Piro Rexhepi

Αυτό που συμβαίνει όταν αρχίζεις να εξετάζεις τα Βαλκάνια, είναι ότι αρχίζεις να βλέπεις μοτίβα που δεν εντάσσονται στα εθνικά όρια. Ένα μοτίβο που γίνεται προφανές είναι ότι για όλα σχεδόν τα βαλκανικά εθνικά κράτη η αντιμετώπιση των μουσουλμανικών και Ρομά πληθυσμών τους και του οθωμανικού τους παρελθόντος γίνεται η αρχή της δημιουργίας ρατσιστικών περιφερειακών ιεραρχιών… Με τη δημιουργία των μετα-οθωμανικών εθνικών κρατών, αρχίζεις να έχεις μια εκσυγχρονισμένη και θεσμοθετημένη ιεραρχική φυλετική και έμφυλη τάξη, επειδή έχεις την αρχή της σύγχρονης βιοπολιτικής διαχείρισης των πληθυσμών… Αυτό δημιουργεί περισσότερες δομικές κοινωνικοοικονομικές φυλετικοποιημένες κατηγορίες.

Δύο χρόνια αργότερα, η 11η Ιουλίου εξακολουθεί να είναι μια ανοιχτή πληγή για την εργατική τάξη της Κούβας. Όχι όμως και για την αστική τάξη, η οποία εκείνη τη λαμπρή Κυριακή ήταν αφοσιωμένη μόνο στην προστασία των επιχειρήσεών της. Όχι για την κουβανική κυβερνητική γραφειοκρατία, η οποία τρέμει όταν φτάνει η ημερομηνία, γεμίζει την πόλη με αστυνομία και στρατό και στη συνέχεια ψεύδεται στα ΜΜΕ της, λέγοντας ότι οι "επαναστάτες" βγήκαν να αντιμετωπίσουν τους "αντεπαναστάτες"... H πραγματική Κουβανική Επανάσταση πνίγηκε μέχρι θανάτου πριν από χρόνια, από την ίδια γραφειοκρατία που διέταξε την καταστολή της 11ης Ιουλίου.

Η είδηση είναι ιστορικής σημασίας, αλλά στην μεν Γαλλία δεν έτυχε της παραμικρής προβολής, στην δε Ελλάδα ούτε καν δημοσιεύτηκε ποτέ: γαλλικό δικαστήριο αναγνώρισε, για πρώτη φορά, ως “συνένοχο” στη γενοκτονία των Τούτσι στη Ρουάντα (τουλάχιστον 800.000 νεκροί) τον Υμπέρ Βεντρίν, τότε γενικό γραμματέα της γαλλικής προεδρίας, κατοπινό υπουργό εξωτερικών της Γαλλίας και δεξί χέρι του τότε προέδρου Φρανσουά Μιτεράν. Με άλλα λόγια, το γαλλικό δικαστήριο αναγνώρισε ουσιαστικά τον ίδιο τον τότε Γάλλο πρόεδρο Μιτεράν ως συνένοχο σε μια από τις 3-4 πιο αποτρόπαιες γενοκτονίες της σύγχρονης ιστορίας!…

Οι αντιπαραθέσεις στην οικοσοσιαλιστική αριστερά είναι έντονες, ανάμεσα στους υποστηρικτές της αποανάπτυξης και σε μια νέα γενιά οικομοντερνιστών. Πολλοί από το τελευταίο στρατόπεδο έχουν αρχίσει να προωθούν την πυρηνική ενέργεια ως μια πιθανή εναλλακτική λύση στα ορυκτά καύσιμα που θα μας βοηθούσε να αποφύγουμε την κλιματική καταστροφή. Αλλά όπως εξηγεί ο Joshua Frank στον Dan Boscov-Ellen του Spectre, η πυρηνική ενέργεια παραμένει μια ψεύτικη λύση με καταστροφικές συνέπειες. Οι οικοσοσιαλιστές και τα πυρηνικά, επιμένει, δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ο Φρανκ Τζόσουα είναι διευθυντής του CounterPunch.

