Η ομορφιά τους, η ασχήμια και η έλξη τους, αυτή η άσβεστη φλόγα για δημιουργία, έχει να κάνει με κομμάτια διαπροσωπικών αδιεξόδων, την πολιτική και ταξική συνείδηση στο καπιταλιστικό σύστημα αλλά και τον αγώνα του καθενός και καθεμιάς ενάντια σε αυτό. Χωνεύουν ρίζες στο αμερικανικό κίνημα πατώντας σε γερά θεμέλια και στηρίγματα. Είναι αφύπνιση ελπίδας. Αξιοπρέπειας. Μια ανάδυση ενός ξεχασμένου ονείρου. Μία ένωση ενός μυστικού αισθήματος, που το θέλουν ναρκωμένο, υποβαθμισμένο και αν όχι, το καθιστούν κυνηγημένο, επικηρυγμένο. Μια υπενθύμιση θνησιμότητάς, φθαρτότητας, ριζοσπαστικοποίησης και βεβαιότητας για την έννοια της αληθινής ύπαρξης και υπόστασης. Το αδιαπραγμάτευτο της συνέχειάς της.

Ένας κύκλος φαντασμάτων που δεν σπάει.

Ένας χορός τεράτων που συνεχώς μεγαλώνει.

Μια συνάθροιση πνευμάτων που δεν φθίνει.

Είναι μια πορεία σωμάτων που δεν αλλάζει τροχιά, κοιτάζει μπροστά, εξελίσσετε και ωριμάζει.

Φτιάχνει ζωη, ποιήση και αντίσταση.

"Τίποτα δεν είναι τέλειο."

Στους ποταμούς. Στις εκβολές τους. Στους σκελετούς από κάτω. 

Showing only bits and pieces
'Til the tide betrays you and your empty elocution
Float the Piper by and down the river
Carcass crippled underneath the pounding waves of adoration.

Pied Piper, float on down the river
Bloated carcass crippled me, the weight of adoration
Moving in and out of the shadows
It's no easy mission, holding on to how I picture you..

Πηγές:

1] Χρ. Γιοβάνη, Θυσαυρός της Ελληνικής Γλώσσας / Εκδόσεις Χρ. Γιοβάνη / σσ. 2, 1429. 

2] Κώστας Χρονόπουλος, Metal Hammer / Εκδόσεις Treck Α.Β.Ε.Ε. / Emamnuel De Waresguiel, Ο Αιώνας των Ανατροπών / Εκδόσεις Οξύ / σσ. 6-7,  τευχ. 257, Μάιος 2006 / Εξώφυλλο, Tool – Celtic Frost.

3] Ντανιέλ Μπενσαΐντ, Τρόμοι και βιαιότητες / contra-xreos.gr, 10 Ιουνίου 2018 / Μετάφραση: Γιώργος Μητραλιάς.

4] Βάλτερ Μπένγιαμιν, Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας / Ο σουρεαλισμός. Το τελευταίο στιγμιότυπο της ευρωπαϊκής διανόησης / elaliberta.gr / Για την εικόνα του Προυστ, Ουτοπία, Αθήνα 1983, σσ. 57-74. Μετάφραση: Μηνάς Παράσχης.

5] Theodor W. Adorno, Αισθητική Θεωρία / Εκδόσεις Αλεξάνδρεια / Πρώτη έκδοση: Νοέμβριος 2000 / σσ. 16, Μετάφραση, σημειώσεις: Λευτέρης Αναγνώστου.

6] Jean Pierre Vernant, Ανάμεσα στον Μύθο και την Πολιτική / Εκδόσεις Σμίλη / Πρώτη έκδοση: 1995 / σσ. 519, Η Τραγωδία του Έκτορα / Μετάφραση: Μ. Ι. Γιόση.

7] Φρίντριχ Νίτσε, Η Γέννηση της Τραγωδίας. / Εκδοτική Θεσσαλονίκης / Πρώτη έκδοση: H Η Γέννηση της Τραγωδίας από το πνεύμα της μουσικής 1872, σσ. 56-57.  Μετάφραση: Ζήσης Σαρίκας.

8] Jean Pierre Vernant, Ανάμεσα στον Μύθο και την Πολιτική / Εκδόσεις Σμίλη / Πρώτη έκδοση: 1995 / σσ. 372-377, Μύθοι μητροκτονίας / Μετάφραση: Μ. Ι. Γιόση.

9] Jean Pierre Vernant, Ανάμεσα στον Μύθο και την Πολιτική / Εκδόσεις Σμίλη / Πρώτη έκδοση: 1995 / σσ. 490, Οιδίπους, ο σύγχρονός μας / Μετάφραση: Μ. Ι. Γιόση.

10] «Some aspects of US politics today», International Viewpoint, 28 Αυγούστου 2016. «La radicalisation autour de la campagne de Sanders est une renaissance des idées rebelles aux USA, de la volonté de se battre», Hebdo L’Anticapitaliste, τεύχος 348, 30 Αυγούστου 2016, NPA, 5 Σεπτεμβρίου 2016. Μετάφραση: e la libertà 11 Σεπτ. 2017
11] Foti Benlisoy, «İki Erdoğan: ‘‘Clinton’’ ve ‘‘Trump’’», Başlangıç, 21 Νοεμβρίου 2016, «‘‘Pure’’ democracy against the extreme right?: Erdoğan’s ‘‘Clinton’’ and ‘‘Trump’’ moments», LeftEast, 24 Νοεμβρίου 2016. Μετάφραση: e la libertà 30 Νοεμ. 2016
12] «The “war on terror” 15 years on», SocialistWorker.org, 8 Σεπτεμβρίου 2016· από Red Flag, 2 Σεπτεμβρίου 2016. Μετάφραση: e la libertà 12 Σεπτ. 2016

Metal Hammer, Rocking.gr, Wikipedia.

www.aperfectcircle.com