Με τον Τραμπ, οι μάσκες πέφτουν. Και στην αριστερά, επίσης. Για τους θεωρητικούς του λεγόμενου «πολέμου των ΗΠΑ μέσω πληρεξουσίου κατά της Ρωσίας», έφτασε η στιγμή της αλήθειας. Ο διεθνισμός δεν είναι η επιλογή της πλευράς του ενός ληστή εναντίον του άλλου, στο όνομα του «μικρότερου κακού»: είναι πάντα η επιλογή της πλευράς των καταπιεσμένων εναντίον των καταπιεστών, των εκμεταλλευόμενων εναντίον των εκμεταλλευτών, των απειλούμενων εναντίον των επιτιθέμενων. Όπως λέει και το σύνθημα: «Από την Ουκρανία μέχρι την Παλαιστίνη, η κατοχή είναι έγκλημα/From Ukrain to Palestina occupation is a crime». Το να επιμένεις στον καμπισμό σημαίνει να επιλέγεις το δρόμο που οδηγεί στον φαιοκόκκινο βάλτο της σκοτεινής μνήμης. Αλληλεγγύη στον Ουκρανικό λαό!

Jaime Pastor

Λίγο περισσότερο από ένα μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Ντόναλντ Τραμπ ως Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, με τον ολιγάρχη της τεχνολογίας Μασκ στο πλευρό του, ο κατάλογος των πρωτοβουλιών και των μέτρων που είναι έτοιμο να εφαρμόσει το δίδυμο στο τιμόνι της ακόμη κορυφαίας παγκόσμιας δύναμης είναι ήδη αρκετά εκτεταμένος. Από όλες αυτές, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς την ακλόνητη αποφασιστικότητά τους να εγκαθιδρύσουν μια νέα «κοινή λογική» –όπως οι ίδιοι την ορίζουν– ένα υπερφιλελεύθερο οικονομικό πρότυπο, αυταρχικό στην πολιτική και αντιδραστικό στην κουλτούρα, στην υπηρεσία του σχεδίου τους MAGA, δηλαδή της ακλόνητης πρόθεσής τους να ανακόψουν δραστικά την αυτοκρατορική παρακμή που υφίσταται η χώρα τους εδώ και αρκετό καιρό.

Ernie Gotta

Η διοίκηση Τραμπ εξέπληξε τον κόσμο με μια ριζική στροφή στην εξωτερική πολιτική. Μια από τις πιο ωμές εκφράσεις της νέας πολιτικής έλαβε χώρα στις 28 Φεβρουαρίου, όταν, σε μια επεισοδιακή συνάντηση στον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος Τραμπ και ο αντιπρόεδρος Βανς συνεργάστηκαν για να ταπεινώσουν τον Ουκρανό ηγέτη Βλαντιμίρ Ζελένσκι για «ασέβεια» προς τις ΗΠΑ. Η συνάντηση είχε διεξαχθεί στο πλαίσιο μιας επικείμενης «συμφωνίας» (κλοπής), με την οποία οι ΗΠΑ θα έπαιρναν το δικαίωμα να εξορύξουν βασικούς ορυκτούς πόρους από την Ουκρανία. Στο τέλος της συνάντησης, ωστόσο, ο Τραμπ δήλωσε απότομα στον Ζελένσκι: «ή θα κάνεις μια συμφωνία ή φεύγουμε»! Στη συνέχεια ζητήθηκε από τον Ζελένσκι να αποχωρήσει από τον Λευκό Οίκο.

Vladimir Unkovski-Korica

Καθώς η Σερβία εισέρχεται σε μια μεγαλύτερη περίοδο πολιτικής αστάθειας, η οποία αντανακλά την ευρύτερη διεθνή αβεβαιότητα, η αριστερά στη χώρα έχει μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία να ριζώσει βαθύτερα στην εργατική τάξη και να αγωνιστεί για μια πιο δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία. Συνδέοντας τα πιο προοδευτικά αιτήματα των προηγούμενων κυμάτων διαμαρτυρίας, για δημοκρατικές ελευθερίες, προστασία του περιβάλλοντος και του κοινού καλού, με την σημερινή συλλογική κραυγή για δικαιοσύνη, η αριστερά μπορεί να δείξει ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από τη διαφθορά και να οικοδομήσει οργανώσεις και θεσμούς που μπορούν να προσφέρουν πραγματική αλλαγή.

Andile Zulu

Ελλείψει αποτελεσματικών λύσεων απέναντι στην κλιμακούμενη οικονομική και κοινωνική κρίση της Νότιας Αφρικής, ανθίζουν επικίνδυνες αυταπάτες και καταστροφικές φαντασιώσεις. Έχοντας επιστρέψει στην εκτελεστική εξουσία, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έδωσε πρόσφατα νέα ζωτικότητα στην παράνοια των δεξιών λαϊκιστών, ενώ επικύρωσε τις διεστραμμένες ανησυχίες των λευκών εθνικιστών. Στις 3 Φεβρουαρίου, ο Τραμπ απείλησε να παγώσει τη χρηματοδότηση προς τη Νότια Αφρική, ισχυριζόμενος ότι η κυβέρνησή της «κατάσχει γη και μεταχειρίζεται ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ». Δυστυχώς, αλλά όχι απροσδόκητα, ο Τραμπ αναφερόταν, φυσικά, στους λευκούς Νοτιοαφρικανούς, συγκεκριμένα στη λευκή κοινότητα των Αφρικάανς.

Saša Savanović

Ζούμε σήμερα σε μια εποχή κατά την οποία η φιλελεύθερη πολιτική έχει εξαντληθεί πλήρως. Στη Σερβία, αυτό είναι πιο εμφανές επειδή υπάρχει πολύ μικρή εμπιστοσύνη του κοινού στο πολιτικό κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένης της αντιπολίτευσης, ενώ οι φοιτητές απολαμβάνουν τη λαϊκή υποστήριξη επειδή δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική του κατεστημένου και δεν έχουν καμία φιλοδοξία να καταλάβουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που ήδη έχουν – τα πανεπιστήμιά τους. Καθώς η φιλελεύθερη δημοκρατία οπισθοχωρεί μπροστά στις δυνάμεις του αντιφιλελευθερισμού, του αυταρχισμού και του τεχνοφασισμού, διευκολύνοντας παράλληλα την άνοδό τους, υπάρχει απελπιστική ανάγκη να διαμορφωθούν εναλλακτικά κοινωνικά και πολιτικά οράματα και οι φοιτητές της Σερβίας έδειξαν το δρόμο.

του Michael Karadjis

Αυτός είναι ο τρίτος από μια σειρά γνωστών ισχυρισμών που έχουν διαδοθεί για την κατάσταση στην Ουκρανία από το 2014, οι οποίοι είναι όλοι τους απόλυτοι μύθοι. Η σκανδαλώδης προσάρτηση του κυρίαρχου ουκρανικού εδάφους της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 ήταν η πρώτη προσάρτηση εντός της Ευρώπης… Ωστόσο, οι απολογητές του Πούτιν προσπάθησαν να δικαιολογήσουν αυτή την πράξη ρωσικού αυτοκρατορικού επεκτατισμού ως πράξη αυτοδιάθεσης της εθνοτικής ρωσικής πλειοψηφίας στην Κριμαία (κάτι που ειλικρινά θυμίζει την αξίωση του Χίτλερ για τη Σουδητία/ Sudetenland , ή να ισχυριστούν ότι ήταν «πάντα Ρωσία» κ.ο.κ.

Posle Editorial Collective

Οι «ειρηνευτικές συνομιλίες» που διεξάγονται τώρα μεταξύ Πούτιν και Τραμπ δεν θα φέρουν τίποτα άλλο παρά νέους πολέμους στον κόσμο. Ο ιμπεριαλισμός δεν σταματά ποτέ στα μισά του δρόμου - το μόνο που κάνει είναι να εκλαμβάνει την απόκτηση επιθυμητών εδαφών ως πρόσκληση για περαιτέρω επιθετικότητα. Η μοίρα των βασανισμένων Ουκρανών σήμερα μπορεί σύντομα να γίνει η εικόνα του μέλλοντος για την ανθρωπότητα, όμως η ανθρωπότητα έχει πάντα την ευκαιρία να πει «Αρκετά!» σε αυτή την ιμπεριαλιστική τρέλα.

Ρώσοι Σοσιαλιστές για μια Ειρήνη Χωρίς Προσαρτήσεις

Πριν από τρία χρόνια ξεκίνησε η ευρείας κλίμακας διεξαγωγή του πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, ο οποίος είναι σε εξέλιξη από το 2014. Τα πρώτα οκτώ χρόνια ήταν ένας κρυφός υβριδικός πόλεμος. Τα τελευταία τρία χρόνια, είναι μια απόλυτη κρεατομηχανή. Η Ουκρανία δέχτηκε ένα άδικο πλήγμα από τον γείτονά της... Επί τρία χρόνια, ο ηρωικός Ουκρανικός λαός αντιστάθηκε στην εισβολή της Ρωσίας με ανεπαρκή διεθνή αλληλεγγύη και ελάχιστη βοήθεια από τις δυτικές χώρες. Τώρα, με τη συμπλήρωση του τρίτου έτους του πολέμου, ο δεξιός αντικομουνιστής πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ προωθεί την ιδέα της ειρήνης εις βάρος της Ουκρανίας.

του Michael Karadjis

Αυτός είναι ένας αρκετά εδραιωμένος μύθος. Ο ισχυρισμός ότι η Ουκρανία άλλαξε τον νόμο περί γλώσσας για να υποβαθμίσει τη ρωσική γλώσσα το 2014, ή πιο παραστατικά ότι απαγόρευσε τη γλώσσα, είναι ένας συνήθης ισχυρισμός που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τη ρωσική -σχεδόν - προσάρτηση τμημάτων του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ από το 2014. Φυσικά, η ρωσική γλώσσα δεν απαγορεύτηκε ούτε το 2014 ούτε από τότε, και επιπλέον, υπήρξε μηδενική αλλαγή του γλωσσικού νόμου το 2014- αυτό δεν συνέβη μέχρι το 2019. Ως ιστορικό, ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι είναι ρωσόφωνος…και μάλιστα ο Ζελένσκι εξελέγη το 2019 σε μεγάλο βαθμό με τις ψήφους των ρωσόφωνων