Πάνω από χίλιοι εκπρόσωποι διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο στις 21-22 Ιουνίου 2023 για τη Διάσκεψη για την Ανασυγκρότηση της Ουκρανίας (URC 2023…Για την πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ, το σχέδιο ανασυγκρότησης είναι μια χρήσιμη συγκάλυψη για την πραγματική τους ατζέντα των ιδιωτικοποιήσεων, της απορρύθμισης και της "μεταρρύθμισης" των εργασιακών δικαιωμάτων. Όλα αυτά ήταν η πρόθεση και το κύριο μέλημα των ουκρανικών κυβερνήσεων εδώ και πολλά χρόνια. Το URC23 είναι ένα σχέδιο για ένα διαφορετικό είδος εισβολής, των ξένων πολυεθνικών υπό την καθοδήγηση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Πολλές χώρες που έχουν δεχθεί εισβολή από μια πολύ μεγαλύτερη έχουν νικήσει, αλλά όχι μόνο με στρατιωτικά μέσα. Αν η Ουκρανία θέλει να διατηρήσει την αλληλεγγύη σε όλο τον κόσμο, δεν πρέπει να παραβιάσει την απαγόρευση των πυρομαχικών διασποράς από περισσότερες από 100 χώρες. Η Ουκρανία πρέπει επίσης να υποστηρίξει τους αντιπολεμικούς ακτιβιστές στη Ρωσία και να υποδεχθεί τους λιποτάκτες του στρατού της. Η ανοικοδόμηση μετά τον πόλεμο πρέπει να είναι για μια άλλη Ουκρανία με οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη, όχι για μια Ουκρανία όπου τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας παραδίδονται στον δυτικό καπιταλισμό.

Από τις 24 Φλεβάρη 2022, ο πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας έχει περάσει από πέντε φάσεις: Η αρχική αποτυχία της στρατηγικής του κεραυνοβόλου πολέμου (blitzkrieg) απέναντι στη λαϊκή αντίσταση και στο μαζικό ξεσηκωμό. Ο ρωσικός επαναπροσανατολισμό προς το Ντονμπάς. Οι ρωσικές υποχωρήσεις του Φθινοπώρου (Ιζιούμ – Κουπιάνσκ και κατόπιν Χερσόνα). Η μακρόσυρτη φάση, πρακτικά όλο το πρώτο εξάμηνο του 2023, με τη δεύτερη ρωσική επίθεση στο Ντονμπάς μέσω του Μπαχμούτ. Και η σημερινή φάση…Η σημερινή, φάση δεν επικαθορίζεται, για την ώρα, από τα κυρίως στρατιωτικά δεδομένα. Επικαθορίζεται από τον ολοένα και πιο ασταθή χαρακτήρα της Ρωσίας…

Ο Ιβάν Κουντριάσοφ είναι ένας αντιπολεμικός ακτιβιστής που έφτιαξε ένα έργο τέχνης δρόμου στο κέντρο του Τβερ που έγραφε "Fuck the War" (Γάμα τον πόλεμο). Τον Σεπτέμβριο του 2022 συνελήφθη από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας. Οι αξιωματικοί της FSB τοποθέτησαν βόμβες μολότοφ στο διαμέρισμα του Ιβάν και βασάνισαν τον ακτιβιστή σε μια προσπάθεια να τον πιέσουν να ομολογήσει ότι προετοίμαζε τον εμπρησμό ενός γραφείου στρατολόγησης.Παρόλο που οι κατηγορίες ήταν προφανώς κατασκευασμένες, στις 20 Ιουνίου ο Ιβάν καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλάκιση… Αποφάσισε να ξεκινήσει απεργία πείνας επειδή η διοίκηση του κέντρου κράτησης παραβιάζει τα δικαιώματά του

Τριακόσιοι πανεπιστημιακοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό σε κοινό τους κείμενο παρεμβαίνουν στη δημόσια συζήτηση για το ναυάγιο της Πύλο με στόχο να διορθώσουν τις ανακρίβειες που έχουν ειπωθεί δημοσίως για τις υποχρεώσεις των ελληνικών αρχών. Η επιστολή έχει ως αποδέκτες τον πρωθυπουργό, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τον Εκτελεστικό Διευθυντή της Frontex, αλλά και τα ελληνικά υπουργεία Ναυτιλίας και Μετανάστευσης και Ασύλου. Υπογράφεται από ακαδημαϊκούς διεθνώς που ειδικεύονται στους τομείς της μετανάστευσης, ασύλου, προσφυγικού δικαίου και δικαίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημόσιου διεθνούς δικαίου, δικαίου της θάλασσας και διεθνούς ποινικού δικαίου.

G. E. M. de Ste. Croix

Ήταν η αθηναϊκή αυτοκρατορία ένας εγωιστικός δεσποτισμός, απεχθής για τους υποτελείς τούς οποίους καταπίεζε και εκμεταλλευόταν; Οι αρχαίες πηγές και οι σύγχρονοι μελετητές συμφωνούν σχεδόν ομόφωνα ότι ήταν, και οι λίγες φωνές που διατυπώθηκαν σε αντίθεση με αυτή τη σκληρή ετυμηγορία, δεν κατάφεραν να τροποποιήσουν ή έστω να εξηγήσουν την επικράτησή της. Χαρακτηριστική της στάσης πολλών ιστορικών είναι η αυστηρή κρίση του Last, ο οποίος, αντιπαραβάλλει την Αθήνα ως «πόλη τύραννο» με τη Ρώμη ως «communis nostra patria»